นิยาย gakuen alice วัยซนคนมีพลังจิต(นัทซึเมะxOC)

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6 : ป่าทิศเหนือและผู้พิทักษ์แห่งป่า 100%

****

"ที่นี่น่ะเหรอป่าเหนือ?..." มิคังกระซิบเสียงเบาหลังจากที่พวกเราสี่คนเดินเกาะกลุ่มมาเข้าป่าได้สักพัก 

"มิ..มิคังจัง มิกะจัง ระวังตัวด้วยนะ เคยได้ยินว่ามีอะไรแปลกๆอยู่ที่นี่" 

เสียงประธานพูดสั่นอย่างประหม่าเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง ส่วนโฮตารุก็เงียบกริบตั้งแต่ก้าวเข้าป่า

"อะไรแปลกๆ?"

"ก็อย่างเช่น.." 

ตึง!

ก่อนที่ประธานห้องจะได้อธิบาย เสียงดังตึงบางอย่างแทรกขึ้นเสียก่อน พวกเราสี่คนหันไปมองที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามีกระท่อมไม้หลังเล็กๆอยู่แถวนั้น 

"นั่นไงที่ว่าแปลกน่ะ..." ประโยคแรกที่โฮตารุยอมพูดออกมา ทำให้ฉันและมิคังสนใจอย่างมากว่ามันคืออะไร ก่อนจะพากันชะงักกึก

ภาพเบื้องหน้าของพวกเราคือตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล กำลังถือขวานไม้ฝ่าซากไม้เป็นสองซีกอยู่ 

"เท็ดดี้แบร์?.."  มิคังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ตุ๊กตาหมีขยับได้เองด้วย!

มิกะรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย เหมือนว่า...จะมีประโยคดังก่องอยู่ในหัว มันเรียกว่าอะไรนะ...รู้สึกจะเป็น..ริมฝีปากกระซิบเบาๆ 

"มิสเตอร์แบร์?" 

กึก

ก่อนที่ตุ๊กตาหมีจะหยุดชะงักพร้อมดวงตาที่เป็นกระดุมเม็ดเล็กๆสีดำหันมามองทางนี้เหมือนรู้ตัวว่าถูกจ้อง โฮตารุและประธานห้องสะดุ้งเฮือก เมื่อตุ๊กตาหมีหยุดเคลื่อนไหว

ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไรบางอย่างเพื่อเตือน มิคังก็ตรงดิ่งไปอุ้มตุ๊กตาหมีขึ้นมาก่อนจะวิ่งกลับไปให้มิกะดู

"ว้าว น่ารักจังเลย! ดูสิมิกะ! ตุ๊กตาขยับได้เองล่ะ ไม่มีรีโมทด้วยนะสุดยอด!?" 

ฮี๊!? 

ประธานห้องรู้สึกจะเป็นลมหน้ามืดขึ้นมา เมื่อมิคังไปอุ้ม'เจ้าสิ่งนั้น' เขายิ่งหน้าซีดหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นมิกะยื่นมือไปรับตุ๊กตามาอุ้มเอาไว้ 

ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่ากำลังถือระเบิดอะไรอยู่... 

ส่วนโฮตารุนั้นเธอรีบหยิบถุงนอนรูปคล้ายตัวหนอนดักแด้ออกมา ก่อนจะมุดเข้าไปในนั้นเพื่อหนีเอาตัวรอดแล้ว

"นี่มัน...อะไรเหรอ?"เสียงนุ่มถามสงสัย ในขณะที่อุ้มตุ๊กตาหมีในอ้อมแขนชูขึ้น

ดวงตาสีฟ้าของเด็กสาวกำลังพราวระยิบอย่างไม่รู้ตัว ขนตางอนยาวและใบหน้างามที่ดูผ่อนคลาย ทำให้เด็กสาวเหมือนเด็กน้อยไร้เดียวสาไม่มีผิด

มิกะไม่รู้ว่าทำไมแต่รู้สึกหัวใจกำลังพองโต ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าตุ๊กตาหมีตัวนี้น่ารักจังเลย! 

อยากลักพากลับบ้าน! 

"เอ๋ ทำไมหยุดไปแล้วล่ะ ขยับอีกสิ" 

มิคังเอ่ยเมื่อเห็นตุ๊กตาหมีไม่ขยับ เด็กหญิงผมหางหมูเป็นเกลียวสองข้าง เอียงคอสงสัยพลางลูบหัวเท็ดดี้แบร์ในมือมิกะจนหัวโยกไปมาด้วยความเอ็นดูกึ่งสนุก 

'เหวอออ มิคังจาง~!?'

ประธานห้องที่แอบมองอย่างห่วงๆอยู่ข้างหลังขาสั่นจนแทบทรุด

พอเห็นว่าลูกปัดดำสองอันนั้นหันมามอง มิคังตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อมองจากมุมนี้  

มิกะในชุดนักเรียนอลิซน่ารักแก้มป่องอมชมพู อมยิ้มเล็กน้อยมองมาทางนี้พร้อมตุ๊กตาในอ้อมแขน ผมสีบลอนด์อ่อนของเธอดูนุ่มนวลดวงตาสีฟ้าและผิวขาว  น่ารักเหมือนตุ๊กตา

บ๊อง~

เอฟเฟกดอกไม้กระจายว่อน หัวใจของมิคังรู้สึกอิ่มเอมเหมือนเห็นลูกสาวคนโปรด ถูกจับแต่งตัวน่ารักได้เข้าโรงเรียนอนุบาลวันแรก

ลูกใครกันช่างน่ารักขนาดนี้~ 

มิคังนึกเสียดายที่ไม่ได้พกกล้องมาด้วย ทำให้เธออยากร้องเพลงลูกหมีขึ้นมา 

"อยู่มาวันหนึ่ง~ เจอคุณหมี~ กับน้องสาวอยู่ในป่า~ ดอกไม้เบ่งบาน~" 

ชิ้ง

"...?"

มิกะกระพริบตาเหมือนเห็นแสงแวบๆผ่านตา เมื่อกี้เหมือนตาของเท็ดดี้แบร์จะวาวแสงน่ากลัว?

ตาฝาด?

มิกะคิดจบ...หมัดลูกหมีในอ้อมแขนก็ชกออกไปยังคางของมิคังต่อหน้าต่อตา....เอ๋!?

ผัวะ!

อ๊อก!?

มันค่อนข้างฉุกละหุกไปหน่อยจนไม่มีใครตั้งตัวได้ทัน 

"!???"

มิคังพุ่งขึ้นฟ้ากลายเป็นภาพสโลโมชั่น ใบหน้าของเด็กสาวยังยิ้มค้างอยู่เลย เหมือนยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองโดนอะไร

ในสายตาของมิกะเธอเหมือนเห็นฟันยางกระเด็นหลุดออกจากปากของอีกฝ่าย ก่อนจะกระเด็นกระดอนออกนอกสนามเวทีมวย พร้อมป้ายขึ้นเลข 1-0 บนกระต่ายและสัตว์ที่บังเอิญผ่านทางมา

แสงสปอร์ตไลท์มายังตุ๊กตาหมีที่กำลังชกกลางอากาศเหมือนกำลังบอกว่าเป็นผู้ชนะ

????

"มะ หมีนั้นมันคือ'มิสเตอร์แบร์'ครับ!" 

"เขาว่ากันว่าเป็นหมีที่แข็งแกร่งมากผิดกับท่าทางภายนอก ขนาดที่พูดกันว่าเป็นผู้พิทักษ์ป่าเลยละครับ! รีบหนีเร็วเข้า! มิกะจัง!"

ประธานห้องตะโกนเสียงแหลม เมื่อยังเห็นมิกะจังเด็กสาวผู้น่ารักยังคงทำหน้าเอ๋อ ถือระเบิดเวลาเอาไว้กับตัวอยู่...

'เมื่อกี้..'

ฉันแข็งค้างพร้อมเท็ดดี้แบร์ในมือ เธอช็อคจนประมวลผลจากคำพูดของประธานห้องไม่ทัน มิกะรู้สึกงงไปหมด... จนกระทั่งมิสเตอร์แบร์กระโดดออกจากมือเธอตอนไหนไม่ทราบ 

เฮือก!

มิกะสะดุ้งเล็กน้อย เด็กสาวนึกกลัวว่ามันจะอ้อมมาโจมตีตัวเองเป็นรายต่อไป เธอจึงยกมือขึ้นกั้นหลับตาปี้เตรียมรับหมัด

ผัวะ..!

..เอ๊ะ...

ไม่เจ็บ

เพราะมิสเตอร์แบร์วิ่งผ่านเด็กหญิงไปยังทิศทางอื่น

มิคังที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาจากพุ่มไม้ได้อย่างสะบักสะบอม โดนหมัดหมีโจมตีอีกรอบ เหมือนเจ็บแค้นมิคังมาจากชาติปางก่อน 

"นี่จัง!" มิกะได้สติรีบวิ่งไปห้ามแต่ก็หยุดมิสเตอร์แบร์ไม่ได้ เด็กหญิงตัวเล็กพยายามอุ้มเอาไว้แต่ก็หลุดมือ แถมยังโดนเตะสวนใส่ 

"คุณอิมาอิรีบช่วยคุณมิคังทีสิครับ!!"

เสียงร้องกรี๊ดของประธานห้อง พร้อมขอร้องให้เด็กหญิงผู้มีใบหน้าเย็นชา หลบอยู่ในถุงหลบภัยหนอนดักแด้ ช่วยจัดการทำอะไรสักอย่างที 

โฮตารุที่เหมือนกำลังเล่นเกม แต่แท้จริงแล้วกำลังกดเรียกรถยีราฟมาเพื่อพาพวกเราหนีจากที่นี่ เธอถอนหายใจเมื่อเห็นมิกะรีบเข้าไปช่วยมิคังจนโดนลูกหลง 

ต้องขอบใจที่มิคังเป็นตัวล่อให้ทำให้เธอสามารถโจมตีด้านหลังได้ 

หญิงสาวผมสั้นรีบเดินไปยังบ่อน้ำที่เห็นอยู่ข้างกระท่อมไม้ ตักน้ำขึ้นก่อนจะอุ้มไปยังมิคังและมิสเตอร์แบร์

ซ่าาา

เสียงน้ำสาดกระจาย ตุ๊กตาหมีที่ทำจากผ้าและเศษไม้ก็อุ้มน้ำจนแฉะ 

"...." โฮตารุหน้าเย็นชาเตะมิสเตอร์แบร์ออกจากมิคังอย่างง่ายดาย พร้อมเรียกให้ประธานมาช่วยลากมิคัง ที่สลบขึ้นรถยีราฟที่เรียกมา เพื่อรีบหลบหนีจากที่นี่ทันที

เห็นโฮตารุทำได้ง่ายแบบนี้ แต่ถ้าไม่ลอบโจมตีคงจัดการไม่ได้ แถมยังเสี่ยงต้องโดนแค้นจากมิสเตอร์แบร์มาชำระบัญชีทีหลังด้วย

มิกะช่วยดันมิคังกับประธานขึ้นรถไปได้ ก่อนที่ปลายเท้าบูทสีดำจะขึ้นบนรถยีราฟของโฮตารุ อยู่ๆร่างบางก็หยุดกึก 

"...." มิกะนิ่งค้างอยู่ท่านั้น ...มือที่จับบนราวก็บีบแน่น 

โฮตารุที่เตรียมจะขับออกไปหันมามองหญิงสาวที่ยังไม่ยอมขึ้นรถสักที

"มิจัง?" ทำไมเธอไม่ขึ้นมา?

"โทษนะ พวกโฮจังไปก่อนได้หรือเปล่า... เดียวฉันจะตามไปทีหลัง" 

ดวงตาสีฟ้ายังจ้องมองทิศทางกระท่อมของแบร์ ไม่รู้ว่าเด็กสาวตาฟ้าคิดอะไรอยู่ เพราะเส้นผมได้ปิดบังดวงตาคู่งามนั้น

"นี่เธอ.."

โฮตารุอ้าปากเล็กน้อยเพื่อจะพูดบางอย่าง ก่อนจะหยุดกึกเมื่อเห็นแววตาคู่นั้น 

ห้ามไม่ได้สินะ...

โฮตารุถอนหายใจอย่างหงุดหงิด แต่ก็รู้ว่ามันเป็นนิสัยของเจ้าตัว ก่อนจะโยนบางอย่างไปให้ มิกะไม่ได้ตรวจดูของที่ได้มาเพราะเธอเชื่อใจโฮจัง เธอรับของก่อนจะก้าวเดินไปยังกระท่อมไม้

"เสร็จแล้วก็กลับมาเร็วๆล่ะ" โฮตารุพูดเสียงเรียบ 

"อื้ม" มิกะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับไป

'เอ๋? เอ๋? เอ๋?'  

"???"  ประธานที่กำลังประคองมิคังที่สลบไว้อยู่มีรูปเครื่องหมายคำถามผุดมาเป็นดอกเห็ด 

มองทั้งสองคนที่สื่อสารอะไรบางอย่างโดยไม่เข้าใจไปมา 

'ทำไมมิกะจังไม่ขึ้นรถ? แล้วทำไมคุณอิมาอิซังถึงได้ไม่ห้ามปราบเพื่อนตัวเองล่ะ' 

พอเห็นมิกะจังเดินไปหยิบขวานของมิสเตอร์แบร์ที่หล่นบนพื้นขึ้นมา เด็กหนุ่มก็ตาโตขึ้นเรื่อยๆเหมือนรู้ว่าเด็กสาวจะทำอะไรต่อไป 

"นะ ..นั่น.." คงไม่ใช่ว่า...!?

เขาอ้าปากค้างพูดไม่ออกใบหน้าซีดเผือด นึกย้อนอดีตไปถึงตอนที่มิคังโดนเด็กในห้องแกล้ง แล้วมิกะไปจับเด็กผู้ชายคนนั้นทุ่มกลางห้อง 

ความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวอย่างน่ากลัว

'มิกะจะแก้แค้นให้มิคัง!' 

จนรถยีราฟเริ่มเคลื่อนตัวออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ประธานเห็นเพียงด้านหลังของมิกะที่ถือขวานไว้ในมือแน่น เดินไปยังมิสเตอร์แบร์ที่ขยับตัวไม่ได้

"..."

มิสเตอร์แบร์ที่นอนแผ่อยู่บนพื้นขยับไม่ได้ กระดุมสีดำสองเม็ดเงยมองขึ้นไป ...ก่อนที่ภายในแววตานั่นจะเห็นมือเล็กยกขวานในมือขึ้น

...

ณ ในห้องเรียนเด็กอลิซแห่งหนึ่ง

"นี่ คิดว่านักเรียนใหม่สองคนนั้นจะผ่านป่าทางเหนือได้มั้ย?" 

เสียงซุบซิบในห้องคุยกันอย่างออกรส เกี่ยวกับเด็กใหม่สองคนที่เข้ามา

"ไม่ไหวๆ พวกเธอเอาชนะแบร์ไม่ได้หรอก"

"ก็นะ ฉันเดิมพันสิบแรบบิทเลยว่าแบร์จะทำให้เธอยอมแพ้!"

"ฉันเอาห้าสิบแรบบิท!"

"แต่ว่า..ถ้าเธอซุกซ่อนความสามารถสุดยอดเอาไว้ล่ะ?" เด็กชายในวงเอ่ยอย่างลังเล

"ไม่มีทาง! ฉันว่าตอนนี้พวกเธอต้องถูกเผยตัวตนที่แท้จริงแล้วแหงเลย!" โชดะที่บังเอิญผ่านมาได้ยินพอดี รีบแย้งทันที ก่อนจะรีบหันไปถามความคิดเห็นของไอดอลตัวเอง 

"เนอะ นัทซึเมะคุง!" ดวงตาเป็นประกายคาดหวัง

ทุกคนหันไปมองนัทซึเมะ นัยน์ตาคมกริบเงยขึ้นมามอง เรียวคิ้วขมวดมุ่ยดูไม่พอใจ

"พวกนายก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ทุกคนจะสามาถเดินเข้าเดินออกได้ตามสบาย"

....

เกิดความเงียบไปทั่วขณะ 'บอส! ใครทำให้คุณโกรธ!?' เมื่อสัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดของชายคนนั้นชัดเจน ทุกคนพากันลอบเหงื่อตก 

"ชะ ใช่..ใช่แล้วล่ะ! ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันนั้นแหละ นัทซึเมะคุง!" โชดะรีบเห็นดีเห็นงาม ไม่ว่าไอดอลตัวเองจะพูดอะไรก็ถูกต้องทุกอย่าง 

นัทซึเมะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อครั้งแรกโดนขัดจังหวะ

ชิส์... ตอนนั้น..ทั้งๆที่ใช้พลังไปแล้ว แต่กลับ.... ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ดวงตาสีเพลิงของนัทซึเมะฉายแววหงุดหงิด

'ยัยนั้นเป็นใคร?'

นึกถึงดวงตาสีฟ้าของยัยลูกไม้ดูพราวแสงอย่างพึ่งใจ แข็งกร้าวแต่ไม่ทื่อ  ฉลาดมีไวพริบแต่ไม่เล่ห์ร้ายเช่นคนอื่น

ทั้งๆที่ไม่มีอะไรที่ดูพิเศษแต่กลับตราตรึงใจจนลืมดวงตานั้นไม่ลง 

ดวงตานั้นเมื่อสบกับเขากลับไม่มีความกลัวใดๆเลย ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย...มีใครเคยมองเขาแบบนี้เหรอ?

รูกะชอบบอกว่าเขาลืมใครบางคนไป แต่เขาลืมใคร? 

ช่วงนี้เขาก็ชอบฝันแปลกๆจนนอนไม่หลับ มีใครบางคนอยู่ในหมอกขาว น้ำเสียงที่จำไม่ได้แต่คิดว่าน่าจะเป็นเสียงที่อ่อนโยนอบอุ่นเหมือนรอยยิ้มนั้นแน่นอน 

[......]

ริมฝีปากที่เหมือนกำลังพูดบางอย่างแต่กลับไม่ได้ยิน

ทำไมถึงจำไม่ได้ ไม่ว่าจะฝันมากเท่าไหร่พอตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี 

เด็กหนุ่มหลับตาลงอีกครั้ง 

ใบหน้านั่นดูซีดลงเล็กน้อย..ผมสีเข้มดั่งขนกาแผ่ขยาย ก่อนจะหลับตาลงเข้าสู่ฝันอันเจ็บปวดผสมความหวานละมุน

ถ้าเกิด...'เธอ'คนนั้นยังอยู่ล่ะก็...จะเป็นคนยังไงนะ?

..........................

............

.....

..

"'แบร์' เมื่อก่อนมีนักเรียนของที่นี่คนนึง มีอลิซที่สามารถสร้างตุ๊กตาขึ้นมาแล้วให้วิญญาณเข้าไปสิงอยู่ได้ ได้ยินเขาเล่าลือกันว่า'เท็ดดี้แบร์'คือตัวแรกที่คนคนนั้นสร้างขึ้นมา" 

เด็กแว่นพันผ้าพันแผลให้มิคังที่ตาเหลือกขาวไม่ได้สติอยู่บนเบาะนั่ง ก่อนที่เด็กชายจะหันหน้ามามองยังคนดู(นักอ่าน)พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

"ตามคำเล่าขานบอกต่อกันมาว่า...เพราะติดกระดุมที่เป็นลูกตาเบี้ยว เลยทำให้แบร์มีนิสัยโหดเหี้ยมครับ"

"ประธานเอาแต่อธิบายเดียวมิคังก็ตายก่อนพอดีหรอกนะ" โฮตารุเอ่ยขัดเมื่อเห็นประธานปากขยับแต่มือไม่ขยับ 

"อ๊ะ ขอโทษ" ก่อนที่จะได้ลงมือต่อ มิคังก็กระโดดขึ้นจากเบาะนั่ง พ่นไฟออกจากปากอย่างเกรี้ยวกราด

"อ๊ากกก เข้ามาเลยไอ้หมีบ้า!! แม่จะต่อยให้ร่วงเดี๋ยวนี้!"  มิคังพื้นคืนชีพหลังไปทั่วจักวาลมารอบหนึ่ง ในมือสองข้างสวมถุงมือนักมวยเตรียมรอไว้  

"ฮือ ค่อยยังชั่วหน่อยมิคังจังฟื้นแล้ว!" ประธานน้ำตาไหล โฮตารุคิ้วขมวดแน่น "หนวกหูชะมัดมิคัง อย่ามาแหกปากโวยวายบนรถของฉันนะ "

"โฮตารุ! เธอ...เธอนะเธ๊อ! ถ้ารู้วิธีหนีแต่แรกทำไมไม่บอกกันก่อนเล่า!?" มิคังยื่นหน้าไปหาเด็กหญิงตาม่วงถามอย่างกัดฟันกรอด 

"แผนแบบนั้นถ้าไม่มีตัวล่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจก็ทำไม่ได้หรอก" โฮตารุตอบมิคังหน้าตาย ไม่ได้รู้สึกผิดเลยที่ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นตัวล่อมิสเตอร์แบร์ 

"อึก ฉันเป็นเป้าล่อหรอกเรอะ! ฮืออ มิก้าาา โฮตารุใจร้ายกับฉันอีกแล้วว!" มิคังกุมอกแสดงสีหน้าเจ็บปวด หัวใจรู้สึกบอบช้ำอย่างหนัก... เธอต้องการที่พักพิงหัวใจด่วน!? 

"มิกะ...? มิกะล่ะ?" มิคังมองไปทั่วรถแต่ก็ไม่เจอน้องสาวที่น่ารัก 

"คือว่า...คุณมิกะจังเธอ.."ประธานเม้มปากเล็กน้อยไม่รู้จะเล่ายังไงดี แต่ก็ต้องพูด...

...

หลังเล่าเรื่องให้ฟังจบ

"ว่าไงนะ! แก้แค้นให้ฉันเรอะ!?" มิคังโวยวายขึ้นมาเสียงตกใจ ก่อนจะปิดปากตาสั่นไหว ประธานแสดงสีหน้าเสียใจ..รู้ว่ามันทำใจยาก... อีกอย่างน้องสาวทำแบบนั้นก็เพราะตัวเอง 

"ครับ..มิกะจังเธอฆ่าแบร์แล้ว"

พรืด...! 

"อุ๊บ ฮ่าๆๆ พูดอะไรน่ะตลกจัง" มิคังตบไหล่เด็กแว่นที่นั่งเอ๋อป๊าบๆ "นายเล่าเรื่องเก่งดีนะ เหมาะไปเป็นนักพูดตลกได้เลย" มิคังกุมท้องหัวเราะน้ำตาเล็ด   

ประธานหน้าแดงรู้สึกอับอาย เขารู้ทันทีว่ามิคังจังต้องไม่เชื่อ ก่อนจะกลั้นหายใจพูด 

"ผะ ผมพูดจริงนะ! มิกะจังเขาหยิบขวานจะมาจัดการแบร์จริงๆนะ! ผมเห็นเธอถือขวานไปทางแบร์"

"ไม่มีทาง! มิกะน่ะเป็นเด็กอ่อนโยนนะ เธอบริสุทธิ์มาก!"  มิคังเถียงประธานก่อนจะทำหน้านึกได้

"เดี๋ยวสิ แบบนี้มิกะก็อยู่ที่นั่นกับเจ้าหมีบ้าน่ะสิ! ไม่ได้นะโฮตารุพวกเราต้องไปช่วยมิกะ!"

"เงียบ! เดียวก็ปล่อยลงซะหรอก!" 

ทั้งสองคนพากันเงียบ

โฮตารุถอนหายใจรู้สึกปวดหัว วันนี้ถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้วนะ? 

"มิจังเธอตัดสินใจแล้ว ฉันให้เครื่องติดตามและของไว้ เดียวเธอก็ตามมาหาพวกเราเองแหละ แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็เชื่อถือได้กว่ามิคังอีก"

"แต่ว่าโฮตารุ! มิกะจังน่ะเธอยังเด็กนะ! เดียวก็โดนสิ่งไม่ดีลักพาตัวไปหรอก"

"เด็กๆน่ะ ต้องเติบโตได้แล้วนะ" โฮตารุตอบเสียงจริงจัง

"นี่เธอตอบแบบนี้ไม่เป็นห่วงมิกะเลยเรอะ!"

"ฉันแค่เคารพการตัดสินใจของมิจังต่างหาก เธอเป็นห่วงมิจังเกินไปแล้ว"

"เธอเย็นชาเกินไปต่างหาก!"

"......"

ประธานทำหน้าอึ้งกิ่มจี่...เขาไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าคำสนทนาของอิมาอิซังกับมิคังจังฟังดูแปลกๆ....มันแปลกจริงๆนะ 

มันทำให้เขานึกถึงครอบครัวที่บ้าน ตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกันเรื่องน้องสาวความรู้สึกแบบนั้นเลย

เหมือนทั้งสองคนไม่ได้พูดถึงซากุระคนน้อง 

แต่กำลังพูดถึงลูกของตัวเองอยู่เลย บรรยากาศตอนนี้ก็เหมือนมิคังเป็นแม่ที่เป็นห่วงลูกมากเกินไปและอิมาอิซังคือพ่อที่เฝ้าดูลูกเติบโตค่อยช่วยอยู่ข้างหลัง...

"เอ่อ.. ขอโทษนะทั้งสองคน" เด็กชายทนความรู้สึกจั้กจี้ในใจไม่ไหวต้องเผือกให้รู้เรื่อง-แค่ก 

"พวกเธอกำลังพูดถึงคุณซากุระ มิกะจังจริงๆอยู่เหรอ ทำไมคำอธิบายตัวมิกะจังฟังดูไม่เหมือนเธอเลยสักนิด ดูยังไงความจริงแล้วเธอออกเป็นที่พึ่งพาได้ไม่ใช่เหรอครับ?" 

เด็กแว่นพูดอย่างเขินๆ ดูยังไงมิกะจังก็เป็นเด็กหญิงงดงามที่แข็งแกร่งและฉลาดไม่ใช่เหรอ?

โฮตารุมองมิคังก่อนจะหันมามองประธานห้อง "มิคังจะเป็นห่วงมิจังก็ไม่ผิดหรอกนะ เพราะมิจังน่ะเธอ..."

 โฮตารุเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะพูดต่อเสียงจริงจัง

"สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป ตอนนี้เธอมีความทรงจำจริงๆแค่สองปีเอง"

อ๋อ..อย่างงี้เอง อ๊ะ....? เอ๊ะ! สูญเสียความทรงจำ!? 

"มิกะจังน่ะเหรอครับ??? ดูไม่ออกเลย!" ประธานแสดงสีหน้าไม่เชื่อที่อิมาอิซังพูด จนมิคังต้องเข้ามาช่วยพูดเสริมคำยืนยัน

"จริงๆนะ!" 

"ถึงน้องสาวของฉันจะดูเชื่อฟังขนาดไหน เรียกได้ว่าบริสุทธิ์เหมือนผ้าขาว! แต่ความจริงแล้วสามมุมมองของมิกะจังยังไม่เสร็จเลยนะขอบอก!"

"....."

มิคังพูดว่าสามมุมมองของน้องตัวเองไม่ปกติได้แบบเต็มปากเต็มคำและมั่นใจมาก จนโฮตารุและประธานห้องมองมิคังแบบว่าเธอแน่ใจนะ? 

ไม่ใช่เธอหรอกเหรอที่สามมุมมองไม่ปกติ?

 

"ช่วงนี้อันตรายคุณปู่เคยพูดว่าตอนนี้มิกะสามารถซึมซับสิ่งไม่ดีเข้าไปได้ โดยเฉพาะไอ้นัทซึเมะนั่น!" 

มิคังนึกถึงไอ้โรคจิตที่ไปเปิดกระโปร่งน้องสาวของเธอ พอคิดว่ามิกะถูกไอ้บ้านั้นดึงดูดตั้งแต่แรกเห็น หัวใจก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาแล้ว 

"ถ้าเธอไปได้รับอิทธิผลที่ไม่ดีมาล่ะก็ชีวิตต้องพังพินาศแน่!" มิคังน้ำตาไหล เธอหยิบผ้าเช็ดหน้ามากัดอย่างโมโห

....

มิกะที่ถูกมิคังบอกว่าบริสุทธิ์เหมือนผ้าขาว กำลังถือขวานในมือแน่น ดวงตามองสบกับตุ๊กตาหมีครู่หนึ่ง ก่อนอึดใจจะยกขวานขึ้นและ...

ฉึบ!

เสียงตัดบางอย่างแบ่งออกเป็นสองส่วน

"....."

เมื่อรอนอนเท่าไหร่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิสเตอร์แบร์เงยมองขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนจะเห็นขวานไม้เจ้าปัญหา ปักไปยังท่อนไม้ที่อยู่เหนือร่างตัวเอง 

มิสเตอร์แบร์ที่อยู่ใกล้กับที่ผ่าฟืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

เด็กหญิงตัวเล็กกำลังก้มตัวลงหยิบแผ่นไม้สองสามแผ่น ไม่ได้สนใจตุ๊กตาหมีที่กำลังจ้องตัวเองนิ่งตั้งแต่เมื่อครู่ 

เธอหยิบเศษไม้ที่เท็ดดี้แบร์เคยทำไว้ก่อนแล้วมากองร่วมสุ่มข้างๆ เสร็จแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปในยังกระท่อมไม้ของคนอื่นแบบไร้มารยาท 

"เจอแล้ว" เด็กหญิงหยิบกล่องไม้ขีดไฟที่หาเจอในกระท่อมพร้อมกับเศษใบไม้แห้ง เริ่มจุดไฟจนควันขะโขยง

"แค่กแค่ก...แค่ก" 

มิกะจุดไฟเป็นครั้งแรก เลยออกจะเหงอะงะอยู่บ้าง แต่ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ใบหน้าสวยน่ารักเปื้อนควันดำเล็กน้อย เธอเดินมาอุ้มตุ๊กตาเท็ดดี้ที่กำลังนอนมองตัวเองอยู่ขึ้นมา

"ขอโทษนะคะ แต่ที่พวกเราทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันตัวเหมือนกันนะ"

ตุ๊กตาที่โดนน้ำจนชุ่มโดนบีบรีดน้ำออก มันเบาลงบ้างแต่ก็ยังเปียก 

มิกะไม่รีรอให้มิสเตอร์แบร์ขยับได้แล้วมาโจมตี เธอหยิบเชือกที่เจอในห้องมามัดไว้กับเสาไม้ พร้อมกับหนีบมิสเตอร์แบร์ระหว่างกองไฟข้างๆรอให้ตุ๊กตาอบแห้ง

"รอหน่อยนะคะ เดียวก็ปล่อยลงมาแล้วล่ะ" ดวงตากลมโตสีฟ้าทะเลอมยิ้มมองตุ๊กตาหมี ที่เงยมองเด็กหญิงอย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงไม่หนีไปเหมือนพวกนั่น แต่กลับมานั่งทำอะไรไร้สาระแบบนี้

มิกะนั่งพิงข้างกองไฟพลางเล่าเรื่องที่ตัวเองตามพี่สาวมาหาโฮตารุที่โรงเรียนอลิซ และยังเล่าเรื่องที่ถูกเด็กในห้องท้าให้มาที่ป่าเหนือ เธอพูดไปต่างๆนาๆไม่หยุด

อาจเพราะมิสเตอร์แบร์พูดไม่ได้ เธอจึงเล่าเรื่องตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง 

ตุ๊กตาแบร์พูดไม่ได้และยังขยับไม่ได้ มันจึงจ้องเด็กหญิงแปลกๆเบื้องหน้า ช่างแปลกเหลือเกิน.... แต่ก็ไม่ใช่ไม่ดีอะไร...

ในสถานที่แห่งนี้ที่ไม่ค่อยมีใครผ่านมา 

แบร์ได้อยู่ลำพังที่นี่รอใครคนนั้นมานาน ตอนนี้มีเด็กผูิหญิงคนหนึ่งกำลังพูดจ้อยแจ้วไม่หยุด ทำให้ที่เงียบโดดเดี่ยวนี้มีสีสันมากขึ้น 

....

ผ่านไปสักพักมิสเตอร์แบร์ก็แห้งสนิท ฉันดับไฟก่อนจะหยิบเครื่องสื่อสารที่โฮจังให้มา มันเป็นเครื่องติดตามรูปทรงไข่ มีจุดสีแดงกระพริบอยู่ในแผนที่ บอกถึงตำแหน่งปัจจุบันของพวกโฮจัง และจุดสีเขียวคือตำแหน่งของตัวฉันเอง

ไม่ไกลเท่าไหร่...ดูเหมือนว่าพวกมิคังกำลังแวะพักกันอยู่ ถ้ารีบหน่อยก็คงไปทัน

กึก

ชายกระโปร่งถูกดึง เธอก้มลงไปมองก่อนจะพบคุณแบร์ที่ถือจานคุ๊กกี้ชูขึ้นให้ดู 

"...." เธอมองสักพักก่อนจะได้ยินเสียงท้องร้องขึ้นมา 

มิสเตอร์แบร์ชี้ไปยังน้ำชาที่วางรอแล้ว

"...." มิกะมองไปยังทิศทางที่พวกโฮจังไป และหันกลับมามองกระท่อมไม้ที่ดูอบอุ่น พร้อมคุณหมีที่ถือกาน้ำชากับคุ๊กกี้

'เติมพลังก่อนไปก็ได้มั้ง....มิคังชอบบอกว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง...' คิดเสร็จมิกะก็เดินตามคุณหมีต้อยๆไป

............

อีกฝั่งหนึ่งในป่าทึบ 

เด็กชายหญิงทั้งสามคนแวะพักให้รถยีราฟกินใบไม้ ช่วยกันก่อกองไฟจนสว่างเป็นบริเวณกว้างรอให้มิกะตามมาทัน 

"มิกะจังช้าจังเลยนะ~" มิคังถอนหายใจ เวลาผ่านไปนานแล้วมิกะก็ยังไม่กลับมา เป็นอะไรหรือเปล่านะ? ถึงโฮตารุจะบอกว่าให้เครื่องติดตามไว้แล้วก็เถอะ...เฮ้อ.. 

"จริงสิ ว่าแต่รถคันนี้มันอะไรเหรอ?" มิคังมองรถยีราฟที่หยุดพักอยู่

"ของฉันเองแหละ" 

"โฮตารุเนี่ยชอบพกของที่ไม่รู้เอามาจากไหนเยอะแยะเลยนะ" มิคังจิ้มรถยีราฟที่โฮตารุบอกว่าของเธอเอง 

ไม่ว่าจะถุงมือเท้ากวางเอ่ย ถุงนอนดักแด้เอ่ย แล้วรถยีราฟนี้อีก

"มิคังจังไม่รู้เหรอ? อลิซของโฮตารุน่ะ เธอเป็นนักประดิษฐ์อัจฉริยะ" ประธานห้องตอบอย่างแปลกใจ

'นักประดิษฐ์อัจฉริยะ...โฮตารุเนี่ยนะ!?'  มิคังมองโฮตารุตาค้าง  

เห็นท่าทางแบบนี้แล้วเด็กชายรู้ทันทีเลยว่ามิคังจังต้องไม่รู้ เขาดันแว่นก่อนจะพูดยิ้มๆอธิบายอย่างอดทน

"คุณอิมาอิซังน่ะ พอเธอสร้างหุ่นยนต์ขึ้นมา ทั้งๆที่โครงสร้างก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมไอเดียของเธอถึงแปรเปลียนเป็นพลังมหัศจรรย์ที่สิงอยู่ในหุ่นยนต์ตัวนั้น" 

อย่างยีราฟตัวนี้บางครั้งมันก็หยุดแวะกินหญ้าข้างทางได้เหมือนมีจิตใจจริงๆ

"เด็กอลิซที่นี่น่ะไม่คำนึงถึงอายุ ถ้ามีพลังที่มีประโยชน์ต่อส่วนร่วมก็สามารถรับงานผ่านทางโรงเรียนได้ โดยเฉพาะโฮตารุจังเป็นที่หนึ่งในนักเรียนที่ถูกคาดหวังมากเลยล่ะครับ กิจการที่สนใจพลังของเธอมีอยู่เพียบ"

"แต่ข้อเสียคือพลังอลิซของอิมาอิซังยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกว่าอลิซของเธอจะทำได้แค่เฉพาะเรื่องที่เจ้าตัวสนใจอยู่เท่านั้น"

โฮตารุ : "...." << ใช้พวกเล่นของซนๆ และเพราะความขี้เกียจ

"มิคังรู้จักอลิซของประธานหรือเปล่า?" โฮตารุพูดเงียบเรียบ หันกลับมามองมิคังที่ตาเป็นประกายหน้าแดง ติดป้ายว่า'กลับใจมารักโฮตารุเหมือนเดิมแล้ว'

"เอ๊ะ?" มิคังได้สติหันไปมองประธานห้อง ถามอย่างตระรือร้นว่าอลิซของอีกฝ่ายคืออะไร 

"ยะ..อย่าสนใจเรื่องของผมเลยครับ" เด็กชายหน้าแดงพูดเขินๆ 

"อลิซของประธานคือภาพลวงตา ตามชื่อพลังเลย เขาสร้างภาพลวงตาได้" 

มิคังตื่นเต้นขอให้ประธานห้องช่วยแสดงพลังให้ดูหน่อย เด็กชายเขินอายพูดอย่างประหม่า ถ้าแค่นิดเดียวล่ะก็...

"แต่ก็นะ ยังไงซะเธอก็คงแพ้การทดสอบครั้งนี้อยู่แล้วล่ะ สร้างภาพลวงตาฝันว่าชนะให้เห็นดีมั้ย?"

เพล้ง

เสียงเหมือนอะไรแตกละเอียด

"...." มิคังและประธานห้องค่อยๆหันมามองเจ้าของคำพูดเมื่อกี้อย่างงงๆ 

ทำไมรู้สึกเหมือนบรรยากาศเปลี่ยนไปอึมครึมทันที?

โฮตารุไม่สนใจสายตาของทั้งคู่ ในมือกำลังเขี่ยไม้เล่นกับกองไฟตรงหน้าอยู่

"เรื่องที่ว่าตัวเองจะเป็นอลิซหรือเปล่าน่ะไว้ทีหลังเถอะ โรงเรียนอลิซน่ะไม่ใช่สถานที่ง่ายๆที่จะสามารถผ่านเข้ามาด้วยความคิดตื้นๆแบบนั้นได้หรอกนะ" 

ดวงตาสีอเมทิสต์ของโฮตารุเหลือบมองหรี่ลงอย่างจริงจัง มิคังเหงื่อตกมองเพื่อนสาวตัวเองที่ดูเหมือนห่างไกล เธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆโฮตารุถึงได้พูดขึ้นมา

"ฉันอยากให้เธอคิดสักนิดว่าทำให้คนที่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเดือนร้อน ถึงแม้มิจังจะเป็นคนรับคำท้าทายนี้เอง แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเธอดื้อที่จะมาที่นี่ น้องสาวของเธอคงไม่ต้องรับผิดชอบตามมาหรอกใช่มั้ย?" 

"แล้วที่มิจังรับคำท้านัทซึเมะก็เพราะเธอด้วย ไปหาเรื่องตัวอันตรายที่สุดของห้องแบบบุ่มบ่ามโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ต้องให้มิจังออกรับหน้าขอโทษแทน"

"รู้หรือเปล่าว่าเธอชอบทำอะไรแบบคิดง่ายๆ จนคนข้างหลังต้องตามมาช่วย"

"โฮตารุจัง..." เด็กชายลอบเช็ดเหงื่อ ประโยคแต่ล่ะคำของหญิงสาวหน้าเย็นชา กำลังทำให้มิคังแข็งค้างค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นผงแล้ว

"ฉันต้องพูดให้มิคังรู้ได้แล้วว่าอะไรที่อันตราย ถ้ายังคิดที่จะเล่นเกมนี้ต่อล่ะก็ ก่อนที่ฉันจะหมดไฟช่วยทำอะไรกับนิสัยคิดตื้นๆนั้นหน่อยได้มั้ย"

"...."  มิคังโดนคำพูดของอีกฝ่ายทิ่มแทงจนกระอักเลือด

"ยะ อย่าไปใส่ใจเลยนะมิคังจัง โฮตารุคงเป็นห่วงมิคังจังเลยพูดอะไรแบบนั้นไป...บางทีนะ" เด็กชายกระซิบประโยคหลังเบาๆอย่างไม่แน่ใจ 

มิคังเม้มปาก...ตอนนี้เธอคิดถึงมิกะจังมากเลย พอมีเรื่องเสียใจจากโฮตารุทีไรเธอจะไปซบมิกะเพื่อขอกำลังใจตลอด ตอนนี้มิกะจังก็ไม่อยู่ที่นี่อีก

'ถ้าเมื่อกี้โฮตารุไม่มาช่วย ป่านนี้พวกเราคง...' มิคังคิดในใจตั้งแต่ที่น้องสาวประสบอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันก็สาบานกับคุณปู่ไว้แล้วว่าจะปกป้องมิกะจังให้ดี

แต่ก็ชอบหาเรื่องมาให้มิกะจังเดือนร้อนด้วยกันตลอด พอมาคิดๆดูแล้ว...เหมือนน้องสาวจะคอยเก็บกวาดสะสางเรื่องต่างๆลับหลังให้เราทุกครั้งเลย 

ฉันคิดมาตลอดว่าน้องสาวฉันช่างน่ารักแสนดีมาก แต่พอโดนโฮตารุสะกิดขึ้นมาก็เหมือนมาคิดได้... นี่ฉันชอบทำอะไรตื้นๆไม่เคยคิดถึงมิกะจังเลยนี่นา... 

ถ้าเกิดว่าฉันคิดก่อนทำทุกครั้ง ปานนี้พวกเราคงไม่ต้องมาที่นี่ แต่อยู่ในห้องเรียนหรือเปล่า?

แต่ทุกคนที่นี่มีอลิซเป็นของตัวเองนะ และยืนหยัดด้วยขาของตัวเอง แต่แล้วพวกเราล่ะ?

ที่นี่ฉันจะสามารถปกป้องมิกะจังได้อย่างที่สัญญากับคุณปู่ไว้ได้จริงเหรอ?

คำว่าไร้ประโยชน์วนเวียนอยู่ในหัวจนมิคังรู้สึกมืดแปดด้าน พอเห็นโฮตารุและประธานห้องก็เหมือนมีแสงระยิบระยิบ แยกทางกับตัวฉันเองที่อลิซยังไม่แสดงพลังอะไรออกมา

ยิ่งคิดถึงอนาคตอันตรายข้างหน้าถ้าเจ้าบ้าโรคจิต(นัทซึเมะ)นั้นกลั่นแกล้งมิกะจัง เธอก็ไม่สามารถสู้ได้เลย(เพราะไม่มีอลิซ)

'ฉันมันไร้ประโยชน์!?'

จ๊อก~

เสียงท้องร้องของโฮตารุดังแว่วขึ้นมา มิคังชะงักก่อนจะหลับตาปี้ตะโกนเสียงดังวิ่งออกไป  

"ฉะ ฉันน่ะ เพื่อเป็นการไถ่โทษฉันจะไปหาอาหารมาให้นะ! ให้ฉันได้ทำประโยชน์บ้างเถอะ!"

"อ๊ะ มิคังจางง!" เด็กชายห้ามมิคังไม่ทัน ร่างบางหายไปในป่าแล้ว 

มิคังเดินหาผลไม้พร้อมกับเห็ดที่กินได้ ในใจก็คิดถึงน้องสาวที่ติดปีกนางฟ้าข้างหลัง 

โฮ~ น้องสาวพี่คิดถึงเธอจริงๆ 

....

มิกะที่ถูกพี่สาวฝาแฝดกำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้ กำลังช่วยมิสเตอร์แบร์ตากผ้าอยู่ 

"ฮัดชิ้ว!..." 

เด็กหญิงถูจมูกโด่งเล็กๆที่ขึ้นสีแดงระเรือ มิกะมองขึ้นไปบนฟ้าพลางคิดในใจ

'มิคังนินทาฉันหรือเปล่านะ?'  เธอดูเวลา...ดูเหมือนจะต้องกลับไปหาพวกมิคังแล้วล่ะ

เธอหันไปบอกลาคุณแบร์ที่หอบถุงขนมมาให้รองท้องระหว่างขากลับ ตอนนี้เธอกับคุณหมีญาติดีกันแล้ว 

จริงๆแล้วพวกเราเข้ากันได้ดีกว่าที่คิดอีกนะ เสียดายจังอยากแนะนำให้มิคังรู้จักคุณแบร์มากกว่านี้แท้ๆ

เธอลูบหัวคุณแบร์อย่างอาลัย ก่อนจะโบกมืออำลาพลางสัญญาว่าจะกลับมาหาอีก 

'เอาล่ะ ต้องกดสิ่งนี้สินะ' รีโมทเครื่องเล็กที่มีรูปคำว่ายานพาหนะ ปลายนิ้วกลมน่ารักกดจึกหนึ่งที

วิ้ง วิ้ง วิ้ง

เสียงบางอย่างแปลกๆกำลังใกล้เข้ามา ก่อนจะปรากฏยานพาหนะแบบลอยได้บินมาจากท้องฟ้า

รถขับขี่รูปคุณหงค์พร้อมกับหมวกกันน็อคแบบเดียวกันถูกแขวนเอาไว้สำหรับขึ้นนั่งคนเดียว 

"...."  มิกะเอียงคอไปมา เดินสำรวจยังไงก็ช่างเหมือน...เหมือนจริงๆ 

สกู๊ตเตอร์หงส์ของโฮตารุเนี่ย ทำยังไงก็ทำให้นึกถึงกระโถนฉี่สำหรับเด็กฝึกนั่งขับถ่ายเลย... คิดไปเองหรือเปล่า?

ไม่สิ... ยัยนั้นต้องได้แรงบันดาลใจจากสิ่งนี้แน่ๆ

เด็กหญิงร่างบางยืนอ่านคู่มือการใช้งานจนเสร็จ แต่ก็ยังอิดออดไม่ยอมขึ้นสักที ทั้งที่รู้ว่ากำลังสายแล้วมีคนกำลังรอเธออยู่... 

แต่ทว่าไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...มิกะรู้สึกเหมือนจิตวิญญาณ(อายุ15)ลึกๆยังทำใจไม่ได้ 

...อื้ม

....ฉันต้องขึ้นจริงๆเรอะ?

++++++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++++++

ที่มิกะหมายถึง....แปะรูป

   

เปิดให้อ่านก่อนนะ ไรท์มัวแต่ทำงานลูกค้าเลยไม่ว่างมาแต่งเลย 

** เย้! เสร็จไปอีกตอน!