ดีชั่วมิมีผู้ใดรู้แจ้ง #ป๋อจ้าน

ลำดับตอนที่ #3 : ลำนำที่สอง

"นี่พี่ใหญ่ พี่รอง" หวังจั่วเฉิงเอ่ยเรียกพี่ชายทั้งสองที่กำลังนั่งอ่านตำรากันอยู่ที่ศาลาในสวนหย่อมของจวน ชายหนุ่มทั้งสองต่างหันไปตามเสียงของน้องชายคนเล็ก "มีอันใดรึจั่วเฉิง" หวังฮ่าวเซวียนเอ่ยถามส่วนพี่ใหญ่อย่างหวังอี้ป๋อเพียงแค่รอฟังเท่านั้น "ข้าได้ยินบ่าวในจวนพูดกันว่าจะมีเซียนซือสองท่านจะปราบปีให้เรา"

"เจ้าแน่ใจหรือ คงมิใช่พวกนักต้มตุ๋นหรอกนะ ท่านพ่อยิ่งถูกคนพวกนี้หลอกง่ายๆเสียด้วยสิ" หวังฮ่าวเซวียนเอ่ยติดตลกพี่ชายคนโตและน้องคนรองได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมถอนหายใจเล็กน้อย "ช่างเถิด จะปราบผีได้หรือไม่ แค่ไม่มาหลอกเอาสมบัติท่านพ่อก็พอ" พี่ใหญ่อย่างหวังอี้ป๋อเอ่ยจบก็ลุกเดินออกจากสวนหย่อมไป

หวังอี้ป๋อเดินไปตามทางเดินยาวจนไปถึงห้องหน้องหนึ่งก็คือห้องทำงานของนายท่านหวังนั่นเอง หวังอี้ป๋อเคาะประตูสามทีก่อนจะเปิดเข้าไปพร้อมกับเอ่ยขออนุญาต "ท่านพ่อ" ชายหนุ่มเอ่ยเรียกเบาๆ นายท่านหวังจึงให้เขาเดินมานั่งที่โต๊ะน้ำชา "อี้ป๋อเจ้ามีเรื่องอันใดรึมาหาพ่อ" นายท่านหวังเอ่ยถามบุตรชายคนโต

"ข้ามีเรื่องจะถาม" อี้ป๋อเอ่ยเว้นช่วงด้วยน้ำเสียงเรียบ "เกี่ยวกับเซียนซือที่จะมาปราบผีให้ ท่านไม่กลัวว่าพวกเขาจะเป็นนักต้มตุ๋นหรือ?" หวังอี้ป๋อเอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเล็กน้อย นายท่านหวังก็มีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยกลับมาว่า "เฮ้อ....ก็จริงของเจ้า แต่จะลองอีกสักครั้งก็มิเสียหาย หากเป็นพวกหลอกลวงก็จับขังเสีย เหมือนที่แล้วมา"

นายหท่านหวังเอ่ยด้วยสีหน้าไม่ทุกร้อนแต่ก็ไม่ได้เป็นสุข "แล้วอาการป่วยของเจ้าเล่า ดีขึ้นบ้างหรือไม่?" นายท่านหวังเอ่ยถามถึงอาการป่วยเรื้อรังถึงเกือบสิบปี "ก็ดีขึ้นมากแต่ก็ไม่หายขอรับท่านพ่อ" ชายหนุ่มตอบก่อนจะขอตัวลาจากไป แต่ไม่ทันที่จะได้ข้ามพ้นธรณีประตู นายท่านหวังก็เอ่ยขึ้นมาว่า "อย่าลืมไปเยี่ยมคุณหนูจ้าวด้วยเล่า"

เมื่อนายท่านหวังกว่าจบชายหนุ่มก็รีบเดินออกไปแทบจะในทันที เขาเบื่อที่จะฟังชื่อของคุณหนูคนนี้เสียจนเอียนไปหมด หวังอี้ป๋อเดินตามทางเดินไปเรื่องจนผ่านกับสวนหย่อม น้องชายทั้งสองของเขาต่างเรียกแต่ชายหนุ่มทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินจากไป "พี่ใหญ่เป็นอะไรไปน่ะ?" หวังจั่วเฉิงหันไปถามพี่ชายคนรอง หวังฮ่าวเซวียนได้แต่ส่ายหน้าแล้วอ่านตำราต่อ

ณ โรงเตี๊ยม

ภายในห้องพักของพี่น้องสกุลเว่ยที่กำลังพูดคุยตระเตรียมวางแผนในการลาดตระเวนในเวลาคำคืนของวันนี้ "เซียวเอ๋อร์ วันนี้เราจะออกลาดตระเวนในเวลายามจื่อ ข้าจะไปบริเวณชายป่าใกล้ท่าเรือส่วนเจ้าก็ดูที่ท่าเรือหากพบส่งผิดปกติให้เจ้า--" ไม่ทันที่เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยจบ เซียวจ้านก็เอ่ยตัดหน้าก่อน "ให้ข้าจุดพลุส่งสัญญาณทันที เข้าใจแล้วๆ" เซียวจ้านตอบแบบขอไปที

"เจ้านี้นะ..." เว่ยอู๋เซี่ยนว่าพลางดึงแก้มนุ่มของน้องชายเบาๆ "เอาเถอะ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ควรที่จะประมาท เรื่องนี่ดูใหญ่เกินจะจัดการได้ในเร็ววัน เตรียมของให้พร้อมเถอะ" ว่าจบทั้งสองก็เร่งมือเตรียมของทุกอย่างอาทิ เช่น พลุส่งสัญญาณ ยันต์อาคมต่างๆ เป็นต้น

ทั้งสองใช้เวลาเตรียมทุกอย่างจรเวลาเลยมาใกล้จะเข้ายามอู่ ทั้งสองจึงลงไปที่ตลาดที่มีคนเดินอยู่พอสมควร "กลางวันนี่ก็ไม่แพ้กลางคืนเลยจริงๆนะขอรับ" เซียวจ้านว่าพลางมองไปรอบๆที่มีคนพลุกพล่าน "อย่าห่างจากข้าอีกล่ะเซียวเอ๋อร์" เว่ยอู๋เซี่ยนกล่าวกำชับ เซียวจ้านจึงเดินตามติดไม่ห่างเป็นลูกเป็ดตามแม่

"เถ้าแก่ เซาปิงนี่ขายอย่างไรรึ?" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยถามเถ้าแก่ร้านเซาปิง "สองชิ้นสิบห้าอีแปะ" เถ้าแก่บอกราคา ยังไม่ทันที่เว่ยอู๋เซี่ยนจะได้เอ่ยต่อก็มีคนมาชิงตัดหน้าเสียก่อน "เถ้าแก่ข้าเหมาเซาปิงทั้งหมดเลย" ชายหนุ่มเอ่ยทำเอาเว่ยอู๋เซี่ยนและเถ้าแก่ขายเซาปิงตกใจเล็กน้อย "ข..ขอรับคุณชาย" เถ้าแก่ว่าจบก็ขายเซาปิงทั้งหมดให้ชายหนุ่ม

"นี่เจ้ากินคนเดียวหมดรึ ถึงได้เหมาหมดร้าน ช่างหัวประไร ข้าไปซื้อร้านอื่นก็ได้" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยแซะเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยตัดบทแล้วเดินจากไป แต่เดินไม่ทันพ้นก็ถูกคว้าแขนเอาไว้ "เดี๋ยวก่อนสิเจ้าจำข้ามิได้หรือ" ชายหนุ่มเอ่ย เว่ยอู๋เซี่ยนจึงหันไปมองใบหน้าชัดๆ

"ใครกัน ข้าจำมิเห็นได้ ถึงแม้คนอื่นจะว่าข้าความจำสั้นแต่ก็ไม่ได้สั้นเสียขนาดนั้น" เว่ยอู๋เซี่ยนหรี่ตามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจ'จะว่าเหมือนก็จริง แต่เขาคนนั้นไม่น่าจะมาที่แห่งนี้ได้' เว่ยอู๋เซี่ยนไม่เอ่ยอะไรก็ทำท่าจะเดินหนี แต่แขนเจ้ากรรมดันยังถูกจับไว้อยู่

"นั้นเจ้าจะรีบไปไหนน่ะ เซียวจ้าน" ทันทีที่ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยชื่อออกมา เว่ยอู๋เซี่ยนก็รู้ทันทีว่าเหตุใดจำชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ เพราะว่าเขาไม่เคยเจออย่างไรล่ะ!! "อ๋อ...เจ้านี่เอง" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ย ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าทำสีหน้ามีความหวังเล็กๆ "เจ้าจำข้าได้แล้วหรือ?" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความดีใจเล็กน้อย

"ไม่" ตอบสั้น ๆชัดๆ ก่อนจะเดินจากไป ชายหนุ่มหน้าหงอยลงทันทีแต่ก็ไม่ยอมล้มเลิกจึงได้เดินตามเว่ยอู๋เซี่ยนไป "ท่านพี่ ได้เซาปิงมาหรือไม่" เซียวจ้านเอ่ยถามผู้เป็นพี่ แต่ก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบกลับมา "เฮ้อ...คุณชายที่ไหนไม่รู้น่ะสิมาเหมาเซาปิงไปหมดเลย" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยพลางเหลียวไปเล็กน้อย'ไม่ใช้ว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าตามมา'

"เฮ้อ...ชายคนนั้นนิสัยเสียจริงๆ ช่างเถอะท่านพี่ข้าได้อิงเถาเชื่อมกับหมั่นโถขอรับ" เซี่ยวจ้านว่าพลางเอาหมั่นโถให้แก่ผู้เป็นพี่ไปหนึ่งลูก "ขอบใจ.....ส่วนเจ้าน่ะเลิกหลบๆซ่อนๆ แล้วก็ออกมาเสีย" เว่ยอู๋เซี่ยนว่าพลางหันไปมองที่กองตะกล้าที่ชายหนุ่มแอบอยู่ด้านหลัง เมื่อชายหนุ่มก้าวออกมาจากหลังกองตะกล้า เซียวจ้านก็อุทานชื่อของชายหนุ่มออกมาทันที

"คุณชายหวัง! ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีก" เซียวจ้านเอ่ยอย่างนอบน้อมให้แก่อีกฝ่าย หวังอี้ป๋อเพียงแค่พยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้ม "คุณชายหวังหรือ?"เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยอย่างฉงนใจ "ก็คนที่ข้าบอกเมื่อวานอย่างไรล่ะท่านพี่" เซียวจ้านตอบผู้เป็นพี่จึงอ้อทันที "คุณชายหวังนี่คือพี่ชายของข้า เว่ยอิง เว่ยอู๋เซี่ยน..ว่าแต่คุณชายหวังมาได้อย่างไรหรือ"

"คือข้า..." หวังอี้ป๋อได้แต่ยืนอ้ำอึ้งจนเว่ยอู๋เซี่ยนจึงต้องตอบแทน "คุณชายท่านนี้แอบตามข้ามาน่ะเซียวเอ๋อร์ทั้งยังเป็นคนที่เหมาเซาปิงทั้งหมดไปด้วย" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยตอบทั้งไม่ลืมที่จะแซะอีกฝ่ายเล็กน้อย "ค..คือข้าคิดว่าเขาคือเจ้าข้าเลยจะซื้อเซาปิงทั้งหมดให้" หวังอี้ป๋อว่าพลางหันมองไปทองอื่นทั้งยังเอามือเกาหัวแก้เก้อ

"เอ๋ จริงๆเราพึ่งเจอกัน ท่านก็ไม่ควรจะทำแบบนั้นนะคุณชายหวัง" เซียวจ้านเอ่ยเกรงใจไม่น้อย'ดูก็รู้ว่าเขามีใจให้เจ้า' เว่ยอู๋เซี่ยนคิดในใจก่อนจะเอามือเกาจมูกเบาๆพร้อมกับหันไปมองทางอื่น หลังจากนั้นทั้งสามคุยกันอยู่กลางตลาดสักพักเว่ยอู๋เซี่ยนก็เอ่ยขึ้นว่า

"เซียวเอ๋อร์เรารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวตอนค่ำเราต้องไม่ลาดตระเวนอีก" ทันที่เมื่อเว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยจบก็รีบจูงมือของน้องชายฝาแฝดเดินออกไปทันที "เดี๋ยวสิท่านพี่เรายังมิได้ลาคุณชายหวังเลย" เมื่อคนน้องพูดจบ เว่ยอู๋เซี่ยนจึงกล่าวลาอย่างขอไปที ก่อนจะเดินจากไป เซียวจ้านจึงรีบกล่าวลาอีกฝ่ายแล้วรีบตามพี่ชายของตนไป

"แล้าเราจักได้พบกันอีกหรือไม่!" หวังอี้ป๋อตะโกนไล่หลังของทั้งสอง ร่างบางในอาภรขาวเพียงหันกลับมาส่งยิ้มบางๆให้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินลับหายไปในฝูงชน หวังอี้ป๋อเมื่อไม่เห็นทั้งคู่แล้วจึงเดินไปยังท่าเรือที่ยังมีผู้คนอยู่เล็กน้อยในเวลากลางวัน พอมาถึงก็เห็นเรือขนส่งสินค้าขนาดใหญ่เทียบท่าอยู่

เขาก็ไม่ได้ไม่ตามข่าวบ้านข่าวเมือง ที่ลือกันว่ามีเสียงกรีดร้องยามวิกาลที่ท่าเรือจนหลายๆคนไม่กล้าที่จะมาบริเวณนี้ บ้างก็ว่าเป็นวิญญาณอาฆาตที่ตายบริเวณนี้ จนต้องมีเซียนซือมาปราบให้ แต่ก็มีแต่พวกต้มตุ๋นที่หลอกเอาเงินทองจากบิดาของเขา และไม่แน่ใจอีกว่าคราวนี้เซียนซือคนนี้จะเป็นนักต้มตุ๋นหรือไม่?

สิ่งที่ทำได้มีแค่รอดูเท่านั้น แต่จะว่าไปสองพี่น้องฝาแฝดแซ่เว่ยก็บอกว่าจะออกลาดตระเวนในเวลาค่ำ ไม่แน่ว่าทั้งสองอาจจะเป็นเซียนซือที่ถูกขอให้ช่วยก็เป็นได้ "ตัวออกจะบอบบางฉะไหนถึงได้ออกล่าภูตผีได้กัน" หวังอี้ป๋อเอ่ยกับตนเองพลางก็เดินดูตามเรือสินค้าไปด้วย

แต่พอเขาเดินมาได้สักพักก็พบกับน้องชายทั้งสองของเขา "พี่ใหญ่ ท่านหายไปไหนมา?" หวังจั่วเฉิงเป็นคนแรกที่ถามขึ้น "ข้าแค่ไปเดินตลาดแค่นั้น" เขาตอบเรียบๆ "งั้นหรือ? ก็ดีนึกว่าไปหาคุณหนูสกุลจ้าวเสียอีก" หวังฮ่าวเซวียนเอ่ยพลางกอดอกมองเล็กน้อย "เหตุใดข้าต้องไปหานาง?"

หวังอี้ป๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย "แค่กๆๆ!" อยู่ๆหวังอี้ป๋อก็ไอออกมาเป็นเลือดพร้อมกับเข่าทรุดหลังจากนั้นเขาจึงต้องเอาผ้าเช็ดหน้าในอกเสื้อออกมาเช็ดปาก น้องชายทั้งสองต่างมองด้วยสายตาเป็นห่วง ทำอะไรก็ไม่ได้ ช่วยก็ไม่ได้แม้ว่าจะเป็นหมอที่เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่สามารถรักษาหายได้

"ตัวเองก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ ดีนะที่พวกข้าออกมาตาม" หวังฮ่าวเซวียนเอ่ยพร้อมกับหิ้วปีกข้างหนึ่งของพี่ชายของตนเพื่อช่วยพยุงให้ยืนขึ้น หลังจากนั้นจึงพากันเดินกลับจวนไป

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

(ยังไม่แก้คำผิด)

ดีจร้าาาาา ไม่เจอกันเอ่อ.....ช่างมัน เอาเป็นว่า ช่วงนี้คิริสึไม่ค่อยว่าง เนื่องจากต้องเรียนออนไลน์ เฮ้ออออออออ คิริสึไม่อยากเลยออนไลจนถึงขั้นยอมไปโรงเรียนตอนนี้ยังได้เลยเนี่ย เอาเถอะๆคิริสึเรียนก็เหมือนไม่เรียน ยังไงก็ฝากเม้นหรือแสดงความคิดเห็นได้น้าาาา เจอกันตอนหน้าค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา