คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นเรื่อง
“ ก็แค่แต่งงาน มันจะไปยากเย็นอะไรนักหนา! “ น้ำเสียงทรงอำนาจเปล่งวาจาใส่บุตรีคนเดียวของตนด้วยอารมณ์หงุดหงิด อีกฝ่ายก้มหน้านิ่งกัดริมฝีปากแน่น....
แค่งานแต่งงานหรือ?
“ ทำเพื่อชั้นไม่ได้หรือไง? ....ไอริณ “
ไอริณเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยสายตาชอกช้ำ แค่งานแต่งงานที่บิดาเธอบอกมันยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กอย่างเธอจะรับได้ ไอริณเพิ่งอายุขึ้นเลขสองหลักได้ไม่กี่ปีแต่บิดาของเธอกลับผลักไสให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอเกือบเท่าตัว หนำซ้ำหน้าตาของอีกฝ่าย เธอก็ไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ
“ แต่หนูเพิ่งจะอายุแค่สิบห้าเองนะค่ะ มันไม่เร็วไปหน่อยหรือค่ะคุณพ่อ “ ไอริณบอก เธอเดินเข้าไปใกล้บิดา อีกฝ่ายมองเธอก่อนจะจิ๊ปากเสหน้าไปมองหน้าต่างแทน
“ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ลูกอ้อนของเธอใช้กับชั้นไม่ได้หรอก...ไอริณ “
ไอริณชะงัก ดวงตาสีน้ำทะเลหลุบต่ำลงก่อนจะรื้นไปด้วยน้ำสีใสที่พร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ ตั้งแต่เกิดมาเธอแน่ใจตลอดว่าพ่อไม่เคยรักเธอเลย แม้กระทั่งตอนนี้....
“ คำที่ชั้นลั่นไปแล้วก็คือสิ่งที่เธอต้องปฏิบัติไม่มีการปฏิเสธใดใดทั้งสิ้น พรุ่งนี้เธอต้องแต่งงาน เข้าใจไหม?“
“ ค่ะ คุณพ่อ “ ตอบรับแม้ไม่ได้เห็นด้วย
ไอริณยืนอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังบิดาที่ลุกขึ้นเดินออกจากห้องเธอไป ไม่มีแม้การเห็นใจ ไม่แม้จะชายตามองเธอ! ผู้ชายคนนี้คือบิดาของเธอจริงหรือ?
งานแต่งงาน
...ทุกอย่างเรียบง่าย ไม่มีแขกเหรื่อ ไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีบาทหลวง ไม่มีแม้กระทั่งเงาของบิดา ไอริณยืนอยู่ในงานแต่งงานของตัวเอง ชุดกระโปรงฟูฟ่องสีดำสนิทที่เธอสวมอยู่ช่วยขับให้ผิวขาวขอดดูขาวยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตาสีน้ำทะเลที่เคยเปล่งประกายบัดนี้เป็นเพียงสีฟ้าขุ่นไร้วี่แววของเด็กสาวที่เคยมีชีวิตชีวา
“ มาเข้าพิธี ชักช้ามันน่ารำคาญ “ ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอบอกเสียงขุ่น พลางขวักมือเรียกให้เธอไปยืนอยู่บนแท่นพิธี ไอริณเดินตามไปยังแท่นพิธี เงยหน้ามองชายหนุ่มที่เธอต้องใช้ชีวิตร่วมด้วยนิจนิรันดร์ ผู้ชายที่เธอหวาดกลัวมาตลอดชีวิต
....ท่านเคาน์ บาร์ตี้ ชายสูงศักดิ์ผู้มีเรือนผมสีทองอร่ามเฉกเช่นเดียวกับดวงตา ผิวขาวซีดราวกับไร้เลือดฝาดและใบหน้านิ่งสงบดั่งคนตายไปแล้ว ดูยังไงก็รู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์
“ ทำพิธีซะที “ เคาน์บาร์ตี้กระชากเสียงใส่ชายอีกคนที่ยืนอยู่พร้อมกับหนังสือเล่มหนาในมือ อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะเริ่มท่องภาษาแปลกหูที่ไอริณไม่เคยได้ยิน มือเย็นเฉียบของเคาน์บาร์ตี้ยื่นมาดึงมือของไอริณไว้ฉุดเธอให้เข้าไปใกล้ก่อนจะก้มลงฝังเขี้ยวอันแหลมคมลงบนคอ เลือดอุ่นๆกำลังไหลลงคอเคาน์บาร์ตี้ในขณะที่ไอริณยืนนิ่ง เบิกตากว้าง ร่างกายเหมือนถูกฉีกกระชากออก ความเจ็บปวดมากมายไหลกระทบซ้ำไปซ้ำมาจนไม่ไหว เสียงกรีดร้องของไอริณดังก้องไปทั่วแท่นพิธี สายลมข้างนอกกรรโชกแรงจนชายวัยกลางคนที่ยืนรับลมอยู่ด้านนอกต้องกระชับเสื้อโค้ทของตัวเอง
“ หึ ลาก่อนนะไอริณ...ลูกรักของชั้น “
เคาน์บาร์ตี้ถอนริมฝีปากออกจากซอกคอของภรรยา ร่างเล็กผอมบางแน่นิ่งไป แต่กลิ่นเลือดยั่วยวนนั่นกลับไม่หายไปด้วย ทั้งที่แน่ใจว่าอีกฝ่ายน่าจะเสียชีวิตแต่ก็เปล่า
“ ทำไมยังไม่ตาย “ เคาน์บาร์ตี้หันไปถามชายอีกคนที่ยืนอยู่บนแท่นพิธีด้วย อีกฝ่ายเพียงส่ายหน้าพับหนังสือที่ถืออยู่เก็บ
“ แกไม่รู้? หรือจะยั่วโมโหชั้น “
“ ผมไม่รู้หรอกครับท่านพี่...บางทีคงเพราะยังเด็กเกินกว่าที่พี่จะดึงเธอเข้ามาเป็นอย่างเรา “
“ หึ นั่นไม่ใช่คำตอบที่ชั้นต้องการนะ...โอลิเวอร์ “ เคาน์บาร์ตี้ยิ้มเยาะ เขายกมือพลิกใบหน้าของภรรยาตัวเองขึ้นมาพินิจอีกครั้ง ไอริณในวัยแค่สิบห้าคนนี้คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎของพวกเขา เขาจะไม่รอหรอก ไม่รอให้อีกฝ่ายโตกว่านี้เพราะอดีตมันอาจจะซ้ำรอย
“ ถ้าอย่างนั้นท่านพี่คงต้องพาไอ..ร... ไม่ซิ ภรรยาของท่านพี่ไปหาพวกผู้อาวุโสเอง ท่านพี่คงได้รับคำตอบที่นั่น “ โอลิเวอร์ว่า เขาเดินเฉียดไหล่พี่ชายออกจากแท่นพิธี ดวงตาสีเทาอ่อนหรี่ลงอย่างเจ็บใจ...แพ้อีกแล้ว!
ความคิดเห็น