✖ ✖ ✖ ✖

ลำดับตอนที่ #1 : - ตอบรับภารกิจ 1 -

_____________________________________________



 

           หยางหลงย่างเท้าเหยียบพื้นไม้ตรงหน้าอย่างเงียบเชียบ แม้จะไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่นอกจากเขา แต่นั่นเป็นนิสัยเสียของหยางหลงอย่างหนึ่ง ดวงตาหลุบต่ำลง หางตาแต้มสีแดงจางๆ มีแสงเรืองรองสะท้อนอยู่ กลิ่นอายแห่งฤดูคิมหันต์ปะปนมากับชุดเรียบง่ายสีฟ้าอ่อน ผ้าไหมทอเซียนทิ้งตัวลงมาจรดพื้น มือทั้งสองข้างของหยางหลงซ่อนไว้ภายใต้แขนเสื้อ ใบหน้าหันข้างเล็กน้อย เหม่อมองออกไปไกล ดวงตาไม่รวมศูนย์

            เขาอยู่อย่างนี้มานานมากเหลือเกิน... นานจนความเงียบได้กลายเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขา

            หยางหลงถอนหายใจเพียงหนึ่งครั้ง กระพริบตาเพียงหนึ่งครั้ง และถอนเท้าออกจากที่ตรงนั้น ใช้แรงดันเซียนเพียงน้อยนิดเคลื่อนย้ายเรือนร่างที่อ่อนแอเกินจะเยียวยาไปที่เรือนใหญ่ นานแล้วที่เขาถูกเรียกขานว่าเทพประจำฤดูร้อน แต่การสักการระบูชา การเซ่นไหว้และการถวายของกำนัลของพวกมนุษย์ยังคงดูเป็นเรื่องที่ไม่ชินสำหรับตัวเขา กลิ่นของควันธูปลอยขึ้นมาแตะจมูก หยางหลงย่นคิ้วทำจมูกฟืดฟาดเบาๆ คำภาวนาขอพรมากมายกระซิบอยู่ข้างหู

 ทันใดนั้น มีเสียง ตุ้บ ดังขึ้นเบาๆ เหนือหัวของเขา หยางหลงขมวดคิ้ว จากนั้นจึงได้ยินเสียงกลิ้งกลุกๆ ของอะไรบางอย่าง

ฟึ่บ เงาสีขาวตกลงมาบนมือขาวเนียนไร้ข้อต่อของเขา เป็นนกพิราบตัวหนึ่ง ดูเหมือนมันจะบาดเจ็บ ปีกข้างซ้ายมีรอยไหม้ ตรงปากแผลมีของเหลวสีข้นไหลออกมาไม่หยุด ของเหลวนั้นไหลลงสัมผัสมือหยางหลงเพียงหนึ่งหยด มันก็ระเหยกลายเป็นไอ

ในขณะที่ตั้งใจจะรักษามันนั้นเอง เสียงอีกเสียงก็ดังขึ้น

“ท่านหยางหลงเจ้าขา ท่านหยางหลงเจ้าขา”

หยางหลงสะดุ้ง มือขาวเกือบทำร่างของเจ้านกน่าสงสารหลุดมือ เขามองไปที่ต้นเสียงอย่างตกใจ พร้อมพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “...ผู้หญิง ?”

เช่นนี้... ผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวของหลี่จง ?

หยางหลงครุ่นคิดอย่างสุภาพถี่ถ้วน พร้อมหลุบตาลงต่ำลอบสำรวจหญิงสาวตรงหน้าโดยละเอียด ดวงตาหงส์สีฟ้ากระจ่างใส เส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้น สวมชุดทะมัดทะแมง ดวงตามีประกายแห่งความเลื่อมใส เทพหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นบน ก่อนรีบหลุบลงต่ำอีกครั้ง ท่าทางคล้ายหญิงสาวผู้ไม่ถนัดทนองการเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้า เห็นเช่นนั้นอีกฝ่ายจึงรีบพูดต่ออย่างกระตือรือร้นหลังจากกล่าวแนะนำตนเองไปสั้นๆ

“ ชิงหมิงเห็นว่าส้มมีประโยชน์ต่อร่างกายจึงได้นำมันมาให้ท่านหยางหลงเจ้าค่ะ ในกระเช้านั้นประกอบด้วยส้มหลากชนิดซึ่งมีวิธีรับประทานแตกต่างกัน ส้มทุกชนิดมีสรรพคุณทางยาที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย ชิงหมิงหวังว่าท่านหยางหลงจะพอใจกับของกำนัลนี้นะเจ้าคะ ” หญิงสาวเลื่อนตะกร้าผลไม้สีหวานมาไว้ตรงหน้าหยางหลง เอ่ยกล่าวด้วยท่าทางจริงใจ หยางหลงสำรวจตะกร้าผลไม้ ในมือลูบปีกของนกพิราบ รักษาจนปากแผลปิดสนิท สายตายังคงจับจ้องชายกระโปรงของโหม่วชิงหมิง

เทพหนุ่มเม้มปาก นานทีเดียวจึงยกยิ้มอย่างบริสุทธิ์ ดวงตากระจ่างใสมีคำขอบคุณแฝงอยู่ด้านใน เขาเงยหน้าสบตาหลี่จงรุ่นที่ 14 เป็นครั้งแรก ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงแผ่ว อาจเพราะอยู่ร่วมกับตนเองมานาน หยางหลงแทบจะลืมวิธีการพูดไปเสียหมด เสียงในตอนนี้จึงออกมาอย่างสั่นเครือและฟังไม่ค่อยออก “ขอบคุณแม่นาง...หลงโหม่วซาบซึ้งใจ” มือขาวที่ซ่อนอยู่ภายใต้แขนเสื้อยาวยื่นโผล่ออกมา คว้าส้มในตะกร้าไว้ลูกหนึ่ง มันเริ่มปลอกเปลือกตนเอง กลีบส้มหนึ่งชิ้นถูกหยางหลงหยิบขึ้นมา เขามองมัน กัดชิ้นเล็กๆ เข้าปาก มุมปากเริ่มยกยิ้ม ความหวานเปรี้ยวของส้มซึบซาบเข้าปลายลิ้น จากนั้นจึงกัดคำใหญ่ขึ้น ไม่นาน ส้มทั้งลูกก็หมดโดยฝีมือของหยางหลง



ภารกิจเสร็จสิน
- โหม่วชิงหมิง ได้รับ "ตำแหน่งโหม่วหลี่จง <ศิษย์เอกเจ้าสำนัก : เทพหยางหลง>"