คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Heart Had Love :: 4
ไม่เถียหรอ ถ้าใระบอว่าเธออบสีำ ็เธออบสีำริๆนี่
“ลอแระแไอ้รยู! สิ้นเือนลอ” นายบ่นระปอประแปับนิสัยอเธอ
“นี่แไปทำอะไรมา อบาล้ำเียว ูยอ”
“เออ! แไปทำอะไรมาลิี่ าล้ำนานี้”
“ใเย็นๆนะาม… ว่าแ่รูนใหม่นี่เาสอนวิาอะไรอะ?” ลิี่ถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น
“ถึะหล่อ แ่ถ้าสอนประวัิศาสร์ัน็อบาย” ลิี่ยิ้มแหย
ึ่ส่วนทาับรูเสสิ้าที่เินเ้าประูหน้าพอี
“นัเรียนเารพ” หัวหน้าห้อเอ่ยึ้น่อนที่นัเรียนในห้อะล่าวสวัสีาม
เสสิ้าเป็นรูสอนวิาภาษาอัฤษ ึ่็เหมาะับเธอมาที่สุ
“็พอันเห็นหน้า ัน็วิ่ออมาเลยแ” ามหันไประิบบอ
“ิม าม ับ พั ูยอ ทำอะไรันะ?” เสสิ้าเอ่ยถาม ทำให้นัเรียนทั้สอยิ้มบาส่ไปให้
“เปล่า่ะรู” ามอบเสียอ่อย
ฮวายอล้าหน้าที่อ่าในห้อน้ำ่อนะหยิบผ้าเ็หน้าอแม่ที่เธอพิัวลอเวลาึ้นมาับหน้าอเธออย่าแผ่วเบา ะว่าไปไม่ใ่แ่ลิี่ที่าล้ำ เธอเอ็เ่นัน ใ้าอเธอ้ำไปมา ผลมาาที่เธอทำานิ่อันนึหลายืน และเวลาพัผ่อน็น้อย ็แปลใัวเอเหมือนันว่าทำไมไม่เป็นอะไรเลย
ฮวายอพับผ้าเ็หน้าเ้าระเป๋าเสื้อ่อนะเินออาห้อน้ำ เธอหันไปเห็น้นไม้สั่นไหวเพราะแรลมที่นอระเบียอาาร ฮวายอลี่ยิ้ม่อนะเินออไปที่รนั้น เธอหลับาแล้วยิ้มรับลม่อนะับผมทัหูแล้วยื่นมออะไรเรื่อยเปื่อยามประสา
ยฮวาออาห้อน้ำาย เาำลัะเินไปที่ห้อที่เาเป็นรูประำั้น แ่สายา็หันไปเห็นเ็นัเรียนยื่นอยู่ริมระเบียแล้วนึน
นี่มันเวลาเรียนแล้วนี่น่า ทำไมยัมีนัเรียนไม่ยอมเ้าห้อเรียนอี?
ายหนุ่มเินไปที่ระเบียทันที ่อนะเอ่ยทัเ็นัเรียนนนั้น
“เวลาเรียนแล้ว ทำไมยัยืนอยู่รนี้อี?” เาทำเสียเ้ม ่อนที่นรหน้าสะุ้แล้วหันหน้าลับมา
สายลมพัผ่านไปอย่าอ้อยอิ่… สายาทัู้่ประสบเ้าหาัน
ไม่มีำพูใใะเอื้อนเอ่ย… นอาเสียหัวใที่ัเเ่นระัอ ‘เา’
“่ะ นี่เวลาเรียนแล้ว รูวรไปสอน” ฮวายอบอนรหน้าเสียเรียบ่อนะลับหันไปรับลม่อเ่นเิม ยฮวาส่ายหัว่อนะเินไปยืน้าๆเธอ
“แล้วเธอ็วรไปเรียน”
“หนูยัไม่มีอารม์เรียน…” อบเสียห้วน ูไม่สมับเป็นนัเรียน นึแล้ว็อยาะับี้นะให้เ็ ยฮวาไ้แ่ิ แ่ไม่ไ้ลมือทำ
“เธอื่ออะไร?” เาถามเธอเสียเรียบ
“ถ้าถามเพื่อะเอาไปัะแนน เปล่าประโยน์ ะแนนวามประพฤิหนูไม่เหลือแล้วละ” เธออบแ่สายาอเธอูเลือนลอย
“ันถามเพราะันอยารู้ ไม่เี่ยวับัะแนนอะไรทั้นั้น และบอมา้วยเธออยู่ปีไหนแล้ว?” เาถามเธอเป็นุ แ่น้าัวลับส่สายานิ่เยลับมาให้
“อ่าห์…รูนี่น่าเบื่อะมั” เธอส่ายหัว่อนะเินออไปารนั้น ยฮวามอามเธอนิ่่อนะเินามไป
ฮวายอเินไปามทาลับเ้าห้อเรียนสอมือเธอล้วระเป๋า ่อนะหยุเินแล้วหันลับไปมอนที่เินามหลั
“เินามมาทำไมะ?” เธอถามเสียห้วน
“อย่าหลัวเอ ันไม่ไ้เินามเธอ ันะไปพบนัเรียนอัน”
ฮวายอหรี่ามอ่อนะใ้วามิ ทานี่เป็นทาที่ไปห้อเรียนอเธอ บาทีนรหน้าอาะเป็นรูประำั้นนใหม่อเธอ
“เ้าใแล้วละ” เธอยิ้มว้า “เิ่ะรู” เธอผายมือให้ยฮวา ายหนุ่มมอเธอ้วยวามแปลใ่อนะรีบเินไปที่ห้อ เลทมานานแล้ว้อรีบไป
ฮวายอมอาม่อนะเินามหลัเาพลาผิวปาเบาๆ ่อนะหยิบเศษระาษที่บนพื้นแล้วหยิบหมาฝรั่ในปาเธอออมาห่อและปาใส่ยฮวา
“โอ๊ย! เธอ!” เาุมหัวัวเอพลาี้หน้าเ็รหน้า
“ยินี้อนรับ่ะ…. รู” ฮวายอยิ้ม่อนะวิ่ไปที่ห้อเรียนทันที
ยฮวาไ้แ่ะโนามหลัเธอ้วยวามหุหิ และพอเาออว่าเ็นนั้นอยู่ในารปรออเา เพราะเส้นทาที่เธอวิ่ไปเป็นห้อเรียนเียวันับที่เาะไป
เ็นนี้แสบมา… เ็ห้อบ๊วยแสบว่าที่เาิไว้มา!
วามิในารเปลี่ยนแปลเ็ห้อบ๊วย มันเ้ามาในหัวสมออเาแล้ว!
ยฮวายิ้มว้าเผยให้เห็นเี้ยวอเา่อนะรีบ้ำเินไปที่ห้อเรียนทันที
ความคิดเห็น