คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : CHAPTER 25
ซอฮยอนกลับบ้านหลังจากพบทงเฮ อย่างน้อยเธอก็สบายใจเรื่องยานั้น และต่อจากนี้เธอคงจะระวังซูจองมากยิ่งขึ้น รวมถึงเจสสิก้าด้วย
“ยังไม่นอนอีกหรอคะ?” ซอฮยอนเปิดประตูห้องก่อนจะเอ่ยถามคยูฮยอนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ยังหรอก ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” คยูฮยอนยิ้ม
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
ซอฮยอนขมวดคิ้วมองก่อนที่คยูฮยอนจะเดินมาหาเธอพร้อมกับซองในมือ เขายื่นมันให้กับเธอ
“พอจะอธิบายเรื่องพวกนี้ให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม ซอฮยอน!” คยูฮยอนขึ้นเสียง ซอฮยอนยืนมองเขานิ่ง
“คุณ… เดินได้แข็งแรง…” เธอพึมพำ
“ใช่! ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่ที่ได้ยินเธอบอกน้องสาวเธอแบบนั้น ฉันก็ระวังตัวเองอย่างดี!”
“แล้วที่ผ่านมา…”
“ฉันหลอกเธอ!” คยูฮยอนตะคอกใส่หน้าซอฮยอน หญิงสาวสะดุ้งก่อนจะมองเขาน้ำตาคลอ
“ที่ผ่านมาคุณไม่เคยเชื่อใจฉันเลยงั้นหรอคะ?!”
“ความเชื่อใจมันหมดตั้งแต่ฉันได้ยินเธอพูดคำนั้นออกมา หมดตั้งแต่รู้ว่าเธอกินยาคุม!” คยูฮยอนปาซองกระดาษใส่ซอฮยอน หญิงสาวหลับตาพลางกลั้นน้ำตา ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบ
ซอฮยอนค่อยๆนั่งลงก่อนจะหยิบรูปและซองยาที่กระจัดกระจายบนพื้นขึ้นมา
“คุณรู้เรื่องยาได้ยังไงคะ?” เธอถามเสียงสั่น คยูฮยอนนั่งลงเสมอกับเธอก่อนจะกระตุกยิ้ม
“รู้ก่อนที่จะเห็นรูปเธอกับไอ้ทงเฮ! เธอหักหลังฉัน!”
“เรื่องคุณทงเฮมันเป็นการเข้าใจผิดนะค่ะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น”
“งั้นก็บอกมาสิว่าทุกครั้งที่เธอออกจากบ้านไป ไม่ได้ไปกับมัน!”
ซอฮยอนเงียบ… คยูฮยอนจึงหัวเราะเบาๆ
“ปฎิเสธหน่อยสิซอฮยอน บอกว่าเธอไม่ได้ติดต่อ ภาพที่เห็นมันก็แค่ตัดต่อ…” คยูฮยอนบอกเธอเสียงเบา เขาอยากให้มันเป็นแบบนี้ ให้ซอฮยอนโกหกเขาสักครั้ง…
“….ฉัน… ออกไปพบพี่ทงเฮมานะค่ะ…”
“!!!” คยูฮยอนเหมือนฟ้าผ่ากลางอก เขามองซอฮยอนด้วยขอบตาที่แดง
“ส่วนเรื่องยาคุม ฉันยอมรับว่าฉันทานมันจริงๆค่ะ ก่อนหน้านี้คุณก็น่าจะรู้ว่าคุณกับฉันเป็นแค่เจ้านายกับยัยทาสเท่านั้น ถ้าฉันไม่ป้องกัน ฉันจะถูกทุกคนตราหน้าว่า พ่อขายลูกกินแถมยังไปนอนกับเจ้านายตัวเอง…ฮึก”
ซอฮยอนร้องไห้ ความจริงที่เธอปิดบังเอาไว้นานแสนนาน ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากมีลูกกับคนที่รัก แต่เพียงแค่ว่า ตอนนั้นมันไม่มีอะไรมั่นคงเลยแม้แต่น้อย
คยูฮยอนลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ไม่ต่างกับซอฮยอนที่ร้องไห้จวนคลั่งตาย
ติ๊งน่อง..
“สักครู่นะค่ะ…” เจสสิก้าวิ่งไปเปิดประตูก่อนจะยิ้มออกมา “คยูฮยอน… เข้ามาก่อนสิ”
ชายหนุ่มเดินเข้าไปภายในห้องของเจสสิก้าอย่างโซซัดโซเซ หญิงสาวปิดประตูก่อนจะมองคยูฮยอน
“ไปเมาที่ไหนมาละ?”
“เรื่องของฉัน!” คยูฮยอนเอนตัวนอนบนโซฟา เจสสิก้ากอดอกยืนมองเขา
“แล้วนี่คุยกับซอฮยอนหรือยัง?”
“อืม… เธอไปหาไอ้ทงเฮมาจริงๆ”
เจสสิก้านั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของเพื่อนรักพลางใช้มือเกลี่ยใบหน้าของเขาด้วยความรัก
“เจ็บมั้ย รู้สึกยังไงบ้าง?”
“ฉันอยากให้ซอฮยอนโกหกฉันสักครั้ง แค่สักครั้ง…ฮึก…” ร้อยวันพันปีเจสสิก้าไม่เคยเห็นน้ำตาผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง แต่วันนี้คนตรงหน้ากลับร้องไห้เหมือนเด็กน้อยที่ขาดความรักจากแม่ ยิ่งมองก็ยิ่งปวดร้าวและเจ็บใจ
ซอฮยอนเป็นคนที่คยูฮยอนรักจริงๆอย่างที่ทงเฮเคยบอกเธอ
“นอนพักเถอะ… ฉันไปเอาน้ำเย็นๆมาให้” เจสสิก้าปัดมือคยูฮยอนออกก่อนจะลุกแต่คยูฮยอนกลับดึงเธอมากอดแนบอกแน่น
“อย่าไปไหนนะ อยู่กับฉัน….” เขากอดเธอไว้แน่น “อยู่กับฉันน่ะซอฮยอน…”
มันจะดีมากถ้าคยูฮยอนไม่เอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมา เจสสิก้าตบไหล่เขาเบาๆก่อนจะบอกเสียงหวาน
“ฉันรักคุณ… ฉันรักคุณคนเดียวคยูฮยอน…”
มือเรียวประคองใบหน้าของคยูฮยอนก่อนจะประกบปากและมอบจูบแสนหวานให้กับเขา และคยูฮยอนก็ตอบสนองมันเป็นอย่างดี เจสสิก้าพลักชายหนุ่มนอนราบบนพื้นโซฟา ก่อนจะเอื้อมมือของเธอปิดโคมไฟของห้อง….
“อือ…” คยูฮยอนพลิกร่างเปล่าเปลือยบนเตียงก่อนจะค่อยๆลืมตาแล้วพยายามมองไปรอบๆ เขายกมือกุมหัวตัวเองก่อนจะสลัดไล่ความปวดเบาๆ
“ปวดหัวหรอ?.... เอายามั้ย?” เจสสิก้าเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุมที่ขาว คยูฮยอนมองเธอด้วยความแปลกใจ
“ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้…”
“ตัวนายเองสภาพก็ไม่ต่างจากฉันมากหรอก” เจสสิก้ายิ้มก่อนจะมองร่างเปลือยเปล่าของคยูฮยอนที่ส่วนล่างยังมีผ้าห่มของเธอปิดบังไว้
“ทำไมเธอไม่ห้ามฉัน! ห่ะ?”
เจสสิก้าหยักไหล่ “รอแปปนะ ฉันจะไปเอายามาให้”
“ไม่ต้อง! เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน ฉันจะกลับบ้าน!” คยูฮยอนโวยวาย
“อยู่ข้างนอก…” เจสสิก้าบอกยังไม่ทันจบชายหนุ่มก็นุ่งผ้าขนหนูออกมาสวมเสื้อของเขาด้านนอกด้วยความร้อนรน
เขาไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ซอฮยอนจะเป็นยังไงบ้าง?
“ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับของเราด้วยนะ เจสสิก้า” คยูฮยอนบอกเสียงเรียบ
“ฉันไม่แน่ใจหรอกนะว่าจะเก็บเรื่องนี้ได้นานแค่ไหน เพราะฉันก็หึงนายเป็นเหมือนกัน”
“เก็บไม่ได้ก็ต้องเก็บ!” คยูฮยอนทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่เจสสิก้ากลับกอดเอวเขาแน่น “ปล่อย”
“ใจคอนายจะใช้คำพูดเย็นชากับฉันแบบนี้ทั้งๆที่ฉันขึ้นชื่อว่าเป็นเมียนายอีกคนงั้นหรอคยูฮยอน?”
“ขอโทษที่ล่วงเกิน ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น…” เขาแกะมือเจสสิก้าออก “ฉันขอตัว”
คยูฮยอนออกจากห้องไปแล้ว เจสสิก้าได้แต่มองตามก่อนจะกำมือตัวเองแน่น ทั้งเจ็บทั้งแค้นปะปนอยู่ในอกของเธอเต็มไปหมด
เสียงกดกริ๊งทำให้หญิงสาวหลุดจากความคิด
“ใคร?!” เจสสิก้าเปิดประตู “ทงเฮ…”
ทงเฮยกยิ้มก่อนจะมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ฮึ… เห็นสภาพเธอแล้วคงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้น?” เขาดันประตูและพาตัวเองเข้ามาในห้องก่อนจะได้รับอนุญาติ เจสสิก้าชักสีหน้าก่อนจะปิดประตูแล้วใส่กลอนทันที
“ต้องการอะไร?”
“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่มีกายหยาบใจหยาบได้เท่าเธอมากก่อนเลยนะเจสสิก้า!?”
“นี่! ถ้านายจะมาเพื่อด่าฉันละก็ ออกไปเลย!”
“เธอควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว ว่าเธอสู้ซอฮยอนไม่ได้!” ทงเฮกระชากตัวหญิงสาวก่อนจะบีบหัวไหล่เธอจนเจสสิก้าแสดงสีหน้าเพราะความเจ็บ
“ถึงฉันจะสู้ไม่ได้ แต่ตอนนี้สถานนะของฉันกับซอฮยอนมันก็เท่าเทียมกัน!” เจสสิก้ายกยิ้ม “จะบอกอะไรให้นะ… ฉันน่ะ ก็เป็นเมียของคยูฮยอนเหมือนกัน! ฮ่า!” หญิงสาวหัวเราะทั้งน้ำตา
“ไม่! เธอกับซอฮยอนไม่เคยเท่าเทียมกัน คนอย่างเธอก็เป็นแค่เมียน้อย เมียน้อยที่คยูฮยอนมันไม่ได้เต็มใจจะมี!”
“ลีทงเฮ!!”
“ทำไม? แทงใจดำงั้นหรอไง อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าเธอทำอะไรชั่วๆไว้บ้าง!”
“ฉันทำอะไร?! นายคิดว่าฉันทำอะไรก็พูดออกมาสิ!”
ทงเฮพลักหญิงสาวลงลนเตียงนอนด้วยความรุนแรงก่อนจะขึ้นคล่อมแล้วจับข้อมือเธอขึงไว้เหนือศีรษะ
“เธอหลอกให้น้องสาวของซอฮยอนเป็นเครื่องมือ เธอวางยาคยูฮยอน!”
เจสสิก้าตาโต ก่อนจะปัดป้องตัวเอง
“ใส่ความ! นายใส่ความฉัน!”
“ไขสือนะเจสสิก้า!” ทงเฮยกยิ้ม “ไหนๆเธอก็เป็นเมียน้อยไอ้คยูมันแล้ว มาเป็นเมียหลวงของฉันสักคนก็คงจะดีเหมือนกัน…”
“ลีทงเฮ! หยุดคำพูดสกปรกของนายได้แล้วนะ!”
“ฉันก็แค่คำพูดสกปรก แต่เธอน่ะทั้งกายและใจสกปรกกว่าฉันเยอะ! เจสสิก้า!”
ทงเฮประกบปากเธอทันที บดขยี้มันด้วยความรุนแรง มือของเขาฉีกผ้าคลุมของเธอจนขาดรุย เจสสิก้าไม่สามารถร้องขอให้ใครช่วยได้เลย เธอต้องทนรับความขมขื่นที่ทงเฮมอบให้เธอ…
คยูฮยอนรับวิ่งถลาเข้ามาในบ้านของเขาก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอน ชายหนุ่มเปิดประตูห้องพลางมองไปรอบๆ ที่นอนอยู่จัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อย โต๊ะเครื่องแป้งมีแต่เครื่องใช้ส่วนตัวของเขา ชายหนุ่มจึงเปิดประตูห้องน้ำ ข้าวของเครื่องใช้ที่เคยเยอะดูน้อยลงทันตา เขาผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะเดินออกมาจากห้องแล้ว แล้วมองไปที่ตู้เสื้อผ้า ชายหนุ่มค่อยๆเดินไปก่อนจะเปิดมันออก
เสื้อผ้าของซอฮยอนที่เคยอยู่ในตู้ ณ ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว…
ชายหนุ่มทรุดนั่งลงกับพื้นน้ำตาคลอในดวงตา
ทำไม… ซอฮยอนต้องหนีเขาไปด้วย
“พี่คยูฮยอน!” ยุนอาเดินเข้ามาในห้องด้วยอารมณ์ขุนมัว “พอใจพี่หรือยัง?”
คยูฮยอนเงียบ ยุนอาจึงพลักไหล่พี่ชายของเธอ ก่อนจะต่อว่าเขาด้วยน้ำตา
“พี่ทำแบบนี้กับซอฮยอนทำไม? พี่ส่งรูปตอนที่มีความสุขมาเยาะเย้ยซอฮยอนทำไม? พอใจแล้วหรือยังที่ทำให้คนที่รักพี่เจ็บปวดมากมายขนาดนี้!”
“รูป….” คยูฮยอนทวนคำพูด “รูปอะไรน่ะยุนอา?”
ยุนอาเปิดโทรศัพท์ก่อนจะส่งให้พี่ชายเธอดู “รูปตอนที่พี่ความสุขกับแม่นางเจสสิก้าอะไรนั่น ดูสิ! ดูให้เต็มตาเลย!”
คยูฮยอนรับมือถือมาดู มันเป็นรูปที่เขากับเจสสิก้านอนเปลือยกายอยู่บนเตียง
“พี่เชื่อฉันได้หรือยัง ว่าเพื่อนพี่น่ะ ร้ายยิ่งกว่านางงูพิษซะอีก!”
“หยุดได้แล้ว!!!” คยูฮยอนลุกเผชิญหน้ากับยุนอา “เรื่องทั้งหมดพี่เป็นคนก่อ พี่จะเป็นคนแก้เอง”
“แล้วซอฮยอนละ พี่จะทำยังไงกับเธอ”
คยูฮยอนเงียบไป…
“ปล่อยเธอไป… หนี้ที่เธอต้องชดใช้แทนพ่อมันก็หมดไปนานแล้ว ปล่อยเธอเป็นอิสระคงจะดี…” คยูฮยอนเดินออกจากห้องไปหลังจากที่พูดเจ็บ ยุนอามองตามพี่ชายอย่างสงสาร น้ำตาของเธอไหลรินลงมา
ยุนอารู้ว่าพี่ชายของเธอรักซอฮยอนมากแค่ไหน…
แต่เพราะรัก… เลยต้องปล่อยเธอไป…
ปล่อยเธอไป… ให้เธอได้มีความสุขมากกว่านี้…
ความคิดเห็น