Hogwarts\' Witelnier

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1:ร้านหนังสือแอนเดอร์สัน

ณ ร้านหนังสือใจกลางเมืองลอนดอนต้นเดือนกรกฎาคม ปี ค.ศ.2000 หลังจากที่ดวงอาทิตย์เพิ่งจะพ้นจากขอบฟ้าได้ไม่กี่นาที



     “เอ้า ช่วยกันจัดหน่อยนะจ้ะ วันนี้จะมีการเปิดตัวสินค้าใหญ่ของร้านเรา” หญิงหม้ายอายุราวๆ50กว่าๆสั่งลูกจ้างในร้านอย่างขมักเขม้น เธอหันกลับเข้ามาภายในร้านเมื่อได้ยินเสียงบันไดเหมือนมีคนลงมา



     “รีบลงมาได้แล้วจ้ะเจนนี่ วันนี้ร้านเรา ไม่ใช่สิ ร้านหนังสือทั่วประเทศจะมีการเปิดตัวสินค้าสำคัญนะลูก” เธอบอกกับเด็กสาวที่เพิ่งจะลงมาจากชั้นบนอย่างรีบร้อน



     “ค่า แม่ แม่บอกหนูเป็นรอบที่50ได้แล้วมั้งว่าวันนี้แฮร์รี่พอตเตอร์เล่ม4จะวางแผงน่ะ หนุจำได้ขึ้นสมองเลย” เด็กสาวตอบกวนๆและรีบมาช่วยแม่ของเธอจัดร้านโดยเร็ว



     “เป็นไงบ้างจ้ะแอนนา อาการดีขึ้นมั้ย ลาไปตั้งเดือนนึง” เจนนี่พูดกับลูกจ้างของเธอที่เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลเนื่องจากป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ขณะที่เจนนี่ช่วยเธอยกของไปวางบนชั้น



     “ดีขึ้นแล้วค่ะคุณหนู ไม่เจอคุณหนูแค่เดือนเดียว โตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะคะ” จริงอย่างที่แอนนาว่า เจนนี่กำลังเริ่มแตกเนื้อสาวเต็มที่ เธอเป็นเด็กสาวที่จัดได้ว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว



     ขณะที่ในร้านกำลังวุ่นวายอยู่นั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจนนี่เข้ามาที่ร้าน



     “ขอโทษนะคะ ร้านเปิดรึยังคะ” “กำลังจะเปิดแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะตอนนี้สินค้าเยอะมากเลยต้องจัดกันนานหน่อยค่ะ” เจนนี่ตอบลูกค้าอย่างเป็นกันเองพลางใช้มือรวบผมของเธอที่เป็นสีน้ำตาลยาวสลวยเพื่อความคล่องแคล่วในการทำงาน ต่อมาก็มีลูกค้ามาต่อคิวซื้อหนังสือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนในร้านจึงรีบจัดร้านโดยเร็ว และภายในไม่กี่นาที ภายในร้านก็เหมือนกับเกิดโกลาหลขึ้น



     “ขอซื้อแฮร์รี่เล่ม4 1เล่มค่ะ” ลุกค้าคนหนึ่งพูดขณะที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่



     “แฮร์รี่เล่ม4ของผมสั่งจองไว้ได้รึยังครับ” ลุกค้าอีกคนหนึ่งตะโกน



ราวกับว่าภายในร้านหนังสือแอนเดอร์สันนี้เกิดการประท้วงก่อม็อบอะไรสักอย่างในวันนั้น ลูกค้าจากทั่วสารทิศมาประดังกันที่ร้านนี้และพร้อมใจกันซื้อหนังสือเรื่องเดียวกันเกือบทั้งหมดคือเรื่อง “แฮร์รี่ พอเตอร์ กับถ้วยอัคนี” และดูเหมือนว่าความวุ่นวายนี้จะไปจบลงง่ายๆถ้าเจนนี่ไม่ตะโกนบอกลูกค้าว่า--------



    “ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ตอนนี้แฮร์รี่ พอตเตอร์เล่ม4ขายหมดแล้วค่ะ ต้องมาใหม่ในวันพรุ่งนี้นะคะ”



     สีหน้าของบรรดาลุกค้าทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่มารอซื้อกันนั้นเปลี่ยนไปทันที ทุกคนที่ซื้อไม่ทันต่างกลับไปอย่างผิดหวัง มีเสียงลุกค้าคนหนึ่งซึ่งซื้อไม่ทันเช่นกันถามว่า “พรุ่งนี้จะมีวางขายอีกใช่มั้ยครับคุณนายแอนเดอร์สัน” “มีแน่นอนค่ะ แต่คุณต้องมาแต่เช้าเลยนะคะ” แม่ของเจนนี่ตอบ เหลือเชื่อว่าหนังสือเรื่องนี้เรื่องเดียวที่สามารถขายหมดสต็อกได้ภายในครึ่งวัน



     บรรยากาศภายในร้านในช่วงครึ่งวันหลังนั่นแตกต่างกับช่วงเปิดร้านใหม่ๆโดยสิ้นเชิง มีลูกค้ามาซื้อหนังสือแค่ประปรายซึ่งก็เป็นหนังสือเรื่องอื่นที่ไม่ใช่แฮร์รี่พอตเตอร์(ลูกค้าส่วนใหญ่คงจะรู้แล้วว่าแฮร์รี่ขายหมดแล้ว) จนถึงเวลา1ทุ่มเจนนี่กับลูกจ้างจึงช่วยกันเก็บร้านในขณะที่คุณนายก็เข้าครัวเพื่อทำอาหารเย็น



     “ว้า...ขายหมดอย่างงี้หนูก็อดอ่านล่ะสิคะเนี่ย” เจนนี่ตัดพ้อกับแม่หลังจากที่เธอเก็บร้านเสร็จแล้วและกำลังจะมาช่วยแม่ในครัว เธอเองก็เป็นแฟนตัวยงของแฮร์รี่ พอตเตอร์เหมือนกัน ทั้ง3เล่มที่ผ่านมาเธออ่านซ้ำไปซ้ำมาจนเกือบจะจำได้ทุกหน้า



     “แม่เตรียมไว้ให้ลูกแล้วล่ะจ้ะ ไม่ต้องห่วง” สีหน้าของเจนนี้เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยิน เธอโผเข้ากอดแม่ของเธอทันที พร้อมกับฝ่ายแม่ได้ยื่นหนังสือ แฮร์รี่ พอตเตอร์กับถ้วยอัคนี ให้เธอ



     “ขอบคุณแม่มากค่ะ รักแม่ที่สุดเลย” เจนนี่พูดและคลายอ้อมกอดออกจากแม่



     “ก็ลูกแม่เป็นเด็กดีมาตลอดนี่จ้ะ แม่ก็เลยอยากจะให้รางวัลลูกบ้าง” คุณนายพูดพลางลูบผมลูกสาวเบาๆ ตั้งแต่เจนนี่เกิดมา เธอเป็นที่ภาคภูมิใจของคุณนายมาตลอด เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณนายเสมอมา เรียนเก่ง ไม่เคยทำตัวเหลวไหล และเป็นเด็กร่าเริงอยู่เสมอ ถึงแม้เมื่อปีกลาย พ่อของเธอจะเสียชีวิตลงด้วยโรคร้ายก็ตาม



     “ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อเค้าก็คงทำแบบเดียวกับที่แม่ทำเหมือนกันจ้ะ” คุณนายพูดพร้อมกับมองไปที่ภาพแขวนผนังที่มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งยืนคู่กับเธอและลูกสาว



     “หนุจะเป็นเด็กดีของแม่เสมอและตลอดไปค่ะ” เสียงเล็กๆนี้ทำเอาคุณนายน้ำตาเอ่อล้นและโอบกอดลูกสาวอีกครั้งอยู่นาน



********************

     หลังจากที่เจนนี่ทานอาหารเย็นเสร็จ เธอก็รีบล้างจานและจัดเก็บเข้าที่ แล้วขึ้นไปที่ห้องของเธอพร้อมกับหนังสือที่แม่ของเธอให้มาอย่างไม่รอช้า



     “แหม รอมาเป็นปีกว่าจะได้อ่าน”เจนนี่คิดอย่างดีใจขณะที่เธอเข้ามาในห้องของเธอ เธอรีบมานั่งที่โต๊ะหนังสือ แล้วเริ่มเปิดหนังสือเล่มนั้นทันที ไม่นานเธอก็เริ่มเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการของเธอเอง------------



     เจนนี่ลืมตาขึ้นแล้วพบว่าตนเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอลุกขึ้นมองไปที่นาฬิกาที่วางอยู่ตรงหน้าจึงได้รู้ว่านี่เป็นเวลาตี3 แล้วเธอก็หันกลับมามองที่หนังสือซึ่งตอนนี้อ่านไปถึงตอนที่มีคนเสกตรามารขึ้นบนฟ้าแล้ว (ถือว่าอ่านไปได้เยอะสำหรับไม่กี่ชม.)



     “คอแห้งจัง”เจนนี่ลุกขึ้นเพื่อลงมาหาน้ำดื่มที่ชั้น2 เธอเปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำยกดื่ม จู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนมีแสงวาบขึ้นข้างหลังเธอ เธอหันกลับหลังแล้วมองไปแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ



     “คงตาฝาดมั้ง”เจนนี่หันกลับมาเก็บขวดน้ำ แต่แล้ว.....เปรี้ยง!.....แสงนั้นวาบขึ้นอีกครั้ง ทีนี้เจนนี่รู้แล้วว่าแหล่งกำเนิดแสงนั้นมาจากเตาผิงที่อยู่ตรงหน้าที่ห่างออกไปเกือบๆ5เมตร มีไฟสีเขียวประทุขึ้นในเตาผิงและไม่มีควันเลยแม้แต่น้อย สร้างความประหลาดใจให้กับเธออย่างมาก



     “เฮ้ย! เตาผิงทำไมติดไฟเองล่ะเนี่ย” เจนนี่ลองเดินเข้าไปใกล้ๆเตาผิง ยิ่งน่าแปลกที่ขนาดเธอเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆเตาผิงก็ยังไม่มีกลิ่นควันเลยสักนิด เธอเริ่มรู้สึกกลัวจึงดึงตัวกลับแต่ไฟสีเขียวนั้นก็ลอยออกมาโอบรอบตัวเธอแล้วดึงเธอเข้าไปในเตาผิงอย่างรวดเร็ว!!!



     ความร้อนได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเจนนี่ เธอรู้สึกเหมือนตัวเลอยพุ่งไปอย่างรวดเร็ว และเธอพยายามที่จะกรีดร้อง จนกระทั่งเธอรู้สึกว่าร่างกายกระแทกกับอะไรสักอย่างเข้าอย่างจัง



     ตุ้บ! “โอ้ย!!!” ร่างของเจนนี่กองอยู่กับพื้น เธอรู้สึกมึนหัวมากและเจ็บจากการกระแทก เธอค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ



     “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” เจนนี่อุทานเบาๆ แม้มันจะมืดมากแต่เธอก็รู้สึกได้ว่านี่ไม่ใช่บ้านของเธอแน่นอน พื้นที่เธอสัมผัสสามารถรู้ได้ว่ามันปูด้วยพรมขนสัตว์อย่างดีแม้จะมองไม่เห็น ขณะที่เจนนี่พยายามเพ่งมองรอบๆ จู่ๆก็มีเสียงคนเดินมา เจนนี่จึงนิ่งเงี่ยหูฟัง ในนี้เงียบมากจนสามารถได้ยินเสียงจากข้างนอกได้อย่างชัดเจน



    “อะไรหรือคุณนายนอร์ริสที่รัก” เสียงชายแก่คนหนึ่งพูดขึ้น “เมี้ยววววว....” เจนนี่ได้ยินเสียงแมวซึ่งฟังดูเหมือนกับกำลังพูดคุยอยู่กับชายแก่คนนั้น



     “ได้ยินเสียงคนหรือที่รัก” ชายคนนั้นพูดขึ้นอีก “ตอนนี้มันปิดเทอมอยู่ จะมีคนอยู่ได้ยังไงกัน” “เมี้ยววววววว...” “โอเคๆ ฉันจะเข้าไปดูนะที่รัก แล้วฉันจะจัดการกับมัน! ดีนะว่าช่วงปิดเทอมฉันสามารถเข้าไปตรวจในแต่ละบ้านได้โดยไม่ต้องใช้รหัสผ่านน่ะ”



     เจนนี่ถึงกับงงเมื่อได้ยินคำสนทนาเหล่านี้ “อย่างกับภารโรงฟิลซ์กับคุณนายนอร์ริสในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์อย่างงั้นแหละ สงสัยคงเป็นพวกบ้าแฮร์รี่แหงๆ” เธอคิดพลางเอามือควานไปรอบๆเนื่องจากมองไม่เห็น แต่แล้วแขนขวาของเธอก็กระแทกกับอะไรบางอย่าง



     ปึง!! “โอ้ย!!!” เจนนี่เดาว่าแขนของเธอคงจะกระแทกกับขาโต๊ะ ยังไม่ทันหายเจ็บจู่ๆก็มีบางอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ



     “เมื๊ยวววววว.......!!” แมวสีเทามีลายเหมือนคลุกฝุ่นตัวหนึ่งร้องเสียงดังเป็นเชิงขู่ แล้วก็มีเสียงชายแก่คนเดิมตามมา “เจอแล้วรึที่รัก ฉันจะลากคอมันมาลงโทษ!!!”



     เจนนี่สะดุ้งด้วยความตกใจ เธอรีบคลานถอยหลังหนี เจ้าแมวตัวนั้นก็กระโจนเข้าใส่เธอ แต่ไม่ทันที่จะมาถึงตัวเธอ ความร้อนก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธออีกครั้ง-----------------



     “เจนนี่ เจนนี่ ตื่นลูก ทำไมมานอนตรงนี้” เจนนี่ตื่นขึ้นและพบว่าตนเองนอนอยู่หน้าเตาผิงที่ชั้น2ของบ้าน เธอรู้สึกมึนหัวมากและพยายามคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ณ์เมื่อคืน



     “ลูกมานอนทำไมตรงนี้จ้ะ”คุณนายแอนเดอร์สันถามอย่างเป็นกังวล



     “หนูคงฝันแล้วละเมอน่ะค่ะแม่”เจนนี่บอกและเธอก็พยายามเชื่อว่าเป็นเช่นนั้น



     “งั้นเหรอจ้ะ แปลก ลูกไม่เคยละเมอนี่ แล้วแขนลูกไปโดนอะไรมา”



     เจนนี่เบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอเห็นรอยช้ำที่แขนขวาของเธอ “หรือว่า..เมื่อคืนจะเป็นเรื่องจริง!” เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับแม่ของเธอ



     “แขนหนูคงกระแทกกับอะไรสักอย่างตอนหนูละเมอน่ะค่ะแม่”เธอบอกกับแม่ของเธอ ...



     “ใช่....มันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ” เจนนี่เชื่อเช่นนั้นแล้วลุกขึ้นไปแต่งตัวเพื่อที่จะลงมาช่วยในร้านต่อ



************************