คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ถูกจับ
Chapter 13 ถูกจับ
ฐานทัพมิลฟิโอเล่
เหล่าวองโกเล่และวาเรียที่ถูกจับกุมถูกต้อนเข้ามาภายในห้องแห่งหนึ่ง ห้องโล่งสีขาวขนากใหญ่ มีเพียงเก้าอี้สีแดงสดเพียงตัวเดียว
“โอ๊ย!! เบาๆหน่อยสิฟร่ะ”เสียงโวยวายของโกคุเดระดังขึ้น
“ใจเย็นหย่อนนะ โกคุเดระคุง”สึนะพูดอย่างปลอบใจทั้งๆที่ภายในใจร้อนรุ่มไม่แพ้คนอื่นๆ สึนะกวาดตามองทุกๆคน
‘แม้แต่แซนซัสก็ยัง…นี่พวกเราถูกจับหมดเลยหรอ”คิดด้วยความกังวลความดีใจก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อพบว่ามีคนเข้ามาหาพวกเขา ร่างสูงโปร่งของชายทีมีสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก้าวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้กลางห้องราวกับราชา
“บะ เบียคุรัน”
“เว้ยยยยยยย ฉันจะฆ่ามัน”เสียงสคอลโล่ดังขึ้นอย่างโกรธแค้น เรียกรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“หึหึหึ ไม่ได้ดูฐานะตัวเองตอนนี้เลยนะ สคอลจัง หึหึหึ”เบียคุรันกล่าวเสียงเย้ยนิดๆหลายคนถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโมโห
“ทำไมถึงไม่ฆ่าพวกฉัน ไอ้สวะหัวเผือก”แซนซัสที่ดูใจเย็นที่สุดเปิดการเจรจา
“หืม หึหึ ผมบอกตอนไหนว่าจะไม่ฆ่าน่ะ หึหึ ผมแค่อยากเก็บพวกคุณไว้เป็นของเล่นก็เท่านั้นเอง ถ้าเบื่อก็ค่อยๆฆ่าให้ทรมานอย่างช้าๆ น่าสนุกดีออก หึหึ”
“แก!!!!”
“หึหึ เอาเขาเข้ามา”เบียคุรันเอ่ยสั่งลูกน้องคนหนึ่ง มันเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกแล้วพาใครคนหนึ่งเข้ามา โยนลงกลางวงของพวกสึนะ
“เบล!!!”
“ไอ้เบล”ทุกคนมองเบลที่นิ่งไม่ไหวติง ไม่แม้แต่ขยับหรือลืมตาขึ้นมา
“นี่แกทำอะไรเค้า!!!”
“หึหึ แค่อำมพาตชั่วคราว ไม่ตายหรอก…มั้ง หึหึหึ”
“แก!!!”
“หึหึ ช่วยทำตัวดีๆ ไม่ก่อเรื่องจนกว่าฉันจะมาใหม่นะครับ เพราะตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับสายรุ้งทั้งเจ็ดหน่อย”
“เดี๋ยวสิวะ คิดจะทำอะไรพวกเขา”
ปัง! ร่างสูงได้ออกไปแล้ว ทิ้งไว้ให้แต่ความกังวลและความกลัวแก่เหล่าวองโกเล่เท่านั้น
ห้องขัง สายหมอกของอัลโกบาเลโน่
แอ๊ด~ปัง!
เสียงเปิดและปิดของประตูเรียกนัยน์ตาสีม่วงคู่สวยให้เปรยขึ้นมอง
“เบียคุรัน”
“ไงครับ ผมนึกว่าคุณจะแตะจุกนมแล้วซะอีก”
“ผิดหวังมากหรอ….”มาม่อนถามด้วยอารมณ์ที่เริ่มกรุ่น
“เบลเป็นไงบ้าง”
“นั่นสินะครับ เป็นไงน้อ”
“…”
“จะว่าไปการที่คุณยังไม่แตะจุกนมก็ดีเหมือนกันนะ”
“?”
“มันจะได้สนุกขึ้น”
“!”เบียคุรันเดินเข้ามาใกล้ แล้วคว้าแขนบอบบาง กระชากให้ลุกขึ้นเดินตามไปอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของอีกฝ่ายเลยสักนิด
“เจ็บ จะพาฉันไปไหน”
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ”
เบียคุรันพามาม่อนมายังห้องหนึ่งในชั้นใต้ดิน ภายในห้องทึบปรากฏร่างของคนเจ็ดคน ถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กตรึงกับเสารูปร่างแปลกตา มาม่อนที่ตามมาแล้วเห็นภาพ ถึงกับกำมือแน่น เม้มริมฝีปาก เมื่อเห็นว่าคนที่ถูกพันธนาการอยู่นั้น คือเพื่อนอัลโกบาเลโน่ของเธอนั่นเอง เบียคุรันหันมาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่แสร้งทำเป็นจริงใจแล้วลากร่างบางไปยังเสาต้นหนึ่งที่ว่างอยู่ เบียคุรันจับเธอใส่โซ่ล็อกเอาไว้เหมือนกับคนอื่นๆ
“นี่จะทำอะไรน่ะ”
“ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ครับ ว่าจะเอาพลังสุดยอดนั่นมาแบบไม่ต้องใช้ทั้งวองโกเล่ริงค์และมาเรริงค์ ใช้เพียงพวกคุณแปดคนเท่านั้น”
“นายทำเพื่ออะไรกัน”คำถามที่ทำให้การหัวเราะหยุดชะงักค้าง มาม่อนแอบเห็นแววตาปวดร้าวของคนใจร้ายครู่นึงก่อนจะหายไป
“ฉันทำไปเหื่อให้คนๆนึงอยู่กับฉันตลอดไป…ก็เท่านั้น”
“คนคนนั้นคงไม่เต็มใจใช่มั้ยล่ะ”คำพูดจี้ใจดำ ทำให้เบียคุรันคิ้วกระตุก
“นั่นมันเรื่องของฉัน”
“แล้วจะมาพูดให้ฉันฟังทำไม”
“เงียบเถอะ”
“…”
“คุณน่ะ…พักผ่อนก่อนเถอะนะ”
ปึก!
“โอ๊ย”เบียคุรันใช้สันมือฟาดเข้าต้นคอจนร่างบางสลบไป
“หึหึ”
“ขออนุญาตครับ”
“เข้ามาสิ คิกจัง”
“ท่านจะเริ่มมันเมื่อไหร่ครับ”
“พรุ่งนี้ตอนเที่ยงละกัน อ้อ แล้วก็เอาเชลยของเรามาเป็นผู้ชมด้วยล่ะ หึหึ”
“รับทราบครับ”
วันต่อมา เวลา 11.50 น.
“บะ…บล…ไอ้..เบ…ไอ้เบล”
“อืม…นี่มัน”ดวงตาภายใต้เรือนผมสีทองลืมขึ้นอย่างงัวเงีย สบเข้ากับดวงตาสีวารีนคุ้นเคย
“สคอลโล่?...ขออีกห้านาที”
“…”
“อืม”
“เว้ยยยยยยย ไอ้เบล ตื่นขึ้นมาดูสถานการณ์ตอนนี้ก่อนสิเว้ย”สคอลโล่ที่เส้นความอดทนขาดผึ่งตะโกนลั่น เบลสะดุ้งตื่นขึ้มมา
“อะไร”
“หัดแหกตาดูอะไรบ้าง”
“อ่ะ”ภาพที่เห็นคือทุกคนถูกจับตัวมารวมกันบริเวณด้านหนึ่งของลานกว้างทรงกลมขนาดใหญ่ รอบๆมีพวกมิลฟิโอเล่ยืนคุมอยู่
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้ว…มาม่อนล่ะ มาม่อนอยู่ไหน”
“ใจเย็นก่อนสิวะ พวกเราถูกมันจับมา สภาพก็อย่างที่เห็นนี่แหล่ะ”
“แล้ว…มาม่อนล่ะ”
‘มันสนแต่เรื่องมาม่อนจริงๆเลยวุ้ย’
“สคอลโล่มาม่อนอยู่ไหน”เบลที่เริ่มใช้เท้าสะกิด เรียกร้องคำตอบ เนื่องจากมือถูดมัดเอาไว้
“เออๆ ดูนั่นก่อนสิ”พูดพร้อมหันหน้าไปตรงกลางลานที่ถูกยกระดับขึ้นมา เบลมองตามก็พบกับร่างบางในสภาพสลบไสลถูกพันธนาการอยู่กับเสาไม่แตกต่างจากอัลโกบาเลโน่คนอื่นๆ
“มาม่อน!!!”
“ไอ้สวะ หุบปาก”แซนซัสที่ฟังการสนธนาอยู่ร้องห้าม
“มาม่อน!!!”
“เห้ย มีอะไรว่ะ หุบปากซะ ถ้าไม่อยากโดนดี”ลูกน้องคนหนึ่งของมิลฟิโอเล่ตะคอกใส่ พร้อมสายตากร้าว
“มาม่อน”แต่ไม่วาย เจ้าชายมาไม่เคยเห็น(หัว)ใครอยู่ในสายตาก็ยังตะโกนอย่างไม่กลัวเกรง
“หุบปาก”
“มาม่อน”
“หนอย ไอ้เด็กเวร”
“มา…”
ปึก!
“โอ๊ย”มันใช้ปืนที่ถืออยู่ซัดเข้าหน้าเบลอย่างแรงจนเลือดไหลออกมาจากปาก เบลไม่พูดอะไร เพียงแต่ส่งสายตาอาฆาตแค้นไปเท่านั้น
“ดื้อเหมือนเด็กสายหมอก อัลโกบาเบโน่นั้นไม่มีผิด”
“!”เบลยิ่งจ้องหน้ามันนิ่ง เมื่อมันทำท่าเหมือนกับรู้จักคนรักเขาเป็นอย่างดี เบลตั้งใจจะลุกขึ้นไปถีบไอ้บ้าตรงหน้า แต่ติดมือของแซนซัสที่จับเอาไว้เป็นการห้าม
“มันไม่คุ้ม ไอ้สวะ”เบลสบตาแซนซัส สุดท้ายก็ยอมทำตัวนิ่งโดยดี แต่สายตานั้นไม่ได้ละจากไอเวรหน้าปลากระโห่แม้แต่น้อย พยายามจำหน้ามันไว้เผื่อมีโอกาสจะได้ตามเชือดมันทีหลัง(ปล. ไอ้คนที่เอาปืนฟาดหน้าเบลคือคนที่หำลามกกับมาม่อนตอนที่แล้วนะ หุหุ ต่อๆ)สายตาอาฆาตที่ทิ่มแทงอยู่ ทำให้ไอ้หน้าปลากระโห่ยิ้มอย่างเยาะเย้ย
“ไม่กล้ารึไง ไอ้หนู”
“...”
“คิดอะไรอยู่ ไอ้ขี้แพ้”
“...”
“ว่าไงล่ะว่ะ”
“ชิ ชิ ชิ ถ้ารอดไปได้เมื่อไหร่ จะฆ่าแกให้ตายคามือ”
“ฮะๆ แล้วฉันจะรอละกันนะ”มันเดินจากไปแล้ว เบลร้องอย่างขัดใจ ก่อนจะหันมาถามเรื่องที่ค้างคาใจอยู่กับฉลามขาว
“สคอลโล่”
“หืม”
“เจ้าชายเป็นอำมพาตมาใช่หรอ หายได้ไงล่ะ”
“เหอะ เบียคุรันมันถอนพิษให้”
“หา”
“มันบอกว่าอยากให้พวกเราทุกคนได้เห็นจุดจบของอัลโกบาเลโน่ ในแบบที่สวยงามที่สุดไงล่ะ”
“ว่าไงนะ จุดจบหรอ”เบลตะโกนลั่น ก่อนจะโดนส้นเท้าอรหันต์ของบอสวาเรียโขกกลางกบาลด้วยความรำคาญ
“โอ๊ย บอส”
“เงียบหน่อย”
“ตกลงว่าไงสคอลโล่”เจ้าชายที่แสนจะเชื่อ(?)ฟังบอสยังคงส่งเสียงถามต่อไป
“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร แต่ที่มั่นใจ คือมันจบไม่สวยแน่ๆ”
“งั้นหรอ”เบลขานรับก่อนจะทอดสายตามองไปยังร่างบางด้วยใจที่แสนจะรักและเป็นห่วงแทบขาดใจ
‘มาม่อน..’
‘ได้ยินเจ้าชายมั้ย’
‘เจ้าชายรักมาม่อนนะ’
‘เพราะงั้น…’
‘เจ้าชายไม่มีทาง…ไม่มีทาง...ให้มาม่อนหายไปอีกเด็ดขาด’
ความคิดเห็น