[Fiction Reborn] My Love Story [1827]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 - Unlovable

เป็นฟิคเรื่องที่ สอง ที่เราแต่งขึ้นแล้ว ฝีมืออาจจะยังไม่ดีเท่าไหร่ ก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องด้วยนะงับ ฟิคเรื่องนี้บางตอนจะมีเพลงมาประกอบด้วย ก็ขอฝากฟิคนี้ไว้ด้วยนะงับ นิสัยตัวละครอาจจะเปลี่ยนไปจะมากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับแต่ละตอนล่ะนะ เราแต่ง NC ไม่เป็นนะ เราถนัดไปทางด้าน PG มากกว่าฟิคนี้ขอเน้น หวานแหวว ละกันนะ ต้องขอโทษคนที่ชอบอ่าน NC ไว้ล่วงหน้าด้วย TT ^ TT


Chapter 1 : Unlovable
Pairing : 1827[Hibari x Tsuna]
Rate : PG – 13
Song : Unlovable - Mild
Mode : Sawada Tsunayoshi

เช้าวันหนึ่ง...กับ ชีวิตแสนธรรมดาของ ซาวาดะ สึนะโยชิ ที่ทุกๆเช้าจะต้องรีบไปโรงเรียนให้ทัน เพราะตัวเขารู้ดีว่าถ้าเขาไปไม่ทัน จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ...

มีอยู่วันนึงเขามาโรงเรียนสาย ก็พบ ประธานนักเรียนยืนดักรออยู่หน้าประตูโรงเรียน
“ นายมาสายนะ.. “ ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
“ ครับ.. ” สึนะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ โดยที่แววตาไม่สบตากับฮิบาริ
“ ฉันจะยังไม่ลงโทษนาย แต่เย็นนี้ไปหาฉันที่ห้องรับแขกด้วย เข้าใจนะ..ถ้านายเบี้ยวละก็.. ”
“ เข้าใจแล้วครับ.. ” สึนะพยักหน้าแล้วรีบวิ่งเขาโรงเรียนทันที

เย็น...

สึนะเดินไปที่ห้องรับแขกของโรงเรียน

ก๊อก...ก๊อก
“ เข้ามา... ” เสียงตะโกนฮิบาริผ่านประตูมา
สึนะจึงเปิดเข้าไป... “ ผมมาตามที่คุณสั่งแล้วนะครับ ” สึนะยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“ เป็นคนซื่อสัตย์ดีนะ นายน่ะ ชื่ออะไรเหรอ.. ”
“ ซา..ซาวาดะ สึนะโยชิ ครับ ”
“ อืม...ซาวาดะ สึนะโยชิ ฉันชักสนใจนายขึ้นมาแล้วสิ หึๆ ”
ฮิบาริพูดแล้วหัวเราะเล็กน้อย
“ เอ๋.. ” สึนะเริ่มหวาดกลัวเพราะฮิบาริเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น
ฮิบาริเดินเข้ามาใกล้ตัวสึนะมากขึ้น จนระยะห่างเหลือไม่ถึง 2 เซนติเมตร
“ คุณ..ฮิบาริ.. ”
“ กลับบ้านได้ล่ะ..ฉันอนุญาต แต่นายต้องมาห้องนี้ทุกวัน รับปากฉัน..ซาวาดะ สึนะโยชิ ”
“ ครับ..เข้าใจแล้วครับ ” สึนะเดินถอยออกห่างจากตัวฮิบาริอย่างรวดเร็วแล้วโค้งคำนับ
และ รีบวิ่งเผ่น(เผ่นเลยเรอะเนี่ย)ออกจากห้องรับแขกทันที

และทุกๆวันที่เขาต้องไปอยู่ห้องรับแขกทุกเย็น ทำให้เขาเริ่มรู้จักฮิบาริมากขึ้น
เพราะอยู่ด้วยกันทุกวันทำให้สึนะหลงใหลความสันโดษของฮิบาริมากขึ้น แรกๆสึนะก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะสึนะคิดว่าตัวเองน่าจะชอบเพราะเป็นรุ่นพี่คนนึงเท่านั้น แต่พอนานไปทำให้สึนะรู้ว่า..

ตัวเขานั้น หลงรักฮิบาริ เข้าให้แล้ว !!!

จนวันนี้เขามาโรงเรียนโดยมียามาโมโตะ และ โกคุเทระ เป็นเพื่อนร่วมเดินทาง แต่สิ่งที่เขาจะทำเสมอๆคือการมองขึ้นไปตรงห้องรับแขกก็จะเห็นฮิบาริยืนอยู่ตรงหน้าต่างของห้องนั้นเสมอ

‘ สายตาที่ดูมั่นคงแบบนั้น
มันดึงดูดใจเราได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ?
เราก็คงรักเขาได้ข้างเดียวนั้นแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อล่ะ ‘

ก็รู้ว่าฉันไม่มีความหมาย ก็รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้

ยิ่งนานเท่าไหร่ยิ่งหมดหวัง

เมื่อเธอไม่เคยจะหันมองที่ฉัน

และไม่มีแม้วันที่เธอจะหันมาสนใจ

และก็รู้ไม่นานเท่าไหร่เธอก็คงต้องไปจากฉัน

‘ ผมรู้ตัวเองดี...รู้ว่าตัวผมไม่ได้มีดีเหมือนใคร ผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่ผมไม่เจียมตัว ไปรักคุณคนที่สูงส่งอย่างคุณ..ยิ่งนานเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเจ็บ ... ’

แต่ตอนนี้ยังมีเวลา ให้ฉันจะหาเหตุผลดีๆ

มาฉุดรั้งเธอตอนนี้แต่ก็รู้ดีไม่มีหวัง

‘ ผมก็คิดเสมอว่าถ้าผมบอกคุณไปแล้ว คุณจะตีตัวออกห่างจากผมรึเปล่านะ .. ’

ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่

แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ

ก็ยังฝันไปและยังคงหวังเอาไว้ข้างในจิตใจ

ว่าซักวันเธอจะมีฉัน

‘ ผมรู้ว่าต่อให้ผมรักคุณมากแค่ไหน...ต่อให้รักจนนับไม่ถ้วน แต่คุณก็คงไม่หันมามองคนอย่างผม คงจะไม่สนใจคนอย่างผม แต่ผมกลับหวังว่าคุณจะหันมามอง ยังเฝ้าฝันถึงคุณ เก็บคุณไว้ในใจเรื่อยมา หวังว่าซักวันนึงหัวใจของคุณ สายตาของคุณจะมีผมบ้าง แม้เพียงเล็กน้อยผมก็ดีใจแล้ว ’

แต่ก็รู้เป็นไปไม่ได้

เมื่อเธอคิดว่าฉันไม่ใช่ แต่ก็ไม่เป็นไร

ก็อยากจะขอมีเธอเรื่อยไปในใจไปอีกแสนนาน

‘ แต่ผมก็ยังรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้..ไม่ใช่คงสิ เป็นไปไม่ได้เลยล่ะมั้ง เพราะคุณคงจะไม่ได้สนใจคนไม่ได้เรื่องแบบผม แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมจะขอเก็บคุณไว้ในหัวใจของผมตลอดไป หัวใจของผมจะเป็นของคุณตลอดไป ’

และแม้สิ่งที่ฉันทำวันนี้ อาจไม่ทำให้เธอได้รู้สึกดี

สิ่งที่ใจเธอพอจะมีก็เพียงแต่ความรำคาญ

‘ ทุกๆเย็นที่คุณให้ผมไปช่วยคุณทำงาน การที่ผมชงชาให้คุณดื่ม อาจจะไม่ได้สร้างความประทับใจให้คุณเลยก็ตาม คุณอาจจะรำคาญผม ... ’

ก็อยากจะขอให้เธอได้ฟังเอาไว้

บทเพลงสุดท้ายที่ฉันตั้งใจจะมอบให้ไป

ที่กลั่น ออกมาจากใจ และมีให้เธอคนเดียวเท่านั้น

‘ ถ้าผมได้มีโอกาสได้มอบเพลงๆนี้ให้คุณได้ฟัง ได้รับรู้ความในใจของผม เพราะเพลงๆนี้มันคือความรู้สึกทั้งหมดของผม และ เพลงๆนี้ผมจะมองให้คุณเพียงแค่คนเดียว ’


ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ กว่าที่ฉันจะลบเธอจากใจ

กว่าที่ความทรงจำดี ๆ มันจะเลือนหาย

กว่าจะได้รักใครอีกครั้ง...

‘ ผมคิดเสมอว่าถ้สผมรักคุณมากขนาดนี้..ผมจะลบคุณออกไปจากหัวใจยังไงนะ และ จะนานแค่ไหนคุณถึงจะออกไปจากหัวใจผมได้ ความทรงจำที่ผมกับคุณได้อยู่ร่วมกัน มันจะเลือนหายไป กว่าผมจะลืมมันได้ เมื่อถึงเวลานั้นผมจะได้รักคนอื่นเสียที ’


เมื่อเธอคิดว่าชั้น ไม่ใช่

ก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่ฉันจะยังหายใจ

จะรักเธอไปตลอดกาล..

‘ ในเมื่อยังไงผมก็ไม่ใช่คนที่คุณสนใจ แต่ยังไงก็ช่างมันเถอะ ตราบใดที่ตัวผมยังมีลมหายใจ หัวใจของผมยังเต้นอยู่ ผมก็จะ..

รักคุณไปตลอดกาล.... ’

‘ ผมคิดแบบนี้เสมอเวลามองหน้าคุณ...มันอาจจะปลอบใจผมได้บ้าง ....

เอาเถอะ...

เย็นนี้เจอกันนะครับ คุณฮิบาริ ’

สึนะมองขึ้นไปก็สบตากับฮิบาริพอดี ฮิบาริยังทำสีหน้าเฉยชาเช่นเดิม สึนะจึงยิ้มให้ฮิบาริอย่างอ่อนโยน

....
แต่สึนะจะเห็นมั้ยนะ
ว่าฮิบาริก็ยิ้มให้เหมือนกัน

.....


ขอบคุณที่อุตส่าห์เสียเวลาอ่านฟิคของเรานะ อาจจะงงบ้าง ก็ขอโทษไว้ ณ ตรงนี้ด้