นิยายใสใสของทุกคน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนเดียวจบ

       ท้องฟ้าสีฟ้ากระจ่างมีแสงอาทิตย์สีเหลืองสว่างจ้าเหลือบออร่าบางๆ ก้อนเมฆนั้นมีนิดหน่อยไว้พอประดับให้ดูมีอะไรขึ้นมานิดๆ

       เมืองแห่งนี้ค่อนข้างมีผู้คนน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับน้อยมาก มีทหารม้าคอยรับใช้ราชา ทหารใส่ชุดคลุมสีฟ้าผ้าคลุมหลังสีเหลือง และยังมีทหารอีกชุดหนึ่งผ้าคลุมหลังสีแดง ชุดสีเหลือง ธงชาติของประเทศบ้านเมืองนี้เป็นสีเหลืองมีสีฟ้า เอ้ยไม่ใช่สิ มีสีน้ำเงินอยู่ตรงสัญลักษณ์รูปม้าลายสลักสีเหลือง ธงชาติเป็นสีแดงอยู่รอบขอบธง และมีสีขาวปิดกั้นอยู่ภายใน

       ประชากรที่นี่แทบทุกคนจะตื่นเช้ากันทั้งนั้น ก็จะมีบางกลุ่ม นั่นล่ะ ที่ตื่นสายเนื่องจากตอนกลางคืนต้องเฝ้ายาม ก็คือคอยเป็นยามให้ และคนกลุ่มนี้ที่เป็นยามก็จะมีความสุขกันทุกคนเนื่องจากเพราะว่าประเทศบ้านเมืองนี้ไม่มีโจรเลย ไม่มีคดีอะไรเลยทหารยามจึงนั่งคุยกันอย่างสนุก

       เสียงระฆังดังกังวานไปทั่วทั้งเมืองเนื่องจากถึงเวลาที่จะต้องตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน ผู้คนบางกลุ่มก็ตั้งโต๊ะขายของ บางกลุ่มก็นำอาหารไปถวายพวกคนตาสีทอง หรือก็คือผู้ควบคุมวิญญาณ คนกลุ่มผู้ควบคุมวิญญาณนั้นมีอยู่แค่ไม่กี่คน พวกเขาจะอยู่ในบ้านหลังใหญ่ พวกเขาจะมีสีตาเป็นสีเหลือง ไม่ใช่สีทอง แต่มีอยู่คนหนึ่งมีตาสีเป็นประกายวิบวับเหลืองอ่อนๆ ตรงนัยน์ตา มีสีฟ้าบริเวณขอบตา และมีสีดำอยู่ตรงที่เป็นประกายดุจเพชร บุรุษผู้ที่มีตาเป็นประกายนี้นั้น เขาเป็นคนที่ลึกลับมากๆ ไม่ชอบทำตามใครสั่ง เขาเป็นคนที่ชอบทำตามใจ โดยนึกถึงใจของคนอื่นเป็นหลัก

       กว่าเขาจะมาเป็นผู้ควบคุมวิญญาณได้ เขาต้องเจอบททดสอบต่างๆ มากมายมากๆ จริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนธรรมดานี่แหละ เขาชอบทำแต่ความดีและบุญ สมบัติต่างๆ มากมาย เขานำเอาไปทำบุญหมด หรือไม่ก็นำไปช่วยเหลือผู้คนภายในประเทศในเมืองแห่งนี้

       บุรุษผู้นี้เขามีผมสีดำประกายวิวับประดุจดั่งเพชร วิวับในที่นี้ก็คือวิบวับนั่นแล ผมของเขายาวไม่มาก ดูไปแล้วทรงผมของเขาเหมือนเจ้าชายนั่นแล ไม่สิ คล้ายๆ แวมไพร์มากกว่า เจ้าชายแวมไพร์ หรือไม่ก็ องค์ชายแวมไพร์

       เขาแต่งตัวดูดีชุดสีเหลืองผ้าพันคอสีดำ เขามีชื่อว่าบิปุญโญ หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าบิก็ได้ ท่านบิเขาเป็นที่รักของทุกคน เขามักจะเสียสละให้ผู้อื่นที่เดือดร้อนอยู่เสมอ

       ล่าสุดเขาคิดที่จะไปบริจาคเลือดแล้ว แต่เนื่องจากเขาเป็นที่รักของทุกคนในบ้านหลังใหญ่เขาจึงออกไปไหนมาไหนไม่ได้ตามลำพัง ไม่ใช่ว่าถูกขังนะ ถูกดูแลตะหาก

       “ท่านบิครับ” กลุ่มผู้คนที่คอยช่วยเหลือคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

       “ว่าไง” บิกล่าว

       “ชุดแต่งตัวไม่เรียบร้อยคับ” อีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

       บิไม่ได้พูดอะไรตอบ เขาเพียงแค่ส่งยิ้มให้ นั่นเป็นรอยยิ้มที่งดงาม มันเป็นรอยยิ้มของบิที่ออกมาจากใจ

       บินั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะเป็นทรงสี่เหลี่ยม เก้าอี้นั้นเป็นเบาะ เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ตามลำพัง หนังสือเล่มที่เขาอ่านนั้นเป็นนิยายที่มีภาพวาดและมีตัวอักษรของผู้ควบคุมวิญญาณเขียนไว้อยู่

       “เห้อ... หิวน้ำจัง” บิเดินไปที่กล่องเก็บน้ำและเลือกหยิบน้ำขึ้นมา

       อึ๊ก... อึ๊ก... อึ๊ก...

       “ฮ่า... สดชื่นจัง” บิว่า

       ปราสาทที่ดูเหมือนที่อาศัยของเหล่าบรรดาแวมไพร์นั้นเป็นหินสีดำสนิท ดูไปแล้วก็สวยงามอย่างบอกไม่ถูก ถ้าจะบอกให้ถูกก็คือ สวย

       ค้างคาวหลายสิบตัวบินผ่านยอดปราสาท ดวงจันทร์ที่ส่องสว่างดูสวย ชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นของเจ้าหญิงแวมไพร์ เธอเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วดูมีอำนาจ

       “ฉันต้องการผู้ควบคุมวิญญาณคนหนึ่งเพื่อมาปลดปล่อยให้วิญญาณจากศพของญาติฉันให้ไปเกิดใหม่”

       ลูกสมุนของเจ้าหญิงแวมไพร์ก้มหัวกล่าวว่า “ท่านอยากได้ตัวผู้ใดเพคะ”

       “ใครผู้ใดก็ได้ ขอแค่เป็นผู้ควบคุมวิญญาณก็พอ” เจ้าหญิงแวมไพร์ว่า

       “มีอยู่คนนึงเพคะ ที่สามารถทำให้วิญญาณไม่ต้องไปเกิดใหม่ได้ หรือก็คือเขาสามารถชุบชีวิตศพให้กลับมามีชีวิตได้” ลูกสมุนยิ้มเห็นเขี้ยว ดวงตาของเธอเป็นสีเขียวเปล่งมีประกายและมีเส้นเต้นตุบๆๆ อยู่หลาย มองดูดีๆ นั่นเป็นดวงตาที่สวย ใครผู้ใดเห็นก็จะถูกสะกดให้หลงไปกับความสวยนั้น

       “มีคนทำแบบนั้นได้ด้วยหรอ ไหนบอกมาสิว่าเขาเป็นใคร” เจ้าหญิงแวมไพร์ยืนขึ้น

       ลูกสมุนแวมไพร์ยิ้มด้วยความเหมือนอยากได้ของที่ตัวเองชอบมากๆ มาเก็บไว้อยู่กับตัวเอง

       “ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า” เธอหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ เก็บไว้ไม่ได้

       “หาว... เฮ้อ...” บิยกมือสองข้างขึ้นเพื่อทำให้ร่างกายกลับมาเข้าสู่โหมดปกติ

       “หนังสือเล่มนี้สนุกจริงๆ ใครกันนะที่เป็นคนเขียน” บินำหนังสือเก็บวางไว้ที่ที่มันสมควรจะอยู่

       เสียงบรรเลงเปียโนดังขึ้นอยู่ในโสทประสาทของหญิงคนหนึ่ง เธอมีหน้าตาที่น่ารักน่าฟัด รูปร่างของเธอนั้นถือว่าสูง ไม่เตี้ย เธอมีเส้นผมที่เล็กไม่หยิกไม่หยักศก ตรงสวยงาม ฟันของเธอเรียงกันอย่างสวยมากๆ ดวงตากลมสีดำเป็นประกาย ขอบตามีสีน้ำเงินจรดอยู่ ไม่สิ เป็นสีฟ้าตะหาก เธอแต่งตัวเป็นเสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีขาว สีผิวของเธอสีขาวอมชมพูฟาดๆ

       “ไม่ไม่ไม่” จู่ๆ เธอพูดขึ้นกะทันหัน

       “องธ์หญิง ได้เวลาไปงานเลี้ยงเต้นรำแล้ว” ทหารรับใช้กล่าว

       “จะให้ฉันไปเจอผู้ควบคุมวิญญาณหรอ ฉันไม่ไปหรอก ฉันอยากนั่งสมาธิ” ว่าจบเธอก็หลับตานั่งสมาธิ

       “แต่ว่างานนี้มีคนๆ นึง ที่องธ์หญิงเคยฝันไว้ว่าอยากพบนะคับ”

       “จรึงเตรียมมาเพื่อการนี้” อีกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องว่า

       “ก็ได้ ฉันจะไป” เธอทำแก้มพองๆ ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป

       หน้ากากแฟนตาซีสีมีสีน้ำเงิน เหลือง แดง เขียว ถูกแต่งอยู่อย่างงดงาม องธ์หญิงใส่หน้ากากนั้น

       “โอ้... มันช่างเข้ากับองธ์หญิงจรึงเตรียมมาเพื่อการนี้”

       “ฉันไม่ต้องเปลี่ยนชุดใช่ไหมฉันหมายถึง... เสื้อผ้าน่ะ”

       “ไม่ต้องๆ ชุดขาวเป็นชุดที่สะอาดอยู่แล้ว เยี่ยมคับ” ทหารรับใช้ชูนิ้วโป้งขึ้นอย่างเยี่ยมยอด

       องธ์หญิงผู้นี้ ไม่สิ ท่านนี้มีนามว่า พิรักษา เรียกท่านว่าพิรักก็ได้ รูปร่างหน้าตาของพิรักนั้นดูเหมือนแม่มดที่สวยปนน่ารัก หรือไม่ก็เหมือนเจ้าหญิงที่ตัวเล็กๆ น่ารักๆ ทว่าพิก ผิดๆๆ พิรักเธอตัวสูง แต่ดูยังไงก็ตัวเล็ก ตัวเล็กๆ ตัวเล็กๆ น่ารักน่ากอดน่าฟัด

       “ท่านนั้นงดงามไม่แพ้ใครจิงๆ”

       “หน้ากากสวยดีหนิ” พวกสามัญชนตะโกนขึ้นมา เสียงดังมาก เสียงเป็นผู้หญิง

       ผู้ควบคุมวิญญาณทุกคนมาถึงคฤหาสน์กลางเมืองมีทั้งเจ้าหญิงองธ์หญิง เจ้าชายองธ์ชายจากประเทศอื่นเมืองอื่นมายังคฤหาสน์หลังนี้ คฤหาสน์หลังนี้สวยมากๆ มีน้ำพุ มีรูปปั้น มีที่จอดรถ มีโคมไฟสีส้ม มีตะเกียงไว้จุดไฟ

          “ท่านบิอยู่ไหน!”คนตาสีเหลืองผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น

          “ว่าไงนะ ไม่มีท่านบิแล้วแบบนี้ก็หมดสนุกพอดี” ผู้คุมวิญญาณอ้วนๆ กล่าว

          “ไปตามหาตัวท่านบิมาเร็ว” หัวหน้าตาสีเหลืองบอก

          “ผมอยู่นี่ครับ” บิปรากฎตัวขึ้นอยู่ข้างหลังทุกคน

          ราวกับเวทมนตร์ อยู่ๆ มีประกายระยิบระยับตกลงมาจากฟ้า นั่นช่วยแต่งเติมให้สีของบริเวณพื้นที่คฤหาสน์นี้ดูสะดุดตาเป็นพิเศษ และมีความสวยงามมากเพิ่มขึ้น

          บิท่องคาถาในใจบทหนึ่ง เป็นบทที่ทำให้อากาศเย็นสบาย พวกเขานั่งลงตรงที่มีที่นั่ง และพูดคุยกันอย่างสนุก

          น้ำจากน้ำพุนั้นทำให้เย็นสบาย ไฟในตะเกียงแก้วสว่างมากๆ จนทำให้เวลากลางคืนในขณะนี้มีดวงไฟสีเหลืองสว่างเป็นแสงนำทาง

          ราชาของเมืองนี้เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เขาไว้หนวดเคราแต่เขาไม่สามารถควบคุมดวงวิญญาณได้เหมือนพวกดวงตาสีเหลือง ดังนั้น กลุ่มผู้ควบคุมดวงวิญญาณจึงมีความสำคัญมาก อืม… ดวงวิญญาณ กับวิญญาณนั้นในที่นี้มีความหมายเหมือนกันนะ

          ในเมื่อมีราชาแล้วก็ต้องมีราชินีตามมา ราชินีนั้นเธอก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกันกับราชา ไม่สามารถควบคุมดวงวิญญาณได้ แต่เธอมีของวิเศษเยอะมากมายจนลูกที่หายไปจากเธอนั้นอยากเอามาขายทิ้งเพื่อเอาเงินไปช่วยเหลือผู้อื่นและทำบุญ

          จริงๆ แล้วของที่ราชินีมีนั้น หมายถึงของวิเศษนะไม่ควรนำมาใช้ในการตามใจตนเอง แต่ควรใช้เพื่อช่วยเหลือมากกว่า และลูกชายคนเดียวที่หายไปของเธอรู้ดี

          บิที่ขอพ่อแม่เพื่อเก็บตัวเป็นคนดีเขาคือลูกของราชาและราชินีนั่นแหละ คนทั้งประเทศทั้งเมืองก็รู้อยู่ว่าท่านบิน่ะเป็นลูกของราชาและราชินี  แต่ท่านบิเนี่ยสิทำแต่ความดีจนเข้ามาอยู่ในกลุ่มผู้ควบคุมดวงวิญญาณโดยที่ไม่รู้ตัว และเขาก็สามารถควบคุมดวงวิญญาณได้ แต่ทว่าเขากลับเพิกเฉยไม่สนใจ เขาเอาแต่มุ่งสร้างแต่บารมีกับความดีอย่างเดียว จนผู้ดูแลตาสีเหลืองทุกคนดูแลกันอย่างใกล้ชิด เพราะกลัวว่าเขาจะหลงทางผิดไปเป็นคนไม่ดี ผู้ดูแลหรือก็คือผู้ควบคุมวิญญาณพวกเขาต้องทำตามหน้าที่ก็คือลงโทษผู้กระทำผิด ทว่าท่านบิไม่หวังให้เป็นเช่นนั้น เขาหวังให้ทุกคนรักกัน

       ท่านบิเขาเป็นคนไม่ยึดติดกับอะไร ทั้งความทุกข์ความสุขเขาปล่อยวางทุกสิ่งเข้าสู่นิพพาน นิพพานในที่นี้คือการไม่รู้สึกถึงทางโลกแต่ก็ไม่ตาย ยังหายใจเข้าหายใจออกอยู่ แม้ว่าตาจะหลับแต่ก็เห็นทุกสิ่ง

บิยืนชมคฤหาสน์กลางเมือง แม้ว่าเขาจะเคยเห็นมาก่อนแล้ว แต่วันนี้คฤหาสน์และบริเวณพื้นที่นั้นกลับสวยงามเป็นพิเศษ มีประกายระยิบระยับมีแสงวิบวับงามจัดตา ความงามนี้หาดูที่ไหนไม่ได้ เพราะว่าเกิดขึ้นไม่บ่อยนักแต่ก็เห็นได้ถ้ามีงานเทศกาลเหมือนอย่างเช่นวันนี้

"ท่านบิ ท่านอาบน้ำแล้วหรือยัง" ผู้ดูแลท่านบิถาม

"ยังครับ" บิตอบ เขามองดูน้ำพุที่กระเซนทำให้อากาศเย็นอยู่อย่างไม่ละสายตา

"ท่านทุกคนครับ ขณะนี้ได้ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ขอทุกท่านเชิญเปิดพิธีกรรมได้ครับ"