ยัยหน้าหวาน กะ นายซูเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #4 : นายนี่ดี๊ดีนะ...^0^

วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษ ฉันมาอยู่เกาหลีได้ 2 อาทิตย์แล้วจ้า...อีก2 อาทิตย์ก็จาเปิดเทอมแย้ว พ่อลืมซื้อชุดนักเรียนไว้ให้ฉันซะง้านอ่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้ซะด้วยว่ามันเป็นแบบไหน เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันกะจะไปซื้อชุดนักเรียนซักหน่อย  แต่ฉันไม่รู้ที่ขายอ่ะ จารบกวนมินวอนดีมั้ยน้า เกรงใจเขาจัง แต่ตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่ค่อยได้เจอเขาเลย สงสัยจะยุ่ง

 
ฉันตัดสินใจไปหามินวอนจนได้ ก็ทำไงได้หล่ะตั้งแต่มาเกาหลีก็รู้จักแต่นายมินวอนเนี่ยแหละ จาไปบ้านยายก็จำที่อยู่ไม่ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เขาเคยบอกว่าไว้ว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูห้องมินวอน

“....” ไม่มีเสียงตอบรับ

ก๊อก!!! ก๊อก!!! ก๊อก!!! ฉันเคาะเสียงดังขึ้น ทำไมเขาไม่เปิดซักทีนะ..

“ มาแล้ว” เสียงมินวอนที่ตะโกนมาจากในห้อง

แอ๊ด~ เสียงเปิดประตู

มินวอนโผล่หน้าออกมา ดูเหมือนเค้าจะเพิ่งตื่น ผมก็ยุ่งเหยิง แถมยังใส่
กางเกงขาสั้นตัวเดียวอีก ตายแย้ว!ฉันไปปลุกเค้ารึเปล่าเนี่ย

“อ้าว...เธอเองหรอ” มินวอนมีท่าทีตกใจเล็กน้อย

“…0_0…” ฉันยังคงอึ้ง

“ขะ...เข้ามาก่อนสิ” แล้วมินวอนก็วิ่งเข้าไปในห้อง ฉันจึงค่อยๆเดินตามเขาเข้าไป เขาคงไว้ใจได้มั้งเข้าไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง  มินวอนวิ่งหายเข้าไปในห้องนอนซักพัก แล้วออกมาโดยสวมเสื้อยืดจากเมื่อกี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อใส่แต่กางเกงขาสั้น

“เธอมีธุระอะไรรึเปล่า นั่งก่อนสิ” มินวอนเดินมาหาฉัน ฉันจึงค่อยเดินไปนั่งตรงโซฟา

“อืม...เอ่อ...ฉะ..ฉัน...เอ่อ”  มันจะเป็นการรบกวนเขาเกินไปมั้ยนะ

“^_^…มีอะไหรหรอ” มินวอนจ้องหน้าฉัน โอ๊ย!นายอย่ายิ้มอย่างนั้นสิ มันจะทำให้ฉันละลายอยู่แย้ว อิอิ

“ฉะ...ฉัน...อยากจะ...รบกวนอะไรนายหน่อย...เอ่อ... คือว่า...ฉันยังไม่ได้ซื้อชุดนักเรียน...แล้วก็...เอ่อ...ฉันไม่รู้ว่าเครื่องแบบเป็นยังไง....แล้วจะไปซื้อได้ที่ไหน...เอ่อ...อยากจะรบกวนนายหน่อย...ตะ...แต่ถ้านายไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ-_-”

พูดจบฉันก็ก้มหน้างุดๆ นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย เสียมารยาทเกินไปรึ
เปล่า ฉันควรจะเกรงใจเขาสิ

“555+ เรื่องแค่นี้เองหรอ ได้สิเดี๋ยวฉันพาเธอไปซื้อ”

“เอ่อ...แล้วนายไม่มีงานหรอ...ถ้ายุ่งก็ไม่เป็นไรนะนายบอกทางฉันไปก็
ได้”

“วันนี้...อืม...ฉันว่าง เธอรอฉันเดี๋ยวนะ ฉันไปอาบน้ำก่อน แป๊ปเดียว”

“อะ..เอ่อ...<-_->” ฉันกะจะพูดต่อแต่ไม่ทันแล้ว เขาวิ่งเข้าห้องไปแล้ว

“.....”ไหนๆก็ไหนๆ ฉันลองเดินสำรวจห้องของนายซุปเปอร์สตาร์ดูซัก
หน่อยซิ   ฉันเดินไปรอบๆห้องรับแขก

“อืม...รสนิยมดีใช้ได้ ใครหว่า..???” ฉันเดินไปหยุดที่รูปรูปหนึ่งที่
วางอยู่บนตู้โชว์ มันเป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนนายมินวอนมากกกกก แล้วเธอก็สวยมากกกกด้วย  ข้างๆรูปมีสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่ด้วย

“ตา...ราง...งาน...ของ...ลีมินวอน” ฉันค่อยๆสะกดตัวหนังสือภาษาเกาหลี
ตามหน้าปกสมุด คงไม่เป็นไรใช่มั้ยถ้าฉันจะเปิดดู วันที่16 มีนาคม...วันนี้นี่
หน่า...

เวลา 12.00 น. ให้สัมภาษณ์ช่องArirang…. ไหนนายบอกว่าไม่มีงาน
ใน นี่ก็ปาเข้าไป11 โมงแล้วนะ

“เสร็จแล้วค้าบบ” เสียงนายมินวอนตะโกนออกมาจากห้อง เขาใช้เวลาอาบน้ำได้ไวจริงๆ ฉันวิ่งกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม

“อะ...อ้าวเสร็จแล้วหรอ”

“ไปกันเถอะ” มินวอนหยิบกุญแจรถที่ห้อยอยู่ตรงฝาผนัง แล้วหันมาเรียกฉัน

“นายไม่มีงานจริงๆหรอ...ถ้ามีนายไปทำเถอะนะ”ฉันเดินตามหลังเขาขณะที่เขาไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่เดินนำฉันออกมาจากห้องจนถึงรถ

“นายมีสัมภาษณ์ไม่ใช่หรอ....ขอโทษด้วยนะ...เผอิญมันวางอยู่ฉันก็เลยเปิดดู...” ฉันเข้ามานั่งในรถ

“อืมไม่เป็นไรหรอก...ฉันโทรไปบอกผู้จัดการส่วนตัวแล้ว ว่ามีธุระ” เขาพูดพลางหยิบหมวกกับแว่นตาสีดำออกมาสวม แล้วขับรถออกจากคอนโด

“มันจะดีหรอ...”

“....” มินวอนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วผิวปากอย่างสบายอาร์ม

“นายนี่น้า...” ฉันไม่พูดแล้วก็ได้ ไม่เห็นต้องลงทุนขนาดหยุดงานเพื่อจะ
พาฉันไปซื้อชุดนักเรียนเลย...นายนี่ใจดีชะมัด...อิอิ

แล้วเขาก็พาฉันมาย่านๆหนึ่ง เขาบอกว่ามันคือตลาดนัมแดมุน แต่ดูเหมือนมินวอนจะเดินลำบากมาก เพราะผู้คนที่เดินไปมาเหมือนจะจำเขาได้แม้ว่าเขาจะใส่หมวกกับแว่นตาก็ตาม

“มินวอนนายเดินห่างฉันไปอีกหน่อยก็ได้...เดี๋ยวนายจะมีปัญหานะ” ฉันหันไปบอกมินวอนตอนนี้เขาเดินใกล้กับฉันมาก

“ได้ไงเดี๋ยวเธอก็หลงหรอก...มานี้เร็ว” พูดจบมินวอนก็ดึงมือฉันวิ่ง

“นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย” แล้วเรา 2 คนก็มาหยุดที่ร้านขายเสื้อผ้าร้าน
หนึ่ง ชื่อว่าร้านนัมซาน แต่ดูแล้วมันไม่ใช่ร้านขายชุดนักเรียนนี่

“เฮเคียวเข้ามาเร็ว” มินวอนกวักมือเรียกฉันให้เข้าไปในร้าน ฉันเดินตามมิ
นวอนเข้าไปในร้าน แล้วฉันก็เห็นมินวอนเดินเข้าไปกอดหลังผู้หญิงคน
หนึ่ง

“กลับมาแล้วครับ” มินวอนกระซิบข้างหูผู้หญิงคนนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้น
ก็หันกลับมาหามินวอน

“ตายแล้ว! ลมอะไรเหาะให้ลูกมาหาแม่ถึงที่นี่เนี่ย... เดี๋ยวลูกค้าของแม่ก็ได้
แตกตื่นกันหมดหรอก” ผู้หญิงคนนี้แม่มินวอนหรอเนี่ย

“หึหึ...แม่ครับนี่เพื่อนของผม...ปาร์คเฮเคียวครับ...เฮเคียวนี่แม่ของฉัน”

“สวัสดีค่ะ” ฉันโค้งให้แม่ของมินวอน

“สวัสดีจ๊ะ...หนูหน้าตาคล้ายๆคนเกาหลีนะ....แต่ดูเหมือนจะเป็นลูกครึ่ง”
แม่ของมินวอนยิ้มทักทายฉันอย่างใจดี

“ค่ะ...พ่อของหนูเป็นคนไทยค่ะส่วนคุณแม่ก็เป็นคนเกาหลีค่ะ”

“แม่ครับผมมีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อย       ครับ” มินวอนหันไปบอก
แม่ของเขา

“มีอะไรหรอ”

“คือว่า...” แล้วมินวอนก็กระซิบอะไรกับแม่ของเขาไม่รู้ ปล่อยให้ฉันยืน
เป็นตอไม้อยู่ได้

“อ๋อ...เรื่องแค่นี้เอง...แล้วทำไมลูกไม่บอกเธอไปหล่ะว่าไม่รู้”

“โธ่...แม่ครับ” มินวอนทำท่าเหมือนอ้อนแม่ของเขา

แล้วจู่ๆแม่ของมินวอนก็เอาสายวัดตัวมาวัดตัวฉัน

“อะไรกันคะ” ฉันถามอย่างสงสัย

“ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องชุดนักเรียนของหนูเอง มินวอน
เขาไม่รู้หรอกว่าซื้อที่ไหน ฉันเป็นคนจัดการให้เขาหมด” แม่ของมินวอนพูดไปพลางวัดรอบตัวฉัน แล้วก็จดใส่กระดาษ ฉันหันไปค้อนให้มินวอน แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“....” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดีจึงปล่อยให้แม่ของมินวอนวัดตัวฉันจนเสร็จ

“เสร็จแล้วจ๊ะ อีก2วันชุดก็จะถูกส่งไปที่บ้านของหนูนะ”

“ขอบคุณนะคะ รบกวนคุณแย่ แล้วค่าชุดทั้งหมดเท่าไหร่คะ” แล้วฉันก็
หยิบการ์ดทองออกมายื่นให้แม่ของมินวอน

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ...” แม่ของมินวอนดันการ์ดออกจากตัวเธอ

“ไม่ได้นะคะนี่ชุดของหนู”

“ถือว่าเป็นของขวัญที่หนูมาเจอฉันครั้งแรกก็แล้วกันนะจ๊ะ”

“คุณน้าคะ....” ฉันทำปากยื่นใส่แม่ของมินวอน ฉันไม่สงสัยเลยซักนิดว่ามินวอนได้นิสัยดีๆมาจากใคร

“<^_^>” แม่ของมินวอนยิ้มอย่างใจดีให้ฉัน

“<^0^>” มินวอนยืนอยู่ข้างๆทำหน้าระรื่น นายนะนายบอกว่าไม่รู้ก็หมดเรื่องต้องไปรบกวนแม่อีก  ฉันรู้สึกถึงความเกรงใจอย่างยิ่งยวดขึ้นมาจุกที่อกของฉัน เพราะทั้งแม่ของมินวอนและตัวของมินวอนเองเป็นคนที่มีน้ำใจดีมากๆ แถมก่อนจะกลับแม่ของมินวอน ยังเอาเสื้อผ้าในร้านของเธอ3-4ชุด มาให้ฉันอีก แล้วบอกว่าตอนนี้กำลังฮิต ถือว่าเอาไปใส่เป็นนางแบบให้ร้าน ฉันจะจ่ายเงินก็ไม่ยอม เฮ่อ~…นี่ฉันมาอยู่เกาหลีแทบจะไม่ต้องเสียเงินซักเท่าไหร่เลยนะเนี่ย

****************************************