Hogwarts\' Witelnier

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ในโลกแห่งเวทย์มนตร์

“คุณ คุณ เป็นอะไรรึเปล่า”



เจนนี่นอนราบอยู่บนพื้นพรม เธอเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากที่หน้ามืดไปพักหนึ่ง



“นี่...ฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆ” เจนนี่คิด เธอลืมตาขึ้นแล้วจ้องเพดานอยู่นาน



“คุณ เป็นอะไรรึเปล่า” เด็กชายคนที่เพิ่งบอกว่าชื่อแฮร์รี่ พอตเตอร์ ถามเธออีกครั้ง



“เธอคือแฮร์รี่ พอตเตอร์จริงๆหรอ” เจนนี่ถามพลางดันตัวเองลุกขึ้น



“ก็ใช่น่ะสิ” แฮร์รี่ตอบ เจนนี่ไม่อยากจะเชื่อนักแต่เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผากของเด็กชาย



“เหลือเชื่อ” เจนนี่พึมพำ เธอพยายามจะรวบรวมสติให้ได้มากที่สุด



“คุณไม่รู้จริงๆหรอว่าเข้ามาได้ยังไง” แฮร์รี่ถามอีก



“ก็จริงน่ะสิ” เจนนี่รวบรวมความคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้แฮร์รี่ฟัง....



“เหลือเชื่อ เธอเป็นมักเกิ้ลนี่ แล้วแล้วเธอผ่านการตรวจจับมักเกิ้ลมาได้ยังไงเนี่ย” แฮร์รี่ประหลาดใจมาก แต่กระนั้นเขาก็เลิกระแวงเจนนี่แล้ว



“ก็คงเพราะฉันไม่ได้เดินเข้าทางประตู จู่ๆก็โผล่มาในนี้เลย เลยไม่โดนตรวจจับมั้ง” เจนนี่ตอบ ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่าที่นี่คือโรงเรียนสอนเวทย์มนตร์ฮอกวอตส์



“ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ” แฮร์รี่ถามต่อ



“เจนนิเฟอร์ เรียกเจนนี่ก็ได้ ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรน่ะ ทำไมห้องนี้เหมือนเพิ่งมีปาร์ตี้งั้นแหละ” เจนนี่พูดพลางมองไปรอบๆห้อง



สีหน้าของแฮร์รี่ดูเศร้าลง “คือ.... เมื่อค่ำที่ผ่านมาฉันบังเอิญได้เป็นตัวแทนในการประลองเวทไตรภาคีน่ะ เพื่อนๆเลยจัดปาร์ตี้กัน เอ่อ เธอรู้จักใช่มั้ย ประลองเวทย์ไตรภาคีน่ะ”



“อื้ม รู้สิ” เจนนี่ตอบ “ก็ฉันเพิ่งอ่านมานี่ ไม่รู้ได้ไง”เธอคิด ตอนนี้เธอคิดว่าเธอได้เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์กับถ้วยอัคนีแล้วแน่ๆ



“แสดงว่านี่เธอก็เพิ่งทะเลาะกับรอนมาน่ะสิ” เจนนี่จำได้จากที่เธออ่าน แฮร์รี่มองเธออย่าง งงๆ



“เธอรู้! …..แต่..ช่างมันเถอะ” แฮร์รี่ถอนหายใจ



“ฉันเข้าใจนะ” เจนนี่พูด คำพูดสั้นๆของเธอนั้นทำให้แฮร์รี่รู้สึกสบายใจขึ้นเพราะอย่างน้อยก็ยังมีคนเข้าใจเขาอยู่บ้าง



“ฉันว่าฉันกลับดีกว่า มันคงใกล้จะเช้าแล้วล่ะ” เจนนี่ลุกขึ้นยืน



“แล้วเธอจะกลับยังไงล่ะ” แฮร์รี่ถาม



“คงจะทางเดิมมั้ง”เจนนี่พูดพลางเดินตรงไปที่เตาผิงที่เธอออกมา แต่เธอก็ต้องชะงัก...



“มัน..มันไม่มีแล้ว” เจนนี่พูดเสียงสั่น หน้าเธอเริ่มซีดลง



“อะไร” แฮร์รี่ถาม



“ก็เปลวไฟนั่น ที่ดึงฉันมาน่ะ มันไม่มีแล้ว ฉ...ฉันกลับไม่ได้แล้ว” เจนนี่พูดอย่างหมดหวัง



แฮร์รี่ใช้ความคิดอยู่พักหนึ่ง “เอางี้...เธอคงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วล่ะ” เขาออกความคิด



“แล้วจะอยู่ได้ไงล่ะ ถ้าคนอื่นเค้าเจอฉันจะทำยังไง” เจนนี่ถามอย่างกลุ้มใจ



“งั้นเดี๋ยวฉันมา” แล้วแฮร์รี่ก็ขึ้นไปที่หอนอนชาย(เจนนี่คิดว่าเป็นอย่างนั้น) สักพักเขาก็ลงมาพร้อมกับถือผ้าผืนใหญ่ผืนหนึ่งซึ่งพับอยู่ในมือ



“เธอต้องใช้นี่คลุมตัวไว้ จะได้ไม่มีใครเห็นเธอ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะลองปรึกษากับเฮอร์ไมโอนี่ดูว่าจะทำไงดี แต่คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่ไป

ก่อน อ่ะ คลุมซะ” แฮร์รี่พูดพลางยื่นผ้าผืนนั้นให้เจนนี่



“ขอบคุณนะ” เจนนี่รับผ้าคลุมมาห่มตัวไว้ เธออึ้งเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นร่างของเธอที่อยู่ใต้ผ้าคลุมนั้นล่องหนได้ “ว้าวว ..เหลือเชื่อ” เจนนี่อุทานเบาๆ



“ฉันขึ้นนอนก่อนนะ แล้วเจอกันที่นี่พรุ่งนี้นะเจนนี่”พูดจบแฮร์รี่ก็หันกลับไปที่ทางขึ้นหอนอนชาย



“เอ้อ เดี๋ยว..แฮร์รี่” แฮร์รี่ชะงักเล็กน้อยแล้วหันกลับมา



“เรื่องรอนน่ะ เธอต้องใจเย็นๆนะ แล้วเขาจะเข้าใจเธอเอง” เจนนี่พูดปลอบแฮร์รี่ เธอรู้ดีว่ารอนต้องเข้าใจเขาในไม่ช้า(จากที่เธออ่านมาในแฮร์รี่เล่ม4) แฮร์รี่นิ่งเงียบไปสักพักแล้วหันหลังกลับ



“ขอบใจนะ แต่...ฉันไม่สนแล้วล่ะ”แล้วเขาก็เดินขึ้นไปที่หอนอนชาย เจนนี่รู้ว่าแฮร์รี่โกหก



“เฮ้อออ...อีกสักพักหนึ่งล่ะ” เจนนี่ถอนหายใจแล้วเดินมาที่โซฟาตัวที่ใหญ่ที่สุดในห้อง แล้วก็เอนนอนลงพร้อมกับเอาผ้าคลุมมาคลุมตัวเธอ



เจนนี่รู้สึกเหมือนกับเพิ่งดื่มกาแฟแก่ๆไปซักสามถ้วย เธอไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย เธอนอนพลิกไปพลิกมาบนโซฟาและคอยดึงผ้าคลุมไม่ให้เปิดออกเพราะกลัวจะมีใครลงมาเจอเธออีก ตอนนี้สมองของเธอวุ่นวายและสับสนอย่างมาก ภาพเหตุการณ์อันน่าเหลือเชื่อต่างๆที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงนั้นต่างโผล่เข้ามาในความคิดของเธอไม่ยอมหยุด



“เหลือเชื่อจริงๆ” เจนนี่คิด ตอนนี้เธอเริ่มคิดถึงบ้านที่เธอเคยอยู่ ร้านหนังสือที่แสนจะวุ่นวาย และแม่ของเธอที่เธอรักนักหนา ไม่รู้ว่าเธอจะได้กลับไปอีกเมื่อไร หรือจะมีโอกาสกลับไปหรือไม่ เจนนี่คิดอย่างเป็นกังวล



“ถ้าแม่รู้จะเป็นยังไงบ้างนะ” เจนนี่คิดพลางหยิบล็อกเกตสีเงินที่เธอคล้องคอไว้ตลอดเวลาขึ้นมาเปิดดู ข้างในนั้นมีรูปอยู่2รูป รูปหนึ่งเป็นรูปเธอที่ถ่ายไว้เมื่อปีกลาย อีกรูปหนึ่งเป็นรูปคู่ของพ่อกับแม่เธอซึ่งถ่ายไว้ก่อนที่พ่อของเธอจะเสียชีวิตได้ไม่นาน เจนนี่จ้องมองรูปในล็อกเกตอย่างเหม่อลอยจนเธอไม่รู้ตัวเลยว่าแสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาแล้ว และเริ่มมีนักเรียนบางคนลงมาจากหอนอนหลังจากนั้นไม่นาน....



******************************



“เฮอร์ไมโอนี่ ลงมานี่เร็ว ฉันมีเรื่องจะปรึกษาด่วนเลย” แฮร์รี่เรียกเด็กสาวผมหยิกฟูที่กำลังลงมาจากหอนอนหญิงอย่างรีบร้อน



“มีอะไรหรอแฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างแปลกใจ



“เถอะน่า..ลงมาก่อนเร็ว” แฮร์รี่พูดพลางกึ่งลากกึ่งจูงเธอลงมาจากบันได



“แต่เราต้องรอให้คนอื่นออกไปให้หมดก่อนนะ” แฮร์รี่กระซิบ เฮอร์ไมโอนี่จ้องเขากลับอย่างข้องใจ



“แล้วรอนล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่เห็นรอนเลย



“เขาออกไปตั้งแต่ฉันยังไม่ตื่น แต่ช่างเหอะ ฉันมีเรื่องที่สำคัญที่จะนึกถึงมากกว่า” แฮร์รี่พูดเสียงแข็ง



“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หงุดหงิดกับท่าทีของแฮร์รี่เล็กน้อย



“เจนนี่ เจนนี่ ยังอยู่รึเปล่า” แฮร์รี่เรียกเจนนี่เบาๆ ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ยืนงงอยู่เหมือนเดิม



“ฉันอยู่นี่” เจนนี่เปิดผ้าคลุมออกเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากพวกเขาสามคน



“ใครกันน่ะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเล็กน้อย



“เธอชื่อเจนนี่น่ะ” แฮร์รี่ตอบ “เขาไม่มีพิษภัยหรอก” แฮร์รี่รีบพูดเมื่อเห็นท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่ดูไม่ค่อยไว้ใจเจนนี่นัก



“เดี๋ยวฉันอธิบายเธอเอง” เจนนี่บอกแฮร์รี่ แล้วเธอก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เฮอร์ไมโอนี่ฟังอย่างละเอียด เจนนี่คิดว่าเฮอร์ไมนี่น่าจะพอรู้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น และก็เป็นไปตามที่เจนนี่คิด



“มันดูเหมือนกับเรื่อง ‘การเดินทางข้ามมิติ’ ในหนังสือ ‘ประวัติศาสตร์โลกเวทย์มนตร์’ อย่างงั้นแหละ” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้น



“งั้นเธอก็พอจะรู้สิว่าฉันจะกลับไปได้ยังไงน่ะ” เจนนี่เสียงสดใสขึ้นมาทันที หน้าของเธอเป็นสีชมพูด้วยความดีใจ



“คือ...เท่าที่ฉันอ่านมา ยังไม่มีใครสามารถหาทางกลับที่แน่นอนได้เลยน่ะ” เจนนี่หน้าเจื่อนลงทันที “มันยังอยู่ในระหว่างการค้นคว้าอยู่น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ่อย



“ฉันว่าเราควรจะบอกศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์นะ” แฮร์รี่เสนอ



“ฉันว่าอย่ารบกวนเขาดีกว่านะ ตอนนี้เขาคงจะวุ่นวายอยู่กับการดูแลต้องรับนักเรียนและอาจารย์จากโรงเรียนโบซ์บาตงกับเดิร์มสแตรงก์นะ แล้วก็จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาดด้วย ยิ่งมีโรงเรียนอื่นมาอยู่ด้วยแบบนี้ ไม่งั้นฮอกวอตส์อาจเสียชื่อได้นะว่ามีมักเกิ้ลเข้ามาในเขตโรงเรียนได้น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ค้าน



“แล้วจะทำยังไงดี” เจนนี่ถามอย่างเป็นกังวล



“ให้เธอไปอยู่ที่กระท่อมแฮกริดก่อนดีมั้ย” แฮร์รี่เสนออีก



“ไม่ได้นะ มันอันตรายเกินไป เธอก็รู้ แฮกริดมักจะชอบนำสัตว์ที่เขาคิดว่า เอ้อ..น่ารัก..มาเลี้ยงเสมอน่ะ เจนนี่ไม่มีเวทย์มนตร์ที่จะจัดการกับสัตว์แบบนั้นด้วย” เฮอร์ไมโอนี่จ้องแฮร์รี่เป็นการบอกให้เขารู้ว่าความคิดนี่ช่างไม่เข้าท่าเอาซะเลย



“คงต้องให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน แล้วพวกเราจะช่วยหาทางกลับให้เธอเอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดปลอบเจนนี่ เห็นได้ชัดว่าตอนนี่เฮอร์ไมโอนี่เลิกระแวงเจนนี่แล้ว



“ขอบใจมาก” เจนนี่รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย



“เอางี้ เดี๋ยวพวกเราจะลงไปทานอาหารเช้าแล้วจะรีบเอาอาหารเช้ามาให้เธอนะ แล้วเดี๋ยวช่วงบ่าย เฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่มีเรียนนี่ เธอก็พาเจนนี่ไปห้องสมุดไปช่วยกันค้นคว้าหาทางกลับละกันนะ” แฮร์รี่เสนอ(และหวังว่าคงไม่มีใครค้านอีก) เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า



เมื่อได้ยินดังนี้เจนนี้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอใฝ่ฝันที่จะได้เห็นโรงเรียนสอนเวทย์มนตร์ฮอกวอตส์ของจริงมานานแล้ว ที่ผ่านมาเธอได้แต่เห็นภาพในจินตนาการจากการอ่านหนังสือเท่านั้น



“อื้ม แล้วฉันจะรอนะ” เจนนี่ตอบเสียงสดใส



“งั้นพวกเราไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” แฮร์รี่พูด แล้วเขากับเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกไป



**************************************

เจนนี่ฆ่าเวลาด้วยการเดินสำรวจรอบๆห้องนั่งเล่นของบ้านกริฟฟินดอร์ ซึ่งตอนนี้แสงแดดได้สาดส่องไปทั่วห้อง สีของเฟอร์นิเจอร์และผนังห้องนั้นรับกับแสงแดดเป็นอย่างดี ทำให้ห้องนี้ดูอบอุ่นอย่างประหลาด แต่กระนั้นก็ยังมีพวกเศษห่อขนมและแก้วน้ำวางอยู่เกลื่อนกลาด และเก้าอี้ก็ถูกเคลื่อนย้ายจนไม่เป็นระเบียบ



ป๊อบ! มีเสียงดังขึ้น เจนนี่รีบคลุมผ้าคลุมล่องหนทันที แล้วเธอก็เห็นสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดพวกหนึ่งจำนวน4-5ตัว พวกมันสูงแค่เอวเธอ มีใบหูกว้างและแหละ ดวงตากลมโตพอๆกับลุกเทนนิส บางตัวสวมปลอกหมอนเก่าๆแทนเสื้อ บางตัวสวมผ้าขี้ริ้วที่ผูกต่อกันให้เป็นเสื้อ โชคดีที่พวกมันไม่ทันสังเกตเห็นเธอ



“เอล์ฟประจำบ้านแน่เลย” เจนนี่คิด เธอเห็นพวกมันบางตัวใช้นิ้วชี้ไปที่เศษห่อขนม แล้วเศษห่อขนมนั้นก็ลอยเข้าไปในถุงที่พวกมันเตรียมไว้อย่างง่ายดาย ส่วนแก้วน้ำ พวกมันก็ทำแบบเดียวกัน ส่วนพวกที่เหลือก็ลงมือจัดเฟอร์นิเจอร์ให้เข้าที่โดยใช้มือชี้ไปที่เฟอร์นิเจอร์นั้น แล้วเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนั้นก็เคลื่อนตามมือที่กวาดไปยังที่ๆเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนั้นควรจะอยู่ ไม่กี่นาที ห้องนั่งเล่นรวมก็ดูเป็นระเบียบสะอาดสะอ้านผิดกับเมื่อก่อนหน้านี้ เมื่อพวกมันทำความสะอาดเสร็จก็ดีดนิ้วพร้อมกันแล้วพวกมันก็หายตัวไป ปล่อยให้เจนนี่ยืนทึ่งอยู่กับผลงานของพวกมัน



ขณะที่เจนนี่กำลังอึ้งอยู่นั้น เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับถือหนังสือ2-3เล่ม



“เจนนี่ ฉันมาแล้ว”



“อยู่นี่จ้ะ”เจนนี่ถอดผ้าคลุมออก



“ฉันแอบขโมยอาหารเช้ามาให้น่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์เบาๆ แล้วจู่ๆ ชามข้าวโอ้ตต้ม มันบด ขนมปัง และแก้วน้ำที่มีน้ำฟักทองบรรจุอยู่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เจนนี่อ้าปากค้าง..



“คือ..ฉันใช้คาถาซ่อนของในไม้กายสิทธิ์น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแก้เขิน หน้าเธอเป็นสีชมพูเล็กน้อย





“ขอบใจมากจ้ะ” เจนนี่รู้สึกได้ว่าน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน เธอจึงลงมือทานอาหารอย่างไม่รอช้า



“นี่ ฉันเอาหนังสือมาให้เธออ่านแก้เซ็งระหว่างวันด้วยนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยื่นหนังสือที่อยู่ในมือให้เจนนี่



“ขอบใจมาก เอ้อ แฮร์รี่ล่ะ” เจนนี่ถามพลางตักข้าวโอ้ตต้มเข้าปากต่อ



“เขาขอไปที่ห้องเรียนเลยน่ะ อารมณ์ไม่ค่อยดี คือ...เด็กบ้านอื่นเขาติดเข็มกลัด ‘พอตเตอร์ห่วย’ กันเต็มไปหมด” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหนักใจ



“พวกเขาคิดว่าแฮร์รี่แอบส่งชื่อไปจริงๆน่ะสิ” เจนนี่รู้ดี(ก็เพิ่งอ่านมานี่นา)



“อืมใช่” เฮอร์ไมโอนี่งงเล็กน้อยว่าเจนนี่รู้ได้ยังไง “ฉันต้องไปเรียนแล้วล่ะ แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสร็จก็เดินออกไป

*********************



เจนนี่ใช้เวลาตลอดช่วงเช้าหมดไปกับการทานอาหารเช้ากับอ่านหนังสือ ที่จริงเจนนี่เองก็เป็นนักอ่านหนังสือตัวยง เรียกได้ว่าน้องๆของเฮอร์ไมโอนี่ก็ว่าได้ เธอนึกขอบใจที่เฮอร์ไมโอนี่เอาหนังสือมาให้ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นหนังสือที่น่าสนใจทั้งนั้น(มีทั้งหนังสือ ‘วิธีปราบสัตว์ร้ายโดยปราศจากอาวุธ โดย กิลเดอรอยด์ ล็อกฮาร์ต, ประวัติศาสตร์น่ารู้ของฮอกวอตส์ ฯลฯ) ทำให้เจนนี่รู้สึกเพลิดเพลินจนลืมเวลา



“มาแล้วจ้ะเจนนี่” เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น



“เที่ยงแล้วหรอ เร็วจัง” เจนนี่มองไปที่นาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆเตาผิง



“อื้ม เธอทานอาหารกลางวันก่อนนะ เสร็จแล้วฉันจะพาไปห้องสมุด” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางโบกไม้กายสิทธิ์ แล้วก็มีอาหารปรากฏขึ้นอีกเช่นเคย



เมื่อเจนนี่ทานอาหารเสร็จ เธอก็จัดการสวมผ้าคลุมล่องหนและจูงมือออกไปกับเฮอร์ไมโอนี่



มันยิ่งกว่าความฝันสำหรับการที่คนธรรมดาจะได้มาเห็นบรรยากาศภายในฮอกวอตส์จริงๆ เจนนี่มองไปรอบๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง พวกเธอเดินผ่านรูปภาพพ่อมดแม่มดที่เคลื่อนไหวและพูดคุยได้เหมือนกับคนจริงๆ แล้วเจนนี่ก็เกือบจะตกบันไดเนื่องจากว่าบันไดนี้สามารถเปลี่ยนทิศทางได้ตามใจชอบ(โชคดีว่าเฮอร์ไมโอนี่จับมือเธอไว้) แล้วเธอก็เห็นพวกผีที่มีร่างสีขาวโปร่งแสงลอยผ่านทะลุกำแพง และอีกหลายๆอย่างที่ทำให้เจนนี่เบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ



“เธอคงจะตื่นตาตื่นใจมากเลยสิ เหมือนกับฉันตอนที่มาครั้งแรก” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ เจนนี่พยักหน้าขณะที่ตากำลังมองไปที่นักเรียนกลุ่มหนี่งซึ่งติดเข็มกลัดที่มีตัวอักษรสีเขียวว่า ‘พอตเตอร์ห่วย’ อยู่



“เธอต้องจำทางด้วยนะ เผื่อคราวหน้าเธอจะได้มาเองได้” เฮอร์ไมโอนี่ย้ำพร้อมกับบีบมือเจนนี่เบาๆเพื่อเตือนสติ



“อืม” เจนนี่เองก็คิดว่าจะจำทางไว้อยู่แล้ว เธอคอยสังเกตทางอยู่ตลอดเวลา



แล้วพวกเธอก็มาถึงห้องสมุด มันเป็นห้องสมุดที่ใหญ่และดูมีมนต์ขลังมากที่สุดเท่าที่เจนนี่เคยเห็นมา



“เดี๋ยวฉันจะพาไปที่มุมประจำของฉัน มันเป็นมุมที่ไม่ค่อยมีใครผ่านถ้าไม่จำเป็นน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกพลางจูงเจนนี่เข้าไป



ด้วยความที่เจนนี่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ การที่เฮอร์ไมโอนี่พาเธอมาห้องสมุดนั้นเป็นสิ่งที่ตรงตามความต้องการของเธอมากที่สุด(ซึ่งต่างกับแฮร์รี่กับรอนโดยสิ้นเชิง เจนนี่คิด) หนังสือแต่ละหมวดนั้นน่าสนใจมาก เช่นหมวดคาถา, หมวดสัตว์วิเศษ, หมวดประวัติศาสตร์ ฯลฯ

“ทำไมมาคนเดียวได้ล่ะ เกรนเจอร์” เสียงยานคางของใครสักคนดังขึ้นใกล้ๆตัวเจนนี่ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับการเดินชมหนังสือหมวดต่างๆอยู่ เจนนี่หันไปแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะเกือบจะชนกับเด็กชายผมสีบลอนด์คนหนึ่ง เขามีดวงตาสีเทาซีด ใบหน้าคมและดูเจ้าเล่ห์ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างจากหน้าของเจนนี่เพียงไม่กี่นิ้ว



“เดรโก มัลฟอย!” เจนนี่รู้ทันที เธอรู้สึกเหมือนกับมัลฟอยกำลังจ้องมองเธออยู่ซึ่งจริงๆแล้วเขามองทะลุผ่านตัวเธอไปเท่านั้นเอง



“ฉันไม่ได้ตัวติดกันกับใครนี่ ถึงจะมาคนเดียวไม่ได้น่ะ” เออร์ไมโอนี่ย้อน “แล้วเธอล่ะ ลูกสมุนไม่ตามมาด้วยหรอกหรอ”



รอยยิ้มของมัลฟอยหายไป “มันเรื่องของฉัน ยายเลือดสีโคลน” เขาพูดอย่างดูหมิ่น



มัลฟอยนั้นเป็นตัวละครที่เจนนี่เกลียดที่สุดอยู่แล้ว เจนนี่จึงนึกสนุกอยากจะแกล้งเขาขึ้นมาเมื่อมีโอกาส เธอถือโอกาสนี้แก้แค้นแทนเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งตอนนี้กำลังโกรธจัด



“โอ๊ยยย!!!” เจนนี่เหยียบเท้ามัลฟอยเข้าไปเต็มแรง แต่เธอก็ไม่ทันระวัง มัลฟอยคว้าหมับเข้าที่แขนเธอ



“ใครน่ะ พอตเตอร์ใช่มั้ย!!”



ด้วยความตกใจเจนนี่จึงสะบัดแขนให้หลุดจากมือของมัลฟอย แล้วเธอก็วิ่งหนีหลบไปทางชั้นหนังสือทันที



“แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ พอตเตอร์ ออกมาจากผ้าคลุมซะ!!” มัลฟอยวิ่งตามเสียงมา เจนนี่วิ่งมาหลบอยู่หลังชั้นหนังสือหมวด ‘คาถา’ เธอรู้สึกเหนื่อยหอบเล็กน้อยจึงเอามือมากุมที่หน้าอก แต่แล้วเธอก็ต้องใจเต้นรัวยิ่งขึ้น- -



ล็อกเกตของเธอหายไปแล้ว!! - - - - -



เจนนี่ใจเสีย เธอพยายามค้นทั่วตัวเธอแต่ก็ไม่พบ เธอจึงหันกลับมาดูเผื่อว่ามันจะตกอยู่ ใช่จริงๆ มันตกอยู่ห่างจากเธอประมาณ 5 เมตร เจนนี่กำลังจะเดินไปเก็บแต่ - - -



มัลฟอยซึ่งวิ่งตามเสียงเธอมาได้วิ่งมาถึงตรงที่ล็อกเกตตกอยู่พอดี เขาเกือบจะเหยียบมันแต่สังเกตเห็นก่อน



“อะไรเนี่ย” มัลฟอยก้มลงเก็บล็อกเกตนั้นขึ้นมาแล้วเปิดดู เขาจ้องมองเข้าไปที่รูปในล็อกเกตนั้นอยู่พักหนึ่งแล้วเก็บมันลงกระเป๋าเสื้อ เขาหันมองซ้ายขวาเพื่อดูว่าไม่มีใครอยู่แล้วก็กลับหลังเดินไป



เจนนี่ได้แต่ยืนนิ่งมองคนที่เป็นตัวละครที่เธอเกลียดที่สุดเก็บของมีค่าที่เธอรักที่สุดไปต่อหน้าต่อตา เธอคิดจะวิ่งไปเอาคืนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าเธอรอดจากการตรวจจับมักเกิ้ล เธอทำอะไรไม่ถูกเลยตอนนี้



เจนนี่ค่อยๆเดินออกมาตรงทางเดิน แล้วเธอก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่มองหาเธออยู่ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล เธอจึงเข้าไปจับมือเฮอร์ไมโอนี่ให้รู้ว่าเธออยู่ตรงนี้



“เจนนี่! เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่รีบถามทันที



“ชู่วว....”เจนนี่จุ๊ปาก “ฉันไม่เป็นไร แต่ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยแล้วล่ะ”- - - - -



*****************