Hogwarts\' Witelnier

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2: ความฝัน .หรือความจริง

เจนนี่มองออกไปนอกระเบียงอย่างเหม่อลอย พลางใช้มือลูบแขนข้างที่เคยกระแทกจนช้ำเมื่อ2สัปดาห์ก่อนซึงตอนนี้หายเป็นปกติแล้ว



เจนนี่ เจนนี่ คิดอะไรอยู่น่ะ” เจนนี่ตื่นจากภวังค์ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าจูเลียเพื่อนสนิทของเธอเรียกอยู่นานแล้ว



“เอ่อ….ฉันคิดถึงแม่น่ะ จูเลีย” เจนนี่ตอบเด็กสาวผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ



“อืม…เหมือนฉันแหละ เปิดเทอมใหม่ก็อย่างงี้ล่ะ อิจฉาพวกที่ไม่ได้อยู่โรงเรียนประจำเนอะ ได้กลับบ้านทุกวันเลย เฮ้ออ…” “นั่นสิ” เจนนี่ตอบ โรงเรียนประจำที่เธออยู่นั้นเป็นโรงเรียนที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในลอนดอน เพราะเป็นโรงเรียนที่มีพร้อมทั้งการเรียนการสอนที่ดี สิ่งแวดล้อมที่สวยงามและนักเรียนที่สามารถสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้จะต้องเป็นนักเรียนที่เก่งจริงๆเท่านั้น ด้วยความที่เป็นโรงเรียนประจำ เจนนี่จึงสามารถกลับบ้านได้แค่วันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น บางเดือนเธออาจะไม่ได้กลับบ้านเลยเพราะมีงานและการบ้านที่ต้องทำเยอะ



“เจนนี่ เธออ่านแฮร์รี่ถึงไหนแล้วล่ะ” จูเลียถาม “ฉันอ่านจบแล้วนะ”จูเลียบอกพลางยืดอกขึ้นเล็กน้อยอย่างภูมิใจ



“โห….อ่านเร็วจัง ฉันยังอ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งเลย” เจนนี่ตัดพ้อ



“ก็แหม…เธอต้องช่วยแม่ขายหนังสือตลอดนี่ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาคงจะวุ่นวายน่าดูเลยสิ” จริงอย่างที่จูเลียพูด ที่ บ้านเจนนี่วุ่นวายสุดๆตลอด1สัปดาห์ก่อนเปิดเทอม มีแต่ลูกค้ามาสั่งซื้อแฮร์รี่ พอตเตอร์เล่ม4มากจนแม่ของเธอต้องโทรสั่งหนังสือจากสำนักพิมพ์นับครั้งไม่ถ้วน ตัวเจนนี่เองก็ต้องสวมวิญญาณแม่ค้าตลอดจึงไม่มีเวลาว่างมาอ่านหนังสือของตัวเองมากนัก เธอจะอ่านได้ก็ต่อเมื่อปิดร้านแล้วเท่านั้น



“ได้เวลาเรียนแล้วล่ะ ไปกันเถอะ” เจนนี่นึกขึ้นได้ จึงรีบเดินเข้าห้องเรียนไปกับจูเลีย



******************************

เหลือเชื่อว่าช่วง3เดือนแรกของการเปิดเทอมนั้นมีงานและการบ้านเยอะซะจนเจนนี่กับเพื่อนร่วมชั้นไม่สามารถลากลับบ้านในวันเสาร์อาทิตย์ได้เลย จนกระทั่งสัปดาห์สุดท้ายของเดือนตุลาคม



“เฮ้อ..ในที่สุดเสาร์อาทิตย์นี้ก็ได้กลับบ้านซะที” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งพูดขึ้น



“ใช่…ที่ร้านแม่ชั้นคงต้องวุ่นวายมากแน่ๆตอนที่ฉันไม่อยู่น่ะ” เจนนี่พูดขึ้นบ้าง เธอเดาว่ายังต้องมีลูกค้ามาซื้อหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์เล่ม4อยู่จำนวนไม่น้อยในช่วงที่เธอไม่อยู่ ถึงแม้น่าจะน้อยลงกว่าช่วงสัปดาห์แรกมากก็ตาม



“แหงล่ะ ตอนนี้แฮร์รี่ติดอันดับหนังสือขายดีที่สุดในโลกแล้วด้วย” จูเลียพูดพลางจัดกระเป๋าเพื่อจะกลับบ้าน “ว่าแต่เจนนี่ เธอจะไม่มาร่วมงานฮาโลวีนที่นี่หรอ”



“อืม ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับไปช่วยแม่ และก็จะกลับไปอ่านแฮร์รี่ให้จบด้วย ฉันกะว่าจะอ่านให้จบในเสาร์อาทิตย์นี้เลย” เจนนี่ตอบพลางจัดกระเป๋าไปด้วยเช่นกัน



ในวันเสาร์ ร้านหนังสือแอนเดอร์สันก็ยังมีลูกค้ามาซื้อหนังสือจำนวนไม่น้อยตามที่เจนนี่เดาไว้ มันยังดีที่ไม่วุ่นวายเท่าช่วงสัปดาห์แรกที่แฮร์รี่วางขาย เพราะแม่ของเธอจะได้ไม่ต้องโทรสั่งหนังสือบ่อยๆ แต่ก็ยังมีลูกค้าเรื่อยๆจนกระทั่งปิดร้าน



เมื่อเจนนี่ทานอาหารเย็นเสร็จ เธอก็ทำตามที่พูดกับจูเลียทันที แต่คราวนี้เธอนำหนังสือมาอ่านที่ชั้น2 เพราะเธอตั้งใจจะอ่านแบบโต้รุ่ง เวลาหิวจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลง และแน่นอน เธอได้ลืมเหตุการณ์ที่เธอถูกดูดเข้าไปในเตาผิงโดยสิ้นเชิง เพราะเธอคิดว่ามันต้องเป็นความฝันแน่ๆ- - - - -- -



ตอนนี้เจนนี่อ่านไปได้ครึ่งเล่มกว่าๆ(ถึงตอนที่กำลังจะมีงานเลี้ยงเต้นรำ) เธอเงยหน้าขึ้นมาและเหลือบมองไปที่นาฬิกาแขวนผนัง “เที่ยงคืนแล้วหรือนี่ ตั้ง3ชม.แน่ะ” เจนนี่รู้สึกปวดตาเนื่องจากใช้สายตาหลายชม. เธอจึงหลับตาเพื่อพักสายตา แต่ตายังไม่ทันปิดสนิทก็มีแสงสีเขียวเล็ดลอดเข้ามาในม่านตาของเธอ



เจนนี่ลืมตาโพลงทันทีและหันไปมองที่เตาผิงโดยอัตโนมัติ แล้วเธอก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นสิ่งที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า



ในเตาผิงนั้นมีเปลวไฟสีเขียวประทุขึ้นอีกครั้ง สีของเปลวไฟสว่างสดใสราวกับมรกตที่ต้องกับแสงอาทิตย์ เจนนี่นั่งอึ้งอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้



“เป็นไปไม่ได้หรอ ฉันฝันไปแน่ๆ” เจนนี่คิดพลางเอามือขยี้ตาและหวังว่าภาพที่เธอเห็นนั้นคงจะหายไป แต่เธอก็ต้องผิดหวังและประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อเธอเอามือลงแล้วยังเห็นเปลวไฟนั้นลุกโชติช่วงอยู่เหมือนเดิม



เจนนี่ลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ๆเตาผิงเพื่อจะดูว่ามันคืออะไร แล้วเธอก็หยุดยืนอยู่ห่างจากเตาผิงประมาณ 1 เมตรเมื่อเห็นว่าเปลวไฟนั้นมีทีท่าว่าจะมอดดับลง เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วหันหลังกลับ....แต่......



เปรี้ยง!!! เจนนี่สะดุ้งแล้วหันหลังกลับไปดู เหมือนกับว่ามีใครปาระเบิดเข้าไปในเตาผิง เปลวสีเขียวสว่างไสวและรุนแรงว่าเดิม แล้วมันก็พุ่งข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน



เจนนี่จำได้ถึงความรู้สึกนี้ มันเหมือนกับร่างของเธอพุ่งผ่านเปลวไฟที่ร้อนระอุอย่างรวดเร็ว คงจะคล้ายๆกับพวกสตั้นท์แมนที่วิ่งฝ่ากองไฟ แต่แตกต่างกับเธอตรงที่เธอรู้สึกว่ามันนานกว่ามากและเท้าของเธอก็ไม่ติดพื้น เกือบที่เธอจะทนไม่ไหว ร่างของเธอก็กระแทกกับพื้นอย่างจังเสียก่อน



“โอ๊ย!! เอาอีกแล้ว” หัวของเจนนี่กระแทกกับพื้น เธอพยายามตั้งสติ เมื่อเธอลุกขึ้นได้จึงมองไปรอบๆ



“ที่นี่อีกแล้ว นี่เราไม่ได้ฝันไปจริงๆหรือนี่” เจนนี่จำได้แล้วว่าเคยมาที่นี่เมื่อประมาณ4เดือนที่ผ่านมา เธอจำพื้นที่ปูด้วยพรมขนสัตว์ได้ แต่ครั้งนี้แตกต่างกับครั้งที่แล้วเพราะเธอสามารถมองเห็นรายละเอียดภายในห้องนี้มากกว่าเดิมเนื่องจากมีแสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ห้องนี้เหมือนเป็นห้องโถงกว้างตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีแต่ถูกเคลื่อนย้ายไปจนไม่เป็นระเบียบ มีเศษถุงขนมและแก้วน้ำที่ยังไม่ได้ล้างวางอยู่ทั้งบนโต๊ะและบนพื้น ดูเหมือนว่าห้องนี้เพิ่งจะมีปาร์ตี้เล็กๆเมื่อไม่กี่ชม.นี้เอง เจนนี่เดินสำรวจไปรอบๆห้องได้พักหนึ่งแล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงคนหนึ่งพูดขึ้น....



“คุณเป็นใคร! เข้ามาได้ยังไง!” เด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอพูดขึ้น



“เอ่อ....ขอโทษค่ะ คือฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาที่นี่ได้ยังไง” คำตอบของเจนนี่สร้างความพิศวงให้กับเด็กชายคนนั้นมาก



“แล้วคุณมีรหัสผ่านด้วยหรอ”เด็กชายถามขึ้นอีก เจนนี่จ้องเขากลับอย่างไม่เข้าใจ...”รหัสผ่านหรอ?”



“ใช่ ถ้าคุณไม่มีรหัสผ่านแล้วคุณเข้ามาได้ไงกัน”



“ฉันไม่รู้”เจนนี่ตอบ เธอเพิ่งสงเกตว่าเด็กชายคนนี้ถือสิ่งหนึ่งดูเหมือนไม้ยาวราวๆ1ฟุต



“ลูมอส”มีแสงสว่างวาบขึ้นที่ปลายไม้นั้น ทำให้เจนนี่เห็นรูปพรรณสัณฐานของเด็กชายคนนั้นอย่างชัดเจน เขาใส่แว่นสายตา ผมสีดำสนิทและยุ่งเหยิง รูปร่างผอมสูง และมีนัยน์ตาสีเขียวมรกต เจนนี่ได้เห็นดังนั้นถึงกับอึ้ง “ไม่ใช่หรอกน่า”เจนนี่คิดและเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะเอ่ยปากถามหยั่งเชิงว่า.. “แล้วเธอคือใคร”



เด็กชายทำหน้าแปลกใจราวกับว่าเป็นเรื่องน่าแปลกที่เธอไมรู้จักเขา



“ผมชื่อ ...แฮร์รี่ พอตเตอร์” - - - - - -สิ้นเสียงเด็กชาย เจนนี่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังอ้าปากค้าง เธอรู้สึกแต่ว่าสมองของเธอนั้นสับสนและหมุนอย่างรวดเร็วโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด



**************