ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ฉันรักเธอ
เป็นฟิคเรื่องที่ สอง ที่เราแต่งขึ้นแล้ว ฝีมืออาจจะยังไม่ดีเท่าไหร่ ก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องด้วยนะงับ ฟิคเรื่องนี้บางตอนจะมีเพลงมาประกอบด้วย ก็ขอฝากฟิคนี้ไว้ด้วยนะงับ นิสัยตัวละครอาจจะเปลี่ยนไปจะมากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับแต่ละตอนล่ะนะ เราแต่ง NC ไม่เป็นนะ เราถนัดไปทางด้าน PG มากกว่าฟิคนี้ขอเน้น หวานแหวว ละกันนะ ต้องขอโทษคนที่ชอบอ่าน NC ไว้ล่วงหน้าด้วย TT ^ TT
Chapter 3 :
Pairing : 1827[Hibari x Tsuna]
Rate : PG – 13
Song : ตอนนี้ไม่มีเพลงจ้ะ
Mode : Hibari kyoya , Sawada TsunaYoshi
Mode : Sawada TsunaYoshi
หนึ่งวันของผมก็ยังเหมือนเดิมทุกวัน ไปโรงเรียนกับโกคุเทระคุงกับยามาโมโตะ ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้วแท้ๆ
แต่ทำไมตัวผมถึงรู้สึกเหงาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่มีโกคุเทระคุง ยามาโมโตะ เคียวโกะจัง และก็คนอื่นๆมาคุยด้วยแล้ว แต่...
เหงาและโหวงเหวงหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเลย
เพราะเขาคนนั้นก็ได้มั้ง ที่ทำให้เรารู้สึกเหงาได้ขนาดนี้
......
" รุ่นที่สิบ วันนี้ผมขออนุญาติไปกับเจ้าบ้าเบสบอลนะครับ " โกคุเทระกล่าวขอโทษขอโพยทั้งๆที่ปกติช่วงนี้ผมก็กลับคนเดียวอยู่แล้ว
" ไม่เป็นไรหรอก ไปกันดีๆนะ " ผมยิ้มน้อยๆให้โกคุเทระคุง
" แล้ววันนี้สึนะไม่ไปเที่ยวบ้างเหรอ " ยามาโมโตะถามขึ้น
" อ่อ..ไม่ไปหรอก ไม่มีใครไปด้วยน่ะ นายสองคนไปเที่ยวกันให้สนุกเถอะนะ ไม่สิเรียกว่าเดทดีกว่า ฮ่าๆ " ผมพูดแล้วหัวเราะเบาๆ รู้สึกสนุกที่ได้เห็นยามาโมโตะหน้าแดงแบบนั้น คงจะรักโกคุเทระคุงมากล่ะสิ ^ ^
ผมมองร่างของทั้งสองคนที่กำลังจะเดินออกโรงเรียนไป ผมหรี่ตาลงแล้วยิ้มเล็กน้อย
' น่าอิจฉาจังเลยนะ..สองคนนั้นน่ะ ' ผมคิดอย่างท้อใจ
" นาย..มองอะไร สองคนนั้นรึเปล่า " น้ำเสียงอันคุ้นเคยทำให้ผมหันไปสบตาเขา
Mode : Hibari Kyoya
" นาย..มองอะไร สองคนนั้นรึเปล่า "
" เอ่อ..ครับ " ร่างบางพยักหน้าแล้วหันไปทางนอกหน้าต่าง
" นายมองอะไรกันนะ..บนท้องฟ้านั่น..มันมีอะไรอย่างงั้นเหรอ " ฉันถามด้วยความสงสัย
สงสัยมาตลอด
บนท้องฟ้าที่นายมองอยู่ นายจะมองอะไร
อย่างเวลาฝนตก นายจะมองน้ำฝนที่กำลังตกลงสู่พื้นดินงั้นเหรอ ?
หรือนายจะมองสายฟ้าแล่บตอนที่มีเสียงฟ้าร้องรึเปล่า ?
หรือเวลาที่มีพายุพัดถาโถมเข้ามา นายก็จะสนแต่พายุรึเปล่า ?
หรือตอนช่วงฤดูหนาวหมอกในตอนเช้าจะทำให้นายสนใจมัน
ทุกๆสิ่งที่ฉันถามไป...นาย ไม่สิ ทุกคนคงจะสนใจอยู่แล้ว จนลืมสิ่งๆหนึ่งบนท้องฟ้าไป...
นั้นคือ เมฆที่ล่องลอยบนท้องฟ้า ทุกคนอาจจะลืมไปแล้วก็ได้
ทุกคนจะสนใจเมฆแค่ตอนท้องฟ้าสดใส หรือ ก็แค่ตอนฝนใกล้จะตกเท่านั้น รึเปล่านะ ?
" ผมมองก้อนเมฆน่ะครับไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันนะครับแต่มักจะสะดุดตา
กับก้อนเมฆก่อนทุกครั้งเลย..ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน "
คำตอบนั้น..ทำให้ฉันอึ้ง..สิ่งที่นายพูดจะสื่อความหมายถึงใครซักคนรึเปล่า
ถ้าสื่อความหมายจริงๆ คนๆนั้นมันคือฉันใช่มั้ย ?
อยาก...อยากให้เป็นฉัน จะเป็นฉันได้มั้ย
ฉันอยากเป็นคนที่นายให้ความสำคัญ...
จะมีโอกาสเป็นไปได้มั้ย ?
" หึ..ก็แค่ก้อนเมฆเองน่ะเหรอที่นายมอง " ฉันถามไปแบบเหยียดหยาม
" สำหรับผมมันมากกว่านั้นนะครับ.. " ร่างบางพูดแล้วยิ้ม
" เอาเถอะ..ฉันกลับไปที่ห้องรับแขกล่ะ วันนี้ไม่ต้องไปก็ได้..แต่ช่วย.. " ฉันหยุดพูดก่อนที่จะตัดสินใจพูดอีกคำขึ้นมา
" ช่วยอะไรงั้นเหรอครับ ? "
" กลับบ้านกับฉัน ได้มั้ย ? " ฉันพูดโดยพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด
" ครับ ถ้าคุณฮิบาริต้องการ " ร่างบางพยักหน้า
" ไว้เจอกัน " ฉันพูดจบแล้วรีบเดินออกไปทันที
วันนี้..จะต้องบอกนายให้ได้
ทุกสิ่งที่อยู่ในใจของฉัน...
Mode : Sawada Tsunayoshi
' ดีใจมากเลย จะได้กลับบ้านกับคุณฮิบาริด้วย ' ผมเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ของหน้าโรงเรียน
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปซักพัก ก็มีคนๆนึงมานั่งข้างๆ
" ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ ซาวาดะ สึนะโยชิ " ผมคุ้นเคยกับเสียงนี้และมั่นใจมากว่าคนๆนี้คือ
โรคุโด มุคุโร่ รุ่นพี่ที่ผมเคยคุยด้วยแต่ไม่ถึงขั้นสนิทกันมาก
" ก็ยังหรอกนะครับ แล้วรุ่นพี่ไม่กลับเหรอครับ ? "
" ยังหรอกครับ แต่คุณเนี่ยดูยังไงก็น่ารักนะครับ ชักจะอิจฉา ฮิบาริ เคียวยะ หัวหน้าคุมกฏคนนั้นแล้วนะเนี่ย ที่
มีคนน่ารักแบบคุณอยู่ข้างกายเนี่ย ชักอยากแกล้งคุณขึ้นมาแล้วสิ " รุ่นพีพูดขึ้นก่อนที่สบตากับผม
" เอ๋..รุ่นพี่จะทำอะไรงั้นเหรอครับ ?? " ผมถามด้วยความหวาดกลัว
" ล้อเล่นน่ะครับ แหม .. ผมขอตัวนะครับ ดูท่าทางเขาคนนั้นจะมาแล้วล่ะ " พูดจบรุ่นพี่ก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
" คุณฮิบาริ..?จะกลับแล้วเหรอครับ "
" อืม " ผมมองใบหน้าของร่างสูง ท่าทางจะอารมณ์เสียนะนั่น
" อ่ะ..ที่มือมีแผลน่ะครับ..งั้นแวะไปทำแผลบ้านผมมั้ยครับ "
" สงสัยได้ตอนที่ไปจัดการพวกที่สุมหัวล่ะมั้ง แต่ไปทำแผลบ้านนายก็ได้ ถือว่าได้ไปเที่ยวละกัน " ร่างสูงพูดอย่างเรียบๆ
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางถึงบ้านซาวาดะ
แน่นอนว่า ซาวาดะ นานะ แม่ของผมต้องทักแขกที่แวะมาที่บ้านอยู่แล้ว
ผมกลัวว่าจะนานเกินไปเลย ขอปลีกตัวมาทำแผลให้คุณฮิบาริข้างบนห้องนอน
ผมรู้ว่าถ้าชักช้าคุณฮิบาริจะอารมณ์เสียเอาได้
ผมเตรียมกล่องปฐมพยาบาลเรียบร้อยจึงเริ่มทำแผล
" ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ แผลคุณลึกเหมือนกันนะ "
สักพักนึงผมก็ทำแผลเสร็จ แอบภูมิใจฝีมือการทำแผลของตัวเองเล็กน้อย
" ทำแผลเก่งเหมือนกันนะนายน่ะ " ร่างสูงพูดขึ้นทำให้ผมถึงกับเขิน
" แล้วตอนนี้ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า " ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"เจ็บ..แต่เจ็บตรงนี้มากกว่า " ร่างสูงพูดแล้วเอามือตัวเองจิ้ที่อกข้างซ้าย
" คุณ..ฮิบาริเจ็บตรงนั้น..หมายความว่ายังไงเหรอครับ "
Mode : Hibari Kyoya
' เอาล่ะ..จะพูดออกไป..จะพูด.. '
" เจ็บตรงนี้..ตอนที่นายคุยกับหมอนั่น..เจ็บยังไงก็ไม่รู้ โมโหมากด้วย.. "
" ... "
' หัวใจของฉันตอนนี้..อยากจะบอกให้นายรับรู้ ฉัน... '
" ฉันอยากเจอหน้านาย เพ้อถึงแค่นายตลอดเวลา ไม่รู้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "
' หัวใจค่อยๆเต้นแรงมากขึ้น ปากของฉันมันเริ่มสั่น..ประหม่าอย่างบอกไม่ถูก หายใจไม่ค่อยสะดวก '
" เพราะนายนั่นแหละทำให้ฉันเป็นแบบนี้ นายอ่อนโยนกับฉัน ใจดีกับฉัน ฉัน..ดีใจ นายทำให้ฉัน "
" ... "
' จะพูดออกไป... '
" รักนาย.. "
' ว่ารักนายมากแค่ไหน..ฉันรักนาย..รักนายนะ... '
Mode : Sawada TsunaYoshi
' ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย คุณฮิบาริบอกรักผม ดีใจจังเลย >< '
" พูดจริงเหรอครับ " ผมถามร่างสูง
" แล้วฉันจะโกหกนายเพื่อ ?? " ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงประหม่า
" ผมก็รักคุณนะครับ "
" งั้นต๋อจากนี้นายเป็นแฟนฉัน เข้าใจนะ " ร่างสูงพูด
" งั้นฝากตัวด้วยนะครับ ^ ^ "
Chapter 3 :
Pairing : 1827[Hibari x Tsuna]
Rate : PG – 13
Song : ตอนนี้ไม่มีเพลงจ้ะ
Mode : Hibari kyoya , Sawada TsunaYoshi
Mode : Sawada TsunaYoshi
หนึ่งวันของผมก็ยังเหมือนเดิมทุกวัน ไปโรงเรียนกับโกคุเทระคุงกับยามาโมโตะ ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้วแท้ๆ
แต่ทำไมตัวผมถึงรู้สึกเหงาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่มีโกคุเทระคุง ยามาโมโตะ เคียวโกะจัง และก็คนอื่นๆมาคุยด้วยแล้ว แต่...
เหงาและโหวงเหวงหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเลย
เพราะเขาคนนั้นก็ได้มั้ง ที่ทำให้เรารู้สึกเหงาได้ขนาดนี้
......
" รุ่นที่สิบ วันนี้ผมขออนุญาติไปกับเจ้าบ้าเบสบอลนะครับ " โกคุเทระกล่าวขอโทษขอโพยทั้งๆที่ปกติช่วงนี้ผมก็กลับคนเดียวอยู่แล้ว
" ไม่เป็นไรหรอก ไปกันดีๆนะ " ผมยิ้มน้อยๆให้โกคุเทระคุง
" แล้ววันนี้สึนะไม่ไปเที่ยวบ้างเหรอ " ยามาโมโตะถามขึ้น
" อ่อ..ไม่ไปหรอก ไม่มีใครไปด้วยน่ะ นายสองคนไปเที่ยวกันให้สนุกเถอะนะ ไม่สิเรียกว่าเดทดีกว่า ฮ่าๆ " ผมพูดแล้วหัวเราะเบาๆ รู้สึกสนุกที่ได้เห็นยามาโมโตะหน้าแดงแบบนั้น คงจะรักโกคุเทระคุงมากล่ะสิ ^ ^
ผมมองร่างของทั้งสองคนที่กำลังจะเดินออกโรงเรียนไป ผมหรี่ตาลงแล้วยิ้มเล็กน้อย
' น่าอิจฉาจังเลยนะ..สองคนนั้นน่ะ ' ผมคิดอย่างท้อใจ
" นาย..มองอะไร สองคนนั้นรึเปล่า " น้ำเสียงอันคุ้นเคยทำให้ผมหันไปสบตาเขา
Mode : Hibari Kyoya
" นาย..มองอะไร สองคนนั้นรึเปล่า "
" เอ่อ..ครับ " ร่างบางพยักหน้าแล้วหันไปทางนอกหน้าต่าง
" นายมองอะไรกันนะ..บนท้องฟ้านั่น..มันมีอะไรอย่างงั้นเหรอ " ฉันถามด้วยความสงสัย
สงสัยมาตลอด
บนท้องฟ้าที่นายมองอยู่ นายจะมองอะไร
อย่างเวลาฝนตก นายจะมองน้ำฝนที่กำลังตกลงสู่พื้นดินงั้นเหรอ ?
หรือนายจะมองสายฟ้าแล่บตอนที่มีเสียงฟ้าร้องรึเปล่า ?
หรือเวลาที่มีพายุพัดถาโถมเข้ามา นายก็จะสนแต่พายุรึเปล่า ?
หรือตอนช่วงฤดูหนาวหมอกในตอนเช้าจะทำให้นายสนใจมัน
ทุกๆสิ่งที่ฉันถามไป...นาย ไม่สิ ทุกคนคงจะสนใจอยู่แล้ว จนลืมสิ่งๆหนึ่งบนท้องฟ้าไป...
นั้นคือ เมฆที่ล่องลอยบนท้องฟ้า ทุกคนอาจจะลืมไปแล้วก็ได้
ทุกคนจะสนใจเมฆแค่ตอนท้องฟ้าสดใส หรือ ก็แค่ตอนฝนใกล้จะตกเท่านั้น รึเปล่านะ ?
" ผมมองก้อนเมฆน่ะครับไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันนะครับแต่มักจะสะดุดตา
กับก้อนเมฆก่อนทุกครั้งเลย..ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน "
คำตอบนั้น..ทำให้ฉันอึ้ง..สิ่งที่นายพูดจะสื่อความหมายถึงใครซักคนรึเปล่า
ถ้าสื่อความหมายจริงๆ คนๆนั้นมันคือฉันใช่มั้ย ?
อยาก...อยากให้เป็นฉัน จะเป็นฉันได้มั้ย
ฉันอยากเป็นคนที่นายให้ความสำคัญ...
จะมีโอกาสเป็นไปได้มั้ย ?
" หึ..ก็แค่ก้อนเมฆเองน่ะเหรอที่นายมอง " ฉันถามไปแบบเหยียดหยาม
" สำหรับผมมันมากกว่านั้นนะครับ.. " ร่างบางพูดแล้วยิ้ม
" เอาเถอะ..ฉันกลับไปที่ห้องรับแขกล่ะ วันนี้ไม่ต้องไปก็ได้..แต่ช่วย.. " ฉันหยุดพูดก่อนที่จะตัดสินใจพูดอีกคำขึ้นมา
" ช่วยอะไรงั้นเหรอครับ ? "
" กลับบ้านกับฉัน ได้มั้ย ? " ฉันพูดโดยพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด
" ครับ ถ้าคุณฮิบาริต้องการ " ร่างบางพยักหน้า
" ไว้เจอกัน " ฉันพูดจบแล้วรีบเดินออกไปทันที
วันนี้..จะต้องบอกนายให้ได้
ทุกสิ่งที่อยู่ในใจของฉัน...
Mode : Sawada Tsunayoshi
' ดีใจมากเลย จะได้กลับบ้านกับคุณฮิบาริด้วย ' ผมเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ของหน้าโรงเรียน
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปซักพัก ก็มีคนๆนึงมานั่งข้างๆ
" ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ ซาวาดะ สึนะโยชิ " ผมคุ้นเคยกับเสียงนี้และมั่นใจมากว่าคนๆนี้คือ
โรคุโด มุคุโร่ รุ่นพี่ที่ผมเคยคุยด้วยแต่ไม่ถึงขั้นสนิทกันมาก
" ก็ยังหรอกนะครับ แล้วรุ่นพี่ไม่กลับเหรอครับ ? "
" ยังหรอกครับ แต่คุณเนี่ยดูยังไงก็น่ารักนะครับ ชักจะอิจฉา ฮิบาริ เคียวยะ หัวหน้าคุมกฏคนนั้นแล้วนะเนี่ย ที่
มีคนน่ารักแบบคุณอยู่ข้างกายเนี่ย ชักอยากแกล้งคุณขึ้นมาแล้วสิ " รุ่นพีพูดขึ้นก่อนที่สบตากับผม
" เอ๋..รุ่นพี่จะทำอะไรงั้นเหรอครับ ?? " ผมถามด้วยความหวาดกลัว
" ล้อเล่นน่ะครับ แหม .. ผมขอตัวนะครับ ดูท่าทางเขาคนนั้นจะมาแล้วล่ะ " พูดจบรุ่นพี่ก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
" คุณฮิบาริ..?จะกลับแล้วเหรอครับ "
" อืม " ผมมองใบหน้าของร่างสูง ท่าทางจะอารมณ์เสียนะนั่น
" อ่ะ..ที่มือมีแผลน่ะครับ..งั้นแวะไปทำแผลบ้านผมมั้ยครับ "
" สงสัยได้ตอนที่ไปจัดการพวกที่สุมหัวล่ะมั้ง แต่ไปทำแผลบ้านนายก็ได้ ถือว่าได้ไปเที่ยวละกัน " ร่างสูงพูดอย่างเรียบๆ
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางถึงบ้านซาวาดะ
แน่นอนว่า ซาวาดะ นานะ แม่ของผมต้องทักแขกที่แวะมาที่บ้านอยู่แล้ว
ผมกลัวว่าจะนานเกินไปเลย ขอปลีกตัวมาทำแผลให้คุณฮิบาริข้างบนห้องนอน
ผมรู้ว่าถ้าชักช้าคุณฮิบาริจะอารมณ์เสียเอาได้
ผมเตรียมกล่องปฐมพยาบาลเรียบร้อยจึงเริ่มทำแผล
" ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ แผลคุณลึกเหมือนกันนะ "
สักพักนึงผมก็ทำแผลเสร็จ แอบภูมิใจฝีมือการทำแผลของตัวเองเล็กน้อย
" ทำแผลเก่งเหมือนกันนะนายน่ะ " ร่างสูงพูดขึ้นทำให้ผมถึงกับเขิน
" แล้วตอนนี้ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า " ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"เจ็บ..แต่เจ็บตรงนี้มากกว่า " ร่างสูงพูดแล้วเอามือตัวเองจิ้ที่อกข้างซ้าย
" คุณ..ฮิบาริเจ็บตรงนั้น..หมายความว่ายังไงเหรอครับ "
Mode : Hibari Kyoya
' เอาล่ะ..จะพูดออกไป..จะพูด.. '
" เจ็บตรงนี้..ตอนที่นายคุยกับหมอนั่น..เจ็บยังไงก็ไม่รู้ โมโหมากด้วย.. "
" ... "
' หัวใจของฉันตอนนี้..อยากจะบอกให้นายรับรู้ ฉัน... '
" ฉันอยากเจอหน้านาย เพ้อถึงแค่นายตลอดเวลา ไม่รู้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "
' หัวใจค่อยๆเต้นแรงมากขึ้น ปากของฉันมันเริ่มสั่น..ประหม่าอย่างบอกไม่ถูก หายใจไม่ค่อยสะดวก '
" เพราะนายนั่นแหละทำให้ฉันเป็นแบบนี้ นายอ่อนโยนกับฉัน ใจดีกับฉัน ฉัน..ดีใจ นายทำให้ฉัน "
" ... "
' จะพูดออกไป... '
" รักนาย.. "
' ว่ารักนายมากแค่ไหน..ฉันรักนาย..รักนายนะ... '
Mode : Sawada TsunaYoshi
' ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย คุณฮิบาริบอกรักผม ดีใจจังเลย >< '
" พูดจริงเหรอครับ " ผมถามร่างสูง
" แล้วฉันจะโกหกนายเพื่อ ?? " ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงประหม่า
" ผมก็รักคุณนะครับ "
" งั้นต๋อจากนี้นายเป็นแฟนฉัน เข้าใจนะ " ร่างสูงพูด
" งั้นฝากตัวด้วยนะครับ ^ ^ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น