คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : Good Morning
“สวัสดีครับ...”
“สวัสดีค่ะพี่น้ำทิพย์! ”
สองพี่น้องชายหญิงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม เบื้องหน้าของทั้งคู่คือต้นไม้ใหญ่ที่แสนร่มรื่น ดอกไม้สีสวยส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ แสงแดดในยามเช้าส่องกระทบเป็นกระกาย และหยาดน้ำค้างยังคงเกาะอยู่บนยอดหญ้า สายลมอ่อนๆพัดพาความสดชื่นลอยละล่องมากระทบผิวเนื้อได้เป็นอย่างดี
“วันนี้อากาศดีนะครับทิพย์...”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบต้นไม้พร้อมกับเอ่ยขึ้นราวกับว่ามันมีชีวิต ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับน้องสาวของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะเธอก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน..
ต้นไม้ต้นนี้.. เคยมีชีวิตมาก่อน..
ทุกปีทั้งคู่จะมาที่ต้นไม้ต้นนี้พร้อมกันราวกับว่าเป็นมันสิ่งที่ต้องทำเป็นประจำทุกปี มาหาเจ้าต้นไม้ใหญ่ที่ช่วงนี้กำลังดอกออกสวยงาม มาหาคนสำคัญของเขาทั้งคู่..
“ผมคิดถึงคุณจัง..”
มาหา... ภรรยาของเขา..
ภาพในอดีตราวกับไหลย้อนเข้ามาในหัว ทุกความทรงจำเป็นดั่งแผ่นฟิล์มที่เล่นต่อเนื่องกันไปไม่มีหยุดหย่อน ภาพภรรยาคนสวยที่มีรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน ทวงท่าที่แสนน่ารักและอ่อนหวานยังคงตราตรึงอยู่ในหัวมิเสื่อมคลาย... และไม่มีทางที่จะลบเลือนออกจากหัวใจได้แม้แต่น้อยนิด
“อันน์คะ.. อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“ครับ.. อรุณสวัสดิ์ครับทิพย์”
ภาพทุกเช้าที่ยามตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา จะพบเธอกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มประจำตัวที่ไม่เหมือนใคร พร้อมกับการเตรียมอาหารเช้าอันแสนเรียบง่ายสมกับเป็นภรรยาที่ดี บนโต๊ะถูกประดับด้วยดอกรักสีขาวสะอาดตา .. ดอกไม้ที่เธอชอบที่สุด... หัวเตียงก็เช่นกัน เธอมักจะร้อยมันเป็นมาลัยพวงเล็กๆประดับเอาไว้ด้วยเสมอ
“ดอกไม้หอมจังครับ..”
“ทุกเช้าที่ตื่นมาคุณจะได้สดชื่นยังไงล่ะคะ~”
จริงๆแล้วมันเป็นดอกไม้ที่มีกลิ่นเจือจาง..
แต่ความหอมที่เขาและเธอรู้สึกได้นั้น... มาจากหัวใจ..
โดยเฉพาะกับดอกไม้ที่ถูกแต่งแต้มเพื่อ.. ความรัก.. เฉกเช่นเดียวกับชื่อของมัน..
เธอใส่ใจเขาตลอด.. ทั้งๆที่ร่างกายของเธอเองก็ไม่แข็งแรงเช่นกัน ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องที่ชวนขบขันสำหรับคนอื่นยิ่งนัก ที่เขาตัดสินแต่งงานกับผู้หญิงที่ตาบอด! ทั้งๆที่มีหลายเสียงแย้งขึ้นมาเกี่ยวกับอนาคตและความลำบากในภายภาคหน้า .. แต่ก็แล้วไงล่ะ?
สำหรับเขาแล้ว .. เพราะเธอมองไม่เห็น เขาถึงได้ตัดสินใจที่จะแต่งงานกับเธอ อยู่เคียงข้างเธอ.. และดูแลเธอใกล้ๆไม่ห่างไปไหนไกล..
และอยากมอบแสงสว่างให้กับโลกที่แสนมืดมิดของเธอ...
“ดอกไม้นี่น่ารักจัง.. ทิพย์เคยได้กลิ่นของมันอยู่ .. นี่เป็นครั้งที่ได้เห็น ชื่อดอกอะไรหรือคะ?”
“ดอกรักครับ.. คุณชอบไหม?”
“ค่ะ.. สวยมากๆ ดอกเล็กๆน่ารัก ถ้าเอามาประดับบ้านของเราคงจะดูดีน่าดู”
แสงสว่างที่เขามอบให้ .. คือดวงตาของเขาที่มอบให้กับเธอ..
ไม่ได้มอบให้ทั้งสองข้าง แต่เพียงข้างซ้ายข้างเดียวเท่านั้น เพียงเพราะเขาอยากให้เธอได้เห็นโลกอันสวยงาม เห็นโลกที่มีเขาและเธออยู่ด้วยกัน .. และแบ่งเบาความทุกข์ยากของเธอด้วย ดวงตาอีกข้างที่มองไม่เห็นนั้นก็ช่างประไร.. ในเมื่อเธอมีตาซ้าย และเขาก็มีตาข้างขวา.. เราจะเป็นดวงตาอีกข้างของกันและกันให้..
นี่แหละ.. คือสิ่งที่เรียกว่าความสุขจากการได้มอบความรักให้ใครสักคน..
หากแต่ว่า.. โลกนี้สร้างความสุขและความเศร้ามาเป็นของคู่กัน..
มีพบพาน.. ก็ต้องแยกจาก เป็นเรื่องธรรมดา..
“ทิพย์! ทิพย์! คุณได้ยินผมไหม!”
“…”
“มองหน้าผมสิทิพย์! ทิพย์!!”
โลกนี้ช่างเล่นตลกร้ายได้น่าสะเทือนใจยิ่งนัก.. ในเมื่อฟ้าส่งเขามา และส่งเธอมาเป็นคู่ชีวิตแล้วนั้น.. ใยถึงได้ต้องพรากเธอไปจากเขาอีกด้วยเล่า?
เธอจากโลกนี้ จากเขาไปแล้ว ..
เธอถูกฆาตกรรมเสียชีวิตที่บ้านของเราในตอนที่เขาไม่อยู่บ้าน เหมือนหัวใจร่วงหล่นไปตกอยู่บนพื้น ภาพของภรรยาที่สุดหัวใจนอนหายใจรวยริน ดอกรักสีขาวในมือถูกย้อมด้วยโลหิตสีแดงฉาน น้ำตาที่ไหลรินมิขาดสายทำให้ตัวชาไร้ความรู้สึกใดๆ
ก่อนที่เธอจะจากไป.. เธอมองที่เขา มีเพียงรอยยิ้มดั่งทุกทีที่มอบให้ ริมฝีปากขยับขึ้นกล่าวอะไรสักอย่างที่แผ่วเบา ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะปิดลง... ตลอดกาล
คำสุดท้ายที่เธอบอกเขา..
คำว่า.. “ฉันรักคุณ” ที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะได้ยิน...
ก่อนที่.. เธอจะจากไปในอ้อมกอดของเขาเอง..
.
.
“3 ปีแล้วนะคะพี่..”
“อืม..”
3 ปีที่ผ่านมา มีเพียงเขาคนเดียว.. โลกนี้ช่างอ้างว้างและเดียวดายยิ่งนัก.. เมื่อไม่มีเธอผู้เป็นที่รักอยู่เคียงข้างเหมือนที่ผ่านมา...
แต่ถึงอย่างนั้น.. ก็ไม่มีใครที่ไหนแทนที่เธอได้จริงๆ..
อยากให้มันเป็นเพียงฝันร้าย... แต่ว่า.. ถึงจะเป็นความฝันแล้ว.. พอตื่นขึ้นมา.. แต่ทำไมความเจ็บปวดนี้ไม่หายไปสักทีนะ...
“อ้อคิดถึงพี่ทิพย์จัง”
“ครับ” เขาพยักหน้า พลางลูบหัวของผู้เป็นน้องสาว เธอเองก็รักพี่สะใภ้คนนี้ของเธอไม่ต่างจากเขาหรอก ตอนที่รู้ข่าวถึงกับช็อคไปหลายวันเลยทีเดียว
“เรา.. กลับกันได้แล้วนะ มีงานต้องทำไม่ใช่หรือ?”
“นั่นน่ะสิคะ.. อ้อไปแล้วนะคะพี่ทิพย์ คิดถึงพี่นะคะ” เธอกล่าวกับต้นไม้ ยิ้มบางก่อนจะเดินไปรอ
เขายังคงลูบต้นไม้ต้นนั้นอย่างแผ่วเบา... ร่างของเธอถูกฝังลงที่นี่ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เธอชอบมานั่งเล่น เขาขยับเข้าไปใกล้ต้นไม้ก่อนจะกระซิบกับมันเบาๆ
“ทิพย์ครับ.. ผมรักคุณนะ..”
หากเป็นเมื่อก่อนแล้ว.. จะมีสามคำที่เขาจะพูดกับเธอทุกวัน
ขอบคุณนะครับ.. อันหมายถึง ขอบคุณที่มีคุณอยู่เคียงข้างผมมาตลอด..
ราตรีสวัสดิ์นะครับ.. ที่บอกกันก่อนนอน เพื่อให้เธอหลับสบายไปกับห้วงนิทราอันแสนหวานหลังจากที่เหนื่อยอ่อนในการทำงานมาทั้งวัน
และ.. ผมรักคุณ .. ที่แม้ไม่ต้องอธิบายความหมายก็สามารถเข้าใจได้เป็นอย่างดี..
ถ้าอดีตอันงดงามที่เคยอยู่ร่วมกันเป็นความฝันอันแสนสุข... เขาก็คงไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลย อยากจะจมอยู่ในความฝันอันแสนสุขที่ตื่นมาพบเธอคนๆเดิมที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มองแล้วชื่นใจในยามเช้า...
“อันน์คะ! อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
ถึงแม้ว่ามันคงจะไม่มีวันแบบนั้นอีกแล้วก็ตาม..
ตะกร้าดอกรักใบเล็กๆถูกวางไว้ใต้ต้นไม้ต้นนั้น
และจะมีมันวางเอาไว้ที่เดิมตรงนี้ทุกปี เพื่อบอกให้รู้ว่า..
ผมยังคงรักคุณเสมอ ... ไม่เปลี่ยนแปลง..
วิศรุต ‘รัก’ เณรี
อันน์ ‘รัก’ น้ำทิพย์
ความคิดเห็น