คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6
CHAPTER 6
เกือบอาทิตย์แล้วที่ซอฮยอนอยู่ที่สวนส้มหลังจากที่คยูฮยอนพาเธอออกมาจากป่าเธอก็ไม่สบายและตอนนี้เธอก็เพิ่งฟื้นไข้หลังจากที่นอนหลับไปสองวันเต็มๆ
“ตื่นแล้วหรอคะคุณซอฮยอน?” เด็กสาววัยสิบแปดถามเธอขึ้น ซอฮยอนขมวดคิ้วมอง “หนูชื่อจินอาค่ะ เป็นลูกคนสวนของคุณคยูฮยอน”
ซอฮยอนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ หลังจากที่ฟังเธอพูดจบ
“ทานข้าวสักหน่อยนะค่ะ หนูทำซุปสาหร่ายมาให้คุณด้วย”
“เธอทำเธอหรอจ๊ะ?”
“ใช่ค่ะ หนูต้องทำให้พ่อกินตอนกลางวันบ่อยๆ คุณนะเพิ่งฟื้นไข้ต้องทานซุปเยอะๆ” จินอาจัดแจงวางถ้วยซุปบนโต๊ะ ซอฮยอนเดินเข้ามาก่อนจะมองอาหารทั้งหมด
“น่าทานจัง” เธอยิ้ม
“ต้องทานเยอะๆนะค่ะ คุณคยูจะได้ดีใจ”
ซอฮยอนหุบยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าเบาๆให้จินอา แล้วนั่งลงบนโต๊ะอาหาร
“จินอาจ๊ะ ทานเสร็จแล้วพาฉันไปเดินที่สวนส้มได้ไหม?”
“เอ่อ…”
“ฉันไม่หนีอีกแล้วละ หนีไปก็ไปไม่พ้น…” เธอบอกเสียงเศร้า ก่อนจะใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวไปมา
“นี่คุณ… คุณคยูน่ะ ไม่ได้ใจร้ายอะไรนักหรอก วันนั้นที่คุณหนีไป นายเป็นห่วงคุณมากเลยนะ ยอมเดินกลางสายฝนออกไปตามหาคุณ”
ซอฮยอนเงยหน้ามองจินอา ก่อนที่เธอจะพูดต่อ
“แม้แต่คุณเจสสิก้า นายยังไม่ห่วงขนาดนี้เลย….”
“คุณเจสสิก้า ใครกันหรอจินอา?”
“เพื่อนนายนะค่ะ อนาคตคู่หมั้นนาย…” จินอายิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำให้ซอฮยอน หญิงสาวนั่งนิ่งกับคำที่ได้ยินจากจินอา
คู่หมั้น…
แล้วเธอเป็นใคร ?
“แม่บ้านคะ ยุนขอนมแก้วนึงนะค่ะ” ยุนอาเดินเข้ามาในครัวก่อนจะกระซิบบอกแม่บ้านของเธอแล้วยิ้มให้
“หิวอีกแล้วคุณหนู”
“ก็ยุนต้องใช้แรง ใช้สมองนิค่ะ ได้นมอุ่นๆฝีมือคุณแม่บ้านสักแก้วจะได้มีแรงทำงาน”
“ไม่ต้องมาพูดให้ดีใจเลยค่ะ ไปนั่งรอเดี๋ยวป้าเอาไปให้”
ยุนอายิ้มรับก่อนจะเดินออกจากห้องครัวแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้นั่งลงบนโซฟาสีครีม เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้เธอต้องหันมอง
“ใครมากัน?” เธอพึมพำก่อนจะเดินออกไปดูข้างนอก
“ลุงคิมคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอเอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นคนรับใช้วัยกลางคนกำลังสกัดชายหนุ่มไม่ให้เข้ามาภายในเขตบ้าน
“เขาบอกว่า มาหาคุณซอฮยอนนะครับคุณหนู ผมบอกว่าไม่มีๆ เท่าไรก็ไม่ยอมไป”
“ก็ฉันไม่เชื่อไงเลยไม่ไป! เจ้าของบ้านออกมาก็ดีแล้ว ซอฮยอนอยู่ไหน ?” ยงฮวาสบัดตัวหลุดจากการจับกุมของคนใช้กลางคนก่อนจะยืนจ้องหน้ายุนอา
“ซอฮยอนไหน?”
“ชเวซอฮยอนไง เธอแกล้งโง่หรือแกล้งไม่รู้จักห่ะ!”
“นี่นาย! มาบ้านคนอื่นเขา หัดทำตัวให้มันมีมารยาทซะบ้างนะ ไม่ใช่ยืนโวยวายยั่งกับคนบ้าแบบนี้!!”
“งั้นเธอก็ตามซอฮยอนออกมาพบฉันสิ!”
“ซอฮยอนไม่ได้อยู่ที่นี่”
“โกหก!” ชายหนุ่มสวน “คุณลุงบอกว่าซอฮยอนมาทำงานให้ตระกูลโจ เธอต้องอยู่ที่นี่…. ซอฮยอน !! ออกมาหาฉันหน่อย ซอฮยอน!!”
“ตามสบาย อยากจะตะโกนก็ตะโกนไป ฉันบอกแล้วไม่เชื่อเอง!” ยุนอาทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่ยงฮวากลับตะโกนถามเธอขึ้น
“ถ้าซอฮยอนไม่ได้อยู่ที่นี้ แล้วซอฮยอนอยู่ที่ไหน?”
“แล้วทำไมฉันต้องบอกนายด้วย นายเป็นอะไรกับซอฮยอน?” ยุนอาก้าวเท้าเดินเข้าไปหายงฮวาก่อนจะยืนกอดอก “นายเป็นอะไรกับซอฮยอน!”
“แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย!”
“งั้นฉันก็ไม่บอกว่าซอฮยอนอยู่ที่ไหน…”
ยงฮวามองหน้ายุนอาอย่างเหลืออด ก่อนจะคว้าข้อมือของเธอกระชากออกมาจากรั้วบ้าน “มานี่เลยยัยตัวดี!”
“นายจะพาฉันไปไหน!! ปล่อยฉันนะ…. ลุงคิมคะ ช่วยยุนด้วย…ปล่อยย!!!!” ยุนอาขืนตัวพลางใช้อีกมือของเธอเกาะรั้วบ้านเอาไป “ลุงคิมคะ!!”
“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันฆ่ายัยปากกว้างนี้แน่!” ยงฮวาขู่
“กรี๊ด! หยาบคาย ไร้สกุล ไอ้เหงือกบานนายว่าฉันอย่างนั้นได้ยังไง!”
“ถ้าเธอไม่อย่างโดนฆ่าตอนปากกว้างแบบนี้ ตามฉันมา ฉันต้องการคุยกับเธอ!” ยงฮวาแกะมือยุนอาอีกข้างที่เกาะรั้วไว้ ก่อนจะลากเธอมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่จอดไว้แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว ก่อนจะจอดในที่เปลี่ยวแห่งนึง
“นาย… จะทำอะไรฉัน?” ยุนอาลงจากรถก่อนจะมองซ้ายขวา “ขมขื่นฉันหรอ?”
ยงฮวามองหน้าเธอนิ่ง ก่อนที่ยุนอาจะพูดต่อ “นี่.. จะขมขื่นฉันก็พาไปที่ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม ที่แบบนี้คันตายเลย”
“นี่! หัดมีความเป็นผู้หญิงในตัวบ้างเหอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ปากกว้างแล้วยังแบนอีก”
“นายแอบมองหน้าอกฉัน!” ยุนอารีบยกมือปิดหน้าอกเธอไว้
“เข้าเรื่องเหอะ ฉันขี้เกียจทะเลาะกับเธอ” ยงฮวาปรายตามอง “ซอฮยอน เพื่อนฉันอยู่ที่ไหน?”
ยุนอามองหน้ายงฮวานิ่ง ก่อนจะตัดสินใจบอกชายหนุ่ม “เชจู”
“ที่ไหนของเชจู?”
“ฉันไม่บอกนายหรอก บอกนายแค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้วละ”
“ได้…” เขาลากเสียงยาว “เชจูเล็กนิดเดียว ฉันไปตามหาเองก็ได้”
“นี่! ห้ามไปนะ” หญิงสาวชี้หน้า “นายห้ามไปบุกรุกที่นั้นเด็ดขาด!”
“ฉัน-จะ-ไป”
“ได้! ถ้าฉันรู้ว่านายไป นายไม่รอดแน่ ไอ้เหงือกบาน!” ยุนอาเตะล้อรถมอเตอร์ไซค์ยงฮวาก่อนจะเดินกลับบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ผิดกับยงฮวาที่พูดล้อเลียนลับหลังเธอ
“นายไม่รอดแน่ เหงือกบาน… แบ่ๆ” เขาหันมองตามหลังเธอ “ฉันไม่กลัวเธอหรอกยัยแบน! ปากกว้าง ขาโกง…. โอ๊ย!” ยงฮวายกมือกุมหัวทันทีเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างลอยมากระทบศรีษะของเขา
“ฉันได้ยินนะยะ!” ยุนอายืนเท้าเอวพลางชี้หน้าชายหนุ่ม ก่อนจะเดินถือรองเท้าที่เหลือข้างเดียวกลับบ้าน
ใช่แล้ว! ที่ขว้างไปเมื่อกี้ รองเท้าเบอร์ 37 ของเธอเอง!
“แบบนี้เก็บได้ไหมจินอา?” ซอฮยอนชี้ผลส้มให้จินอาดู ก่อนที่คนถูกถามจะพยักหน้า
“นี่ถ้านายมาเห็น หนูตายแน่ๆเลย” จินอาบ่นกระปอดกระแปด “พี่ซอฮยอนยังไม่หายดี แต่ดันออกมาเก็บส้มกลางแดด”
ซอฮยอนยิ้มพลางเด็ดผลส้มลงตระกร้า “เราก็รีบทำแล้วรีบกลับบ้านก่อนที่เขาจะมาสิ ไม่เห็นจะยากเลยจินอา”
“หนูเดาเวลากลับบ้านนายไม่ได้หรอก เดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า”
“เขาเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอจินอา?”
“นายจะกลับดึกเวลาคุณซูยอนมาพักผ่อนที่เชจูเท่านั้นค่ะ”
“อ่อ” ซอฮยอนแกล้งพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจของเธอไปที่ผลส้ม “ผลใหญ่ดีนะ น่าทานดี”
“พี่ซอฮยอน…” จินอาเรียกเธอ “พี่เป็นอะไรกับนายหรอ?”
คำถามที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ตอบ ทำเอาคนถูกถามทำหน้าไม่ถูก ก่อนที่เธอจะยิ้มบางๆ “ฉันมาทำงานนะ ครบกำหนดฉันก็ไปแล้วละ”
“พี่มาทำงานจริงๆหรอ?”
“อืม…ใช่ ฉันมาทำงาน” ซอฮยอนพยายามยิ้ม ก่อนจะแกล้งเหนื่อย “ฉันเหนื่อยแล้ว รู้สึกจะวูบๆ เข้าบ้านกันเถอะ”
“นั้นไง! หนูบอกแล้วพี่ก็ไม่ฟัง ไปค่ะ เข้าบ้านพักผ่อนกันดีกว่า”
จินอาวางตระกร้าลงใต้ต้นส้มก่อนจะพาซอฮยอนเข้าไปในบ้าน แต่เมื่อเดินเข้าบ้านแล้วทั้งคู่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคยูฮยอนนั่งดื่มน้ำส้มที่โซฟาตัวโปรดพร้อมกับเปิดทีวี
เขาหันมองเธอ ก่อนจะเบนสายตาไปหาจินอา
“น้ำส้มอร่อยนะจินอา ขอบคุณที่มาทำไว้ให้” เขายิ้ม
“หนูไม่ได้ทำค่ะนาย” จินอารีบปฎิเสธ
“ฉันทำเองค่ะ” ซอฮยอนบอกเสียงเรียบก่อนจะหันหาจินอา “เรากลับไปพักผ่อนได้แล้วละ ไม่ต้องห่วงพี่นะ”
จินอาพยักหน้า ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป เหลือแต่เธอและเขาที่ไม่ได้พูดคุยกันมาหลายวันแล้ว ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งคู่ ก่อนที่ซอฮยอนจะเอ่ยปากพูดขึ้นเอง
“ถ้าไม่มีอะไรเรียกใช้ ฉันขอตัวไปพักผ่อน ก่อน…” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ มือหนาของชายหนุ่มก็ประทับลงบนหน้าผากสวยของเธอ ซอฮยอนมองหน้าเขา แต่คยูฮยอนกลับทำเป็นไม่สนใจ
“ตัวยังไม่หายร้อนนิ ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะเอายาขึ้นไปให้…”
ซอฮยอนพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะผละออกแล้วขึ้นไปบนห้อง ใจของเธอเต้นแรงกับการกระทำของเขามาก เธอไม่สามารถเดาอะไรได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะดีหรือร้ายกับเธอ….
ความคิดเห็น