ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Drabble : Just a nightmare.
Title : Just a nightmare. (20140506)
Fandom : Captain America (Movie)
Pairing : Stucky (Bucky Barnes x Steve Rogers)
Warning : Non-Serum!Steve
Genre : Drabble, AU (Alternate Universe), H/C
Rating : G
Author : YULATY
Disclaimer : I do not own Captain America. EVERYTHING BELONGS TO MARVEL.
A/N : ภาพหลอนระหว่างกินมื้อเช้า… บ้าจริง orz
เซรุ่ม
สงคราม
ภารกิจ
รถไฟ?
.
.
การสูญเสีย
สูญเสียอะไร…?
สิ่งสำคัญ…
.
.
ใคร…
คนสำคัญ…..
สูญเสียคนสำคัญ ?
.
.
.
บ..
บัคกี้…..?
หนาว…
ที่ไหน…
ที่นี่ที่ไหน…..
ไม่ใช่…
ความจริงหรือความฝัน ?
บุรุษในชุดเกราะเหล็ก
เทพเจ้า
ยักษ์ตัวเขียว
ธนู
สีแดงเพลิง…?
อันตราย…
มีด
ควันไฟคละคลุ้ง
ใครอยู่ตรงนั้น?
แขนเหล็ก…..?
ดาวสีแดง
ใคร?
สายตาคู่นั้น…..
ไม่…
ไม่ใช่
.
.
.
“บัคกี้!!!!!“
สตีฟลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงแล้วหอบหายใจระรัว ตาพร่าไปชั่วขณะ และมึนหัวเพราะร่างกายยังปรับสมดุลไม่ได้ เหงื่อผุดขึ้นทั่วร่างกายจนเสื้อเปียกชุ่ม ดวงตากลมลืมขึ้นมองรอบตัวอีกครั้ง แล้วก็พบกับชายหนุ่มตัวโตที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนหน้า
“ตื่นมาก็เรียกฉันคนแรก น่าดีใจชะมัดเลยนะ”
“……….”
“ทำหน้างง ๆ นะสตีฟ ตื่นยัง?”
“ที่นี่…..?”
“โรงพยาบาลไง”
“นาย…..”
“เฮ้ นายพึ่งจะเรียกชื่อฉันไปนะ”
“ฉัน…..”
“สตีเฟน แกรนท์ โรเจอร์ อายุยี่สิบปี เป็นนักศึกษา อาศัยอยู่กับฉันที่คอนโดในนิวยอร์ก ตอนนี้ปี2014 นายป่วย เข้าโรงพยาบาลเป็นครั้งที่ห้าของปีแล้ว ปอดบวม อยู่โรงพยาบาล … ไอ้ดื้อเอ๊ย บอกว่าให้ดูแลตัวเองก็ไม่เชื่อฟังกันบ้างเลย ถึงตายได้นะรู้ไหม”
“อื้อ…”
ความจริง…ใช่ไหม
ตอนนี้เขาตื่นแล้วใช่ไหม?
ไม่ใช่ความฝันซ้อนฝันใช่ไหม?
ชายหนุ่มผมเข้มพูดบ่นไปเรื่อย แต่เมื่อหันมาพบว่าคนที่เขาบ่นเหม่อลอย ไม่ได้ฟังเลยสักคำ เขาเลยหยุดพูด แล้วจับแก้มอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฝัน…..”
“โตแล้วน่า ยังกลัวฝันร้ายอยู่อีก”
“นาย…”
“ฉันทำไม?”
“ฉันคิดว่านายตาย… แต่นายก็กลับมา… แล้ว…”
พูดยากเหลือเกิน… สิ่งที่ทำให้รู้สึกปวดหนึบไปทั้งอกอย่างนี้
“นายจำฉันไม่ได้…..”
“ว้าว มีฉันในฝันด้วย ทำเอาเขินเลยนะเนี่ย”
บัคกี้ยิ้มขำ แต่แล้วก็เงียบลงทันทีเมื่อเห็นว่ามีน้ำใส ๆ ร่วงลงมาตามแก้มของอีกฝ่ายไม่หยุด
สตีฟไม่เคยร้องไห้แบบนี้… อย่างน้อยก็ไม่เคยให้เห็น สักครั้ง ก็ไม่เคย…..
จะเสียใจแค่ไหน หรือจะทรมาณ อย่างมากก็แค่น้ำตาซึม… แล้วทำไม…..
คนตัวโตลุกขึ้นยืน เอื้อมมือไปดึงคนที่นั่งอยู่บนเตียงเข้ามากอดหลวม ๆ แล้วลูบหัวปลอบอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แขนบอบบางยกขึ้นกอดเขาตอบ ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกกว้างทันที
“อย่าร้องน่าสตีฟ…”
“ก็มันหยุดไม่ได้”
“อย่าคิดมากน่า แค่ฝัน ฉันยังอยู่ตรงนี้ ยังกอดนายได้อยู่เลยไอ้ตัวเล็ก”
ตัวสั่นไปหมดเลย…..
“ขอโทษ…” คำคำเดียวที่สตีฟอยากจะพูดในตอนนี้ คำคำเดียวที่ตกค้างอยู่ในหัว ความรู้สึกปวดร้าวอย่างนั้น…
“ไม่เป็นไร … นาน ๆ ทีจะเห็นสักครั้ง จะปล่อยให้นายร้องไห้ให้พอแล้วกัน”
ดีจริง ๆ ที่เป็นความฝัน ถึงจะเป็นความฝันที่เจ็บปวดทรมานขนาดนั้นก็เถอะ… แต่มันก็ช่วยทำให้เขารู้ว่าโลกความจริงตอนนี้มันดีแค่ไหน
ทำให้รู้ว่าโลกความจริงที่มีบัคกี้อยู่ด้วยมันดีแค่ไหน…
คิดภาพวันที่ต้องแยกจากกันไม่ได้เลย…
คิดภาพวันที่ต้อง…กลายเป็นศัตรูอย่างนั้น…..ไม่ได้เลย
ไม่อยากจะถูกสายตาอย่างนั้นทิ่มแทงอีกแล้ว
สายตาว่างเปล่าอย่างนั้นน่ะ… พอแล้ว
ได้เห็นแค่ในฝันครั้งเดียวก็พอแล้ว
“หลับซะแล้ว ไอ้ตัวแสบเอ๊ย…”
บัคกี้จัดท่าทางให้คนตัวเล็กได้นอนอย่างสบายตัว ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำแล้วกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อีกฝ่าย
ไม่รู้หรอกว่าในฝันนั่นมันแย่ยังไงบ้าง แต่ว่านะ…
“ก็บอกไปแล้วไง ว่าจะอยู่เคียงข้างนายไปจนสุดทาง”
มือหนาจับของคนบนเตียงขึ้นมาแล้วประทับริมฝีปากลงบนหลังมืออย่างอ่อนโยน
“ฉันจะไม่ผิดสัญญาหรอกนะ“
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น