คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2
เช้าวันรุ่งขึ้น ซอฮยอนนั่งอยู่หน้ากระจก เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน เธอยอมรับว่าเธอกลัวแต่เพื่อความจำเป็นของพ่อ ทำให้เธอปฎิเสธไม่ได้ เสียงเคาะประตูทำให้ซอฮยอนหลุดจากภวังค์ ก่อนจะลุกไปเปิดประตูให้กับคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“ว่าไงซูจอง?”
“พี่ยงฮวาโทรมาคะ” เด็กสาวพูดพร้อมพลางยื่นโทรศัพท์ให้เธอ หญิงสาวยิ้มน้อยๆก่อนจะรับมันมาและเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้น้องสาวเข้ามาในห้อง ก่อนที่ตัวเองจะเอาโทรศัพท์แนบหู
“ฮัลโหล”
“ซอฮยอน… ฉันอยู่สนามบินแระ กำลังจะไปปูซานแล้ว เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ฉันไปแค่อาทิตย์เดียวไม่ต้องคิดถึงกันละ” ปลายสายพูดรัวจนหญิงสาวอมยิ้ม
“อื้อ… ดูแลตัวเองละ” เธอพูดก่อนจะกดวางสายแล้วเดินนั่งปลายเตียงอย่างเซ็งๆ
“พี่ไม่สบายใจเรื่องอะไร? พี่ยงฮวาหรอ?” ซูจองถามขึ้น
“ไม่ใช่หรอก…” ซอฮยอนยิ้มก่อนจะจับมือจุนฮีขึ้นมาแล้วกำชับ “พี่ไม่อยู่ฝากดูแลพ่อด้วยนะ”
“ได้ค่ะ ฉันจะดูแลพ่อเองพี่ไม่ต้องห่วง แต่พี่ต้องกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะ”
“พี่จะขอกลับมาเยี่ยมบ้านแน่ๆ”
ซอฮยอนยิ้มก่อนที่เสียงรถที่จอดหน้าบ้านเรียกความสนใจ ซูจองจึงเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะเปิดผ้าม่านดู “พวกเขามากันแล้ว… เร็วจัง”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซอฮยอนจึงหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นออกมาเบาๆ แล้วลุกเดินไปหยิบกระเป๋าของเธอ โดยที่มีซูจองช่วยถือลงไปข้างล่าง
หญิงสาวกวาดสายตามองเมื่อเธอเดินลงมาที่บันไดขั้นสุดท้ายของบ้าน ก่อนเห็นร่างหญิงสาวบางนั่งคุยกับพ่อแม่ของเธอและด้านนอกมีลูกน้องอีกสองสามคนซึ่งสวมชุดดำ
“มาโน่นแระ” เสียงของจียอนเรียกสติให้ซอฮยอนเดินลงบันไดไปหาพวกเขาที่โซฟา
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวโค้งให้ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา
“ฉันยุนอา โจยุนอา… เธอจำฉันได้ไหมซอฮยอน?” ซอฮยอนเลิกคิ้วก่อนจะมองหน้าหญิงสาวที่ส่งยิ้มน่ารักให้เธอ ภาพในอดีตผุดในหัวของเธอทันที
‘พี่คยูฮยอนฉันไม่อยากเล่นบาสกับพี่แล้ว’ เสียงใสๆของเด็กหญิงยุนอาดังขึ้นก่อนจะเดินงอนตุบป่องมานั่งข้างเด็กหญิงซอฮยอนที่กำลังนั่งเล่นดอกไม้
‘เธอมันเอาแต่ใจยัยกวาง’
‘ถ้าฉันเป็นกวางพี่ก็คงเป็นหมาป่าที่น่ากลัว ชิ แบร่!’
‘ถ้าเธอไม่เล่นบาสแล้วเธอจะเล่นอะไร?’
ยุนอานั่งนึกก่อนจะมองมงกุฎดอกไม้ที่ซอฮยอนทำขึ้นอย่างลวกๆ ก่อนเธอจะยิ้มออกมา
‘เจ้าหญิงเจ้าชาย’ เธอบอก
‘ปัญญาอ่อนชะมัด!’
‘พี่เป็นพี่ พี่ก็ควรจะยอมน้องไม่ใช่มาว่าน้องว่าปัญญาอ่อนนะ!’
‘แล้วไง ฉันเป็นเจ้าชายให้เธอไม่ลงหรอกยัยปากกว้าง’
‘หยาบคาย!’ ยุนอาย่นหน้าใส่พี่ชายของเธอ ‘ฉันก็ไม่ได้อยากพี่มาเป็นเจ้าชายเหมือนกันนั้นแระ แต่ฉันจะให้พี่เป็นเจ้าชายคู่กับซอฮยอนต่างหาก’
ซอฮยอนเงยหน้ามองยุนอาทันที ก่อนจะมองไปที่คยูฮยอนที่มีสีหน้าเหวอ เขาปฎิเสธพัลวัลในขณะที่ซอฮยอนนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ และแสดงอาการเจียมตัวอย่างเห็นได้ชัดแต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายตามใจยุนอาจนได้
ซอฮยอนค่อยๆคลี่ยิ้มก่อนจะพยักหน้าบอกยุนอา “ฉันจำได้แล้วค่ะ”
“ดีใจจังที่เธอจำได้ และดีใจมากๆที่พี่คยูฮยอนบอกว่าเธอจะไปทำงานกับพวกเรา” ยุนอาร่ายยาวก่อนจะโอบซอฮยอนไว้ “คุณลุงคุณป้าคะ ยุนขอตัวก่อนแล้วกันนะค่ะ เดี๋ยวจะไปส่งซอฮยอนที่เชจูช้า”
“ฝากดูแลซอฮยอนด้วยแล้วกันนะคะ อะไรไม่ดีก็ตักเตือนกันได้” จียอนบอก ในขณะที่พ่อของเธอกลับเดินไปหลังบ้านเงียบๆ ทำให้ซอฮยอนมองตามอย่างไม่สบายใจ
“คุณยุนอาคะ ฉันขอไปลาพ่อก่อนนะค่ะ” ซอฮยอนบอกก่อนจะเดินตามพ่อของเธอไปที่หลังบ้าน เธอเห็นพ่อของเธอยืนร้องไห้ หญิงสาวยกมือจับสร้อยคอที่แม่ซื้อให้ก่อนจะเดินเข้าไปหาพ่อของเธอ
“พ่อคะ…” เสียงหวานของซอฮยอนทำให้พ่อของเธอรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมองเธอ “หนูเข้าใจพ่อนะคะ หนูจะใช้หนี้ให้พ่อจนหมดให้ได้ค่ะ”
คุณชเวสวมกอดลูกสาวที่รักซอฮยอนยกมือกอดพ่อเธอพยายามยิ้มออกมาเพื่อจะให้พ่อของเธอสบายใจ
“พ่อขอโทษที่ทำให้เราต้องมาแก้ไขในสิ่งที่พ่อเป็นคนก่อ”
“ไม่เลยคะพ่อ อะไรที่ตอบแทนพ่อได้ หนูก็จะทำค่ะ”
คุณชเวยิ้มบางก่อนจะบอกให้ซอฮยอนดูแลตัวเอง ซึ่งหญิงสาวก็รับคำและบอกให้พ่อของเธอดูแลสุขภาพเหมือนกัน
ภายในรถ ซอฮยอนมองบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เล็กจนโตอย่างใจหาย เธอรู้สึกว่าเธอจะไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีกแล้วยังไงยังงั้น
“ซอฮยอน”
“คะ?”
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พี่คยูทำอะไรเธอขอให้บอก ฉันจะจัดการเอง” ยุนอาบอก
“ฉันแค่ใจหายนะคะ ว่าแต่ฉันต้องไปไหนหรอคะ?”
“เชจูน่ะ พ่อดีพนักงานที่นั้นเพิ่งลาออกไปเอง แต่ไม่ต้องห่วงว่าจะอยู่คนเดียวหรอกนะพี่คยูทำงานอยู่ที่เกาะนั้น”
ซอฮยอนพยักหน้า “แล้วคุณยุนอาละคะ?”
“ฉันไม่ค่อยได้ไปเชจูเท่าไรหรอกถ้าไม่ได้พักผ่อน ส่วนใหญ่ประจำการที่ปูซานกับโซลน่ะ ที่นั้นแค่พี่คยูคนเดียวก็รับมือได้” เธอยิ้ม
ซอฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนที่จะมองออกนอกหน้าต่าง นี่เธอต้องไปทำงานกับคยูฮยอนอย่างนั้นสินะ…
ซอฮยอนใช้เวลาเกือบทั้งวันในการมาเกาะเชจู ตอนนี้เธอกำลังนั่งรถจากบริษัท หลังจากที่ลงเรือข้ามมา เธอไม่เคยมาเกาะเชจูเกือบสิบปีตั้งแต่ตอนที่พ่อมาทำงาน เชจูเปลี่ยนไปมากแต่ที่ไม่เปลี่ยนเลยคือบรรยากาศ เธอชอบบรรยากาศที่เชจูมากที่สุด
รถยนต์จอดสนิทที่หน้าบ้านหลังนึง ซอฮยอนชะเง้อมองก่อนจะขมวดคิ้ว มันไม่ใช่ออฟฟิศแต่มันคือบ้านหลังนึงที่มีสวนส้มอยู่ด้านหลังและถ้าเดินเข้าไปในป่าจะมีน้ำตก เธอจำได้แค่นี้ หลังจากที่มาตอนนั้น ชายชุดดำเปิดประตูรถให้เธอ หญิงสาวสะดุ้งก่อนจะค่อยๆลงจากรถแล้วมองรอบๆ
มันยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย ซอฮยอนคิด
“เจ้านายสั่งให้คุณเข้าไปรอด้านใน อีกสักพักท่านจะตามมาครับ” ซอฮยอนพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปด้านในตามที่ชายชุดดำบอก ก่อนที่เธอจะมองรอบๆด้านในของบ้านยังตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวเหมือนเดิม เธอเงยมองรูปของตระกูลโจที่ติดอยู่ทางขึ้นบันไดตอนนั้นทั้งยุนอาและคยูฮยอนยังเป็นเด็ก หญิงสาวเผลอยิ้มออกมา
คุณคยูฮยอนโตขึ้นมาจะน่ารักแบบนี้ไหมนะ..
เสียงรถยนต์จอดที่หน้าบ้านทำให้ซอฮยอนสะดุ้งก่อนจะข่มใจตัวเองไม่ให้ตื่นเต้น เพราะเจ้าของรถคันนั้นอาจจะเป็นคยูฮยอน
เสียงรองเท้ากระทบกันทำให้ซอฮยอนบีบมือของตัวเองก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงเปิดประตู ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆหันไปหาคนที่เข้ามาใหม่
“คุณ…” ซอฮยอนตาโตก่อนจะยกมือชี้หน้า ในขณะที่อีกคนกลับยกยิ้มมุมปาก
“สวัสดีคุณชเวซอฮยอน…”
“อย่าบอกนะว่าคุณคือ….”
“อย่างที่คิดนะถูกแล้ว” ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้ซอฮยอนอีกนิดก่อนจะแนะนำตัวเอง “ฉันโจคยูฮยอน เจ้าหนี้พ่อเธอ”
ซอฮยอนรู้สึกตาพร่าและมองเขาไม่ชัดเจนนัก ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบ
หญิงสาวย่นหน้าในขณะที่หลับตาเพราะกลิ่นแอมโมเนียที่จ่อจมูกของเธอ หญิงสาวปัดมันออกแล้วค่อยๆลืมตา แต่เมื่อเธอเห็นคยูฮยอนนั่งอยู่หญิงสาวจึงหยิบหมอนปิดตัวแล้วเขยิบหลังถอยหนี
“อุตสาห์ช่วย ดูสิเอามือปัดทิ้งซะอย่างนั้น”
“ฉันไม่ได้ขอให้ช่วย”
“อวดดี”
“ก็ดีกว่าคนใจร้ายอย่างคุณ แม้กระทั้งนกบาดเจ็บคุณยังจะเอามาเป็นอาหารเย็น”
“เหอะ! คนอย่างเธอนะสิกินนก ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนขนาดนั้น”
ซอฮยอนหรี่ตามองเขา ก่อนจะหันมองกระเป๋าของเธอ “ของๆฉันอยู่ไหน?!”
“อยู่ข้างบน สงสัยอะไร”
“ฉันจะกลับโซล” ซอฮยอนรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นไปด้านบนทันที ก่อนที่คยูฮยอนจะวิ่งตามไปและคว้าตัวเธอไว้
“ง่ายไปหน่อยแม่คุณ หนี้ยังไม่ได้ใช้ จะหนีกลับซะอย่างนั้น”
“ปล่อยฉันนะ! ส่วนเงินฉันจะหาเงินมาคืนให้” ซอฮยอนดิ้นพล่านในอ้อมกอดของคยูฮยอน คยูฮยอนจังบีบรัดตัวเธอแน่นกว่าเดิม
“มันไม่ง่ายหรอกนะซอฮยอน!” คยูฮยอนพลักหญิงสาวชิดกำแพงก่อนที่จะขึงมือของเธอไว้ “พ่อเธอขายเธอให้ฉันแล้วด้วยเงินหกล้านวอน! นอกจากจะหักหนี้พ่อเธอแล้ว ฉันยังใจดีเพิ่มเงินให้อีกล้านวอนเชียวนะ ไม่ดีใจหรอ?”
“พูดบ้าอะไรของคุณ!? ฉันมาทำงานใช้หนี้ ไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะมาซื้อ!”
“ใช่! เธอไม่ใช่สิ่งของ แต่เธอเป็นทาส ฉันสั่งอะไรเธอต้องทำ ห้ามพูดห้ามโวยวาย มีหน้าที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น!!!”
“ป่าเถื่อน!! หน้าที่ของฉันคือการใช้หนี้ให้คุณต่างหาก!!” ซอฮยอนตะเบงเสียงเถียงพลางพยายามดิ้นออกจากคยูฮยอน
“เธอนี่อ่อนต่อโลกจริงนะ เหอะ! เธอไม่รู้จักคำว่าซื้อขายหรอไง?”
“…..”
“ฉันซื้อเธอมาในราคาหกล้านวอน หน้าที่ของเธอคือทำตามคำสั่งฉัน เธอต้องทำทุกอย่างในบ้านหลังนี้รวมถึง…” คยูฮยอนก้มลงไปกระซิบข้างหูซอฮยอน “เรื่องบนเตียง”
หญิงสาวตัวแข็งทื่อเธอมองใบหน้าของคยูฮยอนด้วยแววตาน้อยใจก่อนจะพลักเขาออกห่างก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าในห้องเพื่อที่จะออกจากบ้าน
“เรื่องนั้นฉันคงทำให้คุณไม่ได้ ส่วนเรื่องเงินหกล้านวอน ฉันจะหามาใช้ภายหลัง”
คยูฮยอนยื่นมองเธอถือกระเป๋าออกจากบ้านก่อนจะที่เขาจะยกยิ้ม “เอาสิ… ถ้าอยากไปก็ไปเลยถ้าเธอไม่กลัวเสือมันออกจากป่ามาตะขบเธอ อ๋อ! ไม่สิ เธออาจจะเจอพวกจิ๊กโก๋จับทำเมียก่อนที่เสือมาตะขบสงสัยเป็นเมียจิ๊กโก๋มันคงดีกว่าเป็นเมียฉัน..”
เพี้ยะ!
ซอฮยอนเดินกลับมาตบหน้าคยูฮยอนก่อนที่น้ำตาเธอจะไหลออกมา
“ฉันเกลียดคนอย่างคุณที่สุด!”
คยูฮยอนกระชากข้อมือน้อยของเธอใบหน้าของเขาโกรธจัด “เธอยังไม่รู้จักคนเลวอย่างนั้นดีพอหรอกซอฮยอน!”
ชายหนุ่มประกบปากของเขาลงที่ริมฝีปากซอฮยอนทันที เขาบดเสียดสีรุนแรงจนซอฮยอนรู้สึกเจ็บร่างของเธอถูกคยูฮยอนดันชิดกำแพงพร้อมทั้งบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเมามันส์ มือสากของเขาพยายามสอดแทรกเข้าไปที่แผ่นหลังเนียนสวยของเธอ
ซอฮยอนร้องไห้พลางใช้มือพลักและดันเขาออกจากตัว ตอนนี้เธอกลัวเธอกลัวสิ่งที่เขากำลังรังแกเธออยู่ตอนนี้ โจคยูฮยอนคนนี้แตกต่างจากคนที่เธอรู้จักโดยสิ้นเชิง เธอรักคยูฮยอนคนนั้น แต่เธอเกลียดคยูฮยอนคนนี้ที่สุด!
คยูฮยอนผละปากออกจากเธอก่อนจะก้มมองร่างบางที่หลับตาสนิทหน้าของเธอซบลงที่ไหล่ของเขาริมฝีปากแตกและมีเลือดซึม คยูฮยอนตบหน้าเธอพลางเรียกชื่อเธอออกมาเบาๆ
“ซอฮยอน…. ซอฮยอน” เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่ฟื้นชายหนุ่มจึงสบถออกมาอย่างหัวเสีย “บ้าเอ่ย!” คยูฮยอนอุ้มร่างของเธอเข้าไปที่ห้องนอนที่จัดไว้ให้ ก่อนจะห่มผ้าให้เธออย่างลวกๆ
“วันนี้เธอหนีฉันพ้น… แต่ครั้งหน้าเธอไม่รอดแน่”
เขาพึมพำก่อนจะเดินออกห้องและปิดประตูออกไปอย่างอารมณ์เสีย…
ความคิดเห็น