คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03 FAKE FEEL
03
FAKE FEEL
" อ้ะ..ไอ่...จงอิน...มะ..ทึง...อ่าห์....มา...ช่ะ...ช่วยกู...ที....อ้ะ............................"
นี่มันอิโรติกเชี่ยไรคับ
ปลายสายที่เพิ่งรับผมจำได้ดีว่ามันเป็นเสียงของไอ่หูจานดาวเทียมหรือก็คือชานยอล อะไรไม่ว่ามึงจะโทรมาก็ดูกาละเทศะหน่อยได้มั้ยขรั่บ
อะไรคือฮีกำลังดูหนัง ตื้ดดดด (เซ็นเซอร์ลูกไม่ดีๆ) อยู่แล้วโทรมาหากูวววส์ ไม่ใช่อะไรหรอกคือฮีดันตะโกนใส่โทรศัพท์ผมจนคนข้างๆปรือตาขึ้นมาตามเสียงอุบาวท์ๆที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์รุ่นชีโร่
"อะ...อื้มมมม จงอิน....กะ...กูจะ....อ้าาาาาา"
"มีอะไรหรอไคย่...."
~ตื้ดดดดด~
"ม ไม่มีอะไรๆ มึงง่วงไม่ใช่...นอนดิๆ" ผมรีบตัดสายจากไอ่หื่นหูกางก่อนที่หูผมจะแตกไปพร้อมๆกับใจของไอ่เหลือกที่ทำหน้าเผือกอยู่ตลอดเวลา...
"อ่าว...สรุปไคจะให้เรานอนจริงๆใช่ม่ะ"พ่อคุณยังมีหน้ามาถามเรื่องนี้อีกหรอครับ เล่นกางแขนขาแผ่อาณาเขตซะกว้างจนกูจะลงไปนอนบนพื้นอยู่แล้ว แต่ก็ดีมันจะได้ลืมๆเรื่องอุจาดเมื่อตะกี้
"เออ...จะนอนก็นอนแต่"ผมเอื้อมมือไปหยิบหมอนข้างตัวโปรดมาแล้ววางลงตรงระหว่างผมกับมันเหมือนเป็นกำแพงแบ่งอาณาเขตอย่างชัดเจน เพ่งสายตาขู่มันนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น?
"แบ่งฝั่ง...มืงฝั่งนู้นกูฝั่งนี้"
"พูดดีๆดิจะเก๊กเสียงทำไม" นั่นแม่งด่ากูเก๊กอีกครับขอกูเท่ห์หน่อยไม่ได้ไงอิมเมจดีๆกูก็ยิ่งเหลือน้อยอยู่พอเจอมึงนี่ติดลบทันที
"เออไม่เก๊กก็ได้"
"นั่นแหละ...จะได้หล่อๆ"
"แหนะๆชมกูคิดอะไรกับกูแล้วละสิ"พูดไปงั้นแต่ในใจผมนี่เต้นเป็นจังหวะอือรือรองๆจนแทบจะหลุดออกจากอก
"คงงั้นอ่ะ.."
"...."
"....."
"-//////-"
"ไค..."
"ไรมึง..."ผมเอามือสากของตนเอามาถูแก้มแก้เขินแล้วจึงตอบมันไปเสียงห้วน
"เมื่อกี้ใครโทรมาหรอ?"
โอ้วววววว!แม่นางตาแหกวางระเบิดก้อนใหญ่ใส่ผมอีกแล้ว ความจำนางดีเหลือเกินนับถือๆ(ไม่ใช่) คิ้วหนาๆนั่นกำลังเลิกขึ้นอย่างคนขี้เสือกขั้นมหากาพย์ กูว่าอิฮุนแม่งก็ขี้เสือกพอแล้วนะพอมาเจอไอ่เหลือกนี่กระผมอยากจัดประกวดเดอะเสือกโคเรียเลยครับแหม่
"เห็นได้ยินเสียงแปลกๆด้วยหนิคนที่โทรมาหาไคมีปัญหาอะไรรึเปล่า...ถ้ามีเราจะได้ช่วยอีกแรง"
"ช่วยตัวเองก่อนเถอะมึงอ่ะ..."แหมๆทำเป็นอยากช่วยบอกกูมาตรงๆเหอะคับว่าอยากเสือก
"อี๋..ไคลามก...ลามกเหมือนคนที่โทรมาหานั่นแหละ"
"เห้ยยย...เดี๋ยวๆนี่กูลามกตรงไหนครับ...อ่าวว งั้นมึงก็ได้ยินกูคุยโทรศัพท์กับเพื่อนสินะ"
"ใช่...เสียงเพื่อนไคน่าเกลียดมากอ่ะ"นั่นไงกูว่าแล้วหน้าตางี้ได้ยินและคงจะสลักเข้าไปในซีรีเบลลัมแล้วแน่ๆ แล้วนี่กูจะบอกมันยังไงเนี่ยๆอิมเมจอยู่หนใดความน่าเกรงขามอยู่ที่ใด~
"เห้ยนั่นไม่ใช่เสียงเพื่อนกู้ เอ่ออ...อ้อ...โรคจิตเว่ยๆ มันเป็นโรคจิต...ก...ก็งี้แหละ..โทรมารังความกูทุกวัน"
"ไมไม่แจ้งตำรวจอ่ะ.."
ผมยิ้มแห้งๆใส่มันก่อนจะตอบแถๆจนสีข้างเริ่มมีกลิ่นไหม้
"ก ก็เราไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่อ่ะ..."
"เห้ย..ไคไม่ได้ๆแบบนี้มันคุกคามทางเพศนะคนแบบนี้เป็นอันตรายต่อสังคม"
"..."
"งั้นไม่เป็นไร...เดี๋ยวเราโทรเอง"พูดเสร็จมันก็หยิบโทรศัพท์ผมไปจากมือก่อนจะกดเบอร์สายตรงต่อเจ้าหน้าที่อย่างไม่ลังเล...ผมไม่โง่นั่งเอ๋อให้มันโทรไปหรอกจึงคว้ามือไปจะแย่งโทรศัพท์
"ย่าาา...ไค...เราต้องแจ้งตำรวจนะเพราะว่า.."
"ไม่ต้อง!"
"..."
"..."
"..."
"ขะ...ขอโทษ"
"ไคไม่ผิดหรอก..เราผิดเองที่ไปแย่งโท.."
"กูผิดเองแหละ...กูแค่โมโหนิดหน่อย...มึงเป็นห่วงกูมึงไม่ผิดหรอก..."ผมทำหน้าสลดกับเหตุการณ์ดราม่าที่เกิดขึ้นโดยการ...'จัดฉาก'
ฮ่าๆๆๆ ทริกง่ายๆคือการทำให้อีกฝ่ายตกใจ รู้สึกผิดและไม่กล้ามาเผือกเรื่องประสาทๆที่ไอ่เพื่อนหื่นกาง{หื่น+หูกาง}ทำเอาไว้
เหยดดดดผมนี่ฉลาดและหล่อมากจริงๆเชื่อเลยถ้าแมวมองจากที่ใดมาเห็นผมตอนนี้นี่ต้องแทบกราบทูลเชิญไปแสดงหนังฮอลลีวู้ดเลยฮ่าๆๆ
ผมแอบยิ้มมุมบางก่อนเล่นละครตามบทที่จัดไว้
"อย่าคิดมากกูผิดเองที่โง่ไม่ยอมแจ้งตำรว.."
"ไม่หรอก...ไคไม่แจ้งอ่ะดีแล้ว...ข..ขอโทษนะที่เราวุ่นวายเรื่องของไคมากไป"
ใช่แล้วครับน้องเหลือก คำนั้นแหละที่กูต้องการจากปากทรงหัวใจของมึง555 แต่แม่งทำไมพอมันทำหน้าสลดหงอยๆแบบนั้นกูถึงรู้สึกผิดน้ะ อย่าสิคิมไค มึงอย่ายอมแพ้กับท่าทางน่ารักของมันสิ
"ไม่เป็นไร..."ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าเฟกสุดๆมันได้ยินแล้วมองหน้าผมพลางขยับปากเล็กเบาๆเป็นคำว่าขอโทษอีกครั้งก่อนที่ผมจะไล่ให้มันนอนส่วนตัวเองเปิดโทรศัพท์แล้วจึงกดล็อกรหัสผ่านเพื่อป้องกันอีกชั้นหนึ่งแล้วจึงวางไว้บนหัวเตียงตามเดิม
สายตาหันไปมองคนข้างๆที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้ผม...
แม่ง...ขนาดนอนยังน่ารัก...
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
เสียงดังที่มาจากอกข้างซ้ายของผมมันดังจนผมต้องเอามือไปกุมไว้
เชี่ยเอ้ย...ผมไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเดือนหน้ามันมาอยู่ด้วยผมจะทนอยู่ได้ยังไง
ช่างมันสิผมไม่ได้คิดอะไรกับมันซะหน่อย
ไม่ได้คิดอะไร...
จริงๆนะ
โอ้ยหัวใจกูเชื่อดิว่ะ...
กริ้งงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงแผดลั่น มือหนาเลื่อนไปกดปิดก่อนจะลืมตาตื่นเมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กข้างๆ
กลับห้องไปแล้วสินะ
แหงนมองนาฬิกาเป็นเวลา7.00เลยขอนอนต่ออีกนิดด้วยความเพลีย เมื่อคืนกว่าผมจะหลับได้ก็กินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงเนื่องจากไออุ่นของคนข้างๆและก็สัมผัสของเตียงที่ยุบลงไปกว่าเท่าตัว...นอกจากนั้นยังมีเสียงครางตอนนอนเบาๆอีก
ได้ยินทีนี่แทบบ้า
ผมพยายามหลับตาลงปล่อยใจให้สบายขึ้นแต่...
"ไคย่าาาา...ตื่นแล้วมากินข้าวกันเถอะ" เสียงตะโกนที่ดังมาจากทางห้องครัวมาปลุกผมก่อนที่ร่างเล็กจะเดินดุ่มๆมาหาผมที่นั่งหน้าโง่ หัวกระเซิงอยู่บนเตียง
และเมื่อมันเห็นผมนั่งทำสายตาดุๆมองมันอยู่แล้วมันเลยเอาเบ้าหน้ามาใกล้ผม ใกล้ ก ใกล้ จน
จมูกจะแตะกัน...
------------------
อ่าวจบแชปแล้วหรอ สั้นมากค่ะ
ฝากเม้นแอนด์สกรีม #พี่ไคคนเอ๋อด้วยนะค้ะ
ความคิดเห็น