คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 1
ชเวซอฮยอนหญิงสาววัย 22 ปี เธอเรียนจบด้านบริหารจากมหาวิทยาลัยดังอย่างดงกุก เธอมีน้องสาวต่างมารดาหนึ่งคนชื่อ ชเวซูจอง อายุ 20 ปี แม่ของเธอล้มป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุและเสียชีวิตลงหลังจากนั้นสามเดือน และไม่นานนักพ่อของเธอก็พาแม่เลี้ยงอย่างจียอนและจุนฮีมาอาศัยรวมชายคาเดียวกัน
ครอบครัวของเธอไม่ใช่เศรษฐีร่ำรวยจากที่ไหน พ่อของเธอทำงานเป็นวิศวกรของบริษัทดัง และแม่เลี้ยงของเธอก็ทำหน้าที่แม่บ้าน ส่วนเธอที่เพิ่งเรียนจบก็ออกตะเวนหางานทำ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครจะรับเธอ เพียงเพราะเธอยังมีประสบการณ์การทำงานไม่มากพอ
หญิงสาวนั่งลงที่ม้านั่งริมถนนอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะยกขวดน้ำดื่มดับกระหายสายตาของเธอมองไปยังนกสองตัวที่บินต่ำลงมากลางถนนก่อนจะหล่นตุบเหมือนไร้แรง ซอฮยอนจึงค่อยๆลุกเดินไปหานกตัวนั้นที่กลางถนน เธอนั่งลงแล้วใช้สายตากลมๆเพ่งมองนกตัวนั้น
มันบาดเจ็บที่ปีกของมันมีรอยเลือดไหลเต็มไปหมด หญิงสาวจึงตัดสินใจหยิบผ้าเช็ดหน้าของเธอห่อหุ้มตัวนกนั้นไว้ก่อนจะรีบลุกขึ้นโดยไม่ทันมองรถที่กำลังขับมา
“กรี๊ดด!” ซอฮยอนร้องออกมา ในขณะที่รถใกล้ตัวเธอมากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวกอดนกที่ได้รับบาดเจ็บไว้ในอ้อมอก เธอหลับตาด้วยความกลัว
“เป็นบ้าอะไรยืนอยู่กลางถนนนะห่ะ!” ซอฮยอนยังคงยืนนิ่ง ในมือกอดลูกนกตัวนั้นไว้แน่น จนเจ้าของเสียงลงรถแล้วเดินมายืนหน้าเธอ “อยากตายหรอไงห่ะ!”
หญิงสาวค่อยๆลืมตา ชายตรงหน้าสูง 180 เซนติเมตรเห็นจะได้ รูปร่างสมส่วน เขาสวมชุดสูทดำเป็นทางการ แต่ดวงตาของเขากลับโดนแว่นตาดำปิดบังไว้ ผิวขาวราวสำลี ทำให้ผู้ชายคนนี้ลงตัวอย่างมาก ซอฮยอนคิดแบบนั้น ก่อนที่จะถูกเขาเรียกสติอีกครั้ง
“อยากตายงั้นสิ ถึงได้เงียบไม่ยอมตอบคำถามฉัน!”
“ป…เปล่านะค่ะ ฉันตกใจ…” ซอฮยอนตอบกระตุกกระตัก
“ฉันไม่ตกใจยิ่งกว่าหรอไง อยู่ดีๆผีที่ไหนไม่รู้โผล่ขึ้นมา”
“ฉันไม่ใช่ผีนะค่ะ ฉันแค่ก้มหยิบลูกนกเท่านั้นเอง มันกำลังจะตาย” ซอฮยอนปฎิเสธพัลวัล ก่อนจะโค้งให้ชายหนุ่มตรงหน้า “ฉันขอโทษด้วยนะค่ะ”
“ขอโทษ? เหอะ!” ชายหนุ่มยกมือเท้าสะเอวก่อนจะใช้อีกข้างถอดแว่นตาดำออกมา เผยให้เห็นดวงตาที่มีเสน่ห์และสะกดซอฮยอนได้อย่างดี “ฉันกำลังจะไปประชุมสายเพราะเธอ เพราะเธอโผล่มาจากไหนไม่รู้ เพราะเธอที่ทำตัวเหมือนผีไม่มีศาล…”
“หยุดนะ!” ซอฮยอนขึ้นเสียง “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะขับรถมาตอนไหนเวลาไหน แล้วฉันก็ไม่ใช่ผีอย่างที่คุณกล่าวหาฉันต้องการจะช่วยนกตัวนี้ที่มันโดนยิงมาก็แค่นั้น และฉันคิดว่าถ้าคุณยังยืนหาเรื่องฉันแบบนี้ละก็… คุณไปประชุมไม่ทันแน่ๆ”
“เธอ….” ชายหนุ่มชี้หน้าเธออย่างหาเรื่อง ก่อนจะหันไปสนใจเสียงมอเตอร์ไซด์ที่ขับมา
“ซอฮยอน…” ชายหนุ่มบนรถที่ชื่อ จองยงฮวา เอ่ยเรียกซอฮยอน ก่อนจะปรายตามองเจ้าของชุดสูทอย่างหาเรื่อง “คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรหรอกยงฮวา เรื่องเข้าใจผิดนะ ไปกันเถอะ….” ซอฮยอนเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ “นายช่วยพาเราไปคลีนิครักษาสัตว์ทีนะ นกมันโดนคนใจร้ายยิงมา”
ยงฮวาชะเง้อมองลูกนกในอ้อมกอดของเธอ ก่อนจะยิ้มให้ “ได้สิ…เธอช่วยสัตว์ไว้กี่ชีวิตแล้วเนี่ย ชเวซอฮยอน..” ยงฮวาพูดยิ้มๆ แต่มันกลับทำให้เจ้าของร่างสูงหันมองทันที
ชเวซอฮยอน… อย่างนั้นหรอ…
“ถ้านายเห็นมันกำลังจะตายตรงหน้า นายก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน” ซอฮยอนพูดก่อนจะนั่งลงที่มอเตอร์ไซด์คันงาม ก่อนที่ยงฮวาจะหันมองร่างชายหนุ่มที่ยืนอยู่
“ขอตัวนะครับ…” ชายหนุ่มยกยิ้ม ก่อนจะขับมอเตอร์ไซด์ออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนมองตามพวกเค้า โจคยูฮยอน มองตามแผ่นหลังหญิงสาวที่ห่างออกไปทุกที
“ชเวซอฮยอน…. หึ” เค้าพึมพำก่อนยกแว่นขึ้นมาสวมใส่ แล้วกลับไปที่รถ ก่อนจะออกรถด้วยความเร็วสูง
“ขอบคุณที่มาส่งนะ นายกลับก่อนก็ได้ คงอีกนานกว่าจะรักษาเจ้านกนี่เสร็จ” ซอฮยอนบอกหลังจากลงจากมอเตอร์ไซด์ของยงฮวาเรียบร้อยแล้ว
“ได้ไงกัน จะเย็นแล้วนะ แล้วเธอจะกลับบ้านยังไง?”
“รถเมล์แถวนี้เยอะแยะน่า… ไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วง” เธอยิ้ม “ฉันเข้าไปข้างในก่อนนะ”
ซอฮยอนเดินเข้าไปข้างในแล้ว ยงฮวาได้แต่ตามมองหลัง ก่อนจะตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซด์ออกไป เขาไม่ได้กลับบ้าน เพียงแค่จะแวะไปซื้ออะไรรองท้องให้ซอฮยอนทานก็เท่านั้น
1 ชั่วโมงผ่านไป
“กระสุนที่โดนนกแค่ถากๆ โชคดีนะค่ะที่คุณพามันมาหาหมอก่อน” คุณหมอสาวเอ่ยบอกซอฮยอนก่อนจะก้มลงพันแผลให้เจ้าลูกนก
“แค่นั้นจริงๆหรอคะ ทำไมมันเลือดออกเยอะขนาดนั้น”
“แค่นั้นค่ะ แค่โดนถากๆ คุณไม่ต้องกังวลอะไรหรอกค่ะ สองสามวันเดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
“ขอบคุณมากนะค่ะ” ซอฮยอนยิ้ม “แล้วค่ารักษาละคะ”
“สักครู่นะค่ะ” คุณหมอสาวเดินไปที่เคาวเตอร์ก่อนจะส่งใบเสร็จให้กับซอฮยอน “50,000 วอนค่ะ”
ซอฮยอนก้มมองกระเป๋าตังค์ตัวเอง ก่อนจะแอบถอนหายใจ เงินที่มีอยู่ในกระเป๋ายังไม่พอกับค่ารักษานกตัวนี้เลย
“นี่ครับ 50,000 วอน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองคนที่จ่ายค่ารักษาแทนเธอ แต่เขากลับส่งยิ้มแบบยกมุมปากให้เธอแทน
“คุณ!”
“ทำไม? น่าตกใจตรงไหน?”
“ฉันไม่เอาเงินจากคุณ!”
“ผมก็ไม่ได้เอาเงินให้คุณ ฉันจ่ายค่ารักษาให้นกตัวนั้นต่างหาก”
“แบบไหนฉันก็ไม่เอา!” ซอฮยอนมองหน้าเขานิ่ง “คุณหมอคะ ฉันขอออกไปธนาคารสักครู่นะค่ะแล้วจะรีบกลับมา” ซอฮยอนจะเดินออกจากคลีนิกแต่แขนของเธอก็โดนฉุดไว้ซะก่อน
“ในบัญชีมีเงินพอหรือไง คุณชเวซอฮยอน” ซอฮยอนหันมองขวับ ก่อนจะพยายามแกะมือที่จับแขนเธอแน่น
“คุณ… เป็นใครกันแน่? รู้จักฉันได้ยังไง?”
ชายหนุ่มไม่ตอบ ก่อนจะปล่อยแขนเธอแล้วเดินไปอุ้มลูกนกที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นมา “ถ้าเธอไม่อยากรับเงินฉัน ฉะนั้นเงิน 50,000 ก็เท่ากับว่าผมซื้อนกตัวนี้แล้วกัน”
“คุณจะซื้อมันไปทำอะไร?”
“ยังไม่รู้ อาจจะเลี้ยงจนมันหายดี หรืออาจจะเอาไปเป็นอาหารเย็นก็ได้…” คยูฮยอนยกยิ้ม ก่อนจะหันไปโค้งเพื่อลาหมอแล้วเดินเฉียดไหล่ซอฮยอนออกจากร้าน
“นี่! คุณ… หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ซอฮยอนตะโกนเรียกเขาก่อนจะวิ่งตามไป “คุณใจร้ายมาก!”
“ก็เธอไม่มีเงินจ่ายฉันนิ นกตัวนี้ก็ต้องเป็นของฉัน” คยูฮยอนพูดหน้าตาเฉย “แต่ถ้ามีเงินเมื่อไรจะเอามาไถ่ตัวนกก็ได้นะ ฉันไม่ได้ว่า… หึ”
คยูฮยอนก้าวเดินไปที่รถของเขาก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็วสูง ซอฮยอนได้แต่มองตามอย่างโมโห ผู้ชายอะไรหยิ่งยโสคิดว่าตัวเริ่ดเหนือคนอื่น เธอเกลียดผู้ชายประเภทนี้ที่สุด!
“ซอฮยอน!” ยงฮวาตะโกนเรียกเธอก่อนจะวิ่งเข้ามาหา “เธอเป็นอะไรหน้ามุ่ยมาเชียว”
“เปล่าหรอก” ซอฮยอนปฎิเสธ “แล้วทำไมนายยังไม่กลับบ้านอีก”
“รอส่งเธอนั้นแระ มีเรื่องอยากจะบอกด้วย”
“เรื่องอะไร?” ซอฮยอนเดินหน้าบูดไปที่รถของยงฮวา
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานที่ปูซานนะ อาทิตย์นึง”
“ไปมาดีๆแล้วกันนะ” คำพูดของซอฮยอนทำให้ยงฮวาหยุดเดินก่อนจะมองตามร่างบางแล้วถอนหายใจขึ้นมา
“เมื่อไรเธอจะยอมเปิดใจของเธอสักทีนะซอฮยอน”
หญิงสาวหยุดเดิน เธอยืนหันหลังให้เขา “ฉันว่า… เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้มันดีมากแล้วนะ”
“เธอยังจะโง่รักคนที่เขาไม่เห็นค่าเธอได้ยังไงกันซอฮยอน… ตอนนี้เขาหน้าตาเป็นยังไงเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!”
“นายรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่เห็นค่าฉัน ถึงตอนนี้ฉันยังไม่เห็นหน้าเขา แต่ฉันมั่นใจว่าถ้าเห็นฉันก็รักเขาอยู่ดี”
“ถ้าเขาเป็นคนเลวละ เธอยังจะรักเขาไหม?”
“จะเลวแค่ไหนฉันก็รัก!” ซอฮยอนพูดอย่างโมโห “นายคือเพื่อน เราคือเพื่อนกัน เราไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้ยงฮวา…”
ซอฮยอนเดินปลีกตัวไปอีกทาง แต่ชายหนุ่มกลับดึงแขนเธอให้เข้าหาตัว ก่อนจะกอดรัดแน่น
“ปล่อยนะยงฮวา!” ซอฮยอนตะเบงเสียง
“ไม่ปล่อย! ฉันรักเธอ… แต่เธอไม่เคยให้โอกาศฉันเลย เธอใจร้ายมากรู้มั้ยซอฮยอน”
หญิงสาวเงียบไปก่อนจะถอนหายใจออกมา “ฉันไม่ได้รักนายนิ ฉันรักคนนั้นของฉัน คนที่เขาช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว” ซอฮยอนพลักยงฮวาออกจากตัวก่อนจะพูดต่อ
“ถ้านายมีความรู้สึกแบบนี้กับใคร นายก็จะเข้าใจเอง” ซอฮยอนถอยหลังห่างเพื่อนรักออกมา “ถึงว่าฉันจะรักนายแบบนั้นไม่ได้ แต่นายคือเพื่อนที่ฉันรักที่สุดเลยนะ”
“ซอฮยอน…”
“ไปปูซานพรุ่งนี้ใช่ไหม? เดินทางดีๆนะ แล้วกลับมาไวๆละ” เธอยิ้ม ก่อนที่ยงฮวาจะพยักหน้า ความเงียบครอบคลุมทั้งคู่ ก่อนที่ซอฮยอนจะเป็นฝ่ายพูดออกมา “ไปส่งฉันที่บ้านทีนะ”
เธอพูดก่อนจะเดินไปที่รถ ยงฮวาจึงมีรอยยิ้มบนหน้า ชายหนุ่มส่งหมวกกันน็อคให้เธอก่อนจะพาเธอกลับบ้าน
“ชเวซอฮยอน… เธอได้เจอฉันแน่” คยูฮยอนจอดรถเลยจากตรงนั้นไม่ไกล เขาจอจ้องพฤติกรรมของซอฮยอนทุกอย่าง และคิดว่ายงฮวาคือคนรักของเธอ สายตาของเขากลับมามองลูกนกที่นอนอยู่บนเบาะข้างตัว
“ขอบใจที่แกบาดเจ็บ เพราะมันทำให้ฉันรู้จักผู้หญิงคนนี้เยอะขึ้นเป็นกอง”
ซอฮยอนกลับมาบ้านนานพอสมควรแล้ว ตอนนี้เธออ่านหนังสืออยู่ในห้องของเธอ ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
“ซอฮยอน เปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ!” จียอนพูดขึ้นมา หญิงสาวจึงลุกเดินไปเปิดประตูให้ “ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”
“อะไรคะน้าจียอน” ซอฮยอนมองตามหญิงสาววัยกลางคนที่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดประตูลง
“ฉันรู้ว่ามันพูดยาก… แต่ฉันก็ต้องพูด” จียอนแกล้งถอนหายใจ “ถึงเวลาที่เธอต้องทำหน้าที่ลูกที่ดีแล้วละ”
ซอฮยอนขมวดคิ้วแทนคำตอบ
“พ่อของเธอติดหนี้บริษัทอยู่หลายล้าน แล้วเราก็ไม่มีเงินไปจ่ายเงินต้นและดอกเบี้ย พวกเขาเลยอยากได้ตัวเธอไปทำงานแก้ขัดดอก”
“พ่อติดหนี้ได้ยังไงคะ?” ซอฮยอนตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน มันเป็นเรื่องที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ
“ฉันก็ไม่รู้” จียอนจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอก่อนจะมองหน้า “ซอฮยอนพรุ่งนี้ทางตระกูลโจจะส่งคนมารับเธอ เตรียมตัวซะให้พร้อม”
“พรุ่งนี้? แล้วซอ…”
“ฉันคงว่าเขาคงเอาแกไปเป็นคนใช้หรือไม่ก็คนงานของไร่ส้มละมั่ง อย่ากังวลเลย สภาพอย่างแกคุณคยูฮยอนเขาคงไม่เอาทำเมีย”
ซอฮยอนมองหน้าแม่เลี้ยงของเธอนิ่ง
“ถ้าน้าจียอนมั่นใจว่าเป็นแบบนั้น ซอก็จะไป เพื่อทำงานใช้หนี้ทั้งหมดค่ะ”
จียอนมองหน้าซอฮยอนยิ้ม เธอคิดว่าถ้าลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลโจหลงซอฮยอนขึ้นมาเงินทองทรัพย์สินทั้งหมดก็จะเป็นของซอฮยอนครึ่งนึงเธอก็จะสามารถนำเงินของซอฮยอนมาใช้ได้อย่างสบาย และมันก็ไม่ยากเพราะซอฮยอนเป็นคนสวยพอตัว
หญิงสาวมองหน้าแม่เลี้ยงวัยกลางคน ตอนนี้ในใจเธอกลัวเหลือเกิน…. กลัวเหลือเกินว่าจะไม่เป็นอย่างที่จียอนพูด แต่อีกใจเธอกลับยิ้มแย้ม เพียงเพราะจะได้เจอคนที่เธอเฝ้ารอมาทั้งชีวิต…. คนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้เมื่อ 10 ปีก่อน
ความคิดเห็น