คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มาม่อน?
เรื่อง : ถึงตาย...ฉันก็ไม่ยอมเสียเธอ
ตอนที่ 4 : มาม่อน?
คู่หลัก : BM
“แย่แล้วครับท่านรุ่นที่ 10 มิลฟิโอเล่บุก!!!”
“ว่าไงนะครับ คุณจางนีนิ”
บรึ้มๆๆๆ
ไม่ทันขาดคำ เสียงระเบิดก็ดังขึ้นหลายครั้ง พื้นสั่นสะเทือน เพดานค่อยๆถล่มลงมา
“แย่ล่ะสิ พวกเราแบ่งกลุ่มแยกย้ายกันก่อน หาทางออกไปให้เร็วที่สุดถ้าไม่อยากถูกทับตาย แล้วไปเจอกันที่ฐานทัพวาเรีย
........................................................................................................
“แฮ่กๆๆๆ น่าโมโหชะมัดเลย บอสนะบอสรีบคว้าตัวสควอโล่ไปเลยนะ ลุซเซอเรียกับไอ้ทามนั่นก็หามเจ้าหน้าปลาจวดเลวี่ไป (เนื่องจากถูกกระทำชำเรา : แค่โดนจุ๊บเฟ้ย) ทิ้งคนป่วยอย่างเจ้าชาย
“บ่นอะไรอยู่คนเดียวน่ะฮื่อ สุดหล่อ~~”
“บลูเบล!”
“แหม ดีใจที่ได้เจอฉันขนาดนี้เลยหรอ ว้า~~ .ให้ตายสิ ทไมแนถึงต้องมาฆ่าคนหล่อๆแบบนี้ด้วยน้า เซ็งจัง” บลูเบลพูดด้วยเสียงอ่อนหวานขัดกลับนัยน์ตาอำมหิตของตนโดยสิ้นเชิง
“ชิชิชิ ยัยเงือกหน้าอกเล็ก ถ้าคิดว่าฆ่าเจ้าชายได้ล่ะก็ ลองดูสิ ชิชิชิ”
“นายว่าฉันน่าอกเล็กหรอ เสียมารยาท”
“ก็ถ้าไม่เล็กจะปิดไว้ทำไมล่ะ เปิดออกมาสิ รึว่าไม่กล้า ชิชิชิ เธอน่ะสวยก็ไม่สวย อย่ามาโชว์ส่วนอื่น ให้คนอื่นเสียสายตาจะดีกว่านะ ชิชิชิ”
“ฮิฮิ นั่นสินะ ใครจะไปสวยเท่ายัยอัลโกบาเลโน่สายหมอก ที่แกฆ่าตายกับมือนั่นกันล่ะ อ้อ~~ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะมีสร้อยสลักชื่อน่าสมาเพชนั่นอีกใช้ม้า~~ พวกนายทำอะไรกันฮาดีนะ ฮิฮิ”
“นี่เธอรู้ได้ยังงัย บอกมานะ!”
“ถ้าอยากรู้จะบอกให้ก็ได้ ที่โลกหน้าน่ะนะ!”
……………………………………………………………………….
ห้องอาหารรวม ชั้น 3 ของฐานทัพ
“แฮ่กๆๆไม่รู้ว่าป่านนี้พวกนั้นจะเป็นยังงัยบ้างนะ รีบอร์น” สึนะพูดเสียงหอบ เหงื่อผุดเต็มใบหน้า
“คงไม่เป็นอะไรหรอก ลูกน้องนายไม่ใช่ธรรมดากันหรอกนะ”
“เออ จริงสิ ตอนนี้ฐานเราแตกแล้ว นายไม่โดนรังสีนอนทูรินิเซนหรอ” (เขียนงี้ป่าวหว่า เขียนผิดบอกด้วยน้อ)
“โดนสิ แต่ฉันยังไห...ว....”
ปุ้ง!
“เอ๋ อะไรน่ะ”
ควันสีชมพูฟุ้งเต็มห้องบดบังการมอง สึนะรีบมองหารีบอร์น แล้วภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็ทำให้ดวงตาเบิกกว้างด้วยความช๊อกสุดขีด
“รี...รีบอร์น!?”
……………………………………………………………………
ตัดไปทางเบล...
“แฮ่กๆๆ เบลหอบหายใจหนัก มือขวากุมบาดแผลบริเวณท้อง ที่ตอนนี้เลือดไหลออกมาไม่หยุด
“ฮิฮิ นายนี่มันอึด เหมือนกับ เหมือนกับแฟนนายไม่มีผิดเลยนะ”
“อ่ะ! หมายความว่าไง”
“ฮิฮิ ก็นะ ขนาดถูกทรมานขนาดนั้น ยังไม่ร้องสักแอ่ะ แถมยังปากดีเป็นที่สุดเลยนะซี้~~ฮิฮิ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ สะใจเป็นที่สุดเลยล่ะ ตอนที่มันตาย~~” เสียงหัวเราะเยาะอย่างสะใจของบลูเบลดังก้องโสตประสาทของเบล
“นี่เธอ เป็นคนฆ่ามาม่อนงั้นหรอ ชิชิชิ ชิชิชิ ชิชิชิ ชิชิชิ” เสียงหัวเราะเหมือนคนบ้าของเบล ทำให้บลูเบลชะงักกึก
“นายว่าไงนะ...”
“ฉันถามว่าเธอเป็นคนฆ่ามาม่อนงั้นหรอ?!” เสียงทั้งเย็นชาทั้งอาฆาตแค้นของเบล ทำเอาบลูเบลถึงกับสะดุ้ง
‘เหมือนกันเลย ผู้ชายคนนี้เหมือนกับท่านเบียคุรัน ตอนเสียเด็กคนนั้นไป น่ากลัว’
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!” เบลค่อยๆเดินหาบลูเบลช้าช้า มือขวาถือมีดสั้นประจำตัวที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดของตนเอง เสียงหัวเราะวิปริตดังขึ้นเป็นทำนองสวดศพ อย่างน่าสยดสยอง
“อ่ะ...ทะ ทำไม นะ นายไม่ถามตัวเองดูล่ะ นายอยู่ในเหตุการณ์นั้นนะ คนที่รู้ดีที่สุดก็คือนาย แล้วจะมาถามฉันอีกทำไมกั...เอ๊ะ!!”
ดวงตาของบลูเบลเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นคนคนหนึ่งอยู่บริเวณทางออกฐานทัพ
‘ปะ...เป็นไปไม่ได้!!!’
“เหม่ออะไรอยู่นะ ชิชิชิ”
ฉึก! ฉึก!
“โอ๊ย!” บลูเบลร้องด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลเยิ้มออกมาจากบาดแผล
“บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใครฆ่ามาม่อนกันแน่?!”
“นายจำไม่ได้ใช่ไหม งั้นฉันจะหาอะไรทุบหัว เรียกความทรงจำของนายกลับมาให้” บลูเบลออกแรงผลักเบลอย่างแรง จนเบลกระเด็น
ครึก โครม!
“เฮ้ย!!” เบลร้องเสียงหลง เมื่อรู้ว่าบลูเบลผลักตนมาตรงที่เพดานถล่มลงมา เบลพยายามกระโดดหลบให้พ้นที่สุด แต่ก็ยังโดนอิฐบางก้อนตกลงกบาล (ความจำกลับมายังล่ะ : วิ่งหลบมีด) พอทุกอย่างสงบลง เบลรีบวิ่งออกไปหาบลูเบลแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
“ชิ หนีไปแล้วหรอ เลยไม่รู้เรื่องเลย ว่าแต่เมื่อกี้ยัยนั่นตกใจอะไรน่ะ...เอาเถอะ รีบไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า” เบลวิ่งอย่างเร็วไปตามทางที่จะออกจากฐานทัพ และระหว่างเลี้ยวออกจากฐานทัพนั้นเอง
ผลัก! โครม!
“โอ้ย/โอ้ย”
“แมลงสาบตัวไหนชนเจ้าชายเนี่ย ชิชิชิ” เบลที่ล้มกลิ้งไม่เป็นท่าถามเสียงหงุดหงิด
“นายวิ่งออกมาชนฉันเอง ยังมีหน้ามาว่าฉันเป็นแมงสาบอีกหรอ เดี๋ยวปั๊ดเก็บเงินซะเลยนี่”
“เอ๊ะ!!!”
‘ประโยคแบบนี้ '
'เสียงแบบนี้'
'โกหกน่า’
เบลรีบหันหน้ากลับไปมอง 180 องศา (ทำได้ก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ)
“มะ..มา..มาม่อน!!!” ดวงหน้าที่ถึงแม้จะปิดไว้กว่าครึ่งก็ยังดูน่าดึงดูดเสมอ ร่างสูงกวาดตามองดวงหน้าที่แสนคิดถึง แล้วความรู้สึกบางอย่างก็วิ่งเข้าสู่หัวใจ มือหนาเอื้อมคว้าร่างคนตรงหน้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแนบกับแผ่นอกกว้าง โดยไม่สนใจว่าคนในอ้อมแขนจะดิ้นขลุกขลักขนาดไหน
“เฮ้ย!!! ปล่อยฉันนะ”
“มาม่อน?”
“มาม่ง มาม่อนอะไรเล่า ฉันไม่รู้จัก ฉันชื่อไวเปอร์ตังหากเล่า!”
“เอ๋?”
‘จะว่าไป มาม่อนคนนี้ดูอายุพอๆกับเขาเลยแฮะ โตเกินไปสำหรับอัลโกบาเลโน่รึเปล่านะ’
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย”
“ถ้าไม่ปล่อยฉันจะคิดเงินนาย”
“ตามใจ”
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย”
“ตามใจ ไม่ปล่อยก็ไม่ปล่อย ขี้เกียจเถียง”
‘มาม่อนตัวจริงแน่ ไอ้นิสัยที่เวลาเถียงแล้วไม่ชนะ จนยอมแพ้ไปเองอย่างเนี่ย ใช่ชัวร์ หน้าก็ใช่ นิสัยก็ใช่ ขี้งกก็ใช่ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ’
“นี่ เจ้าชายปล่อยก็ได้ ถ้ายอมตอบคำถามของเจ้าชาย”
“ก็ถามมาสิ”
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง ผู้ใช้มายาไม่ค่อยอยู่ตามที่ชุมชนแบบนี้หรอกนะ?”
“หืม รู้จักผู้ใช้มายาด้วยหรอ นายเป็นมาเฟียน่ะสิ แฟมิลี่อะไร”
“วาเรีย วองโกเล่ แฟมิลี่”
“ก็แฟมิลี่เดียวกันนี่ เฮ้อ งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว” มาม่อนเริ่มดิ้น พยายามที่จะออกจากอ้อมแขนนี้อย่างสุดความสามารถ แต่ว่า...
จุ๊บ~~
“นี่ นายกล้าดียังงัยมาหอมแก้มฉันฮะ!!!”
“ถ้าพูดนอกเรื่องแล้วก็ดิ้นอีก เจ้าชายจะหอมเพิ่มทุกๆครั้ง”
“นี่!!”
จุ๊บ~~
“นะ...”
“ถ้าพูดอีกจะไม่ใช่ที่แก้มแล้วนะ”
"อึ่ก..."ได้ผลชะงัก เมื่อร่างตรงหน้ายอมนั่งนิ่ง ไม่ดิ้นอีก
“ชิชิชิ”
‘หมอนี้เป็นใครนะ รู้วิธีจับผู้ใช้มายาอย่างฉัน ไม่ให้ใช้มายาหนีได้ด้วย แล้วท่าทีที่เหมือนรู้จักฉันดีอย่างนั้นอีก เป็นใครกันนะ’
“ตอบคำถามมาสิ ถ้าช้าอีกวิเดียวเจ้าชายจะจับกด”(O๐O)
‘ไอ้บ้าโรคจิต’
“หึ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาได้ยังงัย จำได้ว่านั่งนับเงินที่บ้าน อยู่ดีๆก็โผล่มานี่เฉย”
‘บาซูก้าทศวรรษสินะ’
“รู้จักเบลเฟกอล ลุซเซอเรีย แซนซัส เลวี่หรือสควอโล่มั้ย”
“ไม่”
“รู้จักรีบอร์น โคโรเนลโล่หรือ รัล มิลจิมั้ย”
“นายก็รู้จักหรอ”
'รู้จักแต่พวกแก่ๆ'
“คำถามสุดท้าย รู้จักอัลโกบาเลโน่ รังสีนอนทูรินิเซนต์มั้ย”
“อัลโกบาเลโน่? รังสีนอนทูรินิเซนต์? ฉันไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ อยากรู้ไปถามเวลเด้ดีกว่านะ”
‘ฮะ...เฮ้ย นี่มาม่อนมาจากยุคไหนกันแน่เนี่ย และก็อายุเท่าไหร่กันแน่นะ’
อัพช้ามาก ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
มีข้อติอะไร บอกด้วยน้า~~
ความคิดเห็น