Fic Miraculous ladybug มหัศจรรย์ปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #7 : จิ้งจอกมหัศจรรย์ตอนที่7: นาธาเนียล...100%

[ผมชอบรอยยิ้มของเธอ...แต่

.

.

.

รอยยิ้มนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาเพื่อผม..]

"ธาน.."

"นาธาน..."

"นาธาเนียล!"

เฮือก!

"คะ ครับ!"

เสียงเรียกที่ดังก้องทั่วห้อง ทำให้'นาธาเนียล'เริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังนั่งอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์ และกำลังฟังการบรรยายของครูประจำวิชา

"นี่เธอมัวแต่วาดอะไรอยู่!" เสียงแหลมสูงของครูประจำวิชาวิทยาศาสตร์ เรียกให้เพื่อนๆในห้องต่างหันมามอง 

ร่วมถึงหญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มเจ้าของนัยน์ตาสีไพลิน

นาธานรีบก้มหลบสายตาที่มาริเน็ตหันมามองอย่างสนใจทันที เขารู้สึกอับอายมากเมื่อเห็นเพื่อนๆในห้องต่างหันมามองด้วยความสงสัย

'ชิบ..หายแล้ว' 

ไดอาน่าที่นั่งอยู่ข้างๆนาธาน แต่เธอสะกิดบอกเขาให้เก็บสมุดวาดรูปการ์ตูนไม่ทัน เพราะเธอก็มัวแต่แอบมองนาธานตอนวาดรูปอยู่น่ะสิ!

ก็ตอนเขาตั้งใจวาดรูปมันสวยนี้นา!?

"เพราะเธอมัวแต่วาดรูปการ์ตูนอยู่แบบนี้ไง เดี๋ยวก็ได้ตกวิชาวิทยาศาสตร์หรอก!" 

อ๊ะ

กระดาษที่เด็กหนุ่มอุสาวาด ถูกมิสเตอร์เมนเดลิฟดึงขึ้นมาดูก่อนเธอจะโยนทิ้ง 

แต่ไดอาน่ารีบคว้าเอาไว้ เพราะเมนเดลิฟเธอหันตัวเร็วมาก ทำให้องศาภาพที่เดิมแล้วจะตกโต๊ะเกือบหล่นตกพื้น 

"ผมเสียใจ.." เสียงทุ่มเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิดพร้อมทำหน้าจ๋อย.. นาธาเนียลพอรู้อยู่ว่าตัวเองผิดจริง ที่ดันเอารูปออกมาวาดตอนครูกำลังสอนอยู่

"เธอเดินไปพบห้องครูใหญ่จะดีกว่า แล้วก็หยุดวาดภาพปัญญาอ่อนพวกนี่ซะ! ก่อนที่เธอจะเสียใจจริงๆ!" 

เมนเดลิฟว่าแบบนั้นพร้อมไล่นาธานออกไปพบครูใหญ่ ไดอาน่าที่กำลังจะคืนกระดาษแผ่นนี้ให้นาธาน แต่เมื่อหันกลับมาชายหนุ่มก็ลุกออกไปแล้ว

"นา-"

ตุบ!

ฉันที่กำลังจะลุกออกไปพร้อมเอ่ยเรียกนาธาน แต่อยู่ๆนาธาเนียลก็ล้มลงไป เพราะสะดุดกระเป๋าของเพื่อนโต๊ะข้างๆ 

ทำให้สมุดสเก็ตซ์ภาพในมือหล่นไปใกล้โต๊ะโคลอี้ หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองฉวยโอกาสนี้หยิบมาเปิดดูทันทีก่อนจะแสร้งร้อง'อุ๊ย'ออกมาดังๆ

"ดูสิซาบรีน่า! เขาวาดตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮิโร่ด้วย แล้วดูสิ!เขาช่วยใครไว้.. มาริเน็ตไง!"

"ไม่อยากจะเชื่อเลยนาธาเนียลชอบมาริเน็ตล่ะ!"

"!?"

มาริเน็ตที่ได้ยินชื่อตัวเองในบทสนทนาหันมาเบิกตากว้าง เธออ้าปากเหวอตกใจเพราะไม่รู้ว่ามีเพื่อนในห้องแอบชอบตัวเอง 

"...!?"

ส่วนนาธาเนียลเขานั้นกำลังอ่ำอึ้งอยู่จึงไม่ได้เถียงโคลอี้ออกไป เพราะนาธานไม่คิดว่าโคลอี้จะพูดแบบนั้นออกมา.. 

ทำให้ทุกคนในห้องต่างคิดว่า ความเงียบคือการตอบรับว่าชายหนุ่ม กำลังแอบชอบมาริเน็ตอยู่จริง 

"โคลอี้!...เอาสมุดคืนนาธานนะ" ฉันที่เริ่มทนไม่ไหวแล้วเพราะโกรธแทนนาธาเนียล ความลับแตกต่อหน้าคนที่ชอบไม่พอ ยังมาโดยคนอื่นเปิดโปงอีก แต่ไดอาน่าก็พยายามรักษาภาพลักษณ์สงบนิ่งของตัวเองเอาไว้

เกิดมาเป็นลูกผู้ดีที่ผู้ปกครองเข้มงวด เรื่องภาพลักษณ์นี้มันลำบากจริงๆ..

"อะไรกันไดอาน่า..เธอไม่คิดแบบฉันเรอะ?" 

"คิด! ฉันคิดว่าเธอไม่ควรเข้าไปสอดยุ่งเรื่องของคนอื่น" 

โคลอี้รู้สึกเสียหน้าทันทีที่เห็นว่าไดอาน่าเข้าข้างนาธาเนียล 

"อะ เอาคืนมานะ!" เด็กหนุ่มตะโกนใส่โคลอี้อย่างที่ไม่เคยทำ เป็นจังหวะเดียวกับที่นาธานแย่งสมุดคืนได้ แล้วโคลอี้ก็ปล่อยให้นาธานแย่งคืนไปโดยไม่ได้คิดจะตามตอแยต่อ เพราะเธอไม่อยากจะมีเรื่องกับไอดอลที่ชอบ

ทันใดนั้นมิสเตอร์เมนเดลิฟก็ได้เอ่ยไล่ให้นาธาเนียลรีบออกจากห้องไป.. เพราะเรื่องมันชักจะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว

"ส่วนคุณซีมัวร์! นั้นคุณกำลังจะไปไหน" นางเมนเดลิฟรีบพูดทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่ากำลังจะลุกออกจากห้องเรียน

"หนูมีส่วนผิดที่ไม่ได้เตือนนาธาเนียลเรื่องวาดรูปค่ะ หนูจะไปรับผิดชอบด้วย" 

"เธอจะได้รับผิดชอบแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้! กลับไปนั่งที่ซะก่อนที่ฉันจะหักคะแนนคุณ!" 

"แต่-.." 

เธอจะเอ่ยแย้งแต่ทว่าเมื่อเห็นสายตาของครูสาวจ้องเขม็จ เธอเลยต้องยอมลงให้มิสเตอร์เมนเดลิฟ... ในภาพใบเล็กๆที่นาธานวาดเป็นมาริเน็ต มันยังอยู่ในกำมือเธออยู่เลย

ชั่วโมงเรียนนั้นเธอเป็นห่วงเด็กหนุ่มผมสีแดงจนขมวดคิ้วทั้งคาบ  แล้วก็โดนมิสเตอร์เมนเดลิฟกลั่นแกล้งทั้งคาบด้วยเช่นกัน..

"คุณซีมัวร์ ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของเคมีกลุ่ม A คืออะไร?"

"ชื่อทางวิทยาศาสตร์คือ ซิกเอเลอร์xxxค่ะ" 

"แล้วความสามารถพิเศษมันล่ะ"

"สามารถแพร่กระจายและแทรกซึมไปปะปนกับกลุ่มอื่นโดยที่ไม่ถูกหลอมเป็นอย่างอื่น อีกทั้งยังทำให้ตัวเองเปลี่ยนสีเพื่อทนทานต่อความร้อน และปัจุบันนักวิทยาศาสตร์ชาวอังกฤษคนหนึ่ง ยังตรวจพบว่ามันยังทำหน้าที่อย่างอื่นได้อีก ถ้านำไปทดลองกับกลุ่มX-Z..."

"โอเค!  พอแล้ว! พวกเธออย่าลืมเอาคุณซีมัวร์เป็นแบบอย่างด้วยล่ะ!" เมนเดลิฟที่ฟังเด็กสาวยังไม่จบก็สั่งให้พอ เพราะฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่าไดอาน่าตอบถูกและยังเกินคำถามอีกด้วย ทำให้เมนเดลิฟมองเห็นสาวในแง่บวกมากขึ้น

"ขอบคุณค่ะมิสเตอร์เมนเดลิฟ" ไดอาน่ายิ้มรับคำชมนั่น ก่อนเธอจะเอ่ยขอบคุณแล้วนั่งลง 

เฮ้อ..

ฉันแอบถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อทุกอย่างจบลงซะที... ไดอาน่ารู้สึกโชคดีมากที่เรียนเนื้อหาพวกนี้จากที่บ้านมาก่อนแล้ว แต่ก็แอบนึกสยองเมื่อคิดถึงบทเรียนตลอด14ปีที่เธอเรียนมา

ไม่รู้ว่าตัวเองเรียนลงไปได้ยังไง..โดยที่ยังไม่ตายด้วยโรคเส้นเลือดสมองแตกเสียก่อน

"ให้ตายสิพวก! เธอมันสุดยอดชะมัดเลย" นีโน่มองการตอบคำถามของไดอาน่าอย่างนึกทึ่ง มีบางข้อที่มิสเตอร์เมนเดลิฟเอาความรู้ของชั้นปีที่สูงกว่ามาแกล้งถามเธอด้วย แต่ไดอาน่าก็ตอบได้หมด 

"เธอน่าทึ่งชะมัด" เอเดรียนเอ่ยกระซิบกับนีโน่เบาๆ ก่อนจะหันมาตั้งใจฟังครูเมนเดลิฟพูดต่อ

"ต่อไปเป็นการแบ่งกลุ่มนำเสนอฟิสิกส์อนุภาคกลุ่มแรกคือนีโน่.. เอเดรียนและอัลย่า นอกจากนี้แล้วยังมีไดอาน่า เพราะคุณเพิ่งเข้ามาใหม่ทำให้จำนวนห้องไม่เท่ากัน คุณเลยต้องอยู่กลุ่มกับพวกเขา โอเคไหม?"

"ได้ค่ะ" เธอพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมแอบได้ยินเสียงมาริเน็ตหันไปกระซิบข้างหูกับอัลย่าว่า 'เธอโชคดีจัง! ฉันก็อยากอยู่กับเอเดรียน'

"เยส!" นีโนและเอเดรียนพอรู้ว่าได้อยู่กลุ่มเดียวกัน พวกเขาก็แสดงความยินดีด้วยกันชนหมัด

"กลุ่มถัดไปคือ ซาบรีน่า..โคลอี้และมาริเน็ต"

"โชคร้ายจัง!"

มาริเน็ตที่ได้ยินว่าตัวเองอยู่กลุ่มเดียวกับโคลอี้ก็ถึงกับหมดอาลัยตายอยาก มีอัลย่าตบไหล่ปลอบอยู่ข้างๆเพราะพวกเธอได้แยกกลุ่มกันอยู่ แต่พออัลย่าบอกว่าจะพยายามพูดถึงเธอบ่อยๆในระหว่างอนุภาคและฟิสิกส์ ทำให้มาริเน็ตมีสีหน้าดีขึ้นมาก

ไดอาน่าก็มองปริบๆ.. ดูเหมือนว่าเพราะเธอเข้ามา จะทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปนิดหน่อยแต่ก็ไม่มีผลกระทบอะไรมาก 

พรึ่บ

"เอ่อ ครูคะ ให้มาริเน็ตไปอยู่กลุ่มอื่นได้ไหมคะ ซาบรีน่ากับหนูทำแค่สองคนดีกว่า หรือไม่ก็ให้ไดอาน่ามาอยู่กับกลุ่มเราก็ได้" โคลอี้ยกมือขึ้นแทรกและเอ่ยถาม

"นี่เป็นงานนำเสนอกลุ่ม...ไม่ใช่งานคู่! และฉันก็จดชื่อพวกเธอลงไปแล้ว ยอมรับซะ" มิสเตอร์เมนเดลิฟมองโคลอี้ทันทีที่พูดจบ ทำให้โคลอี้บ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด

เหมือนเธอจะได้ยินโคลอี้พูดว่า'ฉันเกลียด..คำว่ายอมรับซะ' พร้อมกับสายตาที่หันมามองมาริเน็ตเขม็จ แน่นอนว่ามาริเน็ตก็ไม่ยอมแพ้เพราะเธอก็ถลึงตากลับไปเช่นเดียวกัน

อา

กลุ่มนี้ท่าจะไม่รอด....

กริ๊งงงงง!

เสียงออดหมดเวลาเลิกคาบเรียนพอดี ทุกคนเลยพากันทยอยลุกเก็บของเพื่อไปห้องล็อกเกอร์ ฉันที่เพิ่งไปขอกุญแจสำรองสำหรับล็อกเกอร์ใหม่ของตัวเอง ก็เข้ามาทันตอนที่มาริเน็ตและโคลอี้กำลังเถียงกันอยู่

"ทำไมฉันต้องมาตอนนี้ด้วยละเนี่ย..." เธอกุมขมับกับตัวเองเบาๆ 

ก่อนจะเดินไปเปิดล็อกเกอร์ที่อยู่อีกฝั่งจากพวกมาริเน็ต แต่เธอก็ยังคงได้ยินการโต้เถียงของโคลอี้กับมาริเน็ตชัดเจน

"ไม่เป็นไรมาริเน็ต! พวกเราก็ช่วยกันหาข้อมูลและให้โคลอี้นำเสนอ แค่นี้ก็เสมอภาคกันแล้ว" ซาบรีน่าเอ่ยแทรกขึ้นมา ทำให้มาริเน็ตคิ้วกระตุกทันที

"มันไม่เสมอภาคเลยอ่ะ พวกเธอทำงานกันแบบนี้หรือ!?"

"ใช่สิ พวกเราทำแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว ตอนที่ฉันเริ่มทำการบ้านให้โคลอี้แล้วพวกเราก็เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่นั้นมา!"

นั้นเพื่อนรักหรือเบ๊กันละนั้น...

ไดอ่าน่าที่แอบฟังหลังล็อกเกอร์แอบกระตุกยิ้มนิดๆ ก่อนจะกลับมาสนใจแจสเปอร์ที่โผล่ออกมาจากกระเป๋า

'ยัยนั้นท่าจะประสาท' แจสเปอร์เอ่ยกระซิบเบาๆ ทำให้ฉันเกือบหลุดขำเพราะท่าล้อเลียนของความิมันตลก 

ก่อนแจสเปอร์จะรีบมุดลงไปซ่อนในกระเป๋าสะพาย เมื่อฉันจัดเรียงกระเป๋าเป้ในล็อกเกอร์เรียบร้อย เธอก็หยิบกระเป๋าสะพายเล็กๆออกมาสวม ก่อนจะปิดล็อกเกอร์และล็อคด้วยกุญแจ

ส่วนโคลอี้กับซาบรีน่าและมารีเน็ตดูเหมือนกำลังคุยกันอยู่ ฉันจึงรีบเดินออกมาเลยก่อนที่โคลอี้จะเห็น

 แกร๊ก ปัง! 

"เฮ้ไดอาน่า วันนี้เธอว่างหรือเปล่า" เอเดรียนยืนพิงอยู่ที่หน้าห้องล็อกเกอร์พอดี เมื่อพวกเราสบตากันเขาก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาถาม

ฉันเลิกคิ้วแปลกใจที่ได้เจอพระเอกที่นี่ เพราะเมื่อกี้เห็นเหมือนเขาจะรีบออกไปแล้ว แต่ฉันก็มานึกได้ว่าเขาอาจจะมายืนรอนีโน่ที่กำลังคุยกับโรสข้างในก็ได้

"นายมายืนรอนีโน่เหรอ?" ฉันถามพร้อมสื่อสายตาว่านีโน่อยู่ข้างในนะ เอเดรียนก็หันไปมองหน้าห้องก่อนจะพยักหน้า 

"ก็ประมาณนั้นแหละ ว่าแต่วันนี้เธอว่างหรือเปล่า?" 

"วันนี้ตอนเลิกเรียนฉันมีนัดที่สตูรีโอคุณริชารด์น่ะ ทำไมหรือ?" พอฉันพูดจบเอเดรียนก็ทำหน้าเสียดาย ฉันจึงต้องเอ่ยถาม

"ว่าจะชวนไปทำรายงานน่ะ แต่...ถ้าวันนี้เธอไม่ว่างก็ไม่เป็นไร" เสียงทุ่มเอ่ยพร้อมเบี่ยงสายตาไปมองทางอื่นเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าท่าทางแบบนั้นเหมือนเขากำลังประหม่าอยู่?

จริงสินะ รายงานกลุ่มของมิสเตอร์เมนเดลิฟ ฉันได้อยู่กับอัลย่า..นีโน่และเอเดรียนนี่นา

แต่ไม่เห็นต้องรีบทำกันเลยนะมีเวลาตั้งหลายวัน... เด็กพวกนี้ชักจะขยันกันไปแล้ว

ฉันคิดในใจอย่างคร่ำครวญเพราะหลังจากนี้เธอมีตารางงานรออยู่อีก

"อื้มมม..ถ้างั้นเอาเป็นว่า...ไปทำวันหยุดที่ใกล้จะถึงนี้ดีไหม ไปทำที่คอนโดฉันน่าจะสะดวกกว่าด้วย" 

"ก็ดีนะ แต่ว่าคอนโดเธอ?" เอเดรียนทำหน้าแปลกใจ เขาคงสงสัยว่าทำไมฉันไม่เรียกว่าบ้าน 

"ฉันแยกออกมาอยู่คนเดียวน่ะ.. ว่าแต่ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อยสิ" ฉันเปลี่ยนหัวข้อพร้อมหยิบโทรศัพท์สีดำขึ้นมา 

เอ๋ ว่าแต่นี้เรียกว่าขอเบอร์ผู้บ่าวได้ไหมเนี้ยย

"อื้อ แปบนะ" เอเดรียนถึงได้รู้ตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาบ้าง พวกเราเลยแลกเบอร์มือถือกันประการเช่นนี้เองง

"ถ้างั้นเจอกันตอนบ่ายคาบห้องสมุดนะ" เด็กหนุ่มว่าพร้อมทำท่าจะหันหลังจากไป

"บาย/บาย"

เอ่ยลำลากันเล็กน้อยเพราะต่างคนต่างมีเรียนวิชาอื่น ฉันเห็นเอเดรียนวิ่งไปเรียนอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะหันหลังเดินออกไปบ้างแต่ก็เพิ่งมานึกออก พร้อมกับหันไปมองข้างหลังที่ไร้แววพระเอกแล้วอย่างแปลกใจ...

"ไม่ใช่ว่าเอเดรียนมายืนรอนีโน่หรอกเหรอ?"  

50%

...แล้วทำไมถึงกลับไปคนเดียวละ หรือว่าลืม? ไดอาน่ามองไปทางโน่นทางนี้ที ก่อนจะขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

"แปลกคน..."  

...................................................

...............................

..................

.............

....

..

ผ่านไปหลายชั่วโมง เผลอแปบๆก็มาถึงคาบเรียนสุดท้ายของวันแล้ว ไดอาน่ากำลังนั่งคิ้วขมวดใส่หนังสือ ทั้งๆที่เนื้อหาไม่ได้เข้าสมองเลยสักนิด..

ตอนนี้ทั้งห้องกำลังทยอยเข้ามาในห้องสมุดเพื่อหาหนังสือมาอ้างอิงกับการนำเสนอ

เหตุการณ์ช่วงเช้านั้นนาธาเนียลก็หายไปเลย เธอถามคนอื่นก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน...

อย่าบอกนะว่าปานนี้เขาคงจะ.. 

ตึง!

"...!?" 

เสียงตบโต๊ะดังตรงหน้าเบาๆปลุกภาวังค์ความคิดของเด็กสาวแตกกระจาย ไดอาน่าเงยหน้าจากหนังสือในมือมองคนมาใหม่

"สวัสดีฉันชื่ออัลย่า เธอเป็นเด็กที่เข้าเรียนมาใหม่วันนี้ใช่มั้ย" 

เด็กสาวผิวสีแทน เธอสวมแว่นสายตากรอบดำและมีเรือนผมสีน้ำตาลแซมส้มนิดๆ เธอเอ่ยอย่างเป็นมิตรพร้อมยื่นมือมาข้างหน้า 

'อัลย่าล่ะ! อัลย่าเธอมาทักฉันด้วย'  

ไดอาน่าคิดในใจอย่างวิ่งโลด แต่ภายนอกเพียงยิ้มบางๆแต่ก็ปิดประกายตาระยิบระยับไม่ได้ มือเรียวยื่นไปข้างหน้า

"สวัสดีจ๊ะ เรียกฉันว่าไดอาน่าก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก.." 

อัลย่าที่สังเกตเห็นประกายตาหญิงสาวดูเป็นมิตร เธอก็รู้สึกว่าเด็กใหม่คนนี้น่าคบหาดีแฮะ ก่อนพยักหน้าแล้วจับมือด้วยความยินดี 

"เช่นกัน วันนี้คาบเรียนครูเมนเดลิฟเธอตอบคำถามครูได้สุดยอดมากเลย! เธอทำได้ยังไงน่ะ"

"ก็อ่านหนังสือมาน่ะ"

ฉันกับอัลย่าพวกเรานั่งคุยเล่นกันไปพลางๆ  โดยตอนแรกถามเกี่ยวกับเรื่องเรียน ก่อนจะกลายเป็นเรื่องเกี่ยวกับฮิโร่และลามไปยังเรื่องเลดี้บัคและแคทนัวร์ซะงั้น

อัลย่ากำลังอวดเรื่องเลดี้บัคอย่างโน่นอย่างนี้ ฉันก็เลยอวดแคทนัวร์บ้างเพราะไม่เห็นเธอพูดถึงเลย กลายเป็นว่าพวกเรากำลังคุยเรื่องซุปเปอร์ฮิโร่ซะส่วนมาก

"เฮ้ มาแล้ว"

จนกระทั่งนีโน่และเอเดรียนเดินมาถึงที่โต๊ะถึงได้รู้ว่าพวกเราคุยกันนานมาก

"สาวๆกำลังคุยอะไรกันอยู่น่ะ ดูน่าสนุกดีนะ" 

นีโน่ที่บนคอสวมหูฟังและสวมหมวกสีแดงเอ่ยถามแหย่ขึ้นมาไม่ได้ พร้อมกับข้างหลังที่มีเอเดรียนเดินตามมาถึงติดๆ 

"พวกเรากำลังคุยเรื่องเลดี้บัคอยู่น่ะสิ! ฉันเพิ่งรู้ว่าไดอาน่าก็ชอบฮิโร่ด้วย ตอนนี้ฉันกำลังแนะนำเลดี้บล็อกของเลดี้บัคให้เธอดูอยู่" 

ไดอาน่าหัวเราะเล็กน้อยที่เห็นอัลย่าพูดกับนีโน่อย่างตระตือรือร้น ดูท่าเธอจะอยากได้คนมาเมาส์เรื่องฮิโร่มานานแล้วนะเนี้ย 

นีโน่เขาก็ทำท่าทางสนใจเรื่องที่พวกเราคุย ก่อนจะถูกขัดโดยเอเดรียนที่บอกให้เริ่มๆงานกันก่อนที่จะหมดเวลา

"มาเริ่มจากหาข้อมูลกันเถอะ"

หลังจากนั้นพวกเราก็แบ่งหัวข้ออนุภาคและฟิสิกส์คนละสองคู่ หาเนื้อหามาให้ได้มากที่สุด แล้วค่อยมาสรุปรวบร่วมจุดสำคัญกันอีกทีหนึ่ง 

"ถ้างั้นเดียวฉันกับอัลย่าช่วยกันหาตรงนี้เอง เหมือนกับว่าจะเคยเห็นผ่านๆ อัลย่าเธอจำตอนที่พวกเราหยิบหนังสือมาผิดได้ไหม มันน่าจะอยู่แถวๆนั้น"

"อ้อ ได้สิ" 

นีโน่กับอัลย่าไปหาเรื่องเกี่ยวกับอนุภาคกันสองคน ฉันกับเอเดรียนพวกเราก็ไปหาหนังสืออีกฝั่งหนึ่ง ในขณะที่เธอกำลังก้มๆเงยๆหาหนังสือที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับฟิสิกส์ที่ต้องการอยู่นั่น....

"หมายความว่ายังไงน่ะ ที่เธอว่าจะไม่ทำตามที่ฉันสั่งอีกแล้วน่ะ!"

"มาริเน็ตพูดถูก ฉัน.. ฉันไม่ใช่ทาสของเธอ!" 

เสียงโคลอี้กับซาบรีน่ากำลังถกเถียงกันอยู่ โดยมีมาริเน็ตนั่งกุมขมับอยู่ตรงกลาง 

"คือที่จริง..ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ.." 

มาริเน็ตทำหน้าลำบากใจ เพราะเธอไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าซาบรีน่าเป็นทาสโคลอี้

"แต่มาริเน็ตไม่ได้ซื้อหมวกเบเร่ต์สุดน่ารักที่ร้านกาเบรียล และฉันทำได้และบางทีฉันอาจจะให้ยืมกับเธอก็ได้"  โคลอี้หยิบหมวกเบเร่ต์ไปมา พร้อมกับมองซาบรีน่าอย่างมีเล่ห์นัย 

"เฮ้ ขอโทษนะ แต่เธอกำลังใช้สินบนเพื่อให้ซาบรีน่าทำงานให้เธองั้นเหรอ?"

มาริเน็ตที่เริ่มคิ้วขมวดเพราะเธอไม่ชอบ ที่โคลอี้ใช้ของล่อเพื่อเป็นสินบนทำรายงานให้เธอ แต่ในขณะเดียวกันที่ซาบรีน่าเริ่มมองหมวกเบเรต์ในมือโคลอี้ด้วยตาลุกวาว 

"ว้าว! มันเป็นหมวกที่น่ารักจริงๆ ถ้าฉันใส่มันคงดูเข้ากับฉันมาก" ซาบรีน่าพูดจบมาริเน็ตก็ทำหน้าเลอหราทันที เหมือนไม่คิดว่าซาบรีน่าจะเป็นคนแบบนี้ 

ไดอาน่าแอบมองลอดชั้นหนังสือเห็นถึงความวุ่นวายเล็กๆตรงนั้น เธอก็รู้สึกว่าโชคดีจังที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเอง...ไม่งั้นล่ะก็คงหนวกหูตายแน่เลย...

ฉันบอกแล้วว่าโคลอี้กับซาบรีน่าน่ะอยู่ด้วยกันได้ 

มาริเน็ตไม่เห็นต้องเข้าไปยุ่งเรื่องสายสัมพันธ์ของคนอื่นเลยนะ ไม่คิดบ้างหรือว่าที่โคลอี้กับซาบรีน่าอยู่ด้วยกันมาได้จนถึงตอนนี้ โดยที่ไม่มีใครต่างหนีไปก่อน...อาจเพราะพวกเธอมีส่วนที่เหมือนกันอยู่ก็ได้

โคลอี้กับซาบรีน่าต่างมีสิ่งหนึ่งที่ต้องการ.. โคลอี้ต้องการมือเท้าเพื่อทำอะไรทุกอย่างให้เธอเพราะเธอถูกเลี้ยงมาแบบตามใจและเอาใจซะส่วนใหญ่ 

ส่วนซาบรีน่าเธอก็หาผลประโยชน์กับโคลอี้ จึงไม่เคยเตือนอะไรที่เพื่อนสนิทสมควรกระทำเลย ถึงแม้ว่านั้นจะเป็นสิ่งที่ผิดและอาจจะทำให้โคลอี้นิสัยเสียยิ่งกว่าเดิม 

ซาบรีน่าบางครั้งก็ออกจะส่งเสริมโคลอี้ทำเรื่องผิดซะมากกว่า

แล้วก็มาริเน็ต...จริงๆฉันชอบเธอนะ แต่บางครั้งมุมมอง ของมาริเน็ตก็กระทำบางอย่างที่เหมือนโคลอี้เช่นกัน แต่โชคดีที่เธอมีคนที่รักเธอคอยเตือนในสิ่งที่ไม่ดี..

ทำให้เธอเริ่มเติบโตและคิดเอาเองได้..อย่างเช่นพ่อแม่ของมาริเน็ตและเพื่อนที่แสนดีอย่างอัลย่า 

ฉันแอบอิจฉาตัวเอกที่มีครอบครัวอบอุ่น ต่างจากฉันที่ต้องอยู่คนเดียวและทำอะไรเองซะส่วนมาก แต่เธอก็เป็นผู้ใหญ่พอที่รู้ว่าผู้ปกครองติดธุระที่จำเป็น 

รู้อย่างนั้นแต่มันก็อดน้อยใจลึกๆไม่ได้นี่นา...

ถ้าเธอไม่มีเศษความทรงจำส่วนหนึ่งอยู่ล่ะก็ ฉันก็ไม่ต่างจากเด็กน้อยคนอื่นๆที่ต้องการความเอาใส่ใจจากผู้ปกครอง ไม่แน่นะ ฉันอาจจะเหมือนโคลอี้ตอนนี้ก็ได้

ไม่สิ..ฉันไม่อยากเหมือนโคลอี้ซะหน่อย!     

"นี่ไดอาน่าฉันขอถามอะไรได้มั้ย?"

"หื้อ?"

ทันใดนั้นเสียงเอเดรียนที่หาหนังสือข้างหลังก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ เธอเลยผละออกมาดู

"ฉันได้ยินว่าเธอชอบเลดี้บัคเหรอ?" เสียงทุ้มที่แตกหนุ่มเอ่ยขึ้นมาเหมือนถามดินฟ้าอากาศ เธอเห็นเพียงแผ่นหลังและเส้นผมสีทองที่ขยับพริ้วไปมาแค่นั้น 

สงสัยความเงียบทำให้เอเดรียนต้องหาเรื่องคุย ฉันก็เลยตอบไปตามตรง ขณะที่สายตาเธอก็กำลังมองรายชื่อบนชั้นหนังสือไปด้วย

"ชอบสิ ใครๆก็ชอบเลดี้บัคนี่นา"  เสียงใสเอ่ยกลับเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติ 

ทำให้นัยน์ตาสีเขียวสดเหลือบมามองเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น

"แล้วแคทนัวร์ล่ะ"

กึก

ไดอาน่าหยุดชะงักไป เหมือนเธอกำลังนึกถึงเจ้าของชื่ออยู่ 

"ถามทำไมน่ะ?"  เธอเคลื่อนไหวต่ออย่างไม่มีอะไรผิดแปลก แต่เพราะชายหนุ่มที่หยุดหาหนังสือตั้งนานแล้วจึงเห็นว่าไดอาน่าเธอหยุดมือไปครู่หนึ่ง

'เอเดรียนจะมาถามถึงตัวเองทำไมกัน??' ไดอาน่าสับสนมาก พร้อมกับรู้สึกเริ่มเย็นสันหลังวาบๆ

หรือว่าคุณพระเอกกำลังลองใจเธออยู่...

ถ้าเกิดไปพูดไม่เข้าหูเข้า เธอจะไม่โดนเขาเขม็จใส่หรอกใช่มั้ย?.. 

"เปล่า ก็แค่ถามดูเฉยๆน่ะ" เสียงทุ้มตอบกลับมา ทำให้คิ้วเรียวของเธอที่ขมวดแน่นคลายลงเล็กน้อย 

อ้อ ถามเฉยๆสินะ 

เธอนึกถึงแคทนัวร์ที่ชอบไล่ตามเลดี้บัค แต่โดยสาวเจ้าปฎิเสธอยู่รำไป คิดๆดูแล้วก็ตลกและน่าเอ็นดูจริงๆ  แต่ก็มีมุมที่เท่ไม่หยอกแถมดูพึ่งพาได้ด้วย และเธอก็ชื่นชอบความพยายาม ที่บอกรักเลดี้บัคถึงแม้จะไม่เห็นหวังตั้งแต่แรกก็ตาม 

ถ้าเกิดมาริเน็ตชอบแคทนัวร์ได้ แล้วแคทนัวร์ชอบมาริเน็ตได้คงจะดีไม่น้อยเลย

อยู่ๆฉันก็นึกย้อนไปถึงตอนที่ได้เจอหนูน้อยเอเดรียนตากลมโตตอนนั้นครั้งแรก...

"ก็ต้องชอบอยู่แล้วสิ" 

โดยที่ไม่รู้ตัวเธอก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมรอยยิ้มที่ดูสวยงามมากกว่าครั้งไหนๆ

"....."

หลังจากที่พูดจบประโยค เธอก็ไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวข้างหลังอีกเลย

'หรือเธอจะพูดอะไรผิด?'

ไดอาน่ากำลังจะหันหลังกลับไปแหย่เจ้าตัวสักหน่อยว่า'แล้วนายล่ะ ชอบเลดี้บัคสิน๊า'  แต่คุณพระเอกก็ก้มมามองเธออยู่ก่อนแล้ว 

กึก

เขามายืนช้อนหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

ไดอาน่าหายใจสะดุด เมื่อเจอดวงตาสีเขียวฆรกตเบื้องหน้า ก่อนที่จะเห็นว่ามุมปากของคุณพระเอกค่อยๆยิ้มหวานออกมา 

"เหมือนกัน ฉันก็ชอบ!" 

"....?"

เอเดรียนมองเธอพร้อมพูดยิ้มๆ ดวงตาคมของเขาดูเป็นประกายความสุข เหมือนเขาดูท่าจะชอบแคทนัวร์จริงๆ ก่อนที่เอเดรียนจะหันกลับไปทำท่าเลือกหนังสือต่อ  

'หมายความว่ายังไง?'

ฉันที่ยิ้มค้างอยู่แข็งไปวูบหนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับมาเลือกหาหนังสือต่อ... โดยที่รอยยิ้มยังคงแข็งค้างอยู่แบบนั้น...

'ทำไมเธอถึง...รู้สึกว่าคำตอบเมื่อกี้ฟังดูแปลกๆจังเลย' 

ถ้าเกิดถามถึงเลดี้บัคแล้วเขาตอบมาแบบเมื่อกี้เธอคงรู้สึกว่ามันปกติอยู่หรอก...แต่นี้เธอกำลังพูดถึงแคทนัวร์อยู่นะ?

หรือว่าหมอนั่นกำลังจะบอกว่าฉันก็ชอบตัวเองเหมือนกัน... 

ไดอาน่ากำลังนึกภาพเอเดรียน ทำท่าหลงตัวเองอยู่หน้ากระจก พร้อมในปากคาบกุหลาบสีแดงสด....

บรือ

แค่คิดก็ขนลุก... 

จะให้เอเดรียนที่มีภาพลักษณ์เป็นแบบเด็กดีปกติมาทำมันไม่คือจริงๆแต่ตอนเป็นแคทนัวร์คุณพระเอกก็หลงตัวเองจะตายไป....

ตกลงคือแปลได้อีกอย่างว่าเอเดรียนเป็นพวกหลงตัวเอง...อื้ม ช่างเถอะ ก็คุณพระเอกมีดีให้อวดนี่นาข้อนี้เธอไม่เถียงละกัน

"อ๊ะ เจอหนังสือแล้ว" เสียงอุทานดังเบาๆ 

หนังสือฟิสิกส์ที่ฉันจำได้ว่าเคยเห็นพี่เซดลิกอ่าน เชื่อได้เลยว่า100%นั้นจะต้องเป็นหนังสือที่ดีแน่นอน เอาชื่อพี่ชายเป็นประกัน!

'แต่ทำไม...มันอยู่สูงจังฟร่ะ!'

"ฮึบ!"

ไดอาน่าพยายามเอือมมือไปหยิบแต่ดันติดที่ว่าเธอยืดตัวไม่ถึง 

สักพักนั้นเธอก็รู้สึกว่าข้างหลังกำลังโดนเบียดเล็กน้อย พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆที่มีกลิ่นชีสเนยนิดๆ กลิ่นคุ้นเคยทำให้เธอชะงักอยู่กับที่พร้อมเผลอกลั้นลมหายใจไปอัตโนมัติ

บางครั้งเธอก็เกลียดที่ตัวเองจมูกดีเกินไป 

พรึบ

หนังสือที่เธอหมายตาไว้ถูกหยิบลงมาได้อย่างง่ายดายโดยคนข้างหลัง 

ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเอเดรียนสูงน่ะ...แต่ไม่คิดว่าจะหยิบถึงด้วยแฮะ

"อ่ะ นี่"

"ขะ ขอบคุณ" 

เธอหลุบตาลง..ไม่รู้ทำไมรู้สึกใจมันสั่นไหวแปลกๆ..

"...นี่ คือว่านายจำเรื่อง.." เธอว่าจะเอ่ยถามเรื่องสมัยเด็กซะหน่อยว่าเอเดรียนจำได้ไหมว่าพวกเราเคยเจอกันเมื่อห้าปีก่อน 

แต่ทว่า....

กริ๊ดดดดดด! อย่านะไปให้พ้น!

"....!?"

เสียงกรีดร้องของโคลอี้ทำให้พวกเรายืนกันนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะชะโงกหน้าออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับโคลอี้ 

"ระวัง!" 

ตุบ

เสียงร้องตะโกนข้างหลังเมื่อเห็นอะไรบางอย่างพุ่งมาทางนี้ ก่อนเธอจะถูกชายหนุ่มรวบตัวดึงให้หมอบลงกับพื้นทันที 

พริ้ววววว!

เสียงลมกรีดผ่านเหนือหัวพวกเราไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นเครื่องไดรฟ์เป่าผมขนาดยักษ์เท่ารถคันหนึ่ง กำลังไล่กรวดโคลอี้อยู่...

"ช่วยด้วย! ผมของฉันจะเสียทรงหมด!" โคลอี้ที่รักเส้นผมตัวเองยิ่งกว่าชีวิตเธอร้องโวยวาย พร้อมวิ่งหนีแต่ก็โดนไล่ตามอยู่ดี

ดูเหมือนว่าเป้าหมายของตัววายร้ายครั้งนี้จะเป็นโคลอี้!

"อาคุม่า!" เสียงเอเดรียนกระซิบขึ้นด้วยความตกใจ ทำให้ฉันกวาดสายตามองหาคุณนางเอก เธอหมอบอยู่ตรงโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆหลบออกไปอย่างไม่ให้ใครเห็น(ยกเว้นเธออะน่ะ)

มาริเน็ตต้องไปหาที่เปลี่ยนร่างเป็นเลดี้บัคแน่เลย 

หมับ

"มาทางนี้!" เอเดรียนจับมือเธอวิ่งไปหลบในที่ปลอดภัย เธอถูกเขาจับมาปล่อยที่ห้องว่างหนึ่ง ก่อนเขาจะกำชับว่าอย่าออกไปไหน แล้วเขาก็ทำท่าจะผละออกไปทันที 

ทำให้เธอต้องพูดอะไรขึ้นหน่อยจะได้เนียนๆ

"เดี๋ยวสิ!นั่นนายจะไปไหน มันอันตรายนะ" ฉันคว้าแขนชายหนุ่มเอาไว้ ทำให้เอเดรียนหยุดเหมือนเพิ่งนึกได้ ก่อนเขาจะยิ้มแห้งๆแล้วกลอกตาไปมาเล็กน้อย

กำลังคิดหาข้ออ้างอยู่

"เอ่อ..ฉันลืมของสำคัญเอาไว้ในกระเป๋าน่ะ  ไปแปบเดียวเธออยู่ตรงนี้อย่าออกไปไหน" เอเดรียนทำหน้าจริงจัง พร้อมกำชับเธอเหมือนเด็กอนุบาลอย่างนั้นแหละ

พระเอกนี้หาข้ออ้างมาแถได้แย่มาก..ใครบ้างจะเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงกับอันตรายเพื่อของน่ะ อย่าน้อยๆก็ต้องเชฟตัวเองไว้ก่อนอยู่แล้วสิ

เอาเถอะ ฉันรู้หรอกว่านายจะไปไหน 

"ระวังตัวด้วยล่ะ" เธอกระซิบก่อนที่เอเดรียนจะพยักหน้าแล้ววิ่งออกไปทันที 

พรึ่บ

แจสเปอร์โผล่ออกมาจากกระเป๋าเมื่อไม่มีใครอยู่แล้ว แจสเปอร์ลอยวนๆรอบตัวเธอด้วยความสงสัย 

"ทำไมเธอไม่ออกไปช่วยเลดี้บัคและแคทนัวร์ล่ะ? ทั้งที่เธอก็ควบคุมมิคาเคิลสโตรได้แล้ว" 

"ไม่เอาน่า.. ถ้าออกไปตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ" ฉันกระซิบยิ้มๆเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าแค่นี้น่ะ..ให้เลดี้บัคและแคทนัวร์จัดการเถอะ 

เพราะยังไงซะ อาคุม่าครั้งนี้ก็หนีไปได้อยู่ดี ออกไปช่วยยังไงฉันก็เสียเที่ยวเปล่าๆ

แล้วอีกอย่าง..

"เรามารอไปช่วยตอนที่พวกเขา'จนมุม'จะดีกว่านะ แบบนั้นจะน่าประทับใจกว่าเยอะ" 

ไดอาน่าเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างก่อนจะไขว้ขาอย่างสบายอารมณ์ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไปเรื่อยๆ

"เธอนี่เจ้าเล่ห์ชะมัด" แจสเปอร์ส่งเสียงหัวเราะชั่วร้าย ดูเหมือนความิเธอจะถูกใจความคิดเธอมาก..

แต่ฉันไม่ชอบเสียงหัวเราะนายเลยนะแจสเปอร์...มันเหมือนพวกเรากำลังวางแผนชั่วร้ายอย่างนั้นแหละ ทั้งที่พวกเราวางแผนจะช่วยต่างหาก

"ขอบคุณ..ก็ฉันเป็นหมาจิ้งจอกนี่นา" 

เอกลักษณ์ของเธอคือหมาจิ้งจอก เพราะงั้นเลยต้องมีลูกเล่นแพรวแพราวและฉลาดแกมโกง

เฮ้อ..

"อีกอย่าง..ฉันรู้ว่าใครถูกอาคุม่าครอบงำตอนนี้ด้วย" ไดอาน่าถอนหายใจเหมือนเซงจัด ทำให้แจสเปอร์มองอย่างสนใจใคร่รู้

"นี่...แจสเปอร์  อาคุม่าเนี้ย..เกิดจากความคิดแง่ลบงั้นเหรอ?" เสียงหวานเอ่ยถาม

"แน่นอนอยู่แล้วสิ อาคุม่าจะเกิดจากการถูกกระตุ้นความรู้สึกด้านลบมากๆ ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกเศร้า..เสียใจ..โกรธ ผิดหวังหรืออิจฉา ล้วนแล้วเป็นจิตพลังงานด้านลบทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเธอที่เป็นถึงผู้พิทักษ์ปารีส อย่าได้มีจิตแง่ลบจนโดนความมืดครอบคุมล่ะ"

แจสเปอร์อธิบายเมื่อเห็นไดอาน่าเอ่ยถาม เพราะปกติเด็กสาวจะไม่ค่อยถามอะไรเกี่ยวกับพวกนี้เท่าไหร่ แจสเปอร์จึงบอกออกไปหมดและเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

ที่จริงเด็กสาวผมสีเงินรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าอาคุม่าเกิดจากอะไร แต่เพราะเธอรู้นั้นแหละถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ 

รู้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าจะช่วยมันต้องช่วยที่ปลายเหตุ

ถ้าตัวตนเดิมถูกครอบคุมโดยผีเสื้อสีดำ อาคุม่าตนนั้นจะกลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยฮอกมอนร์ท โดยจะทำตามปรารถนาแง่ลบในตอนนั้น เพื่อแลกกับการช่วยแย่งมิราเคิลสโตรของเลดี้บัคและแคทนัวร์

"แล้วตกลงใครโดยควบคุมล่ะ..?" แจสเปอร์ถามอย่างสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้ ไดอาน่าเหลือบมองก่อนจะยิ้มหวาน

"คิดเองสิ"

"อะไรอา! ถ้ารู้ก็บอกกันมั้งสิ! ทีฉันยังบอกเลย"

"หุหุหุ ก็นายบอกเองนี่นา"

เธอยักไหล่พลางแกล้งแหย่แจสเปอร์อย่างชอบใจ...แม้ในใจจะกังวลนึกถึงคนที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายตอนนี้ก็ตาม...

นาธาเนียล..

รอก่อนนะ

..พวกเราจะช่วยดึงนายออกมาจากความมืดแน่นอน..

100%

**ใครที่ลงเรือคุณพระเอกอย่าเพิ่งดีใจไปนะคะ ความหมายที่ชอบของทั้งคู่อาจจะเป็นในแง่ความสัมพันธ์เพื่อนและแฟนคลับ(?)ค่ะ  เพิ่งผ่านมาไม่กี่ตอนเองจะชอบกันทางเชิงชู้สาวได้ไง(?)//ทำหน้าชั่วร้าย

แหมๆ

โปรยรูปนาธาเนียล พอดีไรท์เก็บไว้เยอะ คั่กคั่กคั่ก(เสียงหัวเราะ?)

ว่าจะให้ตอนนาธาเนียลจบในตอนนี้นะ แต่ดูเหมือนจะต้องไปจบในตอนหน้าแทน  

**

ทำไมเรือคุณพระเอกแล่นไปเร็วจังงงง สนใจรับน้องมะเขือเทศของไรท์ไปกินแก้ขัดบ้างมั้ย