คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : OS : Throwback Thursday
PG-13
บัคกี้!”
เสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกชื่อ—ชื่อที่เป็นของเขา และเมื่อเขาหันไปตามเสียงก็พบกับชายหนุ่มผมสีสว่างตาที่กำลังถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“หาตั้งนาน นึกว่าหายไปอีกแล้ว”
อีกแล้วอะไรกัน ครั้งที่แล้วเขาแค่อยากไปวิ่งออกกำลังสักหน่อย แล้วพอกลับมาก็โดนอีกฝ่ายพุ่งเข้ามากอดซบไหล่ บวกด้วยเสียงงอแงอย่างกับเด็กที่พูดซ้ำ ๆ ว่าอย่าไปไหนโดยไม่บอกก่อนอีก
นี่เพื่อนสนิทหรือแม่ เขาชักไม่แน่ใจ
“ไม่ได้ไปไหน” เขาตอบไปเพียงสั้น ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
“ไม่บอกกันก่อน…ใจหายหมดเลย”
“ขอโทษที”
“ไม่เป็นไร … แล้วนี่ ดูดาวเหรอ?”
“อืม…” เขาส่งเสียงรับ ก่อนจะเหม่อลอยอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ ก็นึกครึ้มอยากจะดูดาวขึ้นมา ทุกวันที่เห็นก็แค่มองผ่านไปอย่างไม่รู้สึกอะไรแท้ ๆ เขาคิดในใจ ขณะที่สายตาจับจ้องดวงจันทร์กลมโตที่กำลังส่องสว่างกลบแสงดาวดวงน้อยบริเวณใกล้เคียง
ขณะที่เหม่อมองแสงสว่างที่ห่างออกไปไกลสุดฟ้านั้น บางสิ่งในหัวเขาก็ถูกปลดล็อค
ความทรงจำ…
เราอยู่ด้วยกันตรงนี้ในคืนที่ดาวพร่างพราวทั่วท้องฟ้า
“บรูคลิน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา แต่ทว่ามันกลับเรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้อย่างมาก ดูจากสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและริมฝีปากที่เม้มแน่นโดยไม่รู้ตัว
“เคยขึ้นไปบนหลังคา… กับผู้ชายตัวเล็ก ๆ” เขายกมือขึ้นทำท่าทางประกอบการอธิบาย “นั่งอยู่ด้วยกัน”
สตีฟยิ้มบางแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้ามานั่งใกล้เขามากขึ้นอีก
“คนคนนั้นไม่แข็งแรง” เขาหันไปมองหน้าคนข้างตัวแล้วยื่นมือขวาออกไปสัมผัสแก้มเย็น ๆ “ทำให้เป็นห่วง…จนแทบบ้า”
สิ่งที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้คือภาพของคนตัวเล็กที่หอบหายใจหนักหลังจากกลับลงไป ร่างกายสั่นระริก ต้องการความอบอุ่นอย่างมาก ใบหน้าซีดเผือด ปลายนิ้วเย็นเฉียบ… ทำเอาวิ่งวุ่นไปหมด แล้วเขาก็โดนดุที่พาอีกฝ่ายขึ้นไปที่สูง ๆ ในเวลากลางดึก อากาศหนาวแบบนี้ไม่เหมาะกับอีกฝ่ายเลย
ความไม่ละเอียดลออในครั้งนั้นทำให้เขาเป็นคนที่ใส่ใจสิ่งรอบข้างมากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องของคนตัวเล็กคนนั้น
เขาถอนหายใจ ดึงมือกลับ และย้ายสายตาไปมองบนท้องฟ้าสีเข้มอีกครั้ง
‘ ไว้มาดูด้วยกันอีกนะ ’
‘ สัญญา ’
คำสัญญาอย่างไร้เดียงสาในคืนนั้น…
คำสัญญาที่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำ
“…สัญญา”
“หืม?” น้ำเสียงฟังดูตื่นเต้นกว่าเก่า
“ทำตามสัญญาแล้วนะ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่เกี่ยวนิ้วก้อยของตัวเองเข้ากับอีกฝ่าย
สตีฟ โรเจอร์กำลังยิ้มกว้างอย่างบังคับตัวเองไม่ได้ ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากของคู่สนทนา เขาคิดว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้ยิ้มแบบนี้แล้วเสียอีก
สัญญา
เรื่องเล็กแค่นั้น แล้วมันก็ผ่านมานานเสียจนเขาเกือบลืมรายละเอียดบางส่วนไปแล้ว… ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าใครอีกคนจะจำได้
ให้ตายสิ….. เขารู้สึกว่าตัวเองมองข้ามอารมณ์ความรู้สึกของบัคกี้ไปมากเลยทีเดียว
“…เป็นอะไร”
สตีฟตอบคำถามนั้นด้วยการส่ายหัวก่อนจะยกเข่าขึ้นกอดและลองมองดาวบนฟ้าตามที่อีกฝ่ายทำ
ไม่ไหวแฮะ รู้สึกจำเรื่องพวกนี้ไม่ได้ จำได้แต่ดวงที่จำเป็น…
“ชอบดาวดวงไหนเหรอ” นั่นไง คำถามยากมาแล้ว
“…..นายล่ะ?” ตอบคำถามด้วยคำถามในตอนที่ตัวเองไม่มีคำตอบ เยี่ยมไปเลยสตีฟ โรเจอร์
“ชอบดาว ดวงที่อยู่ตรงนี้” ว่าแล้วบัคกี้ก็ชี้มาที่กลางอกเขา… ควรจะรู้สึกยังไงดี พอหันไปมองก็พบว่าบนใบหน้าที่แสดงอารมณ์น้อยยิ่งกว่าอะไรมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่
“งั้นฉันก็คงชอบดวงนั้น” เขาชี้ไปที่ดาวบนแขนเหล็ก แล้วบัคกี้ก็ขมวดคิ้ว อ่า ตอบอะไรผิดไปหรือเปล่าเนี่ย
“อันนี้ไม่ดีหรอก” ว่าแล้วก็เงียบ เหม่อลอย…
สตีฟขยับตัวเข้าใกล้อีกจนชิดกันแล้วเอนหัวลงซบไหล่อีกฝ่าย แล้วบัคกี้ก็ยกแขนขึ้นมายีผมเขาก่อนจะกอดคอเหมือนเป็นปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติ
“เป็นอะไร”
“เปล่า”
“เมื่อกี๊ก็ส่ายหัว ไม่เชื่อหรอก”
“ไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ …ถ้าไม่เชื่อก็ไม่ต้องมาถามกันเลย” สตีฟตอบยืนกรานเสียงแข็งก่อนจะซบหน้าลงบนเข่า
มือ… มือที่วางบนไหล่เขาเลื่อนลงไปโอบเอวและจับไว้แน่นในขณะที่โลหะเย็นเฉียบสัมผัสใบหน้าโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาสะดุ้งเฮือก นิ้วโลหะลูบแก้มเขาแผ่วเบา ก่อนจะจับเชยคาง แล้วริมฝีปากอุ่นของบัคกี้ก็แนบเข้ากับริมฝีปากของเขา แขนที่โอบเอวอยู่รั้งตัวเขาให้เข้าใกล้อีก และโดยที่ไม่รู้ตัว เขาก็เลื่อนมือไปวางบนไหล่กว้าง อีกฝ่ายกดย้ำริมฝีปากซ้ำ ๆ ไม่รุกล้ำอะไรมากไปกว่าการงับริมฝีปากแล้วดูดเบา ๆ ก่อนผละออก
ทำอะไรเนี่ย?
“นุ่ม…” มือข้างที่โอบเอวเลื่อนขึ้นมาแตะปากเขา “ว่านายปากแข็งไม่ได้แล้ว”
“ไปจำมาจากไหนเนี่ย” บัคกี้ไม่ตอบแต่ว่ายักคิ้วแล้วก็ยิ้มกวน
ทำอย่างนี้ไม่ยิ้มยังดีกว่า สตีฟคิดในใจ แต่มันก็เป็นแค่ความคิด… เพราะถ้าบัคกี้กลับไปไม่รู้สึกอะไรอีกเขาคงแย่
ขณะที่นั่งเงียบอยู่นั้นเองบัคกี้ก็ขยับไปด้านหลังแล้วกอดเอว วางคางไว้บนไหล่เขา … อยู่ ๆ ก็แบ็กฮักกันเฉยเลย คิดอะไรอยู่นะ
“อะไรอีกแล้วเนี่ย”
“กอด”
“…..”
“มีคนบอกว่าให้ทำแบบนี้บ่อย ๆ เผื่อจะจำอะไรได้อีก”
“อ๋อ…” ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใคร คนที่จะสอนนิสัยแบบนี้ให้บัคกี้น่ะคงมีอยู่คนเดียว
“ที่จริง ไม่ต้องบอกก็จะทำอยู่แล้ว เพราะชอบ ตัวนายอุ่น” ว่าแล้วก็กระชับอ้อมกอดขึ้นแน่นอีก “เราเคยทำแบบนี้ใช่ไหม”
นี่คงเป็นครั้งแรกที่คำว่า ‘ เรา ’ ออกมาจากปากบัคกี้
รู้สึกดีแปลก ๆ
“ทำไมหัวใจนายเต้นแรง” อีกฝ่ายเลื่อนมือขวาขึ้นมาทาบบนอกซ้ายของเขา … จะทำยังไงดีล่ะ เขาไม่มีคำตอบให้
“เป็นห่วง” บัคกี้พูดเสียงเบาแล้วเลื่อนมือลงกอดเอวอย่างเดิม “อยากบอกไว้เฉย ๆ นะ”
“อือ” เขาตอบไปได้แค่นั้นจริง ๆ
เป็นห่วง สิ่งที่รู้อยู่แก่ใจว่ารู้สึกกันทั้งสองฝ่าย … เมื่อก่อนบัคกี้ไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แต่เขาก็รู้แล้วก็ปากเก่งบอกไม่ให้เป็นห่วง จบด้วยโดนดุทุกทีแต่ก็ไม่เคยจะหลาบจำ
ว่าแต่ ทำไมอยู่ ๆ ถึงมานั่งคิดเรื่องเก่า ๆ ล่ะเนี่ย
คงเป็นเพราะบัคกี้เกิดจำอะไรได้ขึ้นมาพอดีล่ะมั้ง เขาเลยเผลอนึกตามไปด้วย
เรื่องราวเก่า ๆ วันเก่า ๆ ยังคงสวยงามเสมอในความทรงจำ
ก็วันนี้เป็นวันพฤหัสนี่นะ
END.
ความคิดเห็น