Faderetion City สงครามมนุษย์พันธุ์แปลก

ลำดับตอนที่ #4 : ▶ Preface

Preface

ฉันคิดว่า ปาฏิหาริย์  เวทย์มนต์  พลังพิเศษเหนือมนุษย์ โลกแฟนตาซีอะไรนั้น

มันไม่มีจริง!!

ไม่เชื่อว่าเมืองธรรรมดาๆของเราจะต้องมีพวกสัตว์ประหลาดมาอาละวาด

{{สวัสดียามเช้าที่สดใสนะคะคุณผู้ชมค่ะ เอาละวันนี้มีรายงานข่าวพยายกรอากาศมาว่าวันนี้ฝนจะตกอีกเป็นระยะๆนะคะ.....}}

ฝน..? อีกแล้วสินะ

“ยู! รีบทานข้าวแล้วไปโรงเรียนได้แล้วนะลูกรัก”

“แต่...ท่านแม่ค่ะ! ยูเพิ่งเริ่มทานข้าวเองนะคะ อีกแปปนึงก็ได้นิ”

“บร๊ะ! เดียวตีสะเลย สายป่านนี้แล้วถ้าไม่รีบก็ไปโรงเรียนสายหรอก ดูนาฬิกานู้นก่อนแล้วค่อยมาเถียงกัน”

    ฉันเลียวไปมองนาฬิกาที่ห่อยบนผนังพบว่าเวลานี้ 7.30 นาที ทุกคนคงคิดว่าถ้าฉันเห็นเวลานั้นแล้วจะเบิ่งตาแล้วรีบเก็บของไปโรงเรียนใช่ไหมค่ะ? คิดไม่ผิดกันหรอก.......ซะที่ไหน มีฉันคนเดียวนี้แหละที่เห็นเวลาแบบนั้นแล้วมานั่งเคี้ยวขนมปังอบเนยอย่างไม่รู้ประสา ราวกับนี้เพิ่ง 6โมง งั้นแหละ

    ก็ไม่ใช่ว่าโรงเรียนฉันจะเข้า 9 โมงหรอกนะ เข้า 7โมง 45 นาที เนี่ยแหละไม่พิสดารแบบโรงเรียนอื่นๆเขาหรอก แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะวิ่งไปด้วยทานอาหารเช้าไปด้วยหรอกนะ ยังไงก็ไม่ทันอยู่ดี โรงเรียนอยู่ไกลตั้ง 15 กิโล เดินไปใช้เวลา 30 นาที ใช้รถประจำทางก็ต้องติดรอไฟแดงอยู่ดีก็ปาไป 1 ชั่วโมงกว่าๆ ถ้าขึ้นรถไฟเร็วก็จริง 15 นาทีก็ถึง แต่เวลาเดินไปสถานีรถไฟกับตอนลงไปโรงเรียนก็ต้องบวกเพิ่มไปอีก เพราะฉะนั้น ฉันจึงขอเลือกเดินไปพร้อมน้องชายตัวเองดีกว่า

     ระหว่างที่ฉันมัวแต่คำนวณเวลาอยู่นั้น ท่านแม่ก็สะพายกระเป๋าใบโปรดแล้วดูท่ากำลังจะไปทำงาน แต่ดูลักษณะท่าทางจากที่แต่งตัวสวยกว่าทุกๆวันจึงเลยอดคิดไม่ได้ว่ากำลังไปเอียวชายที่ไหนอยู่หรือเปล่า เพราะทรงผมที่ทุกวันท่านแม่มักจะมัดรวบขึ้นแบบลวกๆ กับการแต่งตัวที่ดูเนียบหน่อยๆไร้น้ำหอมและเครื่องประดับ แต่วันนี้การแต่งกายเรียบร้อยมาก ทรงผมก็ปล่อยลง แถมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวท่านแม่อีกด้วยถึงจะไม่มีเครื่องประดับมากมีแค่ต่างหูก็ตาม

 “ยูเดียวไปเรียกอากิบนห้องด้วยนะ สงสัยคงหลับไม่ตื่นอยู่แหงๆ”

“ได้ค่ะ แล้วท่านแม่จะออกไปไหนงั้นเหรอค่ะ?”
“ทำงานสิค่ะลูก”
“ทำไมแต่งซะเรียบร้อยจังละค่ะ แถมได้กลิ่นน้ำหอมด้วย ไหนว่ามันฉุนไงล่ะคะ?” ฉันลอบยิ้มเล็กน้อย จนท่านแม่ถึงกับอำอึ้ง

“อ่าๆ แม่แค่แต่งไปเพราะจะเอาชนะยัยเด็กฝึกงานนั้นสักหน่อยน่ะ ดูสิ! มาว่าแม่ว่าแต่งตัวเฉยระเบิด อึ้มมมม!! งั้นแม่ไปก่อนนะลูก” แม่กระแทกเสียงใส่ก่อนจะโบกมือลาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เอาเถอะคุณแม่กับพี่เด็กฝึกงานก็เป็นคู่กัดกันอยู่แล้วนิ ท่านแม่อายุ 30 กว่าแล้วแต่หน้าท่านยังเด็กอยู่ราวกับคนอายุเพิ่งจะ 20 เอง แต่พี่เด็กฝึกงานนั้นอายุแค่ 19 ปี หน้าแก๊แก่ มีรอยตีนกาด้วย....คิดดูฉันคิดว่าสลับอายุกันเลยท่าจะดีนะ

  ฉันขึ้นไปบนห้องเพื่อไปปลุกน้องชายของตัวเอง นี้หน้าที่คนเป็นพี่สินะ....คิดแล้วเกิดมามีความรู้สึกว่าไม่อยากเกิดเป็นพี่เลย

“อากิตื่นได้แล้ว อ้าว?...”

“อ่ะ! ดีฮะพี่^^”
“ตื่นแล้วเหรอ”

“ฮะ”  ฉันคงฝันไปแน่ๆ นี้ฉันเห็นน้องชายขี้เซาของตัวเองกำลังจัดของใส่กระเป๋าแถมแต่งชุดนักเรียนอย่างพร้อมเลยด้วย โซโซระ อากิ น้องชายวัย9ขวบ หันมายิ้มหน้าแป้นให้ฉันก่อนจะยื่นกระเป๋านักเรียนของฉันให้

“ไปกันเถอะฮะ เดียวจะสาย”

“อากิ.....” อยากซาบซึ่งใจถึงขนาดที่ฉันคุกเข่าลงให้ตัวอยู่ระดับพอดีกับน้อง ก่อนจะยกมือขึ้นแตะที่บ่าของน้องชายตัวเอง เว้นเพียงแต่ว่า.....

“ฮะ?”

“นี้ 8 โมงแล้วนะ(‘  ‘)”

© themy butter

“ว่าไงนะครับ!!!!!!”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอามาลงก่อน(ฮา) คิดว่าบทนำน่าจะสั้นแค่นี้(QwQ )เพราะมีเนื้อเรื่องเพียบอยู่ในต้อนที่ 1 นะคะหวังว่ารันยังพอเอามาลงโนะ เดียวตัวละครอื่นๆจะทยอยลงมามีบทบาท ติชมรันเกี่ยวกับนิยายได้ค่ะ ขอฝากเ้วยนะคะ(_ _)