คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำสัญญา
เรื่อง : ถึงตาย...ฉันก็ไม่ยอมเสียเธอ
ตอนที่ 2 : คำสัญญา
คู่หลัก : BM
“ไอ้สวะเบล แกน่ะไม่มีสิทธิ์ไปโกรธใครหรอกนะ แกจำไม่ได้หรอ ว่าแกน่ะ...เป็นคนฆ่ามาม่อนด้วยมือของแกเอง!!!” ไม่รู้ว่าเบลเฟกอลยืนนิ่งอึ้งไปนานเท่าไหร่ รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้หัวใจของเขาแทบสลายกลายเป็นผุยผง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่…ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้เบลจะไม่รู้ แต่ก็ยอมรับไม่ได้ ภาพตอนที่เขาใช่มีดคู่กายแทงเข้าอกซ้ายตัดขั้วหัวใจของคนที่เขารัก เลือดอุ่นไหลทะลักอาบไปทั่วร่างของมาม่อน ย้อมทุกอย่างให้กลายเป็นสีแดงฉาน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เสียงลมหายใจรวยริน แต่ร่างตรงหน้ากลับยิ้มให้เขา ยิ้มที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยน แต่เขากลับจำไม่ได้เลย ว่าทำไมเขาถึงแทงมาม่อน ทำไม ทำไม ทำไม!!!
“เบลจังจ๊ะ คือว่าตอนนั้นน่ะ....”
“หยุดนะ! เจ้าชายไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น!” ไม่ทันที่เหล่าวาเรียจะได้พูดอะไร เบลเฟกอลก็วิ่งเข้าไปในห้องตนเองเสียแล้ว
“เอาไงดีล่ะฮะ บอส” ลุซเซอเรียหันไปปรึกษาแซนซัสที่บัดนี้ยืนนิ่งเงียบ
“ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไปซักพัก เวลาคงช่วยทำให้มันลืมได้เอง” กล่าวจบแซนซัสก็รีบเดินขึ้นห้องไปอีกคน
“แกจะรีบไปไหนว่ะ ไอ้คุณบอส” เสียงแปดหลอดของพิรุณแห่งวาเรียเอ่ยถาม
“จะไปอาบน้ำ ทำไม แกอยากจะอาบด้วยกันหรือไง ไอ้ฉลามสวะ” คำตอบของแซนซัส ทำให้วงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ รีบตะโกนด่าไล่หลังแก้เขิน
“ไอ้บอสบ้า! ไอ้บอสลามก!” แต่สุดท้าย...ก็รีบเดินตามบอสไป ( = =;)
ตอนนี้เหลือเพียงกระเทยสาวสวยของวาเรียยืนเงียบท่ามกลางความมืดของรัตติกาล ในใจยังวนเวียนคิดถึงคำพูดของบอสวาเรีย
‘ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไปซักพัก เวลาคงช่วยทำให้มันลืมได้เอง’
“บอสฮะ เจ๊ว่า บางอย่างกาลเวลาก็ไม่สามารถลบล้างได้หรอกนะค่ะ จริงมั้ย…เบลจัง”
หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปสามวัน ตั้งแต่ที่เบลเฟกอลรู้ความจริงก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ข้าวปลาไม่ยอมกิน ใครไปพูดด้วยหรือเข้าใกล้ประตูห้องในระยะสามเมตรก็จะได้รับมีดบินเป็นการต้อนรับทันที การกระทำของเบลทำให้เหล่าวาเรียเป็นห่วงสุขภาพของเบลมาก แต่ก็ยังสบายใจได้เปราะนึงที่เจ้าตัวไม่คิดสั้นฆ่าตัวตายตามมาม่อนไปซะก่อน
“เฮ้ยยย!...ลุซเซอเรีย ไอ้เบลมันยังไม่ยอมออกมาอีกหรอว่ะ”เสียงแปดหลอดของฉลามขาวแห่งวาเรียตะโกนลั่นจนลุซเซอเรียต้องเอามือปิดหู
“แหม สควอโล่จัง อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบไม่เห็นต้องตะโกนเลยนี่จ๊ะ เฮ้อ…อย่างที่สควอโล่จังพูดแหละจ่ะ เบลจังยังไม่ยอมออกมาเลย เจ็ล่ะเป็นห่วงจริงจริ๊ง”
“อืม…”สควอโล่ขานรับเบาๆ
‘คงปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้แล้วสินะ’
ก็อกๆๆ
สควอโล่เคาะประตูห้องเบลเฟกอล หลังจากหลบมีดสั้นเป็นสิบอันของเจ้าชายตัวดีที่เปิดประตูออกมาปาใส่เขา ด้วยเหตุผลที่เขาเข้ามาใกล้ประตูห้องมันในระยะสามเมตร แต่พอเขาไม่ยอมจากไป ไอ้เจ้าชายปัญญาอ่อนก็กลับเข้าห้อง ปิดประตูพร้อมล็อกกลอนเสร็จสรรพ
“เฮ้ย…ไอ้เบลเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหมว่ะ”
เงียบ
“เฮ้ย…เปิดประตูหน่อย”
เงียบ…สนิท
“เบล ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพี่อย่างที่แกเคยพูดไว้ล่ะก็ เปิดประตูให้ฉันหน่อย” คำพูดและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของสควอโล่ทำให้เบลยอมเปิดประตูแต่โดยดี
“เข้ามาสิสควอโล่”
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องสควอโล่ถึงกับต้องช็อกค้าง สภาพห้องของเบลอย่างกับเพิ่งผ่านสนามรบก็ไม่ปาน เละซะ บรรยายไม่ถูกเลย (ความจริงแล้วคนแต่งมันขี้เกียจบรรยาย หุ หุ)
“สควอโล่มีธุระอะไรกับเจ้าชายหรอ”
“ไม่รู้เลยนะว่าตอนนี้ การที่ฉันจะเข้ามาห้องแกเนี่ย จำเป็นต้องมีธุระด้วย” สควอโล่หันไปพูดกับเบลเฟกอลที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงมุมห้อง
‘ผอมไปเยอะเลยแหะโทรมมากด้วย ดูแล้ว ถ้าไม่รีบพาไปรักษา ถึงตายชัวร์’
“แกจะทำตัวงี่เง่าแบบนี้ไปถึงไหนว่ะ พวกฉันเป็นห่วงแกมากนะเว้ย”
“เจ้าชายไม่ได้ขอให้เป็นห่วงเจ้าชายสักหน่อยนี่นา ชิชิชิ” เบลเฟกอลหัวเราะ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นกลับแฝงความเศร้าเสียจนสควอโล่อดสงสารไม่ได้
“แล้วแกไม่แคร์ความรู้สึกมาม่อนมันบ้างรึไง ยัยนั่นอุส่าห์ดูแลนายเป็นอย่างดี ดึงแกออกมาจากนรกภายในใจของแกได้ ถ้ามันรู้ว่าแกตอบแทนมันหยั่งงี้ล่ะก็ มันคงดีใจจนร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดเลยแหละมั้ง เฮอะ แกลองคิดดีๆและกัน เอ้า…นี้” สควอโล่โยนของบางอย่างเบลเฟกอล
“สควอโล่ นี่มัน!!”
“เออ ของสำคัญไม่ใช่หรอ ฉันก็เลยไปเอามาให้น่ะ” พูดจบสควอโล่ก็ก้าวขาจะเดินออกจากห้อง
“สควอโล่” เสียงเรียกของเบลทำให้สควอโล่หันกลับมามอง
“ว่าไง”
“ขอบคุณมากนะ”
“อืม” สควอโล่คลี่ยิ้มบาง
“จริงสิ ลุซเซอเรียบอกว่า ถ้าแกยอมไปหาหมอล่ะก็ จะทำซูชิให้กินแบบพิเศษเลยน่ะ”
“จริงหรอ งั้นเจ้าชายจะไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย สควอโล่ลงไปรอเจ้าชายข้างล่างนะ เดี๋ยวเจ้าชายเปลี่ยนชุดแล้วจะตามลงไป ชิชิชิ”
“เออ เร็วๆล่ะ”
“มาม่อน เจ้าชายรักมาม่อนมากนะ เจ้าชายขอสัญญานะว่าเจ้าชายจะต้องสืบหาความจริงให้ได้ เพราะเจ้าชายเชื่อ ว่าต่อให้เจ้าชายเป็นบ้า เจ้าชายก็ไม่มีวันฆ่ามาม่อน!!!”
มาอัพให้แล้วนะค่ะ ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยค่ะ แต่จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะค่ะ อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ^_^ ตอนต่อจากนี้ไปเนื้อเรื่องจะเข้มข้นมากเลยล่ะค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ ป.ล.แต่งมาจนจบตอนที่สอง พออ่านทบทวนดู เพิ่งจะรู้ตัวนี่แหละค่ะ ว่าเราลืมเลวี่คุงไปซะสนิทเลย แฮะ แฮะ |
ความคิดเห็น