นิยาย gakuen alice วัยซนคนมีพลังจิต(นัทซึเมะxOC)

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 : การเลือกพาร์ทเนอร์ของซากุระทั้งสอง 100%

 

****

ตึก.. ตึก.. ตึก..

ภายในห้องสีขาวสะอาด เธอเห็นเครื่องมือต่างๆวางไว้ข้างเตียง ชายคนหนึ่งภายใต้แสงไฟทำให้ไม่อาจมองเห็นใบหน้าได้เลย เสียงฝีเท้าดังกังวาลภายในห้องกว้างที่เงียบเหงาก่อนเสียงฝีเท้านั้นจะหยุดที่ข้างเตียง

มิกะที่เหมือนมีสติและไม่มีสติ  เธอพยายามจะมองให้เห็นใบหน้านั้น แต่ก็ไม่อาจมองผ่านเงามืดผ่านแสงสะท้อนได้เลย

'นี้คือความฝัน??'

'ใครกันนะ?'

'เขากำลังทำอะไร'

'เรากำลังถูกทดลองอยู่หรือ?'

'มิคัง? คุณปู่!?'

ความกลัวและความวิตกกังวลผุดขึ้นมาเป็นชุดๆ แต่ไม่สามารถพูดออกไปได้ 

มิกะทำได้แค่มองดูเท่านั้นไม่สามารถขยับส่วนใดส่วนหนึ่งได้เลย เหมือนชายหนุ่มจะรู้สึกได้ถึงความกังวล เขาถอดถุงมือออกก่อนจะวางไว้บนหัวเธอแล้วพึมพำบางอย่าง

[ไม่ต้องกลัว... มันจะเจ็บแค่นิดเดียว] เสียงทุ่มปลอบโยน ความกลัวเหมือนจะค่อยๆเบาบางลง 

'ใครกัน?' คำพูดที่สามารถทำให้สงบลงได้ ต้องเป็นคนที่เรารู้จักเป็นอย่างดีถึงได้ไว้วางใจขนาดนี้ ...แต่ใครกัน? เราไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน

หรือว่า...นี้คือความทรงจำที่สูญหายไปของเรา..?

[หนูไม่กลัว...]

'!?'

มิกะตกใจกับเสียงนี้....เสียงที่ฉันได้ยินอยู่เป็นประจำ 

[เพื่อปกป้องมิคัง,ทุกคน...และ]

'เสียงของตัวฉันเอง'

[ปกป้องนัทซึเมะ]

.....!

สิ้นเสียงนั้นสติของฉันแจ่มชัดขึ้น เหมือนความลับที่อยากรู้มานานกำลังจะได้รู้ในตอนนี้ 

ทว่า...

แรงดึงที่รู้สึกได้อยู่คนเดียวกำลังขับเธอออกไป มิติสั่นไหว ภาพชัดเบลอเป็นช่วงๆ สติเธอมันค่อยๆไกลออกไป 

'เดียวก่อน!?'

ไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ เหมือนกับว่ากำลังจะได้เห็นใบหน้าของชายคนนั้น เสื้อกาวสีขาว...ผมสีบลอนด์

ใบหน้านั้น...

[เพื่อประโยชน์ของอลิซของเธอ ฉันจำเป็นจะต้องติดตั้ง-..ซี่ ซี่ซ่าาา] 

เสียงขาดๆหายๆเหมือนเสียงวิทยุของคุณปู่ที่ใกล้จะพัง เสียงซ่าจนแทบไม่ได้ยิน มิกะอ่านปากของชายคนนั้น

[ช่วยทุกคนด้วยนะ]

[มิกะ]

ชายคนนั้น หน้าคล้ายกับรูกะเลย...

......

"สำเร็จ!?"

สะดุ้ง!?

เสียงตะโกนดังขึ้นภายในหอพักแห่งหนึ่ง ปลุกสองร่างที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นขึ้นมา แต่เจ้าของเสียงกรีดร้องนั้นยังคงน้ำลายยืดพลิกตัวแล้วนอนหลับต่อ...

"...เอ๋" กระพริบตาปริบ

ดวงตาสีฟ้าปรือด้วยความง่วงมีน้ำตาซึมที่หางตา  ผิวขาวที่ดูซีดเซียวเมื่อวานในตอนนี้ดูอมชมพูสุขภาพดี  มิกะหันไปมองรอบๆห้องก่อนจะรู้ว่า

'ฝัน'

เมื่อเธอลุกขึ้นจากที่นอนก็เห็นโฮตารุหยิบปืนสิ่งประดิษฐล่าสุดขึ้นมาด้วยใบหน้าอึมครึม... มิกะไม่พูดอะไรเธอยื่นมือออกไปเพื่อขอส่วนร่วมด้วยคน เพราะเธอก็'หงุดหงิด'ที่ถูกปลุกก่อนเวลาเช่นกัน 

อุสาจะได้รู้เรื่องราวในความฝันแล้วแท้ๆ

แน่นอนว่า...มิกะคิดว่านั้นคือความฝัน

"ขอบคุณ...อือ แจ่มๆ ขอบคุณจริงๆ...ขอบ"  เสียงละเมอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมเสียงหัวเราะที่น่าขนลุก ฉันและโฮตารุเห็นพ้องต่อกันทันทีว่ามันดูน่าขยะแขยงมาก 

เพราะฉะนั้น...

ปัง! ปัง!

"กริ๊ดดด!!"

'เรามาปลุกกันเถอะ'

<ปืนบ๊อง>ใช้เล็งคนบ้า แล้วปล่อยหมัดหนักใส่ เป็นปืนอัดลมประเภทเดียวกับถุงมือเท้าม้า

เสียงกรีดร้องของมิคังที่โดนปืนอัดลมถึงสองอัดในเวลาเดียวกัน ก่อนจะสะดุ้งตื่นวิ่งชนของในห้องจนเละเทะ ถึงกระนั้นแล้วโฮตารุและมิกะก็ยังไม่หยุดยิงจนกว่าจะปราบคนบ้าให้หมดแม็ก

นี่แหละคือโทษของคนบ้าที่กวนคนหลับ

ฟู่...

ผ่านไปครู่หนึ่งเด็กสาวที่ยังไม่ตื่นก็ตื่นเต็มตาแล้วตอนนี้(พร้อมร่างสะบัดสะบอม) เมื่อหันไปมองบนเตียงกลางห้อง ก็เห็นตัวการสองคนคือเพื่อนสุดที่รักและน้องสาวสุดเลิฟ 

"โฮตารุ?..มิกะ ทำอะไรน่ะ" มิคังก็แสดงสีหน้างงงวย 'แล้วที่นี่..ที่ไหนนะ?' มิคังเหมือนหลงลืมไปว่าเกิดอะไรขึ้น

"เล่นมาแหกปากปลุกคนให้ตื่นตั้งแต่เช้าแบบนี้ ช่างเป็นคนที่ไม่มีความคิดจริงๆ" เสียงเรียบนิ่งของเด็กสาวผู้งดงามแต่มีสีหน้าตาย 'โฮตารุ'

"โฮจังกำลังบอกอ้อมๆว่ามิคังโง่อยู่น่ะ" มิกะบอกใบ้ให้เพราะคิดว่าพี่บ้าคงไม่เข้าใจ  

'เอ่อ.. ไม่จำเป็นก็ได้นะ' มิคังคิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะสีหน้าน้องสาวมืดมนไม่ต่างกันเลย

"แล้วก็นะ..คนจะหลับจะนอน รู้มั้ยว่าโดนปลุกกลางทางมันน่าหงุดหงิดขนาดไหน" เสียงนุ่มและยิ้มบางแต่ดูเย็นชาในตอนนี้ของน้องสาวผู้น่ารัก 'มิกะ'

'ที่นี่... ใช่แล้ว'

ที่นี่คือหอพักแผนกประถมของโรงเรียนอลิซ(ในห้องของโฮตารุ) มิคังคิดในใจก่อนจะนอนแผ่เหมือนเดิม เพราะเมื่อวานมิกะดูอาการไม่ดี เธอเลยไปนอนกับโฮตารุส่วนมิคังก็นอนบนพื้นพร้อมผ้าปู...กระซิกๆ(ซับน้ำตา)

ไม่ใช่ว่าไม่ประท้วงถึงความลำเอียงนะ แต่เพราะทั้งสองคนบอกว่าเธอชอบละเมอและกรนเวลานอน ทำให้ถูกเตะจากเตียงประการเช่นนี้เอง...

แต่ดูเหมือนว่าถึงมิคังมานอนข้างล่างก็ยังช่วยไม่ได้...

............

ย้อนกลับไปเมื่อวานนี้หลังจากที่มิกะสลบไป เธอก็ตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาลที่มีนารุมิกำลังรักษาบาดแผลอยู่ 

"ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ"

"อื้อ♥ ขอบใจมากเลยนะ"

แกรก ควับ

"อ้าว ตื่นแล้วเหรอมิกะจัง รู้สึกยังไงบ้าง" เสียงปิดประตูก่อนร่างสูงจะเดินเข้ามา

"ครูนารุมิ...?" ฉันกุมขมับรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ดูเหมือนว่าก่อนจะหลับไปเธอจะเห็นบางอย่างนะ...แต่ก่อนหน้านั้นด้วยความสงสัย

"เมื่อกี้ใครหรือคะ" เหมือนจะเห็นเป็นนักเรียนผู้ชาย ดูไม่เหมือนคุณครูเลย

"นักเรียนอลิซที่มีความสามารถสายรักษาน่ะ บังเอิญผ่านมาส่งจดหมายที่นี่พอดี ก็เลยขอให้ช่วยนิดหน่อย" นารุมิชี้ที่ใบหน้าตัวเองและชี้ที่เธอ

"...!" 

อาการปวดหัวกับตรงข้อมือที่เป็นรอยช้ำมันหายไปแล้ว หัวโน่ที่เป็นลูกมะนาวก็ด้วย! 

วิบวับวิบวับ 

ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายเมื่อรู้สึกว่าไม่มีตรงไหนที่เจ็บเลย เธอมองนารุมิด้วยสายตาชื่นชม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่รักษาเธอก็เถอะ แต่ก็เป็นคนที่เป็นห่วงเธอเช่นเดียวกับมิคังและคุณปู่

ถ้าใครดีกับเธอมา ฉันก็จะรู้สึกดีด้วยเป็นธรรมชาติ 

"ตอนนี้มิคังตามโฮตารุไปดูหอพักแล้วล่ะ พวกเสื้อผ้าที่เอามาด้วยโทบิตะก็ช่วยมิคังขนไปแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นมีตรงไหนที่รู้สึกไม่ดีหรือเปล่า" 

นารุมิหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เด็กสาวน่ารักส่ายหัว ท่าทางเรียบร้อยเหมือนตุ๊กตา ที่จะหยิบไว้ตรงไหนก็คงจะทำตามอย่างเรียบร้อย

'ช่างต่างจากแฝดคนพี่จริงๆเลยนะ'  

'แต่ที่มีเหมือนกันคงเป็นความกล้าหาญและความรักพี่น้องที่ปกป้องกันละกัน' นารุมิคิดในใจ ขณะที่หยิบปากกามาจดอะไรบางอย่าง 

แกร่กแกร่ก

"...?"

ถ้ามิกะตัวสูงกว่านี้หน่อย...เธอคงจะได้เห็นว่าบนกระดาษที่นารุมิกำลังจดอยู่นั้น มีชื่อเธอกับมิคังอยู่...และตอนนี้กำลังเขียนถึงนิสัยการวางตัว เวลาแก้ปัญหาที่เจอหรือวิธีที่เธอตอบโต้นัทซึเมะ

มิกะคงไม่รู้เลยว่าวีรกรรมในห้องของเธอ จะถูกมองผ่านลูกแก้วของอาจารย์เซรีน่ากับครูมิซากิ ที่นารุมิรีบกลับไปเพื่อดูอย่างสนุกสนาน(ถ้าเด็กสาวรู้ตัวความรักในใจต่อนารุมิในตอนนี้คงลดลงยวบๆ...) 

มันคือการทดสอบของเด็กใหม่ว่ามิคังและมิกะ จะตอบสนองยังไงเมื่อได้เจอนักเรียนในห้อง ร่วมไปถึงนักเรียนตัวปัญหา(นัทซึเมะ) 

ถ้ามิกะอ่านใจได้เธอคงจะได้รู้ความคิดชั่วร้ายของนารุมิที่คิดจะจับคู่กับเธอให้ใครบางคน... เนื่องจากนิสัยที่สงบเยือกเย็นกว่าแฝดคนพี่ และวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้า​ที่สามารถยืดและหดได้  

น่าจะเป็นการจับคู่ที่ดี.. หรืออาจจะเป็นคู่กัดกันในอนาคต?

"อาจารย์..ปกติเวลาใช้อลิซจะเห็นอะไรก่อนหรือเปล่าคะ? ...แบบสีเหลี่ยมๆใสๆ" เธอทำท่าทางให้ดูว่ามันใหญ่ประมาณไหน

"เห็นอะไรก่อน? ปกติไม่มีแบบนั้นหรอกนะ หรืออาจจะมี..แต่ครูไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย" นารุมิแสดงสีหน้าสงสัย เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็หลุบตาลงอย่างกังวล

"หรือมันอาจจะเป็นผลข้างเคียงที่ครูนารุมิพูดถึงหรือเปล่าคะ.." เห็นภาพหลอนแล้วสลบไป?

"อลิซของหนูน่ะ ถ้าใช้แล้วมีผลข้างเคียงนอนหลับหลังใช้งานแบบนั้นตลอดล่ะก็... อนาคตจะมีประโยชน์ได้เรอะ? หนูจะปกป้องมิคังได้หรือคะ" 

โรงเรียนที่แบ่งชนชั้นด้วยอลิซแบบนี้.. อลิซของเราจะไปแข่งกับพวกเขาได้ยังไง!

มิคังกับคุณปู่ที่ดูแลเราหลังสูญเสียความทรงจำไป 

หลังออกจากโรงพยาบาล เธอรู้ได้เลยว่าพวกเขาจะต้องลำบากมาก ในแต่ละวันต้องให้มิคังกับคุณปู่สลับเวียนมาประกบตัวอยู่ด้วยตลอด เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าให้คลาดสายตา 

เพราะมีครั้งหนึ่งที่เธอหลุดหายไปในภูเขา ต้องลำบากทั้งหมู่บ้านออกมาตามหา ทำให้คุณปู่และมิคังต้องร้องไห้อีกแล้ว

พอมีความรู้บ้างแล้วฉันถึงอยากจะปกป้องอยากจะตอบแทน...กับความรักที่ได้รับมา 

อยากจะเป็นประโยชน์ให้ใครสักคน 

"ไม่สิ... มิคังก็มีอลิซสลายพลังนี่นา เธอสามารถปกป้องตัวเองได้แล้ว แบบนี้หนูก็เท่ากับไร้ประโยชน์แล้วใช่มั้ย?" 

ความตื่นตระหนกที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ในตอนที่มิคังเริ่มไปสนใจโฮจังมากกว่าปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เธอกลัวจริงๆ...

ความทรงจำที่ว่างเปล่า ไม่สามารถพูดคุยเรื่องอดีตกับใครได้เลย ถึงแม้อยากจะเข้าใจสิ่งที่คุณปู่และมิคังพูด แต่ก็ทำได้แค่แสร้งทำตัวนิ่งเฉยกลบเกลือน 

[มิกะในอดีตน่ะน่ารักมากๆเลยนะ] 

[เธอเชื่อฟังแถมยังยิ้มออกจะบ่อย]

[ฉันอยากได้น้องสาวผู้แสนร่าเริงแจ่มใส และมั่นใจคนนั้นกลับคืนมา!]

คำพูดที่มิกะชอบบ่นให้ฟังเป็นประจำ จริงๆแล้วฉันรู้สึกใจหายนะ ถ้าฉันไม่สามารถฟื้นความทรงจำได้ ไม่เชื่อฟังไม่ยิ้มบ่อยๆ ไม่มีความมั่นใจเหมือนเมื่อก่อน

ไม่เหมือนตัวฉันในอดีต

มิคังจะทิ้งฉันไปหาโฮตารุคนเดียวไหมนะ...

ฉันจะถูกทอดทิ้งหรือเปล่านะ...?

ไม่มีใครต้องการฉัน

ท่าทางกังวลของมิกะที่ทำหน้าจะร้องไห้ทำนารุมิใจอ่อน เขาไม่รู้ว่ามิกะคิดอะไรอยู่ในหัว มือใหญ่ยื่นออกไปลูบหัวเธอเบาๆก่อนจะอธิบายให้ฟัง

"มิกะ" 

"..?" 

"อลิซน่ะไม่ว่าจะเป็นพลังแบบไหน ก็สามารถเป็นได้ทั้งยาพิษและยารักษา ขึ้นอยู่กับจิตใจของคนคนนั้น  ถึงตอนนี้เธอจะคิดว่ามันไม่มีประโยชน์.. ตอนนี้อาจจะมีผลข้างเคียงแต่พลังนั้นอาจจะแสดงอนุภาพมากขึ้นโดยไม่รู้ตัวตามการฝึกฝนก็ได้นะ"

"บางที..ตอนนี้ก็เหมือนกัน ที่ไหนสักแห่ง อาจจะมีคนที่จำเป็นจะต้องพึ่งพลังของเธออยู่ก็ได้นะ?"

"ใครบางคน...พึ่งพลังของหนู" มิกะกระซิบเบาๆ จดจำคำพูดของนารุมิขึ้นใจ

อยู่ๆใบหน้าซีดเผือดของนัทซึเมะตอนนั้นก็ปรากฏขึ้นมาในหัว และใบหน้าของรูกะยามที่ตะโกนด้วยความโกรธ

[พวกเธอจะไปเข้าใจอะไร! นัทซึเมะน่ะเขาไม่ต้องการพลังแบบนี้]

[ไม่ต้องการ..]

แพรขนตาหนากระพรือเบาๆอย่างสั่นไหว ความร้อนรนในอกค่อยๆบรรเทาลง..

.................

.........

....

..เพราะคำพูดของนารุมิซังทำให้เธอตื่นขึ้นมาได้..

หลังกลับมาจากห้องพยาบาลก็ปลอบมิคังและโฮตารุที่หอพัก คืนนั้นพวกเราสามคนพูดถึงอดีตจนดึกดื่น ถึงจะเสียเวลานอนหลับไปแต่ก็ทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้น

เพราะแบบนั้นตอนตื่นเช้ามาเลยหงุดหงิดที่มิคังทำเสียงดังจนตื่นก่อนเวลา 

ตอนนี้พวกเรากำลังเดินไปที่ห้องเรียนBค่ะ พร้อมกับโฮตารุและโทบิตะที่มายืนรอที่หน้าหอพัก 

[แผนกประถม]

แกร่ก แกร่ก

ซากุระ มิคัง ซากุระ มิกะ

"เอาล่ะ♥ ขออีกครั้งนะ" นารุมิเขียนชื่อนักเรียนใหม่ทั้งสองบนกระดาน ก่อนจะพยักหน้าให้พวกเรา 

"ฉันกลับมาอย่างที่ทุกคนคาดไม่ถึงเลยค่ะ ซะกุระ มิคัง และซากุระ มิกะ พวกเราเป็นอลิซของแท้แน่นอนค่ะ!" 

เสียงร่าเริ่งของมิคังที่อยู่ในหน้าชั้นเรียนเอ่ยขึ้นมาเรียกความสนใจของทุกคนในห้อง 

"ฝากตัวด้วยนะคะ" มิกะโค้งให้ทุกคน มิคังได้สติรีบทำตาม เพราะมัวแต่ดีใจเลยลืมมารยาทหน้าชั้นเรียนไป 

"ฝากตัวด้วยนะคะ!" 

สิ้นการแนะนำตัวสั้นๆของเรา เด็กนักเรียนชายหญิงในห้องต่างฮือฮา 

"ผ่านการทดสอบมาได้ยังไงเนี่ย"

"สุดยอด"

"เรื่องที่ว่าปะทะกับนัทซึเมะคุงเป็นเรื่องจริงเหรอ!"

เสียงคุยกระซิบกันดังไปทั่วห้อง ทุกคนดูตื่นเต้นมากและนารุมิซังก็มายืนเฝ้าอยู่ข้างหลัง อ๊ะ แล้วก็มีครูอ่อนแอเมื่อวานนี้ก็มายืนดว้ย

"ยินดีด้วยนะที่เข้าเรียน ฉันเป็นห่วงเธอนะ" เด็กผู้หญิงผมยาวสีดำน่ารัก กับเพื่อนสนิทโต๊ะเดียวกันผมยาวหยักศก พวกเธอแนะนำตัวว่าชื่อ โมโมโกะกับแอนนา 

เป็นเด็กผู้หญิงท่าทางใจดีที่ชวนมิคังไปนั่งด้วยกัน 

"ขอบใจนะ!" มิคังแก้มแดงยิ้มเขินๆเมื่อมีคนเริ่มไปรุมล้อม

"นี่ๆ เธอนี่สุดยอดเลย! ชนะเจ้าแบร์ตัวนั้นมาได้ด้วย เจ้านั้นน่ะแกร่งมากเลยนะ!?"

มิกะแสดงสีหน้างงๆ ทำไมถึงคิดว่าเธอเป็นคนจัดการ ที่จริงคนจัดการน่ะมันคือโฮจังต่างหาก 

ขณะที่คิดว่าจะแก้ต่างแต่ก็โดนขัดเมื่อนักเรียนชายหญิงเริ่มขยับเข้ามาใกล้ แล้วชักถามคำถามมากขึ้นเรื่อยๆ

'ว้าว! ทุกคนเปิดใจให้พวกเราแล้ว!?'  

มิคังกำลังมีความสุขที่ทุกคนยอมรับเธอแล้ว เหมือนในความฝันตอนเช้าเลย! ดีนะที่พยายาม!!

"อะไรกันทำเป็นระรื่นอยู่ได้ ใครกันนะที่พูดว่าคนนั้นเป็นอลิซตัวปลอม คิดผิดอย่างแรง!" โชดะพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

"ก็เธอไง" เด็กชายผู้มีอลิซอ่านใจได้ว่าขึ้น

...

ถึงฝั่งนั้นจะเฮฮาสักแค่ไหน แต่ฝั่งนี้เงียบสงันมากเพราะเป็นกลุ่มแฟนคลับของนัทซึเมะ กลุ่มพรรคไม่ยอมสนิทสนมด้วย

"เอาล่ะๆ ทุกคนเงียบหน่อย! กลับไปนั่งที่ได้แล้ว" 

เสียงของนารุมิดังแทรกขึ้นมา นักเรียนก็ยอมแยกย้ายไปนั่งกลับที่อย่างสงบ เพราะทุกคนไม่อยากตกเป้นเหยื่อของฟีโรโมนเลยไม่มีใครกล้าหือกับนารุมิ

 ฉันและมิคังเหม่อมองชายหนุ่มที่มีท่าทีคุ้นเคยกับหน้าที่ตรงนี้มากจนอดสงสัยไม่ได้

มิคัง : "ครูนารุมิ...รับผิดชอบห้องBงั้นเหรอ??" 

มิกะ : "หนูนึกว่าเป็นอาจารย์คนนั้นรับผิดชอบซะอีก..."

"อ้าว? ยังไม่รู้หรอกรึ ฉันมีเรื่องยุ่งๆก็เลยฝากให้เขาดูแลน่ะ"

'น่าสงสารจัง' มิกะคิดในใจอย่างเห็นอกเห็นใจ

เมื่อเห็นอาจารย์อ่อนแอ..ไม่สิ อาจารย์ผู้ช่วยตอนนี้กำลังน้ำตาไหลพราก ขอร้องนารุมิอย่าหายไปเลย กรุณอย่าฝากให้ดูแลต่อเลยครับ! แต่นารุมิก็ยังหัวเราะหน้าระรื่นไม่สัญญาอีก...(แปลได้ว่าอาจจะได้มีฝากอีกคราวหลัง)

 "อื้ม..รู้สึกว่านัทซึเมะยังไม่มาสินะ" โดดเรียนหรือมาสายนะ?..  

แอ๊ด.. แกร่ก

"นัทซึเมะ!"

รูกะลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตกใจ 

50%

เอ๊ะ?

ทุกคนต่างหันไปมองที่ประตูห้อง ก่อนจะพากันตกใจเมื่อพบว่านัทซึเมะเข้ามาด้วยร่างกายที่สะบัดสะบอม 

ดวงตาสีแดงเย็นชาถูกปิดบังด้วยหน้ากากแมวดำ ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องเรียนเงียบๆ 

"หน้ากากนั้นมัน...ที่เจอตอนแรก" มิกะพึมพำเสียงเบา 

หน้ากากแมวดำที่ครูมิซากิยึดไป ทำไมเขาถึงใส่มันอีกครั้งล่ะ? ไหนจะร่างกายที่มีบาดแผลพวกนั้น

โรงเรียนนี้มันยังไงกัน...

“เฮ้อ หลังจากนั้นก็ยังโดน'เขา'จับได้งั้นเรอะ?” นารุมิถอนหายใจ 

กึก เด็กหนุ่มหยุดเดินครู่หนึ่ง กวาดสายตามองเด็กผู้หญิงข้างหลังนารุมิ ที่กำลังชะเง้อคอมองอย่างอยากรู้อยากเห็น 

"...!?" เมื่อเห็นว่าเป้าหมายเหมือนจับได้ว่าแอบดู มิกะจึงรีบหลบข้างหลังนารุมิ ทำเป็นเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“..หนวกหู” นัทซึเมะแค่นเสียงกระซิบตอบ นารุมิยิ้มอ่อนส่ายหัวระอาบางอย่าง ระหว่างที่เด็กหนุ่มเดินหนีไป เด็กหญิงผมสีเขียวแก่ก็รีบวิ่งมาบ่นเสียงงอล

“นัทซึเมะคุง! ฟังนะ! เมื่อกี้นี่น่ะ... อยู่ๆทุกคนก็ไปชื่นชมยัยนั่น…” โชดะกำลังฟ้องเกี่ยวกับมิกะและมิคังที่ยิ้มระรื่นในวงล้อมของห้อง แต่ก่อนที่จะได้พูดจบ ขาเรียวของเด็กหนุ่มก็เตะไปที่เก้าอี้

ปัง!?

"ว้าย!?"

โชดะร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบถอยหลบออกมา เมื่อดูท่าแล้วนัทซึเมะคุงในตอนนี้คงไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น 

ท่าทางที่หงุดหงิดง่ายและออร่าที่ขับออกมาบอกว่า'อย่าเข้ามายุ่ง'มันแปะตัวหนังสือโตๆไว้รอบตัวเด็กชายที่ดูมืดมน

“…..” ทุกคนภายในห้องพากันนิ่งเงียบ จนเมื่อนัทซึเมะไปนั่งที่เสร็จเรียบร้อย บรรยายกาศที่น่ากลัวก็เริ่มน้อยลง ทุกคนแอบคุยซุบซิบกัน

"แย่ชะมัดเลย นัทซึเมะซังใส่หน้ากากลงโทษมาด้วย" 

"นัทซึเมะซังเวลาใส่ไอ้นั่นมา เจ้าตัวจะอารมณ์ไม่ดีตลอดเลย"

“รู้สึกว่าพอใส่หน้ากากแล้วจะมีคลื่นวิทยุแล่นเข้าไปในสมองจนปวดหัวไม่หยุดด้วยนะ”

"น่ากลัวอะ"

“ถึงนัทซึเมะคุงจะเป็นแบบนั้นแต่ก็ยังเท่อยู่ดี” โชดะเอ่ยอย่างเศร้าใจและปลื้มปริ่ม

เสียงซุบซิบดังไปทั่ว นัทซึเมะไม่สนใจ เพราะตอนนี้เขาเหนื่อยเกินจะใส่ใจ บาดแผลทั่วร่างยังตอกย้ำถึงความอ่อนแอของเขา 

ความเกลียดชังและบาดแผลพวกนี้ที่คอยตอกย้ำ ว่าฉันที่ต่อต้าน'เขา'ไม่ได้นับวันมีแต่จะทวีคูณขึ้น...

'ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้...' 

“นัทซึเมะ…”

“..ไม่ต้องห่วงรูกะ”

เด็กชายผมบลอนด์มองเพื่อนสนิทตัวเองด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะเงียบเมื่อรู้ว่านัทซึเมะไม่อยากให้ใครถามเรื่องนี้มากที่สุด

"...." มิกะที่พยายามเอียงหูฟังเพื่อนในห้องคุยกันแล้วแต่ก็ไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ 

แต่ก็พอจับใจความได้ว่าหน้ากากนั้น คือสิ่งประดิษฐ์ที่มีหน้าที่เดี่ยวกันเหมือนต่างหูและสร้อยคอของครูนารุมิ แปลว่าบาดแผลพวกนั้นนัทซึเมะโดน'ทำโทษ'มา? 

แล้วใครเป็นคนลงโทษ? อาจารย์เหรอ? แต่ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมกับเด็กตัวเท่านี้...

บาดแผลนั่นดูยังไงก็ไม่ง่ายเลย บนคอที่มีรอยเหมือนโดนรัดร่วมไปถึงข้อมือ และท่าทางที่ดูอ่อนล้าแตกต่างจากท่าทางโอหังเมื่อก่อนลิบลับ 

.... เมื่อเห็นบาดแผลของอีกฝ่ายไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกเศร้าในอกมาก มันเจ็บปวดแปลบๆ.. มิกะคิดว่าสงสัยคงเป็นเพราะอยู่ๆเธอก็เกิดกลัวขึ้นมา

หมับ...

"เป็นไรเรอะ?" มิคังมองน้องสาวที่อยู่ๆก็จับมือตัวเองแน่น 

คงมีแต่เด็กสาวตาสีน้ำตาลคนนี้เองที่เหมือนจะไม่รับรู้เลยว่าโรงเรียนนี้อันตรายขนาดไหน 

นัยน์ตาสีฟ้าสั่นไหว เธออยากบอกว่าที่นี่ดูไม่ง่ายเลย 

"เปล่า..แค่เหนื่อยนิดหน่อย" มิกะแกล้งทำเป็นอ้อน เธอทำตัวน่ารักจนมิคังเลิกสนใจท่าทางแปลกๆ หันมายิ้มลูบหัวน้องสาวปลอบด้วยมาดของผู้ปกครอง 

แปะ แปะ 

แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรมากกว่านี้ นารุมิเริ่มตบมือเรียกร้องความสนใจจากเด็กๆทุกคนได้สำเร็จ 

"เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้ว ครูมีอะไรจะพูดด้วยหน่อย เป็นเรื่องเกี่ยวกับนักเรียนใหม่สองฝาแฝดซากุระ"

 ชายหนุ่มรูปงามยิ้มแย้มแจ่มใส่เพื่อเปลี่ยนบรรยายกาศที่ขุ่นมัวในห้องเมื่อครู่

"พวกเธอเพิ่งจะเข้ามาเรียนจึงยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ ดังนั้นแล้วครูจึงอยากจะเลือก'พาร์ทเนอร์'ที่จะคอยเป็นผู้ชี้แนะการใช้ชีวิตที่นี่ ร่วมไปถึงการทำกิจกรรมต่างๆและการสอนเรื่องใช้ชีวิตในโรงเรียนด้วยนะ"

เมื่อได้ยินนารุมิพูดเช่นนั้น มิกะที่ดูกังวลในตอนแรกหันขวับไปมองโฮจัง มิคังก็ตาโตเป็นประกายจดจ่อไปที่โฮตารุเพื่อนสาวสุดที่เลิฟ

แต่ทว่า..

โฮตารุเหมือนรู้อยู่ก่อนแล้ว เธอจึงยกป้ายกระดาษที่ไม่รู้เอามาจากตรงไหน ยกขึ้นโชว์เด่นรากลางห้อง 

[ฉันไม่รับภาระยุ่งยากพรรค์นั้นหรอก]

[ไม่เอาเด็ดขาด]

.....

อารมณ์หดหู่โผล่ออกมาจากสองฝาแฝดซากุระ 

“เอ่ย..มิคังจัง มิกะจัง ถ้าไม่รังเกียจจะเป็นผมก็ได้นะ…” ทันใดนั้นแว่นคุงก็เดินเข้ามาพูดปลอบโยนพวกเธอ 

"จริงเหรอ!" มิคังและฉันเหมือนได้เจอผู้ช่วยชีวิต รีบจับมือของเด็กชายไว้ทันที 

พวกเธอไม่ได้โง่แน่นอนล่ะว่า เมื่อจ่าฝูงลิงมา(หมายถึงนัทซึเมะ)ทุกคนในห้องก็กลับมาต่อต้านอย่างเงียบๆอีกครั้ง คนที่เคยเข้ามาคุยก็ไม่มีใครอยากเข้ามายุ่งด้วย

"เป็นคนใจดีจัง" มิกะโยนการ์ดคนดีให้ทันที เธอซาบซึ้งใจมากๆจนตาสีฟ้าเหมือนมีแสงไฟฟรุ้งฟริ้งระเบิดออกมาได้

"มะ มันก็หน้าที่...ครับ" ประธานห้องหน้าแดงเขินอาย ยกมือเกาคอหัวเราะแห้งๆ 

"มีใครสนใจจะสมัครมั้ยเอ่ย? แต่มันอาจยุ่งยากพอสมควรนะ" นารุมิกวาดสายตามองรอบๆห้อง จนเห็นโทบิตะที่หน้าแดงยกมือขึ้นเด่นรา 

'ไม่เอา มันไม่สนุก' นี้คือสิ่งที่นารุมิคิด และตัดสินใจทำเป็นไม่มองไม่เห็น~ไม่รับรู้~

"อื้มมม ถ้าไม่มี~ งั้นฉันจะเป็นคนตัดสินเองก็แล้วกัน ประกาศ~!" 

นารุมิหยิบแผ่นกระดาษขึ้น ทุกคนต่างพากันรอลุ้น...

"ซากุระ มิกะจัง คู่กับ...."

มิกะแอบตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง ภาวนาว่าขอได้คนดีๆ หรือคุยกันรู้เรื่องก็ได้...กวาดสายตามองรอบๆห้องเพื่อมองหาว่าใครที่จะได้จับคู่กับเธอ จนกระทั่งสายตาไปหยุดที่เจ้าของหน้ากากแมว...

"ฮิวงะ นัทซึเมะ"

"....." เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตะลึง

"และ โนกิ ลูกะ คู่กับ ซากุระ มิคังจัง"  

"...!?" 

"....!"

รูกะกับมิคังเหมือนโดนสายฟ้าฝาดเข้าที่หน้า

"จบ"

^^

ตบท้ายด้วยรอยยิ้มสดใส

……………….

ความเงียบเข้ามาครอบงำในห้อง ทุกคนหันไปมองเจ้าชายของห้องทั้งสองคน ก่อนจะหันไปมองสามัญชน(?)นักเรียนใหม่

กระพริบตาปริบๆ ก่อนที่จะมีใครสักคนร้องอุทานอย่างไม่แน่ใจ 

“..เอ๊ะ?" 

"นัทซึเมะคุงกับรูกะคุง?"

"คู่กับแฝดซากุระ งั้นเรอะ?"

"......"

พร้อมใจกันเงียบไปครู่ใหญ่ 

"เอ๋~!???"

"ว่าไงน๊า!?"

ก่อนจะอุทานเสียงดังพร้อมเพรียงอย่างไม่ได้นัดหมาย

เสียงอุทานของนักเรียนในห้องร่วมไปถึงเสียงหลงของมิคัง ทำเอามิกะที่ยืนสตั้นกับหน้ากากแมว สะดุ้งตื่นได้สติ

เฮือก

"....เอ๋? เฉลยแล้วเรอะ"

ดวงตากลมโตสีฟ้าชุ่มน้ำกระพริบตาปริบๆ มองชายหนุ่มหน้าห้องด้วยสายตางงงวยและสงสัยสุดๆ

เมื่อกี้ตอนที่ได้สบตาหน้ากากแมวดำไป เหมือนอยู่ๆภาพบางอย่างก็โผล่เข้ามาในหัว 

เสียงรอบข้างที่ดังอยู่ๆก็ไม่ได้ยิน ...เธอเห็นภาพหน้ากากแมวดำที่ถูกชายในเงามืดยื่นมาตรงหน้า พร้อมกับหน้ากากจิ้งจอกสีขาว

ฉันเห็นมือตัวเองยื่นไปหยิบมัน พร้อมกับใครบางคน ก่อนที่หน้ากากจิ้งจอกจะถูกสวมทับเข้าไป 

เธอหันไปมองคนข้างๆที่ใส่หน้ากากแมวสีดำ คนข้างๆค่อยๆหันมามองเหมือนรู้ว่าโดนจ้อง 

หน้ากากแมวดำนั้นดูมืดมนเหลือเกิน

สะดุ้ง

จากนั้นเธอก็ตื่นได้สติอีกทีก็ตอนที่ได้ยินมิคังร้องตะโกนเสียงหลง

ถึงไม่เห็นหน้าแต่เหมือนเธอจะเดาออกว่านั้นคือใคร... ก็ในเมื่อเจ้าของหน้ากากแมวยังคงสวมอยู่ในห้องอยู่เลย!

ฉันกับนัทซึเมะเหมือนจะรู้จักกันมาก่อน!?  นี้คือสิ่งที่มิกะประมวลผลได้

แต่ทำไมเหมือนเขาจะไม่รู้เลยว่าพวกเรารู้จักกัน...? ทำเป็นไม่รู้จักกัน หรือจำไม่ได้จริงๆ?

คิดยังไงก็คิดไม่ตกเธอจึงวางไว้ข้างหลังก่อน หันมาสนใจมิคังที่ยืนช็อค และทุกคนที่อ้าปากค้าง

"ครูนารุมิคะ ขออีกรอบได้มั้ยคะ เมื่อกี้เหมือนหนูจะไม่ได้ยิน"

เด็กหญิงพูดอย่างละอายใจ เธอไม่ได้ยินจริงๆแต่ไม่มีใครเชื่อ...ท่าทางของเด็กสาวตอนนี้ ก็ไม่ต่างจากกำลังหนีความเป็นจริงอยู่

เธอเอ่ยขอทวนชื่ออีกรอบอย่างโง่งม ทำเอานารุมิร้องอุ๊บเกือบหลุดหัวเราะออกมา 

"น่ารักจังเลยนะ~ มิกะจังตอนกำลังหนีความจริงแบบนี้เนี่ย♥" 

อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนอย่างเอ็นดู

กึก... มิกะคิ้วกระตุก รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี

"ถ้างั้นก็ฝากดูแลด้วยนะ♥" นารุมิยิ้มแย้มก่อนจะวิ่งสี่คูณร้อยออกจากห้องไป เพราะรู้ว่าทุกคนจะต้องโวยวายแน่นอน 

ทิ้งครูผู้สอนที่ยังงงงวยอยู่ ก่อนจะรู้ตัวว่าโดนทิ้งไว้ในสถานการณ์แบบนี้อีกครั้งแล้ว!

"เมื่อกี้มิคังได้พาร์ทเนอร์คือใครนะ?" มิกะไม่ได้รับคำตอบอย่างที่ใจคิด จึงหวังไปพึ่งคนข้างๆแทน

"ฉันไม่ได้ยินจริงๆ" เธอทำหน้าจริงจัง แต่มิคังยิ่งมองยิ่งน้ำตาไหล 

เด็กสาวกำลังคิดอยู่ว่าน้องสาวคงรับไม่ได้เลยทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อหลบหนีความเป็นจริง!

ฮือออ

"ไม่เป็นไรหรอกนะมิกะ พี่จะดูแลเธอเอง!"

มิคังมองน้องสาวด้วยสายตาสงสารสุดๆ เด็กหญิงที่หน้าเหมือนกันหยังกะแกะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ไว้อาลัยให้น้องสาวผู้โชคร้าย..

เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังดีกว่า หลังจากที่ได้รู้ตัวตนของรูกะเปียน...ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่มิกะเนี่ยสิ...

ฮรึก โฮ~น้องสาวที่น่ารักของฉัน ทำไมโชคร้ายจัง!

เพราะท่าทางโอเวอร์ของมิคัง เหมือนฉันกำลังจะไปรบแล้วดูท่าจะไม่รอดกลับมาแน่ ทำให้มิกะหงุดหงิด

"บอกมา!" เธอเตะพี่โง่ออกไป 

"ฉันได้รูกะเปี๊ยน" มิคังสบออร่าเมียหลวงจึงทำตัวสงบสเหงี่ยมเชื่อฟัง ตอบอย่างไม่ลังเล

"แล้วฉันล่ะ"

"นัทซึเมะไง"

"....."

ห๊า...? 

นัทซึเมะ?

"อีกทีซิ..." เธอเตะมิคังซ้ำๆอีกรอบ มิคังก็แสร้งร้องอย่างน่าสงสาร ทั้งที่แรงเตะนั้นมันน้อยมาก

"มิกะจังได้พาร์ทเนอร์คือนัทซึเมะคุงครับ" โทบิตะช่วยตอกย้ำ เพื่อดึงคุณมิกะจังออกมาจากโลกตัวเอง(เข้าใจผิดเหมือนกัน)

"ฮิงวะ นัทซึเมะ" โฮตารุพยักหน้าเมื่อมิกะหันไปขอคำยืนยันอีกที

มิกะยืนเคร้ง...

'จบแล้ว ชีวิตนี้..'

'คะ คิดอะไรของเขาอยู่น่ะ นารุมิ!?(เริ่มไม่พอใจเลยไม่สุภาพ)' 

...เสียงตะโกนในใจของมิกะตัวน้อย ที่ไม่มีวันส่งไปถึงเจ้าตัว

.....

"หึ"

ไม่รู้ว่าท่าทางของมิกะแสดงออกมากเกินไปหรือเปล่า 

นัทซึเมะที่ในตอนแรกรู้สึกรำคาณ เหมือนได้รับปัญหา(ภาระที่ไม่ต้องการ) เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าแย่ๆของอีกฝ่าย

แต่ทว่าอีกใจนึงก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อรู้ว่ายัยลายลูกไม้ก็ไม่อยากคู่กับ'เขา'มากถึงขนาดทำหน้าเหมือนโลกแตก

เป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกันแปลกๆจนนัทซึเมะรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

"ฉันไม่รู้ด้วยหรอกนะ" เขาแค่นเสียงตอบ เมื่อเห็นทุกคนมองมาอย่างสนใจ

...

+++++++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++++++++++++

มาต่อแล้ว! กว่าจะหาเวลามาลงได้ ที่บ้านมีคนป่วยหลายคนเลยค่ะ ยิ่งเป็นช่วงโควิดด้วยแล้ว 

ตอนห้องพยาบาล คือความในใจของมิกะที่ชอบยิ้มบ่อยๆ​  ถึงแม้ในตอนนั่นเธอจะไม่รู้สึกมีความสุขเลย​ ตอนโกรธก็ยังยิ้มหวาน(ยกเว้นตอนโกรธนัทซึเมะ​ที่โกรธจนสีหน้าเปลี่ยน)​

เพราะมิคังชอบพูดถึงอดีตน้องสาวผู้ร่าเริ่งแจ่มใส​ ยิ้มบ่อยและเชื่อฟัง​ ทำให้มิกะกลัวว่าถ้าตัวเองไม่เหมือนเดิมจะโดนทิ้ง(ความเข้าใจผิดนี้เพราะมิคังชอบพูดทิ้งท้ายแล้วไปหาโฮตารุ)​

**แน่นอนว่ากลัวโดนทิ้งคือหมายถึงความรักแบบหวงเพื่อนสนิทคนแรกน่ะค่ะ**

**กลัวไม่สนใจแล้วไปสนิทกับเพื่อนใหม่มากกว่า**

และท่าทางที่เชื่อฟังมากๆและใจอ่อนกับมิคังตลอด​ เพราะกลัวว่ามิคังจะสนใจแค่โฮตารุคนเดียว 

สังเกตได้จากการที่มิคังโดนโฮตารุทำร้ายหรือทิ้งไว้กลางทาง​ มิกะจะอ้าแขนรับและอยู่ด้วยตลอด(เป็นการแสดงจุดยืนในแบบของมิกะ​ ประมาณว่าถ้าเขาไม่สนใจเธอสามารถกลับมาหาฉันได้นะ)​ 

เพราะอย่างนั้นตอนไปป่าเหนือมิคังที่โดนโฮตารุดุใส่ เธอเลยคิดถึงน้องสาวที่ปกติจะมาปลอบใจมากๆในยามนั้น เพราะปกติมิกะจะยืนยิ้มปลอบโยนอยู่ด้านหลัง

(แต่ถึงอย่างนั้นแล้วมิคังก็ยังคงชอบโฮตารุมากๆอยู่ดี)

ความสัมพันทั้งสามคนจริงแปลกๆเหมือนสามีมีกิ๊กทั้งที่มีภรรยาอยู่แล้ว

แต่เพราะความโลเลเจ้าชู้(?)ของมิคัง ทำให้เมียน้อย(โฮตารุ)และเมียหลวง(มิกะ)สนิทสนมกันมากกว่าคนเจ้าชู้(มิคัง???)

แค่กแค่กแค่ก

***

ที่อยากเขียนมาคือสามมุมมองของมิกะยังไม่สมบูรณ์​ดี​ เพราะเธอมีความเข้าใจในพื้นฐานชีวิตและความทรงจำแค่2ปีจะ3ปี แต่ก็รีบเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เพื่อไม่ให้คุณปู่และมิคังต้องเป็นห่วงอยู่ตลอด 

ทุกคนเลยเห็นว่ามิกะดูแข็งแกร่งมาก ทั้งที่จริงแล้วมิกะก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ทำอะไรไม่ถูกก็ร้องไห้ได้เหมือนกัน(ตอนโดนนัทซึเมะรังแก)

อนาคตไม่ต้องห่วงว่ามิกะจะยึดติดกับมิคังเป็นเป้าหมายจนไม่สนใจความรู้สึกตัวเอง​ เพราะนัทซึเมะ(ตอนรู้ใจแล้ว)จะมาแทรกกลางความสัมพันธ์แบบสามเหลี่ยมนี้จนมันรวน(?)

ปล. เป็นการเขียนแบบไม่ได้แต่งนิยายมานาน อาจมีตรงไหนที่ขัดแย้งกับเนื้อเรื่อง(ถ้ากลับมาอ่านเจอ) ไรท์จะกลับมาแก้ไขแน่นอน

ปล2.พลังอลิซของมิกะไม่ใช่อลิซไร้ผลแบบมิคัง แต่อลิซของมิกะมันทำให้เธอสามารถหยิบยืมใช้อลิซของมิคังได้(ใบ้ขนาดนี้อาจจะมีคนเดาออก?)