ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : OS : Promise to you.
Title : Promise to you. (20140706)
Fandom : Captain America (Movie)
Pairing : Stucky (Bucky Barnes x Steve Rogers)
Warning : Pre-serum!Steve, 15!Steve, 14!Bucky
Genre : One Shot, Fluffy
Rating : PG
Author : YULATY
Disclaimer : I do not own Captain America. EVERYTHING BELONGS TO MARVEL.
A/N : เลทมาก ๆ ฮ่อล ;_____;) เริ่มแต่งวันที่หก วันจูบสากลค่ะ lol #ไม่เกี่ยว /จองเอนทรี่ไว้วันที่สี่
“Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday dear Steven. Happy birthday to you~”
สิ้นเสียงร้องเพลง แสงสว่างหนึ่งเดียวภายในห้องก็ดับลงก่อนจะเกิดเสียงหัวเราะเฮฮาของเหล่าเด็ก ๆ แล้วหลอดไฟดวงเล็กก็ถูกสับสวิตช์เปิดขึ้นให้ความสว่างตามหน้าที่
บนกระดานสีเขียวมีวันที่เขียนไว้อยู่
4th July
4 กรกฎาคม วันชาติอเมริกา แล้วก็ยังเป็นสำคัญ—วันเกิดของเด็กชายผมทองคนเดียวในกลุ่ม
สตีเฟน โรเจอร์—อายุสิบห้าปี สอนวาดภาพให้เด็ก ๆ ที่โบสถ์
ตอนนี้เจ้าของวันเกิดกำลังยิ้มกว้างกับของขวัญ… การ์ดวันเกิดสิบกว่าแผ่นที่ทุก ๆ คนพร้อมใจกันทำให้รวมทั้งเขาด้วย
และนั่น สตีฟหยิบแผ่นที่เป็นของเขาขึ้นมาแล้ว และ… ขมวดคิ้ว กวาดสายตามองหา
ไม่เจอหรอกนี่พูดเลย
“บัคกี้ไปไหน” เสียงหวาน ๆ แบบที่ยังไม่แตกหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับที่ตาสวย ๆ คู่นั้นกวาดมองรอบห้องอีกครั้ง
“นั่นสิ บอกว่าจะไปเปิดไฟให้แล้วก็หายไปเลย!”
“วันเกิดสตีฟแท้ ๆ เลยนะ!”
“ไม่มาอวยพรเหรอเนี่ย”
และอีกมากมายที่เหล่าเด็ก ๆ บ่นพึมพำกัน แล้วก็เข้าไปกอดโอ๋กันใหญ่ พูดทำนองว่าช่างหัวเด็กดื้ออย่างเขาไปเถอะ
เด็กดื้ออะไร อายุฉันก็พอกับสตีฟ
ให้ตายสิวะ คนเขาอุตส่าห์เสียสละพื้นที่ในการมองรอยยิ้มของสตีฟมาช่วยจัดการไฟอยู่ตรงนี้แล้วมาพูดกันอย่างนี้น่ะเหรอ
ดับไฟซะเลยดีมั้ย?
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รอบตัวเขามืดไปหมด แล้วเสียงเด็ก ๆ ก็ร้องระงมกันไปทั่วอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นักหมาย เด็กชายในเสื้อยืดคอวีแขนยาวและกางเกงขายาวสีเข้มพอดีตัวเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวของตนเองแล้วก็เดินเข้าไปหาเป้าหมายก่อนจะคว้ามือและพาเดินออกมา ในทีแรกก็ขัดขืนอยู่บ้างแต่สตีฟก็เดินตามออกมาแต่โดยดีจนถึงด้านนอก
“บัคกี้!” สีหน้าดูแปลกใจมาก และทันทีที่เห็นว่าสตีฟกำลังจะขยับปากพูดอะไรอีกเขาก็เอื้อมมือไปปิดริมฝีปากแดง ๆ นั่นไว้ก่อน สตีฟมีท่าทีจะขัดขืนแต่ทั้งหมดที่อีกฝ่ายทำก็เพียงแค่ขมวดคิ้วและจ้องเขา
“ขอเวลาเดี๋ยวนึงแล้วจะปล่อยมือ…นะ” สายตาลังเล… แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“คงอ่านการ์ดแล้ว” สตีฟพยักหน้า
“ก็ตามนั้นแหละ ชอบสตีฟ”
“ชอบ”
“ชอบมากกว่าช็อคโกแลตอีก“
ดวงตากลมโตขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจก่อนจะหลุบมองอย่างอื่น แล้วแก้มก็เริ่มมีสีเรื่อ ๆ ขึ้น
“อย่าเพิ่งสนใจอย่างอื่นสิ กำลังสารภาพรักอยู่นะ” เด็กหนุ่มดึงมือกลับมากอดอกและทำปากยื่นแสดงความไม่พอใจเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย
สตีฟที่ไดัเห็นภาพนั้นก็หัวเราะออกมา
“เด็กแก่แดด”
“อย่ามาว่ากันว่าเด็กเลย อายุก็พอ ๆ กับนาย”
“อืม… ไหนของขวัญล่ะ”
“ก็ให้แล้วไง”
“เจอหน้าแล้วปิดปากนี่น่ะเหรอ”
“ให้ความรักเป็นของขวัญ ไม่ได้เหรอ” ว่าแล้วก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด
“คิดดีแล้วเหรอ” เป็นเพื่อนกันดีกว่าไหม… คนตัวเล็กคิดในใจ
“ก็ชอบนี่ พระเจ้าสอนให้รักเพื่อนมนุษย์ไม่ใช่เหรอ… ทำไมฉันจะรักสตีฟไม่ได้ล่ะ”
“อ้อ… แบบนั้นเองสินะ”
“ไม่ใช่ ๆๆๆ … รักสตีฟเป็นพิเศษ” เด็กชายเจ้าของผมสีบรูเน็ตเอียงคอเล็กน้อย “อยากได้เป็นเจ้าสาว ต้องน่ารักแน่ ๆ เลย”
สตีฟ โรเจอร์อยากเป็นลมตรงนี้
“ว่ายังไง…”
“ไว้ค่อยว่ากันอีกที นายมันแก่แดดบัคกี้” เจ้าสาวอะไร รักอะไร พูดมาได้ไม่อายปาก… กล้าดียังไงมาทำให้หัวใจเขาเต้นผิดปกติแบบนี้ เพื่อนรักก็เพื่อนรักเถอะ
“งั้น ให้คำตอบเป็นของขวัญวันเกิดนะ นะ ๆๆๆ” จับมือเขย่า ๆ แล้วก็มองอ้อน… แบบที่ทำให้คนอื่นเวลาถูกโกรธแล้วคนคนนั้นจะหายโกรธเป็นปลิดทิ้งทันที
“โตกว่านี้ก่อน สักสิบแปดแล้วค่อยคุยกัน”
“นานจัง สี่ปีแน่ะ”
“รอไม่ได้ล่ะสิ”
“ถ้าเป็นเรื่องสตีฟก็รอได้อยู่แล้ว … อ้ะ คำอวยพร… ขอให้สตีฟแข็งแรง ไม่ต้องกินยาเยอะ ๆ … ไปวิ่งเล่นด้วยกันบ่อย ๆ ได้ … อะไรอีกดี ขอให้มีความสุขน่ะไม่ต้องหรอกเพราะมีฉันอยู่ด้วยนายก็มีความสุขแล้ว”
“หลงตัวเอง”
“เปล่าสักหน่อย จะเถียงเหรอว่าอยู่กับฉันไม่สนุก” ทำปากกล้าไปอย่างนั้นแหละ ถ้าสตีฟปฏิเสธมาก็คงหน้าทิ่ม ดีที่สตีฟเงียบไม่ได้ตอบอะไรกับคำพูดนั้นแต่เลี่ยงไปพูดถึงอย่างอื่นแทน
“ยังไงก็ขอบคุณแล้วกัน เรื่องร่างกายแข็งแรงนั่นก็จะพยายาม…”
“สัญญานะ วันเกิดปีที่สิบแปดของฉันนายต้องให้คำตอบ”
ตอนนี้สตีฟชักสงสัยขึ้นมาหน่อย ๆ ว่าตกลงนี่ใช่วันเกิดเขาแน่หรือเปล่า โดนทวงของขวัญล่วงหน้าบ่อยเหลือเกิน ย้ำเหลือเกิน
เขาเงียบ ไม่ยอมให้คำตอบ รอดูปฏิกิริยาของบัคกี้ว่าจะทำยังไงถ้าหากว่าเขาไม่ยอมให้คำตอบ
และในตอนนั้นเองเด็กหนุ่มตัวโตกว่าก็ยื่นหน้าเข้ามาและ…
… chu …
ผัวะ!
“โอ้ย!!!” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มกุมท้องร้องโอดโอยแล้วมองคนที่ทำร้ายตัวเองทันที “ต่อยทำไมเนี่ย!!?”
“ก…ก็นายทำอะไรเล่า!!!!!”
“แค่หอมแก้มเอง!!!”
“แค่บ้านป้านายเซ่!!!!!!!!!!” หอมแก้มอะไร หอมแก้มมัรใช้จมูกแตะ เอาปากแตะนี่มันเรียกว่าจูบแก้มต่างหากล่ะ! บ้าเอ้ย…..
“แล้วทำไมนายต้องเสียงดังด้วยเล่า!!!!!”
“ก็นายเสียงดังก่อนนี่!!!!!”
“ก็คนมันตกใจนี่!!!!!!!!!!”
ขึ้นเสียงใส่กันแล้วเงียบ… บัคกี้พองแก้มทำเป็นโกรธก่อนจะหันไปมองหน้าคู่กรณีแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ก็สตีฟ…หน้าแดงไปหมดแล้ว…..
น่าแกล้งมาก ๆ
แขนยาวคว้าตัวเพื่อนรักเข้ามากอดหมับแล้วกระซิบเสียงเบา
“ขอโทษทีที่ทำให้ตกใจ หมัดนายหนักชะมัดเลย…”
“ตกใจหมดไอ้บ้าเอ้ย! วันหลังอย่ามาอยู่ ๆ ก็ทำแบบนี้อีกล่ะ ไม่งั้นไม่แค่ต่อยแน่” สตีฟบ่นงุ้งงิ้งแล้วยกแขนขึ้นกอดตอบ
“อ่า… โอเค” บัคกี้หัวเราะก่อนจะเปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “อาจจะดูเด็ก ๆ ไปหน่อย แต่คิดและรู้สึกอย่างที่พูดไปจริง ๆ …”
“…..”
“ที่บอกไปทั้งหมด… ฉันจริงจังนะ”
“แล้ว…..?”
“สัญญากันไม่ได้เหรอว่าจะให้คำตอบ… สัญญานะ…”
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นบัคกี้อ้อนใคร
ไม่ใช่เขาไม่เคยถูกบัคกี้อ้อน
แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป…
ทุกครั้งที่อ้อนบัคกี้ไม่ได้กอดเขา—อย่างมากที่สุดก็ไม่ได้กอดแน่นขนาดนี้ กอดแน่น…แล้วยังใช้เสียงออดอ้อนพูดขอร้อง
เสียงแบบที่ทำให้ใจอ่อนยวบไปเลย
ไม่ใช่ว่าเขาแพ้น้ำเสียงแบบนี้หรืออะไรหรอกนะ… ก็แค่เห็นว่าเพื่อนรักงอแง
“…สัญญา“
ตอบตกลงไปแล้วก็ถูกกอดแน่นกว่าเดิมแล้วก็อุ้มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาใจเขาแทบไปกองบนพื้น
ไอ้เจ้าบ้านี่จะขยันทำร้ายหัวใจเขามากไปแล้ว ถ้าเกิดหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง เพิ่งจะอวยพรให้แข็งแรงเมื่อกี๊แต่กลับทำตัวเป็นสาเหตุให้เขาจะป่วยเสียเอง
ที่พูดบ่นไปเขาไม่ได้จะสื่อว่าเขาเขินใจเต้นแรงเพราะการกระทำของอีกฝ่ายหรอกนะ
เชื่อสิ…
ขอร้องล่ะเชื่อทีเถอะว่าสตีฟ โรเจอร์ไม่ได้ใจเต้นแรงเพราะเจมส์ บาร์นส์จริง ๆ
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น