Soul of Marble

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น

"ห้าววววววว"เสียงของเด็กหนุ่มหน้าตาหมดจดคนนึงอ้าปากหาวเสียงดังลั่น พร้อมกับบิดตัวไปมาบนกิ่งของต้นไม้ต้นหนึ่ง

"เฮ้ย ซิล หาวให้มันเบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวพวกมันก็รู้ตัวหมดหรอก" เสียงเพื่อนที่อยู่ข้างๆ กระซิบบอก

ซิล หรือ ซิลเวอร์ บิดขี้เกียจอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะตอบว่า "ก็มันง่วงนี่นา เมื่อคืนชั้นแทบไม่ได้นอนเลยนะ นีโอ" พูดเสร็จก็ล้มตัว ลงนอนบิดไปบิดมาบนกิ่งไม้

"แล้วใครใช้ให้นายนอนดึกล่ะพวก" นีโอ พูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

"นั่นสิเนอะ" ซิลเวอร์เกาหัวตอบแบบอายๆ ก่อนจะร้องออกมาดังลั่น "เจี๊ยก!!" เนื่องจากมีลูกธนูดอกนึงพุ่งมาปักที่ลำต้นของต้นไม้ โดยที่เฉียดโดนหูของเขาไปเพียง 1 มิลลิเมตร ซิลเวอร์ค่อยๆละสายตาจากลูกธนูดอกนั้นแล้วหันมองไปในทิศทางที่ลูกธนูพุ่งมาก็เห็น เด็กสาวคนนึงนั่งอยู่บนต้นไม้ผั่งตรงข้ามพร้อมกับเล็งธนูมาที่เขาเพื่อบอกเป็นนัยว่า 'ถ้ายังไม่เงียบครั้งต่อไปคือแสกหน้า' ซิลเวอร์รีบ เอามือบิดปาก นั่งเงียบอยู่บนต้นไม้โดยไม่ขยับหรือส่งเสียงอีกเลย

"มาแล้ว" นีโอ เด็กหนุ่มผิวขาวซีดพูดขึ้น ลักษณะใบหูที่เรียวแหลมบ่งบอกได้อย่าชัดเจนว่าเขาคือ เอลฟ์ อมนุษย์ที่มีพลังเวทย์ที่แสน วิเศษ กับ พรแห่งความเป็นนิรินดร์ คำพูดของนีโอ ทำให้เพื่อนๆ ทั้งสองคนเห็นสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดกำลังเคลื่อนตรงเข้ามาเป็น กองทัพ ผิวกายสีเขียว แขนขาเรียวลีบถืออาวุธจำพวกมีดหรือดาบ หน้าตาอัปลักษณ์ ส่วนสูงไม่เกินเอว แต่เปี่ยมไปด้วยพละกำลัง มัน เพียงตัวเดียวสามารถล้มม้าทั้งตัวได้อย่างสบายๆ มันคือ ก็อปลิน ปีศาจร้ายที่นิยมการล่าแบบเป็นกองทัพ พอๆกับการที่มันชอบกินเนื้อ มนุษย์

"งั้นก็ลุยกันเลย" ซิลเวอร์ชักดาบออกมากระโดดลงจากต้นไม้มาขวางหน้ากองทัพของก็อบลินในทันที เขาชี้ดาบไปข้างหน้า ตรงไป ยังหัวหน้าของกองทัพนี้ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ชั้นจะเผาพวกแกซะ" ซิลเวอร์สะบัดดาบขนาดใหญ่หนึ่งครั้ง ลูกแก้วที่ประดับอยู่ตรงกระ บังดาบก็ส่องประกายแสงสีส้มออกมาก่อนที่จะมีเปลวไฟลุกขึ้นท่วมใบดาบ ภายใต้การเผชิญหน้าระหว่างกองทัพก็อบลินนับร้อยกับ มนุษย์สามคน รอยยิ้มเล็กๆ ประกฎขึ้นบนใบหน้าของมนุษย์ที่อยู่ในฐานะเหยื่อ แล้วการสังหารหมู่ก็เริ่มต้นขึ้น

"เฮ้ย......" นีโอคำรามออกมาดังลั่นก่อนจะบ่นด้วยเสียงเซ็งๆ ปนเหนื่อยอ่อน "มีเพื่อนใจร้อนนี่มันเหนื่อยจริงๆ แฮะ" แล้วก็เดินเก็บ อัญมณีหลากหลายสีสันที่ตกอยู่บริเวณนั้นใส่ถุงผ้า อัญมณีในที่นี้สามารถใช้แทนเงิน หาได้จากการย่อยสลายของร่างกายปีศาจ "นายนี่ไม่ถนัดเลยนะเรื่องทำตามแผน เฮ้อ..." นีโอบ่นต่อ

"เอาน่าๆ ยังไงก็ชนะนี่นา" ซิลเวอร์เกาหัวตอบแบบกวนๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าไม่ยี่หร่ะ "พอคิดว่าจะได้ลุยกะพวกปีศาจทีไรมันก็ ลืมเรื่องแผนซะหมดทุกที"

"ดีนะ" รินเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มพูดขัดขึ้นขณะกำลังก้มเก็บลูกธนูที่ตกอยู่ตามพื้น เธอสะบัดผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่รวบเป็นหางม้าไว้ แบบเรียบๆ ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับซิลเวอร์ใบหน้าขาว สวย ของเธอก็กลายเป็นนางยักษ์ไปในบัดดล "ไอ้นักดาบงี่เง่า ถ้าครั้งต่อ ไปแกนอกแผนอีก แม่จะยิงให้หัวทะลุเลย" เธอตะโกนใส่หน้าซิลเวอร์

"ครับ" ซิลเวอร์ก้มหน้ามองพื้นแล้วตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ก่อนจะเดินไปช่วยนีโอเก็บอัญมณีในสภาพตัวสั่นงันงกพลางพึมพำออก มาว่า ยักษ์ออกมาแล้วๆ ไม่ขาดปาก

"วันนี้ได้ 170 ก้อน แลกเป็นเงินคงราวๆ 85 เหรียญเงินล่ะมั้ง" นีโอพูดพลางเขย่าถุงใส่อัญมณีไปมา

"ถ้างั้นก็แบ่งอย่างนี้ ชั้น 30 นีโอ 30 ส่วนนายเอาไป 25" รินหันมาพูดกับซิลเวอร์

"หา ทำไมล่ะ ที่จริงมันต้องแบ่ง คนละ 28 เหรียญเงิน 33 เหรียญทองแดงไม่ใช่หรอ" ซิลเวอร์ถามพลางนับนิ้วไปมาอย่างร้อนรน

         รินส่งเสียง ฮึ ออกมาจากลำคอก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "ก็นาย ไม่ยอมทำตามแผน" พูดจบก็สะบัดหน้าเดินตรงดิ่งออกไปทันที นีโอที่อยู่ข้างๆ มองเพื่อนซี้ด้วยสายตาสงสารอย่างสุดซึ้งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงตัดสินใจเดินตามรินไป ปล่อยให้ซิลเวอร์นั่งคุกเข่าเงย หน้าตะโกนขึ้นฟ้าด้วยภาษาที่มนุษย์ไม่เข้าใจว่า "ม่ายยยยยยยยยยยยยยย"

        Thir (เธียร์) เมืองท่าติดชายฝั่งตะวันออก เมืองแห่งการค้าและการส่งออก คับคั่งไปด้วยเหล่าพ่อค้าและนักเดินทาง เป็นเมืองท่าสำคัญ แห่งสุดท้ายของอาณาจักรมนุษย์ และยังเป็นเมืองที่ตัวเอกทั้งสามของเราเติบโตมา

"ป้าครับ ขอหมี่เกี๊ยวพิเศษอีกชามครับ" เสียงของซิลเวอร์ดังลอดผ่านปากที่คาบตะเกียบเอาไว้ออกมาเพื่อสั่งอาหาร โดยมีเพื่อนทั้งสอง คนนั่งทำหน้าหน่ายๆ อยู่ข้างๆ ตอนนี้ทั้งสามมานั่งกันอยู่ที่ร้าน ชายสี่หญิงสองบะหมี่สวิงกิ้ง ร้านประจำของพวกเขา

"นายนี่นะ กินให้มันน้อยๆ หน่อยเหอะ" รินที่กินอิ่มได้สามขั่วโมงบ่นซิลเวอร์ที่ยังสั่งไม่หยุดต่อกันมาสามสิบแปดชามเห็นจะได้

"อ้ออันอะอ่อยอี้อา(ก็มันอร่อยนี่นา)" ซิลเวอร์ตอบด้วยเสียงอุ้อี้แทบฟังไม่รู้เรื่องเนื่องจากบะหมี่เต็มปาก

"ได้เงินมาเท่าไหร่ก็หมดกับการกินทุกทีสินะนายเนี่ย" นีโอบ่นปนขำกับท่าทางการกินบะหมี่ของเพื่อนซี้ เป็นภาพที่เห็นประจำทุกวัน หลังจากออกล่า

       อีกด้านนึง ชายคนนึงยืนนิ่งอยู่บนท้องฟ้าเหนือเมืองเธียร์ เขาจ้องมองลงไปที่เมืองเบื้องล่างแสงไฟจากถนน เสียงของผู้ คนทำให้เขาเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมา

ทันใดนั้นจู่ๆ ก็มีร่างของชายคนนึงโผล่ออกมาจากความว่างเปล่า ก้มหน้านั่งชันเข่าขางนึงอยู่บน อากาศข้างๆ เขา "ท่านอาจารย์" ชายคนที่พึ่งโผล่มาเอ่ยขึ้น

"จัดการซะ" คนที่ถูกเรียกว่าอาจารย์พูดเรียบๆก่อนจะหายตัวไปในทันที

"ครับ" ชายคนที่เหลือตอบรับก่อนจะลุกขึ้นยืน ยื่นแขนข้างนึงออกไปข้างหน้า กางผ่ามือออกในผ่ามือนั้นมีก้อนพลังสีดำสนิทลูกเท่า กับลูกกอล์ฟ และมันค่อยขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ

       ด่านล่างซิลเวอร์เดินลูบท้องออกมาจากร้านบะหมี่พร้อมกับเพื่อนทั้งสองด้วยสีหน้าร่าเริงก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นตื่นตกใจเมื่อ ทั้งสามคนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากพลังอันมหาศาล ลูกแก้วที่ดาบของซิลเวอร์และที่กำไลข้อมือของริน สั่นเบาๆ ทำให้ทั้งสามรู้ ทันทีว่าเป็นพลังจากผู้ใช้ลูกแก้ว

"ใครกัน คลื่นพลังน่าขนลุกนี่มันของใครกัน" รินกอดแขนทั้งสองข้างตัวเอง

"ด้านบน" ซิลเวอร์พูดขึ้นทำให้เพื่อนทั้งสองเงยหน้ามองตาม ก็เห็นก้อนหลังสีดำสนิทขนาดใหญ่มหึมาลอยอยู่เหนือเมือง และเห็น ชายคนนึงกำลังควบคุมก้อนพลังนั่นอยู่ และเป้าหมายของมันคือเมืองที่อยู่เบื้องล่าง

"มันคิดจะถล่มเมือง" นีโอพูดขึ้น

"ทำไงดีล่ะ" รินถามพลางหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสอง แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ

"ริน" ซิลเวอร์เรียก ก่อนจะชักดาบออกมา "ช่วยส่งชั้นที เร็วเข้า" ซิลเวอร์พูดอย่างแข็งกร้าว

"ดะ...ได้" รินตอบ ก่อนที่จะย่อตัวลงนั่งชันเข่า ง้างสายธนูเปล่าเล็งไปยังทิศทางที่ชายคนนั้นอยู่ "มาเลย" เธอตะโกน

"อืม" ซิลเวอร์กระโดดลอยตัวอยู่ตรงหน้าคันธนูของเธอ เธอปล่อยสายธนูออกไป พลันเกิดกระแสลมรุนแรงออกมาทันที ส่งเอาร่าง ของซิลเวอร์พุ่งตรงไปยังชายปริศนาทันที

ซิลเวอร์ใช้พลังของลูกแก้วติดไฟที่ดาบ เงื้อดาบขึ้นสุดวงแขนตะโกนออกมาสุดเสียง "หยุดนะโว้ยยยยยย" ชายปริศนาไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกซิลเวอร์ฟันเข้าที่ศรีษะเต็มๆร่างของชายปริศนาร่วงลงสู่แม่น้ำด้านล่าง ก้อนพลังเมื่อไม่มีคนควบมันก้พุ่งตรงไปยัง ประตูหลักของเมือง  ทันทีที่มันถึงพื้น ก็เกิดการระเบิดขึ้นทันทีแรงของระเบิดทำลายประตู เมืองจนไม่เหลือซาก เสียงและแรงสั่นวะเทือนของระเบิด เรียกเอาเหล่าปีศาจจำนวนมากจากในป่าให้พุ่งตรงมาที่ประตูเมืองในทันที เมื่อไม่มีประตูกั้นเหล่าปีศาจก็บุกเข้ามาในเมืองแทบจะในทันที ก่อให้เกิดการต่อสู้กันระหว่างกองกำลังป้องกันเมืองกับเหล่าปีศาจที่บุก เข้ามา เกิดไปสมรภูมิย่อมๆ เหล่าทหารเป็นกำแพงกั้นระหว่างปีศาจที่หิวกระหายกับชาวเมืองที่กำลังอพยพอย่างรีบร้อน ทุกคนทยอย กันไปขึ้นเรือมุ่งออกทะเลตรงไปยังอาณาจักรเอลฟ์ทันที ซิลเวอร์หลังจากที่รอดจากการตกจากที่สูงโดยเวทย์ฟองอากาศของนีโอ ก็พาตัวเองและเพื่อนๆ เข้าสู้รบร่วมกับทหารทันที กองทหารปักหลังอยู่ตรงที่ที่เคยเป็นประตูเมืองขว้างหน้าเหล่าปีศาจ ปักหลักสู้จนกว่าชาวเมืองจะอพยพออกไปจนหมด

"ตั้งแถวหน้ากระดาน ต้านเอาไว้ให้ได้" เสียงของหัวหน้าทหารตะโกนสั่ง"ชาวเมืองต้องพึ่งเรา ต้านเอาไว้ อย่าให้มันผ่านไปได้แม้แต่ ตัวเดียว" เหล่าทหารขานรับคำสั่งดังลั่นปรับรูปขบวนเป็นแนงหน้ากระดาน ใช้ตัวเองเป็นกำแพงต้านเหล่าปีศาจทุกตัวที่ตรงเข้ามา ซิลเวอร์ นีโอ และ ริน ยืนอยู่แนวหน้าต่อสู้กับกองทัพปีศาจอย่างเต็มที่

รุ่งสางวันต่อมา สถานที่ที่เคยเป็นสนามรบย่อมๆระหว่างมนุษย์และปีศาจ ตอนนี้การต่อสู้จบลงแล้วพร้อมๆกับการอพยพ ชาวเมือง ซิลเวอร์ ริน และนีโอ นั่งพักรวมกับเหล่าทหารที่บาดเจ็บในสภาพที่ทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและดินโคลน ไม่ห่างกันนัก ทหารส่วนนึงกำลังรวบรวมศพของทหารที่ตายมาวางเรียงกันเพื่อรอขนย้าย ซิลเวอร์ลุกขึ้นพาร่างกายที่เหนื่อยล้า เดินตรงไปยังร่างไร้ วิญญาณของเหล่าทหาร คุกเข่าลงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาประสานกันไว้ตรงหน้าฝากพลางขอพรให้พวกเขาได้ไปในที่ที่มันดีกว่านี้ รินเดินเข้าไปหาซิลเวอร์แล้ววางมือลงบนไหล่ของเขา ซิลเวอร์เงยหน้าขึ้น มองเห็นเพื่อนทั้งสองกำลังยิ้มให้เขา ซิลเวอร์ก้มหน้าลงซักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มตอบเพื่อนทั้งสอง นีโอยื่นมือมาข้างหน้า ซิลเวอร์ยื่นมือออกไปจับมือของนีโอแล้วดึง ตัวเองลุกขึ้นยืน

"เอาไงต่อ" นีโอเอ่ยถาม

"ชั้นจะออกเดินทาง" ซิลเวอร์ที่ยืนหันหลังให้เพื่อนทั้งสองพูดขึ้น

"ไปไหน" รินถาม

"ไม่รู้สิ ผจญภัยไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพอใจล่ะมั้ง" ซิลเวอร์ตอบก่อนที่จะหันมาพูดกับเพื่อนทั้งสอง "จะมาด้วยกันมั๊ย"

รินส่งเสียงฮึออกมาจากลำคอ ก่อนจะตอบอย่างเรียบง่าย "แน่นอนอยู่แล้ว" ได้ฟังคำตอบของรินแล้วซิลเวอร์ก็หันมาทางนีโอ

"ไปไหนไปกัน คู่หู" นีโอตอบ ทั้งสามคนก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้า ทิ้งคราบเลือด ซากศพและความทรงจำไว้ข้างหลัง

ไม่ไกลจากเมืองเท่าไหร่นัก ชายคนนึงนอนแผ่อยู่ริมแม่น้ำในสภาพเปียกไปทั้งตัว เขานอนนิ่งมองท้องฟ้าพร้อมกับความ คิดที่ว่า ตัวเองเป็นใคร ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ แต่จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ออก จนสุดท้ายเขาก็ลุกยืนมองไปรอบก่อนที่จะตัดสินใจก้าว เท้าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ...