คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [OS] 0.02 HAPPY CHILDREN DAY( 100%)
OS 0.02
HAPPY CHILDREN DAY
"เฮ้ย...ส่งบอลมา"
"โอเค.."
ผัวะ!
"ฮึก...แง้ๆๆๆๆ "
เด็กน้อยที่เดินดุ่มๆไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกลูกบอลเตะอัดหน้าซะจนแดงเถือก บวกกับอาการเจ็บจิ้ดๆที่ตรงหัวเข่าอีก คยองซูแผดเสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด น้ำใสๆไหลออกมาตอบสนองร่างกาย
อะไรกันน้องคะยองแค่เดินมาเฉยๆทำไมต้องทำร้ายร่างกายน้อง คะยองด้วย ฮือๆๆ น้องคะยองจะฟ้องครู คะยองจะฟ้องแม่ ฮือๆๆ
"เป็นไรไหม"
เสียงทุ้มเรียกมาจากทางด้านบน น้องคะยองจำได้ดีเขาก็เป็นหนึ่งในกลุ่มพวกที่เตะบอลอัดหน้าน้องคะยองนั่นแหละ
"ถามด้าย.ฮึก.เจ็บเดะ"
คิ้วหนาขมวดมุ่นก่อนเด็กตาโตจะยู่หน้าใส่คนตัวโตกว่า
"งั้น...เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาล"
"ไม่...ไม่ต้องน้องคะยองไปเองด้าย"
"เออๆ เก่งเข้าไปพลาดเข้าจะหัวเราะให้ร่วน"
"เก่งอยู่ล้าววว.." เบะปากใส่คนตัวสูงก่อนจะใช้แขนหยัดตัวให้ลุกขึ้นและเดินโต๋เต๋ไปห้องพยาบาลแต่ไม่ทันไรก็ล้มลงไป คนตัวสูงที่มองอยู่รีบวิ่งเข้ามาช่วยทั้งที่คนอื่นๆหัวเราะกับท่าทางตลกๆของเด็กตาโต
"ปากดีงี้เดี๋ยวจับจูบซะหรอก"
"..."
"ไม่เก่งแล้วทำซ่า...มานี่!"
จงอินก้มลงแล้วทำท่าเหมือนจะให้คนตัวเล็กขี่หลังเด็กตัวเล็กที่เฝ้ามองทุกการกระทำของเขาขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย
"จะทำอะไย"
"เดินไม่ไหวก็ขี่หลังสิ"
"ฮะ อะไยนะ"
"ขี่หลังไง...เอ่อ เหมือนขี่ช้างขี่ม้าอะ"
"บ้านคะยองไม่มีช้างไม่มีม้ามีแต่ควาย"
"เออ...เหมือนขี่ควายนั่นแหละรีบๆขึ้นมาเร็ว"
"555เป็นควายต้องมีเขา"
คนตัวเล็กยิ้มร่าลืมความโกรธเนื่องจากได้เห็นตัวตลกเดินมาให้ขี่หลัง คะยองจูกระโดดใส่แผ่นหลังกว้างสุดแรง
"อุ้บ" เหมือนมีของหนักหล่นใส่กลางหลังทำให้เด็กผิวแทนเสียการทรงตัวเล็กน้อยก่อนจะเอาแขนลอกเท้าเล็กแล้วเอามือประสานกัน
"ฮิ้วววว คิมไคคนโฉด ให้เด็กน้อยขี่หลังไปห้องพยาบาลกิ้ววๆ"เสียงแซวจากเพื่อนกลุ่มใหญ่แว่วมาทางสายลม ร่างหนาหันไปส่งสายตาคาดโทษก่อนจะรีบเดินดุ่มๆไปห้องพยาบาล
ห้องพยาบาล
"ส่งแค่ตรงนี้ก็ด้ายย คะยองเดินเข้าไปเอง"
"เอาจริง...เดี๋ยวไปส่งถึงที่ก็ได้"
"มะ ไม่ต้อง หรอก เดี๋ยว...เออ..."
"ปะ...ช่างเหอะ" เด็กสูงไม่รอฟังคำทัดทานของคยองซูเขาเกี่ยวนิ้วกับมือของอีกฝ่ายพลางลากเข้าห้องพยาบาล กลิ่นยาโชยเข้าจมูกทันทีที่ร่างสูงดันประตูเขาไปเด็กตัวเล็กที่ยังคงดื้อดึงไม่เลิกทำให้จงอินต้องเปลี่ยนท่ามาล็อกเขาไว้แทน
"อ๊าาา ปล่อยนะ ปล่อย"
"จุ๊ๆ นี่ห้องพยาบาลนะคะอย่าเสียงดังสิหนูน้อย" ทันทีที่ไอตัวเล็กแหกปากลั่นครูพยาบาลที่เฝ้าอยู่ก็แทรกเสียงขึ้นมาตักเตือน จงอินเห็นดังนั้นก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวจนคนตัวเล็กต้องหันมาค้อนใส่
" อ่า ไหนบอกมาซิว่าหนูเป็นอะไร"
"พี่คนนี้เค้าเตะบอลใส่น้อยคะ..."
"คือน้องเค้าเดินผ่านกลางสนามอ่ะครับ"จงอินรีบขัดก่อนที่คยองซูจะพูดอะไรออกไป ครูพยาบาลพยักหน้ามาทางเขาอย่างเข้าใจโดยไม่สนคนตัวเล็กที่ร้องเสียงงุ้งงิ้งอยู่ คยองซูยู่ปากใส่คนตัวใหญ่กว่าซึ่งได้ยิ้มน้อยๆปนสะใจกลับมาแทน
อะไรกันทำไมคูพะยาบานต้องทำเหมือนเชื่อไอพี่มืดนั่นด้วย เห็นแล้วน้องคะยองหงุดหงิดชะมัด ร่างเล็กนั่งนิ่งๆให้ครูพยาบาลทำความสะอาดแผลด้วยแอลกอฮอลล์ก่อนจะร้องโอ๊ยเมื่อโดนเบตาดีนหยดและปิดด้วยสำลีนุ่มๆ
หลังจากนั้นครูพยาบาลก็ให้คยองซูลงชื่อเกี่ยวกับอาการของตนลงในสมุดบันทึก อาจเป็นเพราะคนตัวเล็กยังเด็กไปหน้าที่เขียนจึงตกอยู่กับจงอินซึ่งต้องเขียนตามที่ร่างเล็กบอก
" อ่ะ...ชื่ออะไร"
"ยุ่ง!"
และดูเหมือนมันจะกวนประสาทเขาไม่ใช่เล่น
"ย่าา ไอเด็กนี่ชื่อไรเอาดีๆ"
"ทะไมต้องบอก?" ไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กเอนหัวสี่สิบห้าองศาพลางกระพริบตาปริบๆ คิดว่าแบ๊วหรอฮะ!
"บอกมาเหอะ!"
"ไม่!"
" ย่าไอเด็กนี่” ป็อก!
ด้วยความรำคาญจงอินจึงเอาปากกาไปเคาะหัวเล็กๆนั่นจนเกิดเสียงดังป๊อก อ่ะไม่สิอย่าร้องไห้ดิสืดดดดดดด
ร่างเล็กเริ่มสะอื้นเสียงทำให้เขาจ้องรีบเอามือไปปิดปากนั่นพลางกระซิบข้างหู
"ห้ามร้องละรีบบอกข้อมูลมา เดี๋ยวจะพาไปกินหนม เค๊"
ได้ยินดังนั้นไอตัวแสบถึงกับทำตาโตก่อนจะพยักหน้ารัวๆแล้วรีบบอกข้อมูลให้จงอินอย่างว่าง่าย หนอยร้ายนักนะตัวแค่นี้ แต่จะว่าไปพอมันทำตัวดีๆก็น่ารักเหมือนกันนี่หวา เดี๋ยวสิ อ่า นี่กูคดอะไรอยู่ โหลว!
มือหนากดปิดปลายปากกาพลางขานเรียกครูพยาบาลซึ่งดูยุ่งๆอยู่ทำให้เจ้าตัววางสมุดบันทึกคนไข้ไว้บนโต๊ะแถวๆนั้น จงอินยื่นมือไปจับร่างเล็กนั้นเอาไว้ด้วยความที่กลัวจะไปล้มที่ไหนอีก ทีแรกก็ดูเหมือนจะยื้อยึงแต่พอเจ้าตัวเล็กรู้สึกว่ามือใหญ่ของจงอินคงไม่คลายออกง่ายๆคยองซูเลยปล่อยไป
“ ไหนอ่ะหนม “
เดินไปซักพักไอตัวแสบก็เหมือนจะหาเรื่องให้เขาอีกแล้ว จงอินลืมบอกไปว่าเขาต้องไปบอกเพื่อนๆที่เล่นบอลอยู่หลังจากนั้นจึงจะพาคยองซูไปรับประแดกขนมตามที่ให้สินบนกันไว้
“แปปดิ เดี๋ยวพี่ไปบอกเพื่อนก่อนนะ”
“ ไม่ จะกินหนม”
มือเล็กๆที่ตอนแรกพยายามสลัดมือของจงอินออกตอนนี้กลับจับแน่นเอาไว้เช่นกับกลัวเขาจะผิดสัญญา ย่า นี่กูเผลอพูดอะไรออกไปกันเนี่ย ไอเด็กนี่ดูก็รู้ว่ากะจะแดให้ได้เลยด้วย ดูซิ ทำสายตาเพ่งมาหยั่งกะจะกินเลือดกินเนื้อเขาอยู่นั่นแหละ
“ รอแปปดิค้าบบ” นี่กูก็พยายามพูดดีสุดแล้วนะ
“ดูปักนัดชานะก้ะ! จะ-กิน-หนม “
โอเค! ถ้าพูดขนาดนี้กูยอม
40%
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงพนักงานสาวดังขึ้นเมื่อสองเท้าก้าวเหยียบเข้าในร้านไอศกรีมแห่งนึงย่านโรงเรียน ที่ๆซึ่งทำให้จงอินต้องมานั่งสั่งเมนูยิกๆนี่ก็เป็นเพราะไอเด็กตาโตที่กระพริบตาปริบอยู่ตรงข้ามเขา ใครว่ามันน่ารักซะที่ไหนกัน ในสายตาร่างสูงมีแต่เด็กตานกฮูกตัวนึงเท่านั้นที่ทำตัวเว่อวังอลังการทันทีที่ไอศกรีมช็อกแล็ตฟองดูมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ
“น่ากินจัง พี่ชายใจดีที่สุดเลยคับ”
“เออๆเอาเหอะๆ”จงอินพูดปัดๆ แหมทีอย่างนี้ละพูดดีมาพี่ชงพี่ชาย นี่กูยังจำอิดูปากณัชชาของมึงได้อยู่เลย แต่ช่างเถอะถือว่ากูฟาดเคราะห์ละกัน
“ หย่อยจางงงง” ไอเด็กเหลือกพูดไปเคี้ยวไปตุ้ยๆไม่สนใจเลยว่าฟองดูที่จิ้มอยู่จะหยดเลอะเสื้อผ้ารึเปล่า นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ ฟองดูช็อกโกแลตที่เคลือบอยู่บนก้อนไอศกรีม ร่างเล็กยังคงอิ่มเอิบกับของหวานชิ้นโปรดนั่นโดยไม่สนใจใดๆทั้งๆที่ปากก็เลอะไปด้วยคราบไอศกรีม เด็กตัวสองจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดรอบปากและเสื้อขาวๆที่เป็นดวงๆนั่นให้
“ อยู่เฉยๆจะเช็ดให้”
“ ขะ...ขอบคุณครับ” คนตัวเล็กอมยิ้มน้อยๆจะว่าไปพี่มืดนี่ก็ใจดีเหมือนกันแฮะแม้ว่าเขาจะเตะบอลใส่คะยองจูก็เหอะ แต่ก็ต้องขอบคุณจริงๆที่ยังพาเราไปส่งห้องพะยาบานล้าวก็พามาเลี้ยงไอติมอีก
ร่างเล็กนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายทำความสะอาดบริเวรปากรูปหัวใจ จงอินแอบนึกเอ็นดูท่าทีว่านอนสอนง่ายนั้นเข้าให้ จนเขาเผลอยิ้มทั้งนั้นจนหลายๆคนในร้านเมื่อมองมาก็เห็นคู่พี่น้องที่นั่งกินไอศกรีมกันอย่างน่ารักสมวัย
เนิ่นนานที่ทั้งสองกินไอศกรีมในร้านจนหมด อันที่จริงแล้วคนที่กินดูเหมือนจะเป็นคยองซูเองซะมากกว่า ร่างเล็กตบท้องปุๆบ่งบอกว่าตอนนี้ตัวเองอิ่มตื้อแล้ว จงอินกวักมือเรียกพนักงานให้มาคิดเงินก่อนจะจ่ายเงินแล้วเดินจูงมือไอเด็กตัวเล็กออกจากร้าน
“ละกลับไงเนี่ยฮึ?”
“เดี๋ยวแม่ก็มาคับ”
“กูส่งมึงแค่นี้นะเค๊” ร่างสูงเอ่ยกับคนตัวเล็กเมื่อเดินพามันมาส่งถึงหน้าประตูโรงเรียน
“ คับ ขอบคุณมากคับ”
“เออไม่เป็นไร กลับดีๆล่ะ”
“คับ” คนตัวเล็กผงกหัวเป็นมั่นเหมาะจนจงอินอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวมันเล่นด้วยความหมันเขี้ยว จงอินบอกลามันก่อนจะเดินออกมาหลบตรงมุมอับเพื่อที่จะแอบดูว่ามันกลับบ้านอย่างปลอดภัยรึเปล่า
ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาทำแบบนี้กันแน่ ผ่านไปซักพักรถเก๋งคันขาวก็มาจอดหยุดที่หน้าประตู คนตัวเล็กเดินไปทันทีที่แม่ของเขาลงมาเปิดประตูรถและก้าวขึ้นไป
จงอินกลับถึงบ้านในเวลาต่อมาหลังจากที่เขาส่งไอเด็กตัวเล็กนั่นกลับบ้านอย่างที่เรียกว่าปลอดภัยที่สุดแล้ว
“ จงอินลูก มีน้องมาหาแหนะ”
เสียงเรียกของแม่ดึงให้เขาที่นั่งคิดถึงหน้าไอเด็กนั่น จงอินขานรับอย่างผ่านๆก่อนจะเดินลงมาจากห้องนอนอย่างไม่คิดอะไรมาก
“ ครับแม่...”
“น้องข้างบ้านมาหาจ้ะ”
“ห้ะ น้องข้างบ้าน?”
จงอินสงสัย น้องไรวะ นี่กูไปรู้จักได้ยังไง ถึงจะรู้ว่าบ้านข้างๆมีเด็กก็เถอะแต่เขาก็ไม่เคยไปทำความรู้จักหรือใกล้ชิดสนิทสนมอะไรทำนองนั้นเลยซักนิดซึ่งพอจงอินเปิดประตูบ้านออกไปก็ต้อง...
“หวัดดีคับ”
ไอเด็กเหลือก
เมื่อสองชั่วโมงก่อน
“หวัดดีคับแม่ พ่อ “ ร่างเล็กเอ่ยทันทีที่เจอหน้าบุพการีทั้งสอง คนเป็นแม่และพ่อพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
“เรียนสนุกไหมลูก”
“สนุกคับ “
“ดีแล้วที่ลูกแม่รักการเรียนตั้งใจเรียนแบบนี้” คนเป็นแม่หรือ โดฮโยยอน หันหน้ามาคุยกับคยองซูที่นั่งอยู่เบาะหลังก่อนจะถามออกมาด้วยความสงสัย
“นั่นเสื้อลูกไปโดนอะไรมาน่ะ”
“อ้ะ...เออ คือ วันนี้มีพี่คนนึงพาผมไปกินติมฮะ”คยองซูเล่าเรื่องราวในวันนี้ให้แม่ของเขาฟัง โดฮโยยอนพอได้ฟังลูกของตนเล่าก็อดนึกไม่ได้ว่าใครกันนะที่พาไอตัวเล็กคนนี้ไปกินไอติมได้
“แล้วใครกันหละจ้ะที่พาหนูไปกินไอติม”
“ผมไม่รู้ชื่อพี่เขาครับแต่...เขาดำ สูงกว่าผมตั้งเยอะแหนะแม่”
อืม สูงกว่าเยอะ ผิวคล้ำงั้นสินะ...
“อาจจะเป็นพี่ ‘คิม จงอิน’ ก็ได้นะลูก”
เรื่องมันก็ประมาณนี้สินะ...
“ก็นั่นแหละค่ะ ทางดิฉันต้องขอบพระคุณจริงค่ะ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านเราใกล้กัน ทั้งจงอินและก็คยองซูเองรู้จักกันก็ดีแล้วค่ะ น้องจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย ใช่ไหมจ้ะจงอิน”
“คร้าบบบบ” ดูเหมือนว่าโลกจะกลมและแคบจริงๆที่ทำให้จงอินต้องมาเจอกับเด็กเหลือกอีกครั้งแต่มันก็ดีจริงๆนั่นแหละ ด้วยความที่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครแวดล้อมจนไม่รู้เลยว่าคยองซูนั้นเป็นเพื่อนบ้านเขานั่นเอง และดูเหมือนมันจะชอบใจมากทีเดียวถึงได้ยิ้มไม่หุบอยู่อย่างนั้น ร่างบางยังคงนั่งยิ้มนิ่งๆภายในบ้านของพี่ชายที่เขารู้สึกชอบในนิสัย โดยไม่รู้เลยว่าพี่ชายคนนั้นกำลังลอบมองอยู่
“ อ้ะ จงอิน พาหนูคยองเค้าไปเล่นที่ห้องสิจ้ะเค้าจะได้ไม่เบื่อ” ผู้เป็นแม่หันมาเอ่ยเสียงหวานที่เขารู้ว่าเป็นการขู่บังคับกรายๆอาจเพราะการสนทนาระหว่างคุณนายทั้งสองบ้านไม่น่าจบลงเอาง่ายๆ
“เอาสิจ้ะ...คยองซูอย่าดื้อกับพี่เขามากนะลูก”
“คับ”
ร่างเล็กส่งเสียงสดใสพลางเดินตามคนตัวสูงที่เดินนำไปชั้นสอง
“ว้าว ห้องพี่จงอินเท่ห์จางโลย”
“นี่ตื่นเต้นจริงปะเนี่ยเรา”
“ตื่นเต้นจิ5555”พอเห็นคนตัวสูงถามมาเหมือนรู้ทันคยองซูก็หัวเราะออกมา มันเรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้ไม่ยากนักยามที่คนตัวเล็กหัวเราะมันนั้นช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน
จงอินพาคยองซูเล่นนั่นเล่นนี่ภายในห้องของเขาแม้ว่าจะต้องตอบเด็กน้อยไปหลายครั้งว่านี่คืออะไร? มีทำไม? ใช้ยังไง? ก็เถอะแต่มันก็ไม่ใช่ว่าน่ารำคาญเลยนี่
“อันนี้คือไรคับ?”
และท่าทางทื่อๆนั่นมันช่างน่าแกล้งทีเดียว
“คืออันนี้ไง5555” พอได้โอกาสจงอินก็เอานิ้วไปจิ้มที่เอวๆเล็กนั่นสุดแรง คยองซูที่เป็นคนบ้าจี้หดตัวงองุ้มแล้วเปล่งเสียงหัวเราะออกมา แขนขาก็ถีบไปทุกทิศ
“55555 พี่อย่าแกล้งดิ555555”
“55555” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ คนตัวสูงยังคงออกแรงจิ้มไปที่เอวเล็กเรื่อยๆและดูเหมือนเขาจะแกล้งอยู่อย่างนั้นถ้าแม่ของคยองซูไม่เรียกเอาไว้ก่อน
เสียงตะโกนจากทางด้านล่างทำให้ทุกการกระทำหยุดชะงัก คนตัวเล็กลุกขึ้นตามแรงดึงของคนตัวสูงกว่า ก่อนที่ขายาวๆจะพาทั้งสองลงมาชั้นล่าง เห้อออนี่ไอตัวเล็กต้องกลับบ้านแล้วสินะ แต่จะกลัวอะไรบ้านมันกะบ้านกูก็อยู่ใกล้กันนี่หว่า เดี๋ยวๆมันก็คงมาใหม่เนอะๆ จงอินปลอบใจตนเองซึ่งไม่รู้ว่าทำไปทำไมเหมือนกัน หลังจากนั้น ไอเด็กเหลือกก็กลับบ้านไป จงอินที่กำลังเดินขึ้นห้องถูกแม่เรียกไว้ซะก่อน
“จงอินลูก...”
“ฮะ...”
“พรุ่งนี้วันเด็กลูกไปเที่ยวกับหนูคยองได้ไหมจ้ะ”
นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำสุดท้ายเขากับไอเด็กนั่นก็ต้องมาเจอกันอีกจนได้
“ ได้สิครับ...”
75%
อากาศยามสายมีลมพัดเย็นสบาย เด็กร่างสูงตื่นขึ้นรับแสงแดดตอนเข้า มือหนาขยี้ตาพลางบิดขี้เกียจสิงสามทีก่อนจะหยัดตัวเดินไปอาบน้ำ ใช้เวลาไม่นานจงอินก็อยู่ในชุดลำลองสบายๆดังเช่นอากาศของวัน เด็กชายในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนเข้ารูปกับรองเท้าหุ้มข้อช่วยส่งเสริมให้เขาดูดีขึ้นไปอีก
จงอินที่ตกลงจะพาไอเด็กเหลือกหรือคยองซูออกไปเที่ยวเล่นในวันเด็กนั่งหล่อๆอยู่หน้าบ้าน นิ้วเรียวไล่อ่านข้อความที่ส่งเข้ามาในแอพพลิเคชั่นไลน์ ก่อนจะกดเข้าไปที่ห้องแชทของชานยอล
ปาร์ค ชานยอล เพื่อนสนิทของคิมจงอิน ไลน์มาบอกเขาว่าวันนี้ว่างรึเปล่า
Mr.Charl : วันนี้มึงว่างมั้ย 9:05
(read) 9:06 KimKai : ท่ดทีวันนี้กูไม่ว่างว่ะ
Mr.Charl : อ่อ ไปไหนวะ 9:06
(read) 9:07 KimKai : ลวงเด็กไปกิน
จงอินไม่ลังเลเลยที่จะตอบไปแบบนั้นก่อนที่เขาจะกดปุ่มปิดการแจ้งเตือนเพราะรู้ว่าถึงยังไงอีกฝ่ายก็ต้องถามมาอย่างนั้นในไลน์ว่า กินเด็กอะไรของมึงกัน!
“พี่จงอิน...” เสียงใสดังขึ้น จงอินละสายตาจากสมาร์ทโฟนคู่ในก่อนจะยัดมันลงกระเป๋ากางเกงตามปกติ “เอ้าว่าไงเราพร้อมมั้ย?” จงอินถามออกไปพร้อมกับรอยยิ้มพริมใจ
คยองซูในชุดเอี๊ยมยีนกับเสื้อโปโลลายทางสีน้ำเงินแถบขาว บนศีรษะสวมหมวกทรงจิตรกรเข้าทรง ยืนยิ้มมองจงอินอยู่ตรงหน้าประตู
“พร้อมครับ” ก่อนจะตอบมาด้วยรอยยิ้มอีกที จงอินเอามือปัดให้คนตัวเล็กหุบยิ้มก่อนที่หน้ามันจะฉีกออก พลางกวักมือเรียกให้คยองซูเข้ามาหา
“อ่าวหนูคยองมาแล้วหรอจ้ะ...”
“คับผม...” คยองซูยืนตรงก่อนจะทำท่าตะเบะแบบทหาร คนตัวสูงเห็นแบบนั้นก็อดที่จะหมั่นเขี้ยวไม่ได้เลยเอื้อมมือไปหยิกแก้มขาวๆนั่นซะหน่อย
“โอ้ย! พี่จงอิน”
“5555”
“จงอินแกล้งน้องอีกแล้วนะลูก เอาละนี่ก็ได้เวลาแล้วงั้นเราไปงานวันเด็กกันดีกว่านะจ๊ะ” คุณนายคิมบอกกับลูกทั้งสอง หลังจากนั้นทุกคนก็ขึ้นรถโดนที่พ่อของจงอินเป็นคนขับ
ระหว่างทางเด็กตากลมนั่งมองทิวทัศน์ที่ค่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อยๆอย่างตื่นเต้น ร่างเล็กขยับตัวไปมาที่เบาะหลังจนทำให้ไคที่นั่งอยู่ด้วยกันต้องเอามือมาจับหัวไว้ให้นิ่งๆ เด็กดื้อพยายามสะบัดหัวออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่สำเร็จจึงอยู่นิ่งๆแทน
รถแล่นเข้ามาบริเวณสถานที่จัดงานวันเด็ก ทันทีที่รถดับเครื่องจอดสนิท คยองซูก็รีบเปิดประตูรถแล้วกระโดดลงไปโดยที่ลืมไปว่าตัวเองเจ็บขาอยู่
“โอยเจ็บจางง”
เห็นดังนั้นริมฝีปากหนากระตุกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดู จงอินเดินลงจากรถก่อนจะค่อยๆประคองไอเด็กตาเหลือกตัวแสบให้ลุกขึ้นและเดินนำไปข้างหน้า
“อ้ะ...ขอบคุณฮะ”
“เอาเหอะๆ”
จงอินแอบหัวเราะเบาๆกับท่าทางแปลกๆของเด็กเหลือกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ ไม่ใช่อะไรกูกลัวมันโกรธแล้วงานจะกร่อยเปล่าๆ
เขากับคยองซูเดินชมงานไปเรื่อยๆมีบูธให้เล่นเกมต่างๆมากมาย ทั้งยิงปืน เกมจับคู่บล็อก ซุ้มระบายสี ซึ่งระหว่างนั้นคยองซูก็ขอร้องให้เขาเข้าซุ้มนั้นออกซุ้มนี้อยู่ไม่ขาด
เมื่อของรางวัลที่ได้มาเริ่มเต็มมือของเด็กน้อย จงอินผู้รับหน้าที่พาเที่ยวรวมถึงการดูแลจึงต้องรับของต่างๆมาถือตามธรรมเนียม
“พี่จงอินเล่นนี่ให้หน่อยจิ...”สองขาหยุดลงตามคำสั่งของคุณชาย(เพนกวิน)จำเป็น ร่างสูงมองตามมือเล็กที่ชี้ไป เห็นป้ายที่เขียนไว้อย่างเว่อวังอลังการว่า 'ปาเป้าหรรษา'
ถ้าหากว่าคิมไคผู้นี้จะโชว์ฝีมือหน่อยคงไม่เสียงหายกระมัง...
90%
ร่างสูงเอื้อมมือไปรับกระบอกปืนอัดลมมาจากพนักงาน คนๆนึงมีลิมิตเพียง5นัด ถ้าโดนทั้งหมดสามารถเลือกตุ๊กตาตัวใหญ่ตัวใดตัวหนึ่งได้ซึ่งแอบได้ยินไอเด็กเหลือกมันพึมพำอยู่ว่าอยากได้เพนกวิน
ถ้าขอมา คิมจงอินก็ต้องจัดไปสิครับ ร่างสูงชักปืนก่อนจะใส่ขวดปากกระบอกพลาสติกแล้วยิงมันออกไป ลูกแรกจงอินยิงโดนตุ๊กตาตัวเล็กเต็มๆ คยองซูที่ยืนมองอยู่ตบมือให้กับความเก่งกาจของจงอิน
เมื่อการยิงลูกที่สอง สาม และสี่ เริ่มขึ้น คยองซูตั้งใจมองตามลูกกระสุนที่คนตัวสูงกว่ายงซึ่งมันไม่พลาดเป้าแม้แต่นัดเดียว
ทีงี้ก็เหลือแต่นัดสุดท้ายขอเพียงให้มันเข้าเป้าเท่านั้นตุ๊กตาเพนกวินตัวอ้วนก็จะอยู่ในมือเด็กตาโตทันที
ร่างสูงเหนี่ยวไกปืนด้วยความมั่นใจ ลูกกระสุนลอยผ่านอากาศไปกระทบเข้ากับ...
ผ่าม่าน...
และพอหันไปมองคนตัวเล็กเท่านั้นแหละ
กูนี่ ‘ยิ้มอ่อน’เลยค่ะ
เรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ขายขี้หน้าที่สุดในชีวิตของจงอิน กะอี่แค่ยิงให้เข้าเป้าห้าลูกมันจะไปยากตรงไหนกันแต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็คงพลาด พนักงานกล่าวกับหนูน้อยด้วยความเอ็นดูว่าถึงจะได้สี่เป้าก็เลือกตุ๊กตาได้หนึ่งตัว(แต่ไม่ใช่ตัวใหญ่) และจงอินก็เพิ่งรู้ว่ามีเพนกวินแบบเดียวกันตัวเล็กด้วย
แต่ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าคยองซูจะหายโกรธเขาที่ไหน
ทันทีที่จงอินส่งยิ้มอ่อนๆใส่คยองซูกับเป้าที่พลาดไป คนตัวเล็กก็มุ่ยหน้าด้วยความเอาแต่ใจก่อนจะเดินไปทำหน้าน่าสงสารที่สุดในชีวิตกับพนักงานที่ว่า
จงอินได้แต่เดินตามหลังคนตัวเล็กต้อยๆจนนับจะเหมือนสัตว์เลี้ยงเข้าไปทุกทีคยองซูเรียกได้ว่าแวะทุกบูธเท่าที่งานมีให้ ส่วนหน้าที่ถือของอะหรอ ก็ไม่พ้นเด็กผิวแทนอยู่ดี
“นี่คยองซูขอพักบ้างได้ป้ะ” คนตัวโตเอ่ยเสียงอ่อนคยองซูช้อนตาขึ้นมามองเขานิดๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ก็พี่จงอินยิงไม่ได้นี่...คยองซูอยากได้ตัวใหญ่”
“ไม่สงสารพี่บ้างหรอ...” จงอินทำหน้าสงสารพลางกระพริบตาปริบๆส่งไปให้เด็กตัวเล็ก นี่ถ้าเพื่อนเขามาเห็นเข้าสงสัยจะต้องโดนล้อไปยันลูกบวชแหงๆ
“พี่จงอินน่าสงสารหรอ...” จะว่าเป็นเด็กมักจะซื่อก็ได้ คยองซูหันหน้ามามองคนตัวใหญ่ที่ทำตัวเหมือนเด็ก ร่างเล็กเอียงคอด้วยความสงสัยว่าลึกๆแล้วจงอินน่าสงสารหรือเปล่า
“น่าสงสารสิ...นี่อุตส่าห์แบกของให้หนักก็หนักนะ เมื่อยด้วย”
“โอ่...” คนตัวเล็กเบะปากอย่างเอาแต่ใจเล็กน้อยแต่ก็มิวายเดินนำหน้าไปที่ไหนซักแห่ง
ร่างสูงพึมพำออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดตรงเก้าอี้ม้านั่ง นี่สรุปว่าไอเด็กนี่พาเขามาพักงั้นสินะ
คยองซูนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะเอนตัวสบายๆ ส่วนจงอินบิดขี้เกียจน้อยๆพลางวางของไว้ไม่ไกลตัวมากนัก คนตัวสูงเหลือบไปมองไอตัวเล็กที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“วันนี้สนุกมั้ย...”
“...”
“นี่คยองซู”
“...”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบจงอินจึงใช้ไม้ตาย ร่างสูงเอื้อมมือไปช้อนคางของคนตัวเล็กก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พลางกดปลายจมูกรั้นเข้ากับแก้มขาวๆ คยองซูเบิกตาโพลงพยายามที่จะเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ทำไม่ได้เนื่องจากมือใหญ่ที่แอบประคองหน้าตนเองไม่ให้หันหนีอยู่
“พี่จงอินปล่อยๆ” เมื่อเห็นว่าตัวเองขยับไปไหนไม่ได้ ร่างเล็กจึงใช้เสียงแทน จงอินเมื่อหอมจนพอใจก็ผละตัวออกพลางหันหน้ามาสบตาเข้ากับคนตัวเล็กที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาไปแล้ว
“คยอง...”
“...”
“คยองซู...”
“พี่จงอินทำแบบนี้ทำไม...” หันหน้ามาอีกทีร่างเล็กก็เปื้อนไปด้วยน้ำตา จงอินตกใจไม่น้อยก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบข้างแก้มอย่างทะนุถนอม
“พี่ขอโทษนะ...”
“....”
“หายโกรธพี่นะ...” จงอินกระซิบเบาๆพอได้ยินกันสองคน คยองซูไม่พูดอะไรแต่สวมกอดคนตรงข้ามเอาไว้ ที่เด็กคนนี้ร้องไห้อาจเป็นเพราะว่าตกใจเขาละมั้ง ดังนั้นเขาจึงลูบหลังเล็กๆนั่นเป็นเชิงปลอบประโลม คยองซูจิกเสื้อคนตัวสูงไว้เหมือนกลัวเขาจะหายไป
ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าเด็กมันน่ารักขนาดนี้...
"THANK A LOT ."
เข้ามาจัดหน้ากับแก้คำผิดเล็กน้อยครับ เมนต์เป็นกำลังใจได้นะ
ความคิดเห็น