คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Cinderella Revenge ● EP07 Going To Meet You Now 100%
(7)
ในอนนี้… ผมำลัะไ้พบุอีรั้
ถ้าเราไ้พบันอีรั้… ผมะมีวามสุมาๆ
แ่ถ้าุไม่ไ้อยู่รนี้.. ผม็ทำอะไรไม่ไ้เลย
ผมไ้แ่วิ่.. วิ่ไปอย่ายาลำบา และท้ายที่สุผม็ไ้เห็นุ…
น้ำาเอ่อลอที่วาแสนเศร้าอผม.. ่อนที่มันะไหลรินลไปในหัวใอผม..
“ูฮยอน…”
ยูฮยอนยืนนิ่เหมือนโนอะไรบาอย่าสะไว้ เาไม่ยับเยื้อนัวเลยแม้แ่น้อย ไ้แ่้อไปที่ร่าบารหน้าอย่าไม่วาา เาเห็นเธอส่มอบรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ ่อนะพลันหายไปเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
หิสาวรหน้าไม่ไ้ยิ้มอย่าอ่อนโยนมาให้เา มีเพีย้อหน้าเา้วยวามไม่เ้าใ
“… ุเป็นอะไรหรือเปล่าะ?” หล่อนเอ่ยถามเาเสียเรียบ ยูฮยอนเหมือนไ้สิ่อนะส่ายหน้าปิเสธ
“ผม… ไม่ไ้เป็นอะไร” อบเสียเรียบ่อนะผายมือเิให้หิสาวนั่ลที่เ้าอี้ร้ามเา “เินั่รับ”
หล่อนนั่ลามำบออย่าว่า่าย ่อนะยื่นแฟ้มเอสารสีาวที่หล่อนพิัวมา้วยยื่นให้ับเา
“เอสารทั้หมอิัน่ะ”
ยูฮยอนใ้มือสั่นไหวอเารับมันมา ่อนะั้สิแล้วเปิเอสารนั้นู
‘ื่อ - อฮยอน นามสุล – อิม’
“อิมอฮยอน…” เาพึมพำื่อออมาเบาๆ พร้อมับเยมอผู้หิรหน้า ใบหน้าอเธอรูปไ่ ผมยาวสลวยสีำัับผิวาวๆ เธอส่ยิ้มมาให้เาบาๆ ยูฮยอนละสายา่อนะอ่านประวัิอหล่อนนละเอีย
“ุใ้ีวิอยู่ที่แอลเอั้แ่เ็ๆเลยั้นหรอ?” ยูฮยอนเอ่ยถามหลัาที่เียบมานาน
“ใ่่ะ ันอาศัยอยู่ับแม่บุธรรมและ็น้อสาวที่นั้นั้แ่เ็นบมหาวิทยาลัย” อิมอฮยอนอบลับ้วยน้ำเสียนิ่สบ
“แม่บุธรรม?” เาทวนำที่เธอบอ พร้อมับมวิ้ว้วยวามสสัย
“่ะ พ่อแม่อันประสบอุบัิเหุั้แ่ันยัเ็มาๆ ุแม่บุธรรมเลยรับเลี้ยันับน้อไว้่ะ… ุยูฮยอน สสัยอะไรหรือเปล่าะ?” เธอถามอย่าระมัระวั
“ปะ…เปล่าน่ะ” เาปิเสธ หล่อนอาไม่ใ่นรัอเา ็แ่นหน้าเหมือน อันที่ริเาไม่วริว่าหล่อนือูฮยอน้วย้ำ เพราะเาเห็นมาับาว่าูฮยอนไ้าเาไปแล้ว
“านอผมในแ่ละวัน่อน้าเยอะ ุิว่าุะไหวมั้ย?” เาถามเธออีรั้หลัาที่ัวามประหม่าออไป
“ไหว่ะ… หนัแ่ไหนันไม่เี่ย” หล่อนยิ้ม
“ุ้อทำานร่วมห้อับผม อึอัหรือเปล่า?” อิมอฮยอนหันมอไปที่โ๊ะทำานอเธอที่ั้อยู่ร้ามับโ๊ะอยูฮยอน หล่อนพยัหน้ารับ
“ันสบายมา่ะ”
“็ีรับ ถ้าเป็นไปไ้ผมอยาใหุ้เริ่มานวันนี้เลย”
“ล่ะ” หล่อนยิ้มออมา ่อนะลุึ้นและะพาร่าไปที่โ๊ะทำานอัวเอ แ่เสียอหัวหน้านใหม่ลับเรียเธอึ้นมาเสีย่อน
“เี๋ยว…” ยูฮยอนลุึ้นพร้อมับมอหน้าเธอ “ุพอะรู้ันที่ื่อ ‘อุนา’ มั้ย?”
อิมอฮยอนหน้าน ่อนที่ะปรับสีหน้าเป็นปิ “ใ่นัารเมือที่ประสบอุบัิเหุเสียีวิทั้รอบรัวเมื่อ 7 ปี่อนหรือเปล่าะ?”
“ันเยเห็น่าวเาทาโทรทัศน์ที่แอลเอ… น่าเศร้ามาเลย่ะ ว่าแ่..ุยูฮยอนมีอะไรหรือเปล่าะ?” หล่อนเอ่ยถามพร้อมับมอเา้วยแววาสสัย
ยูฮยอนส่ายหน้า แ่ไม่ทันที่อฮยอนะเินไปที่โ๊ะทำาน เา็เอ่ยเรียเธอึ้นมาอีรอบ
“วันหลัุไม่้อแ่ัวสั้นนานี้็ไ้นะ นที่นี่เาะมอว่าไม่ี”
อิมอฮยอน้มมอุระโปรสั้นสีแเหนือเ่าที่เธอสวมใส่มาวันนี้ ่อนะมอหน้ายูฮยอน
“รวมถึุ้วยหรือเปล่าะ?”
ยูฮยอนหลบสายาเหมือนถูถามแบบู่โมนานั้น อิมอฮยอนึหลุยิ้มออมาน้อยๆ แล้วึเินไปที่โ๊ะทำานอเธอ หล่อนใ้เวลา่วเ้าในารัโ๊ะทำาน
ทุอิริยาบถออิมอฮยอน อยู่ในสายาอยูฮยอนลอเวลา
ในเวลา่วบ่าย หลัารับประทานอาหารเสร็แล้ว ยูฮยอน็เอาแ่นั่อ่านเอสารเี่ยวับี วันนี้เาแทบไม่ไ้ใ้แรเยอะมาอะไร เพราะมีผู้่วยนใหม่อย่าอฮยอนอย่วยเหลือเา หล่อนหัวไว เ้าใและเรียนรู้านไ้เร็วว่าเลานอื่นที่เยทำานับเา
เาแ่ิามวามริ ไม่ไ้ิเอนเอียอย่าใ เพราะเมื่อ่วสาย ิม ามิน แวะเ้ามาหาเา และไ้พบับอฮยอน ามินเอ็มผู้่วยนใหม่อเาไม่าปา อฮยอน็ไ้แ่ยิ้มรับและอบุเา
อฮยอนูนิ่ๆ แ่็มีวามมั่นใในัวเอ เธอล้าเถียและ้านในสิ่ที่มอว่าผิไป สำหรับยูฮยอนแล้ว ผู้หิประเภทนี้ไม่ใ่ผู้หิที่ธรรมานั ประูห้อถูเปิออพร้อมับร่าผู้่วยนสวยที่ลับมาพร้อมาแฟร้อนที่เาสั่ให้เธอไป
“าแฟไ้แล้ว่ะ” หล่อนวาบนโ๊ะ่อนะเินลับไปที่โ๊ะโยที่ไม่รอให้เาิมและิมัน ยูฮยอนปรายามอ่อนะยแ้วาแฟนั้นึ้นมาื่ม สีหน้าอเาเปลี่ยนไปทันทีหลัาที่ไ้ิม เารีบวาแ้วาแฟแล้วพูับผู้่วยอัวเอ
“าแฟมันหวานไป”
“ะ?” อฮยอนเลิิ้วมอ “เมื่อีุ้พูับันหรอะ?”
“รับ , าแฟทีุ่มันหวานไป” เามอเธอนิ่ “ุไม่รู้หรอว่าผมื่มาแฟแบบไหน?”
“อ่า… ันอโทษ้วยริๆ่ะ ันไม่รู้ริๆ ันน่าะถามุ่อนออไปให้” อฮยอนลุเินไปที่โ๊ะอยูฮยอนและหยิบแ้วาแฟึ้นมา
“ไม่้อไปใหม่หรอรับ ผมพอื่มมันไ้” เาหยุอฮยอนไว้ ่อนที่หล่อนะวาแ้วาแฟลบนโ๊ะอีรั้
“ันอโทษริๆนะะ ันแบบมารานทั่วไป…” หล่อนอบเสียอ่อย สีหน้ารู้สึผินั้นทำให้ยูฮยอนใอ่อน
“ั่มันเถอะรับ เอาเป็นว่าหลัานีุ้้อแบบที่ผมื่ม นั้นือ าแฟสอ รีมหนึ่ น้ำาลหนึ่”
“่ะ ันะำมันไว้ อโทษริๆนะะ” ยูฮยอนพยัหน้า่อนะบอให้หล่อนลับไปทำานที่้าา เามอามแผ่นหลัสวยนั้น พลาใ้วามิ
เาำลัหวัอะไรอยู่ ?
หวัะให้เธอรู้ว่าเาอบื่มาแฟแบบไหนอย่าทีู่ฮยอนรู้น่ะหรอ ?
อย่าลืมสิ…ว่าเธอไม่ใู่ฮยอน..
ร่าุหมอสาวภายในห้อพัอเธอ นาฬิาบ่บอว่าอี 10 นาทีะถึ่วพัเที่ย แ่ฮวายอเอานั่ยืนเหม่อมอทอไปยันอหน้า่าที่มีรอยบ่บอว่าเมื่อ่วเ้าที่โลมีฝนลมา ในมืออเธอมีเ็มและ้าย หล่อนำลัฝึารเป็นวิสัีแพทย์ที่ี
ถึะสบายใที่อีนไ้อย่ายฮวาไม่มาวนใเธออี แ่เธอำลัิว่าะรับมือับลูายอยอวัยัไ เธออยาปิเสธ แ่เพราะำว่าบุุที่เามี่อรอบรัวอเธอ ทำให้ฮวายอปิเสธานิ้นนี้ไม่ไ้
เสียประูห้อถูเาะนหล่อนเอรู้สึัวและเผลอทำเ็มิ้มเ้าที่นิ้วี้ หล่อนรู้สึเ็บน้อยนิ้วแะที่ริมฝีปาเบาๆ ่อนที่ประูะถูเปิและปราร่าุหมอหนุ่มเินเ้ามา
“พี่หมอ…” ฮวายอเอ่ยเรียเสียเบา เธอลี่ยิ้มออมา ่อนะเินเ้าไปหาเา
“ไเรา.. เหม่อนเ็มำมือหรือไ?”
“พี่หมอรู้ไ้ยัไว่าเ้าเหม่อ?” ฮวายอมวิ้วมอหน้าพี่หมออเธอ้วยวามสสัย
“็แอบูอยู่่อนแล้ว ึเาะประู” ลีอ พี่หมออหล่อนลี่ยิ้มออมา ่อนะเยหน้ามอนาฬิาแล้วเอ่ยปาวนเธอออไปทานอาหาร
“ะเที่ยแล้ว ไปหาอะไรทานันเถอะ” ฮวายอย้อมือูนาฬิา่อนะยิ้มเบาๆ
“แ่เ้ายัฝึร้อย้ายไม่เสร็เลย่ะ ยัทำมัน้าอยู่เลย…” หล่อนบอเสียอ่อย
“แ่เรา้อทาน้าวลาวันนะ บอนไ้ว่าใหู้แลรัษาสุภาพ ไม่ไ้แปลว่าหมอะ้อละเลยมันนะ หมอ…็ป่วยไ้เหมือนัน”
ฮวายอยิ้มับสอนอพี่หมอที่เธอนับถือ อเป็นรุ่นพี่อหล่อนอนเรียนและยัเป็นพี่หมออหล่อนอี้วย เาะอยแนะนำเธอในสิ่ที่หมอนนึวระมี เธอมัะำมันและปรับใ้ับัวเอเสมอ
พี่หมออเธอเป็นนรูปร่าสู ผิวาว รอยยิ้มอเาสะเธอทุรั้ที่ไ้เห็น เาเป็นรัแรอฮวายอ แถมยัมีวามเป็นผู้นำ อย่าที่เธออบอี้วย
“เ้าใแล้วละะุหมอ” หล่อนยิ้ม “ถ้าั้นเ้าอเ็บอ่อนนะะ”
“ีมา…” เายิ้ม “ถ้าั้นเี๋ยวพี่ะไปเอารถ เราเ็บอเสร็ไปรอที่หน้าโรพยาบาลนะ”
ฮวายอพยัหน้ารับ มอายหนุ่มที่เธอปรารถนาเินออาห้อไป หล่อนรีบเ็บอุปร์ทั้หมลล่อแล้วใส่ไว้ในลิ้นัอโ๊ะามเิม ่อนะถอุาวน์แวนไว้ที่ผนั รววามเรียบร้อยอัวเอ แล้วึหยิบระเป๋าออาห้อไป
ฮวายอยืนรอพี่หมอออหล่อนอยู่ที่หน้าโรพยาบาล เธอ้มหน้ามอพื้นพลาใ้เท้าเี่ยพื้นไปมา เผลอยิ้มออมา้ำแล้ว้ำเหล่า นานๆรั้เธอะมีโอาสไ้ออไปทานอาหาร้านนอ ปิถ้าไม่ห่อ้าวมาทานเธอ็มัไปทานที่โรอาหาร แ่ว่ารั้นี้พิเศษมา ไ้ออไปทาน้านอพร้อมับายนที่เธอรั
“ว่าไรับุหมอนสวย…” เสียที่ไม่อยาไ้ยินทำให้ฮวายอหุบยิ้มทันที พร้อมับเยหน้าเ้าอเสียที่ส่ยิ้มวนๆมาให้เธอ ัวอเาอยู่ในรถเปิประทุนสุหรูสีเินที่อเทียบหน้าโรพยาบาล ฮวายอถอนหายใ่อนะเินหนีเาออมา แ่ยัมิวายถูับามนเธอเออารม์เสีย
“้อารอะไราันไม่ทราบ?” หล่อนถามเสียแ็ พลาหันลับไปมอหน้านที่ยียวนวนประสาท
“อะไรัน เมื่อี้ยัยืนยิ้มหวานอยู่เลย พอเอหน้าผมนี่ทำไม้อทำหน้าเหมือนยัษ์้วย” ยฮวาบ่นอิออ ่อนะยิ้มเ้าเล่ห์ “ยิ้มให้ผมูหน่อยิ เวลายิ้มุสวยมาเลยนะุหมอ”
“ันไม่ใ่สาวๆทีุ่มแล้วะใอ่อนนะ อยาไ้อะไรว่ามาเลยีว่า่ะ”
“ไปทาน้าวับผม” พูเสร็พร้อม้อหน้าหิสาวที่ยืนมวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ้วยสายานิ่เย
“อะไรนะ?!”
“ทำไม้อให้พู้ำเนี่ย… ผู้หิเป็นแบบนี้ทุนเลยหรือเปล่า?” เาสายหัว “ผมอยาใหุ้หมอไปทาน้าวับผม”
“ันไม่ไป!” ฮวายออบเสียแ็แล้วึเินหนี แ่เา็ยัับรถามเธอมาลอ
“ถ้าไม่ไปผม็ะามื้อุอยู่แบบนี้ละ ะทำทุวันเลย้วย!”
“ุมันบ้า!” หล่อนแว้ใส่เา แ่ยฮวาลับยิ้มใส่
“บ้ารัุไุหมอ” เายิ้ม “ผมพูริๆนะเนี่ย ถ้าุหมอไปทาน้าวับผม เลิามอแยริๆนะ ็แ่อยาทาน้าวับุหมอสัรั้”
“อโทษทีนะะ แ่ันไม่ว่า…”
“อย่าบอนะว่าที่มายืนยิ้มนี่รอผู้ายมารับไปทาน้าว… มิน่า…” เายิ้มเ้าเล่ห์ “ผมไม่ใร้ายหรอน้า เย็นนี้เี๋ยวผมมารับ ุหมอออเวรี่โมละ”
“ันไม่รู้” หล่อนไม่อบ พลาเบือนหน้าไปทาอื่น
“็ไ้… เรื่อแ่นี้ผมามสืบไ้อยู่แล้วละ สบาย… เอาเป็นว่า อนเย็นเี๋ยวผมมารับ ทาน้าวลาวันให้อร่อยนะรับุหมอ… บาย”
พูบ็ับรถออไป โยทีุ่หมอนสวยไม่ทันไ้อบโ้ ฮวายอำมือแน่น้วยวามโมโห ่อนะเป็นปิเมื่อรถอพี่หมออับออมารับเธอ
เย็นนี้ะเป็นหายนะอเธอ ะนั้นเธอ้อทำทุทาเพื่อนี้เพลย์บอยวนอารม์นนั้น
อิมอฮยอน เ็บ้าวอบนโ๊ะที่เพิ่ใ้วันนี้วันแรให้เรียบร้อย ห้าโมรึ่ือเวลาเลิานอหล่อน และนี่็ถึเวลาเลิานแล้ว ารเรียนรู้านวันนี้ไ้บล เธอสามารถเรียนรู้สิ่่าๆที่้อทำไ้อย่ารวเร็ว เว้นเสียว่า… เธอยัไม่สามารถเรียนรู้เ้านายนใหม่อเธอไ้
ในสายาอฮยอนแล้วเ้านายนใหม่อย่ายูฮยอนเป็นสิ่ที่ทำวามเ้าใยา วันทั้วันเาพูับเธอแ่ไม่ี่ประโย แถมยั้อเธอเม็ นั้นทำให้เธอรู้สึเร็นอยาะย้ายโ๊ะทำานออไปนั่้านอเอาเสียื้อๆ
หิสาวสะพายระเป๋า่อนะเ็บเ้าอี้เ้าที่เรียบร้อย หล่อนำลัะเินไปยั่ประูห้อ แ่ทว่าเสียอยูฮยอนเรียื่อหล่อน็ัึ้น น้อหยุเินและหันไปมอเา
“ุ…ลับบ้านยัไ?” เาเอ่ยถามในานะเ้านาย แ่ใบหน้าทีู่เอะเินนั้นทำให้อฮยอนอมยิ้ม
“เพื่อนมารับนะะ ุยูฮยอนไม่้อเป็นห่วันหรอ่ะ”
“เพื่อน?” เาทวนำพลามวิ้ว “เพิ่ับมาเาหลี เธอมีเพื่อนแล้วหรอ?”
“เพื่อนอันนนี้เรารู้ัันั้แ่เรียนที่แอลเอแล้วละะ เราเยเรียนไฮสูลห้อเียวัน แถมละแวบ้าน็ใล้ันอี แ่ว่าพอเ้ามหาลัยเาลับมาเรียนที่ำรวที่เาหลีนะะ” เธอบอเสียสใส ่อนะยนาฬิา้อมือูแล้วรีบเอ่ยลาเ้านาย “ันอัว่อนนะะ เาน่าะมารอแล้ว สวัสี่ะ”
อฮยอนโ้เล็น้อย่อนะเินออาห้อไป ยูฮยอนมอามหลัพร้อมพึมพำเบาๆ
“ผู้หิสมัยนี้…”
ารที่ผู้่วยอเาเรียนบนอ บาทีภาพลัษ์อเธออาไม่ีนัในสายาพนัานที่อาวุโส อฮยอนไม่ไ้มีนิสัยร้ายแรหรือหัวแ็ เพียแ่เธออบแ่ัวเหมือนสาวนอ และไม่่อยระวััว
ยูฮยอนลุเินไปที่หน้า่า สายาอเาเห็นร่าผู้่วยสาวำลัยิ้มร่าับผู้ายนนึที่เินลมาเปิประูให้หล่อน เาพิารารูปร่าหน้าาอผู้ายนนั้น่อนะว้าโทรศัพท์เบอร์อน้อสาวเพียนเียว
นั้นมัน… ัมินฮยอัๆเลยนี่
“โลลมสุๆ ไม่ิว่าเธอะไ้ทำานเป็นผู้่วยพี่ยูฮยอน” มินฮยอเอ่ยปาในะที่ับรถออาสำนัานที่ไปรับอฮยอน เพื่อนรัอเา
“นายรู้ัเา้วยหรอ?”
“รู้ัสิ นั้นนะว่าที่พี่เยันเลยนะ” เายิ้มนาปิ ่อนะสัเว่าน้าัวมีสีหน้าผิปิ “เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย? ทำานวันแรไม่ีหรอ?”
“ะว่าีมัน็ีอ่ะ แ่…” อฮยอนถอนหายใ “ันแ่รู้สึว่าุยูฮยอนเาอบมอันแปลๆ มอเหมือนับผิ ทำานไปนั่ระแวไปว่าเาะลุมาบีบอันอนไหน?”
“เอาน่า… ริๆแล้วพี่ยูฮยอนเป็นนใีมาเลยนะ แ่็บ้าานมาเหมือนัน ะว่าไป เี๋ยวัน็้อไปที่สำนัานนั้นบ่อยๆเรื่อีเหมือนัน บาทีเราอาไ้ทำาน้วยันนะ” เายิ้ม
“ี? ีอะไรหรอ?”
“็ีนัารเมืออุนา… ที่เาเสียีวิันทั้รอบรัวเมื่อเ็ปี่อน เท่าที่รู้าูอ ลูสาวนโอุุนาเป็นนรัอพี่ยูฮยอนน่ะ”
“วันนี้เาถามันเรื่อุอุนา้วย” อฮยอนอบเสียเรียบ “แ่ันไม่รู้อะไรมา ว่าแ่เาะรื้อีทำไม? มันนานแล้วไม่ใ่หรอ?”
“ุุนาน่ะ มีี้าไม้ในเหวห้ามอเู ไหนะเรื่อธุริอื่นๆที่ยัหา้อสรุปไม่ไ้อี พี่ยูฮยอนมีอะไริในั้นแหละ ันฟัมา ันยัิไม่ออเลยว่าเาทำอะไรร้ายแรแบบนั้นไ้”
อฮยอนพยัหน้ารับเบาๆ่อนะเบือนหน้าหันไปมอนอรถ สายาอหล่อนมอบรรยาาศริมถนนเรื่อยเปื่อย ในสมอพลาิถึเรื่อออุนา
ถ้าเธอ่วยยูฮยอนทำีนี้สำเร็ เส้นทาารเป็นอัยารอเธอ็อาะ่ายึ้นสินะ
ร่าสูสมส่วน้าวเท้าเินามทาเินอโรพยาบาล หล่อนเพิ่เสร็าารรวอาารนไ้อัวเอาึผู้ป่วย หลัาที่ลับาทาน้าวับพี่หมออ ฮวายอเอ็ไม่ไ้เอหน้าเาอีเลย เพราะลอบ่าย หล่อนแทบไม่ไ้ว่าพัหายใ
“วันนี้มีอะไรอีมั้ยะ?” ฮวายอยมือเท้าาที่เาว์เอร์ประาสัมพันธ์ สีหน้าอเธอูอ่อนแรนพยาบาลสาวสัเไ้
“ไม่มีแล้วละะุหมอ วันนี้เหนื่อยแย่เลยนะะ”
“นิหน่อย่ะ แ่โีมาที่อนลาวันทานไปเยอะ เลยมีแร” ฮวายอยิ้ม ่อนะส่แฟ้มประวัินไ้ให้ับนาพยาบาล
“เออ.. หมอิมะ วันนี้มีนมาถามเวลาเลิเวรอหมอ้วยละะ เป็นผู้าย หล่อมาเลยนะะ” ฮวายอถลึาใเมื่อสิ้นเสียอพยาบาลสาว หล่อนเหลือบมอนาฬิาบ่บอเวลาหนึ่ทุ่มร ่อนะพึมพำเบาๆ
“นายนั่นเอาริ้วยแหะ” หล่อนเยหน้ามอพยาบาลสาวสวยที่ยืน้อ่อนะส่ยิ้มให้ “ออเวรแล้วหมออัวลับบ้าน่อนนะะ”
พูเสร็็เิน้ำเ้าห้อพั รีบถอเสื้อาวน์แวนผนัามเิม ว้าระเป๋า โทรศัพท์มือถือ แล้วรีบเินออาห้อพั ุมุ่หมายอฮวายอือ หล่อนะออาโรพยาบาลนี้่อนที่นายเพลย์บอยนั้นะมา ไม่อยาไปทาน้าว้วย ไม่อยายุ่และไม่อยาเสวนา มีทาเียวือหล่อน้อหนีไปาโรพยาบาลให้เร็วที่สุ
“อ่ะ!” เสียร้ออฮวายอัึ้น เธอรีบเินนแทบไม่ไ้มออะไร ันั้นไม่แปลเลยที่เธอะนพยาบาลในโรพยาบาล “อโทษ้วย่ะ พอีันรีบ”
“ะรีบไปไหนหรอรับ ุหมอนสวย”
เสียที่ไม่อยาไ้ยินทำเอาฮวายอ้อเยหน้ามอึ้นมา หล่อนะัไป่อนะปรับสีหน้าเป็นปิ
“นายยุ่อะไร้วย”
“ผมรู้น้า… ว่าุหมอำลัั้ใะหนีผม นี่ิะเบี้ยวินเนอร์ใ่มั้ย?” ยฮวา้อหน้าาวใสนั้นที่บึ่ึ
“นี่! นายลืมอะไรไปหรือเปล่า ว่าันไม่ไ้อบล ะนั้น.. ะมาบอว่าันหนีนายไม่ไ้!” หล่อนเถียเสียแ็
“เรื่อนั้นผมไม่ีเรียส” ยฮวายมือบอปั ่อนะมอหน้านรหน้าแล้วยิ้มออมา “แ่ผมบัับ… ็ถ้าอยาให้ผมามุหมอทุวัน ็ไม่้อไป็ไ้นะ อบที่ผมามื้อ็ไม่บอ ิ้วๆ” เาใ้มือป่วนเปี้ยนในระับสายาอฮวายอ ่อนะโนหล่อนปัมันออ
“ันไม่ไ้อยาให้นายมาามื้อัน! แล้วัน็ไม่อยาไปินน ินเนอร์อะไรับนาย้วย!” ฮวายอพลัเาออ่อนะเินออไปแ่า็ถูึเอาไว้้วยมือให่อเา พร้อมยัับเอาไว้เสียแน่น
“ไม่ไ้… ผมอโ๊ะไว้แล้ว” เายิ้มทะเล้น ่อนะลาัวฮวายอไปที่รถหรูอัวเอ ลอทาเสียโวยวายอหล่อนัไม่หยุ
“ปล่อยันนะ! ันไม่ไปับนายนะ! ปล่อยันน!” ฮวายอีมือเาที่ับแนเธอ พร้อมับืนัวเอไม่ให้ถูเาลาไป ยิ่เาไม่ยอมปล่อย หล่อนเอ็ะโนเสียัมาึ้นเรื่อยๆ
“ย่าห์! ถ้าไม่หยุโวยวายผมูบอีแน่!” ยฮวาหันมาโวยวายใส่้วยอารม์ไม่ีเหมือนอนแร พร้อมับ้อหน้าฮวายอเม็ หิสาวเริ่มรู้สึว่าัวเอไม่ปลอภัย ึยอมเียบและเินไปที่รถับเาโยี
‘นี่ันไปทำเวรทำรรมับนายนนี้ั้แ่าิปาไหนันเนี่ย! ทำไมาินี้นาย้อมาวุ่นวายับัน้วยย!’
“เียบแบบนี้ แอบ่าผมอยู่สินะ” ยฮวาปล่อยแนหล่อนเมื่อเินมาถึรถ ่อนะเปิประูรถให้ แล้วบัับให้หิสาวเ้าไป
“อย่ามาทำรู้ีหน่อยเลย” พูบ็ึ้นรถอเาอย่าว่า่าย ายหนุ่มปิประูให้เธอ ่อนะเินไปอี้าน
ยฮวาลอบยิ้มออมาเล็น้อย ่อนะเ๊รึมเหมือนไม่มีอะไร
.
็นะ... สปอยไว้นานแล้วแ่เพิ่มาอัพ รีเอร์ลืมันไปหมแล้วววววววว
อโทษที่้าแบบมาๆ้วยนะะ เพิ่สอบเสร็ าน็เยอะ ฮ่อล
ยัไอ่านแล้วอย่าลืมเม้นิม ไรเอร์นนี้อบอ่านอมเม้นนะะ
อยาะเาเรื่อ หรือ ะสรีมยัไ็ามสบายเลย่า
อ่านให้สนุนะะ ^^
ความคิดเห็น