ยัยหน้าหวาน กะ นายซูเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #2 : ทางเดียวที่ฉันจะลืมเขาได้

แล้ววันสอบปลายภาคก็มาถึง ฉันต้องทำข้อสอบได้ต้องไม่นึกถึงเขาคน
นั้น แต่หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันนอนร้องไห้แทบทุกคืน

“ พลอบตาของเธอ...ยังบวมอยู่เลย” วิวมองฉันด้วยความสงสาร

“เธออย่ามองฉันแบบนั้นสิ เข้าห้องสอบเถอะ”

“อืม...โชคดีนะ ขอให้ทำข้อสอบได้” วิวอวยพรฉัน

“เธอก็เหมือนกัน” แล้วเรา 2 คนก็เดินเข้าห้องสอบ

การสอบปลายภาคเสร็จสิ้นลงด้วยดี

นี่ก็ปิดเทอมมา 3 อาทิตย์แล้ว วันนี้ฉันมาดูผลสอบ

หลังจากที่อาจารย์แจกใบแจ้งเกรดเรียบร้อยแล้ว เราก็แยกย้ายกันออกมา

“วิวเธอได้เกรดเท่าไหร่” ฉันหันไปถามวิว ขณะที่เธอกำลังก้มมองดูใบ
แจ้งเกรดของเธออยู่

“-_-;” เธอไม่ยอมบอกฉัน

“ไหนเอามาดูซิ” ฉันแย่งวิวมาดู

“ว้าว...ไม่เลวนี่ได้ตั้ง 3.98 ทำได้ดีนี่”

“แล้วเธอหล่ะยัยพลอย เกรดสมกับที่เธอนั่งจมกองหนังสือมาเป็นเดือนรึ
เปล่า”

วิวถามฉัน ฉันไม่อยากจะบอกเธอเลยเกรดฉันตกลงมาอย่างไม่น่าเชื่อ  แต่
ช้าไปแล้ววิวแย่งกระดาษฉันไปดู

“0o0…ฮะ!!! 3.74 งั้นหรอ ทำไมเกรดเธอถึงตกลงมาแบบนี้หล่ะ” วิวทำหน้าตกใจสุดขีด

“-_-” ฉันคงหมกมุ่นกับเรื่องพี่เบียร์มากเกินไปหล่ะมั้ง ยิ่งฉันเจอหน้าเขาทุกวันก็มีแต่ยิ่งเสียใจ

“เพราะมีเรื่องนั้นทำให้เธอรำคาญใจหล่ะสิ” วิวพูดแล้วเอามือมาตบไหล่ฉันเบาๆ

“วิว...ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ” ฉันทำเสียงจริงจัง

“ท่าทางจะสำคัญจริงๆแฮะ…ว่ามาสิ”

“ไปคุยกันที่ร้านไอศครีมหน้ารร.เถอะ”

เราเดินเข้ามาในร้านไอศครีมฉันหามุมนั่งที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน หลังจาก
สั่งไอศครีมเสร็จ ฉันก็เริ่มพูด

“วิว...คือว่า...ฉันจะไปเรียนต่อที่เกาหลี”

“@0@!!! ฮะ...เธอว่าไงนะ” วิวทำหน้าตกใจสุดขีด

“ฉันจะไปเรียนต่อที่เกาหลี”

“เรียนต่อ...ไปเกาหลีงั้นหรอ...เธอจะบ้าไปแล้วหรอ...Q­0Q...” น้ำตาเริ่ม
ซึมออกจากดวงตาของวิว

“....”

“เธอ...กำลังจะหนีปัญหางั้นหรอ T_T ฮือๆ” ปกติวิวเป็นคนเข้มแข็ง
เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอร้องไห้

“มันเป็นทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฉันลืมเขาได้....เธอก็รู้...ยิ่งเห็นยิ่งเจอเขา
ฉันก็ยิ่งทำใจไม่ได้...”

“แล้วฉันหล่ะ...ถ้าเธอไปแล้วฉันหล่ะ!!!” เธอตะเบงเสียงใส่ฉัน

“วิว...ฉันขอโทษ...ขอโทษจริง” ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเข้มแข็ง ปกติฉันจะ

ร้องไห้นี่หน่าแต่กลับเป็นวิวที่ร้องไห้

“ฮือ...เธอจะไปอยู่นานแค่ไหน”

“ฉันก็ไม่รู้...จนกว่าจะเรียนจบหล่ะมั้ง”

“เธอมันบ้าT_T” วิวเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ

แล้ววันเดินทางก็มาถึง

“พลอย ลูกเตรียมกระเป๋าเรียบร้อยแล้วนะ” แม่ถามฉัน

“ค่ะเรียบร้อยแล้ว” ฉันยกกระเป๋าลงมาจากห้อง หนักชะมัด

“ลูกแน่ใจนะว่าจะไม่ไปพักที่บ้านคุณยาย”

“ค่ะแม่ พลอยอยากไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ”

“งั้นหรอ คุณพ่อมาส่งลูกไม่ได้หรอกนะ แต่พ่อเขาจัดการเรื่องรร.กับที่พัก
ให้แล้วลูกไม่ต้องห่วงนะ อะนี่ที่อยู่ของลูก” แม่ส่งกระดาษที่เขียนที่อยู่
ของฉันเอาไว้  คอนโด***

“ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวรถจะติด”

***********สนามบินดอนเมือง*******

“แน่ใจนะลูกว่าจะไม่เปลี่ยนใจ”

“แม่ไม่ต้องห่วงพลอยนะ แม่ก็รู้ภาษาเกาหลีหนูไม่แพ้แม่เลย”

“จ้ายัยคนเก่ง แล้วอย่าร้องไห้กลับมาหล่ะ” แม่ลูปหัวฉันอย่างเอ็นดู

“อิอิ” ฉันเดินมาถึงหน้าประตูผู้โดยสาร เอ๊...ทำไมวิวยังไม่มาอีกนะ

“โชคดีนะลูกQ_Q” แม่บอกลาฉันแล้วกอดฉัน

“แม่คะ หนูไปเรียนนะไม่ได้หนีแม่ไปซะหน่อย”

“รักษาสุขภาพนะลูก...”แม่ฉันน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง

“แม่ก็เหมือนกัน รักษาสุขภาพนะคะ...y_y”  ฉันกอดแม่แน่น

ซักพักก็เนวิววิ่งกระหืดกระหอบมา

“โทษที รถติดเป็นบ้าเลย แฮ่กๆ…”

“ฉันจะไปแล้วนะ”

“ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ” วิวตบบ่าฉันเบาๆ

“ส่งอีเมล์มาหาฉันบ้างนะ…ฮือๆ” ฉันกับวิวโผเข้ากอดกันแน่น

“อย่างร้องไห้สิพลอย เดี๋ยวไม่สวยหรอก”

“จ้าไม่ร้องแล้ว T^T” บอกแล้วว่าวิวเป็นคนเข็มแข็ง ขนาดตอนนี้วิวยัง
ไม่ร้องไห้ซักแอะ

“โชคดีนะ เรียนจบแล้วเธอต้องกลับมานะ”

“อืม...ฉันไปนะ” ฉันพูดตัดบทเพราะไม่อยากให้ยืดเยื้อไปกว่านี้

“ไปนะคะแม่” ฉันหันไปสวัสดีแม่ แล้วฉันก็เดินลากกระเป๋าตรงเข้าไปที่ประตูผู้โดยสาร

***/ลาก่อนประเทศไทย บ๊าย บาย วิว จนกว่าฉันจะลืมเขา ฉันจะกลับ
มา/***

+++++++++++++++++++ช่วยติชมหน่อยนะคะ++++++++++++++++++