คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : Forever with You
แดดส่องลงมาผ่านหน้าต่างเป็นสัญญาณปลุกให้เขาตื่นจากห้วงนิทรา เส้นผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงทุกครั้งหลังตื่นนอน ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับให้เข้ากับแสงที่ไม่คุ้นตาในตอนเช้า ก่อนจะหันไปมองข้างๆที่ว่างเปล่าไม่เหมือนเคย ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะมีใครสักคนที่นอนอยู่ข้างๆเสมอ ใครคนที่เขาชอบที่จะเฝ้ามองเธอยามที่ยังไม่ตื่นจากการหลับใหลในตอนเช้า ซึ่งมันไม่เคยทำให้เขาเบื่อในการมองเธออยู่เฉยๆเลยแม้แต่น้อย
กระจกบานใหญ่สะท้อนเงาของเขา บนโต๊ะเต็มไปด้วยเครื่องสำอางค์มากมายที่วางเรียงกันอยู่ เธอชอบใช้ของพวกนี้แต่งแต้มใบหน้าที่เดิมทีก็สวยอยู่แล้ว ถึงรู้ว่ามันไม่จำเป็นกับเขา แต่ยังไงก็ไม่อยากจะทิ้งพวกมันไป ของพวกนี้ทำให้เขาคิดถึงเธอตลอดเวลา คิดถึงภาพหญิงสาวที่กำลังใช้ของพวกนี้แต่งหน้าในตอนเช้า และนั่งลบเครื่องสำอางออกในตอนค่ำๆ และแน่นอน... ที่โต๊ะกระจกตัวนี้ เขาชอบนั่งให้เธอทำผมให้เสมอ
เขาจำไม่ได้เลยว่า กี่ปีมาแล้วนับตั้งแต่เธอไม่อยู่กับเขาอีกต่อไป ซึ่งอันที่จริง เรียกว่าไม่อยากจำคงจะถูกกว่า เพราะยิ่งคิดถึงเท่าไหร่ ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น ไม่อยากจะยอมรับความจริงเลย ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว
เธอจะรู้บ้างไหมนะ?... ว่าเขาร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ
เขาสวมเสื้อสูทสีขาวกับเนคไทด์สีเดียวกันให้เข้าที่เข้าทาง ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะเป็นผูกมันให้เสมอ ตอนนี้คราใดที่ได้ผูกมันเอง เขายังนึกถึงเธอ รู้สึกเหมือนเธอเป็นคนผูกให้อยู่ตลอดเวลา
เมื่อเช็คความเรียบร้อยทุกอย่าง ประตูห้องถูกปิดลง เขาค่อยๆลงบันไดมาข้างล่างเพื่อเจอกับเหล่าคนที่นั่งรออยู่
“ขอโทษครับ พอดีผมตื่นช้าไปหน่อย”
ผู้ที่นั่งรออยู่ยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ ^^ รีบไปเถอะ”
“ฮะๆ.. ขอโทษนะฮะพี่หยก”
เขา… พี่แก้วหยก พี่ชายของเธอ พี่ชายของคนที่เขารัก
ประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับถูกเปิดออก เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปิดมันลงพร้อมพึมพำเบาๆ เป็นความเคยชินที่ไม่สามารถแก้ได้เสียที รู้ทั้งรู้ว่าคนที่จะนั่งตรงนี้ไม่อยู่แล้วก็ตาม แต่ยังไงที่นี่ก็ยังเป็นที่ของเธอตลอดไม่มีเปลี่ยนแปลง
รถยนต์ค่อยๆเคลื่อนตัวออก พร้อมกับจิตใจของเขาที่หวนหาถึงอดีตอันแสนสุขที่ไม่มีวันลบเลือนไปจากหัวใจ...
เธอเป็นคนแรก... ที่เขารักมากขนาดนี้
ความรู้สึกเมื่อครั้งที่ได้เจอกันครั้งแรกเหมือนเพิ่งผ่านเมื่อสองสามวันที่ผ่านมานี้
ไม่รู้ทำถึงไม่สามารถลบเธอออกไปจากจิตใจได้เลย
ช่วงเวลาที่คนสองคนเรียงร้อยขึ้นมาเป็นดั่งฝันอันแสนสุขชั่วนิรันดร์ แต่ฝันก็คือฝัน เมื่อฝันแล้ว ก็ต้องตื่นขึ้นมาเผื่อเผชิญโลกแห่งความจริง
แม้ว่า... จะมีความจริงอันโหดร้ายรออยู่ตรงหน้าแล้วก็ตาม
เขาแวะลงที่ร้านขายดอกไม้ เจ้าของร้านยิ้มก่อนหยิบช่อดอกไม้สีสวยส่งให้เขาราวกับรู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไร
“กำลังรออยู่เลยค่ะ”
“ฮะๆ รู้ว่าผมจะต้องมาหรือครับพี่โอ๋?”
หญิงสาวยิ้ม “ช่อดอกฟรีเซียใช่ไหมคะที่ต้องการ”
“รู้แม้กระทั่งดอกไม้ที่ผมจะสั่งด้วย”
“คิก... วันนี้เป็นวันสำคัญสินะคะ ^^”
“ครับ...” เขาอมยิ้ม จ่ายเงินให้กับพี่สาวที่รู้จักกันดีคนนี้ก่อนจะเดินออกมาจากร้าน
เธอชอบดอกฟรีเซีย ข้อนี้เขารู้ดีอยู่แล้ว ในห้องของเธอมักจะมีดอกชนิดนี้ประดับอยู่เสมอ ซึ่งในวันที่ทั้งคู่จะแต่งงานกัน ดอกไม้นี้เองก็ถูกเลือกให้เป็นดอกไม้ที่จะใช้ประดับผมของเจ้าสาว...
ในช่วงที่ติดไฟแดง เขาหลับตาลง ภาพของเธอปรากฏขึ้นมาในหัว เธอมีรอยยิ้มที่สวยอยู่เสมอ และมันจะยังสวยอย่างนั้นตลอดไปไม่ว่ากาลเวลาจะแปรผันไปมากเท่าไหร่ก็ตาม
เขาเชื่อ.. ว่าต่อให้เธอแก่ลงมากเท่าไหร่ หรือพิกลพิการยังไงเข้า ก็ยังสวยที่สุดสำหรับหัวใจของเขาเสมอ
ไม่มีใครที่แทนที่เธอได้จริงๆ
ในช่วงเวลาที่เธอจากไปได้ไม่นาน รู้สึกเหมือนอีกเสี้ยวหนึ่งของชีวิตขาดหายไปในท่วงทันที รู้สึกเหมือนพูดไม่ได้ หายใจไม่ออกราวกับจะสิ้นชีวาวายลง ณ ตรงนั้นในทันใด
โดดเดี่ยวในโลกที่ไม่มีเธอ
เจ็บปวดดั่งหัวใจที่ถูกฉีกขาดไม่มีชิ้นดี
ไม่อยากจะยอมรับ...
แต่ยังไงก็หนีความจริงไม่พ้นอยู่ดี...
ท้องฟ้าที่สดใสดั่งวันนี้ ถ้ามีเธออยู่ข้างกายก็ดีสินะ...
พลอยรุ้ง...
ประตูรถปิดลงพร้อมกับเขาและช่อดอกฟรีเซียในมือ สองขาเล็กๆย่ำก้าวไปตามทางเดินทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่คุ้นเคย เขามาที่นี่บ่อยมาก บ่อยจนเรียกได้ว่าต่อให้ปิดตาเดินก็เดินถูกว่าทางไหนจะไปในพื้นที่ที่ต้องการได้เลยทีเดียว
ที่นี่เงียบสงบไม่มีใครรบกวน ป้ายสุสานสีที่ทำจากหินสีเทาเรียงกันอย่างเป็นระเบียบมากมายจนแทบจะล้น แต่มีที่เดียวเท่านั้นที่เขาต้องการจะไปหา
“พลอยครับ... เทรนมาแล้วนะ ^^”
เขาหยุดลงตรงหน้าที่ๆตรงการ ช่อดอกไม้ถูกวางลงบนสุสาน
“วันนี้เทรนหล่อหรือเปล่า? ^^”
เขาหัวเราะน้อยๆพลางจัดเครื่องกายให้เข้าที่เข้าทาง
“ก็ต้องหล่ออยู่แล้วน่ะเนอะ!” รอยยิ้มบนใบหน้าแฝงด้วยความเศร้ามากมายเหลือคณานับจนบอกไม่ถูก ใครเล่าที่จะมาเข้าใจความรู้สึกนี้ได้
“ก็เทรนเป็นเจ้าบ่าวของพลอยนี่นา...”
เรียกให้ถูก... นอกจากจะเป็นวันที่ครบรอบวันตายของเธอแล้วยังเป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่ง
วันครบรอบวันแต่งงานของเขากับเธอ...
และชุดสูทที่เขาใส่... ก็เป็นชุดที่จะใช้เข้าพิธีกับเธอ...
วันนั้นที่เราสองคนกำลังจะได้เข้าพิธีแต่งงาน วันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างไม่ต้องเกรงใจใคร วันที่เราจะได้รักกันตลอดไป... กลับกลายเป็นวันที่เสียใจที่สุดในชีวิตไป
รถเจ้าสาวที่ถูกนำพามากลับเกิดอุบัติเหตุอย่างคาดไม่ถึง เขาที่รอเธออยู่แทบจะทรุดลง ณ ตรงนั้น ข่าวร้ายอย่างน่าใจหายถูกส่งตรงมาถึงทำเอาเขารีบรุดไปหาเธอถึงโรงพยาบาล แต่เหมือนว่าเวลาไม่เคยคอยท่าใครแม้เพียงเสี้ยววินาที
ชุดแต่งงานสีขาวถูกย้อมด้วยโลหิตเป็นสีแดงฉาน เธอนอนนิ่งไม่กระดิกอยู่บนเตียง หัวใจของเขาสั่นคลอนและเหมือนสลายไปในทันที ไม่ว่าจะร้องเรียกเท่า ก็ไม่มีแม้แต่เสียงขานรับของเธอเลยแม้แต่น้อย
ฟ้าเอย.. ส่งอินเทรนมาเกิดนอกจากไม่มีพ่อแม่แล้ว ใยต้องพรากสิ่งที่รักที่สุดไปอีกด้วยเล่า?
ต้องเอาสิ่งใดไปอีกจึงจะสาแก่ใจแก่ฟ้าอีก?
หรือจนว่าชีวานี้จะสิ้นจนหาไม่แล้วได้อีกกันแน่?
เหมือนทุกภาพความทรงจำไหลย้อนราวกับแผ่นฟิล์มที่บันทึกเรื่องราวมากมายเอาไว้
“พลอยรุ้งครับ แต่งงานกับอินเทรนนะ ^^”
“ค่ะ..^^ ฉันจะแต่งกับนาย”
“เราจะมีลูกกันสักกี่คนดีล่ะ ^^”
“แล้วแต่เธอเลย เธอไหวฉันก็ไหว ^O^”
“สัญญานะ.. ว่าจะอยู่ข้างๆฉัน”
“อืม.. ฉันไม่มีวันไปไหน ไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปไหนแน่”
เขาจับมือเธอก่อนจะสวมแหวนลงที่นิ้วนางข้างซ้าย ไม่มีนิ้วของใครเหมาะกับแหวนวงนี้เท่านิ้วของเธออีกแล้ว และมันสมควรเป็นของเธอที่สุด ริมฝีปากจรดลงบนริมฝีปากของเธออย่างไม่มีทีท่ารังเกียจแม้ว่าในตอนนี้เธอจะรับรู้อะไรแล้วก็ตาม
และ.. คำขอที่เขาขอร้องพี่ชายของเธอ คือฝังเธอลงทั้งชุดแต่งงานนี้ พร้อมทั้งสวมแหวนวงนั้น เพื่อให้เธอในโลกหน้ารับรู้เสียว่า ไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอก็คือเจ้าสาวของเขา คือภรรยาของเขา... เพียงคนเดียวเท่านั้น
“ผมรักคุณนะ...”เขากล่าวกับแท่นหินตรงหน้า ทุกครั้งที่มาที่นี่ เขาจะพูดคำนี้เสมอ ไม่ว่าเธอจะรับรู้หรือได้ยินมันหรือไม่ เขาก็อยากจะพูดคำๆนี้ทุกครั้งที่เจอเธอ มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ตาม
ฉันหัวเราะได้เพราะมีเธอ...
ฉันร้องไห้เสียใจเพราะเธอ...
และฉันก็สูญเสีญอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตไป... ก็เพราะเธอ
อยากจะย้อนเวลากลับไป ณ ตอนนั้น
ตอนที่เรายังมีกันและกันไม่เคยห่างไปไหน
อยากกอดเธอ.. จูบเธอเหมือนเมื่อวันวานให้ชื่นใจ...
แม้มันจะเป็นได้แค่ความหวังลมๆแล้งๆที่ไม่สามารถเป็นจริงก็ตาม
“รักมากๆ”ความรู้สึกทั้งหมดเหมือนจะเก็บไว้ไม่ไหวจนไหลออกมาเป็นน้ำตา ไร้ซึ่งเสียงใดๆทั้งนั้นราวกับว่าเขากำลังสื่อสารกับแท่นหินอยู่นั่นเอง
ไม่ลืม... จะไม่ลืมเธอเด็ดขาด
เพราะเธอคืออีกครึ่งชีวิตของเขา ที่ต่อให้ขาดหายไปก็ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจ
ถ้าเลือกที่ตายตาหลับลง เขาก็จะเลือกที่ตายลง ณ ตรงนี้
หลับตาลงข้างๆเธอไม่ไปไหนทั้งนั้น
ดั่งคำสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ไปเด็ดขาด...
“ผมรักคุณ... พลอยรุ้ง ผมรักคุณ.. มากเท่าที่ผู้ชายคนนี้จะรักคุณได้...”
และไม่มีเสียงใดๆดังขึ้นมาอีก
มีแค่... ร่างของชายหนุ่มที่หลับตาพิงอยู่ข้างๆสุสานคนที่เขารัก
ก็แค่นั้น... เท่านั้นเอง...
I’ll Love Forever With You…
ไม่ได้รักเธอเท่าชีวิต... แต่เพราะเธอคือชีวิตของฉัน...
Music Playlist at MixPod.com
nu eng
ความคิดเห็น