นิยาย gakuen alice วัยซนคนมีพลังจิต(นัทซึเมะxOC)

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่10 : ระบบการจัดดาวและพลังที่แท้จริงของมิกะ? 50%

*****

ก่อนเริ่มชั่วโมงเรียนถัดไป ฉันใช้โอกาสว่างนี้ กำลังนั่งฟังบรรยายของโทบิตะเกี่ยวกับโรงเรียนอลิซอยู่ 

จากที่ได้ฟังมา...ในแผนที่ของอลิซ มีป่าทั้งหมดอยู่สี่ทิศที่ล้อมรอบโรงเรียนเอาไว้ตรงกลาง และมีป่าทิศตะวันตกที่พวกเราเคยไปมาก่อน 

แผนกประถมที่พวกเราอยู่จัดแยกออกเป็นสองห้อง แบ่งเป็นนักเรียนอายุ3-9ปี ในห้องA และนักเรียนอายุ10-12 อยู่ห้องB 

เมื่ออายุครบ13ปี นักเรียนจะย้ายไปอยู่แผนกโรงเรียนมัธยมต้น และต่อจากนั้นก็ไปอยู่แผนกโรงเรียนมัธยมปลายตามลำดับ 

"ตึกพวกนั้นคือเซ็นทรัลทราว ที่นั้นสามารถซื้อของใช้ชีวิตประจำวันได้ จะมีร้านค้าต่างๆมากมาย ขนาดของมันเหมือนเมืองหนึ่งได้เลย" 

เด็กชายชี้ตรงแผนที่แนะนำท่องเที่ยวที่เซ็นทรัลทราว มิคังอุทานตื่นเต้นอยากลองไปมาก เมื่อฟังคำโอ้อวดจากประธานห้อง ดูท่าจะสนุกมากแน่ๆ 

"..." มิกะก็แอบสนใจเล็กน้อยจนตาเป็นประกาย

"ต่อไปจะแนะนำการประเมินระดับดาวนะครับ"

.....

หลังจากที่นั่งฟังประธานห้องอธิบายเกี่ยวกับระดับดาว 

มิกะนั่งฟังก็ครุ่นคิดไปด้วย เพราะนี้ถือได้ว่าเป็นกฏการแบ่งชนชั้นขอที่นี่ ถ้าเราอยากจะอยู่ที่นี่ให้ดี...ก็ต้องเข้าใจกฏทั้งหมดก่อน 

ดูเหมือนว่านอกจากอลิซที่มีความสามารถแล้ว นักเรียนจะแบ่งระดับชนชั้นกันด้วยเข็มกลัดดาวสีทองบนหน้าอก ไม่เกี่ยวกับว่าจะอายุเท่าไหร่ พวกเขาประเมินนักเรียนจากความสามารถการใช้ชีวิตโดยรวม 

ประเมินระดับพลังอลิซ พฤติกรรม และปัจจัยอื่นๆ 

ส่วนการประเมินมีสี่ระดับ  ถ้าอยากรู้ว่าอลิซคนนั้นอยู่ระดับไหน ให้ดูที่เข็มกลัดสีทองบนหน้าอก เข็มกลัดทอง'สามดาว' ต่อมาก็'สองดาว'และ'หนึ่งดาว' 

ไม่มีดาวเลยปกติแล้วจะมีแต่เด็กอนุบาลเท่านั้น

และการผ่านสำเร็จการศึกษาในแต่ละครั้งต้องมีดาวหนึ่งดวง เด็กคนไหนไม่มีดาวจะไม่สามารถจบระดับประถมได้... และดาวสองดวงระดับที่สำเร็จการศึกษาม.ต้น ดาวสามดวงระดับที่สำเร็จการศึกษาม.ปลาย

ในกรณีพิเศษซึ่งแยกออกมาจากสามระดับ ขั้นสูงสุดคือ 'ชั้นพิเศษ' 

โทบิตะกล่าวว่ามันคือความใฝ่ฝันของอลิซทุกคน เพราะระดับดาวชั้นพิเศษจะได้สถานะภายในโรงเรียนแตกต่างจากระดับอื่น 

ระดับพิเศษนี้มีน้อยมาก...อาจเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะในอัจฉริยะอีกที 

ซึ่งมีน้อยมากในแต่ละชั้นปี สามระดับที่กล่าวมา... ถึงพยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเทียบได้(ก็อปคำพูดของโทบิตะมา..)

'ชั้นพิเศษแปลได้ว่าสุดยอดมากเลยล่ะสินะ' มิกะคิดในใจ

"ประธานห้องคุณมีสามดาวด้วยนี้นา!" มิคังอุทานพลางชี้นิ้วไปยังปกคอเสื้อของเด็กชายแว่นตากลมโต

"ประธานห้องก็มีสามดาว ในระดับประถมมีแค่สามคนเท่านั้นนะ แถมประธานเป็นคนเอาจริงเอาจัง มีความรับผิดชอบภายในปีนี้ และยังสามารถใช้พลังอลิซภาพลวงตาระดับสูงได้แล้ว" 

เด็กผู้หญิงผมสั้นน่ารักคนหนึ่งที่ได้ยินก็พูดขึ้นแนะนำทันที 

"โฮจังก็ด้วยนะ" มิกะเอ่ยปากเพราะเธอจำไดว่าโฮตารุก็มีดาวสามดวงบนหน้าอก

"ใช่แล้ว โฮตารุก็ได้สามดาวเพราะเธอทั้งหัวดีและเย็อกเย็น มีพลังสร้างสรรค์ ยิ่งกว่านั้นยังมีอลิซที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว"

"โอ้..." 

มิคังตาเริ่มเป็นประกาย เธอเพ้ออะไรอยู่คนเดียวครู่หนึ่งจนแก้มเริ่มแดงระเรื่อ ก่อนจะหัวเราะน่าขนลุกออกมา

"ฮึฮึฮึ" 

"...?" มิกะขนลุกกับเสียงนั้น เธอจึงขยับออกมาให้ห่างจากโฮตารุและมิคัง จากนั้นเธอก็เห็นมิคังกระโจมเข้าหาโฮตารุที่หันหลังให้อยู่

ได้ยินแว่วๆคำว่า'โฮตารุของฉัน'อะไรสักอย่าง

หลังจากนั้นเธอก็ยืนไว้อาลัยให้โฮจัง-..ไม่สิ ให้มิคัง แค่ก.. ที่โดนสิ่งประดิษฐ์ของโฮตารุขับไล่ส่งออกมาในไม่กี่วินาที

จากนั้นก็ได้ยินเสียงมิคังร้องไห้และร้องเรียกหาเธอมาจัดการโฮตารุให้ที

เธอเลิกสนใจยัยพี่บ้า หันมาถามสิ่งที่ค้างคาใจต่อ 

"แล้วคนที่สามล่ะ?"

"เป็นรูกะคุงครับ"

"ถ้าอย่างนั้น..นัทซึเมะล่ะ?"

"แน่นอนล่ะว่านัทซึเมะคุง เขาเป็นนักเรียนระดับพิเศษเพียงหนึ่งเดียวของแผนกประถม!" 

ประโยคนี้ประธานไม่ได้ตอบ แต่มีเสียงแทรกที่ดังขึ้นก่อนที่เด็กชายแว่นจะได้พูด 

"ฮึ เป็นไงล่ะ ยังอวดดีอยู่มั้ย"

โชดะที่ทำหน้ายิ้มกริ่มเอ่ยอย่างมั่นใจ 

'นัทซึเมะเป็นดาวพิเศษ?' 

มิกะกระพริบตา ไม่ได้สนใจท่าทางของโชดะ

"เฮ้อ" ก่อนจะถอนหายใจ

ผิดคาดมาก...ดูจากการที่แหกคุก(หลบหนี)โดนทำโทษบ่อยแล้ว เธอไม่คิดเลยว่าจะเป็นชั้นพิเศษ! 

นี่สินะ...คำกล่าวที่คุณปู่พูดถึง รู้หน้าแต่ไม่รู้ใจ(?) เส้นกั้นบางๆระหว่างอัฉะริยะกับคนบ้ามันอยู่ใกล้ๆกันนี้เอง

ไม่สามารถตัดสินใครจากฉากที่เห็นไม่กี่อย่างได้จริงๆ รู้สึกเหมือนบรรลุคำสอนของคุณปู่อีกเรื่องหนึ่งแล้ว 

'คุณปู่คะ หนูจะไม่ตัดสินใครจากภายนอกอีกแล้วค่ะ..' มิกะมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างก่อนจะถอนหายใจ 

"เธอถอนหายใจทำไมมิทราบ! แล้วนั้นไปเอาชามาจากไหน" โชดะโมโหมาก เมื่อเห็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักกำลังมองข้ามเธอแล้วถอนหายใจออกมา 

ดูถูก...นี้มันดูถูกชัดๆ! แล้วยังจิบชาดูสบายใจเฉิบอีก 

โชดะรู้สึกผิดพลาดมาก เธอคิดว่าจะเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่าย หรือรู้สึกกลัวที่นัทซึเมะคุงนั้นเป็นดาวพิเศษ

"เอ๋! นัทซึเมะน่ะเหรอ เป็นชนชั้นพิเศษคนเดียวของแผนกประถม" มิคังเบิกตากว้างแทบไม่อยากจะเชื่อ เธอเกาะหลังโฮตารุที่กำลังประดิษฐ์ของบางอย่างอยู่ 

เธอไปตีแผ่นเหล็กเข้าแล้ว!?

"ก็บอกแล้วไงว่าเขาเป็นอลิซอัจฉริยะ คนละดับกับพวกเธอเลย" โชดะอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางปกติ(?)ของมิคัง สายตาก็ลดความดุร้ายลง(นิดหน่อย) 

"แต่หมอนั้นชั่วร้ายจะตายไป ทำไมคนแบบนั้นถึงเป็นนักเรียนระดับพิเศษไปได้" มิคังเอ่ยอย่างสงสัย โชดะที่อารมณ์ดีกลับมาแยกเขี้ยวใส่อีกครั้ง

"เรื่องไม่ดีเล็กๆน้อยๆพวกนั้นเมื่อเทียบกับพรสรรค์นั่นแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยย่ะ!" 

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกเธอตบตานารุมิยังไง แต่พวกฉันก็ไม่ยอมรับพวกเธอหรอก ฉันจะรอดูว่าเธอจะได้ระดับไหน"

โชดะพูดจบก็หันหลังจากไป มิกะที่ถือถ้วยชา มองอีกฝ่ายที่อารมณ์แปรปวนไปมาเดียวดีเดียวร้าย

ผู้หญิงคนนี้ก็คาดเดาอารมณ์ไม่ได้เหมือนกัน... ดูท่าจะหนักกว่านัทซึเมะเสียอีก

....

หลังจากที่โชดะปักธงไว้แล้วหนีไป ที่นี่ก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง...อื้ม ช่วยเบลอฉากหลังพวกเด็กรอบข้างที่กำลังทำเสียงเอะอะด้วยนะ

"...."

"...."

เด็กสาวฝาแฝดสองคนที่พากันนิ่งเงียบตั้งแต่โชดะจากไป 

'ที่นี่ถ้าประเมินได้ระดับสูงจะเป็นที่ต้องการของใครๆ'

'แต่ถ้าประเมินได้ระดับต่ำ... จะถูกมองว่าอลิซของเด็กคนนี้ไร้ประโยชน์หรือเปล่านะ...' 

นี้คือสิ่งที่มิคังกับมิกะกำลังคิดอยู่ แน่นอนว่าอิมาอิ โฮตารุ ที่เติบโตมาพร้อมกับทั้งสองคนอยู่ด้วยช่วงหนึ่ง ย่อมรู้วิธีการคิดของอีกฝ่าย

"...." โฮตารุเห็นฝาแฝดทั้งสองเหม่อลอยนานมาก เธอถอนหายใจระอา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเขกหัวทั้งคู่ จนทั้งสองคนได้แต่เงยมองโฮตารุอย่างงงงวย

มิคัง : "ทำอะไรน่ะโฮตารุ"

มิกะ : "เจ็บนะ"

"มัวแต่คิดเรื่องเหลวไหลอยู่ได้ คนบ้าถึงจะกลุ้มใจไปก็ทำอะไรไม่ได้หรอกนะ" ดวงตาสีม่วงหรี่ลงมองสองคนเบื้องหน้า

"ระดับดาวประเมินอะไรนั้นน่ะ มันคือการตัดสินเธอจากคนอื่น เธอก็คือเธอไม่ว่ายังไง อย่าได้ให้การกระทำของตัวเองเป็นตัวกำหนดของคนอื่นสิ" 

"และฉันก็ยังเป็นฉันอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย...เข้าใจมั้ยทั้งสองคน"

สบดวงตาสีม่วงเย้ายวนของเด็กสาว ถึงแม้จะไม่ได้แสดงสีหน้าเป็นห่วงอะไรออกมา แต่แววตาที่สื่อออกมาอย่างจริงใจ กำลังเตือนสติพวกเราอยู่นั้นทำให้มิกะและมิคังผ่อนคลายลง

"อื้อ..."

"ขอบคุณนะโฮตารุ"

"พวกเราโง่เอง"

ตอนแรกพวกเธอคิดว่ารอบข้างตัวเองมีแต่คนเก่งๆทั้งนั้นเลย ถ้าเกิดฉันไม่สามารถทำได้ดีจะถูกเปรียบเทียบความแตกต่างนี้ไหมนะ จะคู่ควรกับการเป็นเพื่อนของโฮจังหรือเปล่านะ

แต่ตอนนี้...ด้วยคำพูดของคนที่สำคัญ ทำให้ทั้งมิคังและมิกะเลิกกังวล ไม่ว่าคนอื่นจะมองพวกเธอยังไง 

แค่มีเพื่อนที่ยังคงเข้าใจเราก็ดีแล้วล่ะ...

............

.......

...

แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้!?

"ไม่มีดาว!?"

"ในห้องB คนที่ไม่มีดาวถือว่าเป็นประวัติศาสตร์ได้เลยมั้ง!"

"นักเรียนใหม่นี้สุดยอดไปเลย.."

"ไม่เป็นไรนะ มิคังจัง! มิกะจัง!" 

เสียงตะโกนอย่างเป็นห่วงจากโทบิตะ มิคังยืนตกตะลึง และเสียงหัวเราะของโชดะและพรรค์พวกของตัวเอง

"หมายความว่ายังไงคะ! มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย" มิกะอดพูดไม่ได้ กับความไร้เหตุผลแบบนี้... 

อื้ม ถึงแม้มิคังจะเผลอใช้อลิซไปเล็กน้อยตอนท้ายก็ตาม แค่ก แต่ยังไงก็ไม่ใช่ความผิดของมิคังอยู่ดี!

พวกคุณอาจจะงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ๆทุกอย่างถึงวุ่นวายได้...

 คืองี้ 

ย้อนไปก่อนหน้านี้หลังจากคาบเรียนต่อมา 

ในห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วมีแต่เสียงขีดเขียนบนกระดาน เด็กๆที่กำลังตั้งใจเรียนช่างแตกต่างจากชั่วโมงก่อนหน้านี้ลิบลับแบบหลังมือเป็นหน้ามือเลย

'เจ้าพวกเด็กเกเรห้องนี้...เก่งเฉพาะกับคนอ่อนแอกว่านี้นา' 

มิกะคิดในใจ เศร้าใจแทนครูผู้ช่วยสอนคนนั้นจัง...เฮ้อ

วิชาคณิตศาสตร์ถูกสอนโดยครู'จินโนะ'  เธอได้ยินประธานห้องเล่าว่าครูจินโนะ ขึ้นชื่อว่าเจ้าระเบียบและโหดมาก เกลียดเด็กเกเรเป็นที่สุด

ตอนเรียนช่วงแรกๆก็ไม่มีอะไรหรอก 

แต่อยู่ๆก็มีของหล่นไปที่มิคังที่นั่งอยู่แถวหน้า มิกะที่นั่งอยู่แถวหลังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันได้ยินเสียงโชดะกับพวกตัวเองหัวเราะคิกคักสนุกกัน

เธอจึงรู้ว่าเป็นฝีมือของอีกฝ่าย ไม่รู้ทำไมพวกนั้นถึงไม่เล็งไปที่เธอที่อยู่ใกล้กว่า แต่เลือกเหยื่อเป็นมิคังที่อยู่ข้างหน้า...หรืออาจเพราะเด็กห้องนี้เลือกเป้าหมายรังแกเฉพาะคนที่อ่อนแอกว่าเป็นปกติ

ขณะที่เธอกำลังจะสั่งให้พวกนั่นหยุด  แต่ไม่ทันการเมื่อนาฬิกาปลุกรูปไก่ก็ถูกวาบไปบนหัวของมิคังทันที 

[ชั่วมงเรียนน่าเบื่อชะมัดเลย ชอบทาโกะยากิที่สุดเลย กะต๊าก!!]

พร้อมไก่ที่ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะร้องเพลงเสียงดัง เรียกร้องความสนใจจากครูผู้สอนและทุกคนในห้องได้ชะงัก 

"นักเรียนใหม เธอมีอะไรไม่พอใจชั่วโมงสอนของฉันเหรอ ถ้ามีเรื่องอยากจะพูดล่ะก็พูดออกมาได้เลย" 

จินโนะขยับแว่นตาในมือ ก่อนจะก้มมองเด็กหญิงที่กำลังหน้าซีดเบื้องหน้า

"นะ หนู.." มิคังอ้าปากแล้วปิดแล้วอ้าอีกครั้ง เธอตกใจกับสีหน้าที่จริงจังและเย็นชาของชายคนนี้ 

น่ากลัว! ทำไมครูคนนี้หน้าดุจังเลย

"ถ้าขืนยังรบกวนชั่วโมงเรียนด้วยท่าทางขวางหูขวางตาแบบนั้นอยู่ล่ะก็... ฉันจะทำโทษเธอ" 

ขณะที่ไม่มีใครเห็นมีประกายไฟสีม่วงแวบออกมาจากไม้เรียวในมือ

"...!?" มิคังตกใจ เธอพยายามอธิบายว่าไม่ใช่ฝีมือเธอทำนะ 

แต่ก่อนที่จะได้อธิบายอะไรออกมา อยู่ๆถังขยะหลังห้องก็วาบพุ่งเข้ามา หมายไปที่หัวของเธอ 

"มิคัง! ระวัง!" มิกะลุกขึ้นยืนตะโกนบอกให้มิคังหลบ แต่มันมาเร็วเกินไป มิคังหลบไม่ทันเธอหลับตาปี้

"เหวอ อย่ามาทางนี้นะ!?" แสงสีขาวสว่างชั่วแวบ

วาบ!

ฟ้าว! พัวะ!

เสียงของหนักกระทบกัน 

"......"

เกิดความเงียบขึ้นมา มิคังที่ไม่เจ็บก็ลืมตาขึ้นมามองสงสัย ก่อนจะแข็งค้าง... เมื่อถังขยะเจ้าปัญหามันดันหักโค้งไปตกที่ครูจินโนะ 

ตกใส่หัวเหมือนจับวาง...

'เมื่อกี้นี่...หรือว่าฉันเผลอใช้อลิซไป...' ถังขยะเจ้าปัญหาจึงไม่ได้หล่นมาที่ตัวเองแต่ไปตกที่คนตรงหน้า..

'แต่ว่า...นี้มันแย่ยิ่งกว่าเดิมไม่ใช่หรอกเรอะ!?' มิคังอ้าปากเหวอ ครั้งนี้พูดไม่ออกของจริง

"....."

ครูผู้สอนเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆจับถังขยะที่ครอบหัวออก อีกฝ่ายดูท่าจะโมโหมาก สังเกตจากแววตาของเขาที่เย็นยะเยือกลงหลายองศา 

ถ้าสายตาสามารถฆ่าใครสักคนได้ มิกะคิดว่าร่างของพี่สาวฝาแฝดของเธอคงพลุ่นหมดแล้วแน่

มิคังตัวสั่นกับออร่าที่เย็นยะเยือกของครูจินโนะ ทำให้ห้วนนึกถึงการไปเยี่ยมห้องปกครองเมื่อก่อน

และนั้นทำให้เขาเอ่ยเสียงเย็นชาตัดสินว่ามิคัง'ไม่มีดาว'ทันที

"เอ๋!?"

ไม่มีดาว...!?  มิคังรู้สึกหน้ามืดขึ้นมา

"....!"

รูกะและนัทซึเมะมองอย่างแปลกใจกับการตัดสินครั้งนี้ของจินโนะ โฮตารุก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าจินโนะจะโกรธจนประเมินนักเรียนใหม่ว่า'ไม่มีดาว' 

นี้...ได้ยังไงกัน??

......

กลับมาเวลาปัจจุบัน

นั้นคือเหตุผลที่มิกะลุกขึ้นมาโต้เถียงกับจินโนะอย่างตอนนี้ โชดะและพวกสมรู้ร่วมคิดกลั้นขำแทบตาย ทีแรกประธานก็ช่วยพูดด้วย 

แต่พอสบกับสายตาของครูผู้สอนที่เหลือบมองมาหนึ่งที.. เด็กหนุ่มก็หน้าซีดเผือดก่อนจะค่อยๆถอยกลับไปนั่งที่

'ขอโทษนะ มิคังจัง' โทบิตะก้มหน้าไม่กล้าพูดช่วยต่อ เพราะกลัวถูกทำโทษ

ยกเว้นมิกะที่เธอก็กลัวแต่ก็ยังยืนขึ้นจ้องมองจินโนะ 

เธอที่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ดูยังไงก็รู้ว่ามิกะไม่มีพลังจิตที่วาบของหล่นลงมาได้ แต่จินโนะก็ตัดสินว่ามิคังคือผู้ร้ายข้ามแดนซะแล้ว

"นี้คือการตัดสินของฉัน ทำผิดกฏรบกวนการสอน และใช้อลิซในชั่วโมงเรียน" 

"แต่ว่ามิคังก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มใช้อลิซก่อน การประเมินว่าไร้ดาวมันไม่มากเกินไปหน่อยหรือคะ และการลงโทษคนเดียวแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย" 

"........"

โชดะที่กำลังกลั้นหัวเราะกับเพื่อนๆพากันชะงักกึก เพราะรู้สึกถึงภัยร้ายกำลังมา ถ้าเกิดมิกะพูดขึ้นมาแล้วชี้มายังพวกเธอล่ะก็...

ไม่ ต้องทำให้เธอหยุดพูด! 

ขณะที่คิดว่าจะทำยังไงดี แต่ทันใดนั้นชายที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนก็ขยับตัว

"ไม่พอใจกับการตัดสินของฉันเหรอ" เสียงเหยียบย่ำลงส้นเท้า จินโนะก้มมามองมิกะที่ตัวเล็กกว่า

"...." มิกะประหม่าจนพูดไม่ออก..

พอร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ก็เหมือนโดนภูเขากดทับ พอเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมมิคังถึงไม่กล้าเถียง

'สายตาน่ากลัวมาก!' สายตาคมเหมือนใบมีดเมื่อจ้องมอง เหมือนกับว่าเราจะถูกหั่นได้เพราะสายตานั่น

ถึงอย่างนั้นมิกะก็ยังจ้องสายตานั้นกลับในขณะที่ขาสั่นเล็กน้อย 

เกิดความเงียบขึ้นในห้อง มิคังเป็นห่วงเธอมองมิกะที่กำลังกัดริมฝีปาก ทำตาแข็งกร้าวใส่ครูผู้สอน

"ทำสายตาแบบนั้นหมายความว่ายังไง" เส้นเลือดบนขมับของอีกฝ่ายเต้นตุบๆ 

เปรี๊ยง!

โครม!

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะลงมือใช้อลิซทันที

"!?" นัทซึเมะและรูกะที่มองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็ชะงักกึกตกใจ ร่างนั้นกระแทกโต๊ะพวกเขาก่อนจะล้มลงไป

ตึง!

"....!" โฮตารุยืนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับนักเรียนบางคนที่อุทานร้องออกมา 

"มิกะจัง!" เสียงของมิคังและโทบิตะ

ตุบ!

ร่างเล็กหล่นกระแทกพื้น จินโนะที่ใช้พลังอลิซสายฟ้าของเขาโดยไม่กล่าว มือแกร่งของชายหนุ่มลูบบนไม้เรียวที่ปรากฏสายฟ้าเป็นเส้นริ้วสีม่วง

"ฉันยังไม่ได้บอกเธอหรือ ว่าอลิซของฉันคือสายฟ้า... ถึงได้กล้าทำสายตาแบบนั้น.."

หรี่ตามองอย่างดูถูก

"ท่าทางต่อต้านนั้นก็ดี...พอดีเลย เธอก็เหมือนกัน ฉันจะถือโอกาสตัดสินระดับที่เหมาะสมให้เธอเอง ถูกประเมินว่า'ไม่มีดาว'เหมือนกับอีกคนเป็นไง"

"!?"

ไม่มีดาวคนที่สองแล้ว!

ทุกคนมองไม่อยากจะเชื่อ การไม่มีดาวนั้นหายากมาก แต่วันเดียวเท่านั้น..ในห้องถูกประเมินว่าไม่มีดาวเป็นรายที่สองแล้ว 

กิ่งก่อง กิ่งก่อง

กึก

ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้พูดอะไรต่อ โชคดีที่เสียงกริ่งในห้องเรียนหมดเวลาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน 

นักเรียนในห้องแอบถอนหายใจ เฉพาะบางคนเท่านั้นที่เป็นมิตรเลยมองอย่างเห็นใจ แต่ก็มีบางส่วนที่ถอนหายใจเสียดาย เพราะยังอยากดูเรื่องสนุกต่อ

"...." สายตาแหลมคมนั้นเหลือบมองมิกะที่ตัวสั่นจากสายฟ้าบนพื้นเย็น ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเพราะร่างสูงยืนขวางกันไว้อยู่ 

จินโนะหันหลังกำลังจะจากไป หยุดครู่หนึ่งเหมือนนึกอะไรได้.. เขาเหลือบมองมิกะทิ้งท้ายก่อนกระซิบเสียงเบา...

แต่นัทซึเมะและมิกะที่อยู่ใกล้จินโนะมากที่สุดก็ยังได้ยินมัน..

"อลิซอัปมงคล"

กึก 

มิกะที่หมอบบนพื้นเงยหน้ามองอย่างว่างเปล่า 

นัทซึเมะที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วใต้หน้ากาก

'....อลิซอัปมงคล?'

'หมายความว่ายังไง?'

.

.

.

"มิกะ!" 

หลังจากที่จินโนะเดินออกไป โทบิตะและมิคังก็รีบมาช่วยพยุงเด็กสาวลุกขึ้น 

"ไม่เป็นไร" ผ่านไปครู่ใหญ่เสียงหวานกระซิบเบาๆ แต่ร่างกายสั่นไหวไม่เหมือนที่พูด

"จะไม่เป็นไรได้ยังไง เธอถูกประเมินว่าไม่มีดาวนะ!" มิคังตาแดงระเรื่อ เธอทั้งโมโหและเสียใจ 

มิคังอยากโดนจินโนะทำโทษคนเดียวมากกว่า ที่ต้องเห็นมิกะโดนทำร้ายแบบนี้  

"ฮ่าฮ่าฮ่า  คิดว่าเป็นคนไม่ธรรมดาแต่..ไม่มีดาวเลยเหรอเนี่ย ถึงจะอยากให้เป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นจริงๆ สุดยอดไปเลย" 

เสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นหลังจากที่คุณครูประจำคาบเรียนออกไป 

มิคังหันขวับไปมองอย่างหงุดหงิด

"เป็นพวกเธอใช่มั้ยที่ทำมัน!" มิคังลุกขึ้นชี้นิ้วใส่โชดะและพรรค์พวกอย่างโมโห

โชดะหัวเราะเล็กน้อย "แหม อย่ามาใส่ความกันสิ~" 

"ถึงจะทำตัวไม่ดีแค่ไหน การประเมินผลแบบนั้นก็เพราะพลังที่แท้จริงของพวกเธอ มันถูกตัดสินว่ามีอยู่เท่านั้นจริงๆต่างหากล่ะ" 

"ว่าไงนะ..!"  โทบิตะห้ามมิคังที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่าย "ไม่ได้นะมิคังจัง ห้ามทำร้ายกันนะไม่งั้นจะถูกทำโทษได้"

"ถ้าพูดถึงไม่มีดาวล่ะก็ แปลว่าพวกเธอต่ำสุดเลยยังไงล่ะ เพราะฉะนั้นเลิกทำตัวอวดดีได้แล้ว" 

โชดะมองมิคังที่กำลังกัดฟันกรอดอย่างภาคภูมิใจ 

"ที่โรงเรียนนี้น่ะระดับดาวเป็นสิ่งสำคัญแค่ไหน สำนึกไว้ซะหน่อยก็ดีนะ" ในขณะที่โชดะกำลังพูดอยู่  ร่างบางที่นั่งพักให้หายสั่นก็ลุกขึ้นยืน 

โฮตารุช่วยพยุงก่อนจะค่อยๆปล่อยมือ เมื่อมิกะยกมือขึ้นบอกว่าไม่ต้อง ปลายรองเท้าบูตที่กำลังเดินตรงไปทำให้ทุกคนถอย

"..." กลุ่มนักเรียนที่หัวเราะเมื่อครู่นี้พากันหุบปากเงียบ 

เมื่อนึกได้ว่ามิกะนั้นจับเด็กผู้ชายทุ่มยังไง ยกเว้นโชดะที่กำลังหัวเราะหันหลังให้ เลยไม่รู้ว่าอันตรายกำลังเข้ามาใกล้

นัทซึเมะและรูกะที่กำลังลุกออกไปก็หยุดมองอย่างสนใจ

""เป็นอะไร?" โชดะหันไปมองเพื่อนในกลุ่มที่กำลังจับแขนเธอเขย่าให้รู้ตัว มาได้สติก็ตอนที่มีมือขาวผ่องอมชมพูจับบนไหล่ตัวเองแน่น

"อ้อเหรอ" เสียงกระซิบนุ่มนวน 

กึก

โชดะเงียบร่างกายแข็งค้าง น้ำเสียงนี้...มาตั้งแต่เมื่อไหร่

ก่อนจะค่อยๆหันมามองข้างหลังหน้าซีด ใบหน้าสวยออกหวานกำลังยิ้มอ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าโค้งงอเป็นจันทร์เสี้ยว

"ขอบคุณจริงๆเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอ ฉันคง..." ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มน่ารัก

เปี๊ยะ เปี๊ยะ

เสียงแตกและริ้วแสงเป็นประกายสีม่วง ผุดขึ้นมารอบๆตัวเด็กผู้หญิง

"...!?"

ทุกคนอ้าปากค้าง ตกใจกับฉากที่เห็นตรงหน้า

'เหลือเชื่อ!' มิคังกับโทบิตะตาโต...

'นี้มัน...' นัทซึเมะกับรูกะและโฮตารุค่อยๆเบิกตากว้างขึ้น

"เธอ...?" โชดะอ้าปากพูดไม่ออก

"อย่างที่พูดไป...ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอ ฉันคงไม่รู้ตัวจริงๆว่าอลิซตัวเองทำอะไรแบบนี้ได้" 

สายฟ้าสีม่วงที่คุ้นตาปรากฏขึ้นบนร่างมิกะ ก่อนที่เจ้าของมันจะเทพลังลงไปบนผ่ามือเล็กน้อย

เปรี๊ยง!

"อ๊า!"

เสียงร้องตกใจและโชดะที่สะดุ้งเฮือก ผมเริ่มชี้ฟูหยิกงอ มันไม่เจ็บปวดมากจนอันตราย และพลังสายฟ้าไม่ได้น่ากลัวเท่าจินโนะ แต่ก็พอทำให้สะดุ้งเจ็บได้จริงๆ

"ได้ยังไง เธอทำได้ยังไง!? ทำไมมีอลิซสายฟ้าของจินโนะได้" โชดะลูบแขนตัวเองอย่างสั่นๆ

"ก็ต้องขอบคุณจินโนะด้วยเหมือนกัน" มิกะเลิกใช้คำสุภาพกับผู้ชายคนนี้ที่ประเมินเธอและมิคังว่าไม่มีดาว 

"เพราะเขาฉันถึงได้รู้พลังตัวเองคืออะไร"

"พลังของฉันคือ...''

ใช่แล้ว

ตามที่หน้าต่างโฮราแกรมนั้นบอก... อลิซของฉันคือ

'ก็อปปี้อลิซ'

++++++++++++++++++++++++50%++++++++++++++++++++++++++

แต่งตอนง่วงๆ  จะมาตรวจอีกทีว่าแต่งแปลกๆหรือเปล่าจะได้กลับมาแก้ไข  รู้สึกว่าเฉลยอลิซเร็วไปหรือเปล่านะ