[Fiction Reborn] My Love Story [1827]

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 [End] :: ตอนจบอะ = =

ผมลืมตาขึ้นมาก็พบแต่เพดานสีขาว ผมเลยคิดว่า ตัวผมตายแล้วเหรอ ? แต่พอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บ
' ยังไม่ตายแหะเรา ? ตายยากจริงๆ ' ผมคิดแบบด่าตัวเองสุดๆ
ผมหันไปก็พบมุคุโร่กำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆ ผมจึงหันไปหาคนๆนึง ทั้งๆที่อยากจะเจอแท้ๆแต่กลับไม่อยู่

ทำไมนะ .....
ทั้งๆที่ผมกำลังบาดเจ็บอยู่แบบนี้แท้ๆ
รู้สึกน้อยใจจังเลยนะครับ คุณฮิบาริ ผมไม่โกรธคุณเลย
ถึงคุณจะเป็นคนผลักผม ผมก็ไม่เคยคิดจะโกรธคุณเลยแม้แต่น้อย

คุณฮิบาริจะรู้มั้ยครับว่าตอนนี้ผมอยากจะเจอหน้าคุณ...

" สึนะโยชิคุงฟื้นแล้ว.. " มุคุโร่พูดจบก็ยิ้มให้
" รุ่นพี่มุคุโร่แล้ว.... " ผมกำลังจะถามหาคุณฮิบาริแต่ก็ถูกขัดซะก่อน
" คงจะกลับบ้านไปทำใจแล้วละครับ .. เพราะตัวเขาคงไม่กล้าเจอหน้าคุณหรอกนะ สึนะโยชิคุง คุณคงจะรู้ใช่มั้ย เหตุผลน่ะ.. "
" เอ่อ..ครับผมเข้าใจดี " ผมคิดสักพักจึงเข้าใจ
' คุณฮิบาริต้องคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ตัวผมถูกรถชน ถึงไม่กล้าเจอหน้าเราสินะ.. '
" ไว้คุณออกจาโรงพยาบาลแล้วต้องแวะไปหาเขาให้ได้เลยนะครับ " มุคุโร่พูดเสร็จก็ยิ้มให้เล็กน้อย
" รุ่นพี่... "
" ผมน่ะ..ไม่ขัดขวางความรักของคุณสองคนหรอกนะครับ ผมมองมาตลอด คุณสองคนน่ะผูกพันกันเกินที่ผมจะเข้าไปขวางได้ เพราะงั้น... "
" รุ่นพี่.. " ผมน้ำตาไหลทันที
" อย่าร้องไห้สิครับ อย่างงี้ก็เหมือนผมแกล้งคุณน่ะสิครับ เพราะงั้นต้องรักกันนานๆนะครับ "
" ขอบคุณนะครับ รุ่นพี่ " ผมยิ้มตอบกลับไป

------ 1 อาทิตย์ผ่านไป ------

" รุ่นที่10ออกจากโรงพยาบาลแล้วดีใจด้วยนะครับ " โกคุเทระพูดขึ้น
" ดีใจด้วยนะสึนะ " ยามาโมโตะพูดต่อจากโกคุเทระแล้วยิ้ม
" สึนะคุงดีจังเลยนะ ออกจากโรงพยาบาลแล้วน่ะ " เคียวโกะยิ้มนิดๆ
" ทุกคน..ขอบคุณนะ " ผมยิ้มนิดๆ

ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว เพื่อนๆในห้องต่างก็มาแสดงความยินดีด้วย รู้สึกเหมือนตัวจะลอยเลยแหะ = =
" นั่นคุณซาวาดะสินะครับ.. "
" เรียกผมทำไมเหรอครับ..คุณคุซาคาเบะ " ผมหันกลับไปพูดกับเขา
" ตอนทีคุณขาดเรียนไป คุณเคียวไม่มาโรงเรียนเลยล่ะครับ ผมอยากจะขอรบกวนคุณซาวาดะ.. "
" บ้านคุณฮิบาริอยู่ไหนครับ รบกวนไปส่งผมทีได้มั้ยครับ "
" ด้วยความยินดีครับ.. "

ผมกับคุซาคาเบะเดินทางจนถึงบ้านคุณฮิบาริ คุซาคาเบะเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน สักพักก็มีแม่บ้านเดินออกมา
" คุณคุซาคาเบะเชิญค่ะ แล้วคนๆนั้น... " แม่บ้านหันมาถามผม
" ซาวาดะ สึนะโยชิครับ แต่อย่าพึ่งบอกนะครับว่าผมมาน่ะ " ผมตอบไป
" รับทราบค่ะ เชิญเข้าบ้านเลยละกันค่ะ "

 บ้านคุณฮิบาริใหญ่จังเลยนะ '
ผมพูดแล้วมองไปรอบๆตัว เป็นบ้านสไตล์ญี่ปุ่น บ่งบอกถึงนิสัยของเจ้าของบ้านเลยว่า ชอบวัฒนธรรมญี่ปุ่นมากแค่ไหน
" คุณซาวาดะจะเข้าไปหาคุณเคียวเลยรึเปล่าครับ แต่แต่งตัวปิดซะมิดชิดขนาดนั้น เดี๋ยวคุณเคียวก็ไม่รู้ว่าเป็นคุณหรอกนะครับ " คุซาคาเบะหันมาคุยกับผมที่ตอนนี้แต่งตัวแบบเอาเสื้อคลุมสีดำ ใส่หมวกสีดำ และ ใส่แว่นตากันแดด เพื่อปกปิดตัวเองเอาไว้ เหมือนพวกโจรเลยอ่ะ T ^ T
" ถ้าเค้าเห็นผมทันที เค้าต้องเดินหนีผมหรือไม่ก็ไล่ผมออกไปจากห้องก่อนที่จะคุยแน่ๆเลยครับ " ผมตอบคุซาคาเบะไป
" ถึงแล้วล่ะครับ ห้องคุณเคียวน่ะ " คุซาคาเบะพูดจบก็เคาะประตู

" นั่นใครน่ะ.... " เสียงๆนึงพูดผ่านประตูมา
" คุซาคาเบะครับคุณเคียว " คุซาคาเบะตอบไป
" เข้ามา... " เสียงๆนั้นพูดด้วยความเหนื่อยอ่อน

ผมเดินตามหลังคุซาคาเบะไปก็เห็นคุณฮิบารินอนบนเตียงในสภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าดูเหนื่อยมากๆเลย แววตาว่างเปล่าราวกับหมดอาลัยตายอยาก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สบายด้วย

" คุซาคาเบะ คนข้างหลังนั่นใคร... " คุณฮิบาริถามทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่ต้องใจเย็นเอาไว้ๆ สึนะนายต้องใจเย็นเข้าไว้
" อ่อ..ครับ คนๆนี้ต้องการมาพบคุณเคียวเป็นการส่วนตัวน่ะครับ ผมขอตัวนะครับ " คุซาคาเบะพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระหรอกนะ..รีบออกไปซะถ้าไม่มีอะไรจะคุยน่ะ " คุณฮิบาริพูดขึ้นทำให้ผมที่นั่งห่างจากเตียงลุกขึ้นมาแล้วเดินไปทีเตียงอย่างช้าๆแล้วยิ้มบางๆให้ แล้วพยักหน้าก่อนทีจะพูด
" คุณฮิบาริ... " ผมพูดอย่างนิ่มๆเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจ
" เสียงแบบนี้...โกหกน่า...ฉันต้องหูฝาดไปแน่ๆ " คุณฮิบาริพูดด้วยความตกใจ
" ไม่หูฝาดหรอกครับ ดีใจจังเลยนะครับที่ยังจำเสียงของผมได้น่ะ " ผมพูดจบก็ถอดแว่นกับหมวกออก
" !!! " คุณฮิบาริมองสีหน้าผมด้วยความตกใจ
" ดูแลตัวเองดีๆหน่อยสิครับ ถ้าคุณไม่สบายผมก็เป็นห่วงคุณแย่เลยน่ะสิครับ " ผมยิ้มบางๆ
" .... " คุณฮิบาริไม่พูดอะไร แต่แววตาดูเจ็บปวดมากตอนที่มองผม และตอนนี้ก็ไม่สบตาผมอีกด้วย
" คุณกำลังจะโทษตัวเองเหรอครับว่าทำให้ผมบาดเจ็บน่ะ "
" ... " คุณฮิบาริพยักหน้าช้าๆ
" คุณกลัวผมจะโกรธและเกลียดคุณงั้นเหรอครับ ? "
" ... " คุณฮิบาริพยักหน้าอีกครั้งนึง
" ผมไม่เคยคิดจะโกรธคุณเลยนะครับ..ดูแววตาผมสิ ลองดูว่าผมโกรธคุณรึเปล่าน่ะ ลองมองสิครับ "
คุณฮิบาริเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมจึงยิ้มบางๆให้ หวังว่าคุณฮิบาริจะเข้าใจว่าสิ่งที่สื่อผ่านสายตานั่นคืออะไร
" สึนะโยชิ..ไม่โกรธฉันจริงๆใช่มั้ย..ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปรึเปล่า " คุณฮิบาริพูดขึ้น
" ไม่เลยครับ สิ่งที่คุณคิดถูกทั้งหมดครับ ผมไม่โกรธคุณเลยซักนิดเดียวนะครับ " ผมพูดจบก็กางแขนเพื่อจะบอกให้คุณฮิบาริกอด
" สึนะโยชิ... " คุณฮิบาริพูดจบก็กระโจนกอดผมอย่างเต็มแรงทำให้ผมที่ยืนอยู่ล้มลงกับพื้นทันที

' ทั้งๆที่ล้มไปขนาดนี้ คราวนี้กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยนะ... เพราะกำลังกอดคุณฮิบาริอยู่ละมั้งนะ.. '

ผมรู้สึกเปียกๆตรงบริเวณไหล่ สงสัยคุณฮิบาริกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆเลย แต่ก็เอาเถอะเผื่อจะทำให้สบายใจขึ้น
" ไม่ว่าจะยังไงผมก็รักคุณเหมือนเดิมนะครับ เคียวยะ "
" ขอบคุณที่ไม่โกรธฉัน...ขอบคุณจริงๆ " คุณฮิบาริพูดกับผมทั้งๆที่น้ำตายังไหล
" ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ " ผมกอดคุณฮิบาริอย่างอ่อนโยน

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ผมกำลังป้อนข้าวให้คุณฮิบาริอยู่ครับ ตอนที่ไปเอาข้าว แม่บ้านเล่าให้ผมฟังว่า คุณฮิบาริละเมอออกมาเป็นชื่อผม แทบจะทั้งคืนเลย ผมรู้สึกเขินแทบอยากให้ดินสูบตัวผมลงไปจริงๆนะ

" กินเยอะๆนะครับ คุณฮิบาริ จะได้ไปทำงานที่โรงเรียนได้ " ผมพูดแล้วยิ้ม
" วันนี้ข้าวอร่อยกว่าทุกวันเลยนายรู้มั้ย เพราะนายมาป้อนให้ละมั้ง " คุณฮิบาริพูดทำให้ผมหน้าแดง
" ปากหวานจังเลยนะครับ ข้าวหมดแล้วนะครับ จะกินยาเลยมั้ยครับ ? "
" นายจะป้อนให้ฉันได้มั้ยละ ไม่งั้นฉันไม่กินจริงๆนะ " คุณฮิบาริพูดทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
" จะดีเหรอครับ " ผมถามคุณฮิบาริเพื่อความแน่ใจ
" ถ้าเป็นนายยังไงก็ดีอยู่แล้ว " คุณฮิบาริตอบ
" เอาไงก็เอาครับ ยังไงผมก็จะอยู่เฝ้าคุณทั้งคืนน่ะละครับ " ผมยิ้มบางๆก่อนที่จะเอาเม็ดยาใส่แก้วน้ำแล้วกินน้ำนั้นเข้าไป
แล้วผมก็จูบกับคุณฮิบาริเพื่อจะป้อนยาทางปาก
" ยาเนี่ยหวานดีนะ.. " คุณฮิบาริพูด
" คงงั้นละมั้งครับ รีบนอนเถอะครับจะได้หายเร็วๆ " ผมพูดจบ แต่จู่ๆคุณฮิบาริก็ฉุดผมให้ลงมานอนข้างๆก่อนที่เอาผ้าห่ม ห่มตัวผม
" นายก็มานอนข้างๆฉันสิ ฉันอยากจะกอดนายนานๆเหมือนวันที่ไปค้างบ้านนายนะ " คุณฮิบาริพูดจบก็กอดผม
" ผมเองก็..อยากนะครับ.. " ผมพูดทั้งๆที่หน้าแดง แต่พอหันไปมองคุณฮิบาริอีกทีนึงก็พบว่าคุณฮิบาริหลับไปแล้ว

ตอนคุณหลับเนี่ยเหมือนเด็กๆเลยนะ ไม่รู้สึกถึงจิตอาฆาตเลยจริงๆรู้สึกสบายใจยังไงก็ไม่รู้เนอะ
" อือ...สึนะ.... " คุณฮิบาริละเมอขึ้นมาทำให้ผมตกใจเล็กน้อย แต่หัวใจก็เต้นแรงมากๆเลย
' ฝันอะไรเกี่ยวกับผมน่ะ อยากรู้จังทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยล่ะ ? >< '

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปิดเรื่องนี้แล้วนะ ... หลายคนจิ้นว่าทูน่าจะสมองเสื่อม ไม่เอาดีกว่า ห้าๆ ให้คนอ่านแอบตกใจเล็กๆน้อยๆ 
ไว้เจอกันในฟิคเรื่องต่อไปจ้ะ ^^