คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ศัตรูหัวใจ
Chapter 6 ศัตรูหัวใจ
“สวัสดีครับ ผมฟราน ผู้พิทักษ์สายหมอกที่คุณรีบอร์นแนะนำมา”
“นี่แกทำอะไรลูกน้องฉันห๊า” เลวี่ตะคอกใส่เด็กหนุ่มตรงหน้า
“ตายซะเถอะ เลวี่โวต้า” กระแสไฟฟ้ากว่าล้านโวล์พุ่งเข้าใส่ฟราน ควันขโมงไปทั่วบริเวณ เลวี่ยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเห็นฟรานยืนอยู่ที่เดิม ทำหน้าตายซาก ไม่มีแม้รอยแผลซักนิดเดียว
“ทำอะไรน่ะครับ คุณหน้าปลาดุกชนเขื่อน ฮ้าว~~” จบด้วยการหาวที่ทำเอาเลวี่หน้าขึ้นสีก่ำด้วยความโกรธ
“หนอยแน่ะแก!”
“หยุดก่อนเลวี่”
“ครับบอส” เลวี่กลับไปยืนท่าตรง เตรียมเคารพธงชาติอัตโนมัติ
“แปะ แปะ แปะ ฝึกเก่งจังเลยนะครับ เชื๊องเชื่อง” ฟรานปรบมือให้ ทำหน้าเหลอหลาซะจนน่าถีบ
“แล้วแกมีหลักฐานรึป่าว?”
“หลักฐาน?”
“ก็หลักฐานที่ว่าแกเป็นคนที่ไอ้สวะอัลโกบาเลโน่นั้นเลือกมาไงล่ะ ในเมื่อแกก็เห็นแล้ว ว่าตอนนี้มันนั่งหังโด่ตัวโตเป็นควายอยู่ตรงนั้น เพราะถ้าแกเป็นพวกมิลฟิโอเล่ พวกฉันก็ซวยน่ะสิ”
“คุณทามก็รู้จักผมนะครับ”
“ทาม?”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด ฟรานคุง” เสียงหวาน(?)มาพร้อมกับแรงสั่นสะเทือน เมื่อทาม กระเทยคนใหม่ขอองวาเรีย(?) กระโดดกอดฟรานจนล้มตึงไปทั้งคู่
“เฮ้ยยย ไอ้เวรนี่เข้ามาได้ไงวะ” สควอโล่ชี้ไปทางทามที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับกบน้อยอยู่
“อ๋อ เจ๊ให้เข้ามาเองล่ะจ่ะ นานๆที่จะมีเพื่อนเพศเดียวกันนี่จ๊ะ แล้วเลวี่จังเองก็จะได้เป็นฝั่งเป็นฝาซะที เจ๊ว่าดีแล้วล่ะจ่ะ”
“หรออออออออออ” สควอโล่ขานรับอย่างหน่ายใจ
‘ถ้าให้ไอ้ทามนั่นเป็นวาเรียจริง ขอมีไอ้หน้าปลาจวดซักร้อยคนยังดีกว่าอีก’
“เป็นอันว่า ไขข้อข้องใจได้แล้วสินะครับ” สึนะพูด “ถ้างั้นยินดีต้อนรับนะฟราน…”
“เดี๋ยวก่อน ถ้าไอ้สัตว์กินพืชสองคนนั่น เป็นพวกเดียวกันก็แย่น่ะสิ”
“งั้นถ้าผมยืนยัน คุณจะเชื่อมั้ยล่ะครับ ฮิบาริ เคียวยะ คึหึหึหึ” หมอกสีดำค่อยๆทอดตัวอย่างช้า ก่อนจะค่อยๆ ปรากฏร่างของสัปป้าคุง
“มุคุโร่!”
‘จะมีตัวอะไรโผล่มาอีกมั้ยวะ’ แซนซัสคิดในใจ
“ว่าไงครับ เชื่อผมมั้ยครับ วองโกเล่”
“ฉันเชื่อมุคุโร่เสมอล่ะ ถ้ามุคุโร่ยืนยันฉันก็โอเค เอาล่ะทุกคน นี่ก็ดึกมากแล้ว เชิญทุกคนไปพักผ่อนตามสบายนะ ฟราน มุคุโร่ แล้วก็ทามด้วย ตามสบายนะ ราตรีสวัสดิ์”
‘ตกลงว่าใครเป็นเจ้าบ้านกันแน่วะ'
“เฮ้อ….ตกลงจะเรียกเจ้าชายลงไปทำเพื่อ?...เซ็งชะมัดเลย กลับห้องไปหามาม่อนดีกว่า…ว่าแต่ เจ้ากบนั่นเนี่ยนะที่ถูกเลือก ดูแล้วหนิมๆยังงัยก็ไม่รู้” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เบลเองก็รู้ว่าเจ้านั่นต้องไม่ธรรมดา ยิ่งรู้จักกับเจ้าสับปะรดนั่น ยังงัยก็คงจะมีฝีมือพอดู “ชิชิชิ ถ้าเก่งจริงก็แสดงให้ดูหน่อยซี๊~~~ เฮ้ย!” เบลร้องด้วยความตกใจปนกับความงงเต๊ก เมื่อกลับไปถึงห้อง ก็พบกับเจ้ากบบ้านั่นคุยกันกระหนุงกระหนิงกับมาม่อน อย่างกับรู้จักกันมาแต่ยุคจุลสิกปาร์ค ว่าแต่ มันเข้ามาได้ไงล่ะ แล้วที่สำคัญ ดูมาม่อนจะสนใจไอ้กบนั่นด้วยสิ ยิ้มใหญ่เลย หนอย…หึงนะโว้ย ชิชิชิ (เชอะเชอะเชอะ)
“แกเข้ามาได้ไงไอ้กบ?”
“รุ่นพี่เข้ามาทางไหน ผมก็เข้ามาทางนั้นแหละครับ เนอะ รุ่นพี่ไวเปอร์”
“อืม”
‘จะไปอืมกับมันทำไมนะ’ เบลคิดอย่างขัดใจ หน้าบูดเป็นตูดไก่ อยากจะเอาหัวมันมาสับเป็นชิ้นๆ เอาไปลวก แล้วราดด้วยน้ำจิ้มสามรส ถ้าจะอร่อยแฮะ เอ้ย ไม่ใช่ ไม่ใช่ เข้าเรื่องๆ
“แกมีสิทธิ์อะไรเข้ามาห้องนอนของฉัน?”
“ผมเข้ามาหารุ่นพี่ไวเปอร์ครับ”
“แกมีสิทธิ์อะไรเข้ามาหา?”
“แล้วทีรุ่นพี่เอาตัวรุ่นพี่ไวเปอร์มาไว้ที่ห้องตัวเองล่ะครับ ผมยังไม่พูดเลยนะครับ”
“แก ไอ้กบเคะ”
“มีปัญหาหรอครับ ไอ้จิตตกเมะ” แต่ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะควักอะไรมาฆ่ากันตายซะก่อน เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“หยุดทั้งคู่แหละ ฉันจะนอน ออกไปก่อนไป๊” มาม่อนเอ่ยอย่างเอือมระอา
“แต่ว่า…/แต่ว่า…”
“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้าไม่รีบออกไป ฉันจะคิดเงินค่าทำฉันเสียเวลาในการพักผ่อนอันมีค่า วินาทีละสองล้านเยน”
“มาม่อนขี้งกอ่ะ”
“ผมเข้าใจแล้วครับ ถ้าเพื่อรุ่นพี่ไวเปอร์ผมทำได้ทุกอย่างครับ ยินดีนะครับที่ได้รู้จัก ราตรีสวัสดิ์นะครับ นางฟ้าของผม” พูดจบฟรานก็กุมมือมาม่อนขึ้นมาจุมพิต ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างน่ารัก ดวงตาสีม่วงครามเสหลบดวงตาสีเขียวเจ้าเล่ห์นั่นอย่างเขินอาย ทำให้ฟรานยิ้มน้อยๆ แต่สำหรับเจ้าชายที่ยืนมองอยู่นั้น…..ตูอยากฆ่ามัน
“ไปกันเถอะครับ รุ่นพี่” ไม่ให้เบลพูดพร่ำทำเพลง เบลก็ถูกฟรานลากออกมาจากห้อง พร้อมล็อกกลอนห้องมาม่อนให้เสร็จสรรพ
เมื่อทั้งสองคนออกมานอกห้อง ก็ไม่มีใครเปิดปากพูดซักอะไรซักคำ จนกระทั่งคนที่มีความอดทนต่ำเอ่ยขึ้นมาก่อน
“แกกล้ามากนะ เจ้ากบ”
“หมายถึงอะไรหรอครับ”
“ชิชิชิ ของของใครไม่ยุ่ง ดันมายุ่งกับของของฉัน” สรรพนามการเรียกตนเองที่เปลี่ยนไปของเบลเฟกอล ทำให้ฟรานยกยิ้มน้อยๆ
“พูดได้ขำดีนะครับ ของของตัวเอง ถ้ารุ่นพี่หมายถึงคุณมาม่อนล่ะก็ใช่ครับ แต่นี่คือรุ่นพี่ไวเปอร์ ผู้หญิงที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของรุ่นพี่ด้วยซ้ำ เพราะงั้นผมมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบจริงไหมครับรุ่นพี่?”
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของเบลเฟกอล ชายหนุ่มทำหน้านิ่ง ไม่มีแม้ทั้งความโกรธ โมโหหรืออะไรทั้งสิ้น แต่ฟรานกับสัมผัสได้ ถึงความสับสนและความหวั่นไหวของร่างตรงหน้า ทำให้รอยยิ้มฟรานมีมากขึ้น
“ทำไมถึงเงียบไปล่ะครับ หรือว่ามีอะไรที่ยังคาใจรุ่นพี่อยู่ ยังงัยก็ตามระวังของของคุณไว้ด้วยล่ะครับ ผมขอตัวล่ะ ราตรีสวัสดิ์นะครับ” พูดจบร่างของฟรานก็กลายเป็นอากาศธาตุลอยจากไป
เบลไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่นานเท่าไหร่ รู้เพียงว่าตนเองตอนนี้เป็นอย่างที่ เจ้ากบพูดไว้ไม่ผิด เรื่องที่คาใจหรอ มีอยู่สิ จะให้เจ้าชายเข้าหามาม่อนทั้งที่ตอนนี้เจ้าชายยังไม่รู้เลยว่าตกลงเจ้าชายเป็นคนฆ่ามาม่อนรึป่าว หรือแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่เลยว่า ยังรู้สึกกับมาม่อนคนนี้เหมือนกับที่รู้สึกกับมาม่อนคนเดิมรึป่าว ยังรักอยู่………………..............ใช่มั้ยนะ?
ในขณะที่เบลคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เบลไม่รู้ตัวเลยว่า ศัตรูหัวใจที่จากไปเมื่อครู่ กำลังแอบมองเขาอยู่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่ริมฝีปากบาง แต่ทว่า!...ร่างที่สมควรเป็นฟรานนั้น ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งปรากฏร่างของชายหนุ่มนัยน์ตาสองสี…ผู้พิทักษ์สายหมอกจอมเจ้าเล่ห์ของวองโกเล่……………………..................โรคุโด มุคุโร่
“คึหึหึหึ”
..........................................................................................
โอมมมมมมมมมมม จงเม้น จงเม้น จงเม้น
มีใครรู้สึกว่าตอนนี้สั้นบ้าง
ความคิดเห็น