ยัยหน้าหวาน กะ นายซูเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #3 : เจอกันครั้งแรกก็....(~oop.!!!)

เครื่องบินมาถึงเกาหลีตอนบ่าย4โมง ใช้เวลาเดินทางประมาณ 4-5 ชั่วโมง

ฉันหยิบกระดาษที่แม่ให้ไว้ออกมาจากกระเป๋าเสื้อพ่อบอกว่า ซื้อคอนโดเอาไว้ให้ฉัน บอกว่าอยู่ที่โซล ชื่อคอนโด*** แล้วฉันจะหาเจอมั้ยเนี่ย โซลไม่ใช่เล็กเลยนะเนี่ย

ฉันนั่งแท็กซี่มาตามที่อยู่ ว้าว!!! เกาหลีนี่ใหญ่โตชะมัด ซักพักฉันก็มาถึงคอนโด***  ใหญ่จัง ฉันเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์

"ขอโทษนะคะ อืม....นี่ใช่คอนโด*** รึเปล่า" ฉันพูดภาษาเกาหลีสำเนียงเพี้ยนๆเล็กน้อย ดีว่าแม่ฉันสอนภาษาเกาหลีให้ฉันไม่งั้นฉันคงไม่มีโอกาส
ได้มาเกาหลีบ้างหรอก

"ใช่ค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ" ประชาสัมพันธ์คนนั้นถามฉัน

"เอ่อ...คือว่า...อย่างงู้...งี้...ค่ะ" แล้วฉันก็อธิบายให้ประชาสัมพันธ์ฟัง ซักพักเธอก็ส่งกุญแจห้องให้ฉัน

"ห้อง 253 นะคะถ้าขาดเหลืออะไรก็เรียกได้นะคะ" เธอพูดกับฉัน

แล้วฉันก็แบกสัมภาระอันหนักอึ้งของฉันขึ้นลิฟท์มาชั้นที่5 แล้วก็ต้องเดินหาห้อง 253 โอ๊ย! ทั้งหนักทั้งทะลักทุเลชะมัด เฮ่อ~เจอซักที

"อุ๊ย..."  ฉันดันเซ่อทำกุญแจตกซะได้ จึงต้องวางของทั้งหมดเพื่อจะได้ก้นเก็บกุญแจได้

"ปัง!..." เสียงปิดประตูของห้องข้างๆฉัน ฉันหันไปตามเสียงประตู แล้ว
ผู้ชายคนนั้นก็หันมามองฉัน 0O0!!! Oh my God!!! เขาหล่อเป็นบ้าเลย แต่หน้าคุ้นๆนะ  เขาค่อยๆเดินมาใกล้ฉัน....นึกออกแล้ว!!! นี่มะ...มัน... ลีมินวอน..ดาราซุปเปอร์สตาร์สุดฮอตของเกาหลีนี่

"0o0!!!...." ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย

"มีอะไรให้ช้วยมั้ยครับ" ลีมินวอนถามฉันแล้วเขาก็ยิ้มหวานให้ฉัน แม้แต่เสียงเขาก็ดูมีเสน่พอๆกับหน้าของเขาเลย

"เอ่อ...มะ...ไม่...มีค่ะ" รู้สึกว่าตอนนี้มือฉันจะสั่นมาก ทำอะไรไม่ถูกแล้ว

"ดูแล้วคุณไม่น่าใช่คนเกาหลีแท้ๆนะครับ เพิ่งย้ายมาใหม่หรอ"

"อืม...ค่ะ ฉันเป็นลูกครึ่งหน่ะแม่ฉันเป็นคนเกาหลี"

"อ๋อครับ แล้วคุณมาจากไหนหรอครับ"

"ฉันมาจากประเทศไทยค่ะ"

"ไทยแลนด์..."

"ใช่ค่ะ <^_^>" เขาน่ารักจัง

"ผมต้องไปแล้ว เราคงจะได้พบกันอีกนะครับ คุณ...."

"ปาร์กเฮเคียวค่ะ ชื่อเกาหลีของฉันคือ ปาร์กเฮเคียว ยินดีที่รู้จักนะคะ ลีมิ
นวอน"

"เช่นกันครับ"

แล้วเขาก็โค้งให้ฉัน แล้วก็เดินจากไป แล้วเขาก็โค้งให้ฉัน แล้วก็เดินจากไป

<^0^> หน้าฉัน โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง ไม่น่าเชื่อฉันจะได้อยู่ห้องข้างๆกับลีมินวอนดาราซุปเปอร์สตาร์สุดฮอตของเกาหลี โอ๊ย!!! มัวแต่อึ้งอยู่ได้ต้องเอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อน

"ว้าว...คุณพ่อนี่ดีจัง คอนโดที่นี่ทั้งสวยทั้งหรู" ฉันเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินดูรอบๆห้อง แล้วฉันก็เจอกับกระดาษแผ่นนึงวางไว้บนหัวเตียง ฉันหยิบขึ้นมาดู อ๋อ...ของพ่อนี่เองพ่อเขียนว่า

            'เมื่อลุกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ลูกคงถึงเกาหลีแล้วนะ พ่อจะเก้บหลักฐานต่างๆเกี่ยวกับการเรียนของลูกไว้ที่ลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือ ลูกอยู่รร.มัธยมปลายคังฮยอนนะลุก ถนนหนทางแถวนี้ก็ค่อยๆศึกษาดูนะ พ่อเลือกคอนโดที่สะดวกที่สุดสำหรับลูกแล้ว  อีกเดือนเดียวก็จะเปิดเทอมแล้วนะลูก ตั้งใจเรียนหล่ะ'

<-_-> หน้าฉัน อีกตั้งเดือนนึงแล้วฉันจะไปทำอะไรดีหล่ะเนี่ย....

ตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มแล้วฉันอาบน้ำแล้วลงมาเดิรเล่นที่สวนหน้าดอนโด

"คุณใช่ปาร์กเฮเคียวรึเปล่า" มีคนเรียกชื่อฉันนี่ ใครหว่า???

"ลีมินวอน!!!" ฉันหันหลังไปดูเป็นนายลีมินวอนนี่เอง

"เรียกฉันมินวอนเฉยๆก็ได้" แล้วเขาก็ส่งยิ้มหวานให้ฉัน น่ารักจัง

"นายมาทำอะไรตรงนี้หรอ"

"เดินเล่น ..." เขาเดินไปนั่งที่ม้านั่งแล้วถอนหายใจยาว..

"นายนี่ดังมากๆเลยเนอะ" ฉันแอบชื่นชมเขาอยู่ไม่น้อย

"งั้นหรอ...แล้วเธอมาทำอะไรตรงนี้หล่ะ" เขาพูดอย่างเหนื่อยๆ

"ฉันลงมาเดินสำรวจพื้อนที่นิดหน่อย ฉันยังไม่รู้ทางเลย"

"นั้น...ฉันพาเธอเที่ยวเอามั้ย"

"อืม...จะดีหรอดูนายเหนื่อยๆนะ" ฉันจ้องหน้าเขา

"ไม่เป็นไรหรอกน่า..."

"งั้น...ก็ได้...แต่ฉันเกรงใจนายนะ"

"...^_^… เธอยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย"  เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้

"<  -_-> <   -_- > <-_-  > <-_-  >" ฉันได้แต่ส่ายหน้า

"งั้นฉันจะพาเธอไปดินเนอร์แล้วกัน..."

แล้วมินวอนก็พาฉันมาภัตตาคารอาหารเกาหลี

"มินวอน...นายเอาหมวกกับแว่นออกก่อนก็ได้เราเข้ามาอยู่ในร้านแล้วนะ" ฉันบอกเขาเพราะเห็นเขานั่งใส่หมวกสวมแว่นดำกินข้าวนานแล้ว เห็น
แล้วก็รำคาญลูกกระตา

"ไม่เป็นไรหรอก..."

"นี่...ฉันถามไรหน่อยสิ"

"มีอะไรหรอ...^_^" นายช่วยกรุณาอย่าส่งยิ้มหวานแบบนี้ให้ฉันได้มั้ย เห็นแล้วฉันจะละลาย

"นายมากับฉันแบบเนี่ยไม่กลัวเป็นข่าวหรอ"

"ไม่กลัวหรอก" แล้วเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวใส่ปาก สงสัยเขาจะพาผู้หญิงมาแบบนี้บ่อยจนชินแล้วมั้ง แล้วเราก็คุยกันเรื่องต่างๆเรื่อยเปื่อย ฉันช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีอะไรอย่างนี้นะที่ได้มานั่งดินเนอร์กับดาราซูเปอร์สตาร์ของเกาหลี  สายตาของเขาที่มองมาดูมันช่างอบอุ่นจริงๆ ฉันยอมรับจริงๆว่าเขาหล่อกว่าพี่เบียร์มากกกก

"มินวอน...นายเรียนอยู่ที่ไหนงั้นหรอ"

"รร.มัธยมปลายคังฮยอน"

"-0-!!!ที่เดียวกับฉันเลย" อะไรมันจะบังเอิญบังอรอย่างงี้นะ นี่ฉันโชคดีเกินไปแล้วนะเนี่ย

"<^0^>…จริงสิ"

"อืม...นายอยู่ปีไรแล้วอ่ะ"

"ขึ้นปี2"

"หา...อะไรจะบังเอิญขนาดนี้...แล้วนายอยู่แค่ม.ปลายเองหรอฉันนึกว่านายเรียนมหาลัยแล้วซะอีก"

"หน้าฉันแก่ขนาดนั้นเลยหรอ" มินวอนรีบยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเอง

"อิอิ^_^"

หลังจากเรา...ก็คือฉันกับมินวอนอ่ะนะ กินข้าวกันเสร็จก็กลับคอนโดกัน

"ขอบใจนายมากนะ แล้ววันหลังฉันจะเลี้ยงนายบ้าง"

"ไม่เป็นไรหรอก...มีไรให้ฉันช่วยก็บอกแล้วกันนะ"

"อืม...ขอบใจนะ...ฉันไปหล่ะ" ฉันหันหลังไปเปิดประตูห้อง

"เฮเคียว..."มินวอนเรียกฉัน

"อะไรหรอ" ฉันหันกลับไปหาเขา

"อืม...ฝันดีนะ-///-.." มินวอนก้มหน้าพูด อุ๊ย!เขาหน้าแดงด้วยนี่น่ารักจัง

"นายก็ด้วย...ฝันดีนะ" แล้วฉันก็เข้าห้องปิดประตูทันที

อาบน้ำดีกว่า....ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงZzz....

"น้องสาว...พี่รักน้องได้แค่น้องสาวเท่านั้น" เสียงใครคนหนึ่งฟังดูครุ่นหู ดังมาจากความมืด แต่ฉันจำเสียงนี้ได้ดี "พี่รักน้องได้แค่น้องสาวจริงๆ" คำว่าน้องสาวทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ฮือๆ!!!..." แล้วเสียงนั้นก็หายไป

"พี่เบียร์!!!" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา นี่ฉันฝันไปหรอเนี่ย ฉันคิดถึงเขาขนาดนี้เชียวหรอ ฉันหันไปดูนาฬิกา นี่เป็นเวลาตี2แล้ว ป่านนี้ที่ประเทศไทยคงประมาณเที่ยงคืนได้นะ ฉันหยิบโน็ตบุ๊คออกมาเพื่อส่งอีเมล์ไปหาวิว

' วิวฉันมาถึงเกาหลีแล้ว ทุกอย่างดูจะราบรื่นดีนะ เธอรู้มั้ยว่าในใจของฉันยังมีเรื่องของเขาวนเวียนอยู่ไม่จบสิ้น เฮ่อ...อย่าพูดเรื่องเศร้าดีกว่า อืม...ฉันมีไรจะบอกเธอด้วยหล่ะ เธอรู้มั้ยคนที่พักอยู่ห้องข้างๆฉันเป็นใคร ลีมินวอนไงหล่ะ ฉันเจอกับเขาโดยบังเอิยเอาไว้ฉันกลับไปแล้วจะเล่าให้ฟัง แล้วเขาก็อาสาเป็นไกด์พาทัวส์เกาหลีด้วยแหละ วันนี้เขาพาฉันไปดินเนอร์....อย่างเพิ่งอิจฉาฉันหล่ะ...อิอิ เธออยู่ทางนู้รักษาตัวด้วยนะ ฝากบอกแม่ด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง…บ๊ายบายจ้า'

"เฮ้อ...เมื่อไหร่ฉันจะลืมเธอได้ซักทีนะ...."

++++++++++++++++++++++++++++++++++++