คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER 10
CHAPTER 10
“เจสสิก้าถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะไม่รับผิดชอบ!” เสียงเอะอะของคยูฮยอนดังขึ้น สีหน้าของเขาตีกันยุ่งเพราะความหงุดหงิด
“ชิ! เห็นพูดแบบนี้กี่รอบแล้วละ” เจสสิก้าเถียงก่อนจะรีบวางกระเป๋าแล้วมองซอฮยอนที่กำลังเดินมา “ฉันมีคุณซอฮยอนเป็นเพื่อนไม่กวนเวลานายหรอกย่ะ”
“ยัยนั้นจะช่วยอะไรเธอได้ ซุ่มซ่าม เฟอะฟะ…” เขาบอกก่อนจะปรายตามองที่ซอฮยอน หญิงสาวเกล้าผมรวบหางม้าและแต่งตัวทะมัดทะแมง
“ฉันคิดว่าฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ…คุณคยูฮยอนไม่ต้องห่วง”
“ดี! ห่วงเจสสิก้าคนเดียวฉันก็จะตายอยู่แล้ว”
“คยูฮยอนนายพูดไม่เพราะ” เจสสิก้าแกล้งตีแขนว่าที่คู่หมั้น ก่อนจะหันไปหาซอฮยอน “ทงเฮไปไหนซะละคะ?”
“คุณทงเฮไปเตรียมเต้นท์นะค่ะ อีกสักพักคงจะมา” ซอฮยอนยิ้ม “นั้นไงคะมาพอดี”
“ขอโทษที่ต้องให้รอ กลัวเต้นท์จะไม่พอ” ทงเฮยิ้ม “แล้วลูกค้าละ?”
“ล่วงหน้าเข้าป่ากับทีมดูแลแล้ว ไม่ต้องห่วง” คยูฮยอนตอบ พร้อมกับมองซอฮยอนที่พยายามช่วยทงเฮถือสัมภาระ
“ไม่เป็นไรครับ ผมถือได้แค่นี้เอง” ทงเฮบอกปัด
“ฉันอยากช่วยนะค่ะ มันดูจะหนักเกินไปนะค่ะ”
“ผมไม่เป็นไรครับ สบายมาก” ทงเฮยิ้ม ก่อนจะยกกระเป๋าสะพายหลังของเขาพร้อมกับมองหน้าซอฮยอน
“ทำไมนายไม่ให้เธอช่วยละดูเสียกำลังใจมาก” คยูฮยอนพูดกระทบก่อนจะยกกระเป๋าสะพายหลังแล้วคว้ามือเจสสิก้ามากุมไว้ “ไปกันได้แล้ว ป่านนี้ลูกค้าถึงรีสอร์ทกลางป่าไปตั้งนานแล้ว”
“เฮ้! เบาๆหน่อยสิคยูฮยอน” เสียงโวยวายของเจสสิก้าดังขึ้นเพราะคยูฮยอนลากเธอไปในขณะที่เธอยังไม่ได้ตั้งตัว ซอฮยอนได้แต่ยืนมองภาพนั้นอย่างปวดร้าวก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ทงเฮจับพิรุธได้
“ไปกันดีกว่าครับ” ทงเฮยิ้มให้เธอก่อนจะจับมือหญิงสาวมากุมเอาไว้แล้วพาเดินเข้าป่า
ร่วมหนึ่งชั่วโมงที่ทั้งสี่คนเดินทางเข้าไปในป่าไม่มีการพูดคุยระหว่างซอฮยอนกับเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะคยูฮยอนให้ความสำคัญและเป็นห่วงเจสสิก้ามากกว่าเธอ หญิงสาวจึงคอยเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้าอยู่บ่อยครั้ง
“ไหวไหมครับ? อีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านพักแล้วละ” ทงเฮหันบอกซอฮยอน ที่มีสีหน้าอิดโรย
“ฉันไหวค่ะ แล้วคุณทงเฮเหนื่อยไหมคะ?”
“มาทำงานไม่ใช่ให้มานั่งสวีทกัน รู้จักเคารพเวลางานหน่อยก็ดีนะ!” คยูฮยอนพูดแทรกทงเฮที่กำลังจะอ้าปากพูดก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดใส่ซอฮยอน
“ฉันกับคุณทงเฮไม่ได้สวีทอย่างที่คุณคิดค่ะ แค่ถามเพราะความเป็นห่วงเท่านั้น อย่างน้อยคุณทงเฮก็ยังเป็นห่วงฉัน ไม่เหมือนคุณฉันยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าสะกดคำว่าห่วงใยเป็นหรือเปล่า” ซอฮยอนพูดรัวพลางมองใบหน้าของคนที่เธอต่อว่า ก่อนจะหันไปมองทงเฮแล้วยิ้ม “เรารีบไปกันเถอะค่ะ อีกนิดเดียวใช่มั้ยคะ?”
ทงเฮอมยิ้มก่อนจะมองหน้าคยูฮยอนแล้วพาซอฮยอนเดินนำออกไป ชายหนุ่มได้แต่มองตามอย่างอารมณ์เสียก่อนจะสบถออกมา
“ย่าห์! จะรีบไปไหนละ กลัวหรือไง?! ไม่แน่จริงนิ!”
“ถ้าซอฮยอนไม่แน่จริงก็คงจะไม่ว่านายแบบนั้น ฉันละนับถือเธอจริงๆเลยละ รีบตามมาแล้วกัน” เจสสิก้าตบไหล่ว่าที่คู่หมั้นก่อนจะเดินนำไป ปล่อยให้คยูฮยอนยืนหัวเสียอยู่ตรงนั้น
ตกเย็น
ซอฮยอนเดินหลบมานั่งริมลำธารหลังจากที่วุ่นอยู่กับลูกค้า ถึงมันจะสนุกเมื่อได้ทำงานแต่ยังไงเธอก็เหนื่อยกับมันอยู่ดี แถมยังต้องมารบทางสายตากับคยูฮยอนอีกมันทำให้เธอแย่เข้าไปใหญ่
“มานั่งอยู่นี้เองนะค่ะ” เสียงของซูเจสสิก้าทำให้หญิงสาวต้องหันมอง “เหนื่อยมั้ยคะ?”
“ก็นิดหน่อยนะค่ะ แล้วคุณเจสสิก้าทำไมไม่ไปพักผ่อนคะ?”
“อากาศตอนเย็นในป่าแบบนี้ดีจะตาย ถ้าฉันไปนอนก็แย่นะสิค่ะ” เธอนั่งลงข้างๆซอฮยอน
“อากาศดีมากเลยละค่ะ” ซอฮยอนยิ้ม
“ตอนเย็นๆแบบนี้ เราแอบไปเดินเล่นด้านหลังรีสอร์ทดีไหมคะ?” เจสสิก้าเอ่ยชวน
“แต่มันจะมืดแล้วนะค่ะ ฉันเกรงว่ามันจะเป็นอันตราย”
“ไปแค่นิดเดียวเองค่ะ หลังรีสอร์ทสวยมากนะค่ะ มุมพระอาทิตย์ตกสวยมากเลยละ ฉันอยากให้คุณได้เห็น”
ซอฮยอนมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าพลางใช้ความคิด
“ก็ได้ค่ะ” เธอยิ้ม “แต่ไปแค่แปปเดียวนะค่ะ”
“ค่ะ! เราจะไปดูพระอาทิตย์ตกกันที่นั้น” เจสสิก้าลุกขึ้นก่อนจะเดินนำซอฮยอนออกไป เธอรู้สึกสงสารและเห็นใจซอฮยอนอย่างมากที่ไม่ทันคนอย่างเธอ แต่ถ้าเธออยากเป็นหนึ่งเดียวของคยูฮยอน เธอก็ต้องกำจัดผู้หญิงคนนี้ออกไป
เพราะถ้าเธอพาซอฮยอนไปที่ที่เขาหวงมากที่สุดในป่า บางทีซอฮยอนอาจจะโดนเขาเกลียดไปตลอดชีวิตก็ได้
เจสสิก้าปล่อยให้หญิงสาวเดินนำเธอ ตอนนี้ทั้งเจสสิก้าและซอฮยอนเดินมาด้านหลังรีสอร์ทลึกมากขึ้นเรื่อยๆและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด และถึงแม้ว่าแสงจะเริ่มมืดลงแต่ซูยอนหักกิ่งไม้และปล่อยลงตามทางเพื่อให้เธอจำทางกลับได้ เว้นแต่ซอฮยอนที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเท่าไรนัก
หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นพระอาทิตย์ตกดินได้สวยที่สุด
“สวยจังเลยนะค่ะ” ซอฮยอนพูดพลางยิ้มออกมา
“ใช่ค่ะ สวยมากเลย…” เจสสิก้าใช้ช่วงเวลาที่ซอฮยอนเพลินกับการดูพระอาทิตย์ตกกลับรีสอร์ททันที โดยไม่เอ่ยเรียกซอฮยอนแม้แต่คำเดียว
“คุณเจสสิก้า…อ่ะ…. คุณเจสสิก้า!”
ซอฮยอนมองเบื้องหน้าที่ว่างเปล่าไร้หญิงสาวร่างเล็กที่เดินมากับเธอ จิตใจของเธอเริ่มร้นรานและอยากจะร้องไห้ออกมา เจสสิก้าที่เธอไว้ใจทิ้งเธอไว้กลางป่าแบบนี้ได้ยังไงกัน
ซอฮยอนค่อยๆเดินในป่าที่เริ่มมืดแต่ยื่นเดินเธอยิ่งรู้สึกเหมือนไกลจากรีสอร์ทขึ้นทุกที ร่วมชั่วโมงกว่าที่ซอฮยอนเดินวนอยู่อย่างนั้น เธอมองอะไรในป่าไม่เห็นเพราะความมืดบดบัง หญิงสาวนั่งลงพิงต้นไม้ก่อนจะยกเข่ากอดแน่น เพราะความหนาวที่กำลังมาเยือน เธอไม่ได้หยิบเสื้อคลุมติดตัวมา น้ำเปล่าก็ไม่มีสักขวด น้ำตาเริ่มปริ่มที่ดวงตาคู่สวย
ดวงตาของซอฮยอนปิดลงพร้อมกับความหนาวเหน็บในป่าที่กำลังเข้าครอบคลุมเธอ…
“ฉันจะไปตามหาซอฮยอน!” คยูฮยอนคว้าเสื้อคลุมเตรียมตัวออกจากที่พักแต่เจสสิก้ากลับดึงแขนของเขาไว้
“คยูฮยอน… ฉันว่าเดี๋ยวเธอก็กลับมา ฝนมันจะตกแล้ว เดี๋ยวเธอจะไม่สบายนะ” หญิงสาวดึงแขนของเขาไว้ การกระทำทั้งหมดของเธออยู่ในสายตาของทงเฮตลอด และยิ่งเห็นคยูฮยอนไม่พูดชายหนุ่มจึงคิดว่าเขาต้องจัดการ
“ออกไปตามเธอเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันจะดูแลให้” ทงเฮดึงมือของซูยอนออกจากตัวเพื่อนรัก ก่อนจะมองหน้าซูยอนนิ่ง “รวมถึงเจสสิก้าด้วย”
“ฉันฝากด้วยละ…” คยูฮยอนสวมเสื้อคลุมก่อนจะหันไปหาลูกน้องของเขาสองสามคน “ตามฉันมา!”
“คยูฮยอน! เดี๋ยว… คยูฮยอน!” เจสสิก้าตะโกนเรียกเขาก่อนจะหันหน้ามาหาเรื่องทงเฮ “รั้งฉันไว้ทำไม?! ถ้าพายุเข้าขึ้นมาคยูฮยอนเป็นอะไรขึ้นมานายจะทำยังไง!?”
“แล้วถ้าพายุเข้าซอฮยอนเป็นอะไรขึ้นมาไอ้คยูฮยอนมันจะทำยังไง!?” ชายหนุ่มตะคอกกลับ เจสสิก้าจึงมองหน้าเขานิ่งแทนที่จะเถียงกลับ “อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าเธอหลอกซอฮยอนเข้าไปในป่าแล้วทิ้งเธอไว้”
“นายรู้ยังไง?” หญิงสาวตาโตเพราะคิดไม่ถึงว่ามีคนรู้เรื่องที่เธอทำ
“ฉันเห็นเธอพาซอฮยอนเข้าไปในป่าเมื่อตอนเย็น” ทงเฮยิ้มพลางบีบข้อมือเจสสิก้าแรงขึ้น “คุณซอฮยอนน่ะเขาตามคนเล่ห์เยอะอย่างเธอไม่ทันหรอกเจสสิก้า… ยิ่งเธอทำร้ายซอฮยอนมากเท่าไรมันก็เหมือนว่าเธอทำร้ายไอ้คยูมันไปด้วย”
“นายหมายความว่ายังไงลีทงเฮ!”
“ฉันคิดว่าเธอน่าจะดูออกนะ เพราะถ้าไม่ยังงั้นเธอคงไม่ทำอะไรชั่วๆแบบนี้หรอก เจสสิก้า..” เขาปล่อยมือเธอทิ้งทันที ก่อนจะเดินกลับไปดูความเรียบร้อยของแขก ปล่อยให้เจสสิก้ายืนมองหน้าเขาน้ำตาคลอพลางลูบข้อมือเล็กที่แดงเพราะเขา
ความคิดเห็น