จากรุ่นพี่ในวันนั้น #ชมรมเช่าผู้ชาย

"พี่ไม่อยากเก็บว่ะ"

เคนชิ ชายหนุ่มตรงหน้ามารุที่กำลังมองอีกฟากของทะเลอยู่

"ตั้งเเต่พี่เจอเธอ พี่ก็จำเธอได้ไม่ลืมว่ะ"

"เเต่ว่า..."

มารุพยายามจะขัด

"พี่ยอมออกจากชมรมที่สร้างพี่มาจนถึงทุกวันนี้ว่ะ"

"ไม่ค่ะ หนูจะไม่มายุ่งกับพี่จนงานนี้สำเร็จนะคะ พี่ลืมหนูเถอะ"

มารุพูดพลางมองหน้าที่เเฟนคลับการันตรีว่า "ไม่หล่อ" นั้นอยู่สักครู่

"พี่ลืมเธอไม่ลงว่ะ"

เขาเอ่ยเสียงเครือ

"ต่อให้พี่ลบดาวหมดฟ้า พี่ก็ลืมเธอไม่ได้"

"หนูเข้าใจนะ"

มารุพูด พลันเคนชิก็สวมกอดเธอย่างรวดเร็ว

"ขอบใจนะ"

น้ำใสๆที่เอ่อล้นคลอเบ้าเเล้วไหลรินลงมาที่เเก้มอย่างห้ามไม่ได้

"พ...พี่ร้องไห้เหรอ"

มารุถาม พลางนึกถึงคราวนั้นที่เธอเคยซบไหล่เขาเเล้วร้องไห้พลางคิดว่า

เขาก็ไม่ใช่คนเลวอะไรนี่นา

ก่อนที่เธอจะกอดเขากลับอยู่ครู่นึง

ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงพัดมากับเสียงรถไฟขบวนสุดท้าย

พร้อมทั้งน้ำตาที่ปลิวล่องลอยไปกับสายลมที่พัดเบาๆในยามใกล้ค่ำ