ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS : Hurt {Steve's POV}
Title : Hurt (20140416)
Fandom : Captain America (Movie)
Genre : One Shot, POV, Hurt
Author : YULATY
Disclaimer : I do not own Captain America. EVERYTHING BELONGS TO MARVEL.
Summary : It hurt to be forgotten by you.
เจ็บ
ความรู้สึกเดียวที่ผมสามารถรับรู้ได้คือความเจ็บปวด
ไม่ใช่ความเจ็บบนร่างกาย หากแต่เจ็บในความรู้สึก ในหัวใจ
หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาในโลกเจ็ดสิบปีต่อมานี้ ผมก็ได้ใช้เวลาทำความเข้าใจและทำใจยอมรับสิ่งใหม่ ๆ นี้จนได้
ผมคิดว่าตัวเองจะมีความสุข ไม่ต้องกังวลถึงสงคราม ความวุ่นวายหนักหนาอย่างนั้นเหมือนเมื่อก่อน แค่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปข้างนอกเพื่อชมทรรศนียภาพที่เปลี่ยนไปบ้าง สเก็ตช์ภาพบ้าง หรือไปยิมเพื่อฝึกในร่างกายบ้าง แค่นี้ก็เพียงพอ
ถึงแม้จะรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นไร ผมคิดว่าผมอาจจะสามารถสนิทกับคนอื่น ๆ ในS.H.I.L.E.D.หรือทีมAvengersได้มากกว่านี้อีก มันต้องใช้เวลา
แต่แล้วชีวิตที่กึ่งสงบของผมก็รวน… เมื่อวินเทอร์ โซลด์เยอร์เข้ามาในชีวิต
วินเทอร์ โซลด์เยอร์ หรือก็คือ เจมส์ บูคานัน บาร์นส์ … บัคกี้… คนที่เป็นเหมือนพ่อ พี่ชาย แล้วก็ยังเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม เด็กหนุ่มตัวโตที่คอยปกป้องผมอยู่เสมอในความทรงจำ…
คนที่ผมช่วยไว้ไม่ได้ในภารกิจนั้น…
เขากลับมา…
ผมควรจะดีใจ
ควรจะดีใจมากกว่านี้ ถ้าหากเขายังมีความทรงจำเก่า ๆ อยู่
เขาลืมทุกอย่าง กระทั่งชื่อของผม
ผมเป็นภารกิจของเขา เขาพูดอย่างนั้น
นี่…นายไม่ได้เอาคืนฉันใช่ไหม?
ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยแกล้งความจำเสื่อม ลืมชื่อนายเลยสักครั้งนะบัคกี้
ไม่รู้สิ… ตอนนี้ผมยังจะรู้สึกอะไรได้อีก
นอกจากเจ็บปวด ก็ไม่มีคำไหนจะนิยามความรู้สึกผมได้อีกแล้ว
การถูกนายลืม…มันเจ็บยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
ผมคิดว่ามันอาจเจ็บน้อยกว่านี้หากผมลืมเลือนเรื่องราวในวันเก่า ๆ เหล่านั้นไปบ้าง
แต่ในความเป็นจริงก็คือทุกอย่างมันยังชัดเจน
คนที่โตมาด้วยกัน…
คนเดียวที่รู้จักตัวตนของผมดีกว่าใคร
คนเดียวที่ผมยังเหลืออยู่…
ถ้าฉันคว้านายไว้ได้ทัน มันจะไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม?
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นบัคกี้ก็จะตายไปพร้อมคนอื่น ๆ ในระหว่างที่ผมหลับอยู่ใต้ชั้นน้ำแข็ง และเราจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก… เพียงแค่คิด ความรู้สึกเมื่อตอนที่สูญเสียไปครั้งนั้นก็ย้อนกลับมาเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง
ควรจะดีใจสินะที่ยังไม่ตาย… ถึงแม้ว่าบัคกี้จะตื่นขึ้นมาในฐานะเครื่องจักรสังหารของไฮดร้าก็ตาม…
ถึงจะไม่เหลือความทรงจำเลย…ก็ไม่เป็นไร…
ผมพร่ำบอกตัวเองอย่างนั้นซ้ำ ๆ ถึงแม้ความจริงที่ว่า ‘ บัคกี้จำอะไรไม่ได้ ’ จะกรีดหัวใจผมจนเหวอะ ยากเกินกว่าจะรักษาฟื้นฟูให้หายในเร็ววัน
แค่ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแค่ไหนแล้ว… ไม่หวังอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
ผมมีความหวัง ผมมีความเชื่อ
ผมหวังว่าเขาจะจำได้ ผมเชื่อว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิมได้
มันต้องใช้เวลา…
เวลาจะช่วยได้… ต้องช่วยได้สิ
ตอนนี้เขาหายไป…
สิ่งที่ผมทำได้ก็คือตามหาเขาไปเรื่อย ๆ
ผมคิดว่าการออกมาหาแบบนี้อาจได้เผชิญหน้ากับเขาและอาจเกิดการปะทะกันโดยไม่ตั้งใจ… แต่ผมก็ยังตามหาเขาต่อไป อาจจะได้แผลสักหน่อย แต่มันก็คุ้ม หากจะทำให้อีกฝ่ายยอมฟังผมบ้าง
จะทำร้ายกันอีกกี่ครั้งผมก็ไม่คิดจะหนีหรอก หากมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้ผมมีโอกาสได้พูดกับเขา
ผมจะกล้าตอบโต้เขาได้ยังไง… ผมจะกล้าทำร้ายคนสำคัญได้ยังไง…
ยอม…
ยอมหมดทุกอย่างแล้วจริง ๆ …
เมื่อก่อนบัคกี้ก็เคยปกป้องผมจนได้แผลมาก็บ่อย แล้วก็ยังไม่เคยบ่นที่มีแผล แต่กลับบ่นผมว่าไม่รู้จักดูแลตัวเองแทน ผมเคยโกรธที่เขาชอบมองผมเป็นเด็ก แต่ผมก็เข้าใจดีว่าเขาเป็นห่วงผมมากแค่ไหน
ในตอนนี้มันกลับกัน คนที่เคยปกป้องกลับกลายเป็นฝ่ายทำร้าย แต่ผมก็ไม่เคยคิดโกรธสักนิด
ผมเห็นความลังเลในสายตาคู่นั้น… นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนว่างเปล่าที่ไม่สะท้อนอารมณ์ใด ๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ปรากฏตัว
มันเป็นสัญญาณว่าผมกำลังจะได้เพื่อนรักคืนมาแล้วใช่หรือเปล่า?
ถ้านายจำได้แล้ว…..นายจะโกรธตัวเองหรือเปล่านะ?
ผมไม่อยากให้เขารู้สึกแย่เลย…
ผมสัญญากับตัวเองไว้… ถ้าหากเจอกันอีกครั้ง… ผมจะไม่ยอมปล่อยมือเขาไปอีกแล้ว
แม้ว่ามันจะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดอีกมากเท่าไร หากว่ามันจะช่วยให้ผมได้คนสำคัญคนเดียวของผมกลับมาล่ะก็….. ผมยินดี
End.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น