คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : D A Y 1
D A Y 1
บรรยากาศในเช้าวันใหม่ของพระอาทิตย์ยิ่มแฉ่งกับอากาศบริสุทธิ์จากท้องฟ้าคราม
ผู้คนยอมมีกิจวัตรประจำของแต่ละคน
ในทุกๆวัน
'บยอน แบคยอน'
ก็เป็นหนึ่งในผู้ที่มีกิจวัตรของตนเองในแต่ละวัน
ผู้คนส่วนใหญ่อาจจะมองเป็นเรื่องปกติ ตื่นมาก็อาบน้ำ กินข้าว ไปโรงเรียนหรือไปทำงาน ชีวิตทุกคนช่างเร่งรีบ แต่สำหรับ ’แบคยอน’ แล้ว ไม่ได้เร่งรีบกับการไปอาบน้ำหรือกินข้าวแต่อย่างใด
มือเรียวบาง พยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบสมุดเล่มเล็กข้างหัว
นอน ทั้งที่ยังไม่ลืมตาดี
'อยู่ไหนนะ'
เมื่อมือบางคล่ำหาสมุดอย่างเช่นในทุกๆวันไม่เจอ จึงจำใจลุกจาก
เตียงเพื่อหาสมุดเล่มเล็กนั้น
"อ่า อยู่นี้นี่เอง" แบคยอนพูดนึกอย่างหมั่นไส้
"เป็นสมุดก็ดีนะ ไม่ต้องรู้สึกอะไร"
'นั้นสินะ ถ้าเราเป็นอย่างสมุดก็ดี จะได้ไม่เกิดความรู้สึกบ้าๆ
แบบนี้ กับ........
คนๆนั้น'
'ปาร์ค ชานยอน'
"ชั้นไม่น่าชอบนายเลย ทั้งที่....."รู้อยู่แก่ใจนะ แบคยอน
แบคยอนเอ่ยก่อนที่จะ
แหมะ
หยดน้ำตากลิ้งออกมาจากตาบอบช่ำจากหนึ่งหยดเป็นสองหยด
สามหยดหยดแล้ว
หยดเล่า
ก็ที่จะ
แปะ แปะ
"ไม่นะ แบคยอนอย่าเพิ่งตัดใจสิ นายยังไม่พยายามเลยนะ"
ใช่ ยังไม่พยายามเลย
ไม่มีความมั่นใจ ไม่มีความกล้ากับการที่จะ
'สารภาพ.....รัก'
โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์แบคยอนจีงไม่ต้องห่วงที่จะต้องไม่โรง
เรียนสาย ดังนั้น
มือบางจึงค่อยๆกางสมุดเปิดไปที่ล่ะหน้าที่ล่ะหน้าที่บันทึกเรื่องราว
ต่างๆมากมาย
จนไปถึงแผ่นแรก
แผ่นแรก วันแรก วันที่เค้าคิดจะเขียนไดอารี่ วันที่เกิดเหตุการณ์
เหตุก่รณ์นั้น ที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้
04 05 xxxx
วันนั้น วันที่เค้าย้ายมา 'ปาร์ค ชานยอล' วันนั้นเป็นวันที่ฝน
ตกหนัก มีรถบรรทุกสีขาวผ่านหน้าบ้านผมไป
เอี้ยด
เสียงเบรกของรถบรรทุกดังขึ้นท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ใน
ขณะที่ผมกำลังรีบไขกุญแจเพิ่อที่จะเข้าบ้าน แต่ด้วยของมากมาย
ที่ผะรุงผะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด แล้วไหนต้องถือร่มอีก
ฟิ้ว
ด้วยความรีบและไม่ระวังของผมทำให้ร่มปลิ้วไม่ถนนหน้าบ้าน โดยไม่รู้ตัว ผมจึงรีบไขกุญแจบ้านและรีบนำของไปวาง
"หวังว่าร่มจะไม่ปลิ้วไปไหนนะ" ณ ตอนนั้นแบคยอนไม่รู้เลยว่า
มีคนเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต
"เฮ้อ.....ฮะ.....!!"มีใหญ่รีบคว้าตัวแบคยอนก็จะรีบปิดปากเล็กๆ นั้น
ก่อนจะเกิดเรื่องวุ่นวาย ให้ถึงคุกถึงตาราง
"ชู่.....เงียบๆอย่าส่งเสียงดังไป ฉันไม่ทำไรนาย" ผมพยักหน้าในขณะที่มือใหญ่ค่อยๆเอาลง
"คะ.....!"มือใหญ่รีบปิดปากเล็กอีกรอบ
"เบาๆสิ อย่าเสียงดัง ฉันแค่จะเอาร่มมาให้ เห็นว่าร่มมันปลิ่วไป
กลางถนนนู่นแล้ว"
"อ่อ เออ....ขอบคุณ เค้ามาก่อนสิ"
"อ่ะ ใช้นี่ก็สิ"ผมยื่นผ้าขนหนูให้ สภาพผมกับเค้าไม่แตกต่างกัน
เท่าไร เนื้อตัวเปียกป้อน เนื้อตัวซีดเซียว เนื้อผ้าลู่ลงตามปริมาณ
ที่ตกลงมากักขังในเนื้อผ้า เนื้อตัวหนาวสั่น
ตึก ตึก ตึก
ผมรีบวิ่งขึ้นบ้าน แล้วรีบวิ่งขึ้นห้องนอน เพื่อไปหายาลดไข้กินดักไข้ไว้ก่อนไม่งั้น ตายแน่ๆ
เวลาผมป่วย ผมจะป่วยหนักมากๆถึงขั้นต้องหามไปโรงพยาบาล
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะไม่กังวัลว่าจะป่วยหรือไม่ป่วย เพราะแม่
ผมจะคอยอยู่เช็ดตัวให้ผม คอยพาผมไปโรงพยาบาล
แต่.....
ตอนนี้
แม่ของผมไปอยู่สบายแล้วบนสวรรค์
'แม่ครับ หวังว่าครั้งนี้ผมจะไม่ป่วยอีกนะครับ แม่ช่วยแบคด้วย
นะครับ'ผมได้แต่ภาวนาว่าแม่จะได้ยินคำขอของผมในครั้งนี้
ถึงแม้แม่ผมจะไปสบายแล้วแต่คุณพ่อของผมก็ยังอยู่ คุณพ่อของ
ผมทำงานหนักมามากแล้ว ผมไปอยากให้ท่านเครียดเรื่องของผม
อีก แม้แต่บ้านหลังนี้ พ่อของผมก็ซื้อให้
พ่อบอกว่า
'แบค ลูกอยู่บ้านนี้ไหม ลูก เราจะย้ายมาอยู่บ้านนี้กัน คอนโดนี้
มันเล็กไปแล้วนะ ลูก ไปอยู่บ้านใหม่กันนะ ลูก'
'ก็ได้ครับ พ่อ' ถึงแม้แม่จะจากเราสองพ่อลูกไปนานแล้ว แต่พ่อก็ไม่เคยไปมีใครเลย แม้อย่างนั้นมีผู้หญิงมากมาย เข้ามาหาพ่อแต่พ่อกลับบอกว่า
'ผมมีลูกมีเมียแล้วครับ'
ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำอย่างไงพ่อถึงรักแม่มาได้ยาว
นานขนาดนี้ ผมเลยถามพ่อไปว่า
'พ่อครับ พ่อทำอย่างไงให้รักแม่อยู่ตลอดเวลา ไม่เคยนอกใจแม่
เลยหรอครับ'
คุณพ่อยิ้ม แล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
'ฮ่า ฮ่า ไม่หรอลูกสำหรับพ่อแล้วแม่เป็นคนที่พิเศษที่พระเจ้ามอบ
ให้ แล้วก็นะ สัญญาวันนั้น'คุณพ่อพูดไปพร้อมกับลูบหัวลูกชาย
แสนสื่อของเค้า
'วันนั้น วันไหนหรอครับ'ลูกชายถามอย่างสงสัย
'วันแต่งงานในโบสถ์ไงครับ คุณลูก สัญญากับพระเจ้าว่า
ผมจะรักคุณ จนว่าผมจะตายไม่ว่าจะผ่านอุปสักมากมายแค่ไหน
ผมจะอยู่กับคุณ รักเพียงแค่คุณเท่านั้น'
คุณพ่อพูดอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่โยกหัวเจ้าลูกชายเล่น
เมื่อนึกถึงวันนั้นแล้วผมมองกรอบรูปที่วางไว้บนโต๊ะหนังสือลง พลางนึกได้ว่ามีแขกมารอข้างล่าง
นานแล้ว
"ซวยแล้ว"แบคยอนอุทานเบา แล้วรีบวิ่งลงไป
"นี่! นาย นาย...."ผมพยายามปลุกเขา แต่เค้าไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
เลย
'จะทำไงดีล่ะ' ผมคิด พลางถอนหายใจ
"เฮ้อ ตัวร้อนจี้เลย"ผมว่าไปพร้อมกับมือที่กำลัง
"นี่ นายไหวไหม"ผมเขย่าเค้าเพื่อให้เค้าตื่นมาเพื่อกินยาลดไข้
"แค้ก นายลงมาแล้วเหรอ"เค้าพูดกับผมด้วยเสียงที่แหบแห้ง
"อืม อ่ะ นายกินนี่ซะ"ผมประคองตัวของเค้า เจ้าของใบหน้าที่ซีดเซียวลุกขึ้นอย่างง่ายดาย
ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน เมื่อเจ้าของลมหายใจที่มีอุณภูมิร้อนขึ้นมากกว่าปกตินั้นเลื่อนใบหน้าที่ขาวซีดเกือบโดนแก้มขาวใสของแบคฮยอนโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยความที่ไม่มีสติจากพิษไข้ทำให้ไม่สามารถตั้งตัวลุกขึ้นนั่งได้ตามปกติ
"เฮ้ย นะ..นาย"
ใบหน้าของแบคฮยอนเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำในทันที
"ฮะ แค้กๆ...อะไรของนาย" ชานยอลที่โดนพิษไข้เล่นงานพูดอย่างไม่มีสติ
"นี่ยา ส่วนน้ำอยู่บนโต๊ะรีบกินซะ" แบคฮยอนรีบพูดจนลิ้นพันไปหมด
"อืม"ชานยอลที่ดูเหมือนสติเริ่มจะลดเลือนลงเรื่อยๆ
ก็เริ่มกินยา และล้มตัวนอน แบคฮยอนเห็นดังนั้นจึงรีบไปช่วยประคองเพื่อให้คนป่วยนอนอย่างสบายมากขึ้น
"นายรีบนอนได้แล้ว อย่ามั่งแต่มาจ้องหน้าคนอื่นสิ"
แบคฮยอนพยายามรีบบ่ายเบี่ยงด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำยิ่งกว่าเดิม
จึก จึก
"มีไร" แบคฮยอนที่รอให้ชานยอลหลับสนิทอยู่นั้น หันหน้าไปหาชานยอลอย่างสงสัย
จุ๊ป
"ขอบคุณ" ชานยอลพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง แล้วรีบคลุมโปงหนีไป แบคฮยอนที่เพิ่งได้สติก็เริ่มโวยวาย
"นี่ นายตื่นมาเดี๋ยวนี้เลย เมื่อกี้นายทำไรฮะ!!!" ตอนนี้แบคฮยอนไม่สนแล้วว่าคนที่ทำได้นอนหลับสนิทไปเพราะยาแล้วจริงๆ ใบหน้าของแบคฮยอนแดงลามไปถึงคอ ด้วยความโมโหและความเขินอายประสมปนกันไปหมด
"เฮ้อ" แบคฮยอนที่ทำไรไม่ได้ จึงรีบเดินขึ้นบ้าน
"ไรเนี่ย!" แบคฮยอนที่สบถไปพร้อมกับมือที่ขยี้หัวฟูจนไม่เป็นทรง
'นี้ ไอหัวใจบ้าจะเต้นแรงทำไมฮะ!!'
ผมได้แต่บ่นในใจ
นี้มันเกิดไรขึ้นกับผม
ทำไมผมต้องไปหัวใจเต้นแรงกับเค้าด้วยทั้งๆที่ผมไม่รู้จักเค้าเลย
แค่ชื่อ…..ก็ยังไม่รู้เลย
เค้าก็แค่ช่วยเก็บร่มมาให้ผมไม่ใช่หรอ แล้วทำไมความรู้สึกบ้าๆนี้มันคือไร ทำไม ทำไม
"เฮ้อ เหนื่อยจัง"
แบคฮยอนที่อ่อนเพลีย และเหนื่อยจากเหตุการณ์ต่างๆ
ทำให้นอนหลับไปอย่างง่ายดาย ส่วนชานยอลนั้นคืนนั้นเป็นการนอนที่หลับฝันดีมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า โดยที่เจ้าของใบหน้าก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเพราะเหตุใดจึงมีความสุขกับการแกล้งคนตัวเล็ก ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันเพียงแค่วันเดียวเท่านั้นเอง
ความคิดเห็น