ดีชั่วมิมีผู้ใดรู้แจ้ง #ป๋อจ้าน

ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำเริ่มต้น

"ท่านพี่....ท่านพี่ตื่นเถอะ เราต้องไปกันแล้ว" เสียงหวานใสค่อนไปทางสตรีของร่างบางในอาภรณ์สีขาวสะอาดเอ่ยเรียกอีกร่างใต้ผ้าห่มผืนหนาพลางเขย่าอีกฝ่ายเบาๆเพื่อเป็นการปลุก อีกร่างที่นอกซุกผ้าห่มอยู่ค่อยๆ หันหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมโปง "เซียวเอ๋อร์ข้าขอนอนต่ออีกหน่อยเถอะ~~"

"ไม่ได้นะ เราต้องรีบไปได้แล้ว"

คนร่างบางนาม 'เว่ยเซียว'นามรอง 'เซียวจ้าน' ยังคงพยายามปลุกให้พี่ชายฝาแฝดที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับตน นาม'เว่ยอิง'นามรอง'อู๋เซี่ยน' ให้ตื่นขึ้นจากฝันหวาน "ถ้าท่านพี่ยังไม่ตื่นข้าจะไปเอาหมา----" ยังไม่ทันที่เซียวจ้านจะได้เอ่ยจบเว่ยอู๋เซี่ยนก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับรีบวิ่งไปเตรียมตัวออกจากโรงเตี้ยมทันที

"เรียบร้อยไป ได้หรือยัง?" เวลาที่ยังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเค่อเว่ยอู๋เซี่ยนในอาภรณ์สีดำสนิทก็มายืนอยู่ตรงประตูห้องโดยที่ในมือถือขวามีกระบี่ซุ่ยปี้ยนเหน็บขลุ่ยเฉินฉิงไว้ที่เอวและถุงสัมภาระที่มีไม่มากนักบนบ่าซ้าย ส่วนเซียวจ้านที่ก่อนหน้านี้เก็บสัมภาระทั้งหมดแล้วจึงมองเข้าไปดูภายในห้องอีกครั้งเพื่อว่าจะลืมอะไรไว้ "เราไปกันเถอะท่านพี่" ว่าจบทั้งสองก็พากันเดินออกไปจากโรงเตี้ยมทันที

"ช่วงนี้น่าเบื่อเสียจริง ไม่มีงานอะไรให้ทำเลย" เว่ยอู๋เซี่ยนอ่ยขึ้นลอยๆขณะที่กำลังนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่ง พลางมองดูเซียวจ้านที่กำลังพาเสี่ยวผิงกั่วไปกินหญ้าใกล้ๆ "น่าๆ ท่านพี่งานล่าภูตผีไม่ได้มีทุกวันเสียหน่อย" เซียวจ้านที่ได้ยินก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี นานๆจะได้อยู่สงบๆเสียบ้างออกจะดีเสียด้วยซ้ำ ทั้งสองพี่น้องก็ต่างพากันคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยสักพักจึงได้เดินทางต่อ

"ที่เจ้าพูดก่อนหน้านี่ก็ถูก แต่เดี๋ยวจะไม่มีเงินใช้เอาน่ะสิ" เว่ยอู๋เซี่ยนว่าพลางจูงเสี่ยวผิงกั่วที่มีเซียวจ้านนั่งอยู่บนหลังให้เดินตามมาติดๆ "ท่านพี่ข้าอยากลงไปเดินบ้าง" เสียงหวานเอ่ยขอ แต่ก็โดนดุกลับมาเท่านั้น "ไม่ได้ เจ้าก็รู้นิว่าร่างกายอ่อนแอ ยาที่จื่ออี้ให้มาครั้งก่อนก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย ขืนเจ้าเป็นลมเป็นแล้งไปข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร" เว่ยอู๋เซี่ยนดุด้วยคามเป็นห่วง

เซียวจ้านนั้นมีร่างกายที่อ่อนแอมาตั้งแต่เด็กๆจนเว่ยอู๋เซี่ยนที่เป็นครอบครัวคนสุดท้ายต้องคอยดูแลอยู่ไม่หางตลอดเวลา จึงมักเห็นสองคนนี้ทำตัวติดกัน "ก็ได้ขอรับ" เซียวจ้านที่ไม่กล้าเถียงนักจึงยอมแต่โดยดี หลังจากนั้นสองคนหนึ่งลาก็เดินทางมาถึงเมืองขนาดเล็กแห่งหนึ่ง เมื่อมาถึงก็เป็นเวลามืดค่ำทั้งสองจึงตกลงพักที่โรงเตี๊ยม

ณ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ที่สองพี่น้องสกุลเว่ยเลือกเข้าพัก "นี่ๆ ข้าได้ได้ยินข่าวลือมาว่าที่เมืองถัดจากนี้อีก ยี่สิบลี้ที่'เมืองหมิงเวย' ที่พวกภูตผีอาละวาดอยู่" พ่อข้าคนหนึ่งเอ่ยกับคู่สนทนา "งั้นหรือ ทีแรกข้าก็กะว่าจะไปค้าขายที่นั้นเสียหน่อย แต่ดูท่าจะไม่ดีแล้ว" ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยใบหน้าถอดสี และในขณะนั้นเอง เว่ยอู๋เซี่ยนที่เดินผ่านมาก็รีบเข้ามาถามทั้งสองที่นั่งทานอาหารอยู่ทันที

"พี่ชายทั้งสอง ไม่ทราบว่าเมืองที่ว่านั้นอยู่ที่ใดกันรึ" เว่ยอู๋เซี่ยนถามด้วยสีหน้าระรื่น ชายทั้งสองที่ถูกถามก็ทำสีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนจะถามกลับว่า "นี่เจ้า คิดจะไปที่นั้นหรือ?" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม "อ๋อ ไม่มีอะไรนักหรอกพี่ชาย แค่หางานทำน่ะ" เว่ยอู๋เซี่ยนยังคงตอบด้วยสีหน้าที่ดีใจออกนอกหน้าพลางควงขลุ่ยเฉินฉิงไปด้วย "แล้วงานที่เจ้าว่าคืออะไรรึ" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาอีกครั้ง

"ก็ล่าภูตผีปีศาจธรรมดานั่นแหละพี่ชาย" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ย ชายทั้งสอต่างก็ทำสีหน้าที่ไม่ค่อยจะเชื่อในคำพูดนัก "หน้าละอ่อนอย่างเจ้าน่ะรึ?" พ่อข้าที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยปากถาม "หน้าละอ่อนเช่นข้า ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้เสียหน่อย" เว่ยอู๋เซี่ยนยังคงตอบด้วยใบหน้าที่อมยิ้มจางๆ ชายวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า "งั้นเจ้ามาจากสำนักใดกัน"

"....." คำถามของชายวัยกลางคนทำให้รอยยิ้มที่มีค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบน้าเรียบเฉย เว่ยอู๋เซี่ยนเลือกที่จะไม่ตอบพลางหันหน้าหนีเล็กน้อย จนชายทั้งสองดูออก "เฮอะ พวกไม่มีสำนัก" ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วนน้ำเสียงเยาะเย้ยใส่ "นี่เจ้า!!!" เว่ยอู๋เซี่ยนที่ได้ยินคำที่ดูหมิ่นจึงจ้องหน้าด้วยความโกรธเคือง

เซียวจ้านที่เดินกลับมาจึงรีบเข้าไปดึงตัวของเว่ยอู๋เซี่ยนออกมา "ท่านพี่พอเถอะ รีบไปพักได้แล้ว" เซียวจ้านเอ่ยปราม "ต้องขออภัยพี่ชายทั้งสองด้วยพี่ชายข้าเป็นคนอารมณ์ร้อนต้องขอโทษจริงๆ" หลังจากที่เซียวจ้านได้ดึงพี่ชายออกไปแล้วจึงรีบกลับมาขอโทษทั้งสองทันที
 

ภายในห้องพัก เมื่อสองพี่น้องสกุลเว่ยเข้ามายังห้องพักแล้วจึงได้นำสัมภาระต่างๆมาวางไว้ เว่ยอู๋เซี่ยนนั่งลงที่โต๊ะน้ำชาพลางยกจอกเหล้าที่เซียวจ้านรินไว้ให้ขึ้นมาดื่มก่อนจะวางลงกับโต๊ะจนเกิดเสียงดัง "!!" เซียวจ้านสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่เว่ยอู่เซี่ยนได้วางจอกเหลางลงกับโต๊ะอย่างแรก "ฮึย น่าโมโหนัก เซียวเอ๋อรเจ้าไปขอโทษพวกนั้นทำไม?" เว่ยอู๋เซี่ยนหันไปถามเซียวจ้านที่กำลังจัดแจงสิ่งของอยูด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

"ก็เอ่อ... ก็ข้าไม่อยากให้พวกเขามองท่านไม่ดีนี่นา" เซียวจ้านว่าพลางนั่งลงข้างๆกับพี่ชายแล้วรินสุราให้ "ข้ารู้น่า แต่เจ้าก็อย่าทำตัวพ่อพระเกินไปล่ะเซียวเอ๋อร์" เว๋ยวอู่เซี่ยนหันไปกล่าวกับน้องชายยกจอกสุราขึ้นดื่มต่อ "ข้ารู้แล้ว..." เซียวจ้านว่าพรางรินชาใส่ถ้วยชาทั้งสองใบ "ท่านพี่" เซียวจ้านเอ่ยเรียก

"หืม?..." เว่ยอู๋เซี่ยนเพียงขานรับในลำคอเบาๆ "ท่านจะไปจริงๆน่ะหรือเมืองที่ว่านั่น" เซียวจ้านเอ่ยถาม"ใช่แล้ว ข้าว่าถ้าเราไปกำจัดผีที่นั้นคงได้เงินดีไม่น้อย ข้าก็จะได้มีเงินไว้ซื้อยาให้เจ้าด้วย ดีไม่ดีอาจเจอหมอเก่งที่สามารถรักษาเจ้าหายขาดด้วย" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ย "นั่นสินะ...."เซียวจ้านเอ่ยเสียงเบาด้วยสีหน้าเศร้าหมองเล็กน้อย "เซียวเอ๋อร์...เจ้าเป็นอะไรหรือ?"

"ปล่าวท่านพี่เรารีบพักเถอะ"

"ก็ได้ๆ"

.

.

.

เช้าวันรุ่งขึ้น ยามเหม่า

ทั้งสองพี่น้องแซ่เว่ยต่างรีบตื่นแต่เช้าเพื่อรีบเดินทางไปยังเมืองทัดไปก่อนที่จะเข้ายามเฉิน โดยไม่ลืมถามเถ้าแก่เนี้ยว่าเมืองหมิงเวยไปทางใด "เถ้าแก่เนี้ย ท่านพ่อจะรู้หรือไม่เมืองหมิงเวยไปทางใด?" เซียวจ้านเอ่ยถามหญิงสาววัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าเถ้าแก่เนี้ย "เมืองหมิงเวยหรือ ลงใต้ไปยี่สิบลี้ หากอยากเดินทางเร็วหน่อยก็ลงเรือไปได้" เถ้าแก่เนี้ยเอ่ย

"ขอบคุณเถ้าแก่เนี้ยที่บอก ขอให้ท่านค้าขายเจริญๆ" เซียวจ้านเอ่ยจบก็เดินออกไปหาพี่ชายฝาแฝดที่รออยู่ด้านนอกกับเสี่ยวผิงกั่ว "ว่าอย่างไรบ้าง" ทันทีที่เห็นเซียวจ้านเดินออกมาเขาจึงรีบถามทันที "ลงใต้ไปยี่สิบลี้ขอรับ หาอยากเดินทางเร็วก็ต้องลงเรือไปขอรับท่านพี่"

"ลงใต้หรือ หากลงใต้อีกก็จะเป็นทะเลมิใช่หรือ" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ย "ขอรับท่านพี่ เราจะลงเรือหรือเดินไปดีขอรับ?" เซียวจ้านเอ่ยถามพลางกระโดดขึ้นหลังเจ้าเสี่ยวผิงกั่ว "อืม... ถ้าลงเรือเราไม่สามารถเอาเจ้าเสี่ยวผิงกั่วไปด้วยได้ แต่หาดเดินเอากน่าจะถึงช่วงค่ำ เซียวเอ๋อร์เจ้าว่าแบบใดดีกว่า?" คนเป็นพี่เอ่ยด้วยสีหน้าครุ่นคิดหนัก "ข้าว่าคงต้องเดินแล้วล่ะขอรับ ข้ายังไม่อยากทิ้งเจ้าเสี่ยวผิงกั่วนะ" เซียวจ้านเอ่ยพร้อมกับกอดคอเจ้าเสี่ยวผิงกั่วทั้งยังพองแก้มเล็กน้อย

'น้องใครหว่าน่ารักเสียจริง' เว่ยอู๋เซี่ยนคิดในใจพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบว่า "ก็ได้เดินก็เดิน เพียงถึงมืดค่ำหน่อยมิน่าเป็นอันใดมาก" ว่าจบคนน้องจึงร้องออกมาอย่างดีใจ คนพี่จึงจูงบังเหียนเจ้าลาเดินทางลงใต้ เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็เดินทางต่อ ทำอย่างไปจนในที่สุดก็เดินมาถึงเมืองหมิงเวยในเวลาเข้ายาวซวี

"ท่านพี่ ข้าว่าเมืองนี้ไม่น่ามีผีหรอกขอรับ" เซียวจ้านที่นั่งอยู่บนหลังของเจ้าลาเอ่ยขึ้นพลางมองไปรอบๆเมือง "ข้าก็ว่างั้น เมืองนี้ดูไม่เหมืนเมืองที่มีผีอาละวาดเท่าใดนัก แต่ก่อนอื่นไปหาโรงเตี๊ยมพักเถอะ" เมื่อเว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยจบก็เดินเข้าเมืองหาโรงเตี๊ยมสักที่เพื่อเข้าพัก ผ่านไปราวสองเค่อสองพี่น้องสกุลเว่ยก็สามารถหาที่พักได้ เป็นโรงเตี๊ยมขนาดกลางไม่ได้ตกแต่งหรูหราอะไรมากมาย ตั้งอยู่ติดกับตลาดยามค่ำที่พ่อค้าแม่ขายและชาวเมืองต่างมาจับจ่ายซื้อของกัน

"ท่านพี่เราไปเดินตลาดกันดีหรือไม่" เซียวจ้านเอ่ยขณะมองไปยังนอกหน้าต่าง "ได้แค่เดินดูนะเซียวเอ๋อร์" คนพี่เอ่ย "แค่เดินก็ยังดีขอรับ ข้ายังมิเคยเดินเล่นในตลาดที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน" เซียวจ้านเอ่ยพลางปิดหน้าต่างก่อนจะเดินมาตรงหน้าเว่ยอู๋เซี่ยน "งั้นเราก็รีบไปก่อนจะดึกไปกว่านี้เถอะ" พอคนพี่เอ่ยจบ คนน้องจึงรีบหยิบกระบี่และขลุ่ยมาให้ทันทีก่อนที่จะพากันลงไปที่ตลาด

"ท่านพี่ดูสิ มีกระต่ายขายด้วยล่ะ" รางบางในอาภรณ์สีขาวเอ่ยเรียกคนพี่"ไหนๆ ว้าวกระต่ายขาวนารักเสียจริง" เว่ยอู๋เซี่ยนเมื่อถูกเรียกร้องความสนใจจึงหันไปดู ก็พบกับลูกกระต่ายสามถึงสี่ตัวในตระกร้าของพ่อค้า"แต่น่าเสียดายที่ซื้อไปไม่ได้ ไม่งั้นคงจะเป็นภาระในระหว่างเดินทาง" เซียวจ้านเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดเศร้าเล็กน้อย

เว่ยอู๋เซี่ยนที่ได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า "เซียวเอ๋อร์อย่าพูดเยี่ยงนั่นสิ ที่เราเดินทางก็เพราะเจ้าต้องการมิใช่หรือ" คนพี่เอ่ยพร้อมกับวางมือลงบนบ่าของร่างบางตรงหน้า "ฮะๆ จริงด้วยท่านพี่ เป็นข้าเองนี่นาที่อยากท่องยุทภพ" เซียวจ้านเอ่ยก่อนจะแย้มยิ้มบางให้เว่ยอู๋เซี่ยน "งั้นข้าว่าเราไปดูอย่างอื่นเถิดเซียวเอ๋อร์" เว่บอู๋เซี่ยนเอ่ย

"ขอรับท่านพี่"

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

(แก้คำผิดแล้ว)

ตอนแรกก็ขอมาแบบ สั้นๆเน่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่ จริงๆไอเดียออกตั้งแต่ปีที่แล้วละ แต่ไมยอมทำแฮะๆ

สรุปตัวละคร 

เว่ยเซียว นามรอง เซียวจ้าน

ฝาแฝดคนน้อง

เว่ยอิง นามรอง เว่ยอู๋เซี่ยน

ฝาแฝดคนพี่

เจอกันตอนหน้าค่า:-)