ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7 : ความลับของรูกะ...100%
*****
นอนไม่หลับเพราะทั้งกายและใจเต็มไปด้วยบาดแผล ในคืนนั้นเราสองคนสาบานกัน
"ทำไมบาดเจ็บขนาดนี้...นัทซึเมะ" น้ำตาที่พรั่งพรูออกมาทั้งสงสารและเจ็บปวด
"ไม่เป็นไร...รูกะ ไม่เป็นไร..."
เด็กชายหน้าติดสวยกำลังแสดงสีหน้าโศกเศร้า ดวงตาสีฟ้าเปื้อนไปด้วยน้ำตาจนแดงก่ำ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนสนิทของนัทซึเมะแท้ๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย...
ช่วยอะไรไม่ได้เลย...
"ทำไม...ทำไมต้องเป็นนายอยู่เรื่อย" กัดฟันกรอดจนเลือดชิบ เกลียดพวกที่ทำกับนัทซึเมะแบบนี้ อยากให้พวกมันได้รับกรรมต่อสิ่งที่ทำทั้งหมด
"ตอนนี้ทำได้แค่อดทนเท่านั้น" ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้มีบาดแผลและคราบเลือด
สายตาคมกริบงดงามนั้นดูกลวงโบ๋ไร้ความจริง
"ตอนนี่...อยากโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ อยากมีพลัง... ขนาดที่ทำลายสิ่งที่รายล้อมอยู่ทั้งหมดได้"
มือสองข้างของนัทซึเมะสั่นไม่หยุด พอดูดีๆแล้วเลือดที่ติดอยู่บนตัวของนัทซึเมะส่วนใหญ่เหมือนจะไม่ใช่ของเขา
แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นของใคร รูกะไม่กล้าถามอีกฝ่ายที่อยู่ในสภาพที่ไม่สมบรูณนี้...
กลัวว่า...ถ้าถามออกไป เขาอาจจะพังทลาย..
"...อยากแข็งแกร่ง..."
ดวงตาเข้มลึกแสดงห้วงเหวที่น่ากลัวราวกับความสิ้นหวัง ค่อยๆจุดประกายเปลวไฟในแววตาขึ้นทีละน้อย
"รูกะ ...ช่วยเตือนฉันที อย่าให้ฉันต้องลืม...อย่าให้ฉันลืม'เธอ'เด็ดขาดนะ...!"
มือที่บาดเจ็บกำมือของเด็กชายอีกคนไว้แน่น ดวงตาสีเพลิงงดงามนั้นปรือหรี่เหลือครึ่งเดียวบ่งบอกว่าเจ้าของนั้นเริ่มประคองสติไม่ไหว แต่ก็พยายามตั้งสติไว้สุดกำลัง
"สัญญากับฉันสิ!" แม้แต่แรงที่จะเงยหน้าขึ้นยังไม่มี น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเด็กหนุ่มบอกได้ถึงความรู้สึกที่เขามีอยู่ตอนนี้
เจ็บใจ...ในความอ่อนแอของตัวเอง
'เธอที่ว่าน่ะใครกันเหรอ?' รูกะอยากถามไว้แต่เหมือนนัทซึเมะจะไม่ไหวแล้ว แรงที่บีบบนมือจนสั่นเริ่มคลายออก
ดวงตาสีฟ้าครามของรูกะสั่นไหว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
"ฉันสัญญา..นัทซึเมะ!"
ฉันสัญญา!
..เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้
นับตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของนัทซึเมะอีกเลย แต่ละวันที่นอนไม่หลับรอยยิ้มที่หายไป ความเศร้าของนัทซึเมะที่สูญเสียที่อยู่
ถูกแทนที่ด้วยความแข็งแกร่ง
จนถึงเมื่อไหร่ ที่จะทับถมอยู่ในใจของนัทซึเมะ
จนถึงแค่ไหน..
"นัทซึเมะ คนที่นายเคยบอกน่ะคือใครกันเหรอ?" นานวันเข้า นัทซึเมะก็ไม่พูดถึงเธอคนนั้นอีก ไม่เคยเอ่ยชื่อเลยสักครั้ง
"หือ? นายพูดอะไรน่ะรูกะ"
"ก็...นายบอกว่าช่วยฉันเตือนนายอย่าให้ลืมเธอไง?"
"ฉันพูดเหรอ...ฉันพูดถึงตอนไหน..."
"นัทซึเมะ...นี่นาย..."
...ลืมไปแล้วเหรอ...?
ใบหน้าของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ทองซีดเผือด คำสัญญาที่เคยให้ไว้กับนัทซึเมะเมื่อตอนนั้น ดูเป็นสิ่งสำคัญต่อนัทซึเมะมาก
..ยังไม่ได้รู้ชื่อเลย...
นัทซึเมะที่ถึงกับเสียน้ำตา...มันต้องเป็นสิ่งสำคัญต่อเขามากแน่ๆ...
"นายต้องจำให้ได้นะนัทซึเมะ อย่าลืมเชียวนะ! ห้ามลืมเธอนะ!"
นัทซึเมะเบิกตากว้างขึ้น เมื่อเขาไม่เคยเห็นรูกะดูแตกตื่นขนาดนี้มาก่อน... ฉันลืมใครเหรอ? เธอคือใครกันเหรอ?
ถ้าฉันเผลอลืมไปแล้วล่ะ..?
รูกะรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว...นัทซึเมะลืมไปแล้ว...
ฉัน...
ควรทำอย่างไรต่อไปดี...
...........................
....................
...........
....
.
.
.
.
"รูกะคุง รูกะคุงอยู่ไหน?"
"ใครเห็นรูกะคุงบ้าง? อุตส่าห์จะเล่นเป็นซุปเปอร์โมเดลด้วยกันซะหน่อย" โชดะบ่นอุบอิบ กลุ่มเด็กผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับก็แสดงหน้าเสียดาย
ถัดจากกลุ่มผู้หญิงไม่ไกลมีคนหลบอยู่ข้างหลังเสา เด็กชายผมสีทองสว่างจนดูเหมือนเทวดาตัวน้อย ดวงตาสีฟ้าเย็นชากำลังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ขณะนี้
"ไปหาทางนั่นกันเถอะ!"
ตึกตึกตึก
ใบหน้ากึ่งสวยกึ่งหล่อเหลานั่นถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงน่ารำคาณจากไปซะที เขาจะได้ไม่ต้องหลบซ่อนตัว
"อ๊ะ รู้กะคุง หวัดดี" เสียงทักทายมาจากเพื่อนชายในห้องที่รู้จักกันบังเอิญผ่านมาพอดี รูกะพยักหน้าเย็นชารอจนกระทั่งร่างนั้นหายไป
"...." เมื่อแน่ใจว่าไม่เห็นใครผ่านมาอีก เขาก็หันซ้ายหันขวาทำท่าทางลับๆล่อๆเปิดประตูที่คอกเลี้ยงสัตว์
ปัง
เสียงประตูปิดดังเบาๆ
รูกะเงยหน้าเฉยเมยเย็นชาขึ้นมามอง ...ก่อนจะค่อยๆยกยิ้มหวาน ดวงตาสีฟ้าแวววาวเป็นประกายชุ่มชื่นด้วยความรัก
"ทุกตัว! พอฉันไม่อยู่แล้วเหงามั้ยเอ่ย~"
'รูกะ!? ทุกคนรูกะมาแนะ!'
กริ๊ด ว้าย รูกะ~
'รูกะมาเล่นด้วยกันเถอะ!'
'วิเลิฟ รูกะ~'
สรรพสัตว์ทุกตัวในคอกต่างพากันกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจและมีความสุข รูกะเห็นเช่นนั่นหัวใจก็รู้สึกอิ่มเอม ก่อนจะเข้าไปกอดไปหอมอย่างรักใคร่
หัวใจสีชมพูลอยละล่องไปทั่วอากาศ
เคริ้ม เคริ้ม
รูกะกอดกระต่ายที่น่ารัก เขาสามารถได้ยินเสียงสัตว์พวกนี้ได้ และสื่อสารกับพวกมันรู้เรื่องทุกตัว เพราะอลิซของเขาคือฟิโรโมนสัตว์ ทำให้สัตว์ต่างชอบและรู้สึกดีตั้งแต่แรกเห็น
รูกะชอบสัตว์พวกนี้มาก เพราะพวกมันคือสิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจของเขาได้
'รูกะช่วยด้วย!'
"...!?"
รูกะหยุดชะงัก มือที่ลูบขนแมวนุ่มนิ่มในอ้อมแขนปล่อยออก สัตว์ในคอกต่างทำหน้างนงวยเมื่อเด็กชายใบหน้าสวยกำลังหันซ้ายหันขวาใบหน้าซีดเผือด
'รูกะ~ที่ป่าเหนือกำลังแย่แล้ว! ช่วยพวกเราด้วย'
'รูกะ~~ ที่ป่าเหนือ~'
'ฮือ~น่ากลัวจังเลย'
'รีบมาที่ป่าเหนือเดี๋ยวนี้เลยนะ~รูกะพรีส!'
เสียงโหยหวนร้องไห้ดังเข้ามาในหูของเขา รูกะทนเสียงทรมานสัตว์ไม่ไหวเขารีบเปิดประตูวิ่งหน้าตื่นไปทางป่าทิศเหนืออย่างไม่ลังเลทันที
...........
ณ ในห้องเรียน2-B
"นี่... แล้วรูกะล่ะ?" เมื่อนัทซึเมะตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นร่างเพื่อนสนิทของเขาข้างๆโต๊ะ และรูกะไม่กลับมาซะทีทั้งที่หมดเวลาพัก
ทุกคนพากันมองกันครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวพร้อมเพรียง
"อ๊ะ ถ้ารูกะล่ะก็เมื่อกี้เหมือนฉันจะเจอนะ" ทันใดนั่นหนึ่งเด็กผู้ชายในห้องที่เพิ่งจะกลับเข้ามาพอดีก็ทำหน้านึกได้
"เห็นมุ่งหน้าไปทางป่าเหนือ"
...
"นี่มัน...อะไรกัน!" เสียงกัดฟันกรอด เมื่อเขามาถึงที่ป่าเหนือก็ตกหลุมพลางจนติดกับดักหลุมบนพื้น
ใครมาขุดหลุมเอาไว้เนี่ย!?
"ขะ ขอโทษนะรูกะคุง"
"โทบิตะ ยู?" รูกะมองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมประธานห้องท่าทางติ่มๆจะเป็นคนทำสิ่งนี้ จนกระทั่งสองร่างเดินออกมาจากพุ่มไม้
ดวงตาสีท้องฟ้าเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ
อิมาอิ โฮตารุ และซากุระ มิคัง พากันถือไม้และเชือกไว้คนละมือ แสดงสีหน้าเหมือนตามที่คาดหมายเอาไว้
"ไม่น่าเชื่อนะว่าสิ่งนี้จะได้ผล...อยากให้มิกะมาเห็นด้วยจริงๆ ตานี้ท่าจะบ๊อง" มิคังพึมพำอย่างแปลกใจสุดๆ
สว่นโฮตารุก็เป็นคนทำหลุมเองกับมือ มิคังไม่คิดว่ารูกะจะมาติดกับดักง่ายๆแบบนี้
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เร็วเข้าโฮตารุ,ประธาน!"
รูกะ : "...!?"
'พวกแกจะทำอะไร!'
ก่อนหน้าที่รูกะจะมาที่ป่าเหนือ
พวกมิคังบังเอิญได้เจอกับลูกเจี๊ยบตัวใหญ่ยักษ์เกือบจะบังท้องฟ้า ฉายา'ไจแอนท์เจี๊ยบ' ที่บังเอิญว่าหลับอยู่แล้วได้กลิ่นอาหารเลยตามมาที่กลุ่มของพวกมิคังที่กำลังพากันกินอาหารพักกันอยู่
มิคังที่หงอยจนกินอะไรไม่ลง แต่เมื่อโฮตารุทนมองสายตาลูกหมาไม่ไหว จนใจอ่อนเลยพูดให้กำลังใจมิคังจนอีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้น
'ไม่ใช่ว่าเพราะใจอ่อนหรอกนะ' โฮตารุแย้งในใจ 'แต่เพราะถ้ามิจังรู้ ไม่งั้นเธอจะต้องมานั่งทำตาหมาหงอย อดข้าวเป็นเพื่อนยัยบ้านี้แน่ๆ'
ข้ออ้างที่เด็กหญิงตาม่วงคิดในใจขณะที่โดนเด็กผู้หญิงตาน้ำตาลกอดแน่นด้วยความรัก
จนกระทั่งเจ้าไจแอนท์ลูกเจี้ยบที่ปรากฏตัวมา....
".........!?" x3
เด็กทั้งสามคนตาโตจนตื่นตระหนก พากันวิ่งหนีแต่ก็โดนเจ้าลูกเจี๊ยบที่คิดว่าพวกเธอเป็นแม่จึงวิ่งตามมาด้วย
ลูกเจี้ยบที่ตามพวกมิคังไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็สร้างความเดือนร้อนให้ต้นไม้และพวกเหล่าสัตว์ในป่า
โฮตารุและโทบิตะจึงคิดได้ว่ามีคนที่สามารถปลอบโยนเกลี่ยกล่อมให้เจ้าเจี๊ยบไจแอนท์กลับไปที่ๆตัวเองอยู่ได้
ก็คือ โนกิ รูกะ ผู้มีอลิซฟีโรโมนสัตว์!
...เพราะฉะนั้นกลับมา ณ เวลาปัจจุบัน
เด็กหนุ่มหน้าสวยจึงโดนมัดทั้งตัวเอาไว้ก็เพราะเหตุนี้เอง....เพราะไม่อยากใช้วิธีอันตรายเพื่อทำให้เจ้าเจี๊ยบสลบ จึงต้องการขอความร่วมมือกับรูกะ(ขู่)โดยใช้เจ้าเจี๊ยบเป็นตัวประกัน
จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ! เสียงร้องจิ๊บโหยหวนของเจ้าไจแอนท์ เมื่อมันหากลุ่มเด็กที่มองว่าเป็นผู้ปกครองของมันไม่เจอ กลุ่มเด็กชายและหญิงที่หลบอยู่อีกฝั่งหนึ่งกำลังมองเจ้าเจี๊ยบจากที่ไกลๆ
"ถ้าไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันชอบเนื้อไก่ซะด้วยสิ...."
โฮตารุหยิบขลุ่ยลูกดอกอาบยาชาขึ้นมา หันไปทางเจ้าลูกเจี๊ยบที่กำลังมองหาพวกเขาอยู่
"ว๊ากกกก โฮตารุ!?" มิคังร้องตกใจ พร้อมๆกับในสายตารูกะ อิมาอิซังเด็กหญิงใบหน้าสวยติดเย็นชา กลายร่างเป็นยักษ์มารไปทันที
สุดท้ายเพราะโดนโฮตารุกดดันหนัก รูกะจึงตกลงที่จะทำแต่มีข้อแม้ว่าพวกมิคังห้ามดูตอนเขาใช้อลิซเด็ดขาด เด็กทั้งสามคนพยักหน้ายึกๆจนเหมือนลูกไก่จิกข้าว
"ห้ามดูนะ!"
จนเมื่อรูกะไปแล้ว ทั้งสามคนก็สบตากัน...ก่อนที่จะวิ่งไปจับจองที่นั่งที่เห็นภาพร่วมได้ชัดที่สุดทันที! ทำเหมือนว่าคนที่พยักหน้าเมื่อครู่ไม่ใช่พวกเขาเอง
"จะว่าไปแล้วผมเพิ่งจะเคยเห็นอลิซของรูกะคุงด้วยตาตัวเองเป็นครั้งแรกเลย"
โทบิตะดันแว่นขึ้นด้วยท่าทางเขินๆผสมประหม่า เขาอยากรู้อยากเห็นจนตื่นเต้น
มิคังหรี่ตามองโทบิตะ...'ฉันตลอดมานึกว่าประธานห้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังง่าย...แต่เข้ากับพวกเราได้มากกว่าที่คิด'
"ฉันด้วย...คนในห้องก็เหมือนกัน รู้สึกว่าคนที่เคยเห็นแทบจะไม่มีเลย...เป็นวิธีการลับละมั้ง"
โฮตารุเอ่ยพลางถือกิ่งไม้อำพลาง ข้างๆก็เป็นมิคังที่กระทำแบบเดียวกัน เด็กทั้งสามคนจ้องด้านหลังรูกะด้วยสายตาร้อนแรง
'รูกะที่เป็นคนเย็นชากลับมีปริศนามากกว่านัทซึเมะ'
'ตัวริงของเขาจะเป็นคนยังไงกันแน่นะ'
เสียงเหยียบพื้นหญ้าและเด็กผู้ชายที่เดินเข้ามา
"จิ๊บ?"
"...."
Boy meets...jori
ดวงตาคมสีฟ้าครามค่อยๆหรี่ลงเป็นรอยยิ้มหน้าบาน เจ้าเจี๊ยบก็ค่อยๆมีประกายออกจากดวงตาเหมือนเจอรักแรกพบ
"ช่างเป็นลูกเจี๊ยบที่มีขนน่ารักอะไรอย่างนี้..." รูกะพูดด้วยสีหน้าเคริ้ม
"จิ๊บ...(ไม่สามารถแปลได้)" ใบหน้าเคริ้มเช่นกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะกอดร้องเพลงด้วยความสุข
"เรามา...เล่น...ด้วยกันเถอะ~~"
"จิ๊บจิ๊บ~!"
"......."
...สีหน้าของทั้งสามคน...
；￣ロ￣）（・□・；）(〇o〇；)
เหมือนพวกเราจะได้เห็นความลับสุดยอดของรูกะเข้าแล้วสิ
....
ตึกตึกตึก
เสียงวิ่งวุ่นวายมาจากทางเดิน ก่อนประตูกว้างจะเปิดออกเสียงดังพร้อมกับกลุ่มคนที่เข้ามา
"นัทซึเมะซัง!"
"เมื่อกี้เจ้าคนที่สามารถมองทะลุเข้าไปในป่าบอกว่า รูกะคุงดูเหมือนจะถูกสามคนนั้นจับไปแล้วครับ!"
เอี๊ยด ตึง!
เสียงตบโต๊ะดังตึง ทำให้ทุกคนในห้อง2-Bต่างหันมาสนใจ
"รูกะโดนมัดอยู่เหรอ?"
"ครับ รู้สึกว่ารูกะคุงจะโดนหลอกและกำลังโกรธอยู่ โดนผู้หญิงที่ชื่อมิคังคนนั้นชก...แต่ไม่เห็นแฝดคนน้องเลย อาจจะหลบซ่อนอยู่?"
เด็กชายในห้องที่มีอลิซมองทะลุผ่านสิ่งต่างๆได้อธิบายสิ่งที่เห็นให้นัทซึเมะฟัง
"จริงสิเจ้าโทบิตะไปด้วยนี่นา เจ้านั่นมันสร้างภาพลวงตาได้.." เด็กชายหัวเกรียนเอ่ยอย่างเหงื่อตก และคาดเดาสิ่งที่หมอนั่นทำ
"เอ๊ะ หรือคิดว่าจะแพ้แข่งขันก็เลยใช้วิธีสกปรกจับรูกะคุงไปเป็นตัวประกัน!?" โชดะพูดแทรกเสียงตกใจ หญิงสาวทำหน้าโกรธแค้นเคืองมาก มันต้องใช่อย่างนั้นแน่ๆ!
หมับ
"....." นัทซึเมะไม่พูดอะไรแต่มือข้างหนึ่งกำแน่นจนขึ้นข้อขาว
"ตำแหน่งที่อยู่ของเจ้าพวกนั้นตอนนี้ล่ะ?" นัทซึเมะหรี่ตาลงแววตาสีแดงเพลิงเหมือนมีลูกไฟเต้นอยู่
"เอ๊ะ อ๊ะ ครับ"
เด็กชายผู้มีอลิซมองทะลุเห็นดวงตาแดงเข้มนั่นจนร่างกายสั่นเล็กน้อย หลังจากบอกที่ตั้งเสร็จ ร่างสูงของเด็กชายผิวสีน้ำผึ้งก็หันหลังกลับออกจากห้องไป
เด็กๆในห้องพากันคุยกระซิบกระซาบเสียงตื่นเต้นผสมความกลัวและกังวล
"เจ้าพวกนั้นมันบ้าจริงๆนะ..ที่ดันจับรูกะคุงเป็นตัวประกัน"
"นัทซึเมะซัง..สีตาแปลกไปนะ?"
"นี่..ถ้าเป็นแบบนี้ละก็...พวกนักเรียนใหม่นั่นคงจะเจ็บตัวหนักแน่ ใช่มั้ย....?"
ดูก็รู้แล้ว...ใบหน้าเย็นชาของนัทซึเมะฉายแววอดกลั้นเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
.....
กลับไปหลังจากนั้น รูกะและลูกเจี้ยบกอดกันอย่างรักใคร่ ก่อนที่จะต้องจากลากันเมื่อฝ่ายดูแลสัตว์ของแผนกม.ตันเจอเจี๊ยบแล้ว
รูกะและลูกเจี๊ยบจึงต้องจากกันทั้งน้ำตา
ทันใดนั้น
แกร๊ก
เสียงพุ่มไม้ที่เปิดออก พร้อมปลายรองเท้าบูทสีดำที่ก้าวเข้ามา เด็กหนุ่มที่กำลังโบกมือบ๊ายบายให้ลูกเจี๊ยบไม่ได้ตั้งตัวสะดุ้งหันกลับมามองด้านข้าง
ใบหน้าสวยหวานนุ่มนวลกับกึ่งหล่อสวยหันมาสบสายตากัน ดวงตาสีฟ้าครามและฟ้าทะเลเบิกตากว้างพร้อมๆกัน
มิกะ : "....." ใบหน้าที่มอมแมมและผมเปียที่ยุ่งเหยิงมีใบไม้ติดอยู่สองสามใบ
มิกะที่บังเอิญกลับมาได้จังหวะเหมาะเจาะพอดี....
รูกะ : "....." ใบหน้าเปื้อนน้ำตาและหางตาที่แดงระเรื่อ...เพราะร้องไห้
รูกะที่กำลังเช็ดน้ำตาค้าง
"................."
...สองคนที่บังเอิญ(จริงๆ)มาเจอกัน... และเหล่า(สาม)คนที่เห็นตั้งแต่ต้นจนจบในพุ่มไม้ หนึ่งในนั่นหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย แชะ
'เมื่อกี้...'
มิกะที่ติดสตั้นกับภาพเมื่อครู่จนเผลอนิ่งค้าง เหมือนเธอจะได้เปิดประตูสู่โลกใบใหม่
ไม่อาจมองเจ้าหมอนี้เหมือนเดิมได้อีกต่อไป...
อ๊ะ
ฉันที่เหมือนได้สติขึ้นมาจากภาพลวงตาหลังเห็นใบหน้านั้นแดง มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปร่งก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดขึ้นมา
"ร้องไห้ทำไมหรือ?" สองมือประคองคางเด็กชายที่สติยังกู้ไม่กลับ
เขาเสียสติหลังจากถูกเห็นความลับที่หน้าอับอาย
ก่อนจะได้สติอีกทีเมื่อเด็กหญิงหน้าสวยกำลังเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างชำนาญจนสะอาด(ทำให้มิคังจนชิน) แต่ใบหน้าน่ารักของตัวเองที่เปื้อนฝุ่นกลับไม่สนใจมัน
"ทะ ทำอะไร!" เด็กชายใบหน้าขึ้นสีแดงระเรือเขารีบผละออกจนหงายหลัง หัวใจรู้สึกเต้นแรงจนไม่รู้ว่าเพราะใบหน้านั้นเข้ามาใกล้เกินไป หรือเพราะโดนเห็นความลับตัวเองกันแน่
"เช็ดน้ำตา?" มิกะตอบอย่างมึนๆ
รูกะหน้าแดงแปร๋ดเพราะตัวเองเผลอใส่อารมณ์ร่วมอินเกินไปหน่อยจนร้องไห้จริงๆ
"ฉันเช็ดเองได้!" รูกะคว้าผ้าเช็ดหน้าของอีกฝ่ายมาก่อนจะเช็ดเองอย่างที่พูด สายตาก็มองเด็กผู้หญิงที่กำลังแสดงสีหน้ามึนๆเบื้องหน้าอย่างระแวงระวัง
ริมฝีปากเม้มแน่นและกำลังคิดว่าจะขู่ยังไงให้ผู้หญิงตรงหน้านี้กลัวจนไม่กล้าเอาเรื่องของเขาไปเล่าให้คนอื่นฟัง
"นายเป็นคนอ่อนโยนดีนะ" สับพลันมิกะก็ยิ้มเอ็นดูขึ้นมาทำให้บรรยากาศอึดอัดผ่อนคลายมากขึ้น
"เป็นครั้งแรกเลยล่ะ ฉันไม่เคยเห็นคนใจดีกับสัตว์แบบนี้เท่านายมาก่อน"
...และอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ฉันเห็นร้องไห้ให้สัตว์หลังเจอกันช่วงสั้นๆ
"ฉัน...มะ ไม่ใช่" รูกะหน้าแดงเขาพูดตะกุตะกัก อยู่ๆก็ได้รับการ์ดคนดีมา
"ท่าทางเย็นชาไม่เหมาะกับนายเลยนะ เวลาเธอยิ้มออกจะสวย ทำไมไม่ยิ้มและหัวเราะให้มากขึ้น?"
รูกะกลั้นหายใจกับรอยยิ้มที่ดูงดงามตรงหน้า เขาหลบสายตาลงพร้อมแก้มที่แดงระเรื่อเล็กน้อย นัยน์ตาสีฟ้าครามหลุบลงพร้อมกับครุ่นคิด
....ถ้านัทซึเมะไม่ยิ้ม ฉันก็จะไม่ยิ้มเหมือนกัน
เวลาที่นัทซึเมะเจ็บปวด
ฉันไม่อยากจะสนุกอยู่คนเดียว...
"เธอ..." รูกะกำลังอ้าปากพูด ถ้าเป็นเธอคนนี้อาจจะไม่เอาเรื่องเมื่อกี้ไปบอกคนอื่น...
"คุณมิกะ! กลับมาแล้วหรือครับ" โทบิตะร้องออกมาเสียงดังแทรกพอดี
พร้อมกับทั้งสามคนที่หลบออกมาจากที่ซ่อนใกล้ๆแถวนั้น
"....!???" รูกะเบิกตากว้าง!
'พวกนาย....! ทำไมมาจากตรงนั้น'
"มิกะ! ทำไมมอมแมมเป็นลูกหมาแบบนี้เนี้ย!? เสื้อผ้าก็เปื้อนฝุ่นหมดเลย! ตลอดทางนี้ลำบากมากเลยสินะ"
มิคังกระโดดกอดน้องสาวฝาแฝดที่เพิ่งมาถึง ก่อนจะรีบปัดใบไม้และฝุ่นบนหัวมิกะออก
"จะว่ายังไงดีล่ะ ภาพเมื่อกี้รู้สึกเหมือนกับความเหนื่อยยากที่ผ่านมามันสูญเปล่าเลยเนอะ" โฮตารุบ่นถึงพวกแผนกม.ต้นที่มาตอนท้ายของฉากจบ
'ถ้าจะมาล่ะก็น่าจะมาให้เร็วๆกว่านี้หน่อยสิ เจ้าพวกฝ่ายดูแลสัตว์'
"แหม...แต่ก็ได้เห็นอะไรดีๆด้วยนะ.." มิคังหันไปมองโฮตารุ พร้อมกับไหล่สั่นเล็กๆจนแทบมองไม่เห็น
"มิคังจังเสียงสั่นแนะ.." โทบิตะเอ่ยเตือนให้มิคังเพลาๆกับมุมปากที่กำลังกระตุกนั้นอยู่
"???" มิกะที่แสดงสีหน้างงงวยอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น?
เธอเป็นคนเดียวที่เหมือนจะตามเรื่องราวของพวกเขาไม่ทัน 'ทำไมทั้งสามคนไปหลบซ่อนอยู่ตรงนั้น แล้วไหนรูกะถึงมาอยูที่นี่ได้?'
เธอคิดอย่างสับสน ขณะที่รอมิคังดึงยางมัดผมสีแดงของเธอออก คลายเปียสองข้างที่ดูยุ่งเยิงเพราะผ่านต้นไม้ระหว่างทางมา
ตอนนี้เธอมอมแมมมากจริงๆ เพราะตอนขับขี่สกู๊ตเตอร์หงส์มา บังเอิญไม่ทันมอง(เผลอเหม่อ)เลยไปชนกับพุ่มไม้
เพราะเห็นต้นไม้มันเยอะจนขี่ลำบาก เธอจึงวิ่งฝ่าพุ้มไม้มาเอา เพื่อใช้เป็นทางลัดที่ใกล้กว่า
ฉึบ
ปล่อยให้ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนกลายเป็นลอนสวย
"แต๋นแต๊น! กลับมาสวยเรียบร้อยเหมือนเดิมแล้ว!" มิคังโบกดอกไม้และแสงสปอตไลท์ฉายไปยังเด็กหญิงอย่างเวอร์วัง
โทบิตะตบมุขมิคัง "ก็แค่ปล่อยผมลงเองไม่ใช่เรอะ!" ถึงแม้จะดูดีขึ้นเพราะลอนผมก็เถอะ..(แก้มแดง)
ในมุมหนึ่งที่ทั้งสี่คนกำลังคุยกันอยู่ รูกะที่เหมือนเป็นคนเดียวที่กำลังเดือด
'ทั้งๆที่สัญญาแล้ว...ว่าจะไม่ดู....'
ใบหน้าหล่อติดสวยกำลังมืดครึมของแท้ เมื่อรู้ตัวว่าโดนทั้งสามคนหลอก หัวใจที่เต้นตึกตักเมื่อกี้ค่อยๆสงบลงจนเย็นยะเยือก..เส้นเลือดบนหน้าผากกำลังเต้นตุบๆ
ก่อนจะลุกขึ้นหนีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของมิคัง ที่เผลอเหลือบมองแล้วดันนึกถึงฉากก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้
"ขอโทษ ฮะฮะฮะ ก็มันตลกนี่นา เพราะอย่างนี้ถึงได้ปิดบังสินะ"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ฉันหันไปถามมิคังที่กำลังหัวเราะจ่อจี่ และโฮตารุที่วิ่งตามรูกะก่อนจะหยิบรูปถ่ายแบล็คเมล์ขึ้นมาขู่ให้มาด้วยกันซะดีๆ
"คืออย่างนี้ ฮิฮิ" มิคังเช็ดน้ำตาเล็ดก่อนจะเล่าเรื่องรูกะทุกอย่างให้มิกะฟังทั้งหมด
....
70%
☆*。♪ อย่าฝืนทำตัวเป็นคนไม่ดีเลย ~♬ เพื่อนพ้องในป่าดูออกหมดแล้ว นายเป็นเลิฟลี่อนิมอลบอย ~♬☆
มิคังในชุดลูกเจี๊ยบสีเหลืองจับมือกับมิกะที่สวมชุดลูกหมาสีน้ำตาล กำลังจับมืออีกข้างกับโฮตารุใส่ชุดหมีสีดำและประธานห้องลุคกระต่ายขาว
"รูกะเปี๊ยบ เมื่อกี้นายทำได้ดีมากเลยนะ เจี๊ยบ~เจี๊ยบ " มิคังพูดล้อเลียนผสมความเอ็นดู
"เป็นคนอ่อนโยนมากๆเลย โฮ่ง~โฮ่ง" มิกะพูดเสริมด้วยเสียงนุ่มนวล เหมือนว่ายังเห็นรูกะยังเขินไม่พอ โฮตารุและโทบิตะพร้อมใจร้อง
โทบิตะพูดเขินๆ : "ดิ๋ง~ดิ๋ง"
โฮตารุพูดหน้าตาย : "หมี~หมี"
"พะ พวกนายนี่-.." เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำเสียงสั่น โกรธจนพูดไม่ออก "ถ้าเกิดมีเวลามาพูดเล่นบ้าๆก็ไปสักทีเหอะ!"
สุดท้ายจากสี่คนที่เดินทางกลายเป็นร่วมทีมห้าคน(โดนแบล็คเมล์) ระหว่างเดินทางมิคังก็ครุ่นคิดขึ้นมาได้
"ทำไมรูกะถึงต้องทำตัวอย่างนั่นล่ะ หรือมีเหตุผลที่ยิ้มไม่ได้เหรอ" ทั้งๆที่ดูออกเป็นคนรักสัตว์ ซือและบ๊องๆจะตายไป
"คงมีเหตุผลส่วนตัวล่ะมั้ง มิคังอย่าไปล่วงความลับเขาสิ ใครๆก็ต้องมีความลับส่วนตัวสักเรื่องสองเรื่องใช่มั้ยล่ะ?"
มิกะหยิกแก้มแฝดพี่ตัวเองที่ชอบกินเผือกชาวบ้านไปทั่ว เผลอๆหน่อยเป็นไม่ได้ต้องไปยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่เรื่อย เพราะแบบนี้ไงถึงให้อยู่ห่างสายตาไม่ได้
"โอยๆ ก็แหม.." มิคังลูบแก้มแดงๆตัวเองพูดเสียงเศร้าที่โดนน้องสาวที่รักทำตาดุใส่ เธอยังเศร้าไม่หายเลยที่โดนโฮตารุดุใส่ตอนนั้น
"ก็สงสัยนี่นาว่าทำไมต้องเลียนแบบเหมือนนัทซึเมะนั่นด้วย ไปเลือกเลียนแบบจิตใจเน่าเสีย-" ก่อนที่มิคังจบประโยคเสียงตะโกนโกรธเกรี๊ยวดังขึ้นแทรกก่อน
"เธอไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้น! เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย!?" รูกะกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาสีฟ้างดงามกำลังเป็นประกายหงุดหงิด
"อย่ามาว่านัทซึเมะนะ ...นัทซเมะน่ะ เขามีพลังที่ไม่อยากมี...อย่างพวกเธอ" ขนตาเป็นแพรของอีกฝ่ายสั่นระริก ก่อนจะค่อยๆหลุบลงมองพื้นนิ่ง
"จะไปเข้าใจความรู้สึกของนัทซึเมะได้ยังไง..."
...พลังที่ไม่อยากจะมี..
แววตาที่เจ็บปวดเหลือทนของรูกะทำให้พวกเราทุกคนเงียบ... "ขะ ขอโทษ..." มิคังรู้สึกผิดเธอพูดเสียงอ่อยๆ
รูกะเงียบไปครู่หนึ่งเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหุนหันพลันแล่นเกินไป "ช่างมันเถอะ"
"...." ถึงแม้รูกะจะพูดแบบนั้นแต่ทุกคนก็ยังคงเงียบ เหมือนกำลังครุ่นคิดถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของรูกะ
"จริงสิมิจังมิคัง.." โฮตารุหยิบกล้วยขึ้นมาแล้วปอกเปลือก "พวกเธอค้นพบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับอลิซของตัวเองหรือยัง"
มิกะและมิคังมองสบตากัน โฮตารุกินกล้วยที่ถือพลางพูดดัก "สักนิดก็ยังดีนะ ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองมีอลิซแบบไหน ถึงชนะเกมนี้ได้เจ้าพวกในห้องก็คงไม่ยอมรับแน่"
"อะ...อือ" มิคังเลิ่กลั่นแปลกๆ เพราะเธอลืมเรื่องนั้นไปเลย ระหว่างทางมีแต่เรื่องวุ่นวายจนถูกดึงดูดความสนใจไปหมด เราเอาแต่คิดว่าต้องพยายามข้ามป่านี้ไปให้ได้เท่านั้น
แต่ถ้าค้นหาอลิซไม่พบทั้งๆแบบนี้ล่ะก็ เราคง..อยู่ที่โรงเรียนนี้ต่อไม่ได้
อุตสาห์ได้พบโฮตารุแล้วทั้งที ไม่อยากแยกจากกันอีกเลย...
"พอเดาได้นิดหน่อยแล้วล่ะ"
แต่อยู่ๆมิกะที่อยู่ข้างๆเธอก็พูดขึ้นมา
เอ๋
ทุกคนหันไปมองหญิงสาวกำลังปัดปอยผมทัดหูอยู่ ดวงตาสีฟ้าทะเลหลุบลงกระพริบแพรขนตาเบาๆ
"ยังไม่แน่ใจหรอกว่าถูกต้องไหม แต่อาจจะต้องลองก่อน... ไม่แน่นั้นอาจจะเป็นอลิซของมิคังด้วย"
มิกะพูดเสียงนุ่มอย่างสะดวกสบายทำให้มิคังใจเต้นตึกตัก
"อ๊า! ทำไมเธอฉลาดจังเลยมิก้าา~ ฉันดีใจจังที่เธออยู่นี่" ถูไถ่แก้มน้องสาวด้วยความรัก ไม่ต้องสงสัยในคำพูดของอีกฝ่าย มิคังเชื่อน้องสาวอย่างสนิทใจ
ความไว้ความใจนี้ทำเอารูกะและโทบิตะมองอย่างโง่งม
"เฮ้อ..ก็ดี อย่างน้อยก็ยังมีข้อสงสัย" โฮตารุถอนหายใจโล่งอก
ถ้าปล่อยให้มิคังคิดล่ะก็ยังไงก็คงคิดไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นมิจังก็พอมีความหวังอยู่...
"ทำไมดูมั่นใจจังเลยว่าเธอจะค้นพบอลิซได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าพูดเพื่อปลอบใจพี่สาวตัวเองหรอกเรอะ"
รูกะกอดอกพูดในสิ่งที่โทบิตะก็แอบคิดเล็กน้อย ว่ามิกะจังพูดขึ้นเพื่อให้มิคังจังสบายใจเท่านั้น
"นั้นน่ะ.." ก่อนที่มิคังจะได้ผายลมสีรุ้งอะไรอีก เสียงเหยียบใบไม้มาจากด้านข้าง ปรากฏร่างของใครที่ทุกคนในที่นี่ไม่ได้คาดหวังเอาไว้
"นัทซึเมะ..? ทำไมมาอยู่ที่นี่.." รูกะพึมพำอย่างแปลกใจ
ผิวสีน้ำผึ้งสุขภาพดีโดนเงาของต้นไม้บดบัง ดวงตาสีแดงหรี่ลงมองทุกคนก่อนจะหันไปมองมิคังและมิกะ
"รูกะ กลับได้แล้ว เกมมันจบลงแล้ว" นัทซึเมะเอ่ยอย่างระงับอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นอยู่ข้างใน
"ผู้หญิงคนนี้ขาดคุณสมบัติ รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!"
"หา...เดี๋ยวเหอะ ทำไมฉันจะต้องไปด้วย..!" มิคังคิ้วขมวดหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดอย่างไม่มีเหตุผล แต่มิคังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังกระตุกหนวดเสือที่กำลังระงับอารมณ์อยู่
ปึก
เสียงเส้นเลือดบนขมับเต้นตุบๆกับเสียงโวยวาย นัทซึเมะกัดฟันแน่นดวงตาสีแดงฉายแววรำคาณ อยากหาอะไรเพื่อหุบปาก เร็วเท่าความคิดมือของเขายื่นออกไปทางมิคัง
เพี๊ยะ!
เสียงตบอย่างสับพลัน พร้อมมิคังที่ขาทรุดลงพื้นเนื่องจากเผลอสบสายตาที่โกรธอย่างเย็นชาของนัทซึเมะ
ในตอนที่มือยื่นออกมามิคังคิดว่าตัวเองจะโดนฆ่าซะแล้ว
'น่ากลัว!' อยู่ๆข่าวลือที่ประธานห้องพูดให้ฟังระหว่างที่รอมิกะในป่า ที่พูดว่าแผนกม.ต้นมีข่าวลือว่านัทซึเมะเคยฆ่าคนตาย
แววตาเมื่อกี้ทำให้เธอคิดว่าตัวเองกำลังตายแล้วจริงๆ!
แต่ทว่าโชคดีที่ถูกหยุดเอาไว้โดยมือสีขาวเล็กข้างหนึ่ง
"...!?" นัทซึเมะมองมือตัวเองที่ขึ้นรอยแดงบนหลังมืออย่างแปลกใจ... ก่อนจะค่อยๆหันไปมองเจ้าของผ่ามือหนักเมื่อครู่
"อา..."
มิกะหอบหายใจอย่างตื่นตระหนกเมื่อร่างกายไปไวโดยสัญชาตญาณ พอรู้ว่ายัยพี่สาวโง่ของเธอจะเป็นอันตราย ร่างกายก็ไปไวกว่าความคิด
แรงตบเมื่อกี้ใช้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี
แต่เมื่อฉันทำแบบนั้นไป เธอก็ต้องเตรียมใจที่จะถูกความโกรธเปลี่ยนมาลงที่ตัวเอง
พร้อมๆกับที่ทุกคนก็พากันคิดได้ นัทซึเมะก็พุ่งใส่มิกะหลังกระแทกติดต้นไม้เสียงดัง
ตึง! "โอ๊ย"
สองมือของเธอโดนนัทซึเมะกดเอาไว้แน่นจนสั่น อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ตัวว่าถ้าปล่อยมือเธอจะต้องโดนตอบโต้แน่นอน เพราะคนน้องไม่เหมือนคนพี่ที่ไม่รู้วิธีการต่อสู้
เขายังคงจำร่างเล็กกระทัดรัดนี้จับร่างสูงกว่าตัวเองหลายคืบจับทุ่มได้อย่างง่ายดาย
"มิกะ!?" มิคังได้สติสองขารีบลุกขึ้นยืน
โฮตารุก็พร้อมที่จะก้าวเข้ามาช่วยมิกะทันที สองมือล้วงกระเป๋ากระโปร่งเตรียมหยิบลูกระเบิดควันออกมา
"อย่าขยับ!" ดวงตาคมดุเหยี่ยวกวาดมองคนข้างหลังเพื่อเตือน
กึก
พวกมิคังและโทบิตะหยุดชะงักกับที่เมื่อนึกถึงอลิซไฟของนัทซึเมะขึ้นมาได้ แถมตัวประกันยังอยู่ในมือของเขาอีกต่างหาก
"ฉันเกลียดคนที่ไม่สนใจกฏที่ฉันตั้งขึ้นมา หนำซ้ำยังเอารูกะมาใช้ประโยชน์อีก ใช้วิธีที่สกปรกเพื่อเกมนี้"
นัทซึเมะพูดอย่างโกรธเคือง ดวงตาคมหรี่ลงเพื่อเป็นการเตือนพวกเธอ
"และเธอ...ฉันไม่ยกโทษให้คนที่เป็นศัตรูและต่อต้านฉัน" หันกลับมาสบดวงตาสีฟ้าครามที่ดื้อรั้นของหญิงสาว
เขาเกลียดดวงตานี้....แววตาที่ไม่กลัวอะไร
มันทำให้เขาปวดหัว...
....
"นารุ! แย่แล้วล่ะพวกเด็กๆน่ะ"
นารุมิหันขวับมามองภายในลูกแก้ว เขาเห็นนัทซึเมะที่กำลังจะโจมตีมิคัง ก่อนจะถูกหยุดโดนมิกะ ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังลงโทษคนที่เข้ามาแทรกแชง
จากนั้น...เปลวไฟก็ลุกท่วมขึ้น!
"นี่!?" นารุมิตกใจเมื่อเห็นนัทซึเมะใช้อลิซตัวเอง
"นัทซึเมะไปถึงที่นั่นแล้ว!? เร็วเข้าไปที่ป่าเหนือ"
ใบหน้างดงามของชายหนุ่มแสดงสีหน้าจริงจังก่อนจะหันหลังวิ่งออกไป
++++++++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่านทุกคอมเม้นเลยนะแต่ไรท์ไม่ได้ตอบ~ เลยเอามาให้อีกตอนหนึ่ง
**ปล.งานลูกค้ารอไรท์อยู่ คงต่อได้เท่านี้แหละ ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ ; - ; //โดนกระทืบ แอ่ก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น