คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C H A P T E R 1 - การพบเจอที่ไม่น่าประทับใจ
– C H A P T E R 1 –
การพบเจอที่ไม่น่าประทับใจ
“หาววว... เจ๊หิวข้าว เร็วหน่อยดิ”
“รอแปปสิยะ ไข่มันยังไม่สุก ถ้าหิวมากไปทำซีเรียลกินเองไป๊!”
“โถ่ แต่เวย์หิวแล้วอ่ะเจ๊”
“ไอ้เวย์ มึงหุบปากแล้วรอรับประทานเงียบๆไป!”
พี่สาวผมพูดพร้อมเอาตะหลิวชี้หน้าผม ก่อนจะกลับไปทอดไข่ต่อ อย่างที่เห็นตอนนี้พ่อแม่ของผมไปทำงานที่ต่างประเทศ อีกนานคงจะกลับ เลยทิ้งผมกับเจ๊ไว้ อีกอย่างผมกับเจ๊ก็สนิทกันมากเพราะเราอายุห่างกันแค่ปีเดียว จึงใช้คำแทนตัวเองว่า มึงๆ กูๆ ได้ ซึงเป็นเรื่องปกติ
“อ่ะ รีบกินซะ เดี๋ยวไม่ทันรถเมย์”
พี่สาวผมวางจานข้าวไว้ตรงหน้าผม ก่อนที่จะจัดการกับข้าวเช้าของตนเอง
“เออนี่ไอ้เวย์ วันนี้ห้องฉันแสดงละครล่ะ ไปดูดิมึง นะๆ”
ผมมองพี่สาวของผมที่พูดขึ้นมา ก่อนจะก้มลงจัดการกับข้าวเช้าของตัวเองต่อ
“เจ๊แสดงเรื่องไรอ่ะ”
“ฮี่ๆ อลิซในดินแดนมหัศจรรย์ ^[+++]^”
พรวด!!
ผมสำลักอาหารทันทีที่ได้ยินพี่สาวของตัวเองพูด
“แค่กๆ อะไรนะ แค่ก อลิซในดินแดนมหัศจรรย์ ? ไอ้เรื่องที่เจ๊เล่าให้ฟังเมื่อคืนอ้ะ ?”
“เออ เรื่องนั้นแหละ ทำไมยะ!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกก ว่าไงนะ อลิซในดินแดนมหัศจรรย์ ฮ่าๆๆ นี่แจ๊อยู่ม.อะไรแล้วฮะ ปีหน้าก็จะขึ้นมหาลัยแล้วนะเฮ้ย! ยังคิดอะไรแบบเด็กๆ อยู่อีก ฮ่าๆๆ”
“อ่าว มันแปลกยังไงยะ ทีอีห้องเมื่อวานมันยังแสดงเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดเลย ห้องฉันมันจะแสดงอลิซบ้างไม่ได้ไง ?”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ว่ามันฮาว่ะ นี่เจ๊คิดว่าเจ๊เป็นสาวน้อยอายุสิบสองที่นั่งเพ้อฝันอยู่รึไง ?”
“เปล่าย่ะ! เฮอะ! จะไปดูหรือไม่ไปดูล่ะ”
“แล้วแจ๊เล่นเป็นอะไรอ่ะ ต้นไม้เหรอ ? ฮ่าๆๆๆ”
“หยาบคาย!! สวยๆ อย่างฉันแน่นอนว่านางเอกอยู่แล้วย่ะ!”
“โอ้ววว! ขนาดนั้นเชียว O[]o!!!”
ผมทำสีหน้าตกใจไปก่อนจะเหลือบมองเวลา
“เฮ้ย เจ็ดโมงสี่สิบห้าแล้ว รีบกินเร็วเจ๊ เดี๋ยวไม่ทันรถเว้ย!”
ได้ยินดังนั้นผมกับพี่ก็รีบสวาปามอาหารเช้าลงท้อง พร้อมวิ่งออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว เพื่อไปรอรถเมย์ที่หน้าปากซอย
“แฮ่กๆ รถเมย์มาแล้วเว้ยไอ้เวย์ เร็วเข้า!”
เจ๊ผมใช้ความเป็นแชมป์นักกรีฑาโรงเรียนวิ่งปรื๋อไปอย่างเร็วทันที ผมจึงวิ่งตามอย่างเร็วก่อนจะไปชนกับร่างหนึ่งเข้าอย่างแรงจนล้ม
“เว้ย! มองไม่เห็นคนรึไงวะ”
ผมตะโกนก่อนจะมองคนที่ผมวิ่งชน ตามจริงเขาก็ไม่ผิดหรอก ผมนี่แหละที่วิ่งไปชนเขาเอง แต่จะมาโยนความผิดให้ผมได้ไง ในเมื่อมันยืนบื้อเอง ผมไม่ใช่คนเดียวที่ผิดสักหน่อย
ผมมองคนตรงหน้าก่อนจะชะงัก พร้อมสมองที่ประมวลออกมาได้คำเดียวว่า
หล่อสัส!!!!
ผมนั่งอึ้งค้างอยู่อย่างนั้น จนไอ้คนโดนชนคงสงสัยเลยมองผมด้วยความแปลกใจปนไม่พอใจ ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นแล้วเตะเข่ามันทีหนึ่งเพื่อให้สาสมกับที่มันมายืนขวางทางผม ก่อนที่ผมจะวิ่งขึ้นรถเมย์ไม่เหลียวหลังกลับไปมองคนที่สบถด่าผมอยู่ข้างหลัง
ฮ่าๆๆ สะใจชะมัด ผมเดินขึ้นรถเมย์มาพลางมองหาเจ๊ผมที่นั่งจองที่ให้ผมอยู่ ก่อนจะเดินทางไปโรงเรียนโดยสวัสดิภาพ
40%
ผมมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนพร้อมพี่สาวตัวดีของผม ก่อนจะแยกย้ายกันไปหาเพื่อนของตน พอดีว่าพวกเพื่อนผมกับเพื่อนพี่สาวผมเขาสนิทกันน่ะก็เลยสุมอยู่ด้วยกันที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกเรียน พอเห็นผมกับพี่ก็พากันแยกย้ายกัน กลุ่มพี่ผมก็ไปด้วยกันส่วนเพื่อนผมก็เดินมาหาผม
“ ‘รุณสวัสดิ์เว้ยเวย์”
ไอ้แฮทเทอร์เพื่อนผมครับ มันมาพร้อมคอนเซ็ปหมวกประหลาดอย่างทุกวัน อย่างวันนี้มันก็ใส่หมวกแก๊บสีเหลืองติดด้วยลูกกวาดปลอมพร้อมขนนกสีแดงแปร๊ด สร้างจุดเด่นให้มันเอง - -“
“ ‘รุณสวัสดิ์แฮท ‘รุณสวัสดิ์เว้ยไอ้เม้าส์ ตื่นได้แล้วมึง”
ผมหันไปหาเพื่อนอีกคนซึ่งก็คือไอ้เม้าส์ มันขี้เซาครับ ทำหน้าเหมือนจะหลับตลอดเวลา เห็นแล้วแมร่งก็หน้าเสยคางให้ตื่นสักทีสองที
“อืออออ... ก็กูง่วง”
มันบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะม้าหินแล้วฟุบหน้าหลับ ผมมองตามด้วยสายตาเอือมๆ พร้อมด้วยไอ้แฮทที่ทำสายตาไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่ - -“
“เออไอ้เวย์ วันนี้กูจะเข้าเรียนนะ มึงอ่ะ ?”
มันหันมาถามผม นั่นทำให้ผมถึงกับหน้าซีดปากสั่นเหมือนเห็นผี!
“มึงว่าไงนะ ? มึงบอกว่าจะเข้าเรียน !?! โว้ว มึงแดกยาไม่ได้เขย่าขวดมารึเปล่าวะ =[]=!!!”
อึ้งสิครับอึ้ง ปกติไอ้พวกนี้มันคิดจะเข้าเรียนที่ไหนล่ะ วันๆ เอาแต่ไปหมกอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนตลอด แล้ววันนี้จู่ๆ จะเข้าเรียน ผมก็ตามไม่ทันสิครับ
“ตกใจเหี้ยไรขนาดนั้น กูก็แค่เข้าเรียน ไอ้เม้าส์มันก็เข้านะมึง ทำไมไม่ไปตกใจมันบ้างอ่ะ”
“ไอ้เม้าส์เข้าเรียนกูยังไม่แปลกใจเท่ามึงเข้าเรียนเลยไอ้แฮท”
ผมพูดสวนมัน ก่อนที่มันจะทำหน้าเหมือนจะกินหัวผมเข้าไปเมื่อผมพูดจบประโยค -O-
“เออ แล้วมึงจะเข้าเรียนมั้ยล่ะ ถ้าไม่เข้าเดี๋ยวกูจะได้จดเลกเชอร์ไว้ให้”
“เออ กูไม่เข้า วันนี้กูง่วง เมื่อคืนกูเล่นไอก้าเพลินไปหน่อยเลยดึก ไงก็จดเลกเชอร์ไว้ให้กูด้วยนะไอ้เด็กเรียน”
“เออๆ ไปไอ้เม้าส์จะเข้าเรียนคาบแรกแล้ว”
ไอ้แฮทกับไอ้เม้าส์เดินขึ้นตึกเรียนไป ส่วนผมก็เดินไปที่สวนหลังโรงเรียนเพื่อจะไปหลับสักงีบ แล้วคาบบ่ายค่อยขึ้นไปเรียน
ผมเดินไปนอนใต้ต้นไม้ต้นประจำแล้วนอนมองท้องฟ้า เผื่อว่าจะได้เคลิ้มหลับ แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นมา
“สายแล้วๆ สายแล้วเว้ย โถ่เว๊ย กูน่าจะไปกับไอ้เชสตั้งแต่เช้า แมร่ง”
ผมหันไปมองก่อนจะเห็น เอ่อ กระต่ายขาว - -“
ใช่ครับมันคือกระต่าย แต่แค่ยังไม่ได้สวมหัวกระต่ายแค่นั้นเอง
ผมพยายามจ้องอีกนิดเพราะความสงสัย ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อไอ้กระต่ายนั่น หน้าละม้ายคล้ายไอ้เหี้ยเมื่อเช้าที่ผมไปเตะเข่ามัน =O=
บอกได้คำเดียวครับตอนนี้ว่า
เหี้ยแล้ว!!
มันจะจำหน้ากูได้มั้ยเนี่ย =[]= อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นวะ นี่อย่าบอกนะว่ามันอยู่โรงเรียนเดียวกับผมด้วยอ่ะ ซวยเช็ดแล้วมั้ยล่ะ
ในขณะที่ผมกำลังพยายามจะคลานหนีออกจากตรงนี้ ก็ต้องชะงักเมื่อผมเห็นขาครับ ขาอยู่ตรงหน้าผมเลย ผมก้มลงมองอีกนิดก็เจอกับเท้ากระต่ายครับ จริงๆนะ เท้ากระต่ายจริงๆ - -“
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเท้ากระต่ายพร้อมด้วยยิ้มแหยๆ ส่วนมันน่ะหรอ ทำหน้ายังไง ตอนนี้มันทำหน้าเหมือนจะแดกหัวผมเข้าไปได้แล้ว -[]-‘
“มึงไอ้เด็กเมื่อเช้าใช่มั้ย - -^”
“ไม่ใช่ครับ ^^;”
ผมอยากจะเอากรรไกรมาตัดปากตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดที่ตอบมันไปแบบนั้น เพราะตอนนี้มันทำหน้าเหมือนยักษ์ที่พร้อมจะบีบผมให้ตายคามือเลยทีเดียว
“อย่ามาตอแหล เมื่อเช้ามึงเตะกู”
มันพูดพร้อมมองผมที่ยังคงยิ้มแหยๆ พร้อมตัวที่หดลงเหลือสองนิ้วได้ กูอยากจะหายไปจากตรงนี้จริงๆ !!
“...”
ผมใช้ความเงียบเข้ากดดัน เพราะไม่รู้จะต่อประโยคมันว่ายังไงดี - -“
“มึงจะเงียบทำไมวะ ขอโทษน่ะ พูดเป็นมั้ยฮะ?”
มันจะให้ผมขอโทษมันเหรอ? ในเมื่อ เมื่อเช้ามันยืนขวางทางผมเองนี่หว่า - -*
“ไม่เป็น!”
ผมตอบกลับไปพร้อมคิ้วที่เริ่มกระตุก มันมองหน้าผมก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่มันจะต้องชะงักพร้อมพูดอีกครั้ง
“สายแล้ว! เหี้ย มึงทำกูสาย”
มันชี้หน้าผม อ่าว สรุปกูผิด ?
“อะไรของมึงวะ”
ผมพูดกลับไปด้วยสีหน้าหาเรื่องเต็มสตรีม พร้อมถกแขนเสื้อเตรียมมีเรื่อง
มันหันดวงตาคมมามองผม ก่อนจะพูดใส่ผมดังๆ ว่า
“แล้วกูจะกลับมาคิดบัญชีกับมึงทั้งเรื่องเมื่อเช้า และเรื่องที่มึงทำกูสายด้วย ไอ้หน้าตุ๊ด!”
มันตะคอกเสียงดังใส่ผมก่อนจะวิ่งอย่างเร็วเหมือนโดนควายป่าวิ่งไล่ ส่วนผมหรอ อึ้งสิครับ เมื่อกี้มันด่าผมว่าอะไรนะ ? ไอ้หน้าตุ๊ดใช่มั้ย - -“?
เหี้ยแมร่ง! มาด่ากูหน้าตุ๊ด กูสิหน้าตาดีจะตาย! หล่อแมนแฮนซั่มขนาดนี้
ผมได้แต่สบถด่ามันพร้อมทั้งเตะต้นไม้ระบายความแค้นก่อนจะเหลือบไปเห็นนาฬิกาพกที่มันคงลืมทำตกไว้ ผมเลยเดินไปหยิบขึ้นมาดู
มันเป็นนาฬิกาพกสีเงินสลักสวยงามแบบผู้หญิงเขาใช้กัน นี่มันเป็นตุ๊ดรึไงวะใช้ของอะไรหยุมหยิมแบบนี้ หน้าตามันแมร่งก็ไม่ใช่ว่าหน้าเกลียด หล่อเหี้ยๆ เลยเหอะสูงกว่ากูอีกด้วย แต่แมร่งไม่น่าเลย ด่ากูหน้าตุ๊ดแต่ใจมึงตุ๊ดกว่ากูอีก
ผมเก็บนาฬิกาพกเรือนนั้นไว้ ก่อนจะล้มลงไปนอนใต้ต้นไม้อย่างเดิม พลางคิดในใจว่า อย่าให้กูได้เจอมึงอีกนะไอ้กระต่ายเวรนั่น กูจะกระทืบให้สมกับที่มันด่ากูหน้าตุ๊ดเลย
ผมคิดแค่นั้นก่อนจะหลับลงเพราะความง่วง แล้วรอเวลาที่เพื่อนตัวดีจะมาปลุก
TALK TALK TALK
ส่วนตอนนี้ในนิทานคงเป็นตอนที่อลิซวิ่งตามกระต่ายเข้าโพรง
แต่นายเอกเราดันไม่วิ่งตามนี่ดิ 555+
ส่วนไวท์คิงกับเรดคิงต้องรอกันหน่อย เพราะมันยังไม่ถึงช่วงที่เรดคิงจะออก 555+
อ่ะพูดแค่นี้ ชอบก็เม้น รักก็กดเฟบนะเออ -3-
ความคิดเห็น