นิยาย gakuen alice วัยซนคนมีพลังจิต(นัทซึเมะxOC)

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่8 : ความโกรธของนัทซึเมะ 100%

****

"นัทซึเมะหยุดเถอะ ฉันไม่เป็นไร!" 

"นายบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าจะตรวจสอบพลังของพวกเธอด้วยเกมนี้น่ะ!" รูกะพยายามที่จะพูดเกลี่ยกล่อม 

ท่าทางของเพื่อนชายของเขาตอนนี้ดูแปลกมาก เขาพอรู้สาเหตุว่าเป็นเพราะอลิซในตัวนัทซึเมะที่มันทำให้อีกฝ่ายคลุ้งคลั่งง่าย และยากที่จะระงับอารมณ์หงุดหงิด

"พอกันทีเรื่องไร้สาระ ฉันไม่มีความอดทนมาคิดวิธีเปิดเผยเธออีกแล้ว" 

ใบหน้าของนัทซึเมะยังคงไม่แยแส แรงที่บีบบนข้อมือของมิกะก็เผลอแน่นขึ้นเรื่อยๆ

'เจ็บ..' 

เป็นครั้งแรกที่มีคนทำเธอเจ็บแบบนี้โดยที่ไม่มีทางต่อต้านได้เลยสักนิด มิกะเพิ่งรู้ว่าตัวเองอ่อนแอมาก 

นัยน์ตาสีฟ้ารู้สึกสั่นไหวเล็กน้อย...

ถ้าฉันมีพลังอลิซมันคงจะดีกว่านี้ใช่มั้ย

"..." นัทซึเมะอ้าปากเล็กน้อย เมื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้าของเขาที่มีท่าทางต่อต้านเสมอมา ในตอนนี้กลับกำลังร้องไห้เงียบๆ  

ร้องไห้จริงๆ ไม่ได้บีบน้ำตาเรียกร้องความสงสารที่ทำกับพี่สาวยามขัดใจ

มิกะก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน เธอมีอารมณ์ความรู้สึกในยามที่ทำอะไรไม่ได้

ขณะที่อีกฝ่ายกำลังแปลกใจ ดวงตากลมโตที่เปียกชื้นระบายด้วยขนตาสีอ่อนนั้นกำลังมีน้ำตาคลอ ปลายหางตาซับสีแดงระเรื่อเอ่อตัดเพ้ออย่างโมโห

"ใจร้าย! ฉันไม่เคยทำอะไรนายเลย!"

ไม่เคยลงมือเลยจริงๆ เพราะตั้งแต่ได้ยินเสียงในหัวนั้น เธอก็ไม่ค่อยกล้าทำอะไรนัทซึเมะ 

ปกปงปกป้องบ้าอะไรกันล่ะ ฉันนี้แหละจะตีให้หมอนี้มันร้องไห้เอง! 

นัทซึเมะมองลงไป เขารู้สึกว่ารูปร่างหน้าตาของเธอตอนนี้ดูเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆน่ารัก  

ราวกับว่าเขาถูกแมวข่วนในใจ มีอาการคันและเจ็บปวดเล็กน้อย ทันใดนั่นเขาก็เผลอผ่อนแรงกดบนมือลงแต่ก็ไม่ได้ปล่อยออก

โฮตารุจับผิดนัทซึเมะอยู่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเผลอผ่อนคลายลง เธอก็ปาระเบิดควันลงพื้นทันที 

ตูม! 

เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมควันที่กระจายไปทั่วจนบดบังวิสัยทัศน์  

"แค่กแค่ก" นัทซึเมะปล่อยมือข้างหนึ่งมาปิดจมูก มิกะคว้าโอกาสนี้กัดมืออีกข้างที่จับข้อมือเธอไว้

งั่ม! 

"โอ๊ย" นัทซึเมะหรี่ตาคิ้วขมวดแน่นก่อนจะผละมือออก บนหลังมือมีรอยฟันซี่เล็กๆพร้อมเลือดชิบเล็กน้อย มิกะดีใจที่แก้แค้นสำเร็จ เธอหันหลังวิ่งออกไปทันที

ใครจะไปยืนรอให้อีกฝ่ายตอบโต้ให้โง่ 

มิกะรู้สึกตัวเองฉลาดมากๆ

เมื่อหมอกเริ่มจางลง นัทซึเมะเห็นร่างบางวิ่งไปยังประธานห้อง เขารู้สึกเหมือนโดนหลอก...ความโกรธในใจกำลังปะทุขึ้น ทันใดนั่นดวงตาของนัทซึเมะก็กลายเป็นสีแดงวาวแสง 

พรึ่บ "เหวอ!?"

เปลวไฟสีส้มปรากฏขึ้นมาล้อมรอบโทบิตะเอาไว้ข้างใน มิกะรีบหยุดวิ่งทันทีเมื่อความร้อนแทบกระทบใบหน้า 

อะไรเนี่ย!

"ประธาน!" โทบิตะถอยห่างจากไฟด้านหน้า แต่ก็ไปไหนไม่ได้เมื่อวงล้อมไฟมันแคบ 

"แค่กแค่กๆ" เสียงสำลักควัน โทบิตะน้ำตาเล็ดทำให้ทั้งพวกเธอดิ้นรนในใจมากขึ้น 

'ไอหยา...ไม่คิดว่านัทซึเมะจะบ้าขนาดนี้..' มิกะในใจอย่างทำอะไรไม่ถูก 

จริงๆแล้วเราไม่ควรจะวัดความบ้าจากคนบ้าตั้งแต่แรก เพราะเราคงไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆได้มากกว่าที่คิด

'ถ้าฉันมีอลิซล่ะก็จะใช้กับไอ้หมอนี้ก่อนอันดับแรก!'  เด็กหญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อนคิดในใจอย่างโกรธๆ โดยไม่รู้เลยว่าอนาคตที่ว่ามันจะใกล้แบบติดจรวดซะขนาดนี้...

"โฮตารุ! ใช้เครื่องมือดับเพลิงหรืออะไรก็ได้ทีสิ!" มิคังกังวลกระวายเมื่อเห็นเพื่อนในทีมกำลังเดือดร้อน เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากโฮตารุที่ดูพึ่งพาได้ที่สุด

"ไม่ได้หรอก.. ไฟของหมอนั่นน่ะใช้กับของแบบนั้นดับไม่ได้.." โฮตารุส่ายหัว..เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยพลางคิดในใจ 

ไฟของนัทซึเมะนั้นพิเศษมาก..พลังของเขาขนาดผู้ใหญ่ยังยากที่จะรับมือ

"อะไรกัน.." ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของมิคังเบิกกว้างอย่างไม่เต็มใจ

"หยุดเถอะนัทซึเมะ!" รูกะก็ตะโกนช่วยห้ามแต่หยุดอีกฝ่ายในตอนนี้ไม่ได้ เพราะสิ่งที่นัทซึเมะตัดสินใจแล้วยากนักที่จะหยุด

นัทซึเมะเดินช้าๆออกมาจากหมอกควัน  ในมือข้างหนึ่งของเขามีลูกไฟลอยบนผ่ามือ 

"ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่เลือกวิธีการ...แสดงออกมาสิ อลิซของพวกเธอ" นัยน์ตาคมสีเพลิงสบกับดวงตากลมโตสีฟ้าทะเลที่สั่นระริก...

"อลิซของฉัน..." มิกะหลุบตาลงครุ่นคิดอย่างหนักจนเหงื่อเย็นไหลข้างขมับ บ่งบอกได้ถึงความตึงเครียดที่เธอมี

'ถ้ามีอลิซล่ะก็ เรื่องทุกอย่างก็จะจบแล้วใช่มั้ย?' มิกะพยายามใช้สมองคิดอย่างหนัก

เธอคิดถึงเมื่อเช้านี้ที่อ.นารุมิช่วยพวกเราเอาไว้จากพวกโจรลักพาตัว ในตอนนั้น...เขาพูดอะไรแปลกๆเอาไว้กับพวกเราบ้างนะ?

"มิคังจังกับมิกะจังได้รู้สึกอะไรหรือเปล่า? อย่างเช่นรู้สึกแปลกๆน่ะ" 

ฉันและมิคังส่ายหัวพร้อมกัน 

"เอ๋~งั้นเรอะ" 

'อาจารย์นารุมิในตอนนั้นเขาได้แสดงสีหน้าแปลกใจสุดๆ' มิกะลืมตาพรึ่บเหมือนจุดประกายไฟในสมองได้ 

ห้วนคิดถึงสีหน้าของครูนารุมิในตอนนั้น...

'ทำไมเขาถึงได้แปลกใจ? เป็นไปได้ไหมว่าอ.นารุมิใช้พลังกับพวกเราไปตอนนั้น.. เหมือนกับที่ใช้กับพวกโจรลักพาตัว? แต่ฉันกับมิคังกลับไม่เป็นอะไรจึงได้แปลกใจ'

ถึงแม้จะคิดถึงความเป็นไปได้ว่านั่นอาจจะเป็นอลิซของพวกเรา 

แต่เธอก็ไม่มั่นใจ100% อย่างที่เคยบอกพวกโฮตารุไป....เธอยังไม่ได้ลอง ถ้าเกิดแสดงออกมาไม่ได้ล่ะ? นัทซึเมะเขาจะลงมือทำร้ายประธานหรือเปล่า

เธอไม่อยากจะเสี่ยง แต่ถ้ามีทางเดียวล่ะก็...

"อีกสักคนเป็นไง?" เพราะเห็นเด็กหญิงคิดนานเกินไป นัทซึเมะจึงเพิ่มความกดดัน

พรึ่บ!

"อ๊ะ"

ไฟลุกท่วมขึ้นบริเวณของโฮตารุ มิคังและมิกะตกใจพวกเธอร้องเสียงหลง 

"โฮตารุ!" 

"โฮจัง!?"

โฮตารุหลีกเลี่ยงไฟและปิดจมูกพยายามไม่สูดควันเข้าไปให้มากที่สุด แต่ก็อดสำลักเล็กๆไม่ได้อยู่ดี 

"เร็วสิ รีบแสดงพลังออกมาได้แล้ว ไม่งั้นพวกเขาจะตายเอานะ" 

 

"แค่ก..แค่ก" 

เสียงไอของโฮตารุและโทบิตะดังขึ้นมา เมื่อควันเริ่มเยอะจนหายใจลำบาก

"ถ้าฉันทำได้ก็ทำให้ดูไปแล้ว ขอร้องล่ะ..พอได้แล้วล่ะ!" มิคังตะโกนเสียงดัง

น้ำตาเธอกำลังเอ่อคลอเมื่อเห็นโฮตารุกำลังไอจนเสียงแหบในวงล้อมไฟ

เห็นประธานและโฮตารุเป็นแบบนี้เธอรู้สึกเจ็บแทนเป็นสองเท่า เป็นอีกครั้งที่รู้สึกเสียใจไม่ว่าจะเพราะไปยั่วยุโมโหนัทซึเมะในตอนแรก หรือเพราะเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องมาที่นี่ 

และเป็นเพราะเราที่ไม่มีพลัง ถ้าฉันมีพลังล่ะก็... 

ขอร้องล่ะ ช่วยแสดงออกมาทีสิ 

ได้โปรดออกมาสิ..ออกมาหยุดหมอนี่! 

"ก็ได้!" 

สับพลันมิกะก็ตะโกนขึ้นมาเหมือนเธอตัดสินใจได้แล้ว ดวงตาสีฟ้าทะเลสงบ

"ฉันจะแสดงพลังให้ดู แต่ว่า...ฉันต้องการนายเป็นตัวทดลอง เพราะฉันยังไม่ได้ทดสอบมันเลย"

เป็นคำขอที่บ้าบิ่นมากๆ ถ้าเป็นคนปกติใครเขาอยากจะบ้ามาเป็นตัวทดสอบแทนกันละ..?

"...." นัทซึเมะประเมินอีกฝ่ายในใจเงียบๆ พลางคิดในใจว่าพลังของยัยนี้คงจะทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้าพร้อมขู่ 

"อย่าคิดเล่นตุกติก"

'อะ ...มีคนบ้าหนี่งคนแฮะ'

มิกะคิ้วกระตุกที่ไม่ไปตามแผน รู้สึกว่านัทซึเมะจะเป็นตัวแปรทุกอย่างในชีวิตของเธอเลยจริงๆ 

เม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ นัทซึเมะที่มองมาอย่างระแวงระวัง 

มิคังหันไปมองน้องสาวตัวเองที่กำลังออกไปเสี่ยงด้วยสายตาพร่ามัวด้วยน้ำตา...อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว... เป็นมิกะที่ต้องออกมารับหน้าแทนอยู่เรื่อย 

ฉันไม่อยากเป็นพี่สาวที่ไม่ได้เรื่องอีกแล้ว!

มิคังหลับตาลงก่อนลืมขึ้นมาใหม่ ครั้งนี้ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายแน่วแน่!

"......." รูกะมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างกลั้นหายใจ 

เขาหยุดนัทซึเมะไม่ได้เลย...หวังแต่ว่าทุกอย่างจะจบไปได้ด้วยดี...

ทว่าก่อนจะได้ดูมากกว่านั้น บังเอิญกระต่ายสีขาวตัวน้อยได้กระโดดไปโดนลูกไฟของนัทซึเมะเข้า มันวิ่งตัดผ่านหน้ารูกะไป 

'แย่แล้ว!?' 

ควับ!

เด็กชายผมสีบลอนด์ตาฟ้าหน้าตื่นตระหนกรีบวิ่งไปช่วยทันที 

"รูกะ!?" 

การเคลื่อนไหวอย่างสับพลันนี้เองทำให้นัทซึเมะหันมามอง มิคังได้โอกาสเธอรีบวิ่งไปข้างหน้านัทซึเมะพร้อมพุ่งเข้ามาเงื้อหมัดขึ้น...! 

"หยุดเรื่องทุกอย่างสักทีเถอะเจ้าบ้า!" 

นารุมิที่เพิ่งมาถึงทันเหตุการณ์พอดี ได้เห็นมิคังกระโดดเข้าหานัทซึเมะ นัทซึเมะหันกลับมาอย่างตกใจเมื่อโดนมิคังฉวยโอกาสลอบโจมตี 

"ยัยบ้าเอ้ย!" ม่านตาของเขาหดลงพร้อมดวงตาเรืองแสงสีแดงเพลิง 

 "อันตราย!" นารุมิหน้าเสียเมื่อรู้ว่านัทซึเมะกำลังจะระเบิดพลังอลิซ เขาจึงพยายามวิ่งไปให้ทัน... แต่กลับมีคนที่เร็วกว่า..

"นี่จัง!" 

ร่างกายของเด็กชายเสมือนกำลังเรืองแสงออกมา

มิกะที่อยู่ใกล้ทั้งสองคนมากที่สุด เธอก้าวไปตรงกลางระหว่างทั้งสอง พยายามแยกพวกเขาออกจากกันให้ได้มากที่สุด 

ถึงอย่างนั้นก็หยุดไว้ไม่ได้ เมื่อแสงสีแดงพุ่งของมาจากทั่วทั้งตัวนัทซึเมะ!

'ไม่ทันแล้ว!' มิกะเห็นแสงสีแดงจากนัทซึเมะเหมือนตอนหน้าประตูโรงเรียน 

สัญชาตญาณบอกให้รีบหลบไปแต่เธอเลือกหลับตาลงอย่างเตรียมใจ...

พลางคิดในใจว่า 'อย่างน้อยก็ขอให้ร่างตัวเองเป็นเกราะอีกชั้นบรรเทาไม่ให้มิคังที่อยู่ข้างหลังต้องบาดเจ็บหนัก'

มิคังดูก็รู้แล้วว่านัทซึเมะแปลกมาก ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเขากำลังระเบิดพลัง!

'มิกะ!' เมื่อเห็นร่างของน้องสาวฝาแฝดอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา มิคังหดม่านตาลงอย่างไม่รู้ตัว เสียงกรีดร้องในใจดังก่องในจิตใต้สำนึก...ดวงตาสีน้ำตาลเรืองแสงสีขาว

'ห้ามทำร้ายเธอนะ!' 

วิ้ง! 

เหมือนเวลาหยุดไหลเวียนไปชั่วขณะ มิคังได้เปร่งแสงสีขาวนวลระเบิดออกมาอย่างฉับพลัน! 

วิ้ง!

พร้อมกันนั้น...มิกะที่หลับตาก็ระเบิดแสงสีฟ้าพุ่งออกมาพร้อมๆกับมิคังอย่างไม่รู้ตัว 

แสงสว่างทั้งสองสี..หนึ่งสีขาวและสีฟ้า ที่ระเบิดออกมานั้นไม่ได้เป็นปรปักษ์ต่อกัน พวกมันกลับกลืนกินแสงสีแดงตรงหน้าอย่างรวดเร็ว  

ม่านแสงสีขาวผสมสีฟ้ารวมตัวเป็นแสงสีทองพุ่งขึ้นท้องฟ้า ก่อนจะระเบิดออกเป็นรัศมีวงกว้าง 

วาบ...!? 

ครืดด...

แสงประกายระยิบระยับชวนแสบตาค่อยๆจางหายไป 

ตุบ!

ร่างของมิคังลอยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้มหงายหลัง พร้อมๆกับมิกะและนัทซึเมะ พวกเขาล้มกระแทกไปพร้อมกัน  

แสงสีทองที่ระเบิดการเป็นแสงระยิบระยับสวยงาม 

"...." ทุกคนอ้าปากเล็กน้อยมองท้องฟ้าอย่างฉุดงง

'มัน...เกิดอะไรขึ้น' มิคังเบิกตากว้าง เธอยังคงนั่งล้มหงายหลังไม่หลุดจากภาวังค์

'เมื่อกี้...' นัทซึเมะไม่ต่างจากมิคังเท่าไหร่นัก พวกเขาทั้งสองคนสับสนอย่างหนัก 

แต่ที่แน่ๆคือพวกเขากำลังจ้องมองไปที่ๆหนึ่ง

"....." มิกะที่กำลังคุกเข่าอยู่ระหว่างมิคังและนัทซึเมะ เธอคิดอยู่ในใจอย่างสับสน 

'ทำไมเอาแต่จ้องฉันอยู่คนเดียว...' 

มิกะที่หลับตาได้จังหวะพอดี ไม่ได้เห็นแสงสว่างอะไรเลย เธอจึงมีสติมากที่สุดในสามคนนี้...แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก... 

เพราะมันทำให้เธอตามเรื่องไม่ทัน อย่างน้อยเลยที่รู้คือเด็กหญิงตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไมนัทซึเมะและมิคังถึงได้จ้องเธอตาค้าง 

ไม่แปลกเท่าไหร่...เพราะตอนที่มิกะแทรกเข้ามาทั้งสองคนได้เห็นแสงสีฟ้าพุ่งออกมาจากมิกะเต็มสองลูกตา

ไม่ผิดที่พวกเขาสองคนจะจ้องมองมิกะอย่างตกใจ 

ส่วนแสงสีแดงและสีขาวนี้พวกเขาไม่รู้ตัวเลย อาจเพราะภายในเสี้ยววินั่นทุกอย่างก็สว่างจ้า จนสูญเสียการมองเห็นไปครู่หนึ่ง 

...แต่ไม่ใช่สำหรับโฮตารุและรูกะกับโทบิตะ พวกเขาสามคนอยู่วงนอกจึงเห็นภาพรวมทุกอย่างตั้งแต่ต้น.... 

"....."

รวมไปถึง...นารุมิ

50%

.....

 

"เมื่อกี้..นัทซึเมะ...ไม่ใช่ว่าใช้พลังระเบิดอลิซออกมางั้นเหรอ?" เสียงพูดของรูกะปลุกสติของทุกคนที่อยู่สถานที่นี่ ในมือของรูกะมีกระต่ายตัวหนึ่งที่ไม่บาดเจ็บแต่ขนหายไปหน่อยหนึ่งในอ้อมแขน 

แกร๊บ...

ถึงนัทซึเมะจะตกใจในขณะนี้แต่ทว่าเขาก็ยังรู้สึกได้เหมือนมีใครเดินมาข้างหลัง 

เมื่อเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณก็ถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากหยักเหยียดได้รูปของนารุมิ ที่จรดบนหน้าผากของนัทซึเมะอย่างพอดี

 

พรึ่บ

จุ๊บ

"....!?" ดวงตาสีเพลิงเบิกกว้างอย่างตกใจ 

ออร่าสีม่วงพัดไปที่ใบหน้าของเด็กชาย นัทซึเมะค่อยๆหน้าแดงก่ำเหมือนเป็นไข้ ดวงตาสีเพลิงของเขามืดสลัวเหมือนไม่มีสติก่อนจะหลับไป

ฟุบ

นารุมิอ้าแขนรับนัทซึเมะที่สลบหงายหลังทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กๆทุกคนด้วยเหงื่อที่ไหลข้างขมับ บ่งบอกว่าเจ้าตัวรีบวิ่งมาไกลขนาดไหน

"เฮ้อ.. ปลอดภัยกันนะทั้งสองคน?" นารุมิกวาดสายตามองทั่วตัวฝาแฝด ก่อนจะยิ้มสว่างสไสวให้กำลังใจทั้งสองคน

"ลำบากแย่เลยนะ"

"อะ อาจารย์"

ไฟที่ลุกท่วมระหว่างโฮตารุและโทบิตะอยู่เมื่อกี้ก็หายไปทันที 

"อ๊ะ รอดแล้ว" มิคังเมื่อเห็นอย่างนั้นก็เหมือนได้สติ เธอรีบวิ่งไปสวมกอดโฮตารุทันที พร้อมกับหัวหน้าทีมที่ทำหน้าร้องไห้เหมือนพรากจากกันมานาน 

เดียวก่อนนะ.. ทำไมเหมือนคนหาย..

เด็กทั้งสามคนรีบหันไปมองเมื่อไม่เห็นมิกะวิ่งมาทางนี้ 

หลังนิ่งงันไปสามวิ มิกะก็โผลเข้าสวมกอดขานารุมิโดยพลัน มิคังและโฮตารุสะดุ้งเฮือกจนโทบิตะตกใจว่าทั้งสองคนเป็นอะไรไป 

"เอ๋!" 

นารุมิก็แปลกใจ มือข้างหนึ่งพยุงนัทซึเมะ จนกระทั่งรูกะวิ่งมาถึงเลยให้เด็กชายตาฟ้าประคองต่อ 

"มิกะจัง?" นารุมิลูบหัวหญิงสาวเบาๆ ผมยาวสีน้ำตาลยามสัมพัสมันนุ่มมาก จนชายหนุ่มอดลูบอีกสองสามทีนานๆไม่ได้

"อาจารย์เท่จังเลย" มิกะพูดขึ้นพร้อมแก้มที่แดงระเรื่อเล็กน้อย ภายในใจเด็กสาวกำลังมีความสุขจนหน้าแดง ที่นารุมิสามารถปราบนัทซึเมะได้ในหมัด(จูบ)เดียว 

ทะ เท่...!?

มิคังและโฮตารุเหมือนรู้สึกว่าขาเก้าอี้ผู้ปกครองกำลังสั่นคลอน หลังจากที่มิกะไปเกาะหนึบกับนารุมิ สาเหตุที่เห็นชายหนุ่มโชวพลัง(อลิซ)ปกป้องเจ้าตัวได้ 

นารุมิพูดไม่ออกกับสายตาชื่มชมจากมิกะที่เหมือนลูกหมา ในตอนแรกยังบอกว่าเขาเหมือนเกย์อยู่เลย อาจเป็นเพราะเด็กสาวยังไม่ได้เห็นนัทซึเมะเป็นศัตรูในช่วงแรก 

แต่พอตอนนี้เห็นว่ามีคนมาปราบมังกรไฟที่กำลังคลั่งได้ผลสะงัด มิกะก็เหมือนเห็นแสงสว่างด้านหลังนารุมิ(ผู้ช่วยให้รอด)

อึมครึม

...รู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูจากสายตาที่จ้องเขม็จมา(จากมิคังและโฮตารุ) เขาหัวเราะแห้งๆก่อนจะประกาศจบการทดสอบเพื่อเปลี่ยนหัวข้อ

"เอาล่ะ จบการทดสอบ ทุกคนทำได้ดีมากเลยนะ" นารุมิยิ้มแย้ม มิคังเปลี่ยนสีหน้าที่กำลังหวงน้องสาวกลายเป็นหน้าซีดลงเมื่อได้ยินหมดเวลาทดสอบแล้ว 

อลิซยังไม่รู้เลย!?

"ผ่านการทดสอบเข้าเรียนชั่วคราวแล้ว ยินดีด้วย ทั้งสองคนมีพลังที่วิเศษไปเลยนะ"

"เอ๊ะ สอบผ่าน.." มิคังที่ทำท่าจะร้องไห้ดวงตาเป็นประกาย พร้อมกับมิกะที่ผละออกมา

"เมื่อกี้นี่น่ะ พลังของนัทซึเมะไม่มีผลกับพวกเธอเลยใช่มั้ยล่ะ?  นั่นคือพลังของพวกเธอไงล่ะ แสงสีฟ้าและสีขาวที่รวมตัวกันสลายพลังอลิซของนัทซึเมะเมื่อครั้งนั้น"

"สลายอลิซที่จู่โจมมา แล้วปกป้องตัวเอง" 

"อาจจะไม่ใช่พลังที่มีลักษณะโดดเด่นอะไร แต่เป็นพลังที่สามารถขยายขอบเขตความสามารถออกไปได้หลายๆอย่างตามการฝึกฝน" 

"แน่นอนว่าถ้าเป็นเวลากะทันหันจะไม่สามารถรับมือได้ทัน ยังคงไม่ชำนาญและส่วนที่ยังไม่มั่นคงก็มีอยู่มาก"

"หมายความว่า...หนูอยู่โรงเรียนได้ใช่มั้ย? ไม่ต้องพลัดพรากกับโฮตารุอีก?" มิคังจับมือมิกะและจับมือโฮตารุแน่น เธอไม่สนใจหรอกว่าตัวเองจะมีพลังอลิซอะไร

"...." โฮตารุหลุบตาลงแต่ภายในดวงตานั้นมีแสงประกายยิ้ม

"แน่นอน"  นารุมิยืนยัน เรียกรอยยิ้มของสองแฝดได้ทันที

'ดีจังเลย จากนี้ไปจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป..' มิคังคิดด้วยความสุข

เวลาผ่านไปไม่นาน

อาจารย์นารุมิบอกว่าจะพาไปพบผู้อำนวยการโรงเรียนทีหลังเพราะเขางานค่อนข้างจะยุ่ง ตอนนี้เลยรีบไปพบไม่ได้

แต่เรื่องทางโรงเรียน สามารถให้ฉันกับมิคังเริ่มเรียนวันแรกได้ตั้งแต่พรุ่งนี้เลย แถมได้พักอยู่กับโฮตารุก่อนชั่วคราวด้วย

"....." หอพัก...

ฉันเหลือบมองมิคังที่กระโดดโลดเต้นดีใจเมื่อรู้ว่าจะได้ไปพักอาศัยอยู่กับเพื่อนรัก 

ส่วนโฮตารุถึงแม้จะมีใบหน้าตายแต่เธอเหมือนสัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดเล็กน้อย 

เมื่อนึกถึงมิคังที่ชอบนอนละเมอเพ้อในฝัน ฉันก็ไว้อาลัยให้โฮตารุคืนนี้ แต่ก็แอบมีความสุขเล็กน้อย..(เจอเพื่อนทนทุกข์ร่วมกันแล้ว) 

หึหึ..

มิกะที่กำลังคิดอยู่ในใจว่าเสร็จจากนี้แล้วจะติดต่อกับคุณปู่ที่อยู่คนเดียวในต่างจังหวัดยังไงดี.... ขอยืมโทรศัพท์โทรไปทีบ้านจะได้ไหมนะ-

"อ้อ จริงสินะมิกะจังแล้วก็มิคัง"

"หลังจากกำหนดเข้าเรียนอย่างเป็นทางการแล้ว จากนี้ไปห้ามติดต่อครอบครัวและคนภายนอกนะ"

กึก

ใบหน้าสงบเรียบร้อยของมิกะแตกละเอียด เงยหน้ามองชายหนุ่มที่กำลังยิ้มแย้มเหมือนปกติ แต่คำพูดของอีกฝ่ายเหมือนทำลายโลกของเด็กสาว

ถ้าตอนแรกมิกะเห็นแสงจากนารุมิ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มเลือดเย็นไปแล้ว!

"ห้ามติดต่อ..หมายถึงห้ามเจอจากนี้ไป?" ฉันมองครูนารุมิอย่างตกใจและมิคังที่นิ่งค้างในท่ากอดโฮตารุ 

"เยส" ^^ 

สิ้นคำพูดของนารุมิและใบหน้ายิ้มใจดีเป็นคาแรคเตอร์ มิกะยืนแข็งค้างเป็นหิน ส่วนมิคังได้สติรีบผละออกจากโฮตารุก่อนจะโวยวายขึ้นมาเสียงดัง

"อะไรนะ! ทำไมล่ะ!? หนูกับมิกะแอบหนีมาโดยยังไม่ได้อธิบายคุณปู่เลย!"  

แถมก่อนหน้านี้เธอก็แอบเอาเงินเก็บที่ซ่อนไว้หนีมาด้วย.. ยังดีที่มิกะห้ามทัพก่อนไม่งั้นคงได้เผลอหยิบติดมือมาหมด(เอามาแค่ส่วนเดียวและเงินเก็บตัวเอง) 

"ขอโทษนะทั้งสองคน แต่นี้มันเป็นกฏน่ะ" นารุมิพูดด้วยสีหน้าลำบากใจแต่เสียงนั้นจริงจัง

เหมือนโดนฟ้าผ่าเข้าอย่างจัง มิคังนิ่งค้างด้วยสีหน้าวิญญาณหลุดจากร่างตามมิกะไป

กฏ...

ห้ามติตต่อคนนอก..

....นี้ไม่เท่ากับว่าที่นี่ไม่ต่างจากกรงขังเลยไม่ใช่เหรอ?

'คุณปู่...'

มิกะเหม่อลอยใบหน้าซีดเผือด ในใจคิดถึงคุณปู่ที่เป็นห่วงเธอมากๆ แถมคนแก่อยู่บ้านคนเดียวหยิบจับอะไรไม่ค่อยสะดวกด้วย มันทำให้เธอนึกถึงโฮตารุในห้องเรียนตอนนั้น 

[นักเรียนดีเด่น...จะได้รับสิทธิพิเศษให้กลับบ้านได้หนึ่งสัปดาห์นะ] 

[เพราะอลิซเป็นบุคคลที่ล้ำค่าดังนั้นรัฐบาลญี่ปุ่นจึงต้องเข้มงวดและคอยเฝ้าดูแลไงล่ะ..]

[นัทซึเมะมีความผิดฐานหลบหนีซ้ำอีก] 

[โรงเรียนไม่ใช่สถานที่สบายๆอย่างที่พวกเธอคิดหรอกนะ]

...

เธอเหลือบมองนัทซึเมะที่นอนสลบพิงแขนของรูกะ ทำไมเขาถึงอยากจะหนีจากที่นี่...เป็นเพราะกฏนี้หรือเพราะอะไรมากกว่านั้นเหรอ..

แล้วพวกเรา... เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่านะ?

[นัทซึเมะ..]

ขณะที่ครุ่นคิดก่อนจะค่อยๆสบสายตาเข้ากับสายตาที่จ้องมองมาแต่แรก ดวงตาสีฟ้าครามสองคู่สบตากันกลางอากาศ...

มิกะรู้สึกแปลกใจเพราะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกลึกๆมากมายอยู่ในนั้น แต่ที่รู้สึกชัดเจนมากที่สุดคือความ'สงสาร'

ควับ

ก่อนสักพักจะเป็นฝ่ายเด็กชายผมสีบลอนด์เองที่หันหน้าหนีไป

"....!" มิกะรู้สึกตกใจ เพราะไม่เข้าใจสายตาสุดท้ายนั้น เธออยากจะถามว่า'ทำไม'แต่บางอย่างในใจบอกว่าอย่ารู้จะดีที่สุด

เพราะมัวแต่คิดบางอย่างจนไม่รับรู้เรื่องราวภายนอก มารู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงร่าเริ่งของมิคัง

"มิกะมิกะ! โทบิตะว่าเราสามารถเขียนจดหมายถึงคุณปู่ได้นะ คุณครูนารุมิจะไปส่งให้เอง! พวกเราไม่ต้องกังวลแล้ว" ร่างเล็กอีกคนกระโดดเข้ากอดน้องสาวฝาแฝดเต็มรัก เพราะรู้ว่ามิกะเป็นห่วงคุณปู่มากจนหน้าซีด

"จริงเหรอคะ?" มิกะได้สติเธอหันไปถามชายหนุ่มด้วยสายตาคาดหวัง ในมือก็ผลักใบหน้ามิคังที่คิดจะฉวยโอกาสหอมแก้มไปด้วย ความกังวลที่พุ่งสูงค่อยๆไต่ระดับลงเล็กน้อย

"...."

ชายหนุ่มยิ้มบางเมื่อโดนจ้องด้วยสายตาลูกหมาของสองฝาแฝด ก่อนยื่นมือออกไปลูบหัวมิกะและมิคังอย่างเอ็นดู

"..อื้อ แน่นอนสิ"

ในจังหวะที่ไม่มีคนสนใจ รูกะและโฮตารุทั้งสองคนมองด้านหลังของนารุมิอย่างคาดเดาไม่ได้

'คนโกหก'

........

"อา.."

เสียงครางเล็กๆอย่างไม่สบายตัวเรียกสายตาของรูกะให้ก้มลงมอง ก่อนจะแสดงสีหน้าดีใจ

"นัทซึเมะ! รู้สึกตัวแล้วเหรอ" รูกะช่วยพยุ่งแขนเพื่อนชายของเขาที่กำลังจะตื่นขึ้นมา 

"อึก" นัทซึเมะยกมือขึ้นกุมขมับที่เต้นตุบๆ ก่อนจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าที่เขาจะสลบไป... 

"อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ?" มิกะเอ่ยขึ้นมาเมื่อสบสายตานั้นอย่างไม่กลัว ความรู้สึกที่โกรธอีกฝ่ายในตอนแรกก็ถูกลืมไปเรียบร้อยแล้ว เพราะมีเรื่องให้คิดมากเกินไป

นัทซึเมะไม่ตอบจนสายตานั้นเผลอมองไปเห็นนารุมิเข้า 

"อ๊ะ ยุ่งล่ะสิ" นารุมิยิ้มเหงื่อตกก่อนจะดันมิกะไว้ข้างหลังแล้วรีบวิ่งไปหานัทซึเมะ

"หลีก" โฮตารุก็ผลักมิคังออกจากเส้นทางเหมือนกัน 

ตุบ

ก่อนที่จะได้ถามอะไรก็มีเสียงดังสนั่นแทรกขึ้นเสียก่อน แรงสั่นสะเทือนนี้ทำมิกะสะดุดล้ม และโฮตารุที่ทิ้งมิคังที่วิ่งตามไม่ทันไปหลบจากรัศมีเขตอันตราย

ตู้มมม!!

ซ่าา

เสียงแรงระเบิดจนต้นไม้หักโค่นเป็นบริเวณกว้างและป่าไม้รอบข้างที่ไหม้เกรียม เศษฝุ่นและเศษหินกระจายว่อน 

"...นารุ " เสียงกัดฟันกรอด 

"นาย...ฉันจะฆ่านาย" 

นัยน์ตาสีแดงเพลิงเรืองแสงด้วยแรงอารมณ์ที่ระงับในอกจนต้องระเบิดออกมา ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมของเด็กชายซีดด้วยเหงื่อออก จากการระงับฤทธิ์ฟีโรโมนที่ตกค้าง 

"เห~" นารุมิยกยิ้มมุมปากอย่างสนใจขึ้นมา 

ขณะที่ใบหน้าของเขาเลือดไหลข้างหนึ่งและมีบาดแผลเล็กน้อยตามร่างกาย จากการโดนเศษหินบาดด้วยแรงระเบิดเมื่อครู่

แซ่กแซ่ก ซ่าาา

มิกะหูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงตะโกนอย่างตกใจของมิคัง หรือเสียงรูกะที่เรียกชื่อนัทซึเมะ เธอไม่มีเวลามาสนใจหัวตัวเองที่โน่เป็นลูกมะนาวเมื่อเศษหินตกใส่ 

มิกะเหมือนได้ยินเสียงบางอย่างแตกหักในสมอง ความปวดแปลบขึ้นหัวเหมือนเมื่อครั้งเจอนัทซึเมะในตอนแรกนั้น 

อยู่ๆ ณ เวลานั้น เหมือนเธอได้เห็นภาพหลอนบางอย่าง

มีหน้าต่างโฮราแกรมสีฟ้าใสขึ้นมาเบื้องหน้า 

[เริ่มใช้งาน]

[คลิก กับ ไม่คลิก]

มิกะ : "...?"

[ผ่านไป 5วิ ทำการคลิกอัตโนมัต]

มิกะ : "...????"

นี่...หินหล่นใส่หัวจนเห็นภาพหลอนเลยเหรอ!

.........

"อื้ม นึกไว้แล้วเชียวว่าต้องโกรธมาก โดนทุกคนเห็นฉากนั้นเข้าคงจะอายละสินะ" 

นารุมิกำลังหมายถึงตอนที่นัทซึเมะโดนเขาจูบหน้าผากเข้าให้  ทั้งที่ยังมีบาดแผลทั่วตัวแต่ชายหนุ่มยังยิ้มทะเล้นใส่นัทซึเมะได้ 

"หุบปาก!" 

นัทซึเมะอยากจะขว้างลูกบอลไฟจากปากอีกฝ่ายมาก ถ้าไม่ติดว่าร่างกายขยับไม่ค่อยได้เพราะพลังของนารุมิยังตกค้าง

"อาจารย์! มิกะเขาเป็นอะไรไม่รู้" เสียงร้องตกใจของแฝดคนพี่ดังขึ้นอย่างเป็นกังวล

"....!?"

ทุกคนหันไปมองเห็นมิคังกำลังเขย่าตัวมิกะที่ตัวสั่นหอบกับพื้น ใบหน้านั้นซีดมากจนเห็นเหงื่อที่ไหลรินแก้มสีแดงระเรื่อได้อย่างชัดเจน

ดูเหมือนจะไม่ได้แกล้งทำนะ

นารุมิที่หยิบผ้ามาห้ามเลือดบนหน้าผากตัวเองถึงกับหยุดชะงัก  สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นมาพอดี ก่อนที่จะรีบวิ่งไปตรวจสอบเด็กสาว 

นารุมิหันมาพูดอย่างจริงจังกับเด็กชายทั้งสอง 

"คราวนี้ฉันคงปกป้องนายไม่ได้นะนัทซึเมะคุง รีบๆหนีไปตอนนี้จะดีกว่านะ ถ้านายไม่อยากจะเจอผู้ชายที่ไม่ถูกชะตาคนนั้นที่นี่ตอนนี้" 

"....!?"  นัทซึเมะเม้มริมฝีปากเมื่อนึกถึงใครบางคน....เขาไม่อยากเจอชายคนนั้นในตอนนี้ 

แต่ว่า...

ร่างกายที่กำลังจะหนีไปก็หยุดชะงัก สายตาเหลือบมองร่างบางบนพื้นที่กำลังแสดงอาการไม่ดี... 

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.. 

แต่ว่าหัวใจมันรู้สึกหวิวๆ เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ยกมือกุมอกเล็กน้อยจนรูกะมองอย่างแปลกใจ

'เป็นห่วง?'

ความรู้สึกแปลกๆนี้ดันเกิดกับคนแปลกหน้าซะได้ นัทซึเมะหันหลังก่อนจะจากไปที่นี่พร้อมกับรูกะที่รีบไปช่วยพยุ่งไหล่

หลังจากที่พวกนัทซึเมะจากไป 

นารุมิก็ตรวจสอบมิกะจากท่าทีที่ดูทรมานเมื่อกี้ เรียวคิ้วได้รูปที่ขมวดกันแน่นก็ค่อยๆคลายออก ก่อนจะพบว่าหลับไปแล้ว นอกจากหัวโน่เป็นลูกมะนาว นอกนั้นก็ปกติดี 

"อาจเพราะใช้อลิซครั้งแรกเลยมีผลข้างเคียงคงต้องไปสังเกตอาการอีกทีหลัง ตอนนี้ปกติดีแล้วล่ะ"

มิคังก็มีลูกมะนาวบนหัวเหมือนกัน เธอถอนหายใจโล่งอกเมื่อมิกะหลับไป ฟังจากนารุมิพูดแล้วอลิซมีผลข้างเคียงด้วยเหรอ? 

อันตรายไหมนะ?

น้องสาวที่น่ารักกำลังหลับตาพริ้มในอ้อมแขนของครูนารุมิ 

มิคังไม่รู้ว่าจากนี้ไปจะมีอะไรรออยู่...แต่อย่างน้อย 

ชีวิตในโรงเรียนในฐานะอลิซของเรา จากนี้ไปก็จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

+++++++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++++++++++++++

จริงๆแล้วเรื่องนี้น่ะพระเอกกับนางเอกน่ะมันคือมิคังกับมิกะต่างหากล่ะ 5555 #บร๊ะ

ปกป้องกันยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง 

 ปล.พากันคิดว่ามิกะมีพลังอะไร....เหมือนพลังมิคังหรือเปล่าน๊า.. ทำไมหยุดระบิดนัทซึเมะได้??

ปล. มิกะนี้มีความลับเยอะมากเลยนะ น่าจะเยอะกว่านัทซึเมะ มาลุ้นด้วยกันเถอะ!