คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 05 COOK TOGETHER ๑๐๐%
05
Cook together
"....เขินเราอะจิ"
โอ้ววววววววววววววววววววววส์ช่างมั่นซะ แต่ทำไมกูหน้าร้อนๆ
" เขินกะเตี่ยมึงเหอะ.."
"5555" ผมพูดพลางพยายามปัดมือออกเล็กออกจากหน้าผากที่ตอนนี้เย็นเฉียบมือสากขึ้นมาลูบแก้มตามสัญชาตญาณทันทีที่คนตัวเล็กมุ่งหน้าเดินต่อโดยไม่ได้หันมาสนใจคนผิวแทนอย่างผมอีก
ตึกตัก ตึกตัก....
หัวใจของผมยังคงเต้นแรงต่อเนื่อง..มันเต้นแรงขึ้นๆเมื่อตอนมือเล็กมาอังหน้าผากจนตอนนี้ก็ยังคนเต้นอยู่แม้มือของผมจะทาบมันไว้
เหมือนจะหลุดออกมา...
DO TALK ::
จย้าาาาขนมเต็มไปหมดเลยยย ผมยิ้มแก้มแตกทั้งที่กึ่งเดินกึ่งกระโดดอยู่ เมื่อผ่านโซนขนมผมตื่นตาตื่นใจมากจนอดที่จะเลี้ยวเข้าไปหยิบมาสองสามชิ้นแต่มันเหมือนดูเยอะจนไคบอกว่า
"เหลือกแล้วยังจะขุนให้อ้วนอีก.."
ผมปั้นหน้างงก่อนจะยิ้มใส่จนไคเบือนหน้าหนีแล้วดันให้ผมเดินไปข้างหน้า
พอถึงโซนอาหารสดเราก็ซื้อไส้กรอกกะหมู โซนผักเราก็ซื้อผัก แล้วจึงเดินไปหาเส้นสปาเก็ตตี้ในโซนของแห้ง ของแต่ละอย่างผมต้องใช้เวลาอยู่นานในการหาเพราะทางซุปเปอร์ฯปรับที่วางใหม่หมด
"กินนี่มั้ยไคเดี๋ยวเราซื้อให้555"ผมพูดพลางหัวเราะเมื่อเดินผ่านโซนอาหารสุนัข
"เอาสิๆกูชอบ...ถุ้ยยย แดกเองเถอะ"
"ดีเลย" ผมทำท่าจะเอื้อมมือไปหยิบเพทดีกรีถุงไม่เล็กไม่ใหญ่มาใส่รถเข็นแต่ก็ถูกเสียงทุ้มขัดขึ้นก่อน...
"กวนตีนและมึง..ไปๆรีบกลับกูหิวละ"
"แหนะๆอยากกินฝีมือเราก็ไม่บอก" ผมยักคิ้วข้างนึงใส่ไคอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้เจ้าตัวทำหน้าละเหี่ยใจใส่ผม
"งั้นกูแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางละกัน..."
คนตัวสูงเบะปากอย่างน่าชังก่อนที่จะหมุนตูดเดินห่างออกไป ผมเลยรีบเดินไปง้อ
"โอ๋เอ๋ๆ...ไม่งอนน้าาา"
"...."
"....."
"....."
"เดี๋ยวทำให้กินทุกวันเลย" ไม่พูดเปล่ามือไม้ผมเริ่มค่อยๆสอดรัดแขนแกร่งของหมีขี้งอน
"ไม่เอาห่า เลี่ยนตาย...."
"5555"
"...พูดมากมึงเนี่ยเร็วๆกูหิว"
"คับ"
ผมตอบรับก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์ที่เค้าเตอร์โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนผิวแทนที่เดินไปก่อนกำลังเอามือลูบแก้มตัวเองเป็นครั้งที่ล้านของวัน...
"หิวเมื่อไหร่จะถึง..."
"อีกนิดเดียวเนี่ยเห็นปากซอยละไง"
ไคบ่นอุบอิบเหมือนหมีกินผึ้งหลังจากตกลงกันว่าจะเดินกลับหอเพราะผมคิดว่าเปลืองเงินที่จะขึ้นรถทั้งๆที่อีกแค่สองป้ายก็ถึง เอ้ะจะว่าไป ไคนี่ก็เหมือนหมีจริงๆนั่นแหละ อีกสิ่งที่ทำให้ไคเหนื่อยก็อาจเป็นเพราะถุงใส่ของที่เขาอาสาจะหิ้วเองแต่คนผิวแทนดันฉวยไปถือซะก่อน...แล้วก็บ่นๆๆๆ จะถือให้ก็ไม่ยอม
บางทีผมก็คิดนะว่าไคเป็นโรคประสาทอะไรรึเปล่า
แต่ก็ต้องยอมรับว่าไคทำให้การเดินซุปเปอร์ครั้งนี้ของผมดีขึ้นมาก...
ผมรู้สึกดีที่มีสายตาดุๆแต่ก็แอบหวั่นไหวมองอยู่ข้างหลังตลอดเวลา จะว่าเหมือนเงาตามตัวก็ดีแต่แค่เป็นเงา....
ที่พิเศษและมีค่ามากสำหรับผม..
KAI TALK ::
หอ...
และก็ถึงหอ(ซักที)ครับ ในที่สุด เราสองคนก็พาร่างมาซูบมาสถิต ณ ที่พักอาศัย บอกเลย ว่าเหนื่อยแทบลากเลือดมากกกกกกกกกก(ก.ไก่อีกล้านตัว) แถมยังต้องแบกสำภาระของ ไอ่เหลือกที่เป็นภาระสมชื่ออีก ไม่ๆๆผมผิดเองที่กระแดะทำตัวเท่ห์แบกของให้มันและยังอุตริ บ้าจี้เดินกลับหอกับมันอีก...
ไม่มีเหตุผลที่ทำลงไป... พอผมรู้ตัวอีกทีก็มานั่งโง่อยู่ตรงนี้ละ
และก็ไม่รู้อีกว่าไอ่เหลือกไปเอาแรงห่าลากนี่มาจากไหน กลับถึงหอมันก็รีบแกะเส้นไปแช่น้ำเย็นก่อนจะเตรียมวัตถุดิบต่างๆ แตกต่างจากผมนี่นั่งแห้งมองมันทำนู่นทำนี่จนตาลายไปหมด
ผ่านไปสักพักผมก็มูพตัวเองเข้าห้องกะว่าจะขอนอนกลิ้งซักหน่อยแต่ก็ถูกไอ่เหลือกดักทางซะก่อน
"ไคย่าจะอาบน้ำอ่อ...รีบๆอาบละกัน"
"ทำไมว้ะ" ผมขมวดคิ้วใส่มันอย่างฉงนใจ
"เหอะน่าาาาา ถ้าจะอาบก็รีบๆอาบๆถ้าไม่อาบก็ต้องไปอาบ"
"เอ้...นี่มึงเป็นแม่กูไงสั่งเอาๆเนี่ย ไม่อาบเว้ยเหนื่อยจะนอน"
พูดจบผมก็ผลุบตัวเข้าไปในห้องก่อนจะกระโจนขึ้นเตียงและนอนแผ่หลาเต็มพื้นที่
"ไค...ย่า"
เสียงหนึ่งปลุกให้ผมตื่นขึ้น บนกายผมที่เปลือยเปล่ามีไอ่เหลือกนั่งอยู่ในเสื้อสีขาวตัวบางเพียงแค่...
ตัวเดียววว
"ร้ะ...ไรมึง..."
"ชะ....ช่วย...สอด...ไอ่นั่นของนายเข้า..."
"ว้ากกกกกกกกกก" ผมแหกปากลั่นภาพเบื้องหน้าแปรเปลี่ยนเป็นฝ้าสีขาวก่อนที่จะมีเสียงกลอนประตูดังขึ้นและมีคนตัวเล็กตะโกนเรียก
"ไคย่า...เป็นไรป่าว"
เมื่อผมปรับสายตาโฟกัสจึงเห็นไอ่เหลือกกำลังก้าวขาสั้นๆของมันมาที่เตียง ผมหวาดนิดๆเนื่องจากความฝันสุดเอ็กซ์เมื่อครู่จึงถดหลังถอยหนีจนชิดขอบเตียง มือไม้เริ่มโกย
ผ้าห่มมาคลุมกาย
แปะ
มือเล็กแตะลงบนหน้าผากเย็บเฉียบของผมก่อนผู้ที่เป็นเจ้าของมันจะส่ายหัวนิดๆ
"ไคเป็นไรมั้ย"
"ปะ...เปล่า...ไม่เป็นไรๆ"
ผมส่ายหัวเร็วก่อนจะรู้ว่าตัวเองเริ่มหน้าซีดจนผิดสังเกต
คนตัวเล็กนั่งลงกับเตียงข้างๆก่อนจะกระซิบเบาๆที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นอย่างน่าประหลาด
"ถ้าเป็นไรก็บอกได้นะเพราะไคย่าเป็นคนสำคัญของเรา"
"...."
"สรุปเป็นไรป่ะ..."
"ไม่เป็นๆ...มึงไปทำสปาเก็ตตี้เหอะ" ผมพูดพลางปัดมือไล่มันไปเนื่องจากตอนนี้เขินจนแก้มจะแตกอยู่รอมร่อ
"ทำไม่ได้...เราต้องทำพร้อมไค"
"อ่าวเห้ยทีตอนเช้ามึงยังกระแดะทำให้กูแดกเลย"
"ก็เราอยากทำพร้อมไคก็เพราะอยากให้ไคทำเป็นด้วยไง..."
"ไม่เว้ยขี้เกียจ"
ผมพูดไปแบบไม่คิดไอ่เหลือกยู่ปากและส่งสายตาวิ้งๆมาให้ผม
"น้าาาาไคย่าาาสุดหล่อ...เผื่อวันไหนเราไม่อยู่ไคจะได้ทำเองได้ไง"
"ไม่"
"น้าาาาาาาาาาาาาาทำน้าาทำกันทำกันทำกัน"
เอะ...ทำกัน ทำไมกูคิดว่ามันแปลกๆ
"ชะ....ช่วย...สอด...ไอ่นั่นของนายเข้า..."
ภาพเก่าย้อนขึ้นมาฉายซ้ำในห้วงความคิดโอ้ยยยกูกะจะลืมอยู่แล้วเชียววววว
"-..-"
"ทำกันๆๆๆๆๆ" ไอ่เหลือกพูดไม่หยุดซึ่งมันก็ทำให้ผมคิดเรื่องในฝันไม่หยุดเลยจำเป็นที่ผมจะต้องตอบตกลงไปเพื่อให้มันหุบปาก
"เออๆ"
"เย้!"มันยิ้มแป้นยกกำปั้นขึ้นฟ้าแบบเดิมก่อนจะกึ่งเดินกึ่งกระโดดออกจากห้องไป
ก็มีวันนี้แหละที่ผมเห็นมันน่ารักดี...
หรือเมื่อก่อนผมเห็นแต่ไม่ยอมรับกันนะ....
เหยาะ
เหยาะ
เหยาะ
แควก
พรวด พรวด พรวด
"ย่าๆๆไคใส่ลงไปแบบนั้นก็เค็มกันพอดี"
"โห่พูดมากว่ะขืนมานั่งเหยาะๆแบบมึงชาติหน้าก็ไม่มีรสชาตขึ้นมาหรอก" ก็จริงป้ะคับผมนี่อุตส่าห์กรีดปากขวดแม็กกี้ให้กว้างขึ้นแล้วเทพรวดๆลงไปในกระทะที่ผัดซอสสปาเก็ตตี้อยู่
"แต่ที่ใส่ไปครึ่งขวดนี่ก็ไม่ไหวนะ" ไอ่เหลือกพูดพลางหยิบขวดแม็กกี้ขึ้นมาประกอบเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ... เออว่ะแม่งลดไปครึ่งขวดจริงด้วย
"ครึ่งขวดพอดีเหมือนที่กูคิดไว้...อ่าาา...เดี๋ยวกูลองชิมให้ดูก็ได้จะได้รู้ว่าใครเป็นใคร"
"ไคก็เป็นไคไง..."
"เออๆๆเอาเหอะ" ผมตัดบทและหยิบช้อนมาถือไว้ในมือ ค่อยๆบรรจงตักซอสในกระทะแล้วยัดมันเข้าปาก
อ้ำ...
"แหวะ...แค่ก แค่ก นะ น้ำๆ"
เค็มสัสรัฐซาอุดิอาระเบีย...
ผมพยายามกลืนเศษซากมันลงอย่างฝืดคอมือไม้ปัดป่ายไปทั่วเพื่อควานหาน้ำจนรับมันมาจากไอ่เหลือกที่ยืนกลั้นขำอยู่ใกล้ๆ
"คิๆๆ"
"แค่ก...ขำไรมึง"
"ขำไคนั่นแหละ คึๆๆๆ"
"เดี้ยะเตะๆ"
"โอ๋เอ๋ๆๆไม่โกรธน้าาาาคิมไคฉุดหย่ออออ555"
ผมทำหน้าหงิกใส่มันแต่มันดันหัวเราะใส่ผมอยู่อย่างนั้น เห้อออ หมดละอิมเมจคิมจงอินคนโฉดดดดของกูวววววส์
พอหัวเราะเสร็จก็เดินมาหยิบกระทะไปจากผมก่อนจะเทลงถุงใส่เศษอาหาร ผมถามมันไปว่าไม่เสียดายหรอแต่มันก็ตอบมาว่า หรือไคจะกินล่ะ ตอบงี้คือเล่นเอากูจุกเลย
คราวนี้มันไม่ปล่อยให้ผมวางระเบิดใส่อาหารจานเด็ดอีกแล้วพ่อคุณตาใหญ่เลยจัดแจงทำเองซะหมดแต่ก็มิวายใช้ผมหยิบนู่นจับนี่แล้วก็อธิบายวิธีทำซึ่งในส่วนตัวผมคิดว่าผมจำได้ดีกว่าสูตรคณิตศาสตร์ยากๆอีก(แหงล่ะ)
เมื่อเราทำกันเสร็จอะไรเสร็จเราก็กินกันจนอิ่ม ถ้าเทียบกับตอนเช้าที่ผมได้กินผมว่าตอนเช้าอร่อยกว่านะแต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันอ่ะ สปาเก็ตตี้จานนี้ผมรู้สึกว่ามันเลอค่ากว่า หรืออาจเป็นเพราะผมทำกับมันกันแน่นะ
ผมรู้สึกว่าตัวเองพูดทำกัน กับกินกัน นี่วนไปวนมาจนเริ่มเรทเลยขอตัวไปแปรงฟันแล้วจึงค่อยมานั่งแห้งดูทีวีเผาผลาญแคลอรี่ต่อ ไอ่เหลือกเมื่อล้างจานเสร็จก็เดินออกห้องผมไปเลย ผมคิดว่ามันอาจจะไปอาบน้ำหรือไม่ก็ทำการบ้านแน่ๆแต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่าเพราะตอนอยู่โรงเรียนผมแอบเห็นแม่งทำการบ้านก่อนที่ครูจะสั่งไปหลายบทแล้ว
ไม่สิผมไม่ได้แอบซะหน่อย ผมแค่บังเอิญชายตาไปเห็นมันแค่นั้นแหละ...เนอะๆ
เวลาผ่านไปราวชั่วโมงเศษๆ ผมหันไปมองที่หน้าประตูห้องก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
แล้วจึงกลับมาอยู่กับทีวีเหมือนเดิม ผมกะจะนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่า....
จะมีเสียงเคาะประตูขอเข้าห้องอีกครั้ง...
D.O TALK ::
ผมชั่งใจและลังเลอยู่นานว่าจะเคาะประตูห้องไคดีไหมจนคนที่เดินผ่านต้องหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ แต่ในที่สุดก็ไม่ได้เคาะไปเพราะว่ามันดึกแล้วผมไม่อยากไปรบกวนเขาหรอก...จนตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าๆแล้วผมขยี้ตานิดๆก่อนจะกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยความเบื่อหน่ายไม่รู้ทำไมเหมือนกันเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย หรือเพราะไม่มีใครมานอนข้างๆกันนะ จะว่าไปเมื่อวานที่นอนกับไคอ่ะ ผมรู้สึกดีมากๆเลยมากจนอยากนอนอย่างนั้นอาจเป็นเพราะสัมผัสบนเตียงที่ยุบไปข้างๆมันทำให้ผมตระหนักว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน ผมอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยแต่ท่านก็ต้องทำนาทำไร่หาเลี้ยงชีพ ไว้ปิดเทอมหรือหยุดยาวๆผมว่าจะชวนไคไปเที่ยวบ้านอยู่อ่ะ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องพาร่างที่เลื้อยอยู่บนเตียงไปเปิด พลางขานตอบให้คนหลังประตูรู้ ก่อนที่ลูกบิดจะหมุนและคนเบื้องหน้าที่ทำให้ผมผงะเล็กน้อย
"ไอ่เหลือก..."
"คะ...ไคย่ามีอะไรหรอ"
"เมื่อคืนทำไมมึงไม่มา..."
"...."
"กูนั่งรอมึงจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน..."
"...ห้ะ!"
ผมซ็อกมากซ็อกมากๆจริงๆความรู้สึกมันปะปนกันมั่วไปหมดทั้งตกใจทั้งดีใจทั้งสงสัยนานับประการ ผมมองหน้าคนตัวสูงกว่าอย่างอ้อมๆมีบ้างที่จะหลุบตาลงต่ำแต่ก็ต้องหันไปเผชิญสายตานั่นต่ออย่างเสี่ยงไม่ได้
"ห้ะอะไรล่ะ...มึงดูขอบตากูสิห่าคล้ำขนาดนี้" ไม่พูดเปล่า ไคยื่นหน้ามาใกล้ผมก่อนจะใช้นิ้วชี้ที่ถุงใต้ตา
คล้ำมากๆแถมบวมด้วย...
รู้สึกผิดอ่ะ...
"ขะ...ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ..."
ดวงตาคล้ำของไคสั่นไหววูบเล็กน้อยแต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น...
"เออๆ..กูไม่ว่าอะไรแล้วทำไมมึงไม่เดินบอกกู"
"จะให้บอกไงอ่ะ..."
"ก็ทำเหมือนทุกทีจะพรวดพราดเข้าไปแบบไร้มารยาทหรือจะนอนสำออยให้กูมาอุ้มมึงเข้าไปแล้วบอกกูก็ได้..." สายตาและน้ำเสียงจริงจังของไคทำให้ความรู้สึกตีกันภายในอกซ้าย
"ก็...เรากลัวไคยุ่งอยู่ไม่อยากไปกวน"
พอพูดจบไคก็เอามือทั้งสองข้างมาจับที่ต้นแขนผมก่อนจะเขย่าแรงๆจนไหล่แทบหลุด
"ไอ่เหลือก..."
"..."
ผมไม่กล้าตอบอะไรออกมาเนื่องจากสีหน้าที่แปรเปลี่ยนซึ่งดูจริงจังมากขึ้นของคนผิวแทน
"กูไม่เคยยุ่ง..."
"..."
"และถ้ากูยุ่งละก็..."
"..."
"กูพร้อมจะว่างสำหรับมึง..."
KAI TALK ::
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
เสียงหัวใจที่ดังมาจากอกด้านซ้ายมันดังมากๆจนผมต้องรีบปล่อยมือจากต้นแขนเล็กและนุ่ม
"อ่อ...." คนตาโตเสมองไปทางอื่นก่อนจะหัวเราะแห้งๆพลางกำมือแน่น
"รู้ไว้ซะ...ทีหลังจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลอะไรอีก"
"อ่อๆ..." ไอ่เหลือกพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องไป
ผมโกรธมันมากกกกโกรธจนพลั้งปากพูดจาแปลกๆใส่มัน แต่ทำไมพอพูดไปแล้วรู้สึกโล่งแปลกๆหรือว่าที่บอกไปมันเป็นสิ่งที่ผมอัดอั้นตันใจมานาน นานบ้าอะไรล่ะผมเพิ่งรู้จักมันเอง แต่ทำไมความรู้สึกที่อยู่ในอกมันมากเหลือเกินนะ
.
.
เลิกเรียน
"ไคย่ารอด้วย..." เสียงเล็กๆของคนตัวเล็กดังไล่หลังผมและเจ้าของเสียงก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมจ้องลึกเข้ามาในเบ้าตาผม...
เคยได้ยินมาว่าถ้าเรารู้สึกชอบใครจะไม่กล้าสบตาตรงๆ...
เหมือนผมที่เบือนสายตาหนีไอ่เหลือกใช่มั้ย...
"วันนี้กูทำงานนะ..."
"อ่าวไคย่าทำงานเป็นด้วย?"
"ไอ่ห่านี่เดี๋ยวโบก.."ไม่พูดเปล่าผมเงื้อมมือขึ้นเตรียมโบกกบาลมันเต็มที่แต่เหมือนมันจะรู้ทันเลยเอี้ยวตัวหลบไปข้างๆ
"ไคย่าอันธพาลอ้ะ..."
นั่นแม่งยังกล้ามาด่ากูอีกแหนะ...
"หุบปากไปมึง...กูต้องทำงานเพราะฉะนั้นมึงกลับบ้านเองคนเดียวนะจ้ะ..."ส่งรอยยิ้มพริมใจก่อนจะเดินนำหน้ามันไปสักพักก็มีเสียงหอบของคนตัวเล็กอยู่ข้างๆ ผมชำเลืองตามองพลางเดินต่อเรื่อยๆ
"ที่ไหนอ่ะ..."
"...."
"ไค...นายทำงานที่ไหนหรอ...บอกเราได้ม้ะ"
ถ้าจะอ้อนกูขนาดนี้ไม่ถอดเสื้อใส่กูเลยล่ะ
ผมทนความรำคาญไม่ไหวจึงก้มลงไปกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนเพราะถ้าพูดดังผมกลัวว่าบุคคลท่านอื่นจะเอาไปแปลงความเป็นสิ่งอื่นใดที่ทำให้ทั้งผมและไอ่เหลือกเสียหาย...
"ผับ..."
"อ๋อๆ..." ไอ่เหลือกพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเอียงหัวสีสิบห้าองศาแล้วทำท่าทางเหมือนคิดอะไรซักอย่าง...
"ไคเป็นโฮสหรอ..."
แป๊ะ...
"งื้อออเจ็บอ่าาไมต้องตบด้วย"มือเล็กลูบป้อยกลางกบาล ก็แหมบอกกูทีว่ามึงใช้หัวสมองคิด
"พูดมากรำคาญมึงนี่คิดอะไรโง่ๆ..."
"ไม่โง่ซะหน่อย..ไคออกจะหล่อเป็นโฮสก็เหมาะ'ดีออก'"
คำหลังแม่งเน้นจังว้ะ...แต่ถ้าพูดกันงี้กูยอมเลยอ่ะ เอ้าๆหน้าอย่าเพิ่งแดงดิสัส...
"กูเป็นพนักงานล้างจาน..."
"ว้าว"
"มึงตื่นเต้นจริงมั้ยเนี่ย..."ผมหรี่ตามองคนตัวเล็กซึ่งมันไม่ได้หรี่กลับแต่ดันยิ้มน่ารักมาให้จนใจไคนี่ระทวย
"จริงสิ...งั้นเราไปเผือกได้มะ"
"โนววววว" ผมส่ายหัวก่อนจะละตัวออกมาเพื่อตัดบท ไอ่เหลือกเดินตามมาแต่ไม่พูอะไรต่อ มันคงคิดได้ว่าผับเป็นสถานที่ที่เด็กม.ปลายอายุไม่ถึงยี่สิบอย่างเราๆไม่ควรเข้าไปย่างกราย
ผับ...
เมื่อผมส่งมันขึ้นรถกลับหอเสร็จตัวเองก็ขึ้นรถอีกสายมาลงที่ผับ ร้านที่ดูหรูหราและคัดเลือกลูกค้าที่มีระดับนิดๆตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า..
แสงไฟสลัวๆสีส้มแดงเต็มไปทั่วอาณาบริเวณ ผมก้มหัวทักทายพี่พนักงานต่างๆอย่างสุภาพซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกลับมาเช่นกัน
เด็กตัวสูงชาวจีนกำลังสวมชุดปฎิบัติงานหันมาทักทายผมหลังจากได้ยินเสียงของกลอนประตูห้องแต่งตัวลั่น
"ว่าไงเชี่ยไค..."
"โย่วเชี่ยเทา.."
ผมทักทายเขาอย่างสุภาพ(?) ก่อนจะรีบแต่งตัวและใส่ผ้ากันเปื้อน
"วันนี้มึงมาล้างจาน..."
"อ่าใช่..."
เอาจริงๆแล้วเทาก็คือลูกเจ้าของผับนี่เองๆ555จะว่าไปเทาก็คือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดในที่นี้ แต่ก่อนเทาไม่มีคนพูดด้วยเลยอาจเพราะคนอื่นกลัวที่จะทำให้เขาโกรธจนอาจโดนไล่ออกจนผมที่เสล่อแหกแนวจากคนอื่นและทำให้บรรยากาศการทำงานผ่อนคลายขึ้น
ทุกๆสัปดาห์ตำแหน่งงานของเทาจะเปลี่ยนไปตลอดทั้งนี้เนื่องจากท่านพ่อเจ้าของผับต้องการให้ลูกของเขารู้จักงานและสามารถบริหารงานให้มีประสิทธิภาพในอนาคต
นับว่าเป็นแบบอย่างที่ดี แต่ก็ต้องบอกว่าเทาเป็นคนขยันด้วยแหละแม้จะต่างสถาบันแต่ผมก็รู้ว่าชีวิตผู้ชายวัยมัธยมก็อยากจะเล่นอยากจะสังสรรค์กับเพื่อนแค่ไหน...เอะงั้นผมก็คงเป็นคนขยันสินะ...
ผมกับเทาเดินออกจากห้องแต่งตัวไปพร้อมกันและรีบไปล้างสต็อกจานที่กองพะเนินอยู่หลังร้าน
ในหัวพยายามไล่ความคิด(ถึง)เด็กตาควายที่นอนอยู่หออย่างเบื่อหน่าย...หรือไม่เบื่อ...ช่างแม่งเหอะ
พยายามโฟกัสกับงานที่กำลังทำอยู่อย่างเต็มที่แต่ก็มีบ้างนิดๆหน่อยๆทีสติจะหลุดไป จนสุดท้ายจานล็อตแรกที่เขากับเทาล้างจนมือเปื่อยก็สะอาดใสไร้คราบและเตรียมพร้อมจะใช้มันอีกครั้ง...
ขายาวๆของผมกับเทาก้าวเดินไปส่งจานตามจุดต่างๆโดยมีรถลากคันเล็กที่ช่วยเพิ่มความสะดวก เรายกจานไปไว้ในห้องครัวบ้าง หลังบาร์บ้างแล้วแต่สถานการณ์และจำนวนผู้ใช้ซึ่งแต่ละวันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก ผมมองไปรอบๆเห็นจานเหลืออยู่นิดหน่อยเลยอาสาจะเอาไปให้กับพนักงานหน้าบาร์
ก่อนจะหันหลังกลับไปทำงานต่อสายตาของผมก็ดันไปเห็นร่างเล็กคนหนึ่งที่ยืนเงอะงะอยู๋ท่ามกลางฝูงชน
"ไอ่เหลือก..."
-----------------------------------------------------------------------
คอมเม้นต์และสกรีม #พี่ไคคนเอ๋อ ได้ค่ะไรต์ไม่กัดหรอก55
จย้าาาในที่สุดก็อัพจบซักที ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงเพราะไรต์ไม่มีเวลาอัพเลยยยยย
ถ้าชอบก็กดโหวตกดติดตามได้น้าาาาา เจอกันจ้าาา
ความคิดเห็น