ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : OS : I want to know.
TTitle : I want to know (20140529)
Fandom : Captain America (Movie)
Pairing : Stucky (Bucky Barnes x Steve Rogers)
Genre : One Shot
Rating : PG
Author : YULATY
Disclaimer : I do not own Captain America. EVERYTHING BELONGS TO MARVEL.
A/N : ไม่เชิงฟิคเพลง แค่ฟังเพลงนี้แล้วฟีลมันมา… ≫ I want to know. *กรุณาฟัง
ฝนกำลังตก
ชายหนุ่มร่างสูงที่เขารู้สึกคุ้นเคยยืนอยู่ตรงนั้น กลางสายฝนที่กำลังร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดิน เสื้อเชิ้ตลายสก็อตงี่เง่านั่นเปียกแนบลำตัวสูงใหญ่ เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างพอดี เส้นผมสีทองสว่างตาลู่ลงแนบใบหน้า นัยน์ตาสีฟ้ามองเหม่อลอยไร้จุดหมาย…แทบจะไร้ความรู้สึก หากเขาไม่ได้ทันสังเกตเห็นว่าไม่ได้มีเพียงน้ำฝนที่ตกกระทบใบหน้านั้น
เขาขยับออกจากที่หลบฝนเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างไม่กลัวว่าตัวเองจะเปียกและดึงคนคนนั้นกลับเข้ามา ยืนมอง… ยืนมองในระยะที่ใกล้เสียจนเห็นรอยช้ำใต้ดวงตา
‘สตีฟ’ รับรู้ถึงตัวตนของเขาแล้ว ทว่าก็ยังคงยืนนิ่ง ไม่ปริปากพูดอะไรทั้งนั้น เขาเดินถอยออกมาหนึ่งก้าว ทิ้งให้ความเงียบงันแผ่กระจายเป็นวงกว้างจนกระทั่งฝนหยุดตก และดวงอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปเหลือทิ้งไว้เพียงสีส้มจาง ๆ
ท้องฟ้าสีเทาทวีความเข้มขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป สายลมนำพาความเย็นยะเยือกมากระทบร่างจนอาจทำให้ใครหลายคนรู้สึกหนาวสะท้าน อากาศแห้ง…อากาศแบบที่ทำให้รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกได้ แต่ไม่เป็นผลกับเขาที่ชินกับอุณหภูมิแบบนี้ และโชคดีที่เขาตัดผมน่ารำคาญออกไปแล้ว ไม่งั้นมันคงชวนหงุดหงิดน่าดู แล้วก็ยกเว้นคนตรงหน้า…ที่ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรมากไปกว่าการขยับลูกตามองรอบ ๆ ไม่พาตัวเองไปหาความอบอุ่นอย่างที่ควรกระทำ ริมฝีปากสีจัดซีดลง… ใบหน้าก็เช่นกัน รอยเส้นเลือดสีเข้มปรากฏขึ้นข้างแก้ม เรียกความรู้สึกเป็นห่วงให้ก่อตัวขึ้นในใจผู้ที่ได้แต่ยืนมองอย่างเขา
ไร้คำพูด
มีเพียงเสียงลมพัดกระทบกระจก เสียงเครื่องยนต์ที่อยู่ห่างออกไป เสียงหยดน้ำฝนที่ไหลลงกระทบพื้น และเสียงหายใจแผ่ว ๆ ของคนสองคนบนถนนมืด ๆ ที่มีเพียงนีออนไม่กี่หลอดและแสงจากร้านขายของที่กำลังดับลงทีละดวง
เขาถอนหายใจ
ใช่ว่าไม่มีอะไรจะพูด เขาแค่ยังหาจังหวะพูดไม่ได้
จะให้จู่ ๆ โพล่งออกไปนะเหรอ… เฮอะ
ถ้าไม่อยากจะยืนโง่กลางอากาศแย่ ๆ แบบนี้ต่อไป นั่นคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว
“รอ…นานไหม?”
คำพูดที่เอ่ยออกไปเป็นเพียงคำพูดธรรมดาและเป็นเพียงความคิดที่นึกคิดเอาเอง
สตีฟ โรเจอร์มองที่เขาด้วยสายตาที่สื่อว่า‘รู้’แล้ว ดวงตาคู่นั้นยังคงถูกเคลือบด้วยม่านน้ำบาง ๆ อยู่ ริมฝีปากเม้มแน่นไม่เอ่ยตอบ…ไม่แม้แต่จะหลุดเสียงอะไรออกมาให้ได้ยินด้วยซ้ำ
“ช้าไปแล้วหรือเปล่า…?”
โดนเกลียดเข้าแล้วล่ะมั้ง…
คิดแล้วก็ได้แต่นึกสมเพชตัวเองในใจ เขาจะไม่ทำอะไรบ้าบออย่างการต่อว่าในโชคชะตาหรืออะไรก็ตามที่มันทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้หรอก เขายอมรับ…ทุกอย่าง
ทหาร
อาวุธ
จะอย่างไหนก็เป็น‘ตัวเขา’
ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาและยัดเยียดให้เป็นโดยไม่เต็มใจก็เถอะ ถึงจะเป็นสิ่งเลวร้ายก็เถอะ
เขาทำใจยอมรับมันได้แล้ว…
สิ่งที่กลัวมีเพียงแค่ความรู้สึกของคนตรงหน้านี้
จะยังเป็นเหมือนเดิมได้ไหม หลังจากที่รู้ถึงสิ่งที่เขาได้ทำลงไปในขณะที่ไร้ซึ่งความทรงจำ ไร้ซึ่งสำนึกถูกผิด…
ไม่เชิงว่ากลัว เพียงแค่ไม่อยากได้ยินหากอีกฝ่ายจะกล่าวตัดความสัมพันธ์… คนคนเดียวที่ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ได้… เขาไม่อยากสูญเสียคนคนนี้ไป…..
บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าความกลัวจริง ๆ ก็ได้
“ฉันไม่รู้จะพูดกับนายยังไง”
เงียบ
คนตรงหน้าเขายังคงไม่มีคำพูดใดใดตอบเขากลับมาในตอนนี้
เขาจับมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วใช้มือข้างขวาที่ยังพอหลงเหลือไออุ่นอยู่กุมมันเอาไว้ แล้วอีกฝ่ายก็ตอบสนองด้วยการบีบมือเขาตอบเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือแล้วยกแขนขึ้นกอด ซบที่ไหล่ และโดยที่ไม่รู้ตัว แขนของเขาก็ไปโอบรอบเอวอีกฝ่ายไว้แล้ว
คำพูด…
เวลานี้ต้องการคำพูด
คำถาม…
เหลือเพียงคำถามเดียวที่ติดค้างในหัว
เขาถอนหายใจเบา ๆ มองกลุ่มควันสีขาวที่เกิดขึ้นแล้วจางหายไปแทบจะทันทีก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่ยังคาใจ
“ตัวฉันในตอนนี้…ยังรักนายได้อยู่ไหม”
“นาย….. ยอมรับฉันที่เป็นแบบนี้ไปแล้วได้ไหม”
คนในอ้อมกอดเขาตัวสั่นเทา ไม่ใช่เพราะความหนาวแต่เพราะสาเหตุอื่นที่เขารู้ดี
ของเหลวอุ่นกำลังซึมลงเป็นวงกว้างบนไหล่
“อย่าถามแบบนี้เลย ไม่ว่าจะเป็นอะไร… แค่เป็นนาย บัคกี้… ความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่านายจะเป็นอะไร ในสายตาฉันนายก็ยังเป็นคนที่ฉันรักที่สุด… ฉันยอมรับได้ทุกอย่าง ขอแค่เป็นนาย ฉันไม่ต้องการใครอีกแล้ว แค่นายกลับมาอยู่ข้างฉันได้ไหม… ไม่มีใครแล้ว มีแค่นาย… แค่นาย…..”
“ฉันรักนาย…”
เสียงสั่นเครือถ่ายทอดความในใจของคนในอ้อมกอดเขาออกมาพร้อมด้วยคำอ้อนวอนและมือที่กำเสื้อไว้แน่น เขายกมือขึ้นแกะมือนั้นออกและกุมมันไว้หลวม ๆ
คำถามของเขาได้คำตอบแล้ว
สตีฟเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นจากไหล่ของเขาแล้ว นัยน์ตาแดงก่ำมองมาที่เขา ริมฝีปากสั่น เสียงที่เปล่งออกมาก็ไม่ต่างกัน
“นาย…รักฉันไหม….. ที่ผ่านมา ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ความรู้สึกที่นายมี… แค่สงสารหรือเปล่า…..”
ความไม่มั่นใจ
หวั่นวิตก
เสียงในหัวตอบว่ารัก… รักยิ่งกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้
คิดว่าถ้าบอกด้วยคำพูดคงจะไม่พอ…
เขายกมือของอีกฝ่ายขึ้นมาทาบบริเวณหัวใจ หวังว่ามันจะช่วยสื่อความรู้สึกที่เขามีอยู่ออกไปได้บ้าง
สตีฟมองเขาอย่างไม่เข้าใจ… แน่ล่ะ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันจะได้ผลยังไง กับการที่ให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจเขาเองแบบนี้
มีอีกวิธีเดียวที่พอจะคิดออก
สิ่งที่เขาอยากทำมาตลอด และก็ได้แต่ทำในตอนที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว…
เขาใช้มือซ้ายเย็นเฉียบจับใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ก่อนจะกดจูบลงแผ่วเบาบนริมฝีปากซีด มืออีกข้างละออกจากอีกฝ่ายแล้วเลื่อนลงกอดรั้งเอวคอดเว้า ลำตัวแนบชิด… ใกล้จนรู้สึกถึงไอความเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายนั้น
สตีฟหลับตา แก้มแดงเรื่อเล็กน้อย เผยอปากเล็กน้อยยอมรับสัมผัสโดยไม่ขัดขืนอะไร
หากมือข้างซ้ายของเขามีความรู้สึก ก็คงจะรู้ได้ว่าแก้มแดง ๆ นี้กำลังมีอุณหภูมิสูงขึ้นจากเลือดที่ถูกสูบฉีดขึ้นมาบริเวณนี้มากกว่าปกติ
เขาละริมฝีปากออกมาแล้ว แต่ก็ยังคงไม่เว้นระยะห่างออกไป ทำให้ตาสีฟ้าคู่นั้นหลบมองไปทางอื่น
เขายิ้ม…..ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่เห็นคนตรงหน้าเม้มปากเพื่อกลั้นยิ้ม
“กลับมาแล้ว… และจะไม่ไปไหนอีก….. แล้วก็เรื่องเมื่อกี๊… มันพอจะเป็นคำตอบให้คำถามของนายได้หรือเปล่า”
ในที่สุดรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสตีฟอย่างที่บังคับไม่ได้ ก่อนเจ้าตัวจะซบไหล่เขาอีกครั้งและส่งเสียงครางตอบรับในลำคอ
‘เรา’เดินด้วยกันเงียบ ๆ บนถนนและหยุดลงยืนบนสะพาน มองภาพสะท้อนของจันทร์เสี้ยวบนผืนน้ำ
ไม่มีคำพูด
เวลานี้ไม่ต้องการคำพูด
สิ่งที่จำเป็นในตอนนี้คือการที่มีใครอีกคนยืนอยู่‘ด้วยกัน’ เพียงแค่นั้น…
การได้เห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของสตีฟทำให้เขารู้สึกราวกับได้ย้อนเวลากลับไป…
เขา‘หลงรัก’รอยยิ้มนี้ และ ‘รัก’เจ้าของรอยยิ้มนี้
“ฉันคิดถึงนายจัง…..” ชายผมทองกล่าวขึ้นลอย ๆ ขณะที่ก้มหน้ามองสายน้ำไหลไปตามทิศทางของมัน
“อืม…..” คิดถึงเหมือนกัน
“รู้สึกเหมือนเพิ่งไปส่งนายเมื่อวาน…”
ย้อนกลับไปซะไกล….. คิดว่าคงไม่อยากพูดถึงเรื่องบนรถไฟล่ะมั้ง…
“ตอนที่นายไปส่ง ตัวเท่านี้เอง” เขายกมือทำท่าประกอบ แล้วสตีฟก็หัวเราะก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ
“ขอกอดอีกทีได้ไหม…”
“เอาสิ”
เสื้อของสตีฟยังชื้น ๆ อยู่เลย… หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจับถอดแล้วหิ้วคนตัวเล็กไปนอนบนเตียงและห่มผ้าให้หลาย ๆ ชั้นไปแล้ว แต่ตอนนี้คงไม่ต้องห่วงเท่าไร…
“รู้สึกตัวเล็กลงตอนที่กอดอยู่กับนาย…” ว่าแล้วก็ซุกอ้อน… จนทนไม่ได้ ต้องยกมือขึ้นยีผมคนที่กำลังทำตัวเป็นเด็ก
“เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้”
“เมื่อก่อนไม่ได้คิด…ว่าถ้าเสียนายไปจะเป็นยังไง…”
“ตอนนี้ก็ไม่ต้องคิด เพราะมันคงไม่เกิดเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว”
พอพูดไปแล้วถึงรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป…
อย่างกับว่าให้คำสัญญาอย่างนั้นล่ะ
สตีฟเลิกคิ้ว สายตาดูแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เราเงียบกันอีกครั้ง
ต่างจากเดิมตรงที่มือของเรากุมประสานกันอย่างแนบแน่นไร้ช่องว่าง
เพียงพอ…
แค่อยู่ด้วยกันอย่างนี้ มีแค่เรา เราที่หมายถึงแค่เราสองคน ฉันกับนาย… เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
เพียงพอที่จะ‘หยุด’แล้ว
ไม่ต้องมีคำถามอะไรอีกแล้ว
การได้กลับมายืนข้างนายอย่างนี้… มันเพียงพอแล้ว
End.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น