Secret XOB

ลำดับตอนที่ #116 : ว่างครับ

ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...

ที่น้องชายตัวน้อยๆของเขา เติบโตขึ้น เป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบ

น้องชายที่เขาเคยจูงมือให้เดินตาม

น้องชายที่เขาเคยดูแลปกป้อง

ตอนนี้ กลับกลายเป็นเขาเอง...ที่ถูก ‘ปกป้อง’ โดยน้องชาย....





‘โจ กวังมิน’



ผู้ใหญ่ชอบบอกว่า “เป็นพี่ต้องดูแลน้อง” ทั้งๆที่ดูเป็นหน้าที่ที่ค่อนข้างใหญ่ เพราะคนที่เป็นน้อง ดันอายุห่างกันเพียง 6 นาที
เท่านั้น แต่ในฐานะพี่ชายเรื่องแค่นี้น่ะ ถือว่าสบายมาก! การเกิดมาเป็นฝาแฝดกัน คนส่วนใหญ่มักจะคิดว่าต้องลำบากในการอยู่
ร่วมกัน


เพราะเราทั้งคู่นิสัยไม่เหมือนกันเลยซักนิด


แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกว่า แบบนี้มันก็โอเคดีนะ ;’) เรา 2 คน ไม่ค่อยทะเลาะกัน อืมม์...จะว่าไปก็มีงอน มีเคือง มีไม่พอใจกันบ้างแหละแต่มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ใช่...เรื่องเล็กน้อย เพราะแบบนั้น ไม่นานเราก็กลับมายิ้มให้กันอีกอยู่ดี


เมื่อ ก่อน ยังไงดีล่ะ ประมาณเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ น้องชายของเขา ‘เตี้ย’ กว่าเขาตั้งเยอะ แต่อย่าไปพูดถึงน้ำหนักเลย คนเป็นพี่แบบเขาน่ะ...ต่อ ให้สูงกว่าแค่ไหน แต่น้ำหนักก็น้อยกว่า หรือพอๆกับน้องชายอยู่ดี ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร หรือเขาจะเป็นพวกกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนนะ ;’(


เอา ล่ะ...พูดถึงเรื่องส่วนสูง เพราะเมื่อก่อน ตั้งแต่เรายังเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยๆ ถ่ายละครด้วยกัน นอนด้วยกัน เล่นด้วยกัน ไปโรงเรียน
พร้อมกัน ตื่นนอนพร้อมกัน ทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกัน โดยที่มีผมซึ่งเป็นพี่ชาย เป็นผู้นำนะ! เมื่อก่อนน่ะ กวังมินเตี้ยกว่าผมแบบ...
ยังไงล่ะ เตี้ยแบบไล่เลี่ยกันอ่ะ หวังว่าคุณจะเข้าใจ...เข้าใจใช่มั้ย?


ก็คือ ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ ถ้าเรายืนข้างกัน กวังมินจะเตี้ยกว่าผมอย่างเห็นได้ชัด นั่นมันทำให้ผมค่อนข้างภูมิใจนิดหน่อย ก็ผมเป็นพี่นิ่
ก็ต้องสูงกว่าสิ จริงมั้ย?


แต่ ไม่รู้ว่าเจ้าน้องชายของผมไปทำอะไรมา นานวันเข้า ไอ้ที่เคยบอกว่าสูงไล่เลี่ยแต่น้องเตี้ยกว่า ทุกวันนี้มันเหมือนจะแปรเปลี่ยนยังไงก็ไม่รู้ผมเคยไปวัดส่วนสูงพร้อมกับน้องชาย หลังจากที่เห็นส่วนสูงของน้องแล้วเทียบกับตัวเอง บอกตรงๆตอนนั้นค่อนข้างตกใจเอาการเลยล่ะจาก เด็กผู้ชายที่เตี้ยกว่าผมประมาณ 5 เซนฯได้ ตอนนี้ส่วนสูงกลับพุ่งขึ้นมาจนน่าตกใจ ว่าซักวันนึงไอ้คำว่า ‘พี่ต้องสูงกว่า’ คงจะถูกลืมแน่เลย... ;’(


เรื่อง ส่วนสูงถือเป็นเรื่องที่น่าหวั่นใจพอสมควร แต่ถ้าเทียบกับเรื่องที่ได้รับรู้ต่อจากนั้นมันก็เทียบไม่ค่อยได้เลยนะ เรื่องมันมีอยู่ว่า
หลังจากที่เราทั้งคู่ตรวจวัดส่วนสูง เดินหยอกล้อกันจนกลับมาถึงห้องนอนแล้ว ด้วยความที่เหนื่อยมากๆจากการซ้อมเต้นหลายชั่วโมง
เหงื่อออก เหนียวตัวมาก เราเลยตัดสินใจที่จะอาบน้ำกันก่อนจะไปหาอะไรกิน


นั่นแหละ...เพราะความเป็นพี่ ก็เลยยอมเสียสละให้น้องอาบก่อนตามสบาย พวกคุณเชื่อมั้ยครับ? หลังจากที่น้องชายของผมถอด
เสื้อยืดพอดีตัวออกเหลือแต่เสื้อกล้ามสีดำ ผมก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่าตอนรับรู้ส่วนสูงของน้องซะอีก ก็คิดดูสิ จากเด็กผู้ชายหุ่นก้างๆ
แบบเดียวกันกับพี่ชายคนนี้ ตอนนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มมีกล้ามเนื้อตามช่วงแขนและหน้าท้องแล้ว พอก้มมองตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนว่า
ไม่น่าดูแลน้องดีเกินไปเลยจริงๆ!


และด้วยเพราะความไม่รู้อีกเหมือนเคยๆ จากที่เป็นคนเก็บความรู้สึกและสีหน้าไม่เก่ง ก็เลยเผลอมุ่ยหน้าใส่น้องไปซะแบบนั้น เจ้าน้องชายตัวดีที่เหมือนจะหันมาพูดอะไรด้วยซักอย่างก็ชะงัก ทำหน้าทำตาสงสัย ก่อนจะถามว่าเป้นอะไร? คำตอบที่มอบให้ก็คือการส่ายหน้าไปมา แต่ปากก็ขมุบขมิบไปเรื่อยแหละ ก็ผมมันคนขี้บ่น... ;’(


วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน ฮยอนมินก็โดยพ่อกับแม่สอยไปด้วยซะอย่างนั้น เลยทำให้คนหน้าตาเหมือนกันต้องลำบากใจที่จะต้องหาอะไรในครัวกิน ถ้าลองให้ใครซักคนแสดงฝีมือออกมากนะ สู้เรายอมเดินต็อกแต็กออกไปหาอะไรกินข้างนอกยังจะปลอดภัยกว่าเลย ตอนนี้ยังไม่ค่อยดึกเท่าไหร่ หลังจากที่เคลียร์กับสภาพตัวเองเรียบร้อยแล้ว เราสองคนก็พากันเดินหยอกกันตามประสาคนรู้ใจ ? ออกจากบ้านไป


และเพราะแบบนั้น เลยทำให้โจ ยองมินค้นพบความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของน้องชาย ในทุกๆครั้งตอนเด็กๆ มักจะเป็นยองมินเสมอที่เดินนำหน้า มักจะเป็นเขาเสมอที่คอยสอดส่องดูแลว่าทางเดินตรงหน้าที่กำลังจะย่างกรายเข้าไป มีอันตรายอะไรหรือไม่ และมักจะเป็นเขาทุกครั้งที่โดนแม่ตี (ฮือ) เวลาๆที่กวังมินล้มหรือเป็นอะไรขึ้นมาตอนที่ไปไหนมาไหนกับเขา


แต่ ณ ตอนนี้...ดูเหมือนว่าหน้าที่ทุกอย่างมันจะถูกสลับปรับเปลี่ยนไปหมด ร่างสูงๆของชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังจูงมือเขาเดิน มองซ้ายมองขวาเวลาจะข้ามถนน ... ใช่น้องชายของเขาจริงๆเหรอ? ใช่น้องชายที่เขาดูแลมาตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันจริงๆหรือเปล่า? รู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองได้รับการปกป้องดูแลจากผู้ชายคนหนึ่งในแบบที่หาจากใครไม่ได้เลย ถ้าถามว่าเขาชอบมั้ยที่มันเป็นแบบนี้ ...


ที่จริงมันก็โอเคนะ...




บางทีกวังมินอาจจะอยากลองเรียนรู้บทบาทของพี่ชายแบบเขาก็ได้เนอะ ว่ามั้ย? ใบหน้าหวานยกยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะรีบย่างเท้าให้เดินตามฝีก้าวของร่างของคนตรงหน้า แต่ด้วยความที่กะจังหวะพลาดไปนิดหน่อย (คิดว่านิดหน่อยนะ) เลยทำให้ใบหน้ากระแทกเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างจัง


แวบหนึ่งที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านอยู่บนแผ่นหลังนี้...


พวกเขาทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่อีกฝากฝั่งของถนนแล้ว น้องชายคนเก่งหันกลับมามองอย่างเป็นห่วงทันทีที่สัมผัสถึงแรงกระแทก ยกมือหนาที่เริ่มหยาบกร้านตามลักษณะผิวของผิวชายขึ้นมาตรวจสอบใบหน้าหวานละมุนของพี่ชายคนสวย มือเล็กๆอ่อนนุ่มแบบผิวผู้หญิงที่กอบกุมสันจมูกโด่งถูกมือของน้องชายดึงออก มือหนาเสยผมหน้าของพี่ชายขึ้น ก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนๆใส่เหมือนเวลาที่พี่ชายชอบทำให้เขาตอนเด็กๆ


“เพี้ยง! ไม่เจ็บแล้วนะ”


ทั้งเขิน ทั้งเจ็บ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อไปถึงหู ไม่คิดเลยว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้เขินจนอยากจะแทรกแผ่นดิน เมื่อก่อนตอนที่ทำแบบนี้ตอน ที่เป่าลมเวลาน้องเจ็บตัว น้องจะรู้สึกเหมือนกันกับเขาตอนนี้มั้ยนะ? ทำไมหน้าดูร้อนๆจัง พยักหน้าให้น้องช้าๆ น้องส่งยิ้มมาให้แบบที่รู้สึก ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มของน้องเปลี่ยนไป ไม่ใช่นะ! ไม่ได้ว่ามันไม่ดี รอยยิ้มของน้องที่เคยฉีกยิ้มกว้างแบบเด็กๆ แต่เมื่อกี้น้องกลับยิ้มให้แบบที่รู้สึกว่ามองแล้วอบอุ่น ชอบจัง ชอบรอยยิ้มของน้องแบบนี้จัง


เรา จูงมือกันเดินโดยมีน้องเป็นผู้นำ และพี่เป็นผู้ตาม ใช่! หน้าที่ของเราสลับกันอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร น้องคงแค่อยากเป็นผู้นำบ้างเท่านั้น พอ เดินเข้าไปในร้าน เสียงกรุ๊งกริ๊งของระฆังใบจิ๋วก็ดังขึ้นให้พนักงานร้านได้รับรู้ว่ามีลูกค้า มาเยือน พี่สาวพนักงานส่งยิ้มต้อนรับมาให้อย่างคุ้นเคย ก็ร้านประจำนิ่... น้องเดินนำไปที่โต๊ะติดริมกระจกใสให้เห็นภาพภายนอก ก่อนจะลากเก้าอี้ออกมาให้พี่ชายนั่งเหมือนที่ในละครจะชอบมีให้เห็นบ่อยๆ ถึงแม้จะเขินๆอยู่บ้างที่น้องเทคแคร์ แต่ก็คิดว่าน้องคงอยากตอบแทนที่เราดูแลน้องมากกว่า


พี่สาวพนักงานเดินเข้ามาหาเราสองคน ส่งยิ้มให้น้อง แล้วน้องก็ยิ้มตอบกลับไปให้ ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน แต่ไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้น้องยิ้มให้คนอื่น ยิ้มของน้องน่ะ เขาหวงมาก! ยกเมนูของร้านขึ้นมาปิดสีหน้าไม่พอใจตอนที่น้องพูดคุยกับพี่สาวพนักงาน ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยจริงๆนะ สายตาไล่กวาดมองเมนูอาหารไปเรื่อยๆเหมือนว่ามันจะมีอะไรผุดเพิ่มขึ้นมา แต่สุดท้ายก็..


“ขอคาโบนาร่าแต่เปลี่ยนเป็นเส้นพาสต้าแทน 1 ที่ครับ แล้วก็เอาแบบปกติอีก 1 ครับ แล้วก็เครื่องดื่มเอาเป็นโคล่า 2 แก้วนะ”


น้องสั่งให้แทน ไม่คิดว่าน้องจะจำได้ว่าเราไม่ชอบเส้นสปาเกตตี้ จะว่าไม่ชอบก็ไม่เชิงหรอก แต่เพราะว่ามันเหมือนน้องเกินไป
ก็เลยหาเรื่องปรับเปลี่ยนไปทั่ว จนสุดท้ายก็ติดใจแบบนี้แหละ


พี่สาวพนักงานหันมาอมยิ้มเล็กๆให้คนหน้าสวยที่ทำหน้ามึนๆเหลือบมองน้องชายฝาแฝดตัวเองอยู่ จดเมนูที่ได้รับลงบนกระดาษ
ก่อนจะเดินกลับไปมอบหมายหน้าที่ต่อให้เชฟประจำร้าน

“กวังมินแย่งหน้าที่!”

แว้ง กัดน้องทันทีพอสบโอกาส น้องชายยิ้ม ยกมือขึ้นยีหัวพี่ชายที่นั่งเท้าคางทำหน้ามุ่ยใส่อยู่กับโต๊ะ มือเล็กนุ่มนิ่มยกขึ้นปัดออกเหมือน
รำคาญ แต่เปล่าซักหน่อย! เสียงร้องงื้อง้าในลำคอบวกกับหน้ามุ่ยๆที่มีปากเล็กๆยื่นออกมา ทำให้พี่ชายดูหน้าตาน่าแกล้งมากยิ่งขึ้นไปอีก


“พอเลยนะ! ชอบแย่งหน้าที่ รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองอ่ะเปลี่ยนไปนะ”


“หืมม์?” น้องทำหน้าสงสัยในคำพูดเจื้อยแจ้วนั้น แต่ก็ยังคงยิ้มให้อยู่เหมือนดิม


“ก็ กวังมินอ่ะ สูงจะเท่าพี่แล้วนะ ไหนจะไอ้หุ่นที่ดูบึกบึนนั่นอีก แถมยังชอบมาแย่งหน้าที่ของพี่ชายคนนี้อีก แย่ที่สุดเลย!” ทำเสียงบ่น
ง้องแง้ง ดึงทิชชู่แผ่นสีขาวขึ้นมาขยุ้มเป็นก้อนกลมๆก่อนจะปาใส่พร้อมๆกับจบประโยคบอกกล่าว


“ทำไมกันล่ะ ก็กวังมินอยากปกป้องยองมินนี่นา” ตอบออกมาหน้าซื่อ แถมส่งยิ้มแบบอบอุ่นที่ยองมินชอบที่สุดมาให้อีก ใบหน้าหวาน
ของพี่ชายเริ่มออกสีขึ้นเรื่อยๆ สาบานได้ว่าอากาศมันร้อนนะ ไม่ได้เขิน!


“จะปกป้องทำไมเล่า! นี่มันหน้าที่ของพี่ชายนะ”



..



“ก็รักยองมิน...ก็เลยอยากปกป้อง อยากดูแล ;’)”



“ -////////- ”









..




ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น

พี่ชาย ที่คอยดูแลเขา แทนที่จะเติบโตขึ้น กลับยิ่งตัวเล็กน่าถนุถนอมแบบเก่า

พี่ชาย ที่เคยปกป้องเขาเวลาไปไหนด้วยกัน

กลับดูน่าปกป้อง น่าดูแล และน่า ‘รัก’ จนน้องชายคนนี้..

‘รักพี่ชายอย่างสุดหัวใจเลย’


พี่ชายของผม...




‘โจ ยองมิน’




..



เมื่อก่อนเคยสงสัยเหมือนกันนะ ว่าทำไมในทุกๆครั้งที่ไป พี่จะเป็นคนเดินนำหน้าและดูแลเราเสมอ พี่ชายเป็นเหมือนผู้นำในทุกๆเรื่อง
ใน ตอนนั้นก็ได้แต่คิดว่า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ทั้งๆที่ก็เกิดวันเดียวกันแท้ๆ เราอ่อนกว่าพี่แค่ไม่กี่นาทีด้วยซ้ำ แต่พอเห็นเวลาที่เรามีแผล หรือบาดเจ็บแล้วพี่โดนแม่ลงโทษเพราะดูแลน้องไม่ดีด้วยการตี พี่น่ะ...ไม่ร้องไห้เลย พี่ยืนนิ่งกอดอกให้แม่ตี ในตอนนั้นก็รู้สึกได้ว่า


ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะเป้นคนที่คอยปกป้อง ดูแลพี่มากกว่าที่จะให้พี่มาดูแลเสียอีก


พี่น่ะแปลกคนที่สุดเลย แทนที่ว่าเราเป็นฝาแฝดกัน การเจริญเติบโตจะเป็นไปพร้อมๆกันซะอีก แต่เมื่อไม่กี่ปีก่อน ดูเหมือนว่าเราจะตามทันจน ล้ำหน้าพี่ไปเยอะเลย ถึงส่วนสูงจะยังดูไล่ๆกันก็เถอะนะ แต่พี่น่ะ ตัวบาง ผอมแห้ง ดูน่าเป็นห่วงเวลายืนอยู่ในที่ๆลมแรงๆหรือมีคนเยอะๆบางทีพี่อาจจปลิวตัวลอยไปโน่นก็ได้


เราเป็นฝาแฝดกัน อ่า...ใช่! ย้ำคำนี้บ่อยเกินไปสินะ แต่เราเป็นฝาแฝดที่ดูเป็นฝาแฝด แต่เราไม่เหมือนกัน หน้าตาของพี่ ดูยังไงก็
ไม่เหมือนพี่ชายเลยซักนิด ก็ไม่ได้หมายความว่าตัวเองหน้าแก่นะ เพียงแต่ว่าหน้าตาของพี่น่ะ มันดูไม่เหมือนพี่ชาย หรืออีกนัยนึงก็คือ
พี่น่ะหน้าตาติดไปทางหวานติดหญิงซะมากกว่า พี่ชอบงอนเราบ่อยๆเวลามีคนบอกกับเราสองคนว่า “พี่ดูไม่เหมือนพี่ชาย” พี่จะไม่ชอบ
เอามากๆเลย ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่หน้าดีใจแท้ๆที่มันอาจจะหมายถึงว่าพี่หน้าเด็ก


อา...ใช่! พูดถึงเรื่องงอน เวลาพี่งอนน่ะ พวกคุณคงต้องอยากเห็นแน่ๆเลย เพราะแก้มป่องทั้งสองข้างของพี่น่ะ มันจะพองออกมายิ่งกว่าเดิมปากของพี่มันจะห่อรวมกันเป็นรูปตัวโอเหมือนโดนัทที่มีรูตรงกลาง ดวงตาที่กลมโตกว่าของเรา จะขุ่นเคือง พี่จะชอบทำหน้าตาเชิดๆใส่เวลางอน พี่ไม่รู้หรือไงนะ ว่าหน้าตาแบบนั้นนอกจากมันน่าง้อแล้ว ยังน่ารักเอามากๆอีก


เพราะ ตอนนี้เราทั้งคู่โตพอที่จะดูแลตัวเองได้...รึเปล่า? ผมว่าผมดูแลตัวเองได้นะ แต่พี่น่ะสิ น่าเป็นห่วงที่สุด เวลาที่พี่เดินไปไหนมาไหน
ชอบทำตัวเหม่อลอย คิดอะไรไปทั่ว ชอบพูดอะไรไม่รู้งุ้งงิ้งอยู่คนเดียว จนไม่ยอมมองตามทางเดิน แล้วก็จะชนโน่น ชนนี่ไปทั่ว ได้รอยช้ำ
กลับมาแทบจะตลอด แถมมีการโบ้ยอีกนะ


“ก็ดูทางแล้วนะ! แต่คนจัดวางของน่ะ วางเกะกะเอง!!!”


พี่น่ารักมั้ยล่ะ? พี่น่ะชอบหาเหตุผลมาอ้างโน่นอ้างนี่ แถไถให้ตัวเองถูกเสมอเหมือนเด็กๆเลย เพราะแบบนี้ไง คนถึงชอบเข้าใจผิดว่า
พี่น่ะดูไม่เหมือนพี่เลยซักนิด แต่เราชอบนะ ชอบเวลาที่ต้องคอยตามง้อพี่ เราว่ามันสนุกดี แถมยังมีความสุขแปลกๆอีกต่างหาก


อย่างที่บอกเอาไว้ ว่าอยากจะตอบแทน อยากจะดูแลและปกป้อง อยากทำหน้าที่เหล่านั้นแทนพี่ ทุกวันนี้ ในทุกๆครั้ง คนที่คอยจับมือพี่เดินคนที่คอยพาพี่ข้ามถนน คนที่คอยเทคแคร์ทุกอย่างให้กับพี่ ทุกๆสิ่งเหล่านี้ ผมเป็นคนทำ พี่ชอบบ่นเหมือนกันว่าทำไมเราชอบแย่งหน้าที่ของพี่ เราก็ได้แต่ยิ้ม แล้วตอบไปว่า รักพี่ พอได้ยินแบบนั้นพี่ก็จะทำปากยื่นแล้วหันหน้าหนีไป เรารู้น่ะ ว่าพี่เขิน พี่น่ะ น่ารักที่สุดเลย


แต่ในบางครั้ง พี่ก็ทำให้เราโกรธ พี่น่ะ ชอบทำอะไรเหมือนเด็กซนๆ พี่ไม่ค่อยทำตัวให้เหมาะกับอายุเท่าไหร่ (แล้วยังจะมาทำเป็นงอนเวลามีคน มาบอกว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะเป็นพี่) มีครั้งหนึ่ง ที่พี่สะดุดล้มได้แผลกลับมา เราโกรธมากๆ พี่ล้มเพราะมัวแต่จ้องโทรศัพท์ จนไม่ทันได้ดูเลยว่างทางเดินข้างหน้ามีอันตรายยังไง พอได้แผล พอเราหันไปทำตาดุใส่พร้อมทั้งก้มลงไปช่วย พี่ก็จะยิ้มแหยๆส่งมาให้ เพราะพี่รู้ว่าเราโกรธที่พี่ไม่ดูแลตัวเอง


“ทำอะไรดูบ้างซิฮะ ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย”




..




“ก็เพราะรู้ว่าเป็นแบบนี้แล้วกวังมินเป็นห่วง ก็เลยเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไง ;’)”





พี่ยองมินนี่ก็น่ะ....ทำตัวน่ารักตลอดเลย




เวลาที่ใช้ชีวิตอยู่บนโลก ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เรา 2 คนก็ยิ่งเปลี่ยนไป..

เราไม่ได้ทำหน้าที่แบบ “พี่ดูแลน้อง” เหมือนแต่ก่อน

เราไม่ได้ทำอย่างที่ตัวเองเคยๆทำในตอนเด็กๆ

เราเปลี่ยน เราแลก หน้าที่ของกันและกัน

เรามีน้องชายที่ตัวสูงใหญ่กว่าปกป้องดูแลพี่ชายตัวน้อย

เรามีพี่ชายตัวน้อย ที่คอยทำตัวเหมือนเด็กๆคอยอ้อน คอยเอาใจน้องชาย

เราเป็นฝาแฝดกัน ... และยิ่งไปกว่านั้น




เราต่างก็รักกัน ในแบบที่คนๆนึง จะรักใครอีกคนได้



เราเป็นแบบนี้แหละ