คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ▶Chapter I คำเตือน
Chapter I คำเตือน
“คุณโซโซระนี้เธอมาสายอีกแล้วเหรอ?”
“30นาทีเองค่ะ”
“30 นาที!!! บ้านเธอสิ!! ปาไป1ชั่วโมงเต็มๆแล้วนะ!”
เป็นวันที่ดีมากมายวันนี้มาโรงเรียนสายจน9โมงแล้ว
ดันมาโดนครูเวรบ่นกรอกหูจนหูแทบชา วันหลังมาสักตี 4 เลยดีไหมค่ะ จะได้มีคนบ่นว่า ‘ฝนตกแหง ยัยยูริกะมาเช้า’
คือปกติฉันมาเวลานี้ทุกวันแหละ 8-9 โมง
“คราวหลังมาให้เร็วกว่านี้นะเข้าใจไหม?”
“สักตี 4 เหรอค่ะท่านครู?”
“6โมงครึ่งก็พอยะ! คิดจะกวนครูให้มันน้อยๆหน่อย
เอ๊า! ไปเข้าเรียนได้แล้ว”
“ค่ะ”
ฉันโค้งให้ครูอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินออกจากห้องพักครูเพื่อไปเข้าห้องเรียน
ซึ่งสงสัยก็คงให้ยืนนอกห้องอีกตามเคย รู้งี้มาจนหมดคาบไปเลยดีกว่า.....
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะยูจัง”
“...เอริกะ?...”
“ยูจังนี้ดูเปล่งประกายแต่เช้าเลยนะจ๊ะ”
คิดว่าคงเป็นเธอมากว่านะที่เปล่งประกาย=_=
“มาสายอีกแล้วเหรอ?”
“เธอก็เห็น”
“ฮิๆ”
โฮมูระ
เอริกะ หัวเหราะในลำคอ
ความจริงดูกี่ทีเธอก็ดูเหมือนจะเปล่งประกายยิ่งกว่าฉันเสียอีก เอริกะเรียกเป็นยู
นำหน้าทีนี้ชื่อฉันเลยนะ ส่วนใหญ่เธอชอบมาทักว่าฉันเปล่งประกายตลอดนั้นแหละ
เหตุผลคือ เพราะผมสีชมพูอ่อนๆที่ดูสดใส ผิวสีขาวอมชมพูกับนัตน์ตาสองสี
แตกต่างจากเธอนิดหน่อย เพราะเธอมีผมสีน้ำตาลเข้ม นัตน์ตากลมสีเปลือกไม้
ถึงจะแตกต่างแต่เธอนั้นดูจะเป็นมิตรมากกว่า ดูฉันสิเงียบยิ่งกว่า
แถมเหมือนไม่ค่อยจะมีตัวตนเลยด้วยซ่ำไป ถึงจะติดท็อปอันดับ3ก็เถอะนะ แต่เรื่องติดท็อประดับ
บุคคลที่ควรเข้าหา ฉันเนี่ยที่โล่ไปเลย
ความจริงฉันแอบอิจฉาเอริกะมาตลอด เป็นตัวท็อปของห้องและทุกคนในโรงเรียน
เธอมีบุคลิกที่ตรงข้ามกับฉันแทบทุกอย่าง ทั้งอ่อนหวาน ทั้งเรียบร้อย
ดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาคนทั่วๆไป
“เอริกะ...เธอไม่เข้าเรียนเหรอ?”
“อื้ม
คงเพราะคุณครูให้ออกมาตามหายูจังล่ะมั้ง”
“อยากโดดเสียหน่อย
ฝากไปบอกครูด้วยนะว่าฉันจะเข้าในคาบบ่าย”
“เดี๋ยวสิยูจัง!”
ก่อนที่เอริกะจะร้องห้าม
ฉันรีบยกกระเป๋าตัวเองแล้วเดินหนีเธอไปทันที ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปบนดานฟ้าของโรงเรียน
“ที่นี้เงียบดีจริงๆ”
เสียงใครน่ะ?
ฉันคิดว่าช่วงเช้าแบบนี้คงไม่มีใครขึ้นมาอยู่บนดานฟ้านักหรอกนะ
เว้นแต่เขาจะโดดเรียนเหมือนกันเท่านั้นเอง แถมเป็นเสียงผู้ชาย....
เมื่อเกิดความอยากรู้ว่าใครมันมาบังอาจรุกรานอาณาเขตที่นอน(?)บนดานฟ้าของฉัน
ฉันจึงเดินลัดเลาะเข้าไปดูหน้ามัน(??)ชัดๆ ปรากฏว่า....เป็นเด็กผู้ชายจริงๆ ผู้เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตัดสั้น
นัตน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสัดส่วนดูจากรูปร่างแล้วคงสูงสัก170ขึ้น เหมือนกำลังพูดอยู่กับ..อากาศ?
“หญิงสาว....นัตน์ตาสองสี...”
“อึก!”ตาสองสี?
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!!”
แย่ล่ะ! รู้ตัวเสียแล้วงั้นเหรอ!?
“อะ...เออ...”
ฉันอำอึง แถมเผลอส่งเสียงออกไปด้วย โอ๊ย!
แบบนี้หมอนั้นก็รู้ตัวอะดิ!!
“ออกมาดีกว่านะครับ
ฉันรู้ว่าเธออยู่แถวนั้น” เขาเอยออกมาพลางราวกับกำลังเดินเข้ามาหาใกล้ๆ
ฉันค่อยขยับตัวลุกขึ้น เตรียมท่าจะเดินออกไป
ไม่ได้เตรียมสิฉันลุกพรวดแล้วเดินออกไปเลยมากกว่า
“นี้คุณแอบฟังงั้นเหรอครับ?”เขาเอียงคอเล็กน้อยแสดงให้เห็นถึงความสงสัย
“แล้วจะทำไม?”
ฉันตอบไปอย่างนิ่งๆ ก็หน้าฉันมันนิ่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนิ
“ตรงดีจังเลยนะครับ
ไม่ทราบว่าคุณได้ฟังอะไรไปบ้างงั้นเหรอ...ครับ”
เขาเหมือนจะแสยะยิ้มด้วยหน้าตาน่ากลัวยิ่งขึ้น
“นอกจาก
นัตน์ตาสองสีแล้วฉันไม่ได้ยินอะไรอีกเลย.....จะว่าไปนายเลิกขยับมาไกล้ฉันสักทีได้ไหม”
ตอนนี้ฉันเอนตัวแทบจะกลายเป็นท่าสะพานโค้งได้อยู่แล้ว
“อ่า...ครับ”
หลังจากที่เขาถอยไปฉันก็เอนตัวตั้งตรงในทันที ชายหนุ่มปริศนายังคงมองฉันอย่างไตร่ตรอง
ราวกับยังคงไม่เชื่อฉันเท่าไหร่
“เฮ้ย! เดียว!”
“ว้าย!”
อยู่ๆเขาก็ตะโกนดังลั่นแล้วพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้ง
จนตอนนี้ถอยติดกำแพงแล้วเรียบร้อย ไม่อยากออกคำสั่งนะ แต่นายน่ะช่วยถอยไปทีได้ป่ะT.T เล่นมองซะจะแนบกกันอยู่แล้วเนี่ย
“หญิงสาวนัตน์ตาสองสี?”
“มีปัญหาอะไรกับสีตาฉันมิทราบ!?” ฉันอยากกรีดร้อง หมอนี้เล่นเอาซะจะแนบกันจริงๆ
ถึงอยากจะดูสีตาให้ชัดๆก็ตาม
“เปล่า...แต่ฉันคิดว่าเธอควรบอกคนที่รักของเธอรีบอพยกไปจากเมืองนี้ให้เร็วเลยยังจะดีกว่า”
เขาบอกเสียงเรียบ ดีที่เงยหน้ากลับไปก่อนไม่เช่นนั้นฉันได้เอามือชกหน้าเขาจริงๆ
“เดียวสิ! นายชื่ออะไร!? มีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอย่างฉัน!”ฉันขึ้นด่าชี้หน้าหมอนั้นอย่างเลือดเดือด กล้ามากนะที่ทำให้ฉันต้องโค้งถึง2ครั้งติด
“ตามมารยาทก่อนจะถามชื่อควรบอกชื่อตัวเองก่อนนะครับ”เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“ฉันไม่สนเรื่องนั้นอยู่แล้ว! ฉันชื่อ โซโซระ ยูริกะ แล้วนายล่ะ!”
“ผม
ซี ... ซีนอน ดิ เวคาไนซ์
และที่ผมมาสั่งคุณนี้ไม่ใช่อะไรผมแค่เป็นห่วงคุณและก็ทุกๆคนในเมืองนี้เท่านั้นเอง ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีเทาดำทะมึนเพราะเมฆที่เริ่มจับตัวกัน
เขาพึมพำอะไรสักอย่างก่อนจะหันมาบอกฉัน
“นี้คือคำเตือน
รีบออกจากเมืองนี้ซะ! ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป...”
___________________________________________________________________________
จบอีกตอน----สมองเริ่มเบลอนิดนึงเรื่องการบรรยาย เลยไม่ค่อยจะบรรยายแล้ว ฮรือออ ตอนนี้ซีคุงกับเอริกะซังก็ออกแล้วโนะ และเดียวอาทิตย์หน้ารันต้องไปต่างจังหวัด(ไปเที่ยว) อาจจะมีมาอัพบ้างไม่ก็อาจดอง(เน็ตไม่ค่อยดี) ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
ความคิดเห็น