คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความจริง
เรื่อง : ถึงตาย...ฉันก็ไม่ยอมเสียเธอ
ตอนที่ 1 : ความจริง
คู่หลัก : BM
ณ ปราสาทวาเรีย เที่ยงคืนตรง
“ช่วยด้วย”
ฉึก! ฉึก!
“ได้โปรด อย่าทำอะไรผมเลย ”
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
“อ๊ากกกกกกกก”
เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมานของเหล่าลูกน้องวาเรียที่โดนเล่นงานคนแล้วคนเล่า ดังทั่วปราสาทวาเรีย ปลุกให้เหล่าหัวหน้าหน่วยคนสำคัญของวาเรียตื่นกันหมด
“ว้าย! เกิดอะไรขึ้นฮะเนี่ย มีคนมาบุกปราสาทหรอ?” เสียงหวาน (?) ของกระเทยสาวแห่งวาเรียร้องด้วยความตกใจ เมื่อลงมาเห็นสภาพของปราสาทตอนนี้
ข้าวของทุกอย่างพังไม่เป็นชิ้นดี กระจกทุกบานแตกร้าว ตามฝาผนังเต็มไปด้วยเลือดของศพลูกน้องที่นอนตายกันเกลื่อนกลาด บางศพแขนขาด ขาขาด บางศพถูกของมีคมกรีดทั่วร่าง บางศพถูกคว้านอวัยวะภายในออกมาอย่างน่าสยดสยอง ใบหน้าของศพทุกคนบิดเบี้ยว ดวงตาเหลือกค้าง เป็นการบอกได้อย่างดีเลยว่า พวกเขาต้องทรมานมากขนาดไหนก่อนตาย
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นว่ะ ลุซเซอเรีย” สเคลบี สควอโล่ ฉลามขาวแห่งวาเรียเอ่ยถาม ดวงตาสีวารีนคู่สวยกวาดมองไปทั่วปริเวณ จนไปสะดุดตากับแสงสีเงินจากมีดสั้นแสนคุ้นเคย ที่เสียบคาอกศพลูกน้องคนหนึ่ง
‘รึว่า ไอ้เด็กนั่นมันรู้แล้ว’
“สควอโล่จัง คิดว่าเป็นฝีมือใครหรอ”
“คำตอบน่ะ… มันก็อยู่ตรงหน้าต่างนั่นแล้วไง” ลุซเซอเรียหันไปมองทางที่สควอโล่บอกก็ถึงกับหน้าซีดเป็นไข่ต้ม เมื่อเห็นคนคุ้นเคย...เบลเฟกอล
ร่างตรงหน้านั่งชันเข่าข้างหนึ่งบนขอบหน้าต่าง เส้นผมสีทองพลิ้วไหวไปตามแรงลมยามรัตติกาล เลือดไหลออกมาตามขาและแผ่นหลัง อย่างที่ใครมองก็รู้ว่าคนตรงหน้า ไม่คิดที่จะเอาเศษกระจกของบานหน้าต่างที่แตกออกก่อนที่จะนั่งลงไป ริมฝีปากที่เคยแย้มยิ้มโรคจิตเป็นประจำ ตอนนี้บึ้งสนิทจนดูน่ากลัว
“เอาไงดีล่ะจ๊ะ สควอจัง เจ๊ว่าเบลจังรู้เรื่องแล้วแน่เลย ทำไงดี ทำไงดี ทำไง...”ลุซเซอเรียเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น
“เดี๋อวฉันจัดการเอง” สุรเสียงอำนาจดังจากด้านหลัง หัวหน้าหน่วยทั้งสองรีบหันหลังไปมอง
“บอส!”
ดวงตาสีแดงฉานของแซนซัสมองไปที่เบลเฟกอลนิ่ง เดินเข้าไปหาอย่างเชื่องช้าโดยไม่สะทกสะท้านต่อรังสีอำมหิตของเบลเฟกอลที่แผ่ออกแม้แต่น้อย
“เบล” เบลเฟกอลนั่งนิ่ง
“ไอ้เบล” เบลเฟกอลก็ยังนิ่ง
“ไอ้สวะเบล” ก็ยังไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านแซนเรียก
“ไอ้สวะ เบลเฟกอล!” เสียงตะโกนดังราวฟ้าผ่า อย่างที่ใครได้ยินจากบอสแห่งวาเรียก็ต้องกลัวจนหัวหด แต่เบลเฟกอลก็ยังคงนิ่ง แซนซัสกัดฟันกรอด กำหมัดแน่น แล้วซัดที่หน้าเบลเฟกอลอย่างแรง! ใบหน้าเบลเฟกอลหันไปตามแรง เลือดไหลออกทางมุมปาก
“แกเป็นบ้าอะไรของแกว่ะ หุบปากเงียบอย่างนี้ ใครจะไปตรัสรู้ว่ะ พูดออกมาสิว่ะไอ้สวะเบล” แซนซัสกระชากคอเสื้อเบลอย่างแรง แต่เมื่อยังไม่เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบ เส้นความอดทนของแซนซัสก็ขาดผึ่ง
“หนอย ไอ้เบล”เพลิงพิโรธปรากฏขึ้นบนมือของแซนซัส สควอโล่กับลุซเซอเรียเห็นอย่างนั้น ก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามด้วยกลัวว่าบอสจะเจื่อนเจ้าชายตัวดีซะก่อน
“ใจเย็นก่อนนะฮะบอส”
“เฮ้ย! เดี๋ยวเบลมันก็ตายพอดี”
“พวกแกหุบปากไปเลย ฉันจะซัดมันจนกว่ามันจะอ้าปากบอกมาว่ามันเป็นบ้าอะไร”แซนซัสที่ตอนนี้ถูกสควอโล่และลุซเซอเรียจับแขนจับขาเป็นพัลวันพูดอย่างหมดความอดทน
“บอสรู้อยู่แล้ว ยังจะมาถามเจ้าชายอีกทำไม”เสียงของตัวปัญหาเอ่ยขึ้น ทำให้ทุกคนหยุดชะงักกึกหันไปมองหน้าเบลเป็นทางเดียว
“แกหมายถึงอะไร ไอ้เบล”สควอโล่ถาม
“ชิ...เรื่องอะไรงั้นหรอ ก็เรื่องที่มาม่อนตายแล้ว แต่ทุกคนก็ปิดเจ้าชายไว้เป็นเดือน โดยไม่ยอมให้เจ้าชายรู้ยังไงล่ะ!!!” เสียงตะโกนลั่นที่แฝงไปด้วยความโกรธ ความสับสน ความอ้างว้างและความเศร้าเสียจนเหล่าวาเรียใจกระตุกวูบ
“พวกบอสน่ะแกล้งบอกเจ้าชายว่ามาม่อนไปญี่ปุ่นเพื่อไปปรึกษากับพวกอัลโกบาเลโน่ที่เหลือโดยไม่มีกำหนดเวลากลับ แต่ความจริงมาม่อนตายไปตั้งแต่เดือนที่แล้ว ทำไมต้องโกหกเจ้าชาย
“แกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ไอ้สวะ” คำถามของแซนซัสที่ตอนนี้กำหมัดแน่น เรียกรอยยิ้มอ่อนโยนจากเบลเฟกอล นัยน์ตาที่ถึงแม้จะถูกผมบังจนมองไม่เห็นแต่ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่า ดวงตาคู่นั้นทอแววอบอุ่น อ่อนโยนมากมายเพียงใด
“มาม่อนไม่มีทางหายไปไหนโดยไม่ยอมบอกเจ้าชายหรอก เจ้าชายเชื่ออย่างนั้น มาม่อนรู้ดีว่าเจ้าชายจะเป็นห่วงมากถ้ามาม่อนหายไป...เพราะงั้นเราสองคนเลยสัญญากันเอาไว้ว่าถ้าใครคนหนึ่งไปไหน ต้องบอกอีกคนก่อน เพราะงั้น...มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้ามาม่อนจะหายไปเป็นเดือนโดยไม่ยอมบอกเจ้าชาย แต่ถึงหยั่งงั้นเจ้าชายก็ยังทำใจเชื่อสิ่งที่บอสบอก แต่พอเจ้าชายทนไม่ไหวแล้ว เจ้าชายก็เลยไปถามเจ้าลูกน้องพวกนี้ แต่พวกมันก็เอาแต่อ้ำๆอึ้งๆ เจ้าชายรำคาญก็เลยฆ่าทิ้งซะ (นั่นเหตุผลแกเรอะ - วิ่งหลบมีด) จนมีพวกมันคนหนึ่งยอมบอกเจ้าชายว่ามาม่อนตายแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมบอกเจ้าชาย ทำไม เจ้าชายไม่อยากเชื่อบอสแล้ว ไม่เชื่อพวกสควอโล่ด้วย!!”
“งั้นก็ตามใจแกเถอะ ไอ้สวะ ถ้าแกคิดว่านี้เป็นความผิดของพวกฉัน” แซนซัสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
“บอสหมายความว่าไง เจ้าชายไม่เข้าใจ”
“แกรู้มั้ยไอ้เบลว่ามาม่อนมันตายยังไง ฉันจะบอกให้แกหายโง่เอง”
“อย่านะบอส!!!” สควอโล่และลุซเซอเรียตะโกนห้าม หน้าเริ่มซีด
‘ขืนมันรู้มีหวัง...’
“พวกแกสองคนถ้าไม่อยากตายก็หุบปาก!”
“แต่...” คำที่จะพูดถูกกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว เมื่อสบสายตาของบอสวาเรีย
“ไอ้สวะเบล แกน่ะไม่มีสิทธิ์ไปโกรธใครหรอกนะ แกจำไม่ได้หรอ ว่าแกน่ะ...เป็นคนฆ่ามาม่อนด้วยมือของแกเอง!!!”
จบไปแล้วนะค่ะกับตอoที่ 1 หวังว่าคงจะชอบกันนะค่ะ มีข้อติชมอะไรบอกด้วยนะค่ะจะได้นำไปปรับปรุง แล้วนักอ่านที่ดีก็ต้องช่วยเม้นด้วยน้า (^_^) ป.ล.ถ้าคิดว่าฟิคนี้เศร้าล่ะก็คิดผิดถนัดค่ะ หุหุ |
ความคิดเห็น