คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ▶Chapter II อสูรกาย
Chapter II อสูรกาย
“นี้คือคำเตือน
รีบออกจากเมืองนี้ซะ! ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป...”
อะไรของเขากัน?
“นายล้อเล่นอะไรอยู่น่ะหะ?”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น.....”
เขาแย้งขึ้นด้วยน้ำเสียงรีบๆ
นัตน์ตาสีน้ำทะเลฉายแววดุดันราวกับไม่ได้ล้อเล่น
เราจ้องมองกันนานสักระยะจนเขาเป็นฝ่ายเบี่ยงประเด็น
“แล้วเธอไม่เข้าเรียนเหรอ?”
“ฉันโดด”
“นิสัยแย่จัง....”
“สิทธิ์ของฉัน! ว่าแต่นายเหอะมาจากโรงเรียนไหน อายุเท่าไหร่ บ้านอยู่ไหน!! ทำไมมานั่งตากลมอยู่บนดานฟ้าโรงเรียนฉันได้ล่ะหะ
แถมพูดอะไรแปลกๆออกมาอีก” ฉันยิงคำถามใส่เขาแบบไม่ยั้งจนคนฟังถึงกับตอบแทบไม่ทัน
ฉันดูออกอยู่แล้วล่ะนะว่าไม่ใช่คนของโรงเรียนนี้ เพราะลักษณะการแต่งกายที่มีชุดนักเรียนแปลกหูแปลกตา
เป็นชุดคล้ายๆชุดสูทสีดำทะมึน ผูกเนกไทสีแดงหม่นๆออกคล้ายๆสีเลือดหมู กางเกงสีกรมท่าขายาว
และตราสัญญาลักษณ์แปลกๆตรงกลางอกซ้าย ดูยังไงก็เหมือนว่าไม่ใช่คนของโรงเรียนนี้
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกแล้ว ท้องฟ้ามันมีอะไรดีนักหนากันมองอยู่นั้นแหละ
แถมใกล้จะมืดฝนอยู่แล้วด้วย
“ฉันคิดว่าจะตอบคำถามเธอไม่ได้ตอนนี้นะคุณยูริกะ....”
“เรียก ‘ยู’ ก็พอ”ฉันเคนเสียงต่ำ
“ครับๆ งั้นก็ทำตามที่บอกด้วยล่ะ
เย็นนี้เธอต้องออกไปจากเมืองนี้”
“ทำไม?”
“คิดว่าผมพูดแล้วจะเชื่อได้แค่ไหนกันนะ”
“ขึ้นอยู่กับคำพูดของนาย- -”
“สัตว์ประหลาดกำลังมาทางเมืองของคุณ......จบไหม”
“สัตว์ประหลาด
สมองนายนี้เพี้ยนแล้วหรือเปล่าเนี่ย?”
“นั้นไงว่าแล้วเธอต้องไม่เชื่อกันแน่”
“เหตุผลมันไม่ค่อยน่าเชื่ออ่ะ=_=”ฉันเถียงกลับอีก ก็มันไม่น่าเชื่อจริงๆนี้นา ถ้าบอกว่าน้ำจะท่วม? ดินทล่ม? คลื่นสึนามิจะพัดเข้ามา? พวกนี้ยังพอน่าเชื่ออยู่.....นี้เล่น! สัตว์ประหลาด! คิดว่าฉันเป็นเด็กอนุบาลหรือไง!
"ฉันคิดว่าไม่พูดแต่แรกยังดีเสียกว่า...."
หมอนั้นพึมพำคนเดียวโดยเบี่ยงสายตาไปมองทางอื่น
"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?"
"เปล่านี้! หูฝาดหรือเปล่า"
...ฉันคิดว่าหูฉันยังพอฟังคำนินทาคนอื่นได้อยู่นะ=*=!
"แล้วแต่คุณแล้วกันว่าจะตัดใจเชื่อหรือไม่...ผมไปก่อนล่ะเดียวมายืนอู้คุยกับเธอแบบนี้ได้โดนทำโทษแน่ๆ" เขาว่าก่อนจะ 'เตรียมกระโดดลง'??
....กระโดดลงจากดานฟ้า!!=[]=
"เฮ้ย! เดียวสิ!" ฉันวิ่งเข้าไปคว้าเอวของหมอนั้นทันที
"ทำอะไรน่ะห๊ะ!"
"นี่นายละเมออะไรหรือเปล่าเนี่ย ถึงกลับจะฆ่าตัวตายเลยเหรอหะ!!" ฉันยังคงยื้อเขาโดยที่เขาเองก็พยายามจะสลัดให้หลุดโดยการจะกระโดดลงจากดานฟ้า เขายังพยายามดิ้นเรื่อยๆจนฉันแทบจะยื้อไว้ไม่อยู่
"นี่คุณปล่อยผมเถอะ ผมไม่ได้จะฆ่าตัวตายเสียหน่อย"
"แล้วไอที่จะเตรียมท่ากระโดดลงตึกแบบนี้เนี่ยนะ!?"
"ปล่อยก่อนสิ เห้ย!! "
"กรี๊ดดดด!!!" ซวยล่ะฉันดันดึงตัวเขาเข้ามาหาตัวเอง ไม่นึกว่าเขาจะปล่อยมือจากราวเหล็กนั้นเสียอีก!? ตอนนี้เป็นไงเหรอ?เขามานอนทับตัวฉันอยู่เนี่ยT_T
"นายจะปล่อยทำไหมไม่บอกฉันก่อนล่ะหะ!?"ฉันลุกขึ้นมาโวยใส่ทั้งที่ความผิดจริงๆมันฉันแท้ๆแต่หมอนั้นก็ไม่น่าปล่อยมือก่อนนะ!!
"เธอเนี่ย....."เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะพูดเสียงเรียบ
"ทำไม?"
"นึกว่าจะแบนเสียอีกแอบมีเหมือนกันนี่นา" เขาพูดด้วยรอยยิ้ม ฉันทำหน้างงสักพักก่อนจะรู้สึกตัวว่าเขาพูดถึงอะไร
"ตาบ้า!!! มะ...มาวัดขนาดหน้าอกฉันได้ยังไงเนี่ยหะ!!=[]=**"
"ทำไมล่ะอุตสาชมว่ามีนิดๆ อ๊อกกกก!!" ไม่รอให้เขาพูจบฉันก็ลงฝ่ามือเข้าไปที่หน้าของเขาเต็มก่อนจะรีบลุกขึเนแล้วเดินหนีทันทีก่อนจะพูดทิ้งท้าย
"จะไปไหนก็ไปเลยนะยะ!! เชอะ!"
ฉันเดินลงมาจากบันไดทางขึ้นไปบนดานฟ้าพลางทำสีหน้าหงุดหงิดไปตลอดทาง หมอนนั้นแย่ที่สุด!! บังอาจมาบอกว่าฉันมันไท่มีหน้าอก(เขาไม่ได้บอกนะยู) น่าเจ็บใจจริงๆเลยรู้งี้บ่อยให้โดนตึกตายไปก็ดีหรอก!!=_=
"ยูจัง?"
"เอริกะ!!!"ฉันหน้าเหวอทันที ไม่นึกว่าเพื่อนรัก(?)ของฉันจะมาโผล่อยู่ตรงหน้าแบบนี้
"อะไรๆ ยูจังทำหน้าตกใจแบบนั้นน่ะ"
"เธอมาได้ยังไงเนี่ย..?"
"นี้มันโรงเรียนนี้จ๊ะ จะไปทางไหนก็ได้ไม่ใช่หรือ"เอริกะยิ้มหยอกล้อ
"นี้เอริกะ...ฉันอยากจะถามว่า...."
ตึง!!!!
เมื่อได้ยินเสียงอะำรสักอย่างที่ดังกังวานจนพวกเราต้องหันไปหาต้นเสียง เด็กนักเรียนทุกคนถึงกับกรูกันออกมาจากห้องเรียนมายืนบนระเบียงห้อง้พื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเราเองก็ไม่ต่างกัน เมื่อพบว่าเสียงที่เกิดขึ้นคืออาคารของโรงแรมสูงใกล้ๆโรงเรียนพังลงมาจนแหลกะเอียด ทำให้ฉันมองอย่างอึ้งๆ
"เกิดอะไรขึ้นกันนะ...อ๊ะ!? เดียวสิยูจัง!!"
ไม่รอฟังคำของเอริกะฉันก็วิ่งลงบันไดมาจนมาถึงหน้าสนามโรงเรียนกว้างใหญ่ พร้อมด้วยเหล่านักเรียนและคุณครูพละ ทุกคนนิ่งค้างราวกับถูกหยุดการเคลื่อนไหว สายตาจับจ้องไปทางด้านบนเหนือหัวตัวเองจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง พอฉันเงยหน้าตามก็พบตัวประหลาดยักษ์ใหญ่ตัวสูงเกือบสิบกว่าเมตรกำลังพังตึกทั้งหมดให้สิ้นซาก ไม่นานนักเอริกะก็วิ่งลงมาด้วยความเป็นห่วงทันที
"ยูจัง!!!!"
ฉันหันขัวบไปตามเสียงเรียกก่อนจะเบิกตากว้างอีกครั้ง!
"เอริกะ!!! ระวังด้านหลังเธอ!!!"
ฉันคิดว่าฉันคงไม่ได้ตาฝาดไปหรือฝันไป ภาพของเพื่อนรักตรงหน้าถูกสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ใช้หนวดของตัวเองกำร่างนั้นชูขึ้น ตามด้วยเสียงกรีดร้องต่างๆนาๆจากรอบข้าง แต่สิ่งที่ฉันสนใจที่สุดคือ เอริกะ... เธอเหมือนกำลังดิ้นขอความช่วยเหลือ สายตาสีน้ำตาลของเธอเริ่มมีหยาดน้ำตาออกมา ก่อนร่างปีศาจนั้นจะใช้หนวดตัวเองบังคับให้ฟาดร่างนั้นลงสู่พื้น ไม่ใช่แค่เอริกะแน่นอนเพราะคนที่ถูกปีศาจนั้นจับไปก็ถูกเวี่ยงลงสู่พื้นเช่นกัน เลือดสีแดงฉานที่ไหลออกมาจากร่างกายทำให้ชวนรู้สึกอาเจียนเป็นอย่างมาก พอมันทุ่มหรือฟาดร่างพวกนั้นจนพอใจก็ปล่อยลงมาและคว้าหาบุคคลคนใหม่อีก
ทำให้ฉันต้องหลบมาอยู่ตรงซอกที่หักพังของตึก จนเหมือนกำแพงป้องกัน สังเกตร่างของเพื่อนสาวอยู่เป็นระยะจนเธอร่วงลงพื้นอย่างแรง
"เอริกะ!!"ฉันตะโกนเรียกชื่อของเธอ
"ยะ...ยู....จัง" เธอค่อยๆหันมาหาอย่างยากลำบาก
"เอ..ริกะ เธอ..."
"อย่าเข้ามานะ...!"
ฉันชะงักฝีเท้าทันที ก่อนจะมีซากตึกหล่นลงมาทับร่างของเอริกะจนมิด นั้นทำให้ฉันค้างหนักยิ่งขึ้น ก่อนจะนึกหวนคำพูดของหมอนั้นขึ้นมาได้ แถมเสียงนั้นยังกึกก้องอยู่ในหัวอีกด้วย
"นี้คือคำเตือน รีบออกจากเมืองนี้ซะ! ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป...”
“สัตว์ประหลาดกำลังมาทางเมืองของคุณ......”
ไม่....ไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ!!
"ผมบอกคุณแล้วนะ" เสียงทุ้มต่ำดังมาจากข้างหลัง พอจะเดาได้ว่าเป็นเสียงใคร แต่ฉันไม่อยากจะหันไปสบตาเพราะหน้าตาตอนนี้ของฉันดูแย่มากๆ แถมน้ำตาพวกนี้ก็ไม่คิดจะหยุดไหลง่ายๆเสียด้วย
"มันคงไม่ทำให้รู้สึกแย่ขนาดนั้นใช่ไหม?"
"เพื่อนฉันเสียไปทั้งคนนะ!!!"ฉันหันขวับไปตะคอกใส่ ก่อนจะมีเสียงตัดขึ้นมา
(( เป็นไงล่ะเจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่ทั้งหลาย พสกเราอุตสามาทักทายถึงที่ ไม่ดีใจกันหน่อยหรือ? ))
น้ำเสียงเยียดหยาม ที่ดังมาราวกับส่งกระแสจิตเข้ามาในใจ ร่างสาวที่ยืนอยู่บนตึกสูงพร้อมเหล่าบุคคลสวมเสื้อคลุมสีดำปกปิดหน้าตา
(( พวกเรากำลังจะบอกว่า โลกมนุษย์นี้ถึงคราวต้องล่มสลายแล้วไงล่ะ)) ก่อนร่างนั้นเยียดยิ้มอย่างสะใจ
((100%))
ช่วงนี้อยากขอโทษที่ไม่ค่อยมาอัพค่ะ;-; พยายามมาอัพทุกครั้งแต่สมองไม่ไป
ช่วงนี้รันเองก็เริ่มจะเจ็บไข้อีกแล้วด้วยT_Tแง้~เป็นพวกภูมิต้านทานอ่อนแอก็ลำบากมากค่ะ ตอนแรกจะมีซีกับยูก่อนนะคะ เดียวหลังๆจะมีคนอื่นๆออกมาแน่ค่ะ!
คนอื่นไม่ตอนนี้ก็ตอนหน้าค่ะ เริ่มออกแนวดราม่านิดๆแล้วแต่รันแต่งไม่ค่อยจะเป็นเท่าไร อาจติดๆขัดๆไปบ้างต้องขอโทษด้วยนะคะ;-;
ความคิดเห็น